PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

     Φυσικά και το παιδάκι είναι χαρισματικό. Στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού υπάρχουν ειδικά σχολεία, ο παιδίατρος ή ο εκπαιδευτικός μετά από τη σύμφωνη γνώμη των γονέων θα το είχε προτείνει στους σχετικούς υπεύθυνους για τέτοια θέματα , σε ειδικά σωματεία, ιδρύματα ή κάτι ανάλογο – παιδιά με ιδιαίτερη ευστροφία, κάπως έτσι .
           Σε μας δεν ξέρω ακριβώς τι παίζει, αλλά οι παιδίατροι είναι σίγουρα ενημερωμένοι, υπάρχει κι εδώ κάτι ανάλογο, εξετάζουν το παιδί και αποφασίζουν αν ανήκει στην ομάδα παιδιών με υψηλό IQ. Μου το ανέφερε ο παιδίατρος πριν κάποια χρόνια για το δικό μου παιδί που μίλησε κανονικά και καθαρά στους 6 μήνες - άργησε να περπατήσει όμως, διάβαζε από πολύ μικρό κλπ.
Το έβαλε να τοποθετήσει – σε μεγαλύτερη ηλικία, 1,5 ήταν, 2 ..δε θυμάμαι - κάτι ξύλινα γεωμετρικά σχήματα στις κενές τους θέσεις, διάφορες τέτοιες ασκησούλες, το βρήκε πάλι « χαρισματικό» και με ρώτησε αν ήθελα να κάνει παραπέρα ενέργειες.  Δεν ενδιαφέρθηκα γιατί δε θεώρησα ότι θα του προσέφερε κάτι ιδιαίτερο.
    Οπότε δεν έμαθα και αν όντως ήταν χαρισματικό, παιδί θαύμα. Ξέρω όμως ότι στην πορεία δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο. Από πολύ μικρό, 6 χρ νομίζω, έγραψε και συνέθεσε τραγούδια επιπέδου ενήλικου, πολύ ωραία, έχει γρήγορη αντίληψη, με μια ματιά μαθαίνει δύσκολο μάθημα, αλλά βαρέθηκε τελικά γρήγορα. Πήγαινε σκάκι, πήρε βραβεία σε πρωταθλήματα σκάκι, αλλά το παράτησε κι αυτό. Είναι απλά πολύ καλός μαθητής, προς το παρόν, αλλά επειδή τα μαθαίνει όλα γρήγορα δε διαβάζει αρκετά, ψιλοβαριέται και ίσως να μην είναι καν καλός μαθητής στο μέλλον. Ίσως να μην ήταν καν χαρισματικό παιδί. Ή ίσως να ήταν και να μην το επιβράβευσα αρκετά ώστε να συνεχίσει. Ίσως απλά να βαρέθηκε. Τόσα πολλά «ίσως». Who knows? ^^
Όσο χαρισματικό κι αν είναι ένα παιδί χωρίς στρώσιμο, εξάσκηση, διάβασμα δε κάνει τίποτα. Στο εξωτερικό αν διαπιστώσουν τέτοιο παιδί πάντως, με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, το αρπάζουν. Εγώ προσωπικά θα χαιρόμουν και θα καμάρωνα βέβαια, αλλά μέχρι εκεί. Το πιέζουν τόσο πολύ απ ότι έμαθα για να αποδώσει  το μέγιστο των δυνατοτήτων του που δεν είμαι σίγουρη ότι θα του αποβεί σε κάτι καλό. Ας μιλήσουν οι γονείς με τον παιδίατρό τους κι ας αποφασίσουν αυτοί.       
           

               Τελικά βρέθηκαν τα χρήματα, έστω και με πολύ κόπο, το παιδί ήδη γράφηκε σε ιδιωτικό, τακτοποιήθηκε το θέμα και από του χρόνου ,μπορεί να εγγραφεί και πάλι στο δημόσιο σχολείο που πήγαινε αν θέλει.
               Δεν κρύβω ότι χάρηκα πολύ κι εγώ γιατί γνωρίζω το παιδί, πιστεύω ότι θα παραήταν άσχημο γι αυτό να μείνει στην τάξη, για ό,τι κι αν έκανε κλπ. κλπ.
                Σκέφτομαι όμως τι πραγματικά έχει εισπράξει το παιδί απ’ όλο αυτό το συμβάν, όσο κι αν δεν το ομολογεί. Το πόσο άσχημη, βαρύ, ανεπίτρεπτη ήταν η συμμετοχή του σε όλο αυτό? ΄Η μήπως το ότι δεν πρέπει να κάνει απουσίες? Το ότι τα λάθη δε συγχωρούνται έτσι απλά κάθε φορά και πολλές φορές πληρώνονται? Το ότι πρέπει να είναι πιο υπεύθυνο και  προσεχτικό? Θα συνειδητοποιήσει ότι σεβόμαστε την προσωπικότητα του συνανθρώπου μας?
                Ή μήπως ότι με το χρήμα τελικά όλα γίνονται?
                 Ό,τι κι αν υποστηρίζουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, όσες αρχές κι αν προσπαθούν να δώσουν, όχι μόνο θεωρητικά αλλά ακόμη και με τη σωστή πάνω απ όλα δική τους συμπεριφορά, είναι αρκετό? Δεν παίρνουν μηνύματα από την κοινωνία? Δεν υπερισχύουν σε σχέση με τα σωστά μηνύματα που , πες ότι πράγματι τα δίνουν οι γονείς και εκπαιδευτικοί του?
Το μήνυμα δεν είναι σαφές? ΤΟ ΧΡΗΜΑ υπερισχύει. Τα σωστά κονέ, η δόξα, η πονηριά ακολουθούν. Κι όσο κι αν θέλω να υποστηρίξω το αντίθετο κι έχω συνήθως κάποια επιχειρήματα για αντίθετη άποψη, έρχονται στιγμές που συνειδητοποιώ ότι ρομαντικά εθελοτυφλώ. Ανέκαθεν επιβίωνε ο δυνατός, νόμος της φύσης άλλωστε, και το πώς και ποιος θα είναι ο δυνατός το ορίζει η εκάστοτε κοινωνία. Εύγε!
             Αυτές είναι σκέψεις που έγιναν με αφορμή το προαναφερόμενο συμβάν, δεν πρωτοτυπώ βέβαια αλλά ήθελα να τις γράψω.
             Δεν είμαι εκπαιδευτικός, συγγνώμη αν «παραβίασα» ένα χώρο δικό σας που εκθέτετε τα προβλήματα και τις ανησυχίες του κλάδου σας. Δύσκολο το επάγγελμα που επιλέξατε , όσοι το επιλέξατε. Πάνω απ’ όλα αγάπη για τα παιδιά. Με αυτή τη  βάση, με αυτή την αρχή, με αυτή την έγνοια να ξεκινάνε όλα. Κι οι τιμωρίες, κι ο σωφρονισμός, κι η διδασκαλία και οι πλάκες. Για όλα τα παιδιά. Και για τυχόν θύματα αλλά και για θύτες. Και για μαθητές επιμελείς, και για μαθητές με παραβατική συμπεριφορά, για ήσυχους, για ηθικούς και ανήθικους, ατίθασους, συνεννοήσιμους και μη.
    Καλή συνέχεια!           

   Ευχαριστώ ειλικρινά που ασχοληθήκατε με το θέμα και εκθέσατε τις απόψεις σας.
                         Η σοβαρότητα της πράξης των παιδιών, οι κίνδυνοι, οι συνέπειες που θα μπορούσαν να επέλθουν, όλα αυτά, το αδικαιολόγητο της πράξης τους, θεώρησα ότι δε χρειαζόταν να το σχολιάσω παραπέρα, γιατί εννοείται, αυτό έλειπε, να τα θεωρήσω επουσιώδη.
                        Συμφωνώ με όλα όσα αναφέρατε και υποστηρίξατε. Το ίδιο και η μητέρα του παιδιού. Δεν «δικαιολογεί» την πράξη του, φυσικά και συζήτησε αμέτρητες ώρες μαζί του, φυσικά και του επέβαλε τιμωρία –απαγόρευση εξόδου, απαγόρευση χρήσης ΗΥ- , αλλά δεν παύει να παραμένει μητέρα, γονιός, που όσο σοβαρή κι αν είναι η πράξη που τέλεσε , χρήζει κάποια στιγμή την υποστήριξη του γονέα, ειδικά όταν έχει συνειδητοποιήσει το άδικο και επικίνδυνο της πράξης του, έχει μετανιώσει και δεν πρόκειται να το επαναλάβει. Τότε ψάχνεις να βρεις τρόπους όχι για να την «σκαπουλάρει» το παιδί, αλλά  να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή του, με το πάθημα να έχει γίνει μάθημα, χωρίς όμως να έχει καταστραφεί το μέλλον του.
                          Η απόφαση του συλλόγου φυσικά και δεν ήταν άδικη , φυσικά και θα μπορούσε να ήταν χειρότερη. Δεν τα αμφισβητεί κανείς όλα αυτά. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε? Κάθε τιμωρία όμως – από γονέα, από καθηγητές, από τον δικαστή- δίνεται ανάλογα με τη σοβαρότητα της πράξης και στο μέτρο που θα κάνει τον υπεύθυνο να καταλάβει το λάθος του και να μην το επαναλάβει. Γι αυτό και το συμβούλιο έκρινε ότι η τριήμερη αποβολή φτάνει για να τους αποτρέψει από παρόμοια συμπεριφορά στο μέλλον.
                          Το ότι ανέφερα ότι είναι απουσιολόγος, καλό παιδί, καλός μαθητής, δεν εννοούσα ότι πρέπει να τύχει διαφορετικής μεταχείρισης από έναν λιγότερο καλό μαθητή ή ένα αλλοδαπό ή οτιδήποτε άλλο, αλλά το ότι το να χάσει τη σχολική χρονιά θα του κοστίσει πιθανόν ακόμη περισσότερο σε σχέση με άλλο μαθητή που δεν είναι επιμελής ή έχει παραβατική συμπεριφορά. Και πάλι λέω πιθανόν. Δεν μπορείς να ξέρεις με βεβαιότητα την ψυχοσύνθεση του κάθε παιδιού και πόσο σοβαρά μπορεί να το επηρεάσει  ένα συμβάν. Στο συγκεκριμένο, του είναι αφόρητο, γι αυτό και θέλει να σταματήσει το σχολείο. Κι όταν ο γονέας γνωρίζει ότι το παιδί του γενικά δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν έχει ανάμιξη με ναρκωτικά, δεν έχει δείξει άλλη φορά παραβατική συμπεριφορά, δεν το δικαιολογεί μεν, αλλά δεν μπορεί και να αισθανθεί ότι καλά να πάθει, ας πρόσεχε, να του γίνει μάθημα, μήπως και αλλάξει, όπως τυχόν να έκανε κάποιος γονέας που το παιδί του χτυπούσε άλλα παιδιά, έκλεβε, δημιουργούσε φασαρίες, κλπ. 
                  Φυσικό είναι επίσης η μητέρα να ανησυχεί και να ψάχνει μήπως υπάρχει κάποια άλλη λύση πέραν της μεταγραφής σε ιδιωτικό και εφ όσον το χάσιμο της σχολικής χρονιάς δεν ήταν στα πλαίσια της υποβολής ποινής κι ούτε ήταν αυτή η θέληση των καθηγητών. Τώρα το αν πρέπει να σκεφτούμε ότι καλά να πάθει, ας πρόσεχε, ας μην είχε κάνει τόσες απουσίες, ας μην είχε δεδομένο ότι η διαγωγή του θα ήταν κοσμιωτάτη, ακούγεται κάπως υπερβολικό και σχετικά εκδικητικό για ένα 15χρονο.
              Δεν ήθελα μόνο να κρίνουμε το συμβάν, επαναλαμβάνω, εννοείται ότι είναι αδικαιολόγητη η πράξη τους, αλλά κι αν υπάρχει κάποια λύση ώστε να μη χάσει το παιδί τη χρονιά. Που προφανώς δεν υπάρχει.
              Σίγουρα και οι συνοδοί καθηγητές είναι συνυπεύθυνοι, τα παιδιά έχουν τραβήξει βίντεο με το κινητό και μαζί τους στο κλαμπ, να πίνουν όλοι μαζί, για αναμνηστικούς βέβαια λόγους. Όμως δεν είχαν καμιά συνέπεια. Και τα παιδιά ήταν 15χρονα. Τέλος πάντων.
             Ευχαριστώ και πάλι θερμά για το ενδιαφέρον σας και ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελή γραπτό μου.