ΠΕ 60- διαπολιτισμικη αγωγη

[vasp]

Εχετε παρακολουθησει μαθηματα , εχετε εφαρμοσει προγραμματα διαπολιτισμικης αγωγης στο νηπιαγωγειο που εργαζεστε ή σε πρακτικες ;;;
Πως ακριβως μπορουμε να ενταξουμε τα "αλλα"παιδια στην ταξη μας-ιδιαιτερα στην περιπτωση που δεν μιλουν ελληνικα-

[PDE ads]

[Ritalamp]

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τρία μαθήματα της Ασκούνη όταν ήμουν φοιτήτρια και επίσης άλλο ένα (Γ. Νικολάου) στο μεταπτυχιακό. Σαν την επαφή όμως με το πραγματικό τίποτα...

Είναι δύσκολη υπόθεση, ειδικά μέχρι να αντιληφθείς τις δικές σου αντιστάσεις, ενστάσεις, προκαταλήψεις και μέχρι να καταφέρεις να βάλεις όρια στον εαυτό σου πρώτα και μετά στους άλλους.

Για το θέμα της γλώσσας, μπορείς το πρωί (στις ελεύθερες) να μαζεύεις τα αλλόγλωσσα και να επεξεργάζεστε εικόνες με καθημερινά αντικείμενα (νερό, ποτήρι, παπούτσι κ.ο.κ.) και να τους τα μαθαίνεις στα ελληνικά (με ολοκληρωμένες προτάσεις τύπου Αυτό είναι ένα...) και να τα μαθαίνεις κι εσύ στη γλώσσα τους. Γενικά το θέμα σηκώνει πολύ κουβέντα και ατέλειωτες ώρες με συμβουλές από όλους για όλους. Έκανες πολύ καλά που το άνοιξες.

[vasp]

Ειναι ενα θεμα που με απασχολει...Παρακολουθησα περσι ενα συνεδριο στην Αρτα και απο τοτε "ψαχνω το θεμα" γιατι νομιζω πως ειναι ενα απαιτητικο και ενδιαφερον κομματι της δουλειας μας, για το οποιο προσωπικα θεωρω πως ειμαι απροετοιμαστη

[eviges]

συγκεκριμένα στη σχολή που φοιτούσα εγώ κάναμε μόνο θεωρητικά μαθήματα χωρίς κάποια εκπαιδευτική παρέμβαση. μαθαίναμε τρόπους για να βοηθήσουμε τα παιδιά να ενταχθούν στην ομάδα σταδιακά. π.χ να τους επιτρέπουμε να μιλάνε τη μητρική τους γλώσσα, να φέρνουν στοιχεία απο τον πολιτισμό τους και να τα συζητάμε, να επαναλαμβάνουμε φράσεις π.χ όλοι τρώμε. τρώμε το φαγητό μας, για να κατανοήσει τι κάνουμε εκείνη τη στιγμή βλέποντας τις κινήσεις μας και αντιστοιχίζοντάς το με τις λέξεις που ακούει κλπ. όλα όσα μας ανέφεραν αφορούσαν παιδιά τα οποία μιλούσαν έστω και ελάχιστα τα ελληνικά αλλά πάντα καταλάβαιναν τι τα λέγαμε . δεν κάναμε αναφορά σε παιδιά που δεν μιλούν καθόλου μα καθόλου την ελληνική. φαντάζομαι πάντως πως εμείς θα πρέπει να γνωρίζουμε κάποιες λέξεις απο τη γλώσσα του παιδιού για να μπορέσουμε να συννενοηθούμε και να το βοηθήσουμε τις πρώτες μέρες του σχολείου. επίσης αν ο γονιός μιλαέι και τις δυο γλώσσες θα μπορούσε να έχει το ρόλο του μεταφραστή όχι για πολύ όμως, για να μην επαναπαυτεί το παιδί στο οτι πάντα κάποιος θα του μεταφράζει με αποτέλεσμα να μην κάνει προσπάθεια να μάθει το ίδιο την ελληνική. επίσης αν του επαναλαμβάναμε στα ελληνικά τη λέξη που του λέμε στη γλώσσα του , ίσως να τη μάθαινε πιο εύκολα. αλλά πιστεύω πως αν μιλάμε συνέχεια με απλές λέξεις μετά απο κάποιο διάστημα θα εξοικειωθεί και το παιδί. ελπίζω να βοήθησα!!!!

[PDE ads]

[kathyk]

θεωρω οτι το βασικοτερο απ ολα εινα να μην εχουμε εμεις καμια προκαταληψη και σε καθε ευκαιρια να μιλαμε ε σεβασμο κ θαυμασμο για το περιβαλλου του "αλλου".οι δραστηριοτητες μπορουν να εχουν σαν στοχο να βρισκουμε κοινα σημεια σε γεγονοτα της ζωης κ των ελληνων κ των αλλοδαπων.ειναι λιγο δυσκολο να γινει αψογη και να τραβηξει ισως μια τετοια δραστηριοτητα αλλα και απο το τιποτα ειναι καλο.γιατι δεν κανονιζεις 1 φορα την εβδομαδα να φερναι ενα παιδι γλυκο απο την πατριδα του και να τρωτε ολοι μαζι στο τελος;οι ελληνιδες καπως θα νοωσουν αλλα..ας φερουν κ αυτες απο το χωριό τους!

[lena!!!]

Εμας πάλι στο πανεπιστήμιο μόνο ένα μαθημα μας ειχαν σχετικά με την διαπολιτισμική αγωγή κ αυτό στο πρώτο ετος, μετα ο καθηγητής έφυγε κ δεν έφεραν αλλο στην θέση του. τουλαχιστον στις πρακτικές έπρεπε να ειχαμε μία βοήθεια σε αυτό το θεμα!

[kathyk]

εγω στη μαρασλειο "εμπεδωσα" τη διαπολιτισμικη.ασχοληθηκαμε αρκετα κ γενικα επειδη ειναι κ διαφορετικη η ηλικια μας πλεον και παμε στη σχολη με εμπειρια αντιλαμβανομαστε αλλιως καποια πραγματα και ειναι υπερ μας.να το κανετε!

[vasp]

θεωρω οτι το βασικοτερο απ ολα εινα να μην εχουμε εμεις καμια προκαταληψη και σε καθε ευκαιρια να μιλαμε ε σεβασμο κ θαυμασμο για το περιβαλλου του "αλλου".οι δραστηριοτητες μπορουν να εχουν σαν στοχο να βρισκουμε κοινα σημεια σε γεγονοτα της ζωης κ των ελληνων κ των αλλοδαπων.ειναι λιγο δυσκολο να γινει αψογη και να τραβηξει ισως μια τετοια δραστηριοτητα αλλα και απο το τιποτα ειναι καλο.γιατι δεν κανονιζεις 1 φορα την εβδομαδα να φερναι ενα παιδι γλυκο απο την πατριδα του και να τρωτε ολοι μαζι στο τελος;οι ελληνιδες καπως θα νοωσουν αλλα..ας φερουν κ αυτες απο το χωριό τους!

Προσφατα ειχα μια ενδιαφερουσα κουβεντα με ενα δασκαλο και μου ειπε οτι οι δραστηριοτητες του τυπου: γλυκα-φαγητα, χωροι και τα συναφη ειναι μια προσεγγιση αλλα να μην το παρακανουμε γιατι οδηγουμαστε σε "εξωτικοποιηση" του τροπου ζωης και ισως τελικα φερνουμε τα αντιθετα αποτελεσματα. Πρεπει να καλλιεργησουμε μια σταση "σπασιματος των στερεοτυπων". Δεν ξερω αν μεταφερω σωστα τα λογια του...

[selas]

Προσφατα ειχα μια ενδιαφερουσα κουβεντα με ενα δασκαλο και μου ειπε οτι οι δραστηριοτητες του τυπου: γλυκα-φαγητα, χωροι και τα συναφη ειναι μια προσεγγιση αλλα να μην το παρακανουμε γιατι οδηγουμαστε σε "εξωτικοποιηση" του τροπου ζωης και ισως τελικα φερνουμε τα αντιθετα αποτελεσματα. Πρεπει να καλλιεργησουμε μια σταση "σπασιματος των στερεοτυπων". Δεν ξερω αν μεταφερω σωστα τα λογια του...

το κλειδί είναι ο τροπος με το οποιο θα παρουσιάσεις τα πραγματα. Είναι καλό στην αρχή, για να τονώσεις την αυτοπεποίθηση των αλλοδαπών παιδιών σου να αναδειξεις με ενθουσιασμό τη γλώσσα τους και τις πολιτισμικές καταβολές τους. Στη συνέχεια, μπορεις απλά να αφιερώνεισ χρόνο, project, δραστηριότητες για να ενσωματώνεισ αύτά τα στοιχεία στο πρόγραμμά σου (π.χ. εθιμα των Χριστουγέννων, της άνοιξης κτλ). Πριν 2 χρονια είχα σε μια ταξη ένα γαλλάκι (που ήξερε μονο μερικές λέξεις στα ελληνικά), ένα ελληνοαμερικανάκι και ένα ελληνοαυστριακο (που ευτυχώς μιλούσαν ελληνικά και ζουσαν στην Ελλάδα, αλλά ήταν δίγλωσσα). Μια χαρά πήγε η χρονιά, αν και στην αρχή δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ με την ιδέα ότι μερικές δραστηριότητες έπρεπε να αλλάξουν μορφή, η δική μου επικοινωνία έπρεπε να αλλάξει σε μη λεκτική για να καταλαβαίνει και το παιδί που δεν ξέρει ελληνικά. Αναπόφευκτα, ειδικά στην αρχή του χρόνου το παιδάκι έμενε έξω από πολλά. Αλλά μην απογοητευτείς όλα θέλουν τον χρόνο τους. Εγώ είχα την ιδέα να δηλώσω συμμετοχή σε σύμπραξη Αγωγής Υγείας από την αρχή της χρονιάς, για να αυτο-οργανωθώ περισσότερο παρά για κάτι αλλο (θέμα όλοι ίδιοι-ολοι διαφορετικοί - ολοι ίσοι), και βγήκε κατι πολύ καλο:


Πέρα από τις δραστηριότητες τις καθημερινές σε σχέση με τη γλώσσα, τους κώδικες γραφής, κτλ,κτλ,από το Νοέμβρη και μετά, που ξεκινήσαμε τις διαδικασίες των Χριστουγέννων, έβαλα την ταξη στο κλίμα της πολυπολιτισμικότητας για τα καλά, αφου τα καλά μου τα παιδάκια θα πηγαίναν στις άλλες τους πατρίδες. Όταν γύρισαν είχα ζητήσει να μου φέρουν κάτι από την πατρίδα τους και ξαφνικά γέμισα καρτποστάλ, συνταγές μαγειρικής, εισητήρια μετρό, παραμύθια σε τρεις γλώσσες, ένας χαμός!!!! Εκτός των άλλων μπήκαμε και σε πρόγραμμα της UNICEF για την ισότητα και τα δικαιώματα των παιδιών (για να κάνουμε και την καλή μας πράξη..).

Τον Μάρτη μάθαμε ότι το ένα παιδάκι θα μετακόμιζε τον επόμενο χρόνο στην Αυστρία. Και μπήκαμε πάλι στη διαδικασία να προετοιμάσουμε το παιδί για την αλλαγή περιβάλλοντος τονίζοντας το "όλοι διαφορετικοί-όλοι ίδιοι". Και στο τέλος της χρονιάς κάναμε μια ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΤΑΤΗ γιορτή όπου ένα προνήπιο  που δήλωνε για το γαλλάκι ότι δεν το παίζει επειδή "είναι μαυρη η μούρη του" (- ναι, ήταν αφρικανικών καταβολών το γαλλάκι), πιάστηκε χέρι - χέρι με το γαλλάκι, παρουσιάσανε μαζί τη Γαλλία, τα άλλα παιδάκια παρουσίασαν τον τόπο και τη γλώσσα τους, ενώ τα ελληνόφωνα παιδάκια παρουσίασαν το κομμάτι των δικαιωμάτων των παιδιών, της διαφορετικότητας και της ισότητας των λαών.

Οπως καταλάβατε, είμαι πολύ περήφανη για εκείνη τη χρονιά  και δεν θυμάμαι καν το αγχος και τη δυσκολία του πρώτου μήνα, τις ρατσιστικές αντιλήψεις που ίσως πήγαν να περάσουν κάποιοι μέσα από το παιδί τους  , την απογοήτευση όταν κάποιο παιδί έμενε έξω από την ομάδα επειδή δεν μπορούσα να βοηθήσω  ....

Πολλή υπομονή θέλει και λίγη οργάνωση. Αν κάποιος θέλει βοήθεια ή καμια ιδέα ας μου κάνει pm. Θα χαρώ πολύ να βοηθήσω...!!!!

[Ritalamp]

Πέρσι είχα στην τάξη μου πολλά ξένα παιδιά, μεταξύ των οποίων και Αιγύπτιους. Επειδή είχαμε μαζέψει φάρμακα για τους γιατρούς του κόσμου, μας είχαν δώσει το περιοδικό τους και το ξεφυλλίσαμε στην τάξη. Βλέπει λοιπόν ένα από τα Αιγυπτιάκια (αρκετά μελαμψό, αλλά όχι μαύρο) ένα αφρικανάκι τελείως σοκολατένιο και λέει "Εγώ δεν το αγαπάω αυτό το παιδάκι γιατί είναι μαύρο! Γύρνα τη σελίδα να μην το βλέπω" Πετάγεται λοιπόν ένας άλλος (αλβανάκι κατάξανθο) και του λέει "γιατί το λες αυτό κι εσύ μαύρος είσαι και σ' αγαπάμε". "Δεν εννοούσα αυτό", λέει ο Αιγύπτιος, "εννοούσα ότι είναι Αλβανός γιαυτό." (ό,τι να ναι δηλαδή)

Οι αναπαραστάσεις που έχουν τα παιδιά, οι δικές τους προκαταλήψεις, αλλά και οι δικές μας είναι πολύ μυστήριο πράγμα. Θέλουν πολύ δουλειά, γιατί πρέπει να τηρηθούν ισορροπίες, ώστε κανείς να μη νιώσει υπό, αλλά και κανείς να μη θεωρηθεί καλύτερος ή ότι του διακαιολογούνται τα πάντα. Καλό είναι μέσα στην τάξη να απεικονίζονται όλα τα παιδιά (σε βιβλία, σε εικόνες) και όλοι να νιώθουν ευπρόσδεκτοι, ακριβώς επειδή είναι διαφορετικοί, γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί σε κάτι ακόμη και τα δίδυμα.

Τον πρώτο καιρό πέρα από όλα τα άλλα που προσπαθώ να κάνω συνηθίζω όταν μιλάω σε ένα παιδί για κάποιο άλλο να βάζω τη λέξη "μας" π.χ. "Κατερίνα, μπορείς να παίξεις με τον Αουρέλ μας, έχει θέση εκεί", "ποιός θα βοηθήσει τη Μαρία μας", προσπαθώντας να φτιάξω την έννοια του δικού μας. Κάποιες φορές πετυχαίνει.

Μου άρεσε πολύ η δουλειά σου selas.  Είναι πολύ δύσκολο όταν δεν μιλούν ελληνικά ειδικά όταν έρχονται από πολιτισμούς που δεν έχουν καμιά σχέση με το δικό μας (ασία, αφρική) και μπορεί να προσβάλεις άθελά σου ή να μην κατανοείς κάτι ώστε να μπορείς να βοηθήσεις το παιδί.

[sophie]

Να σας πω κι εγώ κάποια προβληματάκια που αντιμετωπίζω...
Λοιπόν...τρία προνηπιάκια αλλόγλωσσα.
Ένα από την Συρία (με σχετικά καλό επίπεδο ελληνικών-συνεννόησης).
Το άλλο από την Αίγυπτο...Εδώ το κλάμα πάει σύννεφο...Νόμιζα ότι δεν καταλαβαίνει λέξη ελληνικά μέχρι που έμαθα ότι καταλαβαίνει τα πάντα απλά χρησιμοποιέι αυτόν τον τρόπο για να τραβήξει την προσοχή (το κάνει και στο σπίτι και δυστυχώς δεν του το έχουν κόψει). Σήμερα δε είχε πέσει στο πάτωμα και χτυπιόταν και, παρόλο που δοκίμασα τα πάντα για να τον συνεφέρω, στο τέλος τον είχε πιάσει τέτοια υστερία που χτυπούσε μόνος του το κεφάλι του στο πάτωμα  με αποτέλεσμα να κάνει μία ωραιότατη μελανιά-καρούμπαλο... . Δε μιλάει παρά τα βασικά ("τουαλέτα", "κυρία", "θέλω") αλλά καταλαβαίνει αν τον ρωτήσεις "θέλεις πχ να ζωγραφίσεις, θέλεις τον κίτρινο μαρκαδόρο" κλπ...
Το τρίτο από Αλβανία. Δυστυχώς μικρό προνήπιο, που έχει έτσι κι αλλιώς πρόβλημα με την άρθρωση του λόγου του, συνεσταλμένο πολύ κι επιπλέον δε μιλάει καθόλου ελληνικά (μόνο ναι - το "όχι" με νεύμα και "πιπί") Χθες μου ξέσπασε ξαφνικά σε λυγμούς, υπέθεσα ότι πονούσε η κοιλιά της, πήγαμε τουαλέτα μαζί, της έδειχνα την κοιλίτσα της και προσπαθούσα με νοήματα να τη ρωτήσω αν πονάει κάπου, δεν έβγαλα άκρη και ειδοποίησα τη μητέρα να έρθει να την πάρει γιατί το παιδί δεν ηρεμούσε. Τελικά όντως πονούσε η κοιλιά αλλά εμένα με άγχωσε τρομερά αυτή η έλλειψη συνεννόησης, ιδίως επειδή είχε να κάνει με θέμα υγείας...Δεν μπορεί να συμμετέχει πουθενά, ούτε καν να πει "καλημέρα" όταν μαζευόμαστε το πρωί...
Δέχομαι συμβουλές...

[Ritalamp]

Για τα ξεσπάσματα θυμού, το μόνο που έχει λειτουργήσει στη δική μου εμπειρία είναι η αποδυνάμωση της αξίας τους. όταν αρχίσει το ξέσπασμα χαίδεψέ του το κεφάλι ή βάλε το χέρι σου στην πλάτη του απαλά αλλά σταθερά (ασκείς εξουσία) και ρώτα τον τι τον ενοχλεί. Αν αρχίσει να κλιμακώνεται το ξέσπασμα, πες του δεν μπορώ να σε βοηθήσω έτσι, ηρέμησε και έλα να τα πούμε και μετά αγνόησέ τον τελείως και με τη στάση του σώματός σου (εσύ βέβαια θα παρακολουθείς τι κάνει). Άστον να εκτονωθεί και μόλις ηρεμήσει, αγκάλιασέ τον μίλα του ήρεμα και πες του ότι χαίρεσαι που ηρέμησε και ότι τώρα μπορείς να το βοηθήσεις να λύσει το πρόβλημά του.
Δεν θα καταλαβαίνει τι του λες ακριβώς, όμως θα καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που εισπράττει στο σπίτι και σε αυτό που εισπράττει στο σχολείο με τα ξεσπάσματα θυμού. Σταδιακά, επειδή δεν θα παίρνει την προσοχή που θέλει, θα το κόψει.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΛΑΝΙΕΣ- ΚΑΡΟΥΜΠΑΛΑ ΒΑΛΤΕ ΒΙΤΑΜ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ!!!!

Για τα υπόλοιπα, φρόντισε να μάθεις κάποια βασικά πράγματα στη γλώσσα τους, ζήτα από τις μητέρες να τους μάθουν στα ελληνικά κάποια βασικά (πονάω, νερό, τουαλέττα) και δείξε τους ότι είναι μέλη της ομάδας. Χαμογέλασέ τους συχνά, ακούμπησέ τα στον ώμο ή στο κεφάλι, δός τους παιχνίδια, στείλε άλλα παιδάκια να τους κάνουν παρέα στις ώρες του ελεύθερου παιχνιδιού. Σιγά σιγά κερδίζεις σε επίπεδο επικοινωνίας και σε επίπεδο εμπιστοσύνης. Για το μικρούλι σου δώσε του και το περιθώριο του χρόνου, να ωριμάσει και να προσαρμοστεί.

Αλλά ας μας πουν και οι άλλοι τη γνώμη τους. Να μάθουμε και τίποτε άλλο.

[sophie]

Για τα ξεσπάσματα θυμού, το μόνο που έχει λειτουργήσει στη δική μου εμπειρία είναι η αποδυνάμωση της αξίας τους. όταν αρχίσει το ξέσπασμα χαίδεψέ του το κεφάλι ή βάλε το χέρι σου στην πλάτη του απαλά αλλά σταθερά (ασκείς εξουσία) και ρώτα τον τι τον ενοχλεί. Αν αρχίσει να κλιμακώνεται το ξέσπασμα, πες του δεν μπορώ να σε βοηθήσω έτσι, ηρέμησε και έλα να τα πούμε και μετά αγνόησέ τον τελείως και με τη στάση του σώματός σου (εσύ βέβαια θα παρακολουθείς τι κάνει). Άστον να εκτονωθεί και μόλις ηρεμήσει, αγκάλιασέ τον μίλα του ήρεμα και πες του ότι χαίρεσαι που ηρέμησε και ότι τώρα μπορείς να το βοηθήσεις να λύσει το πρόβλημά του.
Δεν θα καταλαβαίνει τι του λες ακριβώς, όμως θα καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που εισπράττει στο σπίτι και σε αυτό που εισπράττει στο σχολείο με τα ξεσπάσματα θυμού. Σταδιακά, επειδή δεν θα παίρνει την προσοχή που θέλει, θα το κόψει.

Σου μιλάω ειλικρινά, μέχρι στιγμής μόνο έτσι τον έχω αντιμετωπίσει...ΑΛΛΑ...1) Όταν είναι σε τέτοια κατάσταση αρνείται οποιοδήποτε άγγιγμα! (ακόμα και να τον πλησιάσεις χειροτερεύει τα πράγματα!!!!!)
2) Σε τέτοιες κρίσεις χώνεται κάτω από τα τραπεζάκια (ανάμεσα στις καρέκλες). Το άφησα πχ σήμερα να ηρεμήσει μόνος του (ήμασταν στην παρεούλα). Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να καθίσουν τα παιδιά να κάνουν δουλειά στα τραπέζια. Με το που πήγα μαλακά και απαλά να τον "βγάλω"από εκεί είχαμε χειρότεροη κατάσταση...Αν το πιστεύεις τον έσερνα γιατί αρνιόταν να πατήσει τα πόδια του κάτω και ούρλιαζε συνεχώς. Τον "ακούμπησα" σε ένα ελεύθερο σημείο (φοβόμουν και μη χτυπήσει) και όπως ήταν ξαπλωμένος κλοτσούσε ότι υπήρχε γύρω του. Όταν δε κουράστηκε απλά αποκοιμήθηκε!
Το πρόβλημά μου είναι ότι θέλαμε πχ μετά να βγούμε έξω και του μίλησα, του ζήτησα να έρθει "αγκαλίτσα" μαζί μου έξω, άρχισε πάλι τα ίδια με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα παιδιά να βγουν διάλειμμα μόνο 10 λεπτά (γιατί δεν μπορούσα να τον αφήσω μόνο στην τάξη). Δε γίνεται όμως να τον αφήσω να λειτουργεί εις βάρος της ομάδας! Στην τελική θα μου ζητήσουν και οι γονείς ευθύνη γιατί μιλάμε για ολοήμερο που δε γίνεται να κρατάς 8 ώρες τα παιδιά κλεισμένα μέσα!!!!

[Ritalamp]

Μην τον ακουμπάς τότε . Μην τον βγάλεις κάτω από το τραπέζι. Αστον εκεί. Μην τον πάρεις μαζί σου στο διάλειμμα (απλά κάθε τόσο να μπαίνεις μέσα ή να κοιτάς από το παράθυρο τι κάνει χωρίς όμως να σε καταλαβαίνει).
 Μόλις δει ότι δε σε αφορά αυτή η συμπεριφορά, θα την αλλάξει. Αρκεί να το εννοείς. Το μήνυμα πρέπει να είναι "όταν είσαι έτσι δεν υπάρχεις για μένα. όταν εκφράζεις λειτουργικά το θυμό σου θα είμαι δίπλα σου για να σε βοηθήσω". Δε χρειάζεται να τον δελεάσεις με αγκαλίτσες, γιατί αυτό που χρειάζεται το παίρνει ήδη και είναι η προσοχή σου. Θυμίσου μόνο να τον επιβραβεύεις κάθε φορά που συμπεριφέρεται σωστά και με ηρεμία (το μπράβο μάλλον είναι παγκόσμια λέξη, όσο για το χαμόγελο δεν το συζητάω).

Αν συνεχίσει μίλα με τη μητέρα του (η οποία επειδή είναι αγόρι κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορεί να του επιβάλλει τίποτα) και δες μήπως μπορείς να μιλήσεις στον πατέρα στον οποίο ο γιος οφείλει υποταγή (αυτά τώρα κατά προσέγγιση για τις μουσουλμανικές οικογένειες, δεν είναι υπογεγραμμένο συμβόλαιο). Δυστυχώς είναι θέμα με τους Αιγύπτιους, γιατί σπάνια δέχονται οδηγίες, συμβουλές, παρατηρήσεις από γυναίκες, αλλά δε χάνεις τίποτε να δοκιμάσεις. Μίλα και στη σύμβουλό σου.