Αγαπημένες σκηνές

[apri]

Σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε εκτός από μουσική, να καταγράφουμε και αγαπημένες σκηνές από το σινεμά, το θέατρο ή από βιβλία, που για κάποιον λόγο μας αρέσουν.

Ένα από τα πρώτα έργα που μου έρχονται στο νου είναι η ταινία "Της κακομοίρας" (1963) με πρωταγωνιστή τον Κώστα Χατζηχρήστο σε ρόλο μπακαλόγατου. Η ταινία έχει απίστευτους διαλόγους. Δεν ξέρω τι ανήκει στο σεναριογράφο και τι στον Χατζηχρήστο (που ομολογούσε ότι στη συγκεκριμένη ταινία αυτοσχεδιάζε αρκετά) αλλά οι ατάκες που ακούγονται σε όλο το έργο είναι η μία καλύτερη από την άλλη.

Στην παρακάτω σκηνή ο Ζήκος (Κ.Χατζηχρήστος) σχολιάζει τα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος και πώς εκείνος τα ξεπέρασε και απέκτησε λογιστικές γνώσεις.
http://www.youtube.com/watch?v=gdvUAsRzkqs&feature=related


Μια δεύτερη σκηνή που θυμάμαι προέρχεται από την ταινία "Ποτέ την Κυριακή" (1960) με την αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη. Πρόκειται για τη σκηνή που τραγουδά "Τα παιδιά του Πειραιά" του Μ.Χατζηδάκη. Αυτό που μου έχει μείνει είναι τα υγρά της μάτια την ώρα που τραγουδάει.

Τα παιδιά του Πειραιά
http://www.youtube.com/watch?v=QXOZrZQrt48&feature=related

[PDE ads]

[maryk]

  Εγώ θα θυμηθώ μία από τις λίγες ταινίες που λάτρεψα και τη συστήνω ανεπιφύλακτα, la vita e bella (η ζωή είναι ωραία) του Roberto Benigni. Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω συγκεκριμένη σκηνή γι'αυτό θα αναφέρω την πιο συγκλονιστική κατά τη γνώμη μου.Ενώ ο πατέρας έχει παρουσιάσει το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο παιδί του ως παιχνίδι, προς το τέλος, όταν τον πήγαιναν για εκτέλεση, έκρυψε το παιδί του, συνέχισε να παίζει θέατρο και έφευγε γελώντας για να το προστατέψει....

[sophie]

Μωρέ μπράβο!!!! Το ίδιο πράγμα σκεφτόμουν μόλις τώρα maryk... Νομίζω ότι η σκηνή που έχει κρυφτεί το παιδί (με οδηγία από τον πατέρα να μη βγει από την κρυψώνα του αν δεν ακούσει απόλυτη ησυχία στο στρατόπεδο) και περνά ο πατέρας με τη συνοδεία των στρατιωτών, κι αρχίζει να περπατά σαν καρικατούρα μόλις αντιλαμβάνεται ότι τον παρακολουθεί ο γιός του, είναι συγκλονιστική! Όπως κι όταν ο μικρός, ανεβασμένος πια πάνω στο άρμα μάχης, φωνάζει όλο χαρά "κερδίσαμε"...Τι να πω...Εκπληκτική ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος της!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=Zv1EJdHslk0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=fJySW_GF_jY

[BOEMISSA]

apri, συγχαρητήρια, πολύ καλή η ιδέα σου. Εγώ ξεχωρίζω μια σκηνή, την τελευταία από την ταινία ¨Μια ζωή την έχουμε", με τον κορυφαίο Δημήτρη Χορν. Σε αυτή τη σκηνή λοιπόν ο Χορν λέει ένα απόφθεγμα της ζωής, των ανθρώπινων σχέσεων του ερωτα...
Ακούστε το από τα λόγια του ίδιου στην ταινία.

http://www.youtube.com/watch?v=FURdmSDgU7A&feature=related

[PDE ads]

[apri]

Θυμήθηκα και μια άλλη σκηνή, για να γελάσουμε, με το θεμελιώδες ερώτημα του Κ.Τσάκωνα στην ταινία "Μάθε παιδί μου γράμματα" (1981) του Θ.Μαραγκού. Η ταινία εκτυλισσόταν στην ορεινή Αρκαδία λίγο μετά τη Μεταπολίτευση και έθιγε τις αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος και τη σχέση της εκπαίδευσης με τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του παρελθόντος και την εξουσία. Πρωταγωνιστούσε ο  Βασίλης Διαμαντόπουλος,ο Νίκος Καλογερόπουλος, ο Κώστας Τσάκωνας και η Άννα Μαντζουράνη.
Η υπόθεση:Τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου πεσόντων κατά την Κατοχή αναστατώνουν την τοπική κοινωνία, καθώς παραλείπεται το όνομα του Χρίστου Καναβού, ενός κομμουνιστή αντιστασιακού που σκοτώθηκε στην περιοχή. Ο Περικλής (Β. Διαμαντόπουλος), συντηρητικός διευθυντής του Γυμνάσιου, έρχεται σε σύγκρουση τόσο με τη γυναίκα του Ελπίδα (Α. Ματζουράνη) όσο και με τους δυο γιους του Σωκράτη (Ν. Καλογερόπουλος) και Δημοσθένη (Κ. Τσάκωνα) που υπερασπίζονται το δικαίωμα της Χρυσάνθης (Ειρήνη Καζάκου) και της οικογένειάς της να καταθέσουν στεφάνι στη μνήμη του Καναβού.

Και η μεγάλη απορία του Κ.Τσάκωνα που άφησε εποχή:
http://www.youtube.com/watch?v=JCdUQh_2vgY&feature=related

Και δώρο η παραγγελία στην ταβέρνα:
http://www.youtube.com/watch?v=FYIieduWjjI&feature=related

[apri]

Μια ωραία σκηνή που θυμήθηκα.
Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από τη ραψωδία ε της Οδύσσειας σε υπέροχη μετάφραση (όποιοι έχουν διαβάσει το πρωτότυπο θα καταλάβουν τι λέω) του Δ.Μαρωνίτη. Ο Ερμής με διαταγή του Δία πετά πάνω από τη θάλασσα, για να πάει στο νησί της Καλυψούς να της ζητήσει να αφήσει τον Οδυσσέα να φύγει.
Αφιερώμενο σε όσους περνούν τις θάλασσες, για να πάνε να διδάξουν.

"Μίλησε ο Δίας και δεν απείθησε ο Ερμής, ψυχοπομπός και Αργοφονιάς.
Αμέσως έδεσε στα πόδια του τα ωραία σαντάλια,
εκείνα τα θεσπέσια και χρυσά που ανάλαφρα, με τις πνοές του ανέμου,
τον ταξιδεύουν στην απέραντη στεριά και στα πελάγη.
Πήρε και το ραβδί του, αυτό που μαγνητίζει τα μάτια των ανθρώπων,
όποιου θελήσει εκείνος, και τα κλείνει
ή κι απ' τον ύπνο τον βαθύ τούς ανασταίνει.
Με τούτο το ραβδί στα χέρια του, άρχισε να πετά ο κρατερός Αργοφονιάς,
κι ολοταχώς, απ' τον αιθέρα του ουρανού, πάνω από την Πιερία,
χύθηκε στο πέλαγος, το κύμα ακροπατώντας σαν το γλάρο,
που ψάρια αρπάζει από τους άγριους κόλπους της ατρύγητης θαλάσσης,
βρέχοντας τα πυκνά φτερά του στο αλμυρό νερό.
Όμοιος με γλάρο κι ο θεός Ερμής, φάνταζε
καβαλάρης των αμέτρητων κυμάτων.
Κι όταν πετώντας έφτασε το απόμακρο νησί, από τον πόντο τότε βγήκε
τον μενεξελή και πάτησε τη γη."

[pariel]

Παπαγιαννόπουλος προς Κωνσταντάρα: "Χουφτο σ' τη" Χούφτο σ' τη" (ΚΆΤΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ)
http://www.youtube.com/watch?v=tksH33bnExo&feature=related

[morgan]

Η τελευταία σκηνή από την κορυφαία τριλογία όλων των εποχών (κατά τη γνώμη μου), τον "Νονό", όπου μόνος κι έρημος, μετά από μία γκρεμισμένη "αυτοκρατορία" πεθαίνει σε μια καρέκλα στην αυλή του σπιτιού του, στη γενέτειρά του, τη Σικελία και γενικά όλες οι σκηνές της ταινίας όπου κάθε φορά χάνει κι ένα αγαπημένο του πρόσωπο (τη γυναίκα του, την κόρη του, κλπ). Είναι συγκλονιστικές. Ειδικά όταν πέφτει κι αυτή η μουσικάρα από πίσω... είναι σούπερ!

[daniel]

A ρε morgan...Μια χαρά τα' πες!!! Συμφωνώ και επαυξάνω για "Νονό" (όλους τους Νονούς).... Σε όλα τα επίπεδα φοβερή δουλεια..Σκηνοθεσία, ερμηνείες, μουσική (Νίνο Ρότα), φωτογραφία - φωτισμοί, κοστουμια-σκηνικά (από τον δικό μας Ντιν Ταβουλάρις που πήρε και όσκαρ..).. Τι να πεις..
Φιλμικό αριστούργημα με άπειρες σκηνες ανθολογίας...
"Τhe Godfather" for ever!! 

[ioanna89]

Από το αριστούργημα του Τσάρλι Τσάπλιν  "Τα φώτα της πόλης", ένας αγώνας πυγμαχίας σε χορογραφία.
Απολαύστε τον 
http://www.youtube.com/watch?v=OgAxWIbTqCs

[vsk]

Ωραίο θέμα και πολλές οι καλές σκηνές. 
Αναφέρω λοιπόν την ομιλία του Αλ Πατσίνο στο "Άρωμα γυναίκας" ενώπιον της πειθαρχικής επιτροπής στο τέλος της ταινίας.

http://www.youtube.com/watch?v=dH4p9BQ3V9o

[apri]

Να συμπληρώσω vsk, τη φοβερή σκηνή του χορού στο 'Άρωμα γυναίκας";
http://www.youtube.com/watch?v=dBHhSVJ_S6A&feature=related


Υπέροχες σκηνές έχει χαρίσει και ο Λ. Κωνσταντάρας ως Υπουργός Μαυρογιαλούρος  στην ταινία "Υπάρχει και φιλότιμο".

Εδώ προβάρει το λόγο του--------  http://www.youtube.com/watch?v=V-INRVC8gJE
Και εδώ ρίχνει τα γνωστά φάσκελα --------- http://www.youtube.com/watch?v=8n_AaCCYQwg&feature=related

[BOEMISSA]

Καλά εκπληκτική η σκηνή που επέλεξες apri. Πολύ ωραία ταινία. Εγώ επιλέγω μία φοβερή σκηνή από την ταινία "ο συνήγορος του διαβόλου'', όπου ο Αλ Πατσίνο, ο διάβολος, αναπτύσσει τη δική του θεωρία για το Θεό.


http://www.youtube.com/watch?v=qsxFipkDZ1Q&feature=related

[Anast77]

Ωραίο τοπικ!

Το φινάλε από τη Μπλε Ταινία του Κισλοφσκι με τη χορωδία να τραγουδά στα Ελληνικά κομμάτι από την Καινή Διαθήκη:
http://www.youtube.com/watch?v=jmQ88PWzvR0

Εξαιρετική σκηνή από το "Αμελί" που η Αμελί παίρνει αγκαζέ έναν ηλικιωμένο τυφλό άντρα και του περιγράφει τη ζωή γύρω τους:
http://www.youtube.com/watch?v=3S0LNGA2hp8&feature=related

Το φινάλε της απίστευτης ταινίας "Dead Poets Society":
(ανατριχιαζω κάθε φορά που το βλέπω..)
 http://www.youtube.com/watch?v=s8UL_9R_W-Y

Το ξέσπασμα του 11χρονου Billy Elliot σε χορό γεμάτο συναίσθημα στην ομόνυμη ταινία:
http://www.youtube.com/watch?v=UOGBTFFxOpY

Και μια ακρως ρομαντική σκήνη με υπέροχη μουσική από το "Great Expectations":
http://www.youtube.com/watch?v=vIIA4dBO1Fk