1
Σχολικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιούνιος 01, 2012, 03:15:20 πμ »
Αγαπητή Ladyven,
ειλικρινά θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε τμήματα του επιστημονικού σου πονήματος καθώς όσα γράφεις ακούγονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Όπως καταλαβαίνεις, όσα καταθέτεις είναι αρκετά εξειδικευμένα και χαίρομαι που ως προς κάποιες παραμέτρους καταθέσαμε και εμείς την άποψή μας πάνω στα ζητήματα που ανέπτυξες. Εμένα προσωπικά δεν με ενόχλησαν οι λατινικοί χαρακτήρες καθώς είναι τοῖς πᾶσιν γνωστόν πώς γίνονται οι παραδόσεις στα ξένα πανεπιστήμια αλλά εφόσον οι κανόνες του φόρουμ το απαγορεύουν θα πρέπει να εναρμονιστούμε.
Θα σου απαντήσω στο σκέλος της ανάρτησής σου που με αφορά.
α) Η επανοτοποθέτησή σου περί συνδετικών απαρεμφάτων καθιστά τελείως σαφή την παρατήρησή σου περί του φαινομένου στο οποίο αναφέρεσαι. Βέβαια, η απάντησή μου, αν την δεις καλύτερα, αναφέρεται σε αυτήν την περίπτωση που φαίνεται ξεκάθαρα η πτώση του υποκειμένου μέσω του case transmission, καθώς με τα υπόλοιπα ρήματα είναι βέβαιο ότι δεν μπορούμε να έχουμε επαρκή εποπτεία της κατάστασης.
β) Αυτό που γράφω περί της περιπτώσεως που ένα δίπτωτο ρήμα συντάσσεται α) με πλαγιόπτωτο αντικείμενο & β) με απαρέμφατο ή δευτερεύουσα πρόταση (Δ.Π.) είναι καθημερινή και συχνή γι' αυτό ίσως δεν σου πέρασε από το μυαλό. Και με δεδομένο ότι το απαρέμφατο ή η Δ.Π. δεν μπορούν να γίνουν υποκείμενο καταλήγουμε de facto στην τοποθέτηση τού πλαγιόπτωτου αντικειμένου ως υποκειμένου στην Π.Σ. Αυτό συμβαίνει κυρίως με λεκτικά, κελευστικά, προτρεπτικά, ευχετικά ρήματα κ.λπ. και ένα απλό παράδειγμα έχει ως εξής: Κῦρος ἐκέλευσεν τοὺς στρατιώτας ἐπιθέσθαι --> Οἱ στρατιῶται ἐκελεύσθησαν ὑπὸ Κύρου ἐπιθέσθαι.
γ) Το ερώτημά σου σχετικά με το παράδειγμα με τον Μαρδόνιο είναι μέρος της τοποθέτησής μου σχετικά με τα τρία ρήματα: ἐπιτάσσω, ἐπιτρέπω, ἀπαιτῶ και τα συνώνυμα τους που έχουν μια ιδιάζουσα συμπεριφορά κατά την Παθητικοποίηση. Ανταποκρινόμενος ασμένως στην προτροπή σου να σου κοινοποιήσω την αντίστοιχη βιβλιογραφική αναφορά, θα το κάνω άμεσα συλλέγοντας τις πληροφορίες που ζήτησες και θα στα στείλω με προσωπικό μήνυμα για να μην κουράζω με εξειδικευμένα πράγματα. Προς το παρόν από μνήμης μού έρχεται το εξής παράδειγμα (μιας που ασχοληθήκαμε πολύ με τον Θουκυδίδη τις προηγούμενες μέρες) Ἄλλο τι μεῖζον ὑμῖν ἐπιτάξουσιν; --> Ἄλλο τι μεῖζον (ὐμεῖς) ἐπιταχθήσεσθε; {Θουκ., Ι, 140.5}. Απλώς να συμπληρώσω και το εξής: Ενώ με τα ρήματα ἐπιτάσσω/ ἐπιτρέπω τινί τι είναι σπάνια ανεκτή και η τοποθέτηση του άμεσου αντικειμένου ως υποκειμένου -δεν έχω υπ' όψιν μου αντίστοιχο παράδειγμα- με το ρήμα αἰτῶ και ἀπαιτῶ τινά τι δεν λαμβάνεται υπ' όψιν η εμβιότητα (βλ. το ξενοφώντειο παράδειγμα με τον βασιλέα και τὰ ὅπλα) και κατά συνέπειαν το άψυχο έμμεσο αντικείμενο τίθεται υποχρεωτικά υποκείμενο κατά την Παθητικοποίηση. Σού δίνω και ένα ακόμη παράδειγμα: Ἐπέτρεψαν τοῖς ἐννέα ἄρχουσιν τὴν φυλακήν --> Οἱ ἐννέα ἄρχοντες ἐπετράπησαν/ ἐπιτετραμμένοι ἦσαν τὴν φυλακήν. Προφανώς κεντρικός πυρήνας καθίσταται νοηματικά το ἐμβιο αντικείμενο χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν είναι ανεκτή και η αντίστροφη διαδικασία.
δ) Όπως αναφέρθηκε και πιο πριν, η ελληνική απόδοση του context είναι "συμφραζόμενα" αλλά όπως θα ξέρεις καλύτερα, ακόμη και σε ελληνόγλωσσα φιλολογικά βιβλία παρατίθεται πολλές φορές ο όρος αμετάφραστος, μιας που λόγῳ της συχνής χρήσης του και των ποικίλων ξενόγλωσσων βιβλιογραφικών αναφορών που αναπόφευκτα υφίστανται, τον καθιστούν άτυπα πολιτογραφημένο στο ελληνικό (τουλάχιστον σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα) λεξιλόγιο.
ε) Όπως έγινε αντιληπτό από αυτήν την ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων, η διαδικασία της Παθητικοποίησης είναι, όπως ανέφερα διεκπεραιωτική. Με αυτό εννοώ ότι προσπαθούμε να φτάσουμε σε συμπεράσματα και να δημιουργήσουμε συγκεκριμένα καλούπια με την χρήση παραδειγμάτων που είτε στην πλειοψηφία τους βρίσκονται στα κείμενά μας στην Ε.Σ. είτε μόνον στην Π.Σ. Δεν μπορούμε να φτάσουμε σε συγκεκριμένα συμπεράσματα τουλάχιστον ως προς τις εξαιρέσεις με τα σχετικά λίγα παραδείγματα (αναφέρομαι πάντα στις εξαιρέσεις) που υπάρχουν ad hoc στην Π.Σ., λ.χ. όπως με τα παραδείγματα στην αιτιατική της αναφοράς.
Ϛ) Σε όσα ειπώθηκαν σχετικά με την Causative, θα συμφωνήσω αν και μόνο το βαπτίζομαι θεωρείται κατ' εμέ παθητικό μεταβιβαστικό. Η εξέλιξη τής τεχνολογίας έχει αφήσει ανεξίτηλα τα αποτελέσματά της και στην γλώσσα μας, έστω και ακούσια. Εν κατακλείδι απλώς να διασαφηνίσω ότι τα μέσα πλάγια ρήματα της Αρχαίας Ελληνικής (τα ρήματα των οποίων η ενέργεια του υποκειμένου επιστρέφει σε αυτό με έμμεσο και πλάγιο τρόπο) διακρίνονται στα διάμεσα (έγινε αρκετός λόγος για αυτά) και στα περιποιητικά ή ωφελείας (το υποκείμενο ενεργεί για δική του χρήση και ωφέλεια και κατά συνέπειαν επιστρέφει σε αυτό με έμμεσο τρόπο μιας που ή ωφέλεια καθιστά διαφοροποιημένη την ευθεία επιστροφή της ενέργειας σε αυτό). Άρα, ο όρος "διάμεσα" είναι υποκείμενος του όρου "πλάγια".
ειλικρινά θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε τμήματα του επιστημονικού σου πονήματος καθώς όσα γράφεις ακούγονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Όπως καταλαβαίνεις, όσα καταθέτεις είναι αρκετά εξειδικευμένα και χαίρομαι που ως προς κάποιες παραμέτρους καταθέσαμε και εμείς την άποψή μας πάνω στα ζητήματα που ανέπτυξες. Εμένα προσωπικά δεν με ενόχλησαν οι λατινικοί χαρακτήρες καθώς είναι τοῖς πᾶσιν γνωστόν πώς γίνονται οι παραδόσεις στα ξένα πανεπιστήμια αλλά εφόσον οι κανόνες του φόρουμ το απαγορεύουν θα πρέπει να εναρμονιστούμε.
Θα σου απαντήσω στο σκέλος της ανάρτησής σου που με αφορά.
α) Η επανοτοποθέτησή σου περί συνδετικών απαρεμφάτων καθιστά τελείως σαφή την παρατήρησή σου περί του φαινομένου στο οποίο αναφέρεσαι. Βέβαια, η απάντησή μου, αν την δεις καλύτερα, αναφέρεται σε αυτήν την περίπτωση που φαίνεται ξεκάθαρα η πτώση του υποκειμένου μέσω του case transmission, καθώς με τα υπόλοιπα ρήματα είναι βέβαιο ότι δεν μπορούμε να έχουμε επαρκή εποπτεία της κατάστασης.
β) Αυτό που γράφω περί της περιπτώσεως που ένα δίπτωτο ρήμα συντάσσεται α) με πλαγιόπτωτο αντικείμενο & β) με απαρέμφατο ή δευτερεύουσα πρόταση (Δ.Π.) είναι καθημερινή και συχνή γι' αυτό ίσως δεν σου πέρασε από το μυαλό. Και με δεδομένο ότι το απαρέμφατο ή η Δ.Π. δεν μπορούν να γίνουν υποκείμενο καταλήγουμε de facto στην τοποθέτηση τού πλαγιόπτωτου αντικειμένου ως υποκειμένου στην Π.Σ. Αυτό συμβαίνει κυρίως με λεκτικά, κελευστικά, προτρεπτικά, ευχετικά ρήματα κ.λπ. και ένα απλό παράδειγμα έχει ως εξής: Κῦρος ἐκέλευσεν τοὺς στρατιώτας ἐπιθέσθαι --> Οἱ στρατιῶται ἐκελεύσθησαν ὑπὸ Κύρου ἐπιθέσθαι.
γ) Το ερώτημά σου σχετικά με το παράδειγμα με τον Μαρδόνιο είναι μέρος της τοποθέτησής μου σχετικά με τα τρία ρήματα: ἐπιτάσσω, ἐπιτρέπω, ἀπαιτῶ και τα συνώνυμα τους που έχουν μια ιδιάζουσα συμπεριφορά κατά την Παθητικοποίηση. Ανταποκρινόμενος ασμένως στην προτροπή σου να σου κοινοποιήσω την αντίστοιχη βιβλιογραφική αναφορά, θα το κάνω άμεσα συλλέγοντας τις πληροφορίες που ζήτησες και θα στα στείλω με προσωπικό μήνυμα για να μην κουράζω με εξειδικευμένα πράγματα. Προς το παρόν από μνήμης μού έρχεται το εξής παράδειγμα (μιας που ασχοληθήκαμε πολύ με τον Θουκυδίδη τις προηγούμενες μέρες) Ἄλλο τι μεῖζον ὑμῖν ἐπιτάξουσιν; --> Ἄλλο τι μεῖζον (ὐμεῖς) ἐπιταχθήσεσθε; {Θουκ., Ι, 140.5}. Απλώς να συμπληρώσω και το εξής: Ενώ με τα ρήματα ἐπιτάσσω/ ἐπιτρέπω τινί τι είναι σπάνια ανεκτή και η τοποθέτηση του άμεσου αντικειμένου ως υποκειμένου -δεν έχω υπ' όψιν μου αντίστοιχο παράδειγμα- με το ρήμα αἰτῶ και ἀπαιτῶ τινά τι δεν λαμβάνεται υπ' όψιν η εμβιότητα (βλ. το ξενοφώντειο παράδειγμα με τον βασιλέα και τὰ ὅπλα) και κατά συνέπειαν το άψυχο έμμεσο αντικείμενο τίθεται υποχρεωτικά υποκείμενο κατά την Παθητικοποίηση. Σού δίνω και ένα ακόμη παράδειγμα: Ἐπέτρεψαν τοῖς ἐννέα ἄρχουσιν τὴν φυλακήν --> Οἱ ἐννέα ἄρχοντες ἐπετράπησαν/ ἐπιτετραμμένοι ἦσαν τὴν φυλακήν. Προφανώς κεντρικός πυρήνας καθίσταται νοηματικά το ἐμβιο αντικείμενο χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν είναι ανεκτή και η αντίστροφη διαδικασία.
δ) Όπως αναφέρθηκε και πιο πριν, η ελληνική απόδοση του context είναι "συμφραζόμενα" αλλά όπως θα ξέρεις καλύτερα, ακόμη και σε ελληνόγλωσσα φιλολογικά βιβλία παρατίθεται πολλές φορές ο όρος αμετάφραστος, μιας που λόγῳ της συχνής χρήσης του και των ποικίλων ξενόγλωσσων βιβλιογραφικών αναφορών που αναπόφευκτα υφίστανται, τον καθιστούν άτυπα πολιτογραφημένο στο ελληνικό (τουλάχιστον σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα) λεξιλόγιο.
ε) Όπως έγινε αντιληπτό από αυτήν την ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων, η διαδικασία της Παθητικοποίησης είναι, όπως ανέφερα διεκπεραιωτική. Με αυτό εννοώ ότι προσπαθούμε να φτάσουμε σε συμπεράσματα και να δημιουργήσουμε συγκεκριμένα καλούπια με την χρήση παραδειγμάτων που είτε στην πλειοψηφία τους βρίσκονται στα κείμενά μας στην Ε.Σ. είτε μόνον στην Π.Σ. Δεν μπορούμε να φτάσουμε σε συγκεκριμένα συμπεράσματα τουλάχιστον ως προς τις εξαιρέσεις με τα σχετικά λίγα παραδείγματα (αναφέρομαι πάντα στις εξαιρέσεις) που υπάρχουν ad hoc στην Π.Σ., λ.χ. όπως με τα παραδείγματα στην αιτιατική της αναφοράς.
Ϛ) Σε όσα ειπώθηκαν σχετικά με την Causative, θα συμφωνήσω αν και μόνο το βαπτίζομαι θεωρείται κατ' εμέ παθητικό μεταβιβαστικό. Η εξέλιξη τής τεχνολογίας έχει αφήσει ανεξίτηλα τα αποτελέσματά της και στην γλώσσα μας, έστω και ακούσια. Εν κατακλείδι απλώς να διασαφηνίσω ότι τα μέσα πλάγια ρήματα της Αρχαίας Ελληνικής (τα ρήματα των οποίων η ενέργεια του υποκειμένου επιστρέφει σε αυτό με έμμεσο και πλάγιο τρόπο) διακρίνονται στα διάμεσα (έγινε αρκετός λόγος για αυτά) και στα περιποιητικά ή ωφελείας (το υποκείμενο ενεργεί για δική του χρήση και ωφέλεια και κατά συνέπειαν επιστρέφει σε αυτό με έμμεσο τρόπο μιας που ή ωφέλεια καθιστά διαφοροποιημένη την ευθεία επιστροφή της ενέργειας σε αυτό). Άρα, ο όρος "διάμεσα" είναι υποκείμενος του όρου "πλάγια".