Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Διάφορα θέματα για την εκπαίδευση => Διάφορα Εκπαιδευτικά θέματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: elytron στις Δεκεμβρίου 11, 2007, 03:07:40 am
-
Υπηρετώ σε μειονοτικό γυμνάσιο και έχω α΄ γυμνασίου. Τους έβαλα λοιπόν θέμα έκθεσης στη Νεοελληνική Γλώσσα, να μου γράψουν για τη χειρότερη μέρα τους στο σχολείο. Δε θα σχολιάσω τα ελληνικά τους, που βρίσκονται κατά κανόνα σε τραγικό επίπεδο (αλήθεια, οι ελληνόφωνοι δάσκαλοι στα μειονοτικά δημοτικά τι κάνουν εκτός από το να πετάνε χαρταετό;). Σε αυτά τα φτενά ελληνικά τους, λοιπόν, διάβασα για πρώτη φορά εκθέσεις που με έκαναν να δακρύσω, γιατί με την πολύ μεγάλη αμεσότητα που χαρακτηρίζει ένα παιδί 12 (ενίοτε και 13, και 14) χρονών, έγραψαν όλα αυτά που τα αγχώνουν και τα φοβίζουν και, πολύ πολύ συχνά μένουν έξω από το "κάδρο" μας. Το λεωφορείο που αργεί και φοβούνται μήπως φάνε απουσία, η τιμωρία από τον καθηγητή και πώς θα το πούνε στην οικογένεια, τα οικογενειακά προβλήματα, το διαγώνισμα που δεν κατάλαβαν ότι θα γράψουν ή εκείνο όπου, ενώ διάβασαν, έγραψαν χαμηλό βαθμό, το να μην αισθάνονται καλά και να μην μπορούν να το πουν, οι παρεξηγήσεις με τους φίλους, η βία από τα άλλα παιδιά και η προσπάθεια να μην το δείξουν ότι θέλουν να κλάψουν, το να κλαις και να μην ενδιαφέρεται κανείς, το να είσαι πρώτες μέρες σε ένα σχολείο και να μη γνωρίζεις κανέναν, το να είσαι μόνος μέσα σε εξακόσια παιδιά και κανείς να μη σου δίνει σημασία, το να θέλεις να πεις το πρόβλημά σου και να μη σε καταλαβαίνουν κι εσύ να λες "εντάξει, δεν πειράζει" και να λουφάζεις στη γωνιά σου και πόσα ακόμα...
Εννοείται ότι αυτά τα προβλήματα δε γνωρίζουν ούτε γλώσσα, ούτε θρησκεία ούτε κουλτούρα. Κι αν τα δικά μου παιδιά δραματοποιούν στο έπακρο αυτό που σημαίνει το ρήμα "πασχίζω" όταν προσπαθούν να βρουν και να ταιριάξουν τις λέξεις για να μου πουν κάτι, αυτό συμβαίνει και με πολλά αλλοδαπά παιδιά που δε φοιτούν σε μειονοτικά. Εκείνο που ήθελα να μοιραστώ είναι η σκέψη ότι συχνά κρίνουμε τους μαθητές μας με τη φαντασίωση ότι ζουν μόνο για το σχολείο, ενσαρκώνονται την ώρα που πατάνε το πόδι τους στο προαύλιο και εξαϋλώνονται μόλις χτυπήσει το κουδούνι για το σχόλασμα, και στο διάστημα που παραμένουν ενσαρκωμένα το μυαλό τους πρέπει να είναι προσηλωμένο στο μάθημα και μόνο σ' αυτό. Αλίμονο, δεν προτείνω να το παίξουμε Σαμαρείτες και να τα κάνουμε όλα μπάχαλο, ούτε να συγχωρούμε την κάθε βλακεία που θα κάνουν, αλλά να θυμόμαστε που και που ότι είναι παιδιά. Προχτές είδα ένα μαθητή μου στο δρόμο και μου χαμογέλασε. Και τότε συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν τον είχα ξαναδεί να χαμογελάει. Τον έβλεπα μόνο στο σχολείο κι εκεί ΠΟΤΕ ΔΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ! Αυτό είναι το σχολείο που θέλουμε;
-
Εκείνο που ήθελα να μοιραστώ είναι η σκέψη ότι συχνά κρίνουμε τους μαθητές μας με τη φαντασίωση ότι ζουν μόνο για το σχολείο, ενσαρκώνονται την ώρα που πατάνε το πόδι τους στο προαύλιο και εξαϋλώνονται μόλις χτυπήσει το κουδούνι για το σχόλασμα, και στο διάστημα που παραμένουν ενσαρκωμένα το μυαλό τους πρέπει να είναι προσηλωμένο στο μάθημα και μόνο σ' αυτό.
Νομιζω αυτην τη φαντασιωση μπορει να την εχει μονο ενας καθηγητης που ειτε δεν εχει ξαναδιδαξει σε σχολειο ειτε εχει διδαξει μονο σε χαϊ περιοχες. :)
-
Πολύ καλός ο προβληματισμός σου και μου αρέσει που συνεχίζουν να υπάρχουν εκπαιδευτικοί οι οποίοι βλέπουν γύρω τους και συλλέγουν πληροφορίες από παντού. Εγώ, φέτος, έχω για πρώτη φορά εμπειρία από ολοήμερο αν και εμπειρία από φροντιστήρια και ιδιαίτερα έχω εδώ και τρία χρόνια. Σαν ποσότητα, λοιπόν, η εμπειρία μου μπορεί και να μη «λέει» πολλά αλλά από ποιότητα...
Αυτό που ήθελα να «εξομολογηθώ» αρχικά είναι ότι έχω περάσει στην αρχή της εργασιακής μου εμπειρίας την ψευδαίσθηση ότι όλοι οι μαθητές (πρέπει να) αγαπάνε το μάθημα, να διαβάζουν, να ζουν και ν' αναπνέουν, εν ολίγοις, για το σχολείο, φροντίστηριο, ιδιαίτερο. Ευτυχώς, το κομμάτι αυτό το έχω ξεπεράσει εδώ και καιρό!
Έρχομαι όμως να θέσω έναν άλλο προβληματισμό που προλύπτει από τη φετινή μου εμπειρία. Τι κάνεις όταν έχεις παιδιά δημοτικού(!) και βλέπεις μπροστά σου το φαινόμενο bullying στην καλύτερή του εκτέλεση, τους μόνιμους συναδέλφους να φωνάζουν μόνο κι αυτό ενίοτε και κυρίως με στόχο τα παιδιά που είναι θύματα των νταήδων συμμαθητών τους (γιατί αυτοί εκτίθενται στο τέλος), συμμορίες λες και βρίσκεσαι σε ζούγκλα όπου επιβιώνουν μόνο όσοι «κρύβονται» μέσα σε μια αγέλη...
Υποθέτω ότι τα συγκεκριμένα παιδιά δεν έχουν μάθει να συνεργάζονται και λειτουργούν σύμφωνα με τα ερεθίσματα που δέχονται από το περιβάλλον τους. Γιατί, τα δικά σου παιδά, elytron, προφανώς αναζητούν κάποιον να τους παρατηρήσει στο χώρο και δεν ντρέπονται να το πουν. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό επιζητούν και τα παιδιά που έχω εγώ αλλά πώς μπορώ να τους προσεγγίσω όταν έχουν τις πόρτες τους κλειστές και δεν παραδέχονται ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό ότι κάτι δεν τους πάει καλά;
-
Εμένα πάλι, κάθε φορά που μπαίνω σε τάξη για πρώτη φορά, μου κάνει εντύπωση το πόσο "κουμπωμένα" είναι τα παιδιά. Φοβούνται να μιλήσουν, να ρωτήσουν, να εκφραστούν, τους κάνεις μια πλάκα να σπάσεις τον πάγο και διστάζουν να γελάσουν.
-
Ένα θα σου πω.
-
Είμαι αναπληρώτρια σε νησί των Δωδεκανήσων. Η πρώτη ημέρα μου ήταν συγκινητική, χρόνια ολόκληρα περίμενα να μπω σε τάξη, οι επόμενες μέρες όμως ήταν τραγικές. Φασαρία, αναρχία, επιθετικότητα μεταξύ των μαθητών (μιλάμε για Γυμνάσιο), συμπεριφορά νηπίων. Ωστόσο, διάβασα και εγώ εκθεσεις στη Γ΄Γυμνασίου με θέμα "πώς οραματίζομαι την Ελλάδα του σύγχρονου κόσμου" και συγκινήθηκα. Τα παιδιά όπου και αν βρίσκονται, ειδικά σε μέρη χωρίς πολλά ερεθισματα, είναι ευαίσθητα και δεν παύουν να αγωνιούν. Πιστεύω πως τα παιδιά των μεγάλων αστικών κέντρων χάνουν την παιδικότητα και την αγνότητα της ηλικίας τους. Τα παιδιά του νησιού, όπου είμαι διορισμένη δεν την έχουν χάσει-ευτυχώς-αλλά δυστυχώς δεν ξέρουν τι θα πει σεβασμός και πειθαρχία. Είναι βέβαια και θέμα ανατροφής. Όλο το νησί έχει πρόβλημα στην πειθαρχία και στην τάξη. Φαίνεται από τον τρόπο που οδηγούν, τρώνε, περπατούν, κινούνται. Αθάνατη ελληνική ψυχη!Από την άλλη θρησκόληπτοι, αλλά μεταξύ τους τρώγονται. Το ελληνικό στοιχείο σε όλο του το μεγαλείο.
-
Είμαι αναπληρώτρια σε νησί των Δωδεκανήσων. Η πρώτη ημέρα μου ήταν συγκινητική, χρόνια ολόκληρα περίμενα να μπω σε τάξη, οι επόμενες μέρες όμως ήταν τραγικές. Φασαρία, αναρχία, επιθετικότητα μεταξύ των μαθητών (μιλάμε για Γυμνάσιο), συμπεριφορά νηπίων. Ωστόσο, διάβασα και εγώ εκθεσεις στη Γ΄Γυμνασίου με θέμα "πώς οραματίζομαι την Ελλάδα του σύγχρονου κόσμου" και συγκινήθηκα. Τα παιδιά όπου και αν βρίσκονται, ειδικά σε μέρη χωρίς πολλά ερεθισματα, είναι ευαίσθητα και δεν παύουν να αγωνιούν. Πιστεύω πως τα παιδιά των μεγάλων αστικών κέντρων χάνουν την παιδικότητα και την αγνότητα της ηλικίας τους. Τα παιδιά του νησιού, όπου είμαι διορισμένη δεν την έχουν χάσει-ευτυχώς-αλλά δυστυχώς δεν ξέρουν τι θα πει σεβασμός και πειθαρχία. Είναι βέβαια και θέμα ανατροφής. Όλο το νησί έχει πρόβλημα στην πειθαρχία και στην τάξη. Φαίνεται από τον τρόπο που οδηγούν, τρώνε, περπατούν, κινούνται. Αθάνατη ελληνική ψυχη!Από την άλλη θρησκόληπτοι, αλλά μεταξύ τους τρώγονται. Το ελληνικό στοιχείο σε όλο του το μεγαλείο.
Μια απ' τα ίδια!! Σα να το γραφα εγώ.. Εδώ είναι Δωδεκάνησα, δεν είναι παίξε γέλασε.. ;) ;D
-
Παίδες, και στην Κεντρική Μακεδονία τα ίδια ισχύουν! ;D Και όπως είπα και παραπάνω εγώ μιλάω για παιδιά δημοτικού!!!
-
Και στην ανατολική Κρήτη μια από τα ίδια. Τρελή ενεργητικότητα οι καπετάν-φασαρίες, όπως τους λέω συνήθως! Αφού μια φορά άκουσα κάποιον να περπατάει αντί να τρέχει και έτρεξα έξω νομίζοντας ότι κάποιο από τα παιδιά χτύπησε ή είναι άρρωστο! Τελικά, ήταν απλά γονιός...
Πάντως, μερικές φορές, όταν με τα χίλια ζόρια έχεις καταφέρει να τους κεντρίσεις το ενδιαφέρον, σε κοιτάζουν με αυτά τα αθώα ματάκια τους, γεμάτα όρεξη... και τα ξεχνάς όλα. Νομίζω ότι για αυτές τις στιγμές αξίζει η προσπάθεια που κάνουμε :-[
-
Είμαι αναπληρώτρια σε νησί των Δωδεκανήσων. Η πρώτη ημέρα μου ήταν συγκινητική, χρόνια ολόκληρα περίμενα να μπω σε τάξη, οι επόμενες μέρες όμως ήταν τραγικές. Φασαρία, αναρχία, επιθετικότητα μεταξύ των μαθητών (μιλάμε για Γυμνάσιο), συμπεριφορά νηπίων. Ωστόσο, διάβασα και εγώ εκθεσεις στη Γ΄Γυμνασίου με θέμα "πώς οραματίζομαι την Ελλάδα του σύγχρονου κόσμου" και συγκινήθηκα. Τα παιδιά όπου και αν βρίσκονται, ειδικά σε μέρη χωρίς πολλά ερεθισματα, είναι ευαίσθητα και δεν παύουν να αγωνιούν. Πιστεύω πως τα παιδιά των μεγάλων αστικών κέντρων χάνουν την παιδικότητα και την αγνότητα της ηλικίας τους. Τα παιδιά του νησιού, όπου είμαι διορισμένη δεν την έχουν χάσει-ευτυχώς-αλλά δυστυχώς δεν ξέρουν τι θα πει σεβασμός και πειθαρχία. Είναι βέβαια και θέμα ανατροφής. Όλο το νησί έχει πρόβλημα στην πειθαρχία και στην τάξη. Φαίνεται από τον τρόπο που οδηγούν, τρώνε, περπατούν, κινούνται. Αθάνατη ελληνική ψυχη!Από την άλλη θρησκόληπτοι, αλλά μεταξύ τους τρώγονται. Το ελληνικό στοιχείο σε όλο του το μεγαλείο.
Aν κι ακόμη δεν μπήκα σε τάξη :-[, υπομονή μέχρι του χρόνου, θέλω να πω πως όσα περιγράφεις Boemissa για τα παιδιά και κατ' επέκταση τους κατοίκους του νησιού που βρέθηκες με άγγιξαν διότι κάτι ανάλογο ζω κι εγώ στο νησί που έχω βρεθεί έστω και αν η δουλειά μου δεν είναι σχετική με την εκπαίδευση και παρότι εδω είναι Επτάνησα ;D
Είναι σαν να ανακάλυψα την Ελλάδα από την αρχή. Φαίνεται πως η "πραγματική" ελλάδα πράγματι είναι ή γίνεται φανερή αλλού, πέρα από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Και για να μη σας βγάλω εκτός θέματος να προσθέσω πως και τα παιδιά δεν μπορούν να αντικατοπτρίζουν παρά αυτό που είναι και οι μεγάλοι με τη διαφορά πως είναι στην πιο αγνή, αυθεντική έκφραση τους. Πάντως επειδή απέναντι από το γραφείο μου βρίσκονται το Γυμνάσιο και το Λύκειο έχω κι εγώ διαπιστώσει πόσο ζωηρά είναι τα παιδιά.
Αλλά "εκτός χορού" σκέφτομαι πως αν τα παιδιά δεν ήταν έτσι τότε τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο τραγικά γι' αυτά. Πως να εκτονωθεί η ενέργεια και η ορμή τους για ζωή? Το έχετε σκεφτεί αυτό? Είναι ένας τρόπος να δηλώσουν πως είναι εδώ, ευτυχώς γι' αυτά, όλο ζωντάνια.
-
Πολύ σημαντικό (και άργησα να το διαπιστώσω) είναι να γνωρίζουμε το τι επικρατεί στο σπίτι πολλών παιδιών, όταν σκεφτόμαστε "γιατί συμπεριφέρεται έτσι".
Διδάσκω σε 5 τμήματα με συνολικό αριθμό μαθητών : 85. Ανάμεσα σ'αυτούς :
--->Ένα κορίτσι τρώει ξύλο από τον πατέρα της, με αποτέλεσμα να μη μιλάει καθόλου και να φοβάται όποιον βρεθεί σε απόσταση ενός μέτρου ή κοντύτερα.
--->Ένα άλλο κορίτσι είχε υιοθετηθεί από μια οικογένεια, αλλά οι θετοί της γονείς σκοτώθηκαν σε τροχαίο και είναι αδιευκρίνηστο ποιος τη μεγαλώνει (κάποιος παππούς-γιαγία ίσως)
--->Ενός αγοριού ο πατέρας βγήκε την προηγούμενη εβδομάδα από την φυλακή!!
--->Ενός άλλου αγοριού ο πατέρας βγήκε πριν από ένα μήνα από την εντατική και η αδελφή του (επίσης μαθήτρια του σχολείου) έχει λευχαιμία.
--->Ένα άλλο αγόρι ζει με κάποιους θειους-θείες του γιατί οι γονείς του χωρίσανε και ΚΑΝΕΝΑΣ δε θέλει την επιμέλεια του παιδιού!! Το συγκεκριμένο παιδί μια μέρα πέρυσι, έφυγε από το σχολείο, μπήκε στο λεωφορείο για Ρόδο και μετά πήρε καράβι για Κω, όπου μένει η μάνα του!!
Θα συμπλήρωνα στον τίτλο του θέματος "...και δεν ξέρουμε τι κουπί τραβάει το καθένα..."
-
Μπράβο Siobaras, νομίζω ότι "φωτίζεις" μια πολύ σημαντική πλευρά της ζωής των παιδιών που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά ορισμένων από αυτά και την οποία πολλές φορές ο δάσκαλος ή ο καθηγητής απο κεκτημένη ταχύτητα δεν την λαμβάνει υπόψη του.
-
Siobaras, έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν ξέρουμε τι κουπί τραβάει το καθένα. Στην α΄ γυμνασίου έχω δύο μαθητές που έχουν έρθει από τη Γερμανία. Ξέρουν μόνον τουρκικά και γερμανικά, ελληνικά δεν έχουν ξανακούσει στη ζωή τους. Οι ιστορίες τους είναι πανομοιότυπες, και μου τις διηγήθηκε ο ένας σε μια εξομολόγηση (στα γερμανικά): οι γονείς δουλεύουν στη Γερμανία, εκεί γεννήθηκαν και τα παιδιά. Οι γονείς χώρισαν και έστειλαν τα παιδιά στους παπούδες στην Ελλάδα. Η έκφραση που χρησιμοποίησε ο μαθητής ήταν "δε με ήθελαν άλλο οι γονείς μου και με έστειλαν στους παπούδες μου". Δεν μπορώ καν να αρχίσω να φαντάζομαι τι σημαίνει για ένα παιδί δώδεκα χρονών να διαπιστώνει ότι είναι ανεπιθύμητο, και γι αυτό αλλάζει σχολείο, χώρα και οικογένεια, έρχεται σε έναν ξένο τόπο που δεν ξέρει τη γλώσσα του, και είναι υποχρεωμένο τρεις - τέσσερις ώρες τη μέρα να κάθεται στην τάξη και να παρακολουθεί μαθήματα τη γλώσσα των οποίων δεν καταλαβαίνει. Όχι ότι στα τουρκικά τα πηγαίνουν καλύτερα, αφού τα μιλούσαν μόνο στο σπίτι. Μετά απ' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα πειθαρχίας και έχουν από πενήντα αδικαιολόγητες απουσίες ο καθένας - ήδη!
-
--->Ένα κορίτσι τρώει ξύλο από τον πατέρα της, με αποτέλεσμα να μη μιλάει καθόλου και να φοβάται όποιον βρεθεί σε απόσταση ενός μέτρου ή κοντύτερα.
Με παραξενευει ο ενεστωτας! Δεν εχει κανει κανεις τιποτα γι'αυτο? Εσυ εχεις κανει κατι? Αν φοβασαι ν'ανακατευτεις επωνυμα ή με την ιδιοτητα σου ως καθηγητης, μπορεις να τηλεφωνησεις ανωνυμα στο Χαμογελο του Παιδιου (1056) το οποιο θα ερευνησει την καταγγελια. Αν φοβασαι να κανεις εστω κι ανωνυμη καταγγελια, στειλε μου πμ με τα στοιχεια του κοριτσιου και την περιοχη που ζει και θα τους παρω εγω τηλεφωνο.
Προσεξε, αυτο το κοριτσι μπορει σημερα να ερχεται στο σχολειο με μαυρισμενο ματι ή μελανιασμενο χερι, αλλά αυριο μπορει να μην ερθει καθολου! Μπορει να το σκασει, μπορει να τραυματιστει σοβαρα απο μια γροθια ή κλωτσια σε λαθος σημειο, μπορει ν'αυτοκτονησει, πολλα πραγματα ΜΠΟΡΕΙ να συμβουν, αλλα το μονο ΣΙΓΟΥΡΟ ειναι οτι η ψυχη της θα ειναι τραυματισμενη για παντα, ειδικα οταν βλεπει οτι οι παντες γυρω της ξερουν και δεν κανουν τιποτα. Τα θυματα της βιας κατηγορουν τον εαυτο τους για τη βια που υφιστανται κι οταν οι γυρω τους αδρανουν, επιβεβαιωνονται οτι οι ενοχες τους ειναι βασιμες κι οτι αξιζουν αυτο που υφιστανται. ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ δεν το αξιζει αυτο.
Συναδελφε, περιμενω να μας πεις τι εκανες.
-
Και εγω συμφωνω με τη utenar Ειναι απαραδεκτο εμεις ως εκπαιδευτικοι να ξερουμε οτι το παιδακι της διπλανης πορτας κακοποιειται και να μη κανουμε τιποτα. Εγω θα την εκανα επωνυμα την καταγγελια μονο και μονο γιατι ειμαστε ανθρωποι και ειναι πιαθανον σε αυτο το παιδι να συμβει κατι κακο. Πως θα ζησουμε μετα αν ξερουμε οτι μπορουσαμε να κανουμε κατι και δεν το καναμε. Οπωσδηποτε τηλεφωνησε στο χαμογελο του παιδιου στο 1056. Με το καινουριο νομο ενδοοικογενειακης βιας και οι εκπαιδευτικοι πρεπει να καταγγελουν τετοιες περιπτωσεις.
-
Εαν έτσι είχε ενεργήσει η γειτονιά και ο δάσκαλος της 12χρονης
-
Δεν έχουμε αποδείξεις (π.χ. μελανιές ή κάτι παρόμοιο) και το παιδί δεν έχει ανοιχθεί να μου μιλήσει παρά τις προσπάθειες για συζήτηση κατ'ιδίαν.
Με τους συναδέλφους που την είχανε και πέρυσι που το συζητήσαμε, έχουμε καταλήξει σε δύο πιθανά ενδεχόμενα :
1) Το παιδί το δέρνει κάποιος γονιός του ή το έδερνε όταν ήταν πιο μικρό.
2) Ο πατέρας χτυπάει τη μητέρα ή καβγαδίζουν συχνά, μπροστά στο παιδί.
Πάντως το παιδί είναι απίστευτα μοναχικό και σου δίνει την αίσθηση του μονίμως τρομαγμένου.
Κάνει παρέα μόνο με ένα κορίτσι το οποίο, όμως, έχει (πιθανότατα) κάποιο πρόβλημα νοητικής στέρησης.
Μπορώ να κάνω καταγγελία παρόλο που δεν είμαι σίγουρος;
Ο Διευθυντής του σχολείου, όταν τον ενημέρωσα, μου είπε ότι πέρυσι είχε καλέσει τους γονείς και αυτοί του είπαν ότι το παιδί είναι μια χαρά!!
Τη Δευτέρα ή την Τρίτη θα δώσουμε βαθμούς και σκοπεύω να το συζητήσω με τους γονείς της.
Υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει κάτι άλλο που να μην το έχω σκεφτεί;
-
Δεν έχουμε αποδείξεις (π.χ. μελανιές ή κάτι παρόμοιο) και το παιδί δεν έχει ανοιχθεί να μου μιλήσει παρά τις προσπάθειες για συζήτηση κατ'ιδίαν.
Με τους συναδέλφους που την είχανε και πέρυσι που το συζητήσαμε, έχουμε καταλήξει σε δύο πιθανά ενδεχόμενα :
1) Το παιδί το δέρνει κάποιος γονιός του ή το έδερνε όταν ήταν πιο μικρό.
2) Ο πατέρας χτυπάει τη μητέρα ή καβγαδίζουν συχνά, μπροστά στο παιδί.
Πάντως το παιδί είναι απίστευτα μοναχικό και σου δίνει την αίσθηση του μονίμως τρομαγμένου.
Κάνει παρέα μόνο με ένα κορίτσι το οποίο, όμως, έχει (πιθανότατα) κάποιο πρόβλημα νοητικής στέρησης.
Μπορώ να κάνω καταγγελία παρόλο που δεν είμαι σίγουρος;
Ο Διευθυντής του σχολείου, όταν τον ενημέρωσα, μου είπε ότι πέρυσι είχε καλέσει τους γονείς και αυτοί του είπαν ότι το παιδί είναι μια χαρά!!
Τη Δευτέρα ή την Τρίτη θα δώσουμε βαθμούς και σκοπεύω να το συζητήσω με τους γονείς της.
Υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει κάτι άλλο που να μην το έχω σκεφτεί;
Πάντα αυτό είναι το πρόβλημα σε τέτοιες περιπτώσεις. Η έλλειψη αποδείξεων. Άμα δεν έχεις κάτι χειροπιαστό πως μπορείς να πας να κάνεις καταγγελία και μάλιστα επώνυμη; Άμα δεν αποδειχθεί τίποτα οι γονείς θα στραφούν εναντίων σου.
Η πρόταση για το χαμόγελο του παιδιού πάντως συνάδελφε Siobaras είναι αρκετά καλή ιδέα. Ακόμα κι άμα δεν συμβαίνει κάτι από αυτά που υποψιάζεστε, η οργάνωση αυτή έχει και παιδοψυχολόγους. Άμα τους αναφέρεις το γεγονός ίσως κάποιος να βρει τρόπο να μιλήσει στο παιδί. Κάνε την καταγγελία ανώνυμα ή ζήτα από την οργάνωση να μην αποκαλύψει τα στοιχεία σου.
-
Δεν έχουμε αποδείξεις (π.χ. μελανιές ή κάτι παρόμοιο) και το παιδί δεν έχει ανοιχθεί να μου μιλήσει παρά τις προσπάθειες για συζήτηση κατ'ιδίαν.
Με τους συναδέλφους που την είχανε και πέρυσι που το συζητήσαμε, έχουμε καταλήξει σε δύο πιθανά ενδεχόμενα :
1) Το παιδί το δέρνει κάποιος γονιός του ή το έδερνε όταν ήταν πιο μικρό.
2) Ο πατέρας χτυπάει τη μητέρα ή καβγαδίζουν συχνά, μπροστά στο παιδί.
Πάντως το παιδί είναι απίστευτα μοναχικό και σου δίνει την αίσθηση του μονίμως τρομαγμένου.
Χμ, μηπως δεν προκειται για ενδοοικογενειακη βια, αλλά για άλλο τραυματικο περιστατικο, οπως σεξουαλικη παρενοχληση απο αγνωστο ή ακομα κι οικογενειακο φιλο? Παντως, σιγουρα κατι δεν παει καλα με το παιδι για να φοβαται να το πλησιασει ανθρωπος. Αν δεν εχεις ορατες αποδειξεις βιας, μπορεις ακομη να κανεις καταγγελια, αλλά δεν ξερω τι θα μπορεσουν να κανουν. Σ'αυτην την περιπτωση, ισως ειναι καλυτερα να την κανεις ανωνυμα. (ή να πεις απλά οτι εισαι καθηγητης του παιδιου αλλά δε θελεις να βρεθεις εκτεθειμενος στην περιπτωση που κανεις λαθος... αλλά παλι να κανετε ολοι οι καθηγητες λαθος ειναι απιθανο!)
-
Siobaras, πρέπει να είσαι αρκετά προσεκτικός και διακριτικός. Προσπάθησε όσο περισσότερο μπορείς να καταλάβεις τι "καπνό" φουμάρουν οι γονείς. Αν καταλάβουν όμως πως είτε τους θεωρείς υπεύθυνους για κάτι ή ότι το παιδί τους έχει κάποιο πρόβλημα να ξέρεις ότι θα το δουν σαν "επίθεση" και τότε θα αμυνθούν. Θα εισπράξεις δηλαδή την ίδια συμπεριφορά που εισέπραξε κι ο Διευθυντής.
Η θέση σου είναι πολύ δύσκολη σε ότι αφορά την παρέμβαση. Δεν πιστεύω πως έχει νόημα να κάνεις οποιαδήποτε καταγγελία επώνυμα κι ακόμη χειρότερα ανώνυμα με την έννοια ότι χωρίς στοιχεία κι αποδείξεις ίσως προκαλέσεις άθελά σου ζημιά κι όχι καλό.
Ωστόσο, νομίζω πως μπορείς να βοηθήσεις το παιδί πλησιάζοντάς το και δίνοντας του την ευκαιρία να «ανοιχτεί».
-
Θέλω και εγώ να μοιραστώ μια εμπειρία μου από ένα σχολείο της Αθήνας και να σας ζητήσω τη βοήθειά σας.Εχω εναν μαθητή στην α Γυμνασίου ο οποίος κατεβάζει τα παντελόνια των συμμαθητών του.Αρκετά παιδιά έρχονται και μου παραπονιούνται κλαίγοντας.Δεν ξέρω πως να τον αντιμετωπίσω.Γενικά η συμπεριφορά αυτού του παιδιού είναι απαράδεκτη.
-
κατεβάζει τα παντελόνια των συμμαθητών του.
η συμπεριφορά αυτού του παιδιού είναι απαράδεκτη.
-
Σαν σύλλογος πρέπει να δράσετε σε τέτοια ακραία περίπτωση . Το έχετε συζητήσει ? Οπωσδήποτε πρέπει να καλέσετε και γονείς .
-
Morgan καταλαβαίνω που πάει το μυαλό σου ......... δεν ξέρω όμως ........... Εδώ θα χρειαζόταν η βοήθεια ενός ψυχολόγου, που δυστυχώς δεν υπάρχει στα σχολεία !
Πρέπει να γίνουν σίγουρα κάποιες συζητήσεις για να δείς που πιθανόν να οφείλεται μια τετοια συμπεριφορά ........ αν μπορέσεις να βγάλεις άκρη !
Μέχρι στιγμής έχω διαπιστώσει οτι τα παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς στο σχολείο , κάτι κουβαλούν απο το σπίτι ..........
-
morgan δε νομίζω ότι συμβαίνει αυτό που σκέφτηκες (αν έχω καταλάβει σωστά...)
Το παιδί πιθανόν να είναι υπερκινητικό.
Πολλά παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες (ακόμα και δυσλεκτικά παιδιά), επειδή θεωρούν ότι εξευτιλίζονται λόγω μειωμένης απόδοσης στα μαθήματα (κάτι που μερικές φορές ενισχύεται και από τη συμπεριφορά του καθηγητή - δασκάλου), αντιδρούν με τρόπους που τονίζουν τον εγωισμό τους και (συχνότερα) μειώνουν τους άλλους.
Για μένα το "περπατώ με τα χέρια" σημαίνει "δείτε ότι μπορώ να κάνω κάτι που οι περισσότεροι δεν μπορούν" και το ότι κατεβάζει τα παντελόνια των άλλων ή τους βρίζει, μπορεί να το κάνει ώστε να μειωθούν και οι άλλοι στα μάτια των υπολοίπων που παρατηρούν.
-
stenies, μια τέτοιου είδους συμπεριφορά συνήθως κρύβει το μήνυμα του παιδιού "κι εγώ είμαι εδώ, δώστε μου σημασία". Δεν έχω ειδικές γνώσεις και δεν επιμένω αλλά έχω παρατηρήσει ότι στις μικρότερες ηλικίες όσο περισσότερο αποδοκιμάζει ο διδάσκων αυτή τη συμπεριφορά τόσο γίνεται εντονότερη από το μαθητή. Έχεις προσπαθήσει να τονώσεις λίγο το ηθικό τού συγκεκριμένου παιδιού? Δοκίμασε κάποια φορά να του πεις ένα "μπράβο" για μια άσκηση, ένα θετικό σχόλιο για κάτι που έκανε σωστά να τεστάρεις την αντίδρασή του.. Χρησιμοποίησε λίγο και το χιούμορ.. και προσπάθησε να είσαι όσο γίνεται πιο χαλαρή,όσο πεισσότερο χάνεις την ψυχραιμία σου τόσο το παιδί έχει την ψευδαίσθηση πως πετυχαίνει "το στόχο του" με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του.
-
stenies, μια τέτοιου είδους συμπεριφορά συνήθως κρύβει το μήνυμα του παιδιού "κι εγώ είμαι εδώ, δώστε μου σημασία".
Tihea, bull's eye! Τα περισσότερα παιδιά αντιδρούν έτσι, για ακριβώς αυτό το λόγο.
Όταν έχω πρόβλημα με μαθητές (πχ. όταν μια φορά μου εκσφενδόνισαν ένα στυλό δίπλα στ'αυτί μου από το πρώτο θρανίο...), πάντα συζητάω με παλιότερους. Και είμαι από τους τυχερούς με μητέρα εκπαιδευτικό. Η πρώτη αντίδραση όλων είναι συνήθως "έχεις να δεις ακόμα....".
Πολλές συμπεριφορές που μας φαίνονται υπερβολικές, μάλλον είναι σχεδόν κανονικές για παιδιά αυτής της ηλικίας. Προσπαθώ πάντα να θυμάμαι πως συμπεριφερόμουν εγώ και οι συμμαθητές μου όταν ήμουν στην ηλικία τους. Νομίζω ότι δεν είμασταν και τόσο διαφορετικοί, ή κάνω λάθος? ;D
Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, χρειάζεται συνεργασία με συναδέλφους. Προσωπικά, είμαι ενάντια τακτικών "τιμωρητικών". Δεν βγάζω έξω, δεν πηγαίνω στο γραφείο, εκτός -και αυτό το τονίζω την πρώτη μέρα που μπαίνω στην τάξη- από περιπτώσεις που θέτουν σε κίνδυνο σωματική ακεραιότητα μαθητών ή τη δική μου. Συμφωνώ απόλυτα με την tihea. Καλό είναι να είμαστε επιδοκιμαστικοί με αυτούς που προσπαθούν, ακόμα και αν δεν τα καταφέρνουν, και ποτέ αποδοκιμαστικοί αν τύχει και δεν τα καταφέρουν.
Το πιο σημαντικό είναι να δώσεις σε τέτοια παιδιά να καταλάβουν ότι έχουν ένα "ρόλο" στην τάξη. Ότι έχουν λόγο ύπαρξης. Αυτό δεν συνδέεται πάντα με καθαρά γνωσιακά θέματα. Ακόμα και να καταφέρεις μερικά να καθήσουν στο θρανίο τους, είναι ένα ζήτημα. Και χαμόγελο! Πάντα χαμόγελο και χιούμορ. Πετάει κάποιος ένα χαρτάκι? "Αφού δεν ξέρεις σημάδι, τι το πετάς?" Και λύνεται εκεί!
Και κάτι τελευταίο. Επειδή συνήθως είμαστε νεαρής ηλικίας, τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να μας νιώθουν κοντά τους. Ειδικά, τους καθηγητές της ενισχυτικής/ΠΔΣ. Συχνά, έρχονται και μιλάνε πολύ πιο ανοιχτά, ζητάνε συμβουλές για προσωπικά τους, καθημερινά ζητήματα. Δώστε τους αυτή την ευκαιρία. Ναι, είναι πολύ πιο δύσκολο να είσαι δίπλα τους, από το να είσαι ο απόμακρος καθηγητής πάνω στην έδρα. Αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο!
ΥΓ. Δεν νιώθετε συνέχεια ότι αυτοί που γράφουν για παιδαγωγικά δεν έχουν μπει ποτέ σε τάξη;
-
Συνάδελφοι, και εγώ αντιμετωπίζω πολλά προβλήματα ειδικά στην Α΄Γυμνασίου. Υπάρχουν πολλά παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, προβλήματα από το σπίτι, άστοχους χειρισμούς από το διευθυντή. Δε λύνεται το πρόβλημα με εκφοβισμό, απειλές, αποβολές και σκληρή γλώσσα. Δυστυχώς, έχω μπει και εγώ σε αυτό το παιχνίδι και δε μου αρέσει καθόλου. Δεν πηγαίνω πια μαθητές στο διευθυντή, δεν μου αρέσει καθόλου ο τρόπος που τους αντιμετωπίζει, από την άλλη είναι ο μόνος που επιβάλλεται στο σχολείο μαζί με τους παλιούς καθηγητές και τις αναχρονιστικές μεθόδους τους.Αισθάνομαι πολύ αδύναμη -είναι η πρώτη φορά που μπαίνω σε τάξη και τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα, όσο θεωρούν όλοι αυτοί που είναι απέξω- προσπαθώ στο διάλειμμα να συνομιλήσω μαζί με μαθητές, να έρθω κοντά τους. Η αλήθεια είναι συτή που είπατε, τα παιδιά με προβληματική συμπεριφορά θέλουν να ασχοληθούμε μαζί τους, να δείξουν ότι υπάρχουν. Το έργο μας είναι πολύ δύσκολο και χρειαζόμαστε ειδικούς στα σχολεία. Αντιμετωπίζουμε καθημερινά προβλήματα συμπεριφοράς και από την άλλη έχουμε το άγχος να βγάλουμε την ύλη, να βοηθήσουμε τους μαθητές που θέλουν να μάθουν, να μη χαντακωθούν, να λειτουργήσουμε ως ομάδα στην τάξη.... Πολλή μοναξιά υπάρχει στην έδρα και στο ίδιο το σχολείο, όταν δεν έχεις και τη συμπαράσταση των συναδέλφων, όταν δεν υπάρχει και ένας σύλλογος γονέων και κηδεμόνων για να συνεργαστείς μαζί τους. Και πάλι τονίζω χρειαζόμαστε ειδικούς, να συζητάμε μαζί τους, να βοηθήσουν παιδιά που έχουν σοβαρά προβλήματα και κυρίως όσα υφίστανται ενδοοικογενειακή βία. Το συμβάν με τη μάνα μαστροπό μας συγκλόνισε πάλι. Είμαι πολύ προβληματισμένη και συμμερίζομαι την ανησυχία σας.
-
Συνάδελφοι, και εγώ αντιμετωπίζω πολλά προβλήματα ειδικά στην Α΄Γυμνασίου. Υπάρχουν πολλά παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, προβλήματα από το σπίτι, άστοχους χειρισμούς από το διευθυντή. Δε λύνεται το πρόβλημα με εκφοβισμό, απειλές, αποβολές και σκληρή γλώσσα. Δυστυχώς, έχω μπει και εγώ σε αυτό το παιχνίδι και δε μου αρέσει καθόλου. Δεν πηγαίνω πια μαθητές στο διευθυντή, δεν μου αρέσει καθόλου ο τρόπος που τους αντιμετωπίζει, από την άλλη είναι ο μόνος που επιβάλλεται στο σχολείο μαζί με τους παλιούς καθηγητές και τις αναχρονιστικές μεθόδους τους.Αισθάνομαι πολύ αδύναμη -είναι η πρώτη φορά που μπαίνω σε τάξη και τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα, όσο θεωρούν όλοι αυτοί που είναι απέξω- προσπαθώ στο διάλειμμα να συνομιλήσω μαζί με μαθητές, να έρθω κοντά τους. Η αλήθεια είναι συτή που είπατε, τα παιδιά με προβληματική συμπεριφορά θέλουν να ασχοληθούμε μαζί τους, να δείξουν ότι υπάρχουν. Το έργο μας είναι πολύ δύσκολο και χρειαζόμαστε ειδικούς στα σχολεία. Αντιμετωπίζουμε καθημερινά προβλήματα συμπεριφοράς και από την άλλη έχουμε το άγχος να βγάλουμε την ύλη, να βοηθήσουμε τους μαθητές που θέλουν να μάθουν, να μη χαντακωθούν, να λειτουργήσουμε ως ομάδα στην τάξη.... Πολλή μοναξιά υπάρχει στην έδρα και στο ίδιο το σχολείο, όταν δεν έχεις και τη συμπαράσταση των συναδέλφων, όταν δεν υπάρχει και ένας σύλλογος γονέων και κηδεμόνων για να συνεργαστείς μαζί τους. Και πάλι τονίζω χρειαζόμαστε ειδικούς, να συζητάμε μαζί τους, να βοηθήσουν παιδιά που έχουν σοβαρά προβλήματα και κυρίως όσα υφίστανται ενδοοικογενειακή βία. Το συμβάν με τη μάνα μαστροπό μας συγκλόνισε πάλι. Είμαι πολύ προβληματισμένη και συμμερίζομαι την ανησυχία σας.
Το συγκεκριμένο παιδί έχει πάει μόνο δύο χρόνια στο δημοτικό.Είναι δυνατόν να έχει συμβεί κάτι τέτοιο?Κάποια στιγμή ήρθε η μάνα του στο σχολείο,αλλά το μόνο που έκανε είναι να επιρρίπτει ευθύνες σε μας τους εκπαιδευτικούς.Προσπάθησα να τον πλησιάσω αφήνοντάς τον να μου λέει ο,τι ήθελε.Παρατήρησα πως οι μισές λέξεις ήταν ύβρεις.Χθες έπιασε από το λαιμό έναν συμμαθητή του και του χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο.Οπως σωστά είπατε είναι υπερκινητικός.Δεν με αφήνει να κάνω μάθημα.Συνεχώς σηκώνεται από την θέση του και ενοχλεί τους άλλους.Δε φέρνει ποτέ του βιβλία.Το μόνο θετικό που παρατηρησα είναι ,ότι συχνά πηγαίνει στα άλλα τμήματα και ζητά τα βιβλία των άλλων για να μου τα δείξει την ώρα του μαθήματος.Το κακό είναι πως για να κάνει αυτό που θέλω πρέπει να αγριευσω και να φωνάξω.Κανένας από τους συναδέλφους δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει (πόσο μάλιστα εγώ,που λόγω έλλειψης εμπειρίας έχω αδυναμίες στο να αντιμετωπίζω παρόμοιες καταστάσεις).Παρακαλώ εκφράστε ελεύθερα τη γνώμη σας.Ισως μπορέσω να βοηθηθώ.
-
Καλησπέρα!Θα συμφωνήσω με το ότι ο δάσκαλος-καθηγητής πρέπει να προσπαθεί να μάθει όσο περισσότερα γίνεται για τους μαθητές του.Αυτό θα τον βοηθήσει να καταλάβει τη συμπεριφορά των παιδιών.Επίσης σε κάποιες περιπτώσεις ο δάσκαλος πρέπει να παρεμβαίνει.Siobaras προσπάθησε να μιλήσεις μα το παιδί.Ίσως μπορέσεις να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του και να σου ανοιχτεί.Στην περίπτωση της μάνας που εξέδιδε τα παιδιά της οι γείτονες γνώριζαν τι συνέβαινε αλλά δεν έκαναν τίποτα!Μερκές φορές και μόνο η υποψία να υπάρχει ότι κάτι δεν πάει καλά πρέπει να μας δραστηριοποιεί και να το ψάχνουμε λίγο περισσότερο.Στη δική μου τάξη συμβαίνει το εξής.Ένας μαθητής που είναι από άλλη χώρα έκανε πολλή φασαρία και αντιμιλούσε στους καθηγητές.Μετά από πολλά η διευθύντρια τον έδιωξε από το σχολείο.Τότε η μητέρα του παιδιού πήγε κλαίγοντας και της είπε ότι το παιδί παίρνει ψυχοφάρμακα και έγινε επιθετικό και απέναντι στους ίδιους και ότι κανένα άλλο σχολείο δε θα τον δεχτεί.Τελικά η διευθύντρια τον δέχτηκε πίσω.Κατανοώ απολύτως τη μητέρα και οφείλω να ομολογήσω ότι από τότε που επέστρεψε κάνει βέβαια φασαρία αλλά μόλις του κάνεις παρατήρηση σταματά.Αυτό το παιδί όμως χρειάζεται σίγουρα βοήθεια!Γι' αυτό πρέπει να υπάρχουν και ψυχολόγοι στα σχολεία.Το πρόβλημα είναι ότι δύσκολα οι γονείς παραδέχονται ότι το παιδί τους χρειάζεται βοήθεια.Εδώ δεν παραδέχονται ότι το παιδί τους είναι δυσλεκτικό,θα δεχτούν ότι έχει σοβαρότερο πρόβλημα?Stenies το παιδί χρειάζεται οπωσδήποτε βοήθεια από ειδικό!Το πρώτο βήμα όμως είναι να δεχτούν οι γονείς ότι κάτι δεν πάει καλά.Η συνεργασία γονιών και καθηγητών είναι απαραίτητη.
-
Το πρόβλημα είναι ότι δύσκολα οι γονείς παραδέχονται ότι το παιδί τους χρειάζεται βοήθεια.
Αυτό είναι η μία όψη του προβλήματος. Υπάρχει και η άλλη περίπτωση των γονιών που θεωρούν ότι επειδή το παιδί τους είναι δυσλεκτικό, πρέπει να τυγχάνει προνομιακής μεταχείρισης, σαν να είναι ο εκλεκτός του κόσμου. Μου έχει τύχει περίπτωση μητέρας, η οποία θεωρούσε ότι δεν έπρεπε να κάνουμε παρατηρήσεις στο γιόκα της, όταν έβριζε ή πετούσε πράγματα, γιατί λέει το παιδί είναι δυσλεκτικό!
Δυστυχώς, για να λυθεί οποιοδήποτε πρόβλημα, είτε μαθησιακό, είτε συμπεριφοράς, χρειάζεται συνεργασία με τους γονείς, οι οποίοι τις περισσότερες φορές είναι εκτός τόπου και χρόνου. Μήπως τελικά χρειαζόμαστε και εκπαίδευση στον χειρισμό και των γονέων; :-\
-
Χθες έπιασε από το λαιμό έναν συμμαθητή του και του χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο.
Κι οι καθηγητες τι εκαναν? Πώς τον πειθαρχησαν? Εσωσαν το αλλο παιδι (αν προλαβαν και δεν το αφησε μονος του...) και μετα του ειπαν απλά "μην το ξανακανεις"? Ποσο μεγαλυτερο παραπτωμα πρεπει να κανει για να φαει ημερησια αποβολη?
Το μονο που λεω ειναι οτι αν στη θεση του θυματος ειχε βρεθει το δικο μου παιδι, δε θα δισταζα να κανω αγωγη κατα παντος υπευθυνου, εννοειται και του εφημερευοντα καθηγητη. Ξερεις τι ευκολα μπορει να δημιουργηθει διασειση ή αλλη βλαβη απο χτυπημα στο κεφαλι και ποσο εμεις οι γονεις τα τρεμουμε και προσπαθουμε να προφυλαξουμε τα παιδια μας? Μετακινουμε επικινδυνα επιπλα, καλυπτουμε τις γωνιες, ψαχνουμε ποιο παιδικο καθισμα αυτοκινητου εχει την καλυτερη επιδοση στα crash tests, κοκ. Κι αυτο δεν ηταν ατυχημα, ενα τυχαιο χτυπημα, αλλά καθαρα εσκεμμενη βια. Αυτο το παιδι δε θελει μονο να τραβηξει την προσοχη περπατωντας με τα χερια και να γελοιοποιησει τους αλλους κατεβαζοντας τους τα παντελονια, αυτο το παιδι ειναι επικινδυνο για τους γυρω του και πρεπει να επιληφθει ειδικος. Δεν ξερω αν ο Συλλογος εχει δικαιωμα να ζητησει να εξεταστει απο παιδοψυχολογο. Το εχει?
Εντελως αλλο θεμα ειναι ενα ατακτο παιδι κι εντελως αλλο θεμα ενα επικινδυνο παιδι. Τι περιμενετε, να μεγαλωσει και αντι να χτυπαει το κεφαλι των αλλων στον τοιχο να τους βγαλει μαχαιρι? Πρεπει οπωσδηποτε να εξεταστει απο ειδικο!
-
Χθες έπιασε από το λαιμό έναν συμμαθητή του και του χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο.
Κι οι καθηγητες τι εκαναν? Πώς τον πειθαρχησαν? Εσωσαν το αλλο παιδι (αν προλαβαν και δεν το αφησε μονος του...) και μετα του ειπαν απλά "μην το ξανακανεις"? Ποσο μεγαλυτερο παραπτωμα πρεπει να κανει για να φαει ημερησια αποβολη?
Το μονο που λεω ειναι οτι αν στη θεση του θυματος ειχε βρεθει το δικο μου παιδι, δε θα δισταζα να κανω αγωγη κατα παντος υπευθυνου, εννοειται και του εφημερευοντα καθηγητη. Ξερεις τι ευκολα μπορει να δημιουργηθει διασειση ή αλλη βλαβη απο χτυπημα στο κεφαλι και ποσο εμεις οι γονεις τα τρεμουμε και προσπαθουμε να προφυλαξουμε τα παιδια μας? Μετακινουμε επικινδυνα επιπλα, καλυπτουμε τις γωνιες, ψαχνουμε ποιο παιδικο καθισμα αυτοκινητου εχει την καλυτερη επιδοση στα crash tests, κοκ. Κι αυτο δεν ηταν ατυχημα, ενα τυχαιο χτυπημα, αλλά καθαρα εσκεμμενη βια. Αυτο το παιδι δε θελει μονο να τραβηξει την προσοχη περπατωντας με τα χερια και να γελοιοποιησει τους αλλους κατεβαζοντας τους τα παντελονια, αυτο το παιδι ειναι επικινδυνο για τους γυρω του και πρεπει να επιληφθει ειδικος. Δεν ξερω αν ο Συλλογος εχει δικαιωμα να ζητησει να εξεταστει απο παιδοψυχολογο. Το εχει?
Εντελως αλλο θεμα ειναι ενα ατακτο παιδι κι εντελως αλλο θεμα ενα επικινδυνο παιδι. Τι περιμενετε, να μεγαλωσει και αντι να χτυπαει το κεφαλι των αλλων στον τοιχο να τους βγαλει μαχαιρι? Πρεπει οπωσδηποτε να εξεταστει απο ειδικο!
Εμεις συνεχώς φωνάζουμε αλλα οι ανώτεροι του δίνουν "αλλη μια ευκαιρια".Εως ποτε θα συμβαινει αυτο?
-
Ο συλλογος έχει μεγάλη δύναμη .......
Ας συγκαλεστεί σύλλογος και να ψηφίσετε ..........
-
Έτσι όπως περιγράφεται η κατάσταση το παιδί αυτό πράγματι είναι επικίνδυνο για τα υπόλοιπα. Με την πρώτη ευκαιρία όταν συγκληθεί σύλλογος θα πρέπει να συζητηθεί το θέμα γιατί, αν συμβεί κάτι σοβαρό σε κάποιο παιδί εξαιτίας του συγκεκριμένου μαθητή, την ευθύνη θα την έχει ο σύλλογος.Πρόκειται για άτομο που, απ' ό,τι φαίνεται ,δε μπορεί να λειτουργήσει στα πλαίσια της ομάδας και της κοινότητας του σχολείου.Καθήκον του συλλόγου σε μια τέτοια περίπτωση είναι να προστατεύσει το σύνολο των μαθητών. Από 'κει και πέρα το παιδί αυτό χρειάζεται προσέγγιση από κάποιον ειδικό. Αν μείνει έτσι χωρίς την συνδρομή ειδικού επιστήμονα δυστυχώς είναι χαμένη υπόθεση.Η παρέμβαση ειδικού θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει, όσο αργότερα τόσο το χειρότερο.
-
Είναι πάντως συνηθισμένο φαινόμενο η επίρριψη ευθύνης απο τους γονείς στους καθηγητές σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις .........
Η ολοκληρωτική αποτυχία του παιδιού τους στο σχολείο βαραίνει και τους ίδιους και προσπαθούν να σώσουν την κατάσταση με επίθεση ...........
και φυσικά μεταθέτουν τις δικές τους ευθύνες , που σίγουρα υπάρχουν ..............
Φαντάσου το φόβο τους : αν τον διώξετε απο το σχολείο , τι θα τον κάνει ? Θα τον πάει αλλού και πάλι αλλού ? Μόνο το ιδιωτικό θα είναι λύση , αλλα έχει την οικονομική άνεση ?
Πάντως το αστείο είναι οτι η συμπεριφορά των παιδιών κρίνεται , η συμπεριφορά των εκπαιδευτικών κρίνεται , για την συμπεριφορά και τις ευθύνες των γονιών , ούτε λόγος !!!!!!!!!!!
Αν ενα παιδί εχει προβλήματα στο σχολείο , κατι κρύβεται απο πίσω .........
Οι γονείς του μας κρίνουν και επιρρίπτουν ευθύνες και η δικιά τους ανατροφή είναι στο απυρόβλητο !!!!
Οσοι έχετε μαθητές με ακραία συμπεριφορά , θα καταλάβετε νομίζω αυτό το παράπονο ..........
(και η γνωστή ατάκα πια : ''Να βγάλει το παιδί το γυμνάσιο'' ........λες και το γυμνασιο είναι φύλαξη και μόνο .........)
Υ.Γ. Μακάρι στο σχολείο να υπήρχαν και άλλες δομές (π.χ. ψυχολόγοι) για να αντιμετωπίσουμε τέτοια περιστατικά , αλλα οταν δεν υπάρχουν , τι μπορεί να κάνει ο εκπαιδευτικός απο μόνος του ?
-
Και στο σημείο αυτό, έρχομαι να θέσω τη μόνιμη απορία μου τα τελευταία χρόνια. Πώς γίνεται να δίνουμε εξετάσεις για τα πάντα σ' αυτή τη χώρα (βλ. στο σχολείο, πανελλήνιες, στο πανεπιστήμιο, ΑΣΕΠ...) αλλά να μη δίνει κανείς εξετάσεις πριν γίνει γονιός; Σαφώς και έχουν μεγάλη ευθύνη οι γονείς για το μέλλον αυτών των παιδιών και δυστυχώς όταν δεν είναι συνεργάσιμοι, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Η μάχη είναι άνιση αν σκεφτεί κανείς ότι οι ώρες που περνάνε τα παιδιά στο σχολείο είναι σαφώς δυσανάλογες με αυτές που περνάνε στο σπίτι ή ακόμα και στους δρόμους τριγυρνώντας με παρέες ή και μόνα τους...
Εγώ, προς το παρόν, ένα έχω καταλάβει. Ή μάλλον δύο. Πρώτον, ότι δεν ξέρω τίποτα!! Το επόμενο που ξέρω είναι ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είμαστε οπλισμένοι με γνώσεις από διάφορους τομείς και όχι μόνο σε ό,τι αφορά το γνωστικό μας αντικείμενο. Και εννοείται ότι η ευθύνη για την ενημέρωση-πληροφόρηση αυτή είναι προσωπική του καθενός.
Stenies, είναι πολύ θετικό αυτό που λες ότι σου μιλάει κάποιες στιγμές και σου δείχνει τα βιβλία των άλλων, αρκεί να μην τους τα παίρνει χωρίς την συγκατάθεσή τους. Μπορείς, λοιπόν, να ξεκινήσεις από εκεί και σιγά-σιγά να δημιουργήσεις μια σχέση εμπιστοσύνης μαζί του. Συγκεκριμένα βήματα και κινήσεις νομίζω πως δεν υπάρχουν απλώς πρέπει κανείς να δίνει βάση σε κάθε λέξη των παιδιών για να βγάζει τα ανάλογα συμπεράσματα αλλά και να «σχεδιάζει» τις επόμενες κινήσεις του.
-
Και στο σημείο αυτό, έρχομαι να θέσω τη μόνιμη απορία μου τα τελευταία χρόνια. Πώς γίνεται να δίνουμε εξετάσεις για τα πάντα σ' αυτή τη χώρα (βλ. στο σχολείο, πανελλήνιες, στο πανεπιστήμιο, ΑΣΕΠ...) αλλά να μη δίνει κανείς εξετάσεις πριν γίνει γονιός;
Mήπως υπερβάλεις λίγο ::)
Ο ρόλος του γονιού δεν νομίζω ότι είναι κάτι που διδάσκεται και για το οποίο πρέπει να πάρεις πτυχίο ή πιστοποιητικό!!!. Άλλα πράγματα είναι που μπορεί ο άνθρωπος να διδαχθεί και να αποκτήσεις ικανότητες και δεξιότητες για να μπορέσεις εν τέλη να ανταποκριθείς και στον ρόλο του γονιού όσο καλύτερα γίνεται.
-
Καθόλου δεν υπερβάλλω! Σαφώς και δεν εννοώ ότι η ικανότητα του να είναι κανείς κατάλληλος γονιός είναι κάτι που διδάσκεται. Αντιθέτως, αυτό που λέω είναι ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να φέρνει παιδιά στον κόσμο αυτό τόσο απερίσκεπτα όσο αυτοί οι γονείς που δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους. Δεν είμαι γονιός και μέχρι να γίνω, αν γίνω, δεν θέλω να λέω πολλά για το γνωστό θέμα του «έξω απ' το χορό...». Ωστόσο, δεν «κατακρίνω» όσους δεν ξέρουν πώς να χειριστούν τα παιδιά, δυσκολεύονται, αγωνιούν, αγχώνονται, απελπίζονται. Δεν με ενοχλεί ο γονιός (αλλά και κάθε άνθρωπος) να κάνει λάθη. Κι εγώ κάνω λάθη ή μάλλον, λατρεύω τα λάθη. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι να μάθουμε να τα εντοπίζουμε και να προσπαθούμε να μην τα επαναλαμβάνουμε. (Πόσο κλισέ είναι αυτή η φράση αλλά και πόσο αληθινή!) Εν κατακλείδι, θεωρώ μεγάλη αδικία να θεωρεί κανείς τα παιδιά κατώτερα των ενηλίκων και αμελητέα ποσότητα ώστε να ασχοληθεί μαζί τους με σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
-
To μόνο σίγουρο είναι ότι μέσα στην τάξη καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε διάφορες καταστάσεις και μάλιστα χωρίς να διαθέτουμε τις κατάλληλες γνώσεις ή να είμαστε προετοιμασμένοι.Συμφωνώ με την aphrodite ότι ο εκπαιδευτικός πρέπει να έχει γνώσεις από διάφορους τομείς και ότι πρέπει συνεχώς να ενημερώνεται και να μαθαίνει.Και έχω και εγώ την αίσθηση ότι όσα διαβάζουμε στα παιδαγωγικά για τον ασέπ πολλές φορές δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην τάξη!Αφήστε που η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη.
-
Σας ευχαριστω για τις συμβουλες σας.Θα σας ενημερωνω για τις εξελιξεις.
-
Να καταθέσω κι εγώ παιδιά την εμπειρία μου από το σχολείο.Την προηγούμενη βδομάδα δώσαμε βαθμούς.Έχουμε πολλά παιδιά με προβλήματα και δυστυχώς εντελώς αδιάφορους γονείς.Μέχρι που κάποιοι έφτασαν στο σημείο να ειρωνεύονται συναδέλφους ενώ τους μιλούσαν για απουσίες κι άλλες προβληματικές καταστάσεις των παιδιών τους.Ο διευθυντής έχει διάθεση να βοηθήσει με ειδικούς ψυχολόγους αλλά συνσντάει εμπόδια από τη διεύθυνση που στέλνει κάποιον μόνο όταν έχει δημιουργηθεί κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό.Δηλαδή ας σπάσει κανένα κεφάλι και μετά βλέπουμε!Εκείνο που εγώ,με πολύ κόπο και ψυχικό κόστος ,προσπαθώ κι εν μέρει το πετυχαίνω είναι να έχω από κοντά τα βίαια κι ιδιαίτερα επιθετικά παιδιά.Καταφέρνω να ηρεμώ αυτά, χάνω όμως πολύ χρόνο από το μάθημα.Δεν μπορώ να βρω κάποια άλλη λύση προς το παρόν .Καλώς ή κακώς θεωρώ σπουδαιότερο να εξασφαλίζεται η ηρεμία και οι καλές σχέσεις των παιδιών παρά να είμαι συνεπής στην ύλη.Εύχομαι καλά κουράγια σε όλους!
-
Δυστυχώς το επάγγελμά μας είναι επάγγελμα που απαιτεί γερά νεύρα. Δεν προκειται ποτέ να ξεχάσω το εξής περιστατικό, όχι από σχολείο αλλά σε φροντιστήριο.
Πηγαίνω για μάθημα και βρίσκω μια έξαλλη συνάδερφο φιλόλογο. Τι έγινε; Ένας μαθητής στο τμήμα (γ΄ γυμνασίου) έκανε έντονη φασαρία. Τον παρατηρεί, τίποτα ξανασυνεχίζει. Κι άλλη παρατήρηση, ακάθεκτος ο μαθητής. Κάποια στιγμή του βάζει τις φωνές. Αντίδραση του μαθητή:"Άσε με ήσυχο μωρή παλιοπου..να!" Τον πέταξε έξω κι αφού ήρθα κι εγώ, παίρνουμε τηλ τον ιδιοκτήτη του φροντιστηρίου. Αυτός τηλεφωνεί στη μάνα του μαθητή, της λέει το γεγονός κι ότι μετά από αυτό δεν μπορεί να τον ξαναδεχτεί το φροντιστήριο. Και η απάντηση της μάνας: "Παιδί είναι, τι πειράζει που την είπε πουτ..α; Και μένα έτσι με λέει."!!!
Μετά από αυτό πάρε και κατάλαβε..
-
"Άσε με ήσυχο μωρή παλιοπου..να!"
Στο σχολείο θα σήμαινε αλλαγή περιβάλλοντος ?
Οταν ήμουν μαθήτρια ενας συμμαθητής μου είχε βρίσει έτσι καθηγήτρια και ο σύλλογος είχε αποφασίσει αλλαγή περιβάλλοντος ........
Αν και τότε εφταιγε κάπως και η καθηγήτρια ..... ετσι μας είχε φανεί τότε .........
ο μαθητής άτακτος , και η καθηγήτρια του έλεγε επανειλημμένα '' αυτά σου μάθανε οι γονείς σου ? '' ή κάτι τέτοιο ........ και ο μαθητής την είχε προειδοποιήσει πολλές φορές να μην πιάνει στο στόμα τους γονείς του ........... ώσπου κάποια μέρα την έβρισε για τα καλά !
Εσεις θεωρείτε οτι είχε ευθύνη η καθηγήτρια ? Τότε ήμουν στη θέση της μαθήτριας και θεώρησα οτι είχε ...........
-
Για να αποφορτίσουμε λίγο το βαρύ ... κλίμα :
Όταν συνάδελφοι έρχονται καμια φορά μετά από το μάθημα στο γραφείο και τους βλέπω κουρασμένους ή νευριασμένους , τους θυμίζω χαμογελώντας το εξής για να τους χαλαρώσω :
'' Φίλοι μου , αν η δουλειά μας δεν ήταν δύσκολη , δε θα μας έδιναν 1300 ευρώ το μήνα επίδομα ανθυγιεινής εργασίας !
Ούτε σε ρώτησε ποτέ κανένας τι διδάσκεις ή πώς το διδάσκεις , αν έχεις κάποιο πρόβλημα ή αν θέλεις κάτι να μάθεις ! Σου λένε μόνο : βάλτους μέσα στην τάξη , κάνε ό,τι νομίζεις για να περάσει η ώρα ΄και βάλε ένα βαθμό στο τρίμηνο..''
Δυστυχώς φοβάμαι ότι μέχρι εκεί πάει η εκπαίδευση στη χώρα μας. Το παραπάνω έγκειται στο μεράκι και το ζήλο του δασκάλου που δε θέλει να παραδεχθεί ότι έχει χαθεί το παιγνίδι και προσπαθεί με ό,τι του απέμεινε να αντέξει και να προσφέρι κάτι στα παιδιά που δείχνουν να θέλουν κάτι περισσότερο.
Αλλά ο δάσκαλος πάντα θα βρίσκει δύναμη και δε θα εγκαταλείπει στην τάξη τη μάχη, σε πείσμα όλων , όσων θέλουν να τον απελπίσουν και να τον μετατρέψουν σε δεσμοφύλακα εβήφων.
Μπάμπης
-
Επίσης συνάδελφος μου είχε δείξει χαρτάκι που είχε πάρει απο μαθητή εν ώρα μαθήματος .........
Το χαρτάκι είχε προστυχόλογα με πρωταγωνιστές την καθηγήτρια και τον μαθητή !!!
Η καθηγήτρια δεν το πήγε στο σύλλογο για να μην δώσει έκταση και να μην μαθευτεί .........
Ποια η γνώμη σας ?
-
Τι ήταν αυτο που έλεγε και είχε δίκιο ?
Αλλα και δίκιο να είχε , ήταν τρόπος αυτός ?
Εσύ τι θα πρότεινες ?
-
Και εγω γίνομαι αυταρχική μερικές φορές γιατί κάποια παιδιά μόνο αυτό καταλαβαίνουν ...........
και μετά αναρρωτιεμαι μήπως έχω ξεπεράσει τα όρια .........
Δεν θέλω να προσβάλλω .............. αλλα κάποιες ειρωνίες μου έχουν ξεφύγει ...........
όποτε στο μυαλό κάποιων μαθητών , θα έχω φάει βρισίδι ...........
Γενικά ο αυταρχισμός φέρνει τέτοια αντίδραση ........... αλλα έλα που κάποιοι μαθητές δεν παίρνουν απο λόγια ..........
Τι προτείνετε σε τέτοιες περιπτώσεις ?
-
Επίσης συνάδελφος μου είχε δείξει χαρτάκι που είχε πάρει απο μαθητή εν ώρα μαθήματος .........
Το χαρτάκι είχε προστυχόλογα με πρωταγωνιστές την καθηγήτρια και τον μαθητή !!!
Η καθηγήτρια δεν το πήγε στο σύλλογο για να μην δώσει έκταση και να μην μαθευτεί .........
Ποια η γνώμη σας ?
Το ίδιο περιστατικό είχε συμβεί και σε ένα από τα σχολεία που δούλευα: καθηγήτρια, πρώτη φορά αναπληρώτρια και με μιας βδομάδας θητεία στο σχολείο, "πιάνει" χαρτάκι με πρόστυχο σχέδιο που αφορούσε την ίδια και κάποιο μέλος του προσωπικού του σχολείου. Το κατήγγειλε στη διεύθυνση, και οι εμπλεκόμενοι μαθητές πήραν πολυήμερες αποβολές. Το τμήμα στο οποίο ανήκαν οι συγκεκριμένοι μαθητές μάζεψε υπογραφές για να τη διώξουν (σαν τη Χέλμη! έλεος!) και για το υπόλοιπο της χρονιάς έκανε τη ζωή μαύρη σε όποια καθηγήτρια περνούσε την πόρτα της τάξης.
Το πρόβλημα δεν ήταν η καταγγελία, ήταν ότι δόθηκε μια γερή "καμπάνα" που δεν είχε συνέχεια, με αποτέλεσμα να χάσουμε την αξιοπιστία μας.
Η αντίδραση της συναδέλφου σου εξαρτάται από πολλά, από την πολιτική του σχολείου, από το αν θα βρει ανθρώπους να την υποστηρίξουν έτσι και το καταγγείλει (για να μην βρεθεί μπροστά σε γελοίους που θα κρυφογελάνε με το σκιτσάκι), κι από την εν γένει συμπεριφορά του μαθητή. Αν πιστεύει ότι ο σύλλογος θα την υποστηρίξει και αν ο μαθητής έχει δώσει επανειλημμένες αφορμές, δώστε του δρόμο και καρφιτσώστε το χαρτάκι στην καρτέλα που θα στείλετε στο νέο του σχολείο. Αν θέλετε να του δώσετε μια ευκαιρία ακόμα, καλέστε τους γονείς και δώστε του τουλάχιστον δυο μέρες αποβολή, γιατί πρόσβαλε την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου και γιατί αυτή η καθηγήτρια θα δυσκολευτεί να τον ξανααντικρίσει στην τάξη. Αν το σχολείο σας αποφεύγει τις αυστηρές ποινές, ας κρατήσει η καθηγήτρια το χαρτάκι και με την πρώτη ευκαιρία που θα της δώσει ο μαθητής, ας τον πάει στο διευθυντή και ας εμφανίσει και το χαρτάκι. Οπωσδήποτε, μια τέτοια συμπεριφορά δεν πρέπει να περάσει έτσι. Ας πάρουν χαμπάρι ορισμένοι ότι το σχολείο δεν είναι οίκος ανακούφισης (καταλαβαίνετε, σεμνοτυφία) για να αποκαλούν τις καθηγήτριες π...νες και να εξευτελίζουν την αξιοπρέπειά τους.
-
Επίσης συνάδελφος μου είχε δείξει χαρτάκι που είχε πάρει απο μαθητή εν ώρα μαθήματος .........
Το χαρτάκι είχε προστυχόλογα με πρωταγωνιστές την καθηγήτρια και τον μαθητή !!!
Η καθηγήτρια δεν το πήγε στο σύλλογο για να μην δώσει έκταση και να μην μαθευτεί .........
Ποια η γνώμη σας ?
Κακώς, θα έπρεπε να πάει. Με τον τρόπο αυτό ο μαθητής θα νομίζει ότι "του περνάει" και μπορεί να επανέλθει "δριμύτερος"...
-
Παιδιά έχω μείνει με ανοιχτό το στόμα! Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα! μπροστά σε αυτά τα δικά μου είναι αγγελούδια!
Πάντως θέλω να πω ότι δυστυχώς (κατά τη γνώμη μου) μόνο η αυστηρότητα πιάνει, εφόσον ισχύουν τα παρακάτω:
α. πολυάριθμα τμήματα (εγώ έχω 23 και 28 ατόμων)
β. έλλειψη βοήθειας από ειδικούς (δε μπορούμε -ανάμεσα σε όλα και στον δοθέντα χρόνο- να προσφέρουμε με ικανοποιητικό και επαρκή τρόπο ψυχολογική στήριξη)
Το χειρότερο πάντως από όσα συζητιούνται κατά τη γνώμη μου είναι η απάθεια από τους παλιότερους καθηγητές. Είναι πράγματι παροιμειώδης η αναισθησία μερικών. Και μάλιστα κάνουν και επικριτικά σχολιάκια, αν τους ζητήσεις τα φώτα τους (οι περισσότεροι) είτε σε θέματα συμπεριφοράς είτε σε θέματα διδασκαλίας. Μου έτυχε να μου την πουν για τον υπερβάλλοντα ζήλο που δείχνω.. :P :P
-
Και σε μενα καποτε μια Λυκειαρχης που εκανα ΠΔΣ επειδη ζητουσα καποιες φωτοτυπιες μου ειπε:
Εδω δεν ειναι φροντιστηριο. Οχι οπως τα εμαθες, οπως τα βρηκες...
Θελουν να μαθουν? Ας μαθουν... Δε θελουν... Να (με μια χειρονομια που ολοι καταλαβατε) :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
Δύσκολο θέμα ανοίξαμε....
Πάντως, νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε μια σημαντική διάκριση. Υπάρχουν προβλήματα συμπεριφοράς που αφορούν σωματική ακεραιότητα, όπως αυτό που αναφέρθηκε για το παιδί που χτυπάει τα κεφάλια άλλων παιδιών στον τοίχο. Εκεί παρεμβαίνουμε, εξηγώντας πάντα γιατί το κάνουμε. Θέλουμε τους μαθητές μας -και τους εαυτούς μας- σώους και αβλαβείς!
Για τα προβλήματα με τα χαρτάκια και τα προστυχόλογα, έχω την εντύπωση ότι μάλλον είμαστε λίγο υπερβολικοί. Ας θυμηθούμε τι κάναμε όταν εμείς είμασταν μαθητές. Δεν νομίζω ότι είμασταν και ακριβώς αγγελούδια! Τουλάχιστον εγώ δεν ήμουνα. Κάποιες συμπεριφορές, όσο προσβλητικές και να είναι, είναι μέσα στα όρια του φυσιολογικού, ή μάλλον του αναμενόμενου από εφήβους. Ας είμαστε και λίγο ειλικρινείς! Μια νέα καθηγήτρια, ειδικά όταν μπαίνει σε λύκειο, είναι η χαρά όλων των αγοριών. Και ένας νέος καθηγητής η χαρά των κοριτσιών. Θα ήταν παράλογο να μην συνέβαινε αυτό. Το πώς θα το χειριστούμε, είναι άλλο ζήτημα. Αλλά σίγουρα δεν τίθεται θέμα τιμωρίας για ένα χαρτάκι τέτοιου τύπου! Και μεταξύ μας, δεν έχω καταλάβει που είναι το πρόβλημα ακριβώς. Στο γεγονός ότι το τα παιδιά σκέφτονται έτσι ή στο γεγονός ότι το έγραψαν σε χαρτάκι μέσα στην τάξη; Αν δεν το έγραφαν σε χαρτάκι μέσα στην τάξη, και το συζητούσαν στο διάλειμμα ή όταν ήταν έξω για καφέ, θα είχε διαφορά ή όχι; Δεν νομίζω ότι είναι ο ρόλος μας να επιβάλλουμε τέτοιου τύπου λογοκρισία στα παιδιά. Αν θέλουν να χαρακτηρίσουν μια καθηγήτρια, θα το κάνουν είτε το γράψουν σε χαρτάκι είτε όχι. Ας θυμηθούμε λίγο τι σχόλια κάναμε εμείς για τους καθηγητές μας! Είμαστε άραγε τόσο διαφορετικοί από τους μαθητές μας ή έχουμε ξεχάσει ότι υπήρξαμε και εμείς κάποτε παιδιά;
-
-
Πήρατε τηλ. στο σπίτι του; Τουλάχιστον είναι εκεί;
Όσο για την φίλη erlanna δεν συμφωνώ απόλυτα. Είναι διαφορετικό να πεις "πολύ βλαμμένη η τάδε" καθηγήτρια ή καθηγητής γιατί θεωρούσαμε πως μας αδίκησαν ή ήταν απαράδεκτη σε συμπεριφορά και άλλο να λες πουτ@ν@ μια καθηγήτρια ή μάλλον τον οποιονδήποτε έτσι επειδή σε αρέσει. Αυτό είναι θέμα συμπεριφοράς και τι διαπαιδαγώγηση έχεις πάρει από το σπίτι σου. Όπως διάβασα παραπάνω όταν επικοινώνησαν με την μητέρα του παιδιού αυτή τους είπε "και τι έγινε και εμένα έτσι με αποκαλεί". :'( Από κει και πέρα τι να περιμένεις; :-\
Μπορεί να είμαι ίσως λίγο μεγαλύτερη erleanna αλλά δεν θυμάμαι τέτοιες συμπεριφορές εκτός από άτομα που ήταν τότε και συνέχισαν να είναι μέχρι σήμερα προβληματικά.
Ούτε η μητέρα σου είναι το φιλαράκι σου ούτε ο/η καθηγήτρια/της. Με το φιλαράκι σου μπορείς να μιλάς όπως θες.
-
Και σε μενα καποτε μια Λυκειαρχης που εκανα ΠΔΣ επειδη ζητουσα καποιες φωτοτυπιες μου ειπε:
Εδω δεν ειναι φροντιστηριο. Οχι οπως τα εμαθες, οπως τα βρηκες...
Θελουν να μαθουν? Ας μαθουν... Δε θελουν... Να (με μια χειρονομια που ολοι καταλαβατε) :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
Μήπως πρέπει να το καταγγείλεις στο ΥΠΕΠΘ; Δεν γνωρίζω αν γίνεται αλλά δεν πρέπει αυτά να εκλείψουν; και ποιος είναι αυτός ο τρόπος δεν ξέρω αλλά κάπου δεν πρέπει να καταγγείλεις την συμπεριφορά της συγκεκριμένης "εκπαιδευτικού" "λυκειάρχισσας";
-
Δύσκολο θέμα ανοίξαμε....
Πάντως, νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε μια σημαντική διάκριση. Υπάρχουν προβλήματα συμπεριφοράς που αφορούν σωματική ακεραιότητα, όπως αυτό που αναφέρθηκε για το παιδί που χτυπάει τα κεφάλια άλλων παιδιών στον τοίχο. Εκεί παρεμβαίνουμε, εξηγώντας πάντα γιατί το κάνουμε. Θέλουμε τους μαθητές μας -και τους εαυτούς μας- σώους και αβλαβείς!
Για τα προβλήματα με τα χαρτάκια και τα προστυχόλογα, έχω την εντύπωση ότι μάλλον είμαστε λίγο υπερβολικοί. Ας θυμηθούμε τι κάναμε όταν εμείς είμασταν μαθητές. Δεν νομίζω ότι είμασταν και ακριβώς αγγελούδια! Τουλάχιστον εγώ δεν ήμουνα. Κάποιες συμπεριφορές, όσο προσβλητικές και να είναι, είναι μέσα στα όρια του φυσιολογικού, ή μάλλον του αναμενόμενου από εφήβους. Ας είμαστε και λίγο ειλικρινείς! Μια νέα καθηγήτρια, ειδικά όταν μπαίνει σε λύκειο, είναι η χαρά όλων των αγοριών. Και ένας νέος καθηγητής η χαρά των κοριτσιών. Θα ήταν παράλογο να μην συνέβαινε αυτό. Το πώς θα το χειριστούμε, είναι άλλο ζήτημα. Αλλά σίγουρα δεν τίθεται θέμα τιμωρίας για ένα χαρτάκι τέτοιου τύπου! Και μεταξύ μας, δεν έχω καταλάβει που είναι το πρόβλημα ακριβώς. Στο γεγονός ότι το τα παιδιά σκέφτονται έτσι ή στο γεγονός ότι το έγραψαν σε χαρτάκι μέσα στην τάξη; Αν δεν το έγραφαν σε χαρτάκι μέσα στην τάξη, και το συζητούσαν στο διάλειμμα ή όταν ήταν έξω για καφέ, θα είχε διαφορά ή όχι; Δεν νομίζω ότι είναι ο ρόλος μας να επιβάλλουμε τέτοιου τύπου λογοκρισία στα παιδιά. Αν θέλουν να χαρακτηρίσουν μια καθηγήτρια, θα το κάνουν είτε το γράψουν σε χαρτάκι είτε όχι. Ας θυμηθούμε λίγο τι σχόλια κάναμε εμείς για τους καθηγητές μας! Είμαστε άραγε τόσο διαφορετικοί από τους μαθητές μας ή έχουμε ξεχάσει ότι υπήρξαμε και εμείς κάποτε παιδιά;
Εσυ αν ήσουν στη θέση της συναδέλφου και επιανες ενα χαρτάτι εν ώρα μαθήματος , που είχε πρόθεση να σταλθεί σε άλλο μαθητή και περιέγραφε προστυχες λεπτομέριες σεξουαλικής πράξης του μαθητή μαζί σου , πώς θα αντιδρούσες ?
Η ακόμα στο πιο light περιστατικό , αν σε αποκαλούσε μαθητής πουτάνα ή κάτι παρόμοιο , πως θα αντιδρούσες ?
Θεωρείς οτι πρέπει τέτοια περιστατικά να αγνοηθουν ?
-
Σε καμία περίπτωση, δεν θεωρώ ότι πρέπει να αγνοηθούν τέτοια περιστατικά. Προσωπικά, όταν δω χαρτάκι στην τάξη, το παίρνω και το καταστρέφω ΧΩΡΙΣ να το διαβάσω. Επαναλαμβάνω ότι δεν μου είναι ξεκάθαρο αν το πρόβλημα είναι το χαρτάκι, ή ότι γράφτηκαν συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί! Αν κάποιος μαθητής χρησιμοποιούσε κάποιους χαρακτηρισμούς για μένα ή για οποιονδήποτε άλλο μαθητή/τρια στη τάξη δυνατά, έτσι ώστε να το ακούσουν όλοι, εκεί θα αντιδρούσα. Απλά, θεωρώ ότι σαν περιστατικό είναι πολύ πιο light από συμπεριφορές που μπορεί να τραυματίσουν μαθητές.
Όσον αφορά τους χαρακτηρισμούς ειδικότερα, με προβληματίζουν πολύ περισσότερο χαρακτηρισμοί που αποδίδονται σε μαθητές/τριες, και κυρίως αυτοί που σχετίζονται με διάφορα είδη ρατσισμού. Έχω ακούσει διάφορα κατά καιρούς, από το να κοροϊδεύουν στυγνά τα ξενικά ονόματα, μέχρι και ανοιχτές προσβολές για συγκεκριμένες εθνικότητες. Και ειλικρινά, εκεί δεν ξέρω πως να παρέμβω, γιατί και κάποιοι συνάδελφοι το θεωρούν φυσικό και αυτονόητο να συμβαίνει, και δεν χρειάζεται να σχολιάσω τους γονείς.
-
Αν κάποιος μαθητής χρησιμοποιούσε κάποιους χαρακτηρισμούς για μένα ή για οποιονδήποτε άλλο μαθητή/τρια στη τάξη δυνατά, έτσι ώστε να το ακούσουν όλοι, εκεί θα αντιδρούσα.
Το ερώτημα είναι : Πώς θα αντιδρούσες ?
Εστω οτι γίνεται φωνακτά ...........
.............αν και σε χαρτάκι να είναι , με το να το πετάξεις ,δεν αποφευγεις τις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν , οπου θα είσαι γυμνή στη φαντασία των εμπλεκόμενων μαθητών και για αυτές τις συζητήσεις θα φταίει ένα ''κωλόπαιδο'' (ισως κάποιοι να διαφωνήσουν στον χαρακτηρισμό και το συζητάμε )
Εξάλλου το χαρτάκι είχε αποδέκτη ή αποδέκτες ! Αρα με το να μην το διαβάσεις , λύθηκε το πρόβλημα ?
-
@elranna
Για μένα το θέμα είναι ότι όταν κανείς επιλέγει να κάνει μια πράξη, πρέπει στην συνέχεια να αποδέχεται και τις όποιες συνέπειές της. Όταν λες (ή ζωγραφίζεις) προσβητικά πράματα για έναν άλλο άνθρωπο, υπάρχει πάντα μία (μικρή ή μεγάλη) πιθανότητα ο άνθρωπος αυτός να το μάθει. Όταν γίνει αυτό πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς τις συνέπειες. Εάν αυτός που λέει τις προσβολές είναι πχ εσύ και αναφέρεσαι σε κάποιον άλλο συνάδελφο, τότε λογικό είναι να περιμένεις καμιά μύνηση για εξύβριση. Εάν είσαι μαθητής και το άτομο στο οποίο αναφέρεσαι είναι καθηγητής, τότε λογικό είναι να περιμένεις αποβολή (για αρχή). Την μύνηση σε αυτή την περίπτωση την γλιτώνεις γιατί είσαι παιδί και μαθητής.
-
Επίσης συνάδελφος μου είχε δείξει χαρτάκι που είχε πάρει απο μαθητή εν ώρα μαθήματος .........
Το χαρτάκι είχε προστυχόλογα με πρωταγωνιστές την καθηγήτρια και τον μαθητή !!!
Η καθηγήτρια δεν το πήγε στο σύλλογο για να μην δώσει έκταση και να μην μαθευτεί .........
Ποια η γνώμη σας ?
Πέρισυ που μια νέα συνάδελφος έφερε παρόμοιο χαρτάκι στο σύλλογο(Λυκείου) , εισηγήθηκα 5 μερούλες . Τελικά η ίδια εισηγήθηκε 2 διότι το χαρτάκι ήταν λιγο ασαφές και αυτή νέα(αναπληρώτρια , άρα ορεξάτη και συμβιβαστική) και του δώσαμε 4 μέρες.Το σχολείο δεν είναι χώρος ύβρεων και προσβολών. Ό,τι γίνεται , γίνεται συνήθως επειδή οι μαθητές οσμίζονται ότι οι καθηγητές είναι χαλαροί και ο διευθυντής δεν ρίχνει μεγάλες ποινές. Φέτος έχω στο σύλλογο και δυο συναδέλφισσες σαραντάρες που απορώ ακόμα που δεν έφαγε κανένας ψευτομαγκάκος χαστούκι. Αλλά τις φοβούνται (έχουν και μπόι) και συγχρόπνως τις αγαπάνε γιατί κάνουν καλό μάθημα , οπότε κατάλαβαν ότι δεν τους παίρνει. Αλλά και ο σύλλογος δεν χαρίζεται σε θέματα συμπεριφοράς.Με μέτρο βέβαια , χωρίς υπερβολές , δίνοντας ευκαιρία για μεταμέλεια σε απλά παραπτώματα , αλλά σε περίπτωση προσβολής συναδέλφων είμαστε αμίληκτοι. Κατά τα άλλα όλα κυλάνε ήσυχα!
Η εικόνα του συλόγου είναι καθοριστική για τη λειτουργία ενός σχολείου!
-
happiness και math συμφωνώ μαζί σας: happiness, έχεις απόλυτο δίκιο για τις συνέπειες των πράξεων και την ανάληψη της ευθύνης γι αυτές. Στο σχολείο όπου είχε συμβεί ανάλογο περιστατικό, οι μαθητές του τμήματος υποστήριξαν τους "χαρτάκηδες" με το επιχείρημα ότι οι έφηβοι είναι ανώριμοι και δε θα πρέπει κανείς να τους καταλογίζει ευθύνες... Κι όμως, πού θα μάθει κανείς καλύτερα να αναλαμβάνει ευθύνες για τις πράξεις του παρά στο σχολείο; math, έχεις δίκιο για το σύλλογο. Προσωπικά αισθάνομαι ακόμα μπερδεμένη με το περιστατικό που συνέβη στο σχολείο μου πριν από τρία χρόνια, ακριβώς γιατί ο σύλλογος έριξε αυστηρές ποινές, ο λυκειάρχης όμως τριγυρνούσε και φώναζε "θα τα εξοντώσετε τα παιδιά!", μετά χτυπούσε τους μαθητές συγκαταβατικά στην πλάτη όταν τους στέλναμε στο γραφείο γιατί βρίζαν στην τάξη, στη συνέχεια αποπειραθήκαμε να συντάξουμε εσωτερικό κανονισμό όταν το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο, οι μισοί καθηγητές δήλωσαν ότι δεν θα τον τηρήσουν, φυσικά δεν ίσχυσε ποτέ ο κανονισμός, και όταν την τελευταία μέρα παιδιά της τρίτης λυκείου ήρθαν μεθυσμένα στο σχολείο και προξένησαν σημαντικές καταστροφές στο κτίριο, ψάχναμε να βρούμε τι έφταιξε.
Σήμερα στο σχολείο μου συνέβη ένα ανάλογο περιστατικό: στο μάθημα της πληροφορικής, στη γ΄ λυκείου, ο καθηγητής έκανε παρατήρηση σε ένα μαθητή κι εκείνος είπε δυνατά στα τούρκικα (το σχολείο είναι μειονοτικό): θα τον πη..ξω! Έγινε πανικός στην τάξη, ο καθηγητής έξαλλος πήγε το μαθητή στο διευθυντή, αξιώνοντας να μάθει τι ακριβώς είπε ο μαθητής, ο μαθητής δεν έλεγε τι είπε, τελικά κάποιος από το τμήμα "σφύριξε" τι ειπώθηκε, και αύριο έχουμε σύλλογο για να του επιβληθεί αποβολή πάνω από τις δύο μέρες που του έδωσε κατ' αρχήν ο διευθυντής. Αυτά.
-
παιδιά τί είναι αυτά που διαβάζω;; εγώ είμαι σε νηπιαγωγείο και τουλάχιστον δεν έχω τέτοια θέματα. πιστέψτε με όμως ότι και σε μας γίνεται Ο πανικός όταν έχουμε επιθετικότατα παιδιά και από πίσω πρόβλημα με γονείς. μέχρι και δόντια σπάνε..
-
-
Αυτή που χαλιέται πιο πολύ και από τους μαθητές είναι η φιλόλογος που έχει αναλάβει το πρακτικό και κάθε 1-2 μέρες γράφει το κατεβατό.
Εμάς μας έγινε παρατήρηση από συναδέλφισσα που θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο για το ποινολόγιο, να κόψουμε το λαιμό μας, να βρούμε άκρη ώστε να μη βάζουμε ωριαίες αποβολές, γιατί βαριέται να τις περνάει. Το κωμικό είναι ότι όταν ψάξαμε να βρούμε το ποινολόγιο (το οποίο κάθε καθηγητής που αποβάλλει ωριαία έναν μαθητή το συμπληρώνει μόνος του, και ο διευθυντής απλώς υπογράφει), δεν υπήρχε πουθενά.
-
Σήμερα έγινε και άλλο περιστατικό.Ένας τριτοετής μαθητής της α γυμνασίου και αρκετά σωματώδης έδωσε κλωτσιά στα πλευρά σε ένα πρωτάκι μικροκαμωμένο.Είχα εφημερία και το παιδί ήρθε και μου παραπονέθηκε ότι πονουσε.Φοβήθηκα μήπως του έσπσσε κανένα πλευρό.Τον πήγα στον διευθυντή και ευτυχώς αυτός αντέδρασε άμεσα και του έδωσε αποβολή.Πιστεύω πως η μια μέρα είναι λίγη για την πράξη του.Κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των παιδιών.Ξέχασα να σας πω πως ο συγκεκριμένος μαθητής ανήκει στην ομάδα των παιδιών που χτυπάνε τα παιδιά στον τοιχο.Συζήτησα με τον μικρό και μου εκμυστηρεύτηκε και άλλα παρόμοια περιστατικά με τον ίδιο μαθητή.Του είπα γιατί δεν το είπε και μου απάντησε πως φοβάται μήπως τον χτυπήσει.Που ζούμε βρε παιδιά?να φοβούνται τα παιδιά μέσα στο σχολείο?Να σας πω την αλήθεια και εγώ φοβάμαι γιατι κάποια στιγμη που είχα εφημερία στην αυλή και έκανα παρατήρηση σε κάποιον που μιλούσε με εξωσχολικό,ο εξωσχολικός μου έβγαλε μαχαίρι.Μετά απο όλα αυτά τι να πω.Περιμένω να τελειώσει η χρονιά και να μη συμβεί κάτι κακό.
-
κάποια στιγμη που είχα εφημερία στην αυλή και έκανα παρατήρηση σε κάποιον που μιλούσε με εξωσχολικό,ο εξωσχολικός μου έβγαλε μαχαίρι.
:o :o :o :o :o
stenies, από το Σικάγο μας γράφεις;
Συγνώμη, αν δεν σε πειράζει, πες μας σε ποια ακριβώς περιοχή είναι το σχολείο σου;
-
Ξαναδιαβάζοντας το topic, και αναπόφευκτα και τα δικά μου posts, από την αρχή, νiώθω την ανάγκη να απολογηθώ για την ασυνέχεια και την αντιφατικότητα των θέσεών μου. Ξεκίνησα με γνήσια συγκίνηση για όλα εκείνα που κατέθεσαν οι μικροί μου μαθητές για το δικό τους κόσμο και τη δική τους θλίψη, και καταλήγω σε πολεμοχαρείς ιαχές για πεντάρες αποβολές και ποινολόγια. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η αντίφαση και η αβεβαιότητα με ακολουθούν σε ολόκληρη τη διάρκεια της σύντομης θητείας μου ως καθηγήτριας στη δημόσια εκπαίδευση (φέτος δουλεύω για τρίτη χρονιά σε δημόσιο σχολείο). Δε θέλω ούτε να περιαυτολογώ ούτε να ακκίζομαι, θέλω όμως να καταθέσω τις σκέψεις μου, γιατί επιμένω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι παιδιά, αλλά μερικές φορές δεν ξέρω τι να κάνω μαζί τους. Και κάτι μου λέει ότι δεν είμαι η μόνη που δεν ξέρει.
Όταν μπήκα για πρώτη φορά σε σχολική τάξη, πέρα από τη διδακτική πείρα σε φροντιστήρια και ιδιωτικό σχολείο, που μου αποδείχτηκε ελάχιστα χρήσιμη, είχα κατά νου την προσωπική μου τραυματική μαθητική εμπειρία από τη μέση εκπαίδευση, και κυρίως στο λύκειο. Ήμουν από εκείνα τα εξεγερμένα παιδιά που συνδύαζαν μέσο όρο βαθμολογίας 18 με 45 απουσίες από αποβολές, επέστρεψα το απουσιολόγιο γιατί το θεώρησα ρουφιανιλίκι, είχα πράσινα μαλλιά και παραμάνες στα αυτιά το 1985, ζήτησα απαλλαγή από τα θρησκευτικά ως άθεη και φυσικά δεν έκανα ποτέ γυμναστική, και δεν μιλούσα με κανέναν, παρά μόνο με τον κολλητό μου που ήταν ομοφυλόφιλος και τα άλλα παιδιά τον μισούσαν. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να διαβάζω για τέχνη και αναρχισμό. Και να ζωγραφίζω, να ζωγραφίζω.
Η καλύτερή μου μέρα στη σχολική μου ζωή ήταν η μέρα που, μετά από ενάμιση μήνα καταλήψεων, είδα στην τηλεόραση τον Κοντογιαννόπουλο να μπαίνει στη μαύρη του μερσεντές και να ξεκουμπίζεται από το υπουργείο παιδείας. Μισούσα τους καθηγητές μου, παρόλο που (ή ίσως: ακριβώς γιατί) και οι γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί. Τους θεωρούσα υποκριτές, σαπιοκοιλιάδες πενηντάρηδες που δε νοιάζονται για μένα, δε νοιάζονται για κανέναν από εμάς, που μας μαθαίνουν άχρηστα πράγματα, που μας μαντρώνουν σε τέσσερις τοίχους με το στανιό, ενώ η ζωή είναι εκεί έξω. Διάβαζα τα μαθήματά τους κι ακόμα περισσότερα και προσπαθούσα να τους φέρω σε δύσκολη θέση, να τους κολλήσω στον τοίχο, πίστευα ότι έτσι θα γινόταν ολοφάνερη η κενότητα, η υποκρισία και η αμορφωσιά τους. Τους προκαλούσα με κάθε τρόπο που μπορούσα να φανταστώ – και είχα μεγάλη φαντασία. Κι εκείνοι με πετούσαν έξω και καλούσαν τον πατέρα μου στο σχολείο. Κανείς δε σκέφτηκε ποτέ να μου μιλήσει, να με ρωτήσει γιατί φέρομαι έτσι. Μόνον ένας το έκανε. Και στο μάθημά του έγινα αρνάκι. Μόνο δύο καθηγήτριες στα τρία χρόνια του λυκείου κατάφεραν να με κάνουν να κάτσω ήσυχα από την αρχή και να απολαύσω το μάθημά τους. Και δε χρειάστηκε να υψώσουν ποτέ τον τόνο της φωνής τους, είχαν κάτι στο βλέμμα τους, στην όλη συμπεριφορά και στο (πολύ καλό) μάθημά τους που με έπειθε. Όλοι οι άλλοι μου φαίνονταν αντιπαθητικοί αλμπάνηδες που έπρεπε να πολεμήσω.
Το σύνθημά μου ήταν: «Τα σχολεία φωτίζουν μόνον όταν καίγονται». Αν τότε μου έλεγε κάποιος ότι όταν μεγάλωνα θα γινόμουν καθηγήτρια, το πιο πιθανόν ήταν να του έχωνα μια μπουνιά στη μούρη.
Αλλά έγινα καθηγήτρια. Και δεν ξέχασα, ούτε θα ξεχάσω ποτέ αυτά που αισθανόμουν, κι ας τριαντάρισα. Ωστόσο, η γνωριμία μου με εκπαιδευτικούς που διέθεταν κατάρτιση, κύρος, ανθρωπιά, άποψη και κατάφερναν να επιβληθούν στους μαθητές όχι με το βούρδουλα, αλλά με την προσωπικότητά τους, με έπεισαν ότι, πέρα από τη δική μου δύσκολη εφηβεία, όντως ευθύνονταν και οι καθηγητές και το εκπαιδευτικό σύστημα. Θεώρησα λοιπόν, όταν πια έγινα η «κυρία καθηγήτρια», ότι ήξερα τη συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού: πολύ καλή προετοιμασία, διαρκής ενημέρωση και επιμόρφωση για το αντικείμενό μου, ευγένεια και σεβασμός απέναντι στα παιδιά, κάποια φιλικότητα, όχι όμως κολλητηλίκια, και κυρίως να αφουγκράζομαι τα παιδιά, να έχω τις κεραίες μου ανοιχτές, να μιλάω μαζί τους και να μην τα απορρίπτω με ποινές.
Την πρώτη εβδομάδα που ήμουν αναπληρώτρια σε ένα σχολείο της νότιας Ελλάδας, πρώην απείθαρχη μαθήτρια, ψάρι και με ζεστό ακόμα το χνώτο του φροντιστηριάρχη εργοδότη στον αυχένα μου, πήρα μέρος σε σύλλογο που έριξε πενθήμερη αποβολή σε τρεις μαθητές για προσβολή καθηγήτριας – για κάτι που έκανα κατά κόρον ως μαθήτρια. Ανέβασα πυρετό. Τα πόδια μου έτρεμαν όταν μπήκα στο τμήμα των παιδιών που πήραν αποβολή, και τα οποία ήταν οι αρχηγοί του τμήματος. Ένιωθα φόβο και ενοχές. Τα παιδιά το κατάλαβαν – τίποτα δεν τους ξεφεύγει. Αμύνθηκα πετώντας έξω όποιον τολμούσε να κουνηθεί. Αναμετρηθήκαμε κι έχασα. Ενώ με τα υπόλοιπα τμήματα η «συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού» πέτυχε σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, στο συγκεκριμένο τμήμα ποτέ δεν μπόρεσα να αποκτήσω τον έλεγχο της τάξης, ούτε με το καλό, ούτε με το άγριο.
Την επόμενη χρονιά, νεοδιόριστη πια, πήρα μέρος σε αρκετές συνελεύσεις για πειθαρχικά παραπτώματα μαθητών χωρίς να νιώθω ικανοποίηση, αλλά και χωρίς να ανεβάζω πυρετό. Σήμερα πήρα μέρος πάλι σε μια τέτοια συνέλευση.
Με τη μικρή μου πείρα από τη σχολική πραγματικότητα, η «συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού» εμπλουτίστηκε και με μία διευκρίνιση: πρέπει να σέβεσαι ΟΛΑ τα παιδιά. Πρέπει να τα αφουγκράζεσαι, να μιλάς μαζί τους.
Πρέπει βέβαια να σέβεσαι το παιδί που έχει προβλήματα, που ζητά βοήθεια έστω και με λάθος τρόπο, να του παραστέκεσαι στο βαθμό που μπορείς (και η πλάκα είναι ότι ακριβώς τα παιδιά με σοβαρά προβλήματα πειθαρχίας σαν τα δικά μου με πλησιάζουν από ένστικτο και θέλουν να μιλάμε – απίστευτο!). Να μην ξεφορτώνεσαι τα παιδιά που κάνουν σαματά και δε διαβάζουν αβασάνιστα, λες να είναι η σαβούρα στο πλοίο. Μίλα μαζί τους, ίσως κάτι να έχουν να σου πουν. Σκέψου λίγο: είσαι εντάξει μαζί τους; Τους δίνεις ευκαιρίες; Αν δεις ότι από την πλευρά σου είσαι εντάξει κι εκείνα εξακολουθούν να σε προκαλούν ή να σε προσβάλλουν, τότε ναι, ζήτα την τιμωρία τους – «απόστειλέ τους αρμοδίως», που λέει κι ο επαρχιακός τύπος.
Αλλά δεν μπορείς να είσαι δάσκαλος μόνο για τα παιδιά που επιζητούν την προσοχή σου με εμφατικούς τρόπους. Πρέπει να σέβεσαι και το παιδί που είναι ήσυχο, που είναι συνεπές, που σε κοιτάει μες στα μάτια και περιμένει από σένα. Πρέπει επίσης να σέβεσαι και να προστατεύεις το αδύναμο παιδί από τη λεκτική και σωματική βία των επιθετικών παιδιών.
Πρέπει, ακόμη, να διδάξεις στα παιδιά να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους, και αυτή η διδασκαλία, δυστυχώς, μερικές φορές περιλαμβάνει και την πειθαρχική ποινή. Κι όσο κι αν σε πονάει (εμένα ακόμα με πονάει και δε θα πάψει να με πονάει), κάποιες φορές πρέπει να το κάνεις.
Ακόμη, πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου. Να είσαι σίγουρος ότι αγαπάς τη δουλειά που κάνεις, να πιστεύεις ότι κάτι σημαντικό έχεις να διδάξεις στα παιδιά σου, κι ας διαφωνείς με το αναλυτικό πρόγραμμα. Τα σημαντικά συχνά μαθαίνονται όταν κλείνει το εγχειρίδιο και θα βρεις τρόπο να τα διδάξεις. Να πιστεύεις σ’ αυτό που λες και σ’ αυτό που κάνεις. Να αγαπάς την επιστήμη σου και να αγαπάς τα παιδιά. Τότε θα αρχίσεις να βρίσκεις και τον προσωπικό σου τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί τους και να τα καθηλώνεις χωρίς να γεμίζεις τα απουσιολόγια και τα ποινολόγια. Χρειάζεται χρόνο γι αυτό το τελευταίο, αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι τα κατάφεραν κι αυτοί οι άνθρωποι που σέβομαι, που θαυμάζω και μου ξανάδωσαν την πίστη μου στην εκπαίδευση. Κι ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι στην εκπαίδευση, όχι μόνον «παλιοί» αλλά και «ολοκαίνουργιοι», και δε χορταίνω να τους παρακολουθώ.
Νομίζω ότι κατέληξα λίγο μελό, αλλά έχω γράψει ακριβώς αυτά που νιώθω και θέλω να μοιραστώ και δε θ’ αλλάξω ούτε οξεία στο σχοινοτενές μου post. Ελπίζω να μην κούρασα πολύ όσους έκαναν τον κόπο να το διαβάσουν μέχρι το τέλος.
-
Elytron, υποκλίνομαι. Τα είπες όλα...
-
κάποια στιγμη που είχα εφημερία στην αυλή και έκανα παρατήρηση σε κάποιον που μιλούσε με εξωσχολικό,ο εξωσχολικός μου έβγαλε μαχαίρι.
:o :o :o :o :o
stenies, από το Σικάγο μας γράφεις;
Συγνώμη, αν δεν σε πειράζει, πες μας σε ποια ακριβώς περιοχή είναι το σχολείο σου;
Φυσικα και δεν σας γραφω απο το Σικαγο.Σε σχολειο στα Πατησια συμβαινουν ολα αυτα.Απιστευτα και ομως αληθινα.
-
Σε σχολειο στα Πατησια συμβαινουν ολα αυτα.Απιστευτα και ομως αληθινα.
Στην Πλ. Κολιατσου ή στον Αγ.Κωνσταντινο? Οποιο απο τα δυο συγκροτηματα σχολειων και να ειναι, δεν ειναι καθολου απιθανα αυτα που λες, ολη η περιοχη κοντευει να γινει ενα γκετο ναρκωτικων και παρανομων αλλοδαπων.
-
elytron, είπες μεγάλες αλήθειες και με προβλημάτισες πολύ, ήδη είμαι προβληματισμένη από τα δικά μου προβλήματα στο σχολείο και να σου πω την αλήθεια, όταν πριν από δυο μέρες έδωσα μεγάλη σημασία και έβαλα επιτέλους στο μάθημα προβληματικούς μαθητές ένιωσα περηφάνια και πιστεύω πως και οι ίδιοι έπαψαν να νιώθουν άχρηστοι. Τους πλησιάζω αρκετά τελευταία και πάντα νοιαζόμουν για τους πιο αδύναμους (δεν υπήρξα άλλωστε και η άριστη μαθήτρια και η πιο δυνατή της τάξης). Και πολύ ζηλεύω (με την καλή έννοια) μια συνάδελφο που έφυγε από το σχολείο μας αυτες τις μερες και κατάφερε μέσα σε ένα μήνα να κάνει ένα ολόκληρο τμήμα να κλαίει και να την αναζητά. Της έδωσα φυσικά τα συγχαρητήριά μου και νομίζω πως εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα σε μια τάξη, να κερδίσεις τους μαθητές, να επικοινωνείς μαζί τους και να σε αισθάνονται δικό τους άνθρωπο.
-
Ξαναδιαβάζοντας το topic, και αναπόφευκτα και τα δικά μου posts, από την αρχή, νiώθω την ανάγκη να απολογηθώ για την ασυνέχεια και την αντιφατικότητα των θέσεών μου. Ξεκίνησα με γνήσια συγκίνηση για όλα εκείνα που κατέθεσαν οι μικροί μου μαθητές για το δικό τους κόσμο και τη δική τους θλίψη, και καταλήγω σε πολεμοχαρείς ιαχές για πεντάρες αποβολές και ποινολόγια. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η αντίφαση και η αβεβαιότητα με ακολουθούν σε ολόκληρη τη διάρκεια της σύντομης θητείας μου ως καθηγήτριας στη δημόσια εκπαίδευση (φέτος δουλεύω για τρίτη χρονιά σε δημόσιο σχολείο). Δε θέλω ούτε να περιαυτολογώ ούτε να ακκίζομαι, θέλω όμως να καταθέσω τις σκέψεις μου, γιατί επιμένω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι παιδιά, αλλά μερικές φορές δεν ξέρω τι να κάνω μαζί τους. Και κάτι μου λέει ότι δεν είμαι η μόνη που δεν ξέρει.
Όταν μπήκα για πρώτη φορά σε σχολική τάξη, πέρα από τη διδακτική πείρα σε φροντιστήρια και ιδιωτικό σχολείο, που μου αποδείχτηκε ελάχιστα χρήσιμη, είχα κατά νου την προσωπική μου τραυματική μαθητική εμπειρία από τη μέση εκπαίδευση, και κυρίως στο λύκειο. Ήμουν από εκείνα τα εξεγερμένα παιδιά που συνδύαζαν μέσο όρο βαθμολογίας 18 με 45 απουσίες από αποβολές, επέστρεψα το απουσιολόγιο γιατί το θεώρησα ρουφιανιλίκι, είχα πράσινα μαλλιά και παραμάνες στα αυτιά το 1985, ζήτησα απαλλαγή από τα θρησκευτικά ως άθεη και φυσικά δεν έκανα ποτέ γυμναστική, και δεν μιλούσα με κανέναν, παρά μόνο με τον κολλητό μου που ήταν ομοφυλόφιλος και τα άλλα παιδιά τον μισούσαν. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να διαβάζω για τέχνη και αναρχισμό. Και να ζωγραφίζω, να ζωγραφίζω.
Η καλύτερή μου μέρα στη σχολική μου ζωή ήταν η μέρα που, μετά από ενάμιση μήνα καταλήψεων, είδα στην τηλεόραση τον Κοντογιαννόπουλο να μπαίνει στη μαύρη του μερσεντές και να ξεκουμπίζεται από το υπουργείο παιδείας. Μισούσα τους καθηγητές μου, παρόλο που (ή ίσως: ακριβώς γιατί) και οι γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί. Τους θεωρούσα υποκριτές, σαπιοκοιλιάδες πενηντάρηδες που δε νοιάζονται για μένα, δε νοιάζονται για κανέναν από εμάς, που μας μαθαίνουν άχρηστα πράγματα, που μας μαντρώνουν σε τέσσερις τοίχους με το στανιό, ενώ η ζωή είναι εκεί έξω. Διάβαζα τα μαθήματά τους κι ακόμα περισσότερα και προσπαθούσα να τους φέρω σε δύσκολη θέση, να τους κολλήσω στον τοίχο, πίστευα ότι έτσι θα γινόταν ολοφάνερη η κενότητα, η υποκρισία και η αμορφωσιά τους. Τους προκαλούσα με κάθε τρόπο που μπορούσα να φανταστώ – και είχα μεγάλη φαντασία. Κι εκείνοι με πετούσαν έξω και καλούσαν τον πατέρα μου στο σχολείο. Κανείς δε σκέφτηκε ποτέ να μου μιλήσει, να με ρωτήσει γιατί φέρομαι έτσι. Μόνον ένας το έκανε. Και στο μάθημά του έγινα αρνάκι. Μόνο δύο καθηγήτριες στα τρία χρόνια του λυκείου κατάφεραν να με κάνουν να κάτσω ήσυχα από την αρχή και να απολαύσω το μάθημά τους. Και δε χρειάστηκε να υψώσουν ποτέ τον τόνο της φωνής τους, είχαν κάτι στο βλέμμα τους, στην όλη συμπεριφορά και στο (πολύ καλό) μάθημά τους που με έπειθε. Όλοι οι άλλοι μου φαίνονταν αντιπαθητικοί αλμπάνηδες που έπρεπε να πολεμήσω.
Το σύνθημά μου ήταν: «Τα σχολεία φωτίζουν μόνον όταν καίγονται». Αν τότε μου έλεγε κάποιος ότι όταν μεγάλωνα θα γινόμουν καθηγήτρια, το πιο πιθανόν ήταν να του έχωνα μια μπουνιά στη μούρη.
Αλλά έγινα καθηγήτρια. Και δεν ξέχασα, ούτε θα ξεχάσω ποτέ αυτά που αισθανόμουν, κι ας τριαντάρισα. Ωστόσο, η γνωριμία μου με εκπαιδευτικούς που διέθεταν κατάρτιση, κύρος, ανθρωπιά, άποψη και κατάφερναν να επιβληθούν στους μαθητές όχι με το βούρδουλα, αλλά με την προσωπικότητά τους, με έπεισαν ότι, πέρα από τη δική μου δύσκολη εφηβεία, όντως ευθύνονταν και οι καθηγητές και το εκπαιδευτικό σύστημα. Θεώρησα λοιπόν, όταν πια έγινα η «κυρία καθηγήτρια», ότι ήξερα τη συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού: πολύ καλή προετοιμασία, διαρκής ενημέρωση και επιμόρφωση για το αντικείμενό μου, ευγένεια και σεβασμός απέναντι στα παιδιά, κάποια φιλικότητα, όχι όμως κολλητηλίκια, και κυρίως να αφουγκράζομαι τα παιδιά, να έχω τις κεραίες μου ανοιχτές, να μιλάω μαζί τους και να μην τα απορρίπτω με ποινές.
Την πρώτη εβδομάδα που ήμουν αναπληρώτρια σε ένα σχολείο της νότιας Ελλάδας, πρώην απείθαρχη μαθήτρια, ψάρι και με ζεστό ακόμα το χνώτο του φροντιστηριάρχη εργοδότη στον αυχένα μου, πήρα μέρος σε σύλλογο που έριξε πενθήμερη αποβολή σε τρεις μαθητές για προσβολή καθηγήτριας – για κάτι που έκανα κατά κόρον ως μαθήτρια. Ανέβασα πυρετό. Τα πόδια μου έτρεμαν όταν μπήκα στο τμήμα των παιδιών που πήραν αποβολή, και τα οποία ήταν οι αρχηγοί του τμήματος. Ένιωθα φόβο και ενοχές. Τα παιδιά το κατάλαβαν – τίποτα δεν τους ξεφεύγει. Αμύνθηκα πετώντας έξω όποιον τολμούσε να κουνηθεί. Αναμετρηθήκαμε κι έχασα. Ενώ με τα υπόλοιπα τμήματα η «συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού» πέτυχε σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, στο συγκεκριμένο τμήμα ποτέ δεν μπόρεσα να αποκτήσω τον έλεγχο της τάξης, ούτε με το καλό, ούτε με το άγριο.
Την επόμενη χρονιά, νεοδιόριστη πια, πήρα μέρος σε αρκετές συνελεύσεις για πειθαρχικά παραπτώματα μαθητών χωρίς να νιώθω ικανοποίηση, αλλά και χωρίς να ανεβάζω πυρετό. Σήμερα πήρα μέρος πάλι σε μια τέτοια συνέλευση.
Με τη μικρή μου πείρα από τη σχολική πραγματικότητα, η «συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού» εμπλουτίστηκε και με μία διευκρίνιση: πρέπει να σέβεσαι ΟΛΑ τα παιδιά. Πρέπει να τα αφουγκράζεσαι, να μιλάς μαζί τους.
Πρέπει βέβαια να σέβεσαι το παιδί που έχει προβλήματα, που ζητά βοήθεια έστω και με λάθος τρόπο, να του παραστέκεσαι στο βαθμό που μπορείς (και η πλάκα είναι ότι ακριβώς τα παιδιά με σοβαρά προβλήματα πειθαρχίας σαν τα δικά μου με πλησιάζουν από ένστικτο και θέλουν να μιλάμε – απίστευτο!). Να μην ξεφορτώνεσαι τα παιδιά που κάνουν σαματά και δε διαβάζουν αβασάνιστα, λες να είναι η σαβούρα στο πλοίο. Μίλα μαζί τους, ίσως κάτι να έχουν να σου πουν. Σκέψου λίγο: είσαι εντάξει μαζί τους; Τους δίνεις ευκαιρίες; Αν δεις ότι από την πλευρά σου είσαι εντάξει κι εκείνα εξακολουθούν να σε προκαλούν ή να σε προσβάλλουν, τότε ναι, ζήτα την τιμωρία τους – «απόστειλέ τους αρμοδίως», που λέει κι ο επαρχιακός τύπος.
Αλλά δεν μπορείς να είσαι δάσκαλος μόνο για τα παιδιά που επιζητούν την προσοχή σου με εμφατικούς τρόπους. Πρέπει να σέβεσαι και το παιδί που είναι ήσυχο, που είναι συνεπές, που σε κοιτάει μες στα μάτια και περιμένει από σένα. Πρέπει επίσης να σέβεσαι και να προστατεύεις το αδύναμο παιδί από τη λεκτική και σωματική βία των επιθετικών παιδιών.
Πρέπει, ακόμη, να διδάξεις στα παιδιά να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους, και αυτή η διδασκαλία, δυστυχώς, μερικές φορές περιλαμβάνει και την πειθαρχική ποινή. Κι όσο κι αν σε πονάει (εμένα ακόμα με πονάει και δε θα πάψει να με πονάει), κάποιες φορές πρέπει να το κάνεις.
Ακόμη, πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου. Να είσαι σίγουρος ότι αγαπάς τη δουλειά που κάνεις, να πιστεύεις ότι κάτι σημαντικό έχεις να διδάξεις στα παιδιά σου, κι ας διαφωνείς με το αναλυτικό πρόγραμμα. Τα σημαντικά συχνά μαθαίνονται όταν κλείνει το εγχειρίδιο και θα βρεις τρόπο να τα διδάξεις. Να πιστεύεις σ’ αυτό που λες και σ’ αυτό που κάνεις. Να αγαπάς την επιστήμη σου και να αγαπάς τα παιδιά. Τότε θα αρχίσεις να βρίσκεις και τον προσωπικό σου τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί τους και να τα καθηλώνεις χωρίς να γεμίζεις τα απουσιολόγια και τα ποινολόγια. Χρειάζεται χρόνο γι αυτό το τελευταίο, αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι τα κατάφεραν κι αυτοί οι άνθρωποι που σέβομαι, που θαυμάζω και μου ξανάδωσαν την πίστη μου στην εκπαίδευση. Κι ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι στην εκπαίδευση, όχι μόνον «παλιοί» αλλά και «ολοκαίνουργιοι», και δε χορταίνω να τους παρακολουθώ.
Νομίζω ότι κατέληξα λίγο μελό, αλλά έχω γράψει ακριβώς αυτά που νιώθω και θέλω να μοιραστώ και δε θ’ αλλάξω ούτε οξεία στο σχοινοτενές μου post. Ελπίζω να μην κούρασα πολύ όσους έκαναν τον κόπο να το διαβάσουν μέχρι το τέλος.
Η όμορφη αυτή αφήγηση και εξωμολόγηση συνάμα δεν μπορεί να με αφήσει αδιάφορο.Και η νέα συνάδελφος με τα τρυφερά και άφθαρτα συναισθήματα με γυρίζει χρόνια πίσω , τότε που αν και μαθηματικός , αφιέρωνα ένα τέταρτο της ώρας για να αγγίζω με τα παιδιά διάφορα θέματα : τις σχέσεις τους με τους γονείς , τους πρώτους έρωτες και να εφηβικά σκιρτήματά τους, την ουσία του πολιτισμού , το ρόλο του νέου ανθρώπου απέναντιι στα κοινωνικά προβλήματα , το σχολείο που οραματίζομαι κλπ.Τότε που κάτω από κάθε φυλλάδιο με ασκήσεις έβαζα και ένα τετράστιχο από το Σεφέρη , το Ρίτσο , τον Ελύτη , τον Μπρέχτ.Πιστέψετε με , όταν συναντώ παιδιά της τότε περιόδου - τώρα έχουν τα ίδια παιδιά και είναι συνάδελφοι - μου το θυμίζουν : πόσο μας άρεσαν εκείνα τα ποιήματα που έβαζες κάτω από τις ασκήσεις!
Αλλά ας μην αναπολήσω άλλο. Αυτό που μου ήρθε στο μυαλό από το διάβασμα αυτής της επιστολής και μένει ίδιο από τότε που ήμουνα εικοσιπέντε και δεν διαψεύστηκε ούτε μία φορά είναι αυτό:
Ο καθηγητής πρέπει να είναι δοσμένος ολοκληρωτικά , ερωτικά θα έλεγα , στους μαθητές του !Να μην έχει κανένα άλλο μέλημα. Η προσωπική του ζωή να είναι ήρεμη , να κυλά γαλήνεια , και αυτός να μη σκέφεται τίποτα άλλο παρά το μάθημα , τη γνώση , πώς θα πεί κάτι καλό , πως θα πλησιάσει τον αδύνατο μαθητή ,πώς θα γοητεύσει τον καλό και θα τον κάνει άθελά του να τρέχει από πίσω του για να τον ρωτήσει, πώς θα είναι έτοιμος να βρεθεί όσο γρηγορότερα γίνεται στην τάξη και να αρχίσει να διδάσκει.
Αλλά να που έρχονται στο προσκήνιο τα ερωτήματα : μπορείς να είσαι πάντα έτσι ;μπορείς να τα θυσιάσεις όλα γύρω σου για αυτό το σκοπό; Το ξέρεις ότι έτσι πρέπει να γίνει , αλλά όταν όλο δίνεις , όλο αδειάζεις και τα χρόνια περνούν, όταν βλέπεις την αδιαφορία και την ισοπέδωση, όταν ....όταν συμβαίνουν τόσα γύρω σου , πόσο θα αντέξεις χωρίς να χάσεις τίποτα από αυτον τον ενθουσιασμό ;
Θα μου πείτε :
ας ξεκινάμε έτσι εκρηκτικά , τουλάχιστον όταν είμαστε νέοι , που είμαστε μόνοι μας και δεν έχουμε να δώσουμε εξηγήσεις σε κανένα και όσο περνάει ο καιρός μπορούμε να αντικαθιστούμε το πάθος των πρώτων χρόνων με την εμπειρία και τη νηφαλιότητα που ακολουθούν . Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε μπορεί να είναι πάντα ο ίδιος.Ίσως και να μην πρέπει.Αλλά ούτε και ο μαθητής θέλει τους καθηγητές όλων των ηλικιών να του φέρονται με τον ίδιο τρόπο. Μπορεί όμως να είναι το ίδιο σωστός δάσκαλος, το ίδιο απαραίτητος στο μαθητή σε όλη την εκπαιδευτική του διαδρομή.Ο νέος εκπαιδευτικός θα προσφέρει στους μαθητές ευκολότερα διόδους επικοινωνίας σε προσωπικά θέματα, σε προβληματισμούς του σήμερα , θα καταλάβει πιο γρήγορα το σφιγμό και την ανησυχία του νέου , θα γίνει ίσως ευκολότερα πρότυπο , αν αυτό έχει πια κάπιοα σημασία.Ο παλιότερος , όταν θέλει και έχει την ικανότητα , θα δώσει στους μαθητές πιο γρήγορα στέρεες γνώσεις και αρχές , θα δώσει κύρος στο σχολείο.Άλλοτε με το χαμόγελο και άλλοτε με το αυστηρό βλέμμα θα επαναφέρει τους μαθητές στον ορθό για τη γνώση δρόμο. Για το λόγο αυτό είναι πολύ σημαντικό ένας σύλλογος να έχει νέους καθηγητές , άνδρες και γυναίκες , αλλά και καθηγητές κάθε ηλικίας. Τότε ο μαθητής νοιώθει πιο σίγουρος για την πορεία του. Αλλά και οι καθηγητές διδάσκονται από τη διαφορά των ηλικιών τους και γίνονται όλοι πιο υπεύθυνοι.Όλοι έχουν ανάγκη όλους. Όταν υπάρχει επικοινωνία στο σύλλογο , αυτό μεταβιβάζεται αυτούσιο στους και στους μαθητές.
Το μήνυμα λοιπόν της εξαιρετικής συναδέλφου με κάνει άλλη μια φορά , απευθυνόμενος στους συμπολίτες μας , να φωνάξω :
Προσέξτε , φροντίστε το δάσκαλο! Αγκαλιάστε τον , δείξτε του αγάπη , σεβασμό και σφίξτε του το χέρι όταν τον συναντάτε! Δόστε του το δικαίωμα να ζει ως άνθρωπος , να πηγαίνει στο σχολείο με ένα καθαρό και καινούργιο ρούχο , να μπορεί να ζει τον εαυτό του και την οικογένειά του, χωρίς ιδιαίτερα και δεύτερη δουλειά ! Διότι ο δάσκαλος δε διδάσκει με το στόμα αλλά με την ψυχή. ΑΥτή η ψυχή είναι που μπαίνει στο μυαλό των παιδιών σας !
Ο δάσκαλος δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά μόνο δάσκαλος. Αν είναι και κάτι άλλο , τότε δεν είναι τίποτα !
-
Σε σχολειο στα Πατησια συμβαινουν ολα αυτα.Απιστευτα και ομως αληθινα.
Στην Πλ. Κολιατσου ή στον Αγ.Κωνσταντινο? Οποιο απο τα δυο συγκροτηματα σχολειων και να ειναι, δεν ειναι καθολου απιθανα αυτα που λες, ολη η περιοχη κοντευει να γινει ενα γκετο ναρκωτικων και παρανομων αλλοδαπων.
Στην περιοχη του Αγ Νικολαου ειναι το σχολειο.Πραγματι και αυτη η περιοχη ειναι,οπως λες, γκετο ναρκωτικων και ειναι γεματη απο αλλοδαπους.Να φανταστεις πως το 70-80 % των μαθητων ειναι αλλοδαποι.Δεν εχω τιποτα με τους περισσοτερους.Ειναι ευγενικα παιδια και με ηθος,αλλα υπαρχουν και καποιοι που δεν εχουν επιγνωση που βρισκονται και δεν γνωριζουν τους στοιχειωδεις κανονες καλης συμπεριφορας.Μια ομαδα απο αυτους εχει κανει το σχολειο μπαχαλο και ο κινδυνος να επηρεαστουν και οι υπολοιποι ειναι πλεον ορατος.
-
....αλλα υπαρχουν και καποιοι που δεν εχουν επιγνωση που βρισκονται και δεν γνωριζουν τους στοιχειωδεις κανονες καλης συμπεριφορας.Μια ομαδα απο αυτους εχει κανει το σχολειο μπαχαλο και ο κινδυνος να επηρεαστουν και οι υπολοιποι ειναι πλεον ορατος.
Σκέψου για λίγο κάτι: Πως είναι να είσαι παιδί οικονομικού μετανάστη από τις χώρες που συνήθως προέρχονται... Σκέψου σε τι συνθήκες ζουν....
Σκέψου πως είναι να είσαι ξένος... όσο απειλητικός είσαι εσύ για τους άλλους τόσο απειλητικοί είναι και οι “άλλοι οι πολιτισμένοι για σένα”....
Σκέψου πόσο θυμό κουβαλάνε αυτά τα παιδιά…
Υπάρχουν πολλές όψεις αυτής της πραγματικότητας.
Σήμερα επέστρεφα από το νησί και συνταξίδευα με μια πολύ ευγενική κοπελίτσα της Γ’ τάξης του ΤΕΕ. Ήταν Αλβανίδα πήγαινε στη μητέρα και τον πατέρα στην πατρίδα. Οι γονείς της έχουν επιστρέψει αυτή και τα αδέρφια της έμεινα. Δεν γνωρίζει τη μητρική της γλώσσα (κρίμα) και δεν θέλει να επιστρέψει πια στην πατρίδα. Θέλει να μείνει εδώ , να σπουδάσει και να ζήσει.
Στεναχωρήθηκα όταν μου είπε ότι δεν ξέρει τη μητρική της γλώσσα και δεν θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα της, παρά μόνο αναγκαστηκά για να δει τους γονείς της, σκέφτηκα άλλο ένα ξεριζωμένο και διχασμένο άτομο όπως και πολλά άλλα δικά μας παιδιά των ελλήνων οικονομικών μεταναστών.
-
....αλλα υπαρχουν και καποιοι που δεν εχουν επιγνωση που βρισκονται και δεν γνωριζουν τους στοιχειωδεις κανονες καλης συμπεριφορας.Μια ομαδα απο αυτους εχει κανει το σχολειο μπαχαλο και ο κινδυνος να επηρεαστουν και οι υπολοιποι ειναι πλεον ορατος.
Σκέψου για λίγο κάτι: Πως είναι να είσαι παιδί οικονομικού μετανάστη από τις χώρες που συνήθως προέρχονται... Σκέψου σε τι συνθήκες ζουν....
Σκέψου πως είναι να είσαι ξένος... όσο απειλητικός είσαι εσύ για τους άλλους τόσο απειλητικοί είναι και οι “άλλοι οι πολιτισμένοι για σένα”....
Σκέψου πόσο θυμό κουβαλάνε αυτά τα παιδιά…
Υπάρχουν πολλές όψεις αυτής της πραγματικότητας.
Σήμερα επέστρεφα από το νησί και συνταξίδευα με μια πολύ ευγενική κοπελίτσα της Γ’ τάξης του ΤΕΕ. Ήταν Αλβανίδα πήγαινε στη μητέρα και τον πατέρα στην πατρίδα. Οι γονείς της έχουν επιστρέψει αυτή και τα αδέρφια της έμεινα. Δεν γνωρίζει τη μητρική της γλώσσα (κρίμα) και δεν θέλει να επιστρέψει πια στην πατρίδα. Θέλει να μείνει εδώ , να σπουδάσει και να ζήσει.
Στεναχωρήθηκα όταν μου είπε ότι δεν ξέρει τη μητρική της γλώσσα και δεν θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα της, παρά μόνο αναγκαστηκά για να δει τους γονείς της, σκέφτηκα άλλο ένα ξεριζωμένο και διχασμένο άτομο όπως και πολλά άλλα δικά μας παιδιά των ελλήνων οικονομικών μεταναστών.
-
Stenies, ναι, εννοουσα τα σχολεια στου Αγ. Νικολαου και κατα λαθος εγραψα Αγ. Κων/νου.
Mat, αλλο οι οικονομικοι μεταναστες, αλλο οι παρανομοι μεταναστες. Αναμεσα στους δευτερους υπαρχουν πολλοι εγκληματιες, οπως αποδεικνυουν τα απειρα περιστατικα ναρκωτικων, μαστρωπειας, λαθρεμποριας, κλπ που φτανουν καθημερινα στα δικαστηρια. Δεν ειπε κανεις οτι ειναι "κακοι", αλλά οταν δεν εχεις χαρτια για να εργαστεις νομιμα, αργα ή γρηγορα αυτη θα γινει η πραγματικοτητα της ζωης σου.
-
Επειδή δεν είμαστε πια στην εποχή μετά τον
-
Συμφωνώ απολύτως με το mat.
Να προσθέσω ένα λιθαράκι σ'αυτή τη ζοφερή εικόνα. Τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα δεν παίρνουν καν πιστοποιητικό γεννήσεως. Με το που τελειώνουν το σχολείο, είναι αυτομάτως παράνομα. Οι μαθητές μας, έχοντας περάσει 12 χρόνια ελληνικό σχολείο, μόλις ενηλικιωθούν, γίνονται παράνομοι. Δεν θα πρέπει να δράσουμε και γι'αυτό; Ένας σωστός δάσκαλος δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμούς ανάμεσα στους μαθητές του.
Για όσους ενδιαφέρονται, http://www.kounia.org.
-
Ευχαριστούμε για την πληροφορία elranna.
Ομολογώ ότι αυτό με τα πιστοποιητικά γέννησης δεν το έχω πάρει "είδηση" τόσο καιρό. Όπως και να έχει είναι απαράδεκτο. >:(
Ήξερα μόνο πως αν ενηλικιωθούν και δεν συνεχίσουν τις σπουδές τους ή δεν πιάσουν αμέσως δουλειά θα πρέπει να φύγουν πίσω για την πατρίδα τους.
-
Στην Καρδίτσα πάντως που ζω τους αλοδαπούς (εδώ έχουμε Αλβανούς) τους ασφαλίζουν κανονικά και με τον νόμο Τους Ελληνες δεν ασφαλίζουν. Τους αλοδαπούς τους ασφαλίζουν γιατί αλλιώς δεν μπορούσαν (αρχικά ) να έχουν τους εργάτες που ήθελαν και χρειάζονταν με άσπρη κάρτα (η πράσινη αργεί). Στην καρδίτσα λοιπών όλοι οι αλβανοί είναι ασφαλισμένοι και όλοι εμείς τα νέα παιδιά που δουλεύουμε δεν είμαστε ασφαλισμένοι.
Επειδή γεννήθηκα στη Γερμανία δεν έχω τίποτα εναντίων κανενός εκτός αν προσβάλει (λεκτικά ή όχι) τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μου και κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα η δική μου και όλων των Ελλήνων. Αν ζου μια φυσιολογική ζωή δεν με ενοχλούν καθόλου.
-
Επειδή γεννήθηκα στη Γερμανία δεν έχω τίποτα εναντίων κανενός εκτός αν προσβάλει (λεκτικά ή όχι) τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μου και κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα η δική μου και όλων των Ελλήνων. Αν ζου μια φυσιολογική ζωή δεν με ενοχλούν καθόλου.
Γιατί μόνο όταν προσβάλονται ή θίγονται οι έλληνες και τα ελληνικά ήθη και έθιμα πρέπει να ενοχλούμαστε? Δηλαδή, Μόνο όσα κλείνει η πόρτα του σπιτιού μας θα πρέπει να μας απασχολούν?
-
Mat, δε νομιζω οτι στο φιλικο σου κυκλο βρισκεται πολυ μεγαλος αριθμος μεταναστων (νομιμων και παρανομων) κι ετσι λες αυτα που ξερεις απο τη θεωρια κι οχι απο την πραξη. Το λεω απολυτως φιλικα, πραγματικα. :) Προσωπικα, εχω πολλες σχεσεις με μεταναστες κι εχω βρεθει στη θεση τους (νομιμα) πανω απο μια φορα.
Οι παρανομοι μεταναστες εχουν προβλημα, ακριβως γιατι μπαινουν παρανομα. Ειναι πολυ ευκολο για εναν μεταναστη να βρισκεται στην Ελλαδα νομιμα, καθως η αδεια παρανομης πραγματικα ΔΕΝ κοστιζει τοσο πολυ σε σχεση με τα οσα κερδιζουν καθε μηνα. Αναλογως με τη δουλεια που κανουν στην Ελλαδα κι επειδη πολλοι δεν ενδιαφερονται για συνταξη, οι περισσοτεροι ΔΕ θελουν τα πραγματικα τους εσοδα να φαινονται και ειτε ζητουν απο τον εργοδοτη να τους βαζει το ελαχιστο ασφαλιστρο (ωστε απο τη μια να εχουν ασφαλιση υγειας, αλλά απο την αλλη να μην πληρωνουν εφορια και να μπορουν να παιρνουν τα διαφορα επιδοματα, οπως το επιδομα ενοικιου), ειτε ζητουν να μην τους βαζει καθολου ενσημα γιατι πληρωνουν οι ιδιοι το ελαχιστο ασφαλιστρο μεσω αλλης, πλασματικης δουλειας. (π.χ. τα συνεργεια καθαρισμου πολυκατοικιων δουλευουν με παρανομες αλλοδαπες με χαμηλο μισθο και χωρις ενσημα, ενω ο εργοδοτης πληρωνει ενσημα στο ΙΚΑ σε όνομα νομιμης αλλοδαπης - λαμβανοντας και καποιο αζημιωτο απο τη νομιμη αλλοδαπη, φυσικα, αφου της κανει εξυπηρετηση, η οποια ομως ετσι χαντακωνει την παρανομη, μιας κι ο εργοδοτης πληρωνει την παρανομη λιγοτερο απο οσο θα πληρωνε τη νομιμη)
Ενω λοιπον οι νομιμοι μεταναστες εχουν πολυ περισσοτερα λεφτα απο οσα φαινονται να εχουν, κυριως μεσω συστηματικης φοροδιαφυγης και ληψης επιδοματων (οπως και οι Ελληνες, εξαλλου!), οι παρανομοι ζουν με πενιχρα μεσα και συχνα εξωθουνται σε εγκληματικους δρομους. Αυτο μπορει να το διαπιστωσει ο οποιοσδηποτε εχει γνωση των σχετικων στατιστικων στοιχειων ή επαφη με συγκεκριμενους χωρους. (π.χ. μια βολτα απο την Ευελπιδων να κανεις μια μερα, θα δεις τι γινεται κατα τις προσαγωγες και τα ποσοστα των παρανομων μεταναστων αναμεσα στους εγκληματιες... Οπως ξαναπα, αυτο δε σημαινει οτι ειναι "κακοι", απλα ειναι μια πραγματικοτητα...)
Κατα τ'άλλα, φυσικα συμφωνω με την παροχη βοηθειας στους παρανομους μεταναστες, χορηγησης πιστοποιητικων γεννησης στα παιδια τους, και οσα άλλα πρεπει να κανει ενα πραγματικα ανθρωπιστικο κρατος. Απλα να μην αγνοουμε την πραγματικοτητα, πιστευοντας οτι ολοι οσοι δεν εχουν κανονικη δουλεια ζουν φτωχικα, πλην τιμια.
-
Mat, δε νομιζω οτι στο φιλικο σου κυκλο βρισκεται πολυ μεγαλος αριθμος μεταναστων (νομιμων και παρανομων) κι ετσι λες αυτα που ξερεις απο τη θεωρια κι οχι απο την πραξη. Το λεω απολυτως φιλικα, πραγματικα. :)
Φιλικά και γω σε ρωτώ που διάβασες σε όσα γράφω να αναφέρω πως στον φιλικό μου κύκλο "βρίσκεται πολύ μεγάλος αριθμός μεταναστών"? ::) ???
Φυσικά είναι δικαίωμα σου να νομίζεις ότι θέλεις και δεν έχω καμία διάθεση να σου χαλάσω την εντύπωση ότι εσύ ξέρεις και κατέχεις στην πράξη τα πράγματα ενώ εγώ στη θεωρία ;D
Μόνο, επειδή δεν γνωρίζεις που εργάζομαι και ούτε είμαι υποχρεωμένη φυσικά να στο κοινοποιήσω, σε πληροφορώ ότι όσα στοιχεία έδωσα περί του κόστους της άδειας παραμονής και διαδικασίας τα γνωρίζω όχι από τη "θεωρία" αλλά στη πράξη. 8) Ακόμη τυγχάνει να κατάγομαι και να ζω τελευταία σε ένα νησί με 17000 μετανάστες έ κάτι αντιλαμβάνομαι κι εγώ :P
(αν σε ενδιαφέρουν τα στοιχεία και η ιστορία δες εδώ:http://www.imerazante.gr/imera/news/detail.php?ID=5158)
Προσωπικα, εχω πολλες σχεσεις με μεταναστες κι εχω βρεθει στη θεση τους (νομιμα) πανω απο μια φορα.
Μπράβο που εσύ έχεις πολλές σχέσεις με μετανάστες και έχεις υπάρξει πολλάκις νομίμη/νόμιμος μετανάστης αλλά αυτό δεν σε νομιμοποιεί ή δεν σε καθιστά και φορέα της απόλυτης αλήθειας.
Οι παρανομοι μεταναστες εχουν προβλημα, ακριβως γιατι μπαινουν παρανομα. Ειναι πολυ ευκολο για εναν μεταναστη να βρισκεται στην Ελλαδα νομιμα, καθως η αδεια παρανομης πραγματικα ΔΕΝ κοστιζει τοσο πολυ σε σχεση με τα οσα κερδιζουν καθε μηνα. Αναλογως με τη δουλεια που κανουν στην Ελλαδα κι επειδη πολλοι δεν ενδιαφερονται για συνταξη, οι περισσοτεροι ΔΕ θελουν τα πραγματικα τους εσοδα να φαινονται και ειτε ζητουν απο τον εργοδοτη να τους βαζει το ελαχιστο ασφαλιστρο (ωστε απο τη μια να εχουν ασφαλιση υγειας, αλλά απο την αλλη να μην πληρωνουν εφορια και να μπορουν να παιρνουν τα διαφορα επιδοματα, οπως το επιδομα ενοικιου), ειτε ζητουν να μην τους βαζει καθολου ενσημα γιατι πληρωνουν οι ιδιοι το ελαχιστο ασφαλιστρο μεσω αλλης, πλασματικης δουλειας. (π.χ. τα συνεργεια καθαρισμου πολυκατοικιων δουλευουν με παρανομες αλλοδαπες με χαμηλο μισθο και χωρις ενσημα, ενω ο εργοδοτης πληρωνει ενσημα στο ΙΚΑ σε όνομα νομιμης αλλοδαπης - λαμβανοντας και καποιο αζημιωτο απο τη νομιμη αλλοδαπη, φυσικα, αφου της κανει εξυπηρετηση, η οποια ομως ετσι χαντακωνει την παρανομη, μιας κι ο εργοδοτης πληρωνει την παρανομη λιγοτερο απο οσο θα πληρωνε τη νομιμη)
Ενω λοιπον οι νομιμοι μεταναστες εχουν πολυ περισσοτερα λεφτα απο οσα φαινονται να εχουν, κυριως μεσω συστηματικης φοροδιαφυγης και ληψης επιδοματων (οπως και οι Ελληνες, εξαλλου!), οι παρανομοι ζουν με πενιχρα μεσα και συχνα εξωθουνται σε εγκληματικους δρομους. Αυτο μπορει να το διαπιστωσει ο οποιοσδηποτε εχει γνωση των σχετικων στατιστικων στοιχειων ή επαφη με συγκεκριμενους χωρους. (π.χ. μια βολτα απο την Ευελπιδων να κανεις μια μερα, θα δεις τι γινεται κατα τις προσαγωγες και τα ποσοστα των παρανομων μεταναστων αναμεσα στους εγκληματιες... Οπως ξαναπα, αυτο δε σημαινει οτι ειναι "κακοι", απλα ειναι μια πραγματικοτητα...)
Κατα τ'άλλα, φυσικα συμφωνω με την παροχη βοηθειας στους παρανομους μεταναστες, χορηγησης πιστοποιητικων γεννησης στα παιδια τους, και οσα άλλα πρεπει να κανει ενα πραγματικα ανθρωπιστικο κρατος. Απλα να μην αγνοουμε την πραγματικοτητα, πιστευοντας οτι ολοι οσοι δεν εχουν κανονικη δουλεια ζουν φτωχικα, πλην τιμια.
Είσαι πολύ ξεκάθαρος/ρη στη τοπθέτηση σου οι νόμιμοι μετανάστες είναι ζάπλουτοι, φοροφυγάδες,και οι παράνομοι εγκληματίες.
Κι αφού έχεις γνώση των σχετικών στατιστικών και επαφή με συγκεκριμένους χώρους, θα σου πρότεινα μιας και εσύ γνωρίζεις να ανοίξεις ένα άλλο θέμα και να μας δώσεις επίσημα στοιχεία που σχετίζουν τα ποσοστά εγκληματικότητας με τους παράνομους μετανάστες.
Τέλος, δεν νομίζω να υποστήριξα κάπου πως οι "παράνομοι" μετανάστες ζουν φτωχικά, πλήν τίμια.
Πιστεύω όμως πως όσες πιθανότες εκδήλωσης παραβατικής και εγκληματικής συμπεριφοράς έχουν οι οικονομικά εξαθλιωμένοι πατριώτες μας άλλες τόσες έχουν και οι "παράνομοι" μετανάστες.
-
οι νόμιμοι μετανάστες είναι ζάπλουτοι, φοροφυγάδες,και οι παράνομοι εγκληματίες.
Αλλοιωνεις τα γραφομενα μου. Εγω ειπα οτι εχουν "πολυ περισσοτερα χρηματα απο οσα φαινονται να εχουν", οχι οτι ειναι ζαμπλουτοι (π.χ. πολλα ζευγαρια Αλβανων, Ρουμανων και Πολωνων βγαζουν 3000 το μηνα, ενω στην εφορια και στο ΙΚΑ δε φαινονται να βγαζουν ουτε τα μισα... αλλά σιγουρα αυτο το γεγονος δεν τους κανει ζαμπλουτους). Φοροφυγαδες ειναι, οπως και πολλοι Ελληνες.
Πιστεύω όμως πως όσες πιθανότες εκδήλωσης παραβατικής και εγκληματικής συμπεριφοράς έχουν οι οικονομικά εξαθλιωμένοι πατριώτες μας άλλες τόσες έχουν και οι "παράνομοι" μετανάστες.
Συμφωνουμε.
τυγχάνει να κατάγομαι και να ζω τελευταία σε ένα νησί με 17000 μετανάστες έ κάτι αντιλαμβάνομαι κι εγώ Tongue
(αν σε ενδιαφέρουν τα στοιχεία και η ιστορία δες εδώ:http://www.imerazante.gr/imera/news/detail.php?ID=5158)
Μα αυτο το λινκ που εβαλες απλά επιβεβαιωνει τα γραφομενα μου! ;) Ιδου πώς περιγραφει τους νομιμους μεταναστες σε αντιδιαστολη με τους παρανομους:
Ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί που έφτασαν στο νησί μας, πριν από δεκατέσσερα χρόνια, ρακένδυτοι και δυστυχισμένοι, σήμερα, είναι επιχειρηματίες, ζούν αξιοπρεπώς, έχουν αγοράσει σπίτια και οικόπεδα, ενώ τα παιδιά τους φοιτούν στα σχολεία μας και αποσπούν πρωτιές με την εισαγωγή τους στα ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας.
Σημειωτέον, ότι πέραν των νομίμων αλλοδαπών, υπάρχουν και παράνομοι, οι οποίοι κινούνται σε «υπόγειες διαδρομές», με συνέπεια την αύξηση της εγκληματικότητας
Κι οπως συμφωνουμε, οι Ελληνες δεν πανε πισω:
αλλά το δυστύχημα είναι ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα στη Ζάκυνθο τα έχουν διαπράξει Ζακυνθινοί.
-
Μια και μιλάμε για μετανάστες να σας περιγράψω ένα πρόβλημα
Ένας μαθητής (καλός σε επιδόσεις και πολύ έξυπνος) που δεν έχει κλείσει ακόμα τα 17 έτη,
πήρε πριν από λίγες μέρες χρυσό μετάλλιο στους βαλκανικούς αγώνες στο ΤΑΕ Κ
-
mat όπως εμείς οι Έλληνες δεν πήραμε το τρένο πληρώσαμε (και το 50 αν θυμάμαι καλά η Ελλάδα ήταν εντελώς Αλβανία από άποψη φτώχιας) και δουλέψαμε (εννοώ οι γονείς μας) πήγαμε σχολείο άλλοι έγιναν επιχειρηματίες. (όπως οι αλλοδαποί εδώ φυσικά) δεν προσβάλαμε κανένα δεν ενοχλήσαμε κανένα και σεβαστήκαμε τους νόμους του κράτους που μας φιλοξενούσε.. Αυτό εννοούσα.
Εμένα προσωπικά πιο πολύ με βοήθησε μια οικογένεια Αλβανών που έμενα στο πάνω διαμέρισμα από το δικό μου περισσότερο απ' ότι Έλληνες. Δεν είχα ποτέ κάτι εναντίων τους. Μόνο με αυτούς (και εννοώ όλους) όσους παρανομούν με τα γνωστά επακόλουθα. Και δεν έχω κάτι ούτε και με αυτούς που μπήκαν παράνομα και θα σας αναφέρω ένα περιστατικό που συνέβη ένα καλοκαίρι που ήμουν στα καπνά. Από το χωρίο μου που είναι στα Ελληνογιουσλαβικά σύνορα περνούσαν Ρουμάνοι συνήθως. Έρχεται ένας κύριος και μου ζητούσε πληροφορίες ήξερε 5 γλώσσες εκτός από Αγγλικά και τελικά μίλησε με τον μπαμπά μου Γερμανικά. Είναι δυνατός αυτός κύριος με τη γυναίκα του να ήρθε για να κάνει εγκλήματα; Φαινόταν που ήταν μορφωμένος. Η δυστυχία και η εξαθλίωση δεν ξέρουμε που θα έφταναν και εμάς.
Νομίζετε πως είναι μακριά η μέρα που θα ξαναγίνουμε μετανάστες με την οικονομική εξαθλίωση που έχουμε; Όλα τα παιδιά στο χωρίο μου που ήρθαν Ελλάδα από τη Γερμανία ξανάφυγαν παρότι είχαν σπίτια στη Θεσ/νίκη και είναι ένα σημαντικό προσόν το να μην έχεις ενοίκιο.
Τα άλλα τα είπε ο utenar...
-
Είναι στην Ελλάδα με χαρτιά αυτός και οι γονείς του πάνω από 10 χρόνια, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται να του δώσει ελληνική ιθαγένεια (παρόλο που την θέλει).
Του έχουν πει να καταθέσει κάποια χαρτιά και 1150 ευρώ και άγνωστο πότε και αν του απαντήσουν...
Δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι η διαδικασία πρέπει πρώτα να πληρώσουν και αν τελικά θα του τη δώσουν την ελληνική ιθαγένεια, γιατι ως κράτος και κοινωνία διαθέτουμε μεν την "εξυπνάδα" να εισπράξουμε άλλα όχι και τόση για να:
Σε άλλη χώρα θα του έδιναν ιθαγένεια σε λίγες ημέρες για να τον εκμεταλλευτούν σε αθλητικό επίπεδο.
Στην Ελλάδα ποιος θα τον βοηθήσει; (Η ελληνική ομοσπονδία του ΤΑΕ Κ
-
Πάντως είναι παράλογο ειδικά για τα παιδιά που γεννιούνται εδώ να μην παίρνουν αυτόματα και την ελληνική υπηκοότητα. Μέχρι και στην Αμερική που δεν δέχεται μετανάστες αν γεννηθεί ένα παιδί εκεί παίρνει αυτόματα την υπηκοότητα. Δεν μπορούν καν να δουν το όφελος; Αναρωτιέμαι. Λύσεις δεν υπάρχουν πουθενά και για αυτό το λόγο έχουμε κάνει την τηλεόραση και τους δημοσιογράφους επιλυτές προβλημάτων. Είναι όμως αυτή η λύση;
Έχουμε χάσει κάθε εμπιστοσύνη (όποια και αν ήταν αυτή) στους πολιτικούς και στην πολιτική. Και για αυτό το λόγο είδαμε το θέατρο του παραλόγου στις τελευταίες εκλογές. Έχω ακούσει ανθρώπους να λένε "Α! ρε Χίτλερ που τους χρειάζεται" ή "Α ρε Παπαδόπουλε" και ανατριχιάζω.
:'(
-
Το καταπληκτικότερο όλων είναι ότι η πιο δύσκολη κατηγορία για υπηκοότητα είναι οι
-
Πάντως είναι παράλογο ειδικά για τα παιδιά που γεννιούνται εδώ να μην παίρνουν αυτόματα και την ελληνική υπηκοότητα. Μέχρι και στην Αμερική που δεν δέχεται μετανάστες αν γεννηθεί ένα παιδί εκεί παίρνει αυτόματα την υπηκοότητα. Δεν μπορούν καν να δουν το όφελος; Αναρωτιέμαι. Λύσεις δεν υπάρχουν πουθενά και για αυτό το λόγο έχουμε κάνει την τηλεόραση και τους δημοσιογράφους επιλυτές προβλημάτων. Είναι όμως αυτή η λύση;
Έχουμε χάσει κάθε εμπιστοσύνη (όποια και αν ήταν αυτή) στους πολιτικούς και στην πολιτική. Και για αυτό το λόγο είδαμε το θέατρο του παραλόγου στις τελευταίες εκλογές. Έχω ακούσει ανθρώπους να λένε "Α! ρε Χίτλερ που τους χρειάζεται" ή "Α ρε Παπαδόπουλε" και ανατριχιάζω.
:'(
Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγραφε ο Μπρεχτ σε ένα ποίημά του :
'' .................................................
ο πόλεμος γκρέμισε ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους ''
Είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η χώρα συνεχίζει την παρακμή της.Δεν μπορεί να λύσει ούτε ένα μικρό προβληματάκι που σιγά σιγά θα μεγαλώσει ! Δεν ασχολούμαι πια μαζί της. Μακάρι να μπορούσα να επισπεύσω τον κατήφορο μέχρι τη συντριβή κι ας είμαι και γω μαζί !
Λυπάμαι μόνο τα μικρά παιδιά που δεν έχουν ακόμα μερίδιο ευθύνης.Ίσως και τους ανήμπορους.Γιατί πια οι Έλληνες ζουν με ένα σκοπό : να δουν πόσο κάτω θα φτάσει αυτός ο τόπος που μέχρι και πριν από 30 χρόνια πήγαινε καλά. Αλλά ας κρατήσουμε και μια μικρή ελπίδα ζωντανή ότι μπορεί να κάνουμε λάθος.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους !!!
-
Ετσι ειναι συναδελφε MATH. Επειδη εχουμε 2-3 κινητα ο καθενας και απο 3-4 αυτοκινητα η καθε οικογενεια νομιζουμε οτι βελτιωθηκε και το επιπεδο της ζωης μας. Επειδη εχουμε υπερχρεωθει ολοι οι Ελληνες στις τραπεζες για να καταναλωνουμε οτι βρουμε μπροστα μας νομιζουμε οτι αποκτησαμε και ποιοτητα ζωης . Λενε ορισμενοι οτι παλιοτερα ο κοσμος δεν ειχε να φαει και τωρα που πηγαινουμε στα supermarket φορτωνοντας την πιστωτικη και δεν αγοραζουμε ενα βιβλιο ειμαστε καλυτερα?
Εγω λεω πως δεν εχει πιο κατω.
-
Mέρα που είναι ας "σκεφτούμε θετικά" όπως μας προτρέπει στο blog του ο Στάθης Χαϊκάλης κι όσοι από εμάς έχουν λίγο χρόνο πριν πέσουμε με τα μούτρα στη γαλοπούλα κι όλα τα καλά που θα καταβροχθίσουμε ας διαβάσουμε για ένα: Ένα μικρό «θαύμα» στην «κόλαση» της Γκράβας (http://stathishaikalis.blogspot.com/2007/12/blog-post_24.html).
Όσο μπορούμε να σκεφτόμαστε ακόμη θετικά νομίζω Υπάρχει Ελπίδα και έχουμε ανάγκη και υποχρέωση να τη στηρίζουμε για μας τους ίδιους πρώτα από όλα και για τους γύρω μας
Καλά Χριστούγεννα και Καλή συνέχεια σε όλους. :)