Όρκος στο νεκρό μαθητή...

[Stratilio]

Ας ορκιστούμε στο νεκρό Αλέξη Γρηγορόπουλο ότι όσοι θα είμαστε διοριστέοι στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και όσοι ήδη εργάζονται ως μόνιμοι, αναπληρωτές ή ωρομίσθιοι ή θα εργαστούν στο μέλλον,θα είμαστε τουλάχιστον καλύτεροι δάσκαλοι και καθηγητές και ας υποσχεθούμε στον εαυτό μας πρώτα, ότι θα προσπαθούμε στο εξής να γινόμαστε κάθε μέρα και καλύτεροι. Γιατί, εμείς έχουμε χρεός κι ευθύνη να συμβάλουμε στη βελτίωση της κατάστασης. Και μπορούμε να το κάνουμε ο καθένας από το πόστο του. Και να μην ξεχνάμε ότι για όλα όσα συμβαίνουν είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι, ποικιλοτρόπως !

[PDE ads]

[Georgia s]

αν λάβουμε υποψη μας τα μηνύματα που γράφτηκαν προχτες σε σχετικό θέμα,( το οποιο και κλειδώθηκε κ καλώς τελικά..) το επίπεδο πολλών απο εμας των εκπαιδευτικών δυστυχώς δεν είναι καλύτερο απο το επιπεδο του ανθρώπου που πυροβόλησε το παιδί κι επομένως πώς  να μη διαμορφώσουμε νέους οργισμένους που καίνε κ καταστρέφουν τα πάντα..η βία πάντα φέρνει βία.. ψυχολογική βία απο γονείς, καταπίεση στα σχολεία, διαφθορά κ σκάνδαλα στην πολιτική, ποιος θα πατήσει τον άλλο στην κοινωνία... ας λουστούμε τώρα τα αποτελέσματα..

[catwoman2]

οχι δεν ειναι ετσι..μπορουμε να κανουμε την διαφορα. Απο τα χερια μας περνανε ολοι οι αυριανοι πολιτες . Μπορουμε να κανουμε το καλυτερο δυνατον, παρεμβαινοντας εκει που η οικογενεια αδιαφορει, εκει που το κρατος υστερει. Πρεπει να ειναι στοχος ολων μας!!!

[Georgia s]

οχι δεν ειναι ετσι..μπορουμε να κανουμε την διαφορα. Απο τα χερια μας περνανε ολοι οι αυριανοι πολιτες . Μπορουμε να κανουμε το καλυτερο δυνατον, παρεμβαινοντας εκει που η οικογενεια αδιαφορει, εκει που το κρατος υστερει. Πρεπει να ειναι στοχος ολων μας!!!

ναι όσοι θέλουνε...μπορεί κ να μπορούν...

[PDE ads]

[CHRISOYLA]

ΣΑ

[fivo]

και αγωγες αποζημιωσης στο ελληνικο δημοσιο μπορειτε να κανετε. το χρημα ειναι το μονο που τους πονα...

[BOEMISSA]

 Οι τελευταίες ημέρες μας πήραν ένα σκοτεινό χρώμα, πόνος, θλίψη, οργή για τα όργανα της εξουσίας, περισσυλλογή και προβληματισμός.
Ο όρκος μας θα πρέπει να είναι ιερός, όπως αυτός των αρχαίων Ελλήνων, καθώς πλέον έχουμε χάσει τις αξίες, τις αρχές, τα ιδανικά μας ,την πίστη μας στον ίδιο τον άνθρωπο.
Σαφώς και εμείς οι εκπαιδευτικοί-ακόμη περισσότερο οι νέοι που τώρα μπαίνουμε στο δημόσιο σχολείο-έχουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη αλλά και τη δυνατότητα να αλλάξουμε συνήθειες και το μαρασμό που επικρατεί χρόνια τώρα στη δημόσια εκπαίδευση. Πρέπει όμως να έχουμε ήθος και διαθεση για κουβέντα, παρέα, συντροφιά. Έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας και έχουμε γεμίσει φοβίες και προκαταλήψεις.
Η Χρυσούλα τα είπε πολύ καλά, άλλωστε ξέρει από πρώτο χέρι τι εστί ΕΞΑΡΧΕΙΑ, εγώ πάλι τα έχω συνδέσει από τα φοιτητικά μου χρόνια με καλές και όμορφες στιγμές, ας μη ξεχνούμε ότι σφύζει από ζωή και νιάτα η περιοχή, τωρα οι γνωστοί-άγνωστοι αναρχικοί αμαυρώνουν την εικόνα των Εξαρχείων και δε θα έπρεπε. Φοβάμαι πως θα ζήσουμε σε ένα κράτος αστυνόμευσης, κυριαρχίας φόβου, να μη μπορούμε να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους, να μας παρακολουθούν από παντού, να ειμαστε πίσω από μία κλειδαρότρυπα συνεχως.
Αυτό θέλει η εξουσία μας και θα το πετύχει. Ας αντισταθούμε, αρχικά στην προσωπική μας ζωή, στην ίδια την καθημερνότητα, από τον διευθυντή ή τον προϊστάμενο ενός γραφείου ή υπηρεσίας που μας επιβάλλει την εξουσία του, χωρίς να μπορουμε να εκφράσουμε την άποψή μας. Σκεφτείτε τι γίνεται στα δημόσια σχολεία με τους "δημοκρατικούς μας διευθυντές', τους ''δημοκρατικούς συναδέλφους μας, που βυσματώνουν για μια θεσούλα δίπλα στο σπιτι τους'', για να μη μιλήσουμε για τους ανωτέρους. Υπάρχει μεγαλη σήψη στο χώρο της εκπαίδευσης.

[Stratilio]

Οι τελευταίες ημέρες μας πήραν ένα σκοτεινό χρώμα, πόνος, θλίψη, οργή για τα όργανα της εξουσίας, περισσυλλογή και προβληματισμός.
Ο όρκος μας θα πρέπει να είναι ιερός, όπως αυτός των αρχαίων Ελλήνων, καθώς πλέον έχουμε χάσει τις αξίες, τις αρχές, τα ιδανικά μας ,την πίστη μας στον ίδιο τον άνθρωπο.
Σαφώς και εμείς οι εκπαιδευτικοί-ακόμη περισσότερο οι νέοι που τώρα μπαίνουμε στο δημόσιο σχολείο-έχουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη αλλά και τη δυνατότητα να αλλάξουμε συνήθειες και το μαρασμό που επικρατεί χρόνια τώρα στη δημόσια εκπαίδευση. Πρέπει όμως να έχουμε ήθος και διαθεση για κουβέντα, παρέα, συντροφιά. Έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας και έχουμε γεμίσει φοβίες και προκαταλήψεις.
Η Χρυσούλα τα είπε πολύ καλά, άλλωστε ξέρει από πρώτο χέρι τι εστί ΕΞΑΡΧΕΙΑ, εγώ πάλι τα έχω συνδέσει από τα φοιτητικά μου χρόνια με καλές και όμορφες στιγμές, ας μη ξεχνούμε ότι σφύζει από ζωή και νιάτα η περιοχή, τωρα οι γνωστοί-άγνωστοι αναρχικοί αμαυρώνουν την εικόνα των Εξαρχείων και δε θα έπρεπε. Φοβάμαι πως θα ζήσουμε σε ένα κράτος αστυνόμευσης, κυριαρχίας φόβου, να μη μπορούμε να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους, να μας παρακολουθούν από παντού, να ειμαστε πίσω από μία κλειδαρότρυπα συνεχως.
Αυτό θέλει η εξουσία μας και θα το πετύχει. Ας αντισταθούμε, αρχικά στην προσωπική μας ζωή, στην ίδια την καθημερνότητα, από τον διευθυντή ή τον προϊστάμενο ενός γραφείου ή υπηρεσίας που μας επιβάλλει την εξουσία του, χωρίς να μπορουμε να εκφράσουμε την άποψή μας. Σκεφτείτε τι γίνεται στα δημόσια σχολεία με τους "δημοκρατικούς μας διευθυντές', τους ''δημοκρατικούς συναδέλφους μας, που βυσματώνουν για μια θεσούλα δίπλα στο σπιτι τους'', για να μη μιλήσουμε για τους ανωτέρους. Υπάρχει μεγαλη σήψη στο χώρο της εκπαίδευσης.

Συμφωνώ κι επαυξάνω ! Συμπληρώνω απλά ότι η σήψη δεν αφορά μόνο στην εκπαίδευση ,αλλά σ'ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Σήψη και συντηρητισμός.

[AntreaEirini]

Μπράβο σας για τη σκέψη και την ευαισθησία σας. Και για τις απόψεις σας. Κι εγώ αηδίασα με απόψεις ανθρώπων εδώ, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι είναι εκπαιδευτικοί, και θα κάθονται απέναντι στους μαθητές με την εντύπωση ότι αποτελούν εξουσία... και μακάρι οι νέοι εκπαιδευτικοί να διατηρήσουν τις απόψεις τους και όταν ο θάνατος του Αλέξη ξεχαστεί, και να το κάνουν από αγάπη για τα παιδιά και χωρίς τέτοιες τραγικές αφορμές

[giotamike]

 

Και εγώ λυπάμαι πολύ όταν βλέπω εκπαιδευτικούς που το επίπεδό τους δεν είναι καλύτερο από αυτού που πυροβόλησε το παιδί αλλά ούτε καλύτερο από αυτών που σκορπάν το τρόμο χθες σε όλη τη χώρα με το να καίνε Πανεπιστήμια,

[BOEMISSA]

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο από την Καθημερινή, του εξαίρετου Νίκου Ξυδάκη.

Τα Εξάρχεια απλώνονται σε όλη τη χώρα
Του Νικου Γ. Ξυδακη

«Πού είναι το παιδί; Τηλεφώνησέ του τώρα! Να πας να το μαζέψεις!». Χιλιάδες γονείς σε όλη την Ελλάδα γύρευαν τα παιδιά τους το Σάββατο τη νύχτα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, και τη συννεφιασμένη Κυριακή που ξημέρωσε απειλητική, και τη Δευτέρα που τα λύκεια πλημμύρισαν τις πόλεις, ώς τη χθεσινή νύχτα που καιγόταν το σύμπαν...
Η αστυνομική σφαίρα που έριξε ξέπνοο τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στο πλακόστρωτο, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα, πλάι στα ευρηματικά γκράφιτι, στις ψυχεδελικές ζωγραφιές και τα μποέμικα καφέ, πυρπόλησε τις καρδιές των εφήβων, πάγωσε τους γονείς τους, άπλωσε τα Εξάρχεια σε όλη τη χώρα.
Η νεολαία, δύσθυμη, ανασφαλής, παραχαϊδεμένη, πιεσμένη, μηδενιστική, ευνουχισμένη, παραγκωνισμένη, στριμωγμένη ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σε ένα εξευτελισμένο πανεπιστήμιο, και σε ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον διαγκωνισμού για 700 ευρώ, στο πρόσωπο του νεκρού έφηβου αναγνωρίζει τον εαυτό της.
Ενα παιδί ήταν, ένα παιδί! Ελεγαν εμβρόντητοι οι συνομήλικοι του μεγάλου μου γιου, λυκειόπαιδες στα ιδιωτικά των βορείων προαστίων, όπως κι ο Αλέξανδρος. Χθες το πρωί, οι λυκειόπαιδες, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, φώναζαν έξω από την Αστυνομία: Πυροβολήστε κι εμάς! Τα ίδια συνέβαιναν σε δεκάδες ελληνικές πόλεις.
Διασπορά της εξέγερσης
Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο: η διασπορά της εξέγερσης σε όλη την επικράτεια και στην ευρεία μάζα των αδιαμόρφωτων λυκειόπαιδων. Αυτό το λαμπάδιασμα δεν έχει ξανασυμβεί. Παρότι υποψιαζόμασταν, παρότι αφουγκραζόμασταν, παρότι τα σημάδια υπήρχαν από καιρό, ωστόσο τόση οργή συσσωρευμένη δεν την περιμέναμε. Ενα ελατήριο που φόρτιζε επί χρόνια, και τινάχτηκε βίαια, τρομακτικά, μαζί με τη σφαίρα που έριξε νεκρό τον έφηβο μάρτυρα. Το τρομερό ελατήριο εκτονώθηκε με έναν μάρτυρα.
Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Θυμάμαι το 1990, μετά την αθωωτική απόφαση του Εφετείου για τον αστυνομικό Μελίστα, που είχε σκοτώσει τον 16χρονο Μιχ. Καλτεζά το 1985. Το Πολυτεχνείο καταλήφθηκε ακαριαία, και στην πολυήμερη κατάληψή του από ποικίλες, αδέσποτες ομάδες ακούστηκε για πρώτη φορά ο αυτοπροσδιορισμός «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» και «Εμείς, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας». Πέντε χρόνια αργότερα, σε άλλη κατάληψη του Πολυτεχνείου, πεντακόσιοι νεαροί προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ: ήταν τα παιδιά της μεσοαστικής τάξης, των καλών σχολείων, των ευυπόληπτων οικογενειών. Οι γονείς τους συνωστίζονταν στην Αλεξάνδρας. Την επομένη στα πανό της διαδήλωσης έγραψαν: «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας».
Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη αυτονόμηση του «ανθού» από το συμβατικό πολιτικό πλαίσιο, με αφορμή τον ατιμώρητο φόνο ενός 16χρονου, μετά την αυτονόμηση προς μεταπολιτικές κατευθύνσεις, με εν τω μεταξύ βαθείς μετασχηματισμούς στην κοινωνία, την εργασία και το φαντασιακό, ένας δεύτερος φόνος εφήβου, εν ψυχρώ, στην καρδιά των πολιορκούμενων Εξαρχείων, δείχνει τον «ανθό» μετασχηματισμένο, γενικευμένο, πολυπληθή, οργισμένο, μηδενιστή, τυφλό. Εκτός ελέγχου.
Χλιδή και χυδαιότητα
Δεκαοκτώ χρόνια μετά τα πρώτα σημάδια επί οικουμενικής κυβερνήσεως, το δημοκρατικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό που το διοικεί εθελοτυφλούν, αλληθωρίζουν, ολιγωρούν, αδρανούν, ψεύδονται. Η πολιτική ελίτ σχεδιάζει μόνο βραχυπρόθεσμα και ενεργεί χωρίς καμία ιστορική προοπτική, και διαρκώς με ασθενέστερη αίσθηση του πραγματικού, με ελλιπή ή ανύπαρκτη γνώση της κοινωνίας. Το υπόδειγμα βίου που προσφέρουν είναι αλυσίδα σκανδάλων, φαυλότητας, διαφθοράς, ατιμωρησίας, ανικανότητας. Πρυτάνεις, υπουργοί, επίσκοποι, ηγούμενοι, συλλαμβάνονται κλέπτοντες και επίορκοι, νεόπλουτοι και μαυρόπλουτοι προκαλούν και καίνε ουίσκια, τα κανάλια συναγωνίζονται στην επίδειξη ξέκωλων, χλιδής και χυδαιότητας, η πρέζα πνίγει τις πόλεις, οι απόκληροι κατασκηνώνουν στις πλατείες, τα δημόσια νοσοκομεία παραλύουν. Αυτό το υπόδειγμα βίου αρνείται ο «ανθός», βίαια, νιχιλιστικά, αυτοκαταστροφικά, τρομακτικά.
Και το υπόδειγμα του υπεραπασχολούμενου, αγχωμένου, άπληστου, απνευμάτιστου ενήλικου, που προσφέρουμε οι γονείς στα παιδιά, στους ανθούς μας. Τους προσφέρουμε σχολεία, φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, γκάτζετ, δώρα, χαρτζιλίκια, γεμάτα ψυγεία• δεν τους προσφέρουμε κανένα αξιακό πλαίσιο, γιατί δεν το διαθέτουμε κι εμείς, δεν τους προσφέρουμε αισιοδοξία και πίστη, γιατί τα έχουμε χάσει. Προσφέρουμε ύλη, όση έχουμε, όσο κόπο κι αν χρειάζεται. Μόνο αυτή έχουμε. Προσφέρουμε πνευματική και ηθική ορφάνια.
Το βράδυ της Κυριακής πρωτοείδα το αγένειο πρόσωπο του Αλέξανδρου, σ’ ένα καφέ της πολιορκούμενης Τοσίτσα. Δάκρυσα. Δεν ήξερα αν δάκρυσα για το παιδί ή απ’ τα δακρυγόνα.

[AntreaEirini]

Και εγώ λυπάμαι πολύ όταν βλέπω εκπαιδευτικούς που το επίπεδό τους δεν είναι καλύτερο από αυτού που πυροβόλησε το παιδί αλλά ούτε καλύτερο από αυτών που σκορπάν το τρόμο χθες σε όλη τη χώρα με το να καίνε Πανεπιστήμια,

[Stratilio]

Και εγώ λυπάμαι πολύ όταν βλέπω εκπαιδευτικούς που το επίπεδό τους δεν είναι καλύτερο από αυτού που πυροβόλησε το παιδί αλλά ούτε καλύτερο από αυτών που σκορπάν το τρόμο χθες σε όλη τη χώρα με το να καίνε Πανεπιστήμια,

[giotamike]

Συμφωνώ σε όλα το μέλος stratilo.

Η δική μου η άποψη όμως δεν έχει "πρώτα και ύστερα", αλλά τον κάθε έναν που διαπράττει αδίκημα.