Επιλογή σημαιοφόρου δημοτικού σχολείου

[nibo1]

Προς catwoman και loumbago:
Όταν έχεις δώδεκα μαθητές για την σημαία (6 για το 1ο εξάμηνο και 6 για το 2ο εξάμηνο) δεν κοντεύεις να χρησιμοποιήσεις όλο το Τμήμα;
Όσο για την happiness
Να θυμίσω ότι η αξιολόγηση του μαθητή δεν γίνεται από τον μπαμπά ή την μαμά «κουκουβάγια», αλλά από τους διδάσκοντες.
Τα παιδιά είναι αρκετά έξυπνα και περιμένουν από εσάς πάνω απ’ όλα να είστε ΔΙΚΑΙΟΙ.
Αν πάλι καταφεύγετε σε «κληρώσεις» και σε ευτελισμούς της διαδικασίας επιλογής του άριστου, και με νουθεσίες τέτοιου είδους προς τους γονείς προσπαθείτε να ελαφρύνετε τη συνείδησή σας, … ξανά ΛΥΠΑΜΑΙ!

[PDE ads]

[happiness]

Εσύ ρώτησες περί επιβράβευσης και όχι περί αξιολόγησης. Και ξαναρωτάω, μια αγκαλιά και ένα περήφανο "μπράβο" δεν είναι αρκετό για το παιδί σου, όταν ο δάσκαλος μόλις είπε ότι τον αξιολογεί με "10άρι"; Νιώθει πιο ικανοποιημένο όταν είναι το 1ο από τα "10άρια" ή το μόνο "10άρι"; Γιατί έχει αυτή την ανάγκη να καθορίζει την αξία του εαυτού του σε σύγκριση με τους άλλους; Δεν θα ήταν καλύτερα να το βοηθήσεις να αναπτύξει την δυνατότητα να καταλαβαίνει την αξία του, ανεξαρτήτως του τι κάνουν οι άλλοι γύρω του ή και (ακόμα καλύτερα) ακόμα κι όταν η αξιολόγηση η δικιά του και των γύρω του δεν είναι "δίκαιη"; Και από την άλλη γιατί νιώθει την ανάγκη την αδιαμφισβήτητη αξία του να την επιδείξει σε αγνώστους στον δρόμο; Θέλω να πω, οι άνθρωποι που "μετράνε" -ο δάσκαλος, οι γονείς, οι φίλοι- την ξέρουν ήδη την αξία του. Γιατί πρέπει να "δηλώσει" πως είναι ο μαθητής με τους καλύτερους βαθμούς στο σχολείο του, σε μερικούς λιγότερο ή περισσότερο γνωστούς που κάθονται στο πεζοδρόμιο την ώρα της παρέλασης; Έχει η άποψη αυτών των ανθρώπων αξία για το παιδί; 

Και τέλος, να σημειώσω εδώ και το προφανές. Ότι δηλαδή, οι δάσκαλοι του σχολείου, εάν είναι στοιχειωδώς σωστοί δάσκαλοι, δεν έχουν καμία βαριά συνείδηση για "την διαδικασία επιλογής του άριστου", διότι πολύ απλά (pardon my french) ΧΕΣΤΗΚΑΝΕ ποιος θα είναι πρώτος και ποιος δεύτερος. Οι δάσκαλοι ξέρουν όλα τα παιδιά της τάξης τους, ξέρουν ποια προσπαθούν και ποια όχι, ποια τα καταφέρνουν και ποια όχι, και τραβάνε ζόρι ΜΕ ΟΛΑ. Ζόρι για να προσφέρουν περισσότερα σε αυτά που προσπαθούν και ζόρι να συνεφέρουν αυτά που δεν. Και νιώθουν περήφανοι ΚΑΙ όταν ο """πρώτος""" μαθητής γίνεται """άριστος""" ΚΑΙ όταν ο """τελευταίος""" μαθητής καταφέρνει επιτέλους να λύσει μόνος του μια δύσκολη άσκηση. Πολλοί δάσκαλοι μάλιστα μπορεί να δίνανε την σημαία στην δεύτερη περίπτωση και όχι στην πρώτη.

[Landau]

Η λύση είναι απλή, απορώ πως δεν το σκεφτήκαμε τόσο καιρό.. 
Δώστε από μια έξτρα σημαία σε κάθε πονεμένο γονιό που έχει στόχο ζωής του να δει το παιδί του σημαιοφόρο, μπας και ησυχάσει!

Το σχολείο υπάρχει για να παρέχει βασικές γνώσεις, να αναπτύσσει κριτική σκέψη, να προσπαθεί (μιας και είναι περισσότερο θέμα γονέων) να αναπτύσσει ήθος στους μαθητές. Ταυτόχρονα θα έπρεπε να αποτρέπει τη βαθμοθηρία, το κυνήγι της πρωτιάς πάση θυσία (με έπαθλο τη σημαία.. εκεί την καταντήσαμε τη σημαία!) και τη δημιουργία περιττού άγχους σε μαθητές για (excuse my french too) ηλιθιότητες!

Καλό απόγευμα 

[MARKOS]

κομπλεξ γονέων,...

[PDE ads]

[apri]

Τρείς διαπιστώσεις:
α) Η Γιορτή της Σημαίας apri δεν έχει θεσπιστεί ως Εθνική Εορτή.
β) Στη συνείδηση όλων Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΥ είναι η ανώτερη επιβράβευση της σχολικής επίδοσης! (Αν ξέρεις κάποια άλλη ανέφερέ την)
γ) Τουλάχιστον τότε (την εποχή που πήγαινα εγώ σχολείο), μόνο δύο παιδιά από κάθε τάξη (Δ, Ε & Στ) έμπαιναν στην "εξάδα" της σημαίας και όχι όλο το τμήμα της Στ΄ όπως σήμερα.

Κατ' αρχάς, δεν διαφώνησα στο τι συμβαίνει.

Κατά δεύτερον, η σχολική επίδοση επιβραβεύεται με τους  βαθμούς (στη δευτεροβάθμια και με το απουσιολόγιο και τους επαίνους) και με την εκτίμηση των καθηγητών, των συμμαθητών και των γονιών σε καθημερινή βάση.

Όσο για τη γιορτή της σημαίας δεν στήθηκε, για να τιμηθεί ο καλύτερος μαθητής έτι περαιτέρω.
Αν ίσχυε αυτό, θα γινόταν στη λήξη της σχολικής χρονιάς.

H γιορτή της σημαίας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής γιορτής, όπως και η παρέλαση.
Έπρεπε να επιλεγεί κάποιος για μια τιμητική αποστολή και σκέφθηκαν ότι το καλύτερο κριτήριο ήταν η σχολική επίδοση.
Εγώ αυτό που αναρωτήθηκα είναι γιατί να συνδέουμε τη σημαία με τη σχολική επίδοση
στο πλαίσιο μιας γιορτής που τιμά τους συλλογικούς αγώνες και όχι την ατομική διάκριση (όπως π.χ συμβαίνει σε αθλητικές εκδηλώσεις), πολλώ δε μάλλον όταν κατ' επανάληψη έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να ενισχύεται έτσι η βαθμοθηρία και η ματαιοδοξία μαθητών και γονιών, ξεφεύγοντας έτσι πολύ από το πνεύμα του όλου εορτασμού.

Γιατί δηλαδή η σημαία να αντιμετωπίζεται ως έπαθλο και ως μέσο ατομικής διάκρισης και όχι ως εθνικό σύμβολο και επομένως, ως κοινό κτήμα;
Αυτός είναι ο προβληματισμός μου.

[marinadim]

Δε μπορώ ποτέ να με φανταστώ να κοκορεύομαι για τα σχολικά επιτεύγματα του παιδιού μου. Ούτε φυσικά να πιέζω το παιδί μου να πρωτεύσει ανάμεσα στους συμμαθητές του, φορτώνοντάς το με άγχος και ανασφάλεια. Και βέβαια, δε θα πήγαινα ποτέ να διαμαρτυρηθώ στους δασκάλους/ καθηγητές του παιδιού μου για θέματα που άπτονται της βαθμολογίας, ακόμα και αν ήμουν πεπεισμένη ότι το παιδί μου όντως αδικήθηκε.

Όμως:
Δε θεωρώ σε καμία περίπτωση "αρρωστημένο" φαινόμενο το να θέλει από μόνο του ένα παιδί να αριστεύσει, ακόμα και να πρωτεύσει υποκινημένο όχι μόνο στην ομορφιά της γνώσης, αλλά και από κάποιο έπαθλο (τη σημαία, στην προκειμένη περίπτωση). Η άμιλλα άλλωστε βοηθά στην αυτοβελτίωση. Εξάλλου καλώς ή κακώς στην κοινωνία μας και κυρίως σε ό,τι σχετίζεται με τον εργασιακό στίβο ενυπάρχει η έννοια του ανταγωνισμού. Για να εισαχθείς στη σχολή που θέλεις πρέπει να ξεπεράσεις την πλειοψηφία των υποψηφίων. Το ίδιο και στις εξετάσεις ΑΣΕΠ. Για να επιλεγείς για τη θέση εργασίας που επιθυμείς, πρέπει να έχεις καλύτερο βιογραφικό από τους υπόλοιπους. Καλώς ή κακώς, σε κλήρωση θα μπαίνεις μονάχα όταν παίζεις λόττο ή αγοράζεις λαχείο.

Τώρα, το αν οι παρελάσεις είναι παρωχημένες είναι ένα άλλο θέμα (αν και δεν είναι της παρούσης θα πω ότι συμφωνώ). Από τη στιγμή όμως που υπάρχουν, πρέπει να τις δεχτούμε ως μια πραγματικότητα. Για το αν η σημαία είναι κατάλληλο έπαθλο ή όχι.... τι να πω, τι άλλο κριτήριο θα μπορούσε άραγε να υπάρξει, πιο αντικειμενικό από τη σχολική επίδοση; Και βάσει αυτού του κριτηρίου, δε θεωρώ φυσικά απαραίτητο ο μαθητής που "επιβραβεύεται" με τη σημαία να είναι Έλληνας.

[someone]

Δεν ξέρω γιατι έχει θεωρηθεί δεδομένο ότι ένας γονιός που περιμένει να ακολουθηθεί η προβλεπόμενη διαδικασία για την επιλογή σημαιοφόρου ειναι κόμπλεξικός και πιέζει το παιδί του να πάρει βαθμούς...
Σίγουρα υπάρχουν εκείνοι που το κάνουν θέμα αν το παιδί τους πάρει 9 και όχι 10 στο τεστ του σχολείου και 90 αντί 100 στο φροντιστήριο Αγγλικών... Δεν ειναι όλοι οι γονείς ετσι - και ίσως εκείνοι που έχουν από απομυθοποιήσει περισσότερο τους βαθμούς ειναι όσοι είχαν οι ίδιοι καλούς βαθμούς στο σχολείο... Και ειναι άλλο το να πίεζω το παιδί να συμμετέχει σε μια διαδικασία, και άλλο το να περιμένω η διαδικασία,στην οποία δικαιούται να συμμετέχει, να γίνει όπως προβλέπεται.
Επειτα ίσως τα παιδια - ιδιαίτερα όσα πιέζονται από το σπίτι - φορτιζονται περισσοτερο (και πολλα καταληγουν σε κλαματα....) γιατι και όλη η διαδικασία της κλήρωσης γινεται από το σχολειο σαν μικρή γιορτή, οπότε δίνει και το σχολειο βαρύτητα στο όλο γεγονός. Και γενικά το σχολείο το ίδιο προωθει και συντηρεί τη βαθμοθηρία αφού χρησιμοποιεί το βαθμό ως κριτήριο και αλλού πέρα απο τη σημαια. Με κριτήριο το βαθμό δεν επιλέγεται πχ. Ο απουσιολόγος της τάξης στο γυμνάσιο? Γιατι ανατίθεται σε ένα παιδι δουλειά που θα έπρεπε να κάνει ο καθηγητής και γιατι θεωρειται ότι ο καλύτερος μαθητής ειναι ο καταλληλότερος για να κάνει κάτι που του δημιουργεί πρόβλημα στη σχέση με τους συμμαθητές του?
Γιατι να θεωρείται επαθλο η σημαία ή το απουσιολόγιο? Ενας έπαινος δεν αρκεί?
Μήπως τελικά θα έπρεπε και οι εκπαιδευτικοί να κάνουν κάποιες προτάσεις ώστε να αλλάξουν κάποιες τέτοιες πρακτικές που συνδέουν το βαθμο με άσχετες "επιβραβευσεις"??

[happiness]

Μικρή επισήμανση: στην Βθμια η επιλογή του καλύτερου (σε βαθμούς) μαθητή ως απουσιολόγου ΔΕΝ είναι δεσμευτική. Απλά είθισται. Στην ουσία επιλέγεται ένας μαθητής που να έχει επιδείξει υπεύθυνη συμπεριφορά. Συχνά αυτή η "αρετή" συνοδεύεται και από καλούς βαθμούς, οπότε η επιλογή του πιο αριστούχου είναι μία καλή "safe" επιλογή. Αν όμως ο αριστούχος δεν ανταποκριθεί στα καθήκοντά του ως απουσιόλογος, τότε χαλαρά αλλάζει άμεσα. Και ο έλεγχος των απουσιών εξακολουθεί να είναι δουλειά του καθηγητή φυσικά και όχι του μαθητή. Ο μαθητής απλά κάνει την χαμαλοδουλειά του να μεταφέρει το απουσιολόγιο και να το συμπληρώνει. Τις τζίφρες σε κάθε ώρα, καθηγητής τις βάζει.

[someone]

Off-topic αλλά... Γιατι να έχει οποιαδήποτε σχέση ο μαθητής με το απουσιολόγιο? 

[apri]

Δε θεωρώ σε καμία περίπτωση "αρρωστημένο" φαινόμενο το να θέλει από μόνο του ένα παιδί να αριστεύσει, ακόμα και να πρωτεύσει υποκινημένο όχι μόνο στην ομορφιά της γνώσης, αλλά και από κάποιο έπαθλο (τη σημαία, στην προκειμένη περίπτωση). Η άμιλλα άλλωστε βοηθά στην αυτοβελτίωση.

Όταν μιλάμε για αρρωστημένες καταστάσεις, αναφερόμαστε στους μαθητές που έχουν πάψει να υποκινούνται από την ομορφιά της γνώσης που λες και επιθυμούν να αριστεύσουν μόνο για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους.
Τη δε σημαία τη βλέπουν μόνο ως ένα έπαθλο, ως ένα άλλο μετάλλιο και τίποτα παραπάνω.
Φυσικά δεν είναι όλοι οι καλοί μαθητές έτσι. Υπάρχουν όμως και αυτές οι περιπτώσεις.

Εξάλλου καλώς ή κακώς στην κοινωνία μας και κυρίως σε ό,τι σχετίζεται με τον εργασιακό στίβο ενυπάρχει η έννοια του ανταγωνισμού. Για να εισαχθείς στη σχολή που θέλεις πρέπει να ξεπεράσεις την πλειοψηφία των υποψηφίων. Το ίδιο και στις εξετάσεις ΑΣΕΠ. Για να επιλεγείς για τη θέση εργασίας που επιθυμείς, πρέπει να έχεις καλύτερο βιογραφικό από τους υπόλοιπους. Καλώς ή κακώς, σε κλήρωση θα μπαίνεις μονάχα όταν παίζεις λόττο ή αγοράζεις λαχείο.

Σε ανταγωνισμό μπαίνεις, όταν διεκδικείς κάτι μόνο για τον εαυτό σου. Και λογικό είναι ότι, για να το αποκτήσεις, πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι ο καλύτερος.
Στα κοινά κτήματα όμως δεν θα έπρεπε να εισχωρεί ο ανταγωνισμός.
Τα εθνικά σύμβολα, η πολιτιστική κληρονομιά, τα μνημεία κλπ ανήκουν σε όλους τους πολίτες μιας χώρας και όχι στους "καλύτερους", όπως κι αν τους ορίσει κανείς. Εκτός αν κάποιος αποδείξει με τη συμπεριφορά του ότι δεν αξίζει τον τίτλο του πολίτη της χώρας, ότι δεν τιμά και δεν εκτιμά την κοινή περιουσία, οπότε αλλάζει το θέμα.

Εν πάση περιπτώσει, τον προβληματισμό τον κατέθεσα με αφορμή τη σχετική συζήτηση.
Δεν είναι δα το βασικό πρόβλημα της χώρας ή έστω της σχολικής γιορτής ο τρόπος επιλογής του σημαιοφόρου.

Τώρα, το αν οι παρελάσεις είναι παρωχημένες είναι ένα άλλο θέμα (αν και δεν είναι της παρούσης θα πω ότι συμφωνώ). Από τη στιγμή όμως που υπάρχουν, πρέπει να τις δεχτούμε ως μια πραγματικότητα.

Εγώ  πάλι δεν θα συμφωνήσω. Είναι μία από τις εκδηλώσεις στο πλαίσιο του εορτασμού των εθνικών επετείων που έχει καθαρά βιωματικό χαρακτήρα και ως εκ τούτου μένει στη μνήμη των μαθητών και όσων τις παρακολουθούν.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σε κάποιους φαίνεται παρωχημένη η πομπή μαθητών που κουβαλούν τη σημαία.
Αλήθεια, το ίδιο παρωχημένη φαίνεται και η παρέλαση των αθλητών στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων;
Το ίδιο παρωχημένη και η πομπή που κουβαλά τη σημαία του Πολυτεχνείου;
Κι αν φαίνεται αναχρονιστική επειδή θεσπίστηκε επί Μεταξά, γιατί δεν βρίσκουμε το ίδιο αναχρονιστική την κατάργηση της παιδικής εργασίας ή τη θέσπιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας που επίσης έγινε επί Μεταξά;
Γιατί όλα πρέπει να τα στοιβάζουμε στο ίδιο μαύρο κουτάκι που υπάρχει στο μυαλό μας για τη λέξη "δικτατορία";

Ποτέ, επίσης, δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι επιμένουν να βλέπουν αυτήν την εκδήλωση ως μιλιταριστική, τη στιγμή που ειδικά στις μέρες μας τόσο η ελληνική κοινωνία όσο και η ελληνική πολιτεία δεν είναι στρατοκρατική.
Ούτε ο στρατός αναμειγνύεται στην πολιτική ζωή, ούτε η χώρα γιορτάζει την κατάκτηση ξένων εδαφών ούτε έχει παρόμοιες βλέψεις για το μέλλον.
Στις εθνικές επετείους απλώς θυμόμαστε και τιμούμε τη δράση κάποιων προγόνων κατά τον πόλεμο, ώστε να παραμείνουμε ελεύθεροι.
Επομένως, βρίσκω τραβηγμένο το να ερμηνεύουμε οποιοδήποτε πολεμικό-στρατιωτικό στοιχείο υπάρχει στο συγκεκριμένο εορτασμό (στρατιωτικές παρελάσεις, αναφορά στις νίκες του στρατού ή τις επιτυχίες της αντίστασης)
ως μιλιταριστική προπαγάνδα, γιατί λείπει όλο το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που θα επέτρεπε μια τέτοια ερμηνεία.

Άσε, που ειδικά στις σχολικές παρελάσεις το στρατιωτικό στοιχείο δεν είναι δα τόσο έντονο πια. Τα παιδιά φορούν κοινή ενδυμασία ως μέλη της ίδιας ομάδας και όχι στρατιωτική στολή. Ο δε βηματισμός είναι ρυθμικός, αλλά πόρρω απέχει από το αυτοματοποιημένο βήμα των στρατιωτών. Και θα μπορούσε να είναι και πιο χαλαρός, αν είναι αυτό που ενοχλεί τόσο πολύ πια.

Είναι τυχαίο ότι όσοι έζησαν τα δεινά του πολέμου και των δικτατοριών δεν εξέφρασαν ποτέ κάποια αντίθεση με την ιδέα των παρελάσεων;

Αλλά επειδή έχω εκφράσει επανειλημμένα την άποψή μου για το θέμα αυτό και ξεφεύγουμε και από το παρόν θέμα, σταματώ εδώ.

[jak_13]

Όπως η επιλογή του απουσιολόγου δεν είναι δεσμευτική έτσι και η επιλογή του σημαιοφόρου δεν είναι τέτοια. Και εν πάση περιπτώσει, οι σημαίες δεν είναι καραμέλες ούτε ασπιρίνες για να μοιράζονται σε "πονεμένους".

[suliet]

Πότε γίνεται η επιλογή σημοφόρων?Αποκλειστικά και μονο τον Οκτώβριο ή και τον Σεπτέμβριο?