Να μην ξεχνάμε ότι είναι παιδιά!

[k_k]

Δύσκολο θέμα ανοίξαμε....

Πάντως, νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε μια σημαντική διάκριση. Υπάρχουν προβλήματα συμπεριφοράς που αφορούν σωματική ακεραιότητα, όπως αυτό που αναφέρθηκε για το παιδί που χτυπάει τα κεφάλια άλλων παιδιών στον τοίχο. Εκεί παρεμβαίνουμε, εξηγώντας πάντα γιατί το κάνουμε. Θέλουμε τους μαθητές μας -και τους εαυτούς μας- σώους και αβλαβείς!

Για τα προβλήματα με τα χαρτάκια και τα προστυχόλογα, έχω την εντύπωση ότι μάλλον είμαστε λίγο υπερβολικοί. Ας θυμηθούμε τι κάναμε όταν εμείς είμασταν μαθητές. Δεν νομίζω ότι είμασταν και ακριβώς αγγελούδια! Τουλάχιστον εγώ δεν ήμουνα. Κάποιες συμπεριφορές, όσο προσβλητικές και να είναι, είναι μέσα στα όρια του φυσιολογικού, ή μάλλον του αναμενόμενου από εφήβους. Ας είμαστε και λίγο ειλικρινείς! Μια νέα καθηγήτρια, ειδικά όταν μπαίνει σε λύκειο, είναι η χαρά όλων των αγοριών. Και ένας νέος καθηγητής η χαρά των κοριτσιών. Θα ήταν παράλογο να μην συνέβαινε αυτό. Το πώς θα το χειριστούμε, είναι άλλο ζήτημα. Αλλά σίγουρα δεν τίθεται θέμα τιμωρίας για ένα χαρτάκι τέτοιου τύπου! Και μεταξύ μας, δεν έχω καταλάβει που είναι το πρόβλημα ακριβώς. Στο γεγονός ότι το τα παιδιά σκέφτονται έτσι ή στο γεγονός ότι το έγραψαν σε χαρτάκι μέσα στην τάξη; Αν δεν το έγραφαν σε χαρτάκι μέσα στην τάξη, και το συζητούσαν στο διάλειμμα ή όταν ήταν έξω για καφέ, θα είχε διαφορά ή όχι; Δεν νομίζω ότι είναι ο ρόλος μας να επιβάλλουμε τέτοιου τύπου λογοκρισία στα παιδιά. Αν θέλουν να χαρακτηρίσουν μια καθηγήτρια, θα το κάνουν είτε το γράψουν σε χαρτάκι είτε όχι. Ας θυμηθούμε λίγο τι σχόλια κάναμε εμείς για τους καθηγητές μας! Είμαστε άραγε τόσο διαφορετικοί από τους μαθητές μας ή έχουμε ξεχάσει ότι υπήρξαμε και εμείς κάποτε παιδιά;

Εσυ αν ήσουν στη θέση της συναδέλφου και επιανες ενα χαρτάτι εν ώρα μαθήματος , που είχε πρόθεση να σταλθεί σε άλλο μαθητή και περιέγραφε προστυχες λεπτομέριες σεξουαλικής πράξης του μαθητή μαζί σου , πώς θα αντιδρούσες ?

Η ακόμα στο πιο light περιστατικό , αν σε αποκαλούσε μαθητής πουτάνα ή κάτι παρόμοιο , πως θα αντιδρούσες ?

Θεωρείς οτι πρέπει τέτοια περιστατικά να αγνοηθουν ?

[PDE ads]

[elranna]

Σε καμία περίπτωση, δεν θεωρώ ότι πρέπει να αγνοηθούν τέτοια περιστατικά. Προσωπικά, όταν δω χαρτάκι στην τάξη, το παίρνω και το καταστρέφω ΧΩΡΙΣ να το διαβάσω. Επαναλαμβάνω ότι δεν μου είναι ξεκάθαρο αν το πρόβλημα είναι το χαρτάκι, ή ότι γράφτηκαν συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί! Αν κάποιος μαθητής χρησιμοποιούσε κάποιους χαρακτηρισμούς για μένα ή για οποιονδήποτε άλλο μαθητή/τρια στη τάξη δυνατά, έτσι ώστε να το ακούσουν όλοι, εκεί θα αντιδρούσα. Απλά, θεωρώ ότι σαν περιστατικό είναι πολύ πιο light από συμπεριφορές που μπορεί να τραυματίσουν μαθητές.

Όσον αφορά τους χαρακτηρισμούς ειδικότερα, με προβληματίζουν πολύ περισσότερο χαρακτηρισμοί που αποδίδονται σε μαθητές/τριες, και κυρίως αυτοί που σχετίζονται με διάφορα είδη ρατσισμού. Έχω ακούσει διάφορα κατά καιρούς, από το να κοροϊδεύουν στυγνά τα ξενικά ονόματα, μέχρι και ανοιχτές προσβολές για συγκεκριμένες εθνικότητες. Και ειλικρινά, εκεί δεν ξέρω πως να παρέμβω, γιατί και κάποιοι συνάδελφοι το θεωρούν φυσικό και αυτονόητο να συμβαίνει, και δεν χρειάζεται να σχολιάσω τους γονείς.

[k_k]

Αν κάποιος μαθητής χρησιμοποιούσε κάποιους χαρακτηρισμούς για μένα ή για οποιονδήποτε άλλο μαθητή/τρια στη τάξη δυνατά, έτσι ώστε να το ακούσουν όλοι, εκεί θα αντιδρούσα.

Το ερώτημα είναι : Πώς θα αντιδρούσες ?
Εστω οτι γίνεται φωνακτά ...........
.............αν και σε χαρτάκι να είναι , με το να το πετάξεις ,δεν  αποφευγεις τις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν , οπου θα είσαι γυμνή στη φαντασία των εμπλεκόμενων μαθητών και για αυτές τις συζητήσεις θα φταίει ένα ''κωλόπαιδο'' (ισως κάποιοι να διαφωνήσουν στον χαρακτηρισμό και το συζητάμε )

Εξάλλου το χαρτάκι είχε αποδέκτη ή αποδέκτες ! Αρα με το να μην το διαβάσεις , λύθηκε το πρόβλημα ?

[happiness]

@elranna

Για μένα το θέμα είναι ότι όταν κανείς επιλέγει να κάνει μια πράξη, πρέπει στην συνέχεια να αποδέχεται και τις όποιες συνέπειές της. Όταν λες (ή ζωγραφίζεις) προσβητικά πράματα για έναν άλλο άνθρωπο, υπάρχει πάντα μία (μικρή ή μεγάλη) πιθανότητα ο άνθρωπος αυτός να το μάθει. Όταν γίνει αυτό πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς τις συνέπειες. Εάν αυτός που λέει τις προσβολές είναι πχ εσύ και αναφέρεσαι σε κάποιον άλλο συνάδελφο, τότε λογικό είναι να περιμένεις καμιά μύνηση για εξύβριση. Εάν είσαι μαθητής και το άτομο στο οποίο αναφέρεσαι είναι καθηγητής, τότε λογικό είναι να περιμένεις αποβολή (για αρχή). Την μύνηση σε αυτή την περίπτωση την γλιτώνεις γιατί είσαι παιδί και μαθητής.

[PDE ads]

[MATH]

Επίσης συνάδελφος μου είχε δείξει χαρτάκι που είχε πάρει απο μαθητή εν ώρα μαθήματος .........
Το χαρτάκι είχε προστυχόλογα με πρωταγωνιστές την καθηγήτρια και τον μαθητή !!!
Η καθηγήτρια δεν το πήγε στο σύλλογο για να μην δώσει έκταση και να μην μαθευτεί .........
Ποια η γνώμη σας ?

Πέρισυ που μια νέα συνάδελφος έφερε παρόμοιο χαρτάκι στο σύλλογο(Λυκείου) , εισηγήθηκα 5 μερούλες . Τελικά η ίδια εισηγήθηκε 2 διότι  το χαρτάκι ήταν λιγο ασαφές και αυτή νέα(αναπληρώτρια , άρα ορεξάτη και συμβιβαστική)   και του δώσαμε 4 μέρες.Το σχολείο δεν είναι χώρος ύβρεων  και προσβολών. Ό,τι γίνεται , γίνεται συνήθως επειδή οι μαθητές οσμίζονται ότι οι καθηγητές είναι χαλαροί και ο διευθυντής δεν  ρίχνει μεγάλες ποινές. Φέτος έχω στο σύλλογο και δυο συναδέλφισσες σαραντάρες που απορώ ακόμα που δεν έφαγε κανένας ψευτομαγκάκος χαστούκι. Αλλά τις φοβούνται (έχουν και μπόι) και συγχρόπνως τις αγαπάνε γιατί κάνουν καλό μάθημα , οπότε κατάλαβαν ότι δεν τους παίρνει. Αλλά και ο σύλλογος δεν χαρίζεται σε θέματα συμπεριφοράς.Με μέτρο βέβαια , χωρίς υπερβολές , δίνοντας ευκαιρία για μεταμέλεια σε απλά παραπτώματα , αλλά σε περίπτωση προσβολής συναδέλφων είμαστε αμίληκτοι. Κατά τα άλλα όλα κυλάνε ήσυχα!
  Η εικόνα του συλόγου είναι καθοριστική για τη λειτουργία ενός σχολείου!

[elytron]

happiness και math συμφωνώ μαζί σας: happiness, έχεις απόλυτο δίκιο για τις συνέπειες των πράξεων και την ανάληψη της ευθύνης γι αυτές. Στο σχολείο όπου είχε συμβεί ανάλογο περιστατικό, οι μαθητές του τμήματος υποστήριξαν τους "χαρτάκηδες" με το επιχείρημα  ότι οι έφηβοι είναι ανώριμοι και δε θα πρέπει κανείς να τους καταλογίζει ευθύνες... Κι όμως, πού θα μάθει κανείς καλύτερα να αναλαμβάνει ευθύνες για τις πράξεις του παρά στο σχολείο; math, έχεις δίκιο για το σύλλογο. Προσωπικά αισθάνομαι ακόμα μπερδεμένη με το περιστατικό που συνέβη στο σχολείο μου πριν από τρία χρόνια, ακριβώς γιατί ο σύλλογος έριξε αυστηρές ποινές, ο λυκειάρχης όμως τριγυρνούσε και φώναζε "θα τα εξοντώσετε τα παιδιά!", μετά χτυπούσε τους μαθητές συγκαταβατικά στην πλάτη όταν τους στέλναμε στο γραφείο γιατί βρίζαν στην τάξη, στη συνέχεια αποπειραθήκαμε να συντάξουμε εσωτερικό κανονισμό όταν το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο, οι μισοί καθηγητές δήλωσαν ότι δεν θα τον τηρήσουν, φυσικά δεν ίσχυσε ποτέ ο κανονισμός, και όταν την τελευταία μέρα παιδιά της τρίτης λυκείου ήρθαν μεθυσμένα στο σχολείο και προξένησαν σημαντικές καταστροφές στο κτίριο, ψάχναμε να βρούμε τι έφταιξε.
Σήμερα στο σχολείο μου συνέβη ένα ανάλογο περιστατικό: στο μάθημα της πληροφορικής, στη γ΄ λυκείου, ο καθηγητής έκανε παρατήρηση σε ένα μαθητή κι εκείνος είπε δυνατά στα τούρκικα (το σχολείο είναι μειονοτικό): θα τον πη..ξω! Έγινε πανικός στην τάξη, ο καθηγητής έξαλλος πήγε το μαθητή στο διευθυντή, αξιώνοντας να μάθει τι ακριβώς είπε ο μαθητής, ο μαθητής δεν έλεγε τι είπε, τελικά κάποιος από το τμήμα "σφύριξε" τι ειπώθηκε, και αύριο έχουμε σύλλογο για να του επιβληθεί αποβολή πάνω από τις δύο μέρες που του έδωσε κατ' αρχήν ο διευθυντής. Αυτά.

[kathyk]

παιδιά τί είναι αυτά που διαβάζω;; εγώ είμαι σε νηπιαγωγείο και τουλάχιστον δεν έχω τέτοια θέματα. πιστέψτε με όμως ότι και σε μας γίνεται Ο πανικός όταν έχουμε επιθετικότατα παιδιά και από πίσω πρόβλημα με γονείς. μέχρι και δόντια σπάνε..

[aphrodite]

[elytron]

Αυτή που χαλιέται πιο πολύ και από τους μαθητές είναι η φιλόλογος που έχει αναλάβει το πρακτικό και κάθε 1-2 μέρες γράφει το κατεβατό.

Εμάς μας έγινε παρατήρηση από συναδέλφισσα που θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο για το ποινολόγιο, να κόψουμε το λαιμό μας, να βρούμε άκρη ώστε να μη βάζουμε ωριαίες αποβολές, γιατί βαριέται να τις περνάει. Το κωμικό είναι ότι όταν ψάξαμε να βρούμε το ποινολόγιο (το οποίο κάθε καθηγητής που αποβάλλει ωριαία έναν μαθητή το συμπληρώνει μόνος του, και ο διευθυντής απλώς υπογράφει), δεν υπήρχε πουθενά.

[stenies]

Σήμερα έγινε και άλλο περιστατικό.Ένας τριτοετής μαθητής της α γυμνασίου και αρκετά σωματώδης έδωσε κλωτσιά στα πλευρά σε ένα πρωτάκι μικροκαμωμένο.Είχα εφημερία και το παιδί ήρθε και μου παραπονέθηκε ότι πονουσε.Φοβήθηκα μήπως του έσπσσε κανένα πλευρό.Τον πήγα στον διευθυντή και ευτυχώς αυτός αντέδρασε άμεσα και του έδωσε αποβολή.Πιστεύω πως η μια μέρα είναι λίγη για την πράξη του.Κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των παιδιών.Ξέχασα να σας πω πως ο συγκεκριμένος μαθητής ανήκει στην ομάδα των παιδιών που χτυπάνε τα παιδιά στον τοιχο.Συζήτησα με τον μικρό και μου εκμυστηρεύτηκε και άλλα παρόμοια περιστατικά με τον ίδιο μαθητή.Του είπα γιατί δεν το είπε και μου απάντησε πως φοβάται μήπως τον χτυπήσει.Που ζούμε βρε παιδιά?να φοβούνται τα παιδιά μέσα στο σχολείο?Να σας πω την αλήθεια και εγώ φοβάμαι γιατι κάποια στιγμη που είχα εφημερία στην αυλή και έκανα παρατήρηση σε κάποιον που μιλούσε με εξωσχολικό,ο εξωσχολικός μου έβγαλε μαχαίρι.Μετά απο όλα αυτά τι να πω.Περιμένω να τελειώσει η χρονιά και να μη συμβεί κάτι κακό.

[morgan]

κάποια στιγμη που είχα εφημερία στην αυλή και έκανα παρατήρηση σε κάποιον που μιλούσε με εξωσχολικό,ο εξωσχολικός μου έβγαλε μαχαίρι.

 

stenies, από το Σικάγο μας γράφεις;
Συγνώμη, αν δεν σε πειράζει, πες μας σε ποια ακριβώς περιοχή είναι το σχολείο σου;

[elytron]

Ξαναδιαβάζοντας το topic, και αναπόφευκτα και τα δικά μου posts, από την αρχή, νiώθω την ανάγκη να απολογηθώ για την ασυνέχεια και την αντιφατικότητα των θέσεών μου. Ξεκίνησα με γνήσια συγκίνηση για όλα εκείνα που κατέθεσαν οι μικροί μου μαθητές για το δικό τους κόσμο και τη δική τους θλίψη, και καταλήγω σε πολεμοχαρείς ιαχές για πεντάρες αποβολές και ποινολόγια. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η αντίφαση και η αβεβαιότητα με ακολουθούν σε ολόκληρη τη διάρκεια της σύντομης θητείας μου ως καθηγήτριας στη δημόσια εκπαίδευση (φέτος δουλεύω για τρίτη χρονιά σε δημόσιο σχολείο). Δε θέλω ούτε να περιαυτολογώ ούτε να ακκίζομαι, θέλω όμως να καταθέσω τις σκέψεις μου, γιατί επιμένω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι παιδιά, αλλά μερικές φορές δεν ξέρω τι να κάνω μαζί τους. Και κάτι μου λέει ότι δεν είμαι η μόνη που δεν ξέρει.

Όταν μπήκα για πρώτη φορά σε σχολική τάξη, πέρα από τη διδακτική πείρα σε φροντιστήρια και ιδιωτικό σχολείο, που μου αποδείχτηκε ελάχιστα χρήσιμη, είχα κατά νου την προσωπική μου τραυματική μαθητική εμπειρία από τη μέση εκπαίδευση, και κυρίως στο λύκειο. Ήμουν από εκείνα τα εξεγερμένα παιδιά που συνδύαζαν μέσο όρο βαθμολογίας 18 με 45 απουσίες από αποβολές, επέστρεψα το απουσιολόγιο γιατί το θεώρησα ρουφιανιλίκι, είχα πράσινα μαλλιά και παραμάνες στα αυτιά το 1985, ζήτησα απαλλαγή από τα θρησκευτικά ως άθεη και φυσικά δεν έκανα ποτέ γυμναστική, και δεν μιλούσα με κανέναν, παρά μόνο με τον κολλητό μου που ήταν ομοφυλόφιλος και τα άλλα παιδιά τον μισούσαν. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να διαβάζω για τέχνη και αναρχισμό. Και να ζωγραφίζω, να ζωγραφίζω.
Η καλύτερή μου μέρα στη σχολική μου ζωή ήταν η μέρα που, μετά από ενάμιση μήνα καταλήψεων,  είδα στην τηλεόραση τον Κοντογιαννόπουλο να μπαίνει στη μαύρη του μερσεντές και να ξεκουμπίζεται από το υπουργείο παιδείας. Μισούσα τους καθηγητές μου, παρόλο που (ή ίσως: ακριβώς γιατί) και οι γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί. Τους θεωρούσα υποκριτές, σαπιοκοιλιάδες πενηντάρηδες που δε νοιάζονται για μένα, δε νοιάζονται για κανέναν από εμάς, που μας μαθαίνουν άχρηστα πράγματα, που μας μαντρώνουν σε τέσσερις τοίχους με το στανιό, ενώ η ζωή είναι εκεί έξω. Διάβαζα τα μαθήματά τους κι ακόμα περισσότερα και προσπαθούσα να τους φέρω σε δύσκολη θέση, να τους κολλήσω στον τοίχο, πίστευα ότι έτσι θα γινόταν ολοφάνερη η κενότητα, η υποκρισία και η αμορφωσιά τους. Τους προκαλούσα με κάθε τρόπο που μπορούσα να φανταστώ – και είχα μεγάλη φαντασία. Κι εκείνοι με πετούσαν έξω και καλούσαν τον πατέρα μου στο σχολείο. Κανείς δε σκέφτηκε ποτέ να μου μιλήσει, να με ρωτήσει γιατί φέρομαι έτσι. Μόνον ένας το έκανε. Και στο μάθημά του έγινα αρνάκι. Μόνο δύο καθηγήτριες στα τρία χρόνια του λυκείου κατάφεραν να με κάνουν να κάτσω ήσυχα από την αρχή και να απολαύσω το μάθημά τους. Και δε χρειάστηκε να υψώσουν ποτέ τον τόνο της φωνής τους, είχαν κάτι στο βλέμμα τους, στην όλη συμπεριφορά και στο (πολύ καλό) μάθημά τους που με έπειθε. Όλοι οι άλλοι μου φαίνονταν αντιπαθητικοί αλμπάνηδες που έπρεπε να πολεμήσω.
Το σύνθημά μου ήταν: «Τα σχολεία φωτίζουν μόνον όταν καίγονται». Αν τότε μου έλεγε κάποιος ότι όταν μεγάλωνα θα γινόμουν καθηγήτρια, το πιο πιθανόν ήταν να του έχωνα μια μπουνιά στη μούρη.

Αλλά έγινα καθηγήτρια. Και δεν ξέχασα, ούτε θα ξεχάσω ποτέ αυτά που αισθανόμουν, κι ας τριαντάρισα. Ωστόσο, η γνωριμία μου με εκπαιδευτικούς που διέθεταν κατάρτιση, κύρος, ανθρωπιά, άποψη και κατάφερναν να επιβληθούν στους μαθητές όχι με το βούρδουλα, αλλά με την προσωπικότητά τους, με έπεισαν ότι, πέρα από τη δική μου δύσκολη εφηβεία, όντως ευθύνονταν και οι καθηγητές και το εκπαιδευτικό σύστημα. Θεώρησα  λοιπόν, όταν πια έγινα η «κυρία καθηγήτρια», ότι ήξερα τη συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού: πολύ καλή προετοιμασία, διαρκής ενημέρωση και επιμόρφωση για το αντικείμενό μου, ευγένεια και σεβασμός απέναντι στα παιδιά, κάποια φιλικότητα, όχι  όμως κολλητηλίκια, και κυρίως να αφουγκράζομαι τα παιδιά, να έχω τις κεραίες μου ανοιχτές, να μιλάω μαζί τους και να μην τα απορρίπτω με ποινές.

Την πρώτη εβδομάδα που ήμουν αναπληρώτρια σε ένα σχολείο της νότιας Ελλάδας, πρώην απείθαρχη μαθήτρια, ψάρι και με ζεστό ακόμα το χνώτο του φροντιστηριάρχη εργοδότη στον αυχένα μου, πήρα μέρος σε σύλλογο που έριξε πενθήμερη αποβολή σε τρεις μαθητές για προσβολή καθηγήτριας – για κάτι που έκανα κατά κόρον ως μαθήτρια. Ανέβασα πυρετό. Τα πόδια μου έτρεμαν  όταν μπήκα στο τμήμα των παιδιών που πήραν αποβολή, και τα οποία ήταν οι αρχηγοί του τμήματος. Ένιωθα φόβο και ενοχές. Τα παιδιά το κατάλαβαν – τίποτα δεν τους ξεφεύγει. Αμύνθηκα πετώντας έξω όποιον τολμούσε να κουνηθεί. Αναμετρηθήκαμε κι έχασα. Ενώ με τα υπόλοιπα τμήματα η «συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού» πέτυχε σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, στο συγκεκριμένο τμήμα ποτέ δεν μπόρεσα να αποκτήσω τον έλεγχο της τάξης, ούτε με το καλό, ούτε με το άγριο.

Την επόμενη χρονιά, νεοδιόριστη πια, πήρα μέρος σε αρκετές συνελεύσεις για πειθαρχικά παραπτώματα μαθητών χωρίς να νιώθω ικανοποίηση, αλλά και χωρίς να ανεβάζω πυρετό. Σήμερα πήρα μέρος πάλι σε μια τέτοια συνέλευση.
Με τη μικρή μου πείρα από τη σχολική πραγματικότητα, η «συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού» εμπλουτίστηκε και με μία διευκρίνιση: πρέπει να σέβεσαι ΟΛΑ τα παιδιά. Πρέπει να τα αφουγκράζεσαι, να μιλάς μαζί τους.
Πρέπει βέβαια να σέβεσαι το παιδί που έχει προβλήματα, που ζητά βοήθεια έστω και με λάθος τρόπο, να του παραστέκεσαι στο βαθμό που μπορείς (και η πλάκα είναι ότι ακριβώς τα παιδιά με σοβαρά προβλήματα πειθαρχίας σαν τα δικά μου με πλησιάζουν από ένστικτο και θέλουν να μιλάμε – απίστευτο!). Να μην ξεφορτώνεσαι τα παιδιά που κάνουν σαματά και δε διαβάζουν αβασάνιστα, λες να είναι η σαβούρα στο πλοίο. Μίλα μαζί τους, ίσως κάτι να έχουν να σου πουν. Σκέψου λίγο: είσαι εντάξει μαζί τους; Τους δίνεις ευκαιρίες; Αν δεις ότι από την πλευρά σου είσαι εντάξει κι εκείνα εξακολουθούν να σε προκαλούν ή να σε προσβάλλουν, τότε ναι, ζήτα την τιμωρία τους – «απόστειλέ τους αρμοδίως», που λέει κι ο επαρχιακός τύπος.

Αλλά δεν μπορείς να είσαι δάσκαλος μόνο για τα παιδιά που επιζητούν την προσοχή σου με εμφατικούς τρόπους. Πρέπει να σέβεσαι και το παιδί που είναι ήσυχο, που είναι συνεπές, που σε κοιτάει μες στα μάτια και περιμένει από σένα. Πρέπει επίσης να σέβεσαι και να προστατεύεις το αδύναμο παιδί από τη λεκτική και σωματική βία των επιθετικών παιδιών.
Πρέπει, ακόμη, να διδάξεις στα παιδιά να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους, και αυτή η διδασκαλία, δυστυχώς, μερικές φορές περιλαμβάνει και την πειθαρχική ποινή. Κι όσο κι αν σε πονάει (εμένα ακόμα με πονάει και δε θα πάψει να με πονάει), κάποιες φορές πρέπει να το κάνεις.
Ακόμη, πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου. Να είσαι σίγουρος ότι αγαπάς τη δουλειά που κάνεις, να πιστεύεις ότι κάτι σημαντικό έχεις να διδάξεις στα παιδιά σου, κι ας διαφωνείς με το αναλυτικό πρόγραμμα. Τα σημαντικά συχνά μαθαίνονται όταν κλείνει το εγχειρίδιο και θα βρεις τρόπο να τα διδάξεις. Να πιστεύεις σ’ αυτό που λες και σ’ αυτό που κάνεις. Να αγαπάς την επιστήμη σου και να αγαπάς τα παιδιά. Τότε θα αρχίσεις να βρίσκεις και τον προσωπικό σου τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί τους και να τα καθηλώνεις χωρίς να γεμίζεις τα απουσιολόγια και τα ποινολόγια. Χρειάζεται χρόνο γι αυτό το τελευταίο, αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι τα κατάφεραν κι αυτοί οι άνθρωποι που σέβομαι, που θαυμάζω και μου ξανάδωσαν την πίστη μου στην εκπαίδευση. Κι ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι στην εκπαίδευση, όχι μόνον «παλιοί» αλλά και «ολοκαίνουργιοι», και δε χορταίνω να τους παρακολουθώ.

Νομίζω ότι κατέληξα λίγο μελό, αλλά έχω γράψει ακριβώς αυτά που νιώθω και θέλω να μοιραστώ και δε θ’  αλλάξω ούτε οξεία στο σχοινοτενές μου post. Ελπίζω να μην κούρασα πολύ όσους έκαναν τον κόπο να το διαβάσουν μέχρι το τέλος.

[elranna]

Elytron, υποκλίνομαι. Τα είπες όλα...

[stenies]

κάποια στιγμη που είχα εφημερία στην αυλή και έκανα παρατήρηση σε κάποιον που μιλούσε με εξωσχολικό,ο εξωσχολικός μου έβγαλε μαχαίρι.

 

stenies, από το Σικάγο μας γράφεις;
Συγνώμη, αν δεν σε πειράζει, πες μας σε ποια ακριβώς περιοχή είναι το σχολείο σου;

Φυσικα και δεν σας γραφω απο το Σικαγο.Σε σχολειο στα Πατησια συμβαινουν ολα αυτα.Απιστευτα και ομως αληθινα.