Του οκταώρου οι πεσόντες...

[Ritalamp]

Κορίτσια κι εγώ μέσα για το κόμμα. Να οργανώσουμε το ιδρυτικό συνέδριο στα κοντά, να προλάβουμε τις εκολγές. Μας βλέπω με τρελλή αυτοδυναμία....

[PDE ads]

[namigard]

Αυτές τις εκλογές δεν τις προλαβαίνουμε, αγαπητές "Πραξαγόρες", αλλά προλαβαίνουμε τις επόμενες. Εκείνο που πάντως προέχει είναι να πείσουμε όλες οι γυναίκες εκπαιδευτικοί, παντρεμένες ή μη, τις μανάδες των μαθητών μας -οι περισσότερες των οποίων εργάζονται επίσης- ότι αγαπάμε τη δουλειά μας, ότι νοιαζόμαστε για τα παιδιά τους (γι' αυτό και πολλά ζόρια με φωτοτυπίες, διορθώσεις εργασιών και ασκήσεων), με ευσυνείδητες παρουσίες στο χώρο της δουλειάς, ότι θέλουμε να προσφέρουμε το καλύτερο σ' αυτά -τα "δικά μας" παιδιά, αν το καλοεξετάσετε- ώστε να κερδίσουμε το σεβασμό και τη εκτίμησή τους -ένας σεβασμός και μια εκτίμηση που λόγω των διαφόρων "βολεμένων", των καρεκλοκενταύρων και των τεμπέληδων έχει "χαθεί" για μάς από την ελληνική κοινωνία, να τους καταρρίψουμε τον "μύθο" ότι οι καθηγητές "δουλεύουν" (τον κόσμο) για εννιά μήνες και πληρώνονται για δώδεκα, ότι το "οχτάωρο" σε μάς τις γυναίκες του χώρου είναι απλώς "θεωρητικό σχήμα"... Πιστεύω πως αν αυτές πρώτες -οι μανάδες δηλαδή- πειστούν για μας κι από μας, θα είναι ένα πρώτο βημα για την ηθική"κάθαρση" στο χώρο της εκπαίδευσης.
Και κάτι που μάς αφορά όλους -σερνικούς και θηλυκούς, έγγαμους και άγαμους, με παιδιά ή χωρίς παιδιά- τους εκπαιδευτικούς:
Όσο πιο πολλοί οι ευσυνείδητοι και οι "σωστοί" στο χώρο της εκπαίδευσης, τόσο πιο εύκολα διακριτοί οι "άχρηστοι" και, συνεπώς, απορριπτέοι στη συνείδηση του κόσμου. Όσο πιο πολλοί οι "άχρηστοι", τόσο πιο δύσκολη η αναγνώριση του έργου των λίγων και "σωστών", αφού μαζί με τα ξερά καίγονται συνήθως και τα χλωρά. Ας γίνουμε όλοι "χλωρά", λοιπόν, ώστε να μη μπορεί ν' ανάψει ποτέ η φωτιά που θα "μάς κάψει".

[vidi]

Κορίτσια επειδή όπως είδατε το "κάψιμο" πήγε σύννεφο και μάλιστα από παιδιά που πέρασαν από τα χέρια δασκάλων και καθηγητών σαν και εμάς προτείνω να κάνουμε κάτι δραστικό. Να βάλουμε τα παιδιά, πρώτα τα δικά μας, τα βιολογικά εννοώ, και κατόπιν της τάξης μας πάνω από την ύλη και τη διδασκαλία πάνω και από εμάς τους ίδιους. Πρέπει πρώτα από όλα να τα σεβαστούμε και να τα ακούσουμε για να μην καταλήξουν ούτε σαν και εμάς σκλάβοι του (1)8ώρου ούτε απομονωμένα με τα DVD, τα videoπαίχνιδα και τα chat ως υποκατάστατα κοινωνικής ζωής.
Όσο για τη δημιουργία κόμματος θα ήθελα πολύ να είμαι μέλος του, αλλά πολύ φοβάμαι ότι απλώς εύχεστε κάτι που θα θέλατε να συμβεί ως δια μαγείας.  Το πνεύμα γαρ πρόθυμο και η καρδία ίσως, αλλά το 24ωρο δεν επαρκεί. Πάντως ρε παιδιά πώς έχει καταντήσει έτσι η ρουσφετοπολιτική μας; Μήπως είναι καιρός να την κάνουμε για καμιά πιο πολιτισμένη και αδιάφθορη πατρίδα; Έχετε καμιά πρόταση;

[professor]

namigard  εγω ως αρσενικος με αλλον γονιδιοπρογραμματισμο και δη εργενης  σηκωνω τα χερια ψηλα ...δεν τα χωραει ο νους μου  αυτα που λες
αλλα γεγονος ειναι οτι καποιοι αντεχουν και με 4,5 ωρες υπνο!
εχω καμει και σχετικο δημοψηφισμα αλλου στο νετ
αυτη που αντεχει αντεχει,αυτη πυο δεν αντεχει την πιανουν υστεριες και οα συμβιος θα κοψει το λαιμο του-ετσι πρεπει- να βρει λυση

τι αλλο να πω;;

οι γυναικες ξερουν να μιλησουν σωστα!!

[PDE ads]

[LAaleXXX]

Εδώ και καιρό που παρατήρησα τον τίτλο του θέματος, πίστευα πως δεν είχε να κάνει με εμένα και πως δεν θα με αφορούσε η συζήτηση... Αλλά μόλις διάβασα το άρθρο κατάλαβα πόσο λάθος ήμουν... Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου μετά την διαδικασία του ΑΣΕΠ να αρχίσω να αφιερώνω χρόνο σε όλα αυτά που κατά καιρούς περνούν από το μυαλό, αλλά μέχρι τώρα δεν έχω καταπιαστεί... Αναφέρομαι σε λογοτεχνία, περισσότερες μουσικές αναζητήσεις και περιπλανήσεις, έτσι ώστε να καταφέρω να ξεκλειδώσω και να έρθω σε επαφή με ανεξερεύνητα ως τώρα ενδιαφέροντά μου, να γνωρίσω το εγώ μου καλύτερα, γιατί νιώθω πως έχω αρχίσει να αναλώνομαι σε μία ρουτίνα δίχως ενδιαφέρον και δεν θέλω να έρθει η στιγμή της αυτοαξιολόγησης και προς μεγάλη μου λύπη και συμφορά να διαπιστώσω πως είμαι κενή ενδιαφερόντων και αφέθηκα και εγώ στην τακτική του dvd, του internet  και της αδιαφορίας ουσιαστικά για το ίδιο μου το μέλλον... Ελπίζω να καταφέρω να γίνω ο άνθρωπος που θέλω και το ίδιο εύχομαι και σε όλους εσάς να βρείτε τον ελάχιστο χρόνο και το κουράγιο(σε όσους έχουν υπερφορτωμένο ωράριο) να καταπιαστείτε με ό,τι πραγματικά αξίζει με βάση πάντα τα δικά σας κριτήρια... Θα κλείσω με μία ευχή(ας το πω) να ξεκολλήσουν όλοι αυτοί που βλέπω καθημερινά και με κάνουν να απορώ πώς γίνεται να είναι τόσο επιφανειακοί από την καθωσπρέπει εικόνα και τη βιτρίνα τους, να ταρακουνηθούν και να δουν πως ζωή δεν είναι λεφτά-δουλειά-image, όσο για τους πεσόντες δυστυχώς πιστεύω πως τα πράγματα έχουν πάρει τέτοια τροπή που δύσκολα ανατρέπονται... Υπομονή και επιμονή για να αποκτήσουμε αυτά που επιθυμούμε και ας μας πούνε και ιδιόρρυθμους..

[MARKOS]

Ένα ενδιαφέρον θέμα, από τον παλιό καλό καιρό ( από το χρονοντούλαπο του  pde, μυρίζει ναφθαλίνη... .....άραγε έχουν αλλάξει οι συνήθειες;

[guestteacher]

Μάλλον όχι.

[MARKOS]

Συνεπώς, επικαιρο πάντα και σίγουρα δεν είναι θέμα κρίσης. Αλλοθι ψάχνουμε για τον "κακό" μας εαυτό...

[exEkpaideutikos]

Δεν καταλαβαίνω κάτι στο αρχικό κείμενο.

Υπήρξα και στην κατηγορία χωρίς οκτάωρη εργασία -χωρίς εργασία καν- και στην κατηγορία με οκτάωρη εργασία.

Σίγουρα, "ντολτσε βιτα" νόμιζα ότι περνούσα όταν δεν είχα οκτάωρη εργασία. Κοιμόμουν όσο ήθελα, ξυπνούσα όποτε ήθελα χωρίς άγχη και πίεση για τίποτα. Αυτό όμως ήταν μια ψευδαίσθηση του πώς είναι η πραγματικότητα γιατί για να μπορώ να το απολαμβάνω, κάποιος άλλος τραβούσε κουπί καθημερινά: οι γονείς μου.

Πλέον έχω οκτάωρη εργασία, βγάζω τα δικά μου λεφτά και δεν επιβαρύνω τους γονείς μου. Επιπρόσθετα έχω την ικανοποίηση ότι κάτι χρήσιμο κάνω στην κοινωνία και βγάζω τα δικά μου λεφτά αντί να κάθομαι να κοπροσκυλιάζω και να τρώω τα έτοιμα σαν παράσιτο.

Άρα λοιπόν... καλύτερα οκτάωρο και να εργάζομαι, παρά να είμαι ένα άεργο κοπρόσκυλο που κάνει ζωή εις βάρος των δικών του.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Καλημέρα, τί περίεργο θέμα! Ομολογουμένως  έχω την περιέργεια να δω τι θα γράψουν οι περισσότεροι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί στο θέμα αυτό.

[harac]

Από τη στήλη του Μιχάλη Λεάνη στην εφημερίδα Sportday της 26/02/08 μια άποψη αναγνώστη του, την οποία δημοσιεύει αυτούσια..
Τα όποια σχόλιά σας ευπρόσδεκτα..


"Του οκταώρου οι πεσόντες ηδονίζονται με τσόντες!"


Αυτός ο πληροφορημένος άνθρωπος θα σταθεί με απορία μπρος στις κατασκευές των σημερινών εικαστικών σε κάποιο μουσείο ή γκαλερί, θα πάει πιθανώς σε μια παράσταση χοροθεάτρου, θα δει οπωσδήποτε μια ταινία τον μήνα, αλλά δεν θα έχει ποτέ χρόνο και διάθεση να ζήσει ή να συζητήσει σε βάθος τις εντυπώσεις του.

Οταν με το πέρασμα του χρόνου θα αποκτήσει παιδιά, άρρωστους γονείς, βαρετή σχέση, περιττά κιλά, εξοχικό και τα σχετικά γκάτζετ, τότε είναι σίγουρο πως κάθε σκέψη για το ποιος είναι και τι κάνει πάει περίπατο και ο φιλαράκος μας μεταλλάσσεται στον αδιάφορο μέτριο ανθρωπάκο, τον συμπαθή εκείνον δημοκράτη που είναι συμβιβασμένος με τη μετριότητα και την ανημπόρια του.

Ετσι, αναπαράγονται η μελαγχολία που κυριαρχεί στις δυτικές κοινωνίες, ο προστατευτικός πέπλος του καρτεσιανικού καθωσπρεπισμού και η ηθική μέση άποψη. Οποιος έχει χρόνο για φλερτ, για έρωτα, για ποτό, για καφενεία, διάβασμα ή χάζεμα, για παρέα και κουβέντα, εκλαμβάνεται σαν ιδιόρρυθμος ή ψώνιο. Η παραχώρηση χρόνου σε μη παραγωγικές (οικονομικά επωφελείς) δραστηριότητες ή η προσπάθεια να ξεφύγει από την ιδιώτευση (από την ηλιθιότητα, όπως πιστεύει ο Θουκυδίδης, στην οποία ξεπέφτει ο άνθρωπος που αρνείται να είναι πολίτης και που οι Γάλλοι ονομάζουν idiot) θεωρείται ύποπτη......
........Εγώ κλαίω αυτόν που το θέλει και δεν το έχει. Κάποιοι είναι ασυμβίβαστοι, τρελοί και ονειροπόλοι. Κάποιοι θέλουν να ζουν την κάθε μέρα με θάμβος! Οι πεσόντες μπορεί και να θέλουν να είναι πεσόντες. Γι' αυτό κι εγώ θα έγραφα στον τοίχο: "Τόλμα να πάρεις τον χρόνο που γουστάρεις"!.

Ανάμεσα στις μη παραγωγικές δραστηριότητες όπως σωστά επισημαίνει ο αρθρογράφος, περιλαμβάνεται και η ενασχόληση με την τέχνη, η ονειροπόληση, το διάβασμα..Το να αποθαρρύνονται αυτές οι δραστηριότητες, είναι μία καταπίεση η οποία ξεκινά από την παιδική ηλικία και σε αυτό ευθύνεται αρκετά, εκτός από πολλούς γονείς και το εκπαιδευτικό σύστημα έτσι όπως είναι δομημένο. Ο ρόλος του σχολείου δεν θα έπρεπε να είναι η εξάλειψη της δημιουργικής σκέψης, αλλά η ενίσχυσή της. Διότι και το να χαλαρώσεις και να δεις μία ταινία ή να ακούσης μουσική, να διαβάσεις ένα βιβλίο (που να μην έχει σχέση με το σχολείο) ή να ζωγραφίσεις μπορεί να σε οδηγήσει σε άλλους δρόμους σκέψης και πράξης.  Να δεις ότι για ένα πρόβλημα μπορεί να μην υπάρχει μία μόνο λύση αλλά πολλές. Να μάθεις να αναγνωρίζεις το διαφορετικό και να το σέβεσαι. Να ξεφύγεις από τα στερεότυπα.  Για το πως ισοπεδώνει το σχολείο τη δημιουργική σκέψη, έτσι όπως λειτουργεί, (νομίζω το είχα αναφέρει κάπου και παλαιότερα) έχει πεί πολλά ο Κεν Ρόμπινσον:


https://www.youtube.com/watch?v=4nzR-97CHag

Το θέμα είναι εμείς ως εκπαιδευτικοί, τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση για μας και για τους μαθητές μας;

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Κάτι παρόμοιο.

Ο εξαρθρωμένος χρόνος
(Πώς είναι να είσαι άνεργος, 16/6/2014)


Ο πραγματικός ήρωας του περιστατικού που ενέπνευσε την ταινία «Ελεύθερος ωραρίου», όταν αποκαλύπτεται το ψέμα του, σκοτώνει όλη την οικογένειά του. Θού Κύριε φυλακήν εν τω πνεύματί μου...
 

Μια φράση μου ’χει σφηνωθεί εδώ και μερικά χρόνια στο μυαλό. Την έχω κλέψει κάμποσες φορές, την έχω καταχραστεί, αλλά μάλλον δεν είχα μπει μέχρι τώρα στο μεδούλι της. «Το να χάνεις τη δουλειά σου είναι σαν κάταγμα». Αν θυμάμαι καλά, το ’λεγε στον εαυτό του ένας από τους ήρωες των διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου, στη συλλογή «Κάτι θα γίνει, θα δεις». Το βιβλίο έχει φύγει από τη βιβλιοθήκη μου, κάπου το δάνεισα, καλώς το δάνεισα, τα βιβλία είναι για να διαβάζονται κι όχι για να κοιμούνται στα ράφια, αλλά και κακώς, γιατί τώρα που το αναζήτησα για να τσεκάρω τη φράση δεν το ’χω. Ας εμπιστευτώ την αβέβαιη μνήμη μου.

Προσπαθώ να φανταστώ τον συνειρμό που οδήγησε στο «κάταγμα». Όταν σπας χέρι, πόδι, λεκάνη, σπόνδυλο υποχρεώνεσαι σε μερική ακινητοποίηση, ενίοτε και ολική. Ξέρεις ότι το ίδιο το οστό δεν κινείται, ο μυς το κινητοποιεί, αλλά μαζί με το ακινητοποιημένο οστό ακινητοποιείται αναγκαστικά και ο μυς. Του «απαγορεύεται» να κινηθεί, με ένα νάρθηκα ή με γύψο ή με εκείνους τους φρικτούς μεταλλικούς συνδέσμους που τοποθετούνται μετά την επέμβαση, αν το κάταγμα είναι σοβαρό. Εν μέρει γίνεσαι ένα ασπόνδυλο, ένα μαλάκιο, ένας γαιοσκώληκας.

                                      ****

Τα οστά αρθρώνουν το σώμα στην πολύπλοκη μηχανή του σώματος που συνδυάζει την ευελιξία με τη σταθερότητα, την τρυφερότητα με τη σκληρότητα, την αβεβαιότητα με την ασφάλεια. Κάτι τέτοιο πρέπει να συμβαίνει και με τη δουλειά. Αρθρώνει τον χρόνο σου. Χωρίς το απεχθές, αλλοτριωτικό, αποξενωτικό, εξουθενωτικό, εκμεταλλευτικό, ψυχοφθόρο, κακοπληρωμένο οκτάωρο της δουλειάς – αλλά και τετράωρο ή δεκάωρο- το 24ωρο γίνεται μια άμορφη μάζα, χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Το να χάνεις τη δουλειά σου είναι σαν να εξαρθρώνεται ο χρόνος σου.

Λέτε να βρήκα πού κολλάει το «κάταγμα» του Χ. Οικονόμου; Δεν έχει τόση σημασία, όμως, τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει το πρωτότυπο μιας σύλληψης, ούτε τη μοναδικότητα ενός βιώματος. Πιθανότατα κάθε άνεργος, μετά λίγους μήνες «προσαρμογής» στη νέα κατάσταση, έχει ένα μοναδικό μίγμα συναισθημάτων, μια ιδιαίτερη ποσόστωση «αχρηστίας», «τεμπελιάς», αδυναμίας, απομόνωσης, αποκλεισμού, αυτοαποκλεισμού, ματαίωσης, διάψευσης,  που τελικά αποκρυσταλλώνονται σε μια αίσθηση προσωπικής αποτυχίας. Ωστόσο, το κοινό χαρακτηριστικό κάθε ανέργου, κάθε ανέργου που έχει πίσω του πολλά χρόνια δουλειάς, ενδεχομένως και δεκαετίες, είναι η αδυναμία να ξαναοργανώσει τον «απελευθερωμένο» χρόνο του.

                                      ****

Ό,τι κι αν καταλογίσει κανείς στη δουλειά σε συνθήκες καπιταλισμού, ό,τι αρνητικό κι αν της αποδώσει- την αποξένωση, την εκμετάλλευση, τη μισθωτή σκλαβιά, τον εξευτελισμό, την ταπείνωση, την καταπίεση της δημιουργικότητας, την έλλειψη ικανοποίησης, την εξουθενωτική ρουτίνα, τη σωματική καταπόνηση, την καταρράκωση της προσωπικότητας, τον ελεεινό ανταγωνισμό-, αυτός ο κακός, φρικτός κι ανάποδος καταναγκασμός, αυτό το βαρύ οκτάωρο που σου το τρώει τ’ αφεντικό, τελικά σού οργανώνει τη μέρα, το 24ωρο, την εβδομάδα, τους μήνες, τον χρόνο.

Όταν έχεις δουλειά, πολύ απλά η μέρα σου έχει ώρες πριν και μετά απ’ αυτήν. Θέλεις δεν θέλεις, πρέπει να κάνεις επιλογές και ιεραρχήσεις για τις υπόλοιπες 12-15 ώρες που σού απομένουν. Κάποιες είναι ύπνος, κάποιες άραγμα, κάποιες δουλειές για το σπίτι, την οικογένεια, κοινωνικές σχέσεις με συγγενείς, φίλους, συναδέλφους, συντρόφους. Πρακτικά, αυτός ο κατ’ επίφαση ελεύθερος, εκτός δουλειάς χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο παρά χρόνος για να αναπληρώσεις τις δυνάμεις που σε καταστούν ικανό να πας και την άλλη μέρα στη δουλειά. Ο θείος Κάρολος το έχει αναλύσει επαρκώς αυτό εδώ κι ενάμιση αιώνα, ας μην το ζαλίζουμε περαιτέρω. Αλλά αυτή η σχέση εργάσιμου και υποταγμένου στον εργάσιμο «ελεύθερου» χρόνου σε απαλλάσσει από την βάσανο να οργανώσεις εσύ ο ίδιος το 24ωρό σου, από την αυγή της μέρας μέχρι τα μεσάνυχτα, τουλάχιστον μέχρις ότου εσύ και αρκετά εκατομμύρια σαν εσένα αποφασίσουν ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούν από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς. Μέχρι τότε, για τη βασική δομή του 24ώρου σου αποφασίζει ο εργοδότης σου, ο συγκεκριμένος ή ο αφηρημένος συλλογικός εργοδότης σου. Αυτός παρέχει τον σκελετό στο σώμα του χρόνου σου.

                                      ****

Συμπληρώνοντας μερικούς μήνες πραγματικής ανεργίας, διαπιστώνω ότι έχω περάσει ήδη το όριο της πλήρους εξάρθρωσης του χρόνου μου. Τώρα καταλαβαίνω κάπως καλύτερα τον συνάδελφό που είχε επισημάνει πως χειρότερο από το να δουλεύεις και να μην πληρώνεσαι είναι να σηκώνεσαι το πρωί και να μην έχεις τι να κάνεις και πού να πας, γιατί απλώς δεν έχεις δουλειά. Τώρα καταλαβαίνω και το σοκ του συνταξιούχου που έπειτα από 35 χρόνια δουλειάς αντιμετωπίζει με δέος το «ελεύθερο» 24ωρό του και το γεμίζει ή με κατάθλιψη ή με ένα επινοημένο υποκατάστατο πλήρους απασχόλησης. Τώρα καταλαβαίνω και τη νευρική αμηχανία του 26χρονου ανιψιού μου που, με ένα πτυχίο μηχανικού υπό μάλης, δηλώνει διαθέσιμος για «ό,τι να ’ναι», «όσο να ’ναι». Τώρα καταλαβαίνω τον ήρωα της ταινίας του Λοράν Καντέ «Ελεύθερος ωραρίου», τον άνεργο Βενσάν που αποκρύπτει από τους πάντες την απόλυσή του και επινοεί μια φανταστική εργασία, περνώντας τις μέρες του στους δρόμους, κοιμώμενος στο αυτοκίνητο, τρώγοντας τις οικονομίες του και παραμυθιάζοντας την οικογένειά του κάθε σαββατοκύριακο για τη συναρπαστική δουλειά του στον ΟΗΕ.

Θεωρητικά, η ανεργία μπορεί για κάποιο διάστημα να είναι μια δημιουργική περίοδος. Οι φίλοι κι οι δικοί σου σε συμβουλεύουν «να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου»: γράψει ποίηση, γράψε λογοτεχνία, ζωγράφισε, διάβασε, δες παλιούς φίλους, κάνε μικροεπισκευές στο σπίτι, φύτεψε λουλούδια, κάνε το νοικοκυριό του σπιτιού, μαγείρεψε, βοήθησε το παιδί στο διάβασμα, κάνε πράγματα που δεν έκανες πριν μαζί του, πήγαινε στο χωριό σου, κάνε τον ερασιτέχνη αγρότη αν έχεις λίγη γη, έλεγξε την υγεία σου, πήγαινε στους γιατρούς όσο υπάρχει ασφάλιση, δες τι γίνεται με το συνταξιοδοτικό σου, κάνε εθελοντισμό. Υπάρχουν χίλια δυο πράγματα που δεν απαιτούν χρήματα ή απαιτούν λίγα, και μάλιστα μπορεί και να σου γλιτώνουν χρήματα. Φυσικά, μέσα σ’ όλα κάπου πρέπει να βρεις χρόνο και για το «ψάξε για δουλειά», αλλά επειδή αυτό αποκλείεται να έχει άμεσο αποτέλεσμα με 1,5 εκατ. ανέργους, είναι δεδομένο πως για αρκετούς μήνες θα έχεις άφθονο «ελεύθερο» χρόνο, για να κάνεις «πράγματα για τον εαυτό σου».

‘Όμως, όταν κάθε πρωί είσαι αντιμέτωπος μ’ αυτόν τον άχρονο, άρρυθμο, εξαρθρωμένο «ελεύθερο» χρόνο, έχεις πρόβλημα. Πώς ξεκινάς; Από τι; Εντάξει, φτιάχνεις τον πρώτο καφέ της μέρας, κάνεις και το πρώτο τσιγάρο, αποχαιρετάς τη γυναίκα σου που πάει στη δουλειά (ναι, υπάρχει τουλάχιστον κάποιος που δουλεύει), αποχαιρετάς και το παιδί που πάει σχολείο. Μετά; Κάνεις δυο τρία στοιχειώδη πράγματα στο σπίτι- μην είσαι γαϊδούρι, θα έρθει η άλλη σκοτωμένη απ’ τη δουλειά και θα τα βρει όλα στη μέση;-, ετοιμάζεις το μεσημεριανό, εξαντλώντας τους μαγειρικούς πειραματισμούς, ποτίζεις τις γλάστρες, πληρώνεις λογαριασμούς που λήγουν, ψωνίζεις στο σούπερ μάρκετ… Και μετά; Αυτά γίνονταν και πριν, δεν δικαιολογούν την παρουσία σου και, προ παντός, δεν γεμίζουν το 24ωρό σου. Παίρνεις κανένα τηλέφωνο, ενημερώνεσαι αποσπασματικά στο ίντερνετ, διαβάζεις ένα βιβλίο που το σέρνεις για εβδομάδες, κοιτάζεις την ατζέντα μήπως υπάρχει κανένα ραντεβού, οι περισσότερες ημερομηνίες είναι κενές σημειώσεων, αποφασίζεις κάτι να κάνεις, θυμάσαι ή επινοείς εκκρεμότητες, φτιάχνεις λίστες «καθηκόντων» στον εαυτό σου, ανακαλύπτεις ότι έχουν δίκιο όσοι σε συμβουλεύουν «πόσα πράγματα έχεις να κάνεις για τον εαυτό σου», αλλά όταν αυτά τα «πολλά πράγματα» επιχειρείς να τα οργανώσεις, να τα ιεραρχήσεις, να τα ταξινομήσεις, αδυνατείς. Τα αναβάλλεις, τα μετακινείς, καταστρατηγείς τα χρονοδιαγράμματα, κολλάς σ’ έναν βάλτο αδράνειας. Όταν επιχειρείς έναν απολογισμό των εβδομάδων και των μηνών που πέρασαν, αναρωτιέσαι πότε ήταν Χριστούγεννα, πότε Απόκριες, Πάσχα, πού πήγαν οι αργίες, πότε έφτασε καλοκαίρι. Οι εποχές, το ημερολόγιο και τα ορόσημά του γλιστρούν και χάνονται μέσα από το σουρωτήρι του εξαρθρωμένου «ελεύθερου» χρόνου της ανεργίας.

                                      ****

Από μια άποψη είναι λυπηρό. Είναι ένα τεκμήριο της θλιβερής μας αλλοτρίωσης από τον «αρθρωμένο χρόνο» της μισθωτής σκλαβιάς. Φαίνεται ότι αυτός ο εξαρτημένος χρόνος έχει την ικανότητα να ιδιοποιείται όλο τον χρόνο μας, να καταλύει την ικανότητά μας να αυτοργανωθούμε, να επαναδιοποιηθούμε τον απελευθερωμένο χρόνο μας. Είναι σχεδόν κάτι αφύσικο, ή για την ακρίβεια είναι μια δεύτερη, κεκτημένη «φύση» στην οποία μας εκπαιδεύει ο οργανωμένος εργάσιμος χρόνος (είτε είναι ευέλικτος και ελαστικοποιημένος είτε είναι σταθερός, ο πρώτος απλώς απογειώνει την εξάρτηση του «ελεύθερου» χρόνου, σε σημείο εκμηδενισμού του). Ας μην ξεχνάμε, η «εκπαίδευση» ξεκινά από νωρίς, το σχολείο είναι και μια προσομοίωση του εργάσιμου χρόνου, μάταια αντιστέκονται τα βλαστάρια μας που αρνούνται να ξυπνήσουν το πρωί, στο τέλος εμείς οι ίδιοι καταστέλλουμε τη φυσική τους αντίσταση...

Παρ’ όλα αυτά, μού λείπει. Μού λείπει ο αρθρωμένος, εξαρτημένος, ιδιοποιημένος, ο κλεμμένος από τον εργοδότη και την αγορά εργάσιμος χρόνος, που καταλαμβάνει και δίνει υπόσταση σε όλο τον χρόνο μου. Προφανώς το σώμα μου αντιλαμβάνεται ότι αυτού του είδους η βίαιη «απελευθέρωση» του ανθρώπινου χρόνου από την εργασία δεν είναι παρά μια εναλλακτική στρατηγική υποδούλωσής του. Με χαμηλότερο κόστος, λιγότερα παζάρια, χαμηλές απαιτήσεις. Το επόμενο στάδιο είναι το «ό,τι να ’ναι, όσο να ’ναι» - τίποτα δεν είναι τυχαίο στο άναρχο σχέδιο της μνημονιακής μας πραγματικότητας. Μακρύς ο δρόμος της απελευθέρωσης του χρόνου μας, κι ακόμη πιο μακρύς ο δρόμος της χειραφέτησης του είδους μας…

ΚΙΜΠΙ

[harac]

Το τι θα μπορούσε να γίνει για να ξεπεραστούν οι παραπάνω συνήθειες, ξεκινά από το χώρο της εκπαίδευσης. Τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε αυτή την κατάταση, το βάλτωμα, για εμάς και τους μαθητές μας;  Και εδω πέφτουμε σε βαθιά νερά, άπατα.  Ο Ν. Τσόμσκι αναρωτιέται ποιός είναι ο σκοπός του εκπαιδευτικού συστήματος:

http://www.alfavita.gr/arthron/%CE%BD%CF%8C%CE%B1%CE%BC-%CF%84%CF%83%CF%8C%CE%BC%CF%83%CE%BA%CE%B9-%E2%80%9C%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82