Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Καλό μεσημέρι.
Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα ιστορικό γεγονός που έγινε πριν από πολλά χρόνια τον Ιούνιο και ενέπνευσε έναν διάσημο πίνακα.

Σαν ναυαγός



«πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις, πρὸ δὲ πτώματος κακοφροσύνη»

«Παροιμίες» Σολoμώντα, κεφ. 16,  εδάφιο 18




Στον διάσημο πίνακα που ακολουθεί
 ο Ζερικώ αποφάσισε να απαθανατίσει ένα επίκαιρο θέμα της εποχής του που είχε συνταράξει τη γαλλική κοινωνία:

Στις 17 Ιουνίου 1816, λίγο μετά τη λήξη των ναπολεόντειων πολέμων,
η φρεγάτα «Η Μέδουσα»
σαλπάρει μαζί με άλλα τρία πλοία από τη Γαλλία με σκοπό να επανιδρύσει γαλλική αποικία στη Σενεγάλη.

Μεταξύ άλλων, μεταφέρει τον Ζιλιάν Σματς, μελλοντικό κυβερνήτη της Σενεγάλης,
ενώ καπετάνιος του είναι ο Ιγκ Ντιρουά ντε Σομερέ, ένας υπεροπτικός αριστοκράτης ναύαρχος,
ο οποίος έχει 25 χρόνια να ταξιδεύσει! 

Στις 2 Ιουλίου 1816 από υπεροψία και κακή εκτίμηση, ο πλοίαρχος ρίχνει το πλοίο στα ρηχά,
σε κάποιον ύφαλο, έξω από τις ακτές της Σαχάρας.

Μέσα στον γενικό πανικό, 
ποιο νομίζετε πως είναι το πρώτο πράγμα που κάνουν ο καπετάνιος και ο μέλλων κυβερνήτης;
Να σπεύσουν να σώσουν το τομάρι τους.

Οι δυο τους μαζί με τις οικογένειές τους μπαίνουν σε όσες βάρκες υπάρχουν
και εγκαταλείπουν τους υπόλοιπους 147 δευτέρας κοινωνικής διαλογής επιβάτες στη μοίρα τους
ή για την ακρίβεια, σε μία πρόχειρη σχεδία διαστάσεων 20 Χ 7,
με μοναδικά εφόδια κάποια βαρέλια με κρασί και μπράντι και λίγα μουχλιασμένα παξιμάδια.



Και σαν να μην έφτανε αυτό, ούτε δύο λεύγες από τη φρεγάτα,
ο υποπλοίαρχος από απροσεξία κόβει το σχοινί το οποίο συγκρατεί τη σχεδία σε μια βάρκα,
με αποτέλεσμα η σχεδία να αρχίσει να πλέει ακυβέρνητη και χωρίς κουπιά επί 15 ημέρες!  


Στις 17 Ιουλίου 1816, την εντοπίζει το συνοδευτικό  πλοίο της φρεγάτας, το «Άργος», 
αφού όμως η πείνα, η δίψα, η κακοκαιρία και τα φονικά είχαν αφήσει μόνο 15 ζωντανούς,
από τους οποίους οι 5 τελικά εκπνέουν, μόλις φτάνουν στη στεριά.

Οι διηγήσεις των διασωθέντων περί ανικανότητας των αξιωματικών,
και κυρίως περί ανταρσιών, αλληλοσφαγής, συστηματικού κανιβαλισμού, παράδοσης των τραυματιών στα σκυλόψαρα, ακραίας πείνας και δίψας, μετέτρεψαν το γεγονός σε κάτι περισσότερο από ένα τρομακτικό επεισόδιο, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο.




Théodore Géricault, «Η σχεδία της Μέδουσας» (1819), Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι


Ο Ζερικώ γνώρισε δυο από τους επιζώντες, τον Κορεάρ και τον Σαβινί, και έτσι έμαθε τα γεγονότα από πρώτο χέρι.
Τρία χρόνια αργότερα ζωγράφισε τον πίνακα που βλέπετε,

θέλοντας να καταγγείλει
την εγκατάλειψη των ανθρώπων από τους αλαζονικούς ηγέτες τους
 και τη σκληρότητα του ανθρώπου προς τον άνθρωπο,
αλλά και να υμνήσει τη θέληση για ζωή.

Στο κέντρο του πίνακα στέκει ο Κορεάρ, με το βλέμμα προσηλωμένο στον ορίζοντα,
στο πλοίο «Άργος» που φτάνει να τους σώσει.

Προσοχή, ωστόσο. Το πλοίο στον ορίζοντα μόλις που διακρίνεται στο βάθος σαν κουκκίδα.

Αλλά και το αχνό φως του ήλιου που φαίνεται στο βάθος, είναι το λυκαυγές ή το λυκόφως; Ανατέλλει ο ήλιος ή δύει;
Αρχίζει μια καινούργια σωτήρια ημέρα ή προμηνύεται άλλο ένα φριχτό βράδυ στη θάλασσα;

Κι έπειτα, προς τα πού πλέει η σχεδία; Αν παρατηρήσουμε το πανί, θα το δούμε «φουσκωμένο», αλλά ο αέρας φαίνεται να σπρώχνει τη σχεδία σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που βρίσκεται το πλοίο που έρχεται να τους σώσει.

Άραγε, θα τα καταφέρουν;  

Θα κλείσω με ένα τραγούδι σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου
και μουσική του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Ερμηνεύουν σε ντουέτο οι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Δημήτρης Μητροπάνος


http://www.youtube.com/watch?v=BJFvCkDfsbs&feature=related


Θα σου γλιστρήσει από τα χέρια άλλη μια μέρα,
θα τις μετράς και θα 'ναι οι μισές,
θα βλέπεις θάλασσα και θα 'σαι σε μια ξέρα,
μόνο τα κύματα θα ακούς και τις φωνές.

Κάνει στην άκρη ο καιρός να σε χωρέσει
μια αυταπάτη οι επιλογές,
έχεις αφήσει το ταξίδι σου στη μέση,
για το χατίρι σου αλλάζουν οι εποχές.

Κρύβεις ακόμα μια φορά το πρόσωπό σου,
μακάρι νάτανε τα πάντα αλλιώς,
μακάρι νάταν να περνούσε το δικό σου,
νοιώθεις χαμένος, αλλά είσαι ζωντανός.

Σαν ναυαγός που ονειρεύεται καράβια,
κρατώντας τη φωτιά του ζωντανή,
ψάχνεις ακόμα στον ορίζοντα σημάδια,
που θα σε φέρουν πάλι πίσω στη ζωή.

Χάνεις αυτό που σου ΄χει τύχει για να ζήσεις,
είναι το σήμερα αίμα ζεστό,
ένα τσιγάρο σου ΄χει μείνει να καπνίσεις,
δεν έχει αλλού, δεν έχει αλλιώς, ΜΟΝΟ ΕΔΩ.

[PDE ads]

[apri]

Κι ήθελε ακόμη



«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει.
Αν υπάρχει μια, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ,
η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί.

Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της:

Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: Δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια.

Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος κι απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση:
Ψάξε και μάθε ν' αναγνωρίζεις ποιος και τι στην μέση της κόλασης δεν είναι κόλαση 
κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσε τους χώρο.»

Ιτάλο Καλβίνο, «Αόρατες Πόλεις»





Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Eρμηνεία: Μαρία Δημητριάδη


http://www.youtube.com/watch?v=OIV7SWMYk_o


Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

[apri]

Kαλό μεσημέρι! 

Αφιερωμένο στη domenica, τη rozy, τον daniel και λοιπούς φιλότεχνους του pde.
Επίσης, σε όλους τους σπιτόγατους που ονειρεύονται στο δωματιάκι τους.



Το δωμάτιο


"Είχα μια καινούρια ιδέα στο κεφάλι μου και να το σχέδιο…

Αυτήν τη φορά είναι απλώς το υπνοδωμάτιό μου,
μόνο που εδώ το χρώμα θα κάνει τα πάντα
και καθώς δίνει με την απλοποίησή του ένα πιο επιβλητικό ύφος στα πράγματα,
θα υποβάλλει εδώ την ανάπαυση ή τον ύπνο γενικά.

Με μια λέξη, βλέποντας την εικόνα,
θα ξεκουράζεις το μυαλό ή μάλλον τη φαντασία σου.

Οι τοίχοι είναι αχνό μενεξελί. Το πάτωμα έχει κόκκινα τούβλα.
Το ξύλο του κρεβατιού και οι καρέκλες είναι κίτρινα όπως το φρέσκο βούτυρο,
τα σεντόνια και οι μαξιλαροθήκες είναι πολύ αλαφρό πρασινωπό λεμονί.
 
Το σκέπασμα του κρεβατιού κατακόκκινο.
Το παράθυρο πράσινο, ο νιπτήρας πορτοκαλής, η λεκάνη μπλε. Οι πόρτες λιλά.
Αυτό είναι όλο - δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό το δωμάτιο με τα κλειστά παντζούρια.

Οι αδρές γραμμές των επίπλων θα εκφράζουν και αυτές απόλυτη ηρεμία.
Πορτρέτα στους τοίχους, ένας καθρέφτης, μια πετσέτα και μερικά ρούχα.
Η κορνίζα, επειδή δεν υπάρχει λευκό στην εικόνα, θα είναι λευκή….

…καταλαβαίνεις πόσο απλή είναι η ιδέα του έργου.
Οι αποχρώσεις και οι σκιές που ρίχνουν τα πράγματα έχουν καταργηθεί.
Το έργο είναι ζωγραφισμένο με ελεύθερες πλακάτες ελαφρές πινελιές
όπως στα τυπωμένα χαρακτικά των Γιαπωνέζων".


Αποσπάσματα από γράμμα του Βίνσεντ Βαν Γκογκ προς τον αδελφό του Τεό (1888), όπου περιγράφει τον τρόπο που ζωγράφισε το δωμάτιό του στην Αρλ.




 Vincent van Gogh «Δωμάτιο στην Aρλ», (γ’ εκδοχή: 1889), Musée d'Orsay, Paris


Ποίηση: Λένα Παππά
Μουσική και ερμηνεία: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας


http://www.youtube.com/watch?v=1VLxqQ3zVtk


Μες στο κλειστό δωμάτιο, μπορείς να βρεις
ό,τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς,
και ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό.

Όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες το κλειστό δωμάτιο όλα ή τίποτα.
Αγάλματα Θεών λησμονημένων
και της Ελένης το πουκάμισο.

Όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες
Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεσθημανή
τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους
το ψύχος το δριμύ των χωρισμών, των χωρισμών.

Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας
σινιάλα από φάρους που σβήστηκαν
και μαγικά τοτέμ απ' άγνωστες φυλές
Κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά
θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά
κι αόρατη ομορφιά.

Μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τα αγγίξεις
Μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
Αρκεί να πας, αρκεί να πας ολάνοιχτος
γυρεύοντας τα.

ΥΓ. Τα χαρακτικά των Γιαπωνέζων στα οποία αναφέρεται ο Βαν Γκογκ είχαν επηρεάσει πολύ τους δυτικούς ζωγράφους εκείνης της εποχής.
O σημαντικότερος εκπρόσωπος των σπουδαίων Γιαπωνέζων χαρακτών ήταν ο Κατσουσίκα Χοκουσάι, στον οποίο είχα αναφερθεί στο αφιέρωμα στην Ιαπωνία, πριν από πολύ καιρό (http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.19830 ).
Ναι, είναι εκείνο που ανήρτησα την προηγούμενη μέρα του σεισμού στην Ιαπωνία.
Ελπίζω τώρα να αντέξει η Αρλ.

[apri]

Kαλό μεσημέρι!

Πριν από καιρό είχα αναφερθεί στο νεύμα του «όχι» που είναι κοινό σε όλη την ανατολική Μεσόγειο,
όπου κυριαρχούσαν παλιά οι Έλληνες.
( http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.17805)

Σήμερα θα σας μιλήσω για την εθνική αποδοκιμαστική χειρονομία μας, οικεία σε όλη τη Μέση Ανατολή,
λόγω της μακραίωνης βυζαντινής παρουσίας στην  ευρύτερη περιοχή.




Η φιλολογία της μούτζας



«Η Κυβέρνηση, όταν πήγαμε δια τους αναντίους να τους πολεμήσουμε,
μας είπε, δια να τους αδυνατίσουμε, όσους ανθρώπους μπορέσουμε,
 να τους τραβούμε από αυτούς και να τους πλερώνωμε εξ ιδίων μας
και ύστερα μας πλερώνει η Κυβέρνηση………...

Του είπα να μου δώση αυτούς τους μιστούς να πλερώσω τους ανθρώπους και να λάβω κι’ ό,τι έδωσα.
Λέγει του Παπαφλέσια, μου δίνει τους παράδες, ό,τι μο ‘κανε•
όμως να του χαρίσω τις πιστιόλες μου, ότι τις λιμπίστη.

Του παράγγειλα κ’ εγώ να του γαμήσω το κέρατο.
Όχι, θα του δώσω τ’ άρματά μου, οπού τα ‘χω από δεκοχτώ χρονών παιδί ! 

Τον μούτζωσα και δεν του ξαναμίλησα.

…… Να δικαιοσύνη, να κυβερνήται των νέων Ελλήνων!»


Απόσπασμα από τα «Απομνημονεύματα» του Στρατηγού Μακρυγιάννη

 

Μια από τις αγαπημένες συνήθειες των Ελλήνων,
η οποία κατά τη βυζαντινή εποχή εξελίχθηκε σε τέχνη,
ήταν η δημόσια διαπόμπευση στον Ιππόδρομο ή στις αγορές (λατ. fora),
που στερούσε απ’ τον καταδικασμένο άπαξ και δια παντός το όποιο κοινωνικό κύρος διέθετε μέχρι τότε.
(βλ. σχετικές εκφράσεις «θα τα βγάλω όλα στη φόρα», «έμαθα τις πομπές σου» )

Η διαπόμπευση ήταν συμπληρωματική της ποινής που επέβαλλαν τα δικαστήρια
(π.χ εξορία, φυλάκιση, ακρωτηριασμός, τύφλωση, κάτεργα, δηλ. υποχρεωτική κωπηλασία στις γαλέρες)
ή των ευφάνταστων βασανιστηρίων που σκαρφίζονταν,
όπως αυτό της εισαγωγής ψύλλων στα αυτιά των ωτακουστών (βλ. έκφραση «του μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά» ).

Οι σαλπιγκτές σήμαιναν με τα βούκινά τους (βλ. φράση «έγινα βούκινο» )
την έναρξη του ψυχοσωματικού μαρτυρίου του τιμωρημένου,
κατά το οποίο υφίστατο διπλό σοκ:

Στην πρώτη φάση βίωνε την απώλεια της αυτοεκτίμησής του με την αφαίρεση κάθε στοιχείου ομορφιάς,
δηλ. μαλλιών, γενειάδας, στολιδιών, ρούχων κλπ.
Σημειωτέον ότι, επειδή η διαδικασία του εξευτελισμού ήταν μια επίπονη και ψυχοφθόρα,
 το ρήμα «κουράζω» (<κουρά), που αρχικά σήμαινε «κουρεύω»,
με την πάροδο του χρόνου απέκτησε τη σημασία του «καταπονώ».

Στη δεύτερη φάση έχανε με επώδυνο τρόπο την εκτίμηση του κοινωνικού συνόλου,
καθώς ο όχλος αναλάμβανε να  τον γελοιοποιήσει με κάθε τρόπο
(δεν έλειπαν και οι περιπτώσεις που επιδιδόταν σε πράξεις σωματικής βίας):
Του κρεμούσαν κουδούνια (βλ. φράση «μου κρέμασαν κουδούνια» ), τον έφτυναν,
τον έβαζαν ανάποδα σε γάιδαρο, του πέταγαν σάπια λαχανικά, πέτρες ή λάσπη (βλ. λέξη προπηλακισμός<προ+πηλός).
 



Ο πιο χαρακτηριστικός τρόπος γελοιοποίησης κατά τη βυζαντινή εποχή ήταν
η  κυριολεκτική αμαύρωση του προσώπου του τιμωρημένου.

Έπιαναν στάχτη από τα τζάκια τους και με ανοιχτή την παλάμη πασάλειβαν το πρόσωπό του,
αμαυρώνοντας τον ίδιο και τη φήμη του.
Τη στάχτη την έλεγαν «ασβόλη» (βλ. αρχική σημασία του ρ. αποσβολώνομαι)
ή «μούντζα», μια λέξη που κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την περσική λέξη muzh (=μαυρίλα),
και διασώζεται στον πρώιμο τύπο «μούζα» (με πολύ ηχηρό ζ) που ακούμε στα Δωδεκάνησα, στην Κρήτη και στην Κύπρο.

Τώρα καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό ήταν κάποτε να αθωωθείς στο δικαστήριο
και «να τη βγάλεις καθαρή» ή αλλέως πως, «να βγεις ασπροπρόσωπος»…

Τα χρόνια πέρασαν, η προτεταμένη ανοιχτή παλάμη ταυτίστηκε με το περιεχόμενό της
και ονομάστηκε και αυτή «μούτζα»,
η επίδειξη αποδοκιμασίας και περιφρόνησης προς το πρόσωπο κάποιου μέσω αυτής συνεχίστηκε,
μόνο που η όλη διαδικασία έγινε πιο συμβολική, δηλ. χωρίς πασαλείμματα από καπνιές,
εμπλουτισμένη όμως σε λεκτικό επίπεδο:
«Να», «όρσε», «πάρε πέντε/δέκα, να μη στα χρωστάω», «πάρε να 'χεις»,
που λαμβάνουν συνήθως ως απάντηση  τη φράση «στα μούτρα σου»
ή την παιδικής εμπνεύσεως έκφραση-κίνηση «καθρεφτάκι» (που θα γυρίσει πίσω τη μούτζα σ’ αυτόν που την έκανε).


Με αυτά τα χαρακτηριστικά τη συναντάμε πλέον

και στη διαφήμιση : http://www.youtube.com/watch?v=NdEQVcClPoc

αλλά και στον ελληνικό κινηματογράφο: http://www.youtube.com/watch?v=a42-l-bb9oM


 

Να ακούσουμε, όμως, και κανένα τραγουδάκι.


ΜΠΟΡΕΙ


Στίχοι-Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Ερμηνεία: Πυξ Λαξ

http://www.youtube.com/watch?v=hMcM2k4vyNo


Ψάχνεις να βρεις τι είναι η αγάπη
μέσα σε πρόσωπα ασήμαντα μικρά
που σου γεμίζουν λίγο τ' άδειο σου κρεβάτι
κι ύστερα χάνονται μακριά

Ψάχνεις να βρεις που έκανες το λάθος
κι' όλα οδήγησαν σε μια καταστροφή
δώσε στη τύχη σου μια μούντζα κι άντε καφ’ το
άσε το αύριο στο μπορεί

Μπορεί να πόνεσε πολύ και να γυρίσει
Μπορεί με άλλονε να βλέπουνε μια δύση
Μπορεί να γούσταρε να έχει αμαρτήσει
Μπορεί κι εσένανε να σε ξαναγαπήσει

Σε ταξιδεύει, τη κρατάς μ' ένα σου δάκρυ
Είναι πικρές η ώρες, κρύο το κορμί
Μα όποιος δεν χάσει στα χαρτιά και στην αγάπη
δεν έχει μάθει τη ζωή

Μπορεί να πόνεσε πολύ και να γυρίσει
Μπορεί με άλλονε να βλέπουνε μια δύση
Μπορεί να γούσταρε να έχει αμαρτήσει
Μπορεί κι εσένανε να σε ξαναγαπήσει...

Πηγές:

http://trelogiannis.blogspot.com/2010/04/h-gap.html
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B1
http://magicasland.com/moutza-i-elliniki/2008/03/12/
http://www.slang.gr/lemma/show/mountza_7134
http://www.stougiannidis.gr/diapobeysi1.htm
http://el.wikisource.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7/%CE%916

[PDE ads]

[apri]

Πρόσωπα


 
Τη στιγµή του κλικ της φωτογραφικής µηχανής η Μαρία Παντίσκα (πέθανε το 2009)
στεκόταν όρθια µπροστά σε µια σκάφη και έπλενε τα µαύρα ρούχα της στην αυλή του σπιτιού της στο Δίστομο.

Η φωτογραφία δηµοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Life» στις 29/11/1944.
Ο τίτλος του κειµένου ήταν «Τι έκαναν οι Γερµανοί στην Ελλάδα»
και η λεζάντα ανέφερε:
«Η Μαρία Παντίσκα ακόµη κλαίει µε λυγµούς, δύο µήνες αφότου οι Γερµανοί σκότωσαν τη µητέρα της
σε σφαγή στην ελληνική πόλη Δίστοµο».




Το τραγούδι που ακολουθεί ακουγόταν στην ταινία «Οι Νύφες» του Π. Βούλγαρη.

Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Ερμηνεία: Ιροντίνα


http://www.youtube.com/watch?v=St_V66iZAZc&feature=related


Πρόσωπα θλιμμένα να κοιτάνε πίσω απ' τις σκιές,
όνειρα σβησμένα προδομένα απ' τους ληστές του χθες.
Όσοι περπατάνε δεν κοιτάνε πίσω πια ποτέ,
όλα κι αν τ' αφήσουν, δε θα σβήσουν το μεγάλο ναι.

Μη μου μιλάς. Να 'ξερες τι μου ζητάς.
Να ξερες ποιος είμαι εγώ, τι προσπαθώ να σου πω.
Αν αγαπάς, κάθε σφυγμός της καρδιάς
γίνεται κοινή φωνή που προσπαθεί ν' ακουστεί.

Θέλω να σ' αγγίξω, για να ζήσω άλλη μια στιγμή.
Ο χρόνος κλέβει χρόνο και το τέλος ψάχνει την αρχή.
Γίνεται το λίγο ακόμη λίγο, ακόμη πιο πολύ.
Λόγια κι άλλα λόγια. Αχ, και να 'χε η ψυχή φωνή

Μη μου μιλάς. Να ‘ξερες τι μου ζητάς.
Να ‘ξερες ποιος είμαι εγώ, τι προσπαθώ να σου πω.
Αν αγαπάς, κάθε σφυγμός της καρδιάς
γίνεται κοινή φωνή που προσπαθεί ν' ακουστεί

Πρόσωπα θλιμμένα να κοιτάνε πίσω απ' τις σκιές,
όνειρα σβησμένα προδομένα απ' τους ληστές του χθες.
Όσοι περπατάνε δεν κοιτάνε πίσω πια ποτέ
όλα κι αν τ' αφήσουν, δε θα σβήσουν το μεγάλο ναι

[kozzi1]

Η Μάχη της Τραλφάγκαρ

«Θα ψηφίσω το κόμμα που θα χτυπήσει τη φοροδιαφυγή των πλούσιων και των πολυεθνικών. Δηλαδή κανέναν». Μάθιου, Βρετανία.

Είναι ένας από τους δεκάδες βρετανούς πολίτες που εκλήθησαν από το BBC να κρίνουν ποιο θεωρούν το κρισιμότερο πρόβλημα της τρέχουσας προεκλογικής περιόδου. Ο Μάθιου επέλεξε το φορολογικό, και το σχολίασε με τα παραπάνω λόγια. Αυτές τις μέρες το φορολογικό στη Βρετανία έχει και μια ιστορική επέτειο: τα δεκαπέντε χρόνια από την επιβολή του διαβόητου κεφαλικού φόρου της κυβέρνησης Θάτσερ, το 1990. Οπως τότε, έτσι και τώρα, πολλοί θεωρούν επείγουσα την ανάγκη ενός δικαιότερου φορολογικού συστήματος. Ομως, τότε, είχαν βγει στους δρόμους την άνοιξη του 1990. Η διάσπαρτη, ανοργάνωτη και ακηδεμόνευτη οργή των πολιτών κορυφώθηκε στις 31 Μαρτίου και 1 Απριλίου, στην πλατεία Τραφάλγκαρ.

Πάνω από 200.000 διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία, έστησαν φλεγόμενα οδοφράγματα με ανάστροφες Πόρσε και Τζάγκουαρ, έσπασαν βιτρίνες των McDonalds, Barclays Bank, Armani, Westmister Bank, λεηλάτησαν σουπερμάρκετ, πολιόρκησαν την πρωθυπουργική κατοικία, περικύκλωσαν το κτίριο του Κοινοβουλίου. 400 συλλήψεις, τραυματισμούς και εικόνα πολέμου έδειξε η επόμενη μέρα της σύγκρουσης.

Ενα πολιτικό σφάλμα της Σιδηράς Κυρίας ήταν η αιτία: Αντιγράφοντας τη μεσαιωνική φορολογική αντίληψη, η Θάτσερ επέβαλε τον φόρο σταθερού ποσού κατά φορολογούμενο, τον λεγόμενο κεφαλικό φόρο, ένα χαράτσι ίδιο, ανεξάρτητα της εισοδηματικής τους κατάστασης. Το είχε υποσχεθεί στις προεκλογικές δεσμεύσεις της το 1987, ψήφισε το νόμο το 1988 και το 1990 προσπάθησε να τον εφαρμόσει.

Με πρωταγωνιστή την ομάδα της τροτσκιστικής Μαχητικής Τάσης στους κόλπους των Εργατικών, που κάλεσε τους Βρετανούς σε μαζική ανυπακοή και μη πληρωμή των φόρων (18 εκατ. φορολογούμενοι επέστρεψαν απλήρωτους τους λογαριασμούς), η διοργάνωση της μεγάλης λονδρέζικης πορείας ήταν εύκολη υπόθεση.

Η Μάχη του Τραφάλγκαρ είχε επιπτώσεις: παραίτηση της Θάτσερ, ενίσχυση των Εργατικών, κατάργηση του κεφαλικού φόρου, αλλά και σκληρότερη αστυνομική καταστολή.


ΑΧ. ΦΑΚ.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 10/04/2005

http://www.youtube.com/watch?v=qPouip93yBE

[apri]

Η Μάχη της Τραλφάγκαρ

Eίναι πολλές οι αναλογίες με ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, τα οποία είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά και πάντα την ίδια κατάληξη.
Ουδείς ηγέτης στην ιστορία της ανθρωπότητας, ακόμα και των μεγαλύτερων αυτοκρατοριών, είχε καλό τέλος από τη στιγμή που επέλεξε να πάει κόντρα στην πλειοψηφία του λαού. Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι είναι αμετανόητοι...
Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απολέσαι...
Και ένα σημερινό παράδειγμα. Εδώ τον λαό, τον πρόλαβε η θεία δίκη:
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=283463


Καλό σαββατοκύριακο σε όλους.  
Φροντίστε να χαλαρώσετε λίγο. Κάτι μου λέει ότι αυτό το τριήμερο θα είναι η τελευταία ήρεμη ανάπαυλα αυτού του καλοκαιριού.

Σας αφήνω με μουσική από το παρελθόν.

Η ragtime μουσική στη Νέα Ορλεάνη


Γύρω στα 1890 εμφανίστηκε στην Αμερική ένα είδος μουσικής που ονομαζόταν
ragtime (=κουρελιασμένος, κακά συγχρονισμένος χρόνος)
και έμελλε να ανοίξει την πόρτα της μουσικής για την τζαζ.

Συνδύαζε μια συγκοπτόμενη μελωδία (ragging)
με τη φόρμα και την αίσθηση του ρυθμού μαρς (εμβατήριο).

Προερχόταν κατευθείαν από την ευρωπαϊκή πιανιστική παράδοση (Chopin, Liszt)
που οι μαύροι άκουγαν στα σπίτια των λευκών,
ιδιαίτερα των Γάλλων εμιγκρέδων της Νέας Ορλεάνης,
την οποία εμπλούτισαν με ρυθμούς αφρικανικής προέλευσης.





SCOTT JOPLIN

Ο κύριος της φωτογραφίας είναι ο μεγάλος Scott Joplin (1868-1917),
μία μουσική ιδιοφυία από το Τέξας που έγραψε το πρώτο ‘ποπ’ κομμάτι που ξεπέρασε τις 1.000.000 πωλήσεις,
το Maple Leaf Rag.

Είναι αυτός που έγραψε επίσης το διάσημο The Entertainer (1902),
κομμάτι που δέσποσε δεκαετίες αργότερα στην ταινία του George Roy Hill ‘Το Κεντρί’ (1973).

http://www.youtube.com/watch?v=fPmruHc4S9Q


Ο Joplin πήρε τα πρώτα μαθήματα από την παραδουλεύτρα μάνα του,
που άκουγε τις μουσικές που έπαιζαν στο πιάνο σε σπίτια λευκών
και μετά τις μάθαινε η ίδια και τις δίδασκε και στο γιο της.

Το μεγάλο του όνειρο ήταν να γράψει «σοβαρή» μουσική.
Συνέθεσε λοιπόν μία όπερα με τον τίτλο ‘Treemonisha’.
Δύσκολοι καιροί όμως για να πάρουν στα σοβαρά έναν μαύρο συνθέτη της ragtime. Ουδείς δέχθηκε να την ανεβάσει.
Έτσι ο Joplin πέθανε με το μαράζι…

[apri]

Η ΓΡΑΒΑΤΑ




“ μια καλοδεμένη γραβάτα είναι το πρώτο σοβαρό βήμα στη ζωή”

Oscar Wilde




Βρισκόμαστε στο 1660.

Ένα σύνταγμα από Κροάτες (κροατικά Hrvat)
μετά από την πανηγυρική νίκη της Κροατίας (τότε τμήμα της Αυστροουγγαρίας) επί των Τούρκων
επισκέπτονται το Λουδοβίκο 14ο στο Παρίσι, με σκοπό να αποσπάσουν την εύφημη μνεία του βασιλιά, αλλά και να ενταχθούν στη δύναμή του. Oι στρατιώτες φορούν πολύχρωμα υφασμάτινα μαντήλια γύρω από το λαιμό τους, ενώ οι αξιωματικοί μεταξένια.

Αυτά τα μαντήλια, που θύμιζαν την ρωμαϊκή fascalia, 
που φορούσαν οι ρήτορες για να προστατεύουν τις φωνητικές τους χορδές,
πράγματι εντυπωσίασαν τον Λουδοβίκο, ο οποίος δεν άργησε να ιδρύσει
το σύνταγμα των Royal Cravates (=βασιλικών γραβατών).

Η γραβάτα έγινε σήμα κατατεθέν του βασιλιά και η νέα μόδα δεν άργησε να περάσει διαμέσου της Μάγχης στην Αγγλία, όπου το νέο αξεσουάρ γνώρισε τις πιο μεγάλες του δόξες. 
Σύντομα δεν νοείτο καλοντυμένος γνήσιος gentleman να μην φοράει γραβάτα.

Μάλιστα, ο κόμπος έπρεπε να είναι άψογος, γιατί η προσβολή προς έναν καθώς πρέπει κύριο,
ότι η γραβάτα του είναι λάθος δεμένη,
ξεπλενόταν μόνο με… αίμα.

Πολλοί μάλιστα έδεναν τη γραβάτα τους τόσο σφιχτά και τόσο ψηλά στο λαιμό τους, που μόλις και μετά βίας ανάσαιναν,
ενώ όσο πιο εκκεντρική ήταν η γραβάτα, τόσο πιο μοντέρνος θεωρούνταν ο κύριος που τη φορούσε.

Η γραβάτα συνεχίζει την πορεία της ως απαραίτητο αξεσουάρ ενός καλοντυμένου κυρίου και η μεγάλη ανατροπή έρχεται στα μέσα της δεκαετίας του '60, τότε που οι νεαροί επαναστάτες αρνούνται να φορέσουν τη γραβάτα -"σύμβολο του κατεστημένου"- σε ένδειξη κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Μια δεκαετία περίπου μετά, οι αντιδράσεις εξασθενούν και οι γραβάτες επανέρχονται στο προσκήνιο,
με αποκορύφωμα πια τη δεκαετία του '90, που γίνεται το σύμβολο των γιάπηδων.


 

Στίχοι:Γ.Νεοφώτη
Μουσική :Μπ. Μπακάλης
Ερμηνεία: Στέλιος Καζαντζίδης


http://www.youtube.com/watch?v=xYkPyX_hQGw


Κάποια γραβάτα μου χες δωρίσει
για την γιορτή μου μια βραδιά
παρ' την πίσω γιατί είναι προδομένη
για μένα είναι διπλή θελιά

Παρ'την γραβάτα σου
γιατί με πνίγει και χάρισε την σ'αυτόν που πας
δεν σου αξίζει να σε θυμάμαι
αφού δεν ξέρεις για ν 'αγαπάς

Γιατί να κλάψω και να πονέσω
για την μπαμπέσα σου καρδιά
αφού το ξέρω κι αυτόν θα το προδώσεις
όπως και μένα κάποια βραδιά

Παρ' την γραβάτα σου
γιατί με πνίγει και χάρισε την σ'αυτόν που πας
δεν σου αξίζει να σε θυμάμαι
αφού δεν ξέρεις για ν 'αγαπάς

Πηγές:
http://www.noikokyra.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=187
http://gentlemensguide.wordpress.com/2009/01/26/%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%8D/

[apri]

Σε ψηλό βουνό



Τα ριζίτικα είναι τραγούδια που γεννήθηκαν σε χωριά που βρίσκονται στις ρίζες (=πρόποδες)
των βουνών της Δυτικής Κρήτης,
κυρίως των Λευκών Ορέων του νομού Χανίων.

Είναι ανομοιοκατάληκτα και τραγουδιούνται χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων
σε πομπές γαμήλιες, βαπτιστικές, φιλικές κλπ (τση στράτας)
ή συνηθέστερα, στο τραπέζι κατά τη διάρκεια γλεντιού (τση τάβλας).

Οι μελωδίες τους είναι επηρεασμένες από τη βυζαντινή μουσική,
ενώ οι στίχοι τους, σε αντίθεση με τις αυτοσχέδιες μαντινάδες,
είναι προϊόν μακρόχρονης λαϊκής δημιουργίας.



 


Το ριζίτικο που ακολουθεί, τραγουδά ο  Κώστας Μουντάκης


http://www.youtube.com/watch?v=88jHkmuNTH4&feature=grec_index


Σε ψηλό βουνό
σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται ένας αητός.

Βρεμένος, χιονισμένος
ο καημένος και παρακαλεί.
Και παρακαλεί
τον ήλιο ν' ανατείλει.

Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.

Ήλιε λάμψε και δώσε
για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα
από τ' ακράνυχά μου.

Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε.

[apri]

Να ευχηθώ και εγώ χρόνια πολλά στον Μάρκο. Πολύχρονος και ό,τι επιθυμείς.

Το παρακάτω αφιέρωμα μού ήρθε στο μυαλό σήμερα με αφορμή τα όσα ζοφερά γίνονται τις τελευταίες ώρες.
Το αφιερώνω στον Μάρκο και στον Παράξενο.

Πριν από λίγο καιρό σας είχα μιλήσει για τον πίνακα του Ζερικώ "Η σχεδία της Μέδουσας"
http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.22695

Σήμερα θα σας μιλήσω για έναν πίνακα που περίπου απάντησε στο αγωνιώδες επίκαιρο ερώτημα που έθετε ο Ζερικώ.



Η Ελευθερία οδηγεί το λαό


Δέκα περίπου χρόνια μετά τη δημιουργία του πίνακα «Η σχεδία της Μέδουσας» από τον Τεό Ζερικώ,
όπου σε συμβολικό επίπεδο η ναυαγισμένη χώρα έψαχνε στον ορίζοντα για βοήθεια,
ο φίλος του Ευγένιος Ντελακρουά ζωγραφίζει έναν σπουδαίο πίνακα
εμπνεόμενος από τα πολιτικά γεγονότα εκείνης της περιόδου:


Το 1824 η αναρρίχηση του Καρόλου στον θρόνο της Γαλλίας
σήμανε την προσπάθεια από μέρους της βασιλικής εξουσίας
να επανέλθει η διακυβέρνηση στο προεπαναστατικό καθεστώς.

Όμως, η αυξανόμενη ανεργία,
οι χρεοκοπίες τραπεζικών οίκων καθώς και βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων,
οι άσχημες σοδιές από το 1827 μέχρι το 1829
και ο σφοδρός χειμώνας του 1829-1830
αποτέλεσαν σημαντικές παραμέτρους που προκάλεσαν έντονη δυσφορία της χώρας
 προς το πρόσωπο του Καρόλου εξαιτίας των πολιτικών του επιλογών και των αντιδραστικών του αντιλήψεων.

Η κατάσταση γίνεται έκρυθμη όταν το 1830 εκδίδονται από το Βασιλιά
τα περίφημα Ιουλιανά Διατάγματα:
Με το πρώτο διάταγμα καταργούσε την ελευθερία του τύπου, με το δεύτερο διέλυε τη Βουλή
και με τα άλλα δύο έφερνε τροποποιήσεις στο σύστημα της ψηφοφορίας.

Στους δρόμους στήνονται οδοφράγματα και οι συγκρούσεις βγαίνουν εκτός ελέγχου.
Στις 29 Ιουλίου, βλέποντας ο βασιλιάς τα πράγματα πολύ δύσκολα,
αποσύρει τα διατάγματά του και επιδιώκει τη συνεννόηση.
Είναι όμως πολύ αργά...

Τελικά, ύστερα από τις περίφημες «Τρεις Δοξασμένες Μέρες»-«Les Trois Glorieuses» (27-29 Ιουλίου 1830),
το Παρίσι έπεσε στα χέρια των επαναστατών.

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας, που ήταν ο αρχικός στόχος, δεν επιτεύχθηκε..
Ωστόσο, ο Κάρολος Ι φυγαδεύτηκε στην Αγγλία
και στον θρόνο ανήλθε ο φιλελεύθερος αριστοκράτης δούκας της Ορλεάνης, Λουδοβίκος-Φίλιππος
με περιορισμένες πλέον εξουσίες…



Eugene Delacroix, “ Η Ελευθερία οδηγεί το λαό”   (1830), Mουσείο του Λούβρου


Στον πίνακα απεικονίζεται η Ελευθερία να σηκώνει την τρίχρωμη σημαία
και το πλήθος να την ακολουθεί.
Ο άνδρας στα αριστερά της Ελευθερίας είναι ο ίδιος ο Ντελακρουά,
 ενώ το αγόρι με τα πιστόλια είναι ίσως η πηγή της έμπνευσης του Γαβριά (Gavroche)
για το μυθιστόρημα του Βίκτορος Ουγκώ "Οι άθλιοι" (Les Misérables).

Η "Ελευθερία" φορά το φρυγικό σκούφο
(σύμβολο της εξέγερσης των σκλαβωμένων και της απελευθέρωσης)
και κρατάει την τρικολόρ,
σημαία που πρωτογεννήθηκε στα 1789  από τα χρώματα των ρούχων της πολιτοφυλακής
χωρισμένα από το λευκό (βασιλικό χρώμα),
και τυποποιήθηκε κι επισημοποιήθηκε στην Εθνοσυνέλευση του 1794.


Frédéric Chopin

Nocturne in E-Flat Major, Op. 9 No.2

http://www.youtube.com/watch?v=fUFRcD9VBYg

[apri]

Ειδικά αφιερωμένο στον Μάρκο που κάποτε ταξίδευε στη θάλασσα και τη Domenica που σίγουρα θέλγεται από τα ταξίδια της φαντασίας.
Αφιερωμένο όμως και στους λοιπούς ταξιδευτές του νου και της ψυχής.

ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ



«Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια.
Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού.

Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες.
Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά.

Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ.
Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι.

Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο.
Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' άστρα.
Να τα μετρήσει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα... Όλα.
Και τα βρήκε σωστά.»

Μενέλαος Λουντέμης «Ένα παιδί μετράει τα άστρα»

 


Ένα από αυτά τα άστρα που σίγουρα θα κατάφερε να μετρήσει ο μικρός
ήταν το 14ο φωτεινότερο άστρο του ουρανού
και το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Ταύρου.
Μιλάω για τον Αλντεμπαράν (Aldebaran< Αl Dabaran),
που στα αραβικά σημαίνει
«αυτός που ακολουθεί».

Και πράγματι, οι σπουδαίοι Άραβες αστρονόμοι είχαν δίκιο.
Ο πορτοκαλής Αλντεμπαράν,
φαίνεται σαν να ακολουθεί πιστά τον περίπατο
που κάνουν κάθε βράδυ στον ουρανό οι Πλειάδες (κοινώς Πούλια),
ομάδα αστέρων που ανήκουν στον ίδιο αστερισμό.
Λες και τις έχει ερωτευθεί τόσο πολύ,
που έχει βαλθεί σαν προβολέας να φωτίζει αενάως την ομορφιά τους
στον σκοτεινό νυχτερινό ουρανό
και να την προστατεύει από τις κακοτοπιές.....

Λέτε γι’ αυτό οι Έλληνες να τον ονομάζουν Λαμπαδία
και οι Πέρσες τον θεωρούσαν ένα από τα βασιλικά άστρα
που φρουρούσαν τον ουρανό;



Τον φωτεινό Αλτεμπαράν φαίνεται πως κοιτούσε από την κουπαστή
και ο Νίκος Καββαδίας, όταν έγραφε τους παρακάτω στίχους,
τους οποίους μελοποίησε αργότερα ο Θάνος Μικρούτσικος
και τραγούδησαν σε ντουέτο ο Χρήστος Θηβαίος με τον Γιάννη Κούτρα:


MAΡΕΑ  

http://www.youtube.com/watch?v=SnMhwqQlFds


Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά
το παλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες
Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες
του Chagall άλογα- τσίρκο του Seurat
 
Πυξίδα γέρικη -ataxie locomotrice –
και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα
Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κι οι τρεις
να λύσει τ' άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα

Της τραμουντάνας τ' άστρο, τ' άστρα του Νοτιά
παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες
Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες
παίξαν του Σέσωστρη την κόρη στα χαρτιά

Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα
καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες
Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες
μας πρόδωσε μ' έναν πνιγμένο του Νορόνα

Πουλιά στα ξάρτια – καραντί – στεργιανή ζάλη
χελιδονόψαρα – πνιγμένου δαχτυλίδι
Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι
το κυβερνάν του Μαγγελάνου οι παπαγάλοι

Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία
και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει
Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι
και την ημέρα ταξιδεύουνε στ' αστεία

*Λεξιλόγιο:

Μαρέα= παλίρροια
Παλινώριο= διόπτρα (ναυτικό όργανο)

Chagall, Seurat= Γάλλοι ζωγράφοι

Ataxie locomotrice = κινητική αταξία, δηλ. διαταραχή στον έλεγχο της ισορροπίας, του βαδίσματος και του προσανατολισμού. Είναι χαρακτηριστικό σύμπτωμα προχωρημένης νευροσύφιλης.

Κόντρα γέφυρα= σημείο πάνω από τη γέφυρα, όπου βρίσκεται το τιμόνι και η πυξίδα

Άστρο του Αλμποράν = φάρος στο νησί Αλμποράν
Άστρο της τραμουντάνας= πολικός αστέρας

Θερμαστές= αυτοί που φροντίζουν το άναμμα του λέβητα στο μηχανοστάσιο

Σέσωστρις= βασιλιάς της αρχαίας Αιγύπτου
Σαργάσσες =θάλασσα στο Βόρειο Ατλαντικό
Νορόνα =βραζιλιάνικο νησί
καραντί= σκαμπανέβασμα του καραβιού εξαιτίας θαλασσοταραχής που συνεχίζεται και μετά την παύση του ανέμου, φουσκοθαλασσιά
ρεστία =ακανόνιστος κυματισμός
καλάρω= γεμίζω

[apri]

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ


«Στην ησυχία της γης θυμόμουν τα κύματα, τα κοχύλια και τις μέδουσες,
τη μυρουδιά του σάπιου φυκιού και τα πανιά που ταξίδευαν.
Δεν ήξερα να τα πω αυτά, επειδή ήμουνα πολύ μικρός.

Αλλά μια μέρα η μητέρα μου βρήκε το αγόρι της πεσμένο μπρούμυτα καταγής, σα να φιλούσε το χώμα.
Το αγόρι δε σάλευε, κι όταν η μητέρα πλησίασε τρομαγμένη και το σήκωσε,
 είδε το πρόσωπο του πλημμυρισμένο στα δάκρυα.
Το ρώτησε ξαφνιασμένη τι έχει, κ' εκείνο δεν ήξερε ν' αποκριθεί
και δεν είπε τίποτα.

Όμως μια μητέρα είναι το πιο βαθύ πλάσμα του κόσμου,
κ' η δική μου, που κατάλαβε,
με πήρε από τότε πολλές φορές και πήγαμε ψηλά στα Κιμιντένια,
απ' όπου μπορούσα να βλέπω τη θάλασσα.

Κ' ενώ εγώ αφαιριόμουνα στη μακρινή μαγεία του νερού, εκείνη δε μου μιλούσε,
για να αισθάνομαι πως είμαστε μονάχοι, η θάλασσα κ' εγώ.

Περνούσε πολλή ώρα έτσι, τα μάτια μου κουράζονταν να κοιτάνε και γέρναν, έγερνα κ' εγώ στη γη.
Τότε τα δέντρα που με τριγύριζαν γίνονταν καράβια με ψηλά κατάρτια,
τα φύλλα που θροούσαν γίνονταν πανιά,
ο άνεμος ανατάραζε το χώμα, το σήκωνε σε ψηλά κύματα,
 τα μικρά τριζόνια και τα πουλιά ήταν χρυσόψαρα και πλέανε,
 κ' εγώ ταξίδευα μαζί τους.

Σαν ξυπνούσα, έβλεπα από πάνω μου τα μάτια της μητέρας μου να περιμένουν.
— Ήταν ωραία, αγόρι; με ρωτούσε χαμογελώντας γλυκά.
— Αχ, μητέρα, πάντα είναι ωραία με τη θάλασσα!»

Ηλίας Βενέζης «Αιολική γη»


 


Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική- Ερμηνεία: Μαρία Βουμβάκη


http://www.youtube.com/watch?v=54KA0mOTtQc&feature=related


Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω.

Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο.

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες.

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι.

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να 'ναι η αγάπη για να πάω.

Έφαγε η θάλασσα τον βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.

[apri]

Οι Γερανοί



Η Sadako Sasaki ήταν μόλις δυο χρονών, όταν έπεσε κοντά στο σπίτι της η ατομική βόμβα τον Αύγουστο του 1945.
Το 1954 οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από λευχαιμία
και της έμενε μόνο ένας χρόνος ζωής.

Τότε η καλύτερή της φίλη, Chizuko Hamamoto,
την επισκέφθηκε στο νοσοκομείο και της πήγε ένα κομμάτι χρυσό χαρτί,
 για να φτιάξει έναν γερανό (σύμβολο μακροζωίας),
καθώς μια παλιά ιαπωνική παράδοση ήθελε
αυτόν που κατάφερνε να φτιάξει χίλιους γερανούς από χαρτί,
να δικαιούται την εκπλήρωση μιας ευχής από τους γερανούς.


Η Sadako Sasaki δυστυχώς πρόλαβε να φτιάξει μόλις 644…
Η υγεία της ήταν εύθραυστη και το χαρτί λίγο.
Λέγεται ότι οι συμμαθητές της έφτιαξαν τους υπόλοιπους
και έτσι οι 1000 χάρτινοι γερανοί τη συνόδευσαν στον τάφο της.

Το 1958 στο Πάρκο Ειρήνης στη Χιροσίμα στήθηκε ένα άγαλμα
υπέρ της μνήμης των παιδιών που έχασαν τη ζωή τους από την ατομική βόμβα.
Ήταν αυτό της Sadako Sasaki που κρατούσε στα χέρια έναν χρυσό γερανό.

Στη βάση του αγάλματος τοποθετήθηκε μια πλάκα που γράφει:
 "Αυτή είναι η κραυγή μας.
Αυτή είναι η προσευχή μας.
Ειρήνη στον κόσμο."



Sadako Sasaki, Πάρκο Ειρήνης, Χιροσίμα


Αυτό το άγαλμα βλέπει το 1968 ο ποιητής Rasul Gamzatov και εντυπωσιάζεται.
 
Γράφει, λοιπόν, κάποιους στίχους στα αβαρικά
για τους Ρώσους στρατιώτες που σκοτώθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
και μεταμορφώθηκαν σε λευκούς γερανούς…

Το ποίημα μεταφράστηκε στα ρωσικά από τον ποιητή Naum Grebnyov,
διασκευάστηκε από τον Ρώσο τραγουδιστή Mark Bernes
και μελοποιήθηκε από τον Yan Frenkel, που ήταν ήδη άρρωστος…
Πρωτοακούστηκε το 1969 και από τότε έγινε διάσημο σε όλον τον κόσμο.

Στην Ελλάδα το ποίημα αποδόθηκε στα ελληνικά από τον Γιάννη Ρίτσο το 1977
και το τραγούδησε πρώτη η Μαργαρίτα Ζορμπαλά
που μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα από τη Ρωσία.



 

Θα το ακούσετε από τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά και το Μιλτιάδη Πασχαλίδη.


http://www.youtube.com/watch?v=byDMTS2foDc&feature=related


Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται θαρρώ, κάτω απ' το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί

Πετούν και μας καλούν με τις κραυγές τους
απ' τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι' αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή

Θα 'ρθεί μια μέρα που μ' αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ' τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ

[apri]

Lucrezia Borgia



Το 1480 στα περίχωρα της Ρώμης γεννιέται ένα κορίτσι που θα μείνει στην ιστορία
για την ομορφιά, την ευφυΐα,
αλλά και για την ανάμειξή της στα σκάνδαλα της πιο διαβόητης οικογένειας της Ιταλίας,
του Οίκου των Βοργία.


Πατέρας της ο ισπανικής καταγωγής Πάπας Αλέξανδρος ο  Στ’ (Ροδρίγος Βοργίας),
φιλόδοξος, διεφθαρμένος και αδίστακτος.

Αδελφός της ο καρδινάλιος Καίσαρ Βοργίας,
ο πιο όμορφος άντρας της Ιταλίας, όπως λεγόταν,
ενέπνευσε τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι
για τον καιροσκοπισμό, την αποφασιστικότητα και την ανηθικότητά του.


Και εν μέσω όλων αυτή, η Λουκρητία,
που χρησιμοποιήθηκε στα πολιτικά παιχνίδια της οικογένειάς της,
κατηγορήθηκε για τους σκανδαλώδεις έρωτες της και τους αλλεπάλληλους γάμους της,
για πιθανή αιμομιξία με τον πατέρα ή τον αδελφό της
(με αφορμή την αναγνώριση ενός νόθου τέκνου της και από τους δυο),
για συμμετοχή σε δολοφονίες και δολοπλοκίες...

Θα καταφέρει να δραπετεύσει στη Φεράρα, όπου θα ξεκινήσει μια νέα ζωή,
συνεισφέροντας στις τέχνες και στα γράμματα, αλλά θα πεθάνει μόλις 39 ετών...


Τι είναι αλήθεια, τι φήμη και τι ψέμα απ' όσα λέγονται γι' αυτήν
είναι δύσκολο να το βρει κανείς.


Ας μείνουμε στην περιγραφή της από έναν φίλο της, τον ποιητή Ercole Strozzi
που είχε υμνήσει την ομορφιά της γράφοντας ότι
όποιος κοίταζε τον ήλιο τυφλωνόταν,
όποιος κοίταζε τη Μέδουσα μεταμορφωνόταν σε πέτρα
και όποιος κοίταζε τη Λουκρητία Βοργία
έμενε πρώτα τυφλός και μετά απολιθωμένος…



Bartolomeo Veneziano, “Lucrezia Borgia” (1510-1520), Nimes, Musée des Beaux Art



Περισσότερες λεπτομέρειες για την οικογένεια Βοργία μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=283473


Εδώ θα πάρετε μια ιδέα για τη διαβόητη οικογένεια από τη μίνι ιστορική σειρά “The Borgias” που γυρίστηκε φέτος.
Το ρόλο του Ροντρίγκο Βοργία παίζει ο Τζέρεμι Άιρονς.
http://www.youtube.com/watch?v=u_PkZnwkrW4&feature=related



Και όσοι βαριέστε τα διαβάσματα, ακούστε μια άρια εμπνευσμένη από τη Λουκρητία.

Από την ομώνυμη όπερα του Donizetti η Maria Callas τραγουδά:

Com'e Bello

http://www.youtube.com/watch?v=o5knrQzzMJ8