0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
ὃ γὰρ εἰπεῖν τινά φασιν ἐν ὑμῖν, ἀληθὲς εἶναί μοι δοκεῖ, ὅτι τοὺς νόμους ἅπαντες ὑπειλήφασιν, ὅσοι σωφρονοῦσι, τρόπους τῆς πόλεως: αφού στο σχήμα πάντες / ἅπαντες + αναφορική πρόταση το πάντες / ἅπαντες είναι κατηγορηματικός προσδιορισμός στην αναφορική, ενώ η αναφορική παίρνει τη θέση του παραλειπόμενου προσδιοριζόμενου όρου, γιατί οι εκδότες τοποθετούν την αναφορική μεταξύ κομμάτων; Δηλαδή εδώ πρέπει να συντάξουμε αγνοώντας τη στίξη, ενώ στους μαθητές λέμε να την λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, όταν συντάσσουν. Γνωρίζετε κάποια έκδοση στην οποία δεν τίθενται κόμματα;
Γιατί κατηγορούμενο; Μέσω κάποιας μετοχής ὄν; Αλλιώς πώς;
Για το "κοινόν" και εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί να το εκλάβουμε ως κατηγορούμενο. Μια χαρά επιθετικός μού φαίνεται.
Όσο για τη γενική, μπορεί να εξαρτάται είτε από το κοινὸν (ως κτητική) είτε από το εὐεργέτημα (ως γεν. του δημιουργού). Δεν χρειάζεται να είναι το κοινὸν κατηγορούμενο για να συνταχθεί μαζί του η γενική.
Nομίζω ότι βάζει την αναφορική εντός κομμάτων, για να μην εντάξεις το "τρόπους της πόλεως" στην αναφορική, αλλά να το συνδέσεις με το "υπολείφασιν".
Δεν είναι όμως δυνατόν το τρόπους τῆς πόλεως να συνταχθεί με την αναφορική.
ὅστις γε μὴν φανερός ἐστι τοῦ μὲν πλεονεκτεῖν ἀεὶ ἐπιμελόμενος, τοῦ δὲ καλοῦ καὶ τῶν φίλων μηδὲν ἐντρεπόμενος, πῶς τούτου χρή ποτε φείσασθαι; πῶς δὲ οὐ φυλάξασθαι, εἰδότας αὐτοῦ τὰς μεταβολάς, ὡς μὴ καὶ ἡμᾶς ταὐτὸ δυνασθῇ ποιῆσαι; Tη μετοχή εἰδότας τι τη θεωρείτε; Εμένα μου φαίνεται αιτιολογική που πρέπει να αναλυθεί με ὅτε (αιτιολογία δεδομένη και γνωστή).καλλίστη μὲν γὰρ δήπου δοκεῖ πολιτεία εἶναι ἡ Λακεδαιμονίων: και εδώ έχω μια διαφωνία με τη θεματογραφία (του Γιαννακόπουλου), η οποία δίνει το πολιτεία υποκείμενο και το καλλίστη κατηγορούμενο. Έτσι όμως όπως είναι η σειρά των λέξεων δεν μπορεί να είναι υποκείμενο το πολιτεία του κειμένου, αλλά ένα εννοούμενο πολιτεία, από το οποίο εξαρτάται και η γενική Λακεδαιμονίων, οπότε το πολιτεία του κειμένου είναι κατηγορούμενο και το καλλίστη επιθετικός σε αυτό. Συμφωνείτε;
ἄλλοις μὲν γὰρ χρήματά ἐστι πολλὰ καὶ νῆες καὶ ἵπποι, ἡμῖν δὲ ξύμμαχοι ἀγαθοί,οὓς οὐ παραδοτέα τοῖς Ἀθηναίοις ἐστίν, οὐδὲ δίκαις καὶ λόγοις διακριτέα μὴ λόγῳ καὶ αὐτοὺς βλαπτομένους, ἀλλὰ τιμωρητέα ἐν τάχει καὶ παντὶ σθένει: η μετοχή βλαπτομένους είναι συνημμένη στους οὓς ή στο υποκείμενο του παραδοῦναι, με το οποίο αναλύεται το ρηματικό επίθετο; Συντακτικά, αλλά και νοηματικά, μου έρχεται πιο ομαλά να αναφέρεται στο οὕς, αλλά η μετάφραση είναι as it is anything but in word that we are harmed. Γιατί το υποκείμενο της μετοχής να είμαι ἡμᾶς, αφού και πριν και στη συνέχεια ο Σθενελαΐδας στους συμμάχους αναφέρεται, λέγοντας ότι πρέπει να τους βοηθήσουν;
Το παντὶ σθένει είναι γνωστή δοτική του τρόπου, επομένως σίγουρα εδώ δεν εννοείται η πρόθεση ἐν του προηγούμενου εμπροθέτου. Σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό, δηλαδή να παραλείπεται η πρόθεση εννοούμενη από τον εμπρόθετο που προηγείται (δεν θυμάμαι καθόλου αν το έχω συναντήσει κάπου).
άλλοι θεωρούν πως το διακριτέα δεν σχετίζεται με το οὕς, αλλά ο Σθενελαΐδας αναφέρεται στην επίλυση των διαφορών ανάμεσα στους Λακεδαιμονίους και τους Αθηναίους.
Τέλος, άλλοι θεωρούν ότι το τιμωρητέα αναφέρεται στην τιμωρία που επιφυλάσσεται στους Αθηναίους
Παρ' όλα αυτά, νομίζω ότι δεν ταιριάζει ούτε συντακτικά ούτε νοηματικά.Συντακτικά, η μόνη αιτιατική που είναι λεξικά εκπεφρασμένη είναι το "ους". Το "ημίν" είναι σε δοτική και όπου εννοείται δίπλα στα ρηματικά επίθετα, ως δοτική εννοείται.
Η μετοχή νομίζω ότι είναι αιτιολογική, γιατί για τον ομιλητή είναι δεδομένο ότι αδικούνται οι σύμμαχοι. Δεν είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο.
Λογικά, τη στιγμή που υποφέρει κάποιος, σημασία έχει να μην αργήσεις να τον βοηθήσεις και όχι το να σπεύσεις να τιμωρήσεις αυτόν που τον αδικεί.
Αφού όμως καμιά φορά το ενεργούν πρόσωπο τίθεται σε αιτιατική αντί δοτικής (γιατί στα ρηματικά επίθετα ενυπάρχει η έννοια του δεῖ με απαρέμφατο), μια μετοχή σε αιτιατική που αναφέρεται σε αυτό δεν είναι αδικαιολόγητη συντακτικά.