1η φορά στην τάξη

[dimstella]

 δεν ηθελα με τιποτα να δινω ωριαιες, δεν ειναι στο στυλ μου να δειχνω οτι εχω εξουσια. απο το πρωτο μαθημα τους ξεκαθαρισα οτι ειμαστε συνεργατες. κ στην κοινωνικη κ πολιτικη αγωγη που καναμε για την κοινωνικη ιεραρχια ελεγα οτι ολοι οι ανθρωποι ειναι ισοι. κ αν με το να βαζω ωριαιες δειχνω οτι εχω καποια εξουσια ειναι σα να αυτοαναιρουμαι.
τελος παντων σημερα ειμαι καλυτερα κ ελπιζω οτι την επομενη φορα θα ειναι καλυτερα...

πιστεύω πως δεν πρέπει να λες στα παιδιά οτι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι (επειδή απλά δεν είναι ίσοι, και τα παιδιά το βλέπουν καθημερινά γύρω τους) αλλά οτι πρέπει να είναι ίσοι

Αλλωστε οι έννοιες ισότηα και ιεραρχία είναι ασύμβατες

έτσι δεν θα αυτοαναιρείσαι όταν τους τιμωρείς με ωριαίες αποβολές

[PDE ads]

[maryvas]

 δεν ηθελα με τιποτα να δινω ωριαιες, δεν ειναι στο στυλ μου να δειχνω οτι εχω εξουσια. απο το πρωτο μαθημα τους ξεκαθαρισα οτι ειμαστε συνεργατες. κ στην κοινωνικη κ πολιτικη αγωγη που καναμε για την κοινωνικη ιεραρχια ελεγα οτι ολοι οι ανθρωποι ειναι ισοι. κ αν με το να βαζω ωριαιες δειχνω οτι εχω καποια εξουσια ειναι σα να αυτοαναιρουμαι.
τελος παντων σημερα ειμαι καλυτερα κ ελπιζω οτι την επομενη φορα θα ειναι καλυτερα...

πιστεύω πως δεν πρέπει να λες στα παιδιά οτι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι (επειδή απλά δεν είναι ίσοι, και τα παιδιά το βλέπουν καθημερινά γύρω τους) αλλά οτι πρέπει να είναι ίσοι

Αλλωστε οι έννοιες ισότηα και ιεραρχία είναι ασύμβατες

έτσι δεν θα αυτοαναιρείσαι όταν τους τιμωρείς με ωριαίες αποβολές

ναι το τονισα αυτο. οτι λογω της ιεραρχιας αλλοι εχουν περισσοτερη εξουσια που αυτο συνεπαγεται οτι εχουν περισσοτερες ευθυνες αλλα κ δικαιωματα. απλα ειπα οτι ολοι οι ανθρωποι πρεπει να ειναι ισοι κ αυτο το εστιασα περισσοτερο σε θεματα ρατσισμου. ειπα οτι ο καθενας εχει το ρολο του κ ο ρολος τους ως μαθητες ειναι να ειναι συνεπεις, να διαβαζουν κ να μην ενοχλουν στην ταξη. ο ρολος μου εμενα ως καθηγητρια ειναι να τους διδασκω, να ειμαι συνεπης στη δουλεια μου κ να διατηρω τον ελεγχο της ταξης.
απλα για μενα η ωριαια αποβολη ειναι η εσχατη λυση κ θελω να την αποφευγω

[rozy4]

Κανείς δεν λέει ότι η ωριαία είναι το πρώτο μέτρο στο οποίο καταφεύγουμε. Ορισμένες φορές όμως, επιβάλλεται - όχι σαν άσκηση εξουσίας- αλλά σαν φυσική συνέπεια των πράξεων του μαθητή. Οι ίδιοι μαθητές αποζητούν το μέτρο και τη σταθερότητα και νιώθουν καλύτερα και εκτιμούν περισσότερο το δάσκαλο που είναι σταθερός στις αρχές που έχει θέσει, παρά αυτόν που συμπεριφέρεται «φιλικά» και ανέχεται τα πάντα.

[koleygr]

Κι εγώ πρώτη φορά μπήκα σε τάξη δημόσιου σχολείου (ως καθηγητής) και αντιμετώπισα παρόμοια προβλήματα...
Η πρώτη φρίκη που έφαγα ήταν οτι αιφνιδιάστηκα και έπρεπε ξαφνικά να συνειδητοποιήσω πως αλλάζω ρόλο...
Μέχρι τώρα υπήρξα κυρίως πολέμιος του συστήματος (σε πολλές περιπτώσεις)... και τώρα καλούμουν για πρώτη φορά να αποτελέσω εγώ αυτόν που "επιβάλλει το σύστημα" και
έχει απέναντύ του αυτούς που το πολεμάνε και δεν το δέχονται...

Το χειρότερο είναι οτι με πήραν σε ΕΠΑΛ να διδάξω Χημεία...
Εκεί δεν ενδιαφέρεται κενένας για αυτό το μάθημα...
Επίσης είχα να αντιμετωπίσω απαράδεκτες συμπεριφορές (Ένα βασικό μου μειωνέκτημα είναι πως αν και είμαι 31 μικροδείχνω και αυτό παίζει ρόλο)

Την πρώτη μέρα πρώτη ώρα που μπήκα στην τάξη προσπάθησα να κανω υπομονή...
Ηταν γνωριμία και όχι μάθημα αλλά δυσκολευτηκα να τους βάλω σε τάξη από άποψη συμπεροφοράς...
Μάλιστα καποιοι από τους μαθητές μόλις γύριζα από την άλλη κάναν διάφορους ήχους (τη μία σφυρίζαν, την άλλη βάζαν ήχους στο κινητό, την άλλη χτυπούσαν το θρανίο...)
Αναγκάστηκα να κάνω αρκετές φορές παρατήρηση και προσπάθησα να τους προκαλέσω να λειτουργήσουν με φιλότιμο...
Αδικος κόπος... Συνέχισαν τα ίδια...
Κάποια στιγμή εξαντλήθηκε η υπομονή μου (αλλά αποφάσισα και συνειδητά να μην τους αφήσω να μου πάρουν τον αέρα...)
Μόλις γυρίζω από την άλλη, ακούω σφύριγμα.. γυρίζω και βλέπω το μαθητή που το κάνει...
"Πέρνα έξω του λέω..."
"Όχι αφου δεν το έκανα εγώ... να δείτε και το κινητό μου... είναι παλιό δεν κάνει τέτοιους ήχους"
"Πρώτον" του λέω "το κινητό απαγορευεται μεσα στην τάξη"
"Δεύτερον δε με απασχολεί αν το έκανε κάποιο κινητό ή κάποιο στόμα..."
"Τρίτον δεν είμαι δικαστής για να ψάχνω στοιχεία και αποδείξεις... Μου αρκεί που συμμετέχεις σε αυτή την κατάσταση...Το όνομά σου και έξω!!!"
"Δε στο λέω.." μου απαντάει...
Ρωτάω ποιός είναι ο πρόεδρος του τμήματος και τον βρίσκω...
"Παρ τον και πήγαινέ τον στον διευθυντή" του λεω...
Πηγαίνουν στον διευθυντή και τον φέρνουν στην τάξη...
Εξηγώ πως τη συμπεριφορά των 4 μαθητών που συμμετείχαν στο "παιχνιδάκι" και τους παίρνει όλους στο γραφείο

Μετά από λίγη ώρα ενας από τους 4 έχει παραδεχτεί οτι σφύριξε μια μόνο φορά.... Ο λυκειάρχης μου προτείνει να δώσω ωριαία αποβολή στον έναν ή και στους 4.
Μπροστά στο μαθητή απαντάω στο λυκειάρχη πως "Τους τη χαρίζω γιατι ήταν πρώτη φορά αλλά δεν πρόκειται να ξαναανεχτώ τέτοια συμπεριφορά!"

Πιάνω τους 4 μαθητές και τους εξηγώ πως "Μαγκιά είναι να παραδέχεσαι αυτά που κάνεις... Να μην λειτουργείς πισώπλατα αλλά να έχεις το θάρρος της γνώμης σου και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες των πράξεων σου..."

Το σαββατοκύριακο που μεσολάβησε σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω με αυτό το επίπεδο (συμπεριφοράς και αδιαφορίας) των μαθητών
Αποφάσισα να τους δώσω στο τετράμηνο 5 βαθμούς από τη συμπεριφορά 5 από τη συμμετοχή στο μάθημα (έτσι ωστε να πάρουν το 10ράκι ευκολα και αν προσέξουν λίγο και αν φέρονται ανθρωπινά) και το υπόλοιπο 10 από την απόδοση στο μάθημα...
Τους το ανακοίνωσα στο επώμενο μάθημα και τους άρχισα την ύλη από την αρχή...
Τους τόνισα πως τα πρώτα είναι πολύ ευκολα και είναι ευκαιρία να εξεταστεί όποιος θέλει στο επόμενο μάθημα... Κατά τη διάρκεια του μαθήματος έβγαζα έναν έναν τους μαθητές στον πίνακα και τους έβαζα να λύσουν πολύ απλά προβλήματα ή τους έκανα ευκολες ερωτήσεις...
Μου απαντούσαν συνήθως λάθος αλλά τους εξηγούσα το σωστό και σημείωνα στο μπλοκάκι πως συμμετέχουν...
Κάποιοι απάντησαν σωστά και εκτός από συμμετοχή τους είπα πως τους βάζω και ένα 20ράκι ως βαθμό εξέτασης...
Εκεί αρχίσαν να θέλουν σχεδόν όλοι να συμμετέχουν... Μου ζητούσαν μάλιστα να τους εξετάσω ακόμα και μαθητές που δεν είχαν παρακολουθήσει σχεδόν τίποτα αλλά έλπιζαν στην τύχη...
Τα έκαναν λάθος... τους έδειξα το σωστό και τους είπα οτι δεν τους βαθμολογώ γιατι είναι ευκολα και είναι καλύτερα να προσέξουν λίγο περισσότερο, να διαβάσουν λίγο και να πάρουν βαθμό στο επόμενο μάθημα....

Θυσίασα αρκετό χρόνο μέχρι να καταλάβουν όσοι ενδιαφέρθηκαν έστω και λίγο τα πρώτα απλά πράγματα και "χάρισα" καλούς βαθμούς...
Στο τελευταίο μάθημα τους είπα πως πρέπει να προχωρήσουμε παρακάτω αλλά θέλω να δώσω ακόμα μια ευκαιρία να πάρουν βαθμό όλοι σε αυτά τα ευκολα...
Τους έβαλα να ψηφίσουν ποιοί θέλουν να γράψουμε τεστάκι την άλλη φορά και το 70% ψήφισε ναι...

Θέλω να πώ πως ο σεβασμός, η εκτίμηση, το ενδιαφέρον, η συμπάθεια... όλα αυτά κερδίζονται... δε χαρίζονται (ιδίως στις δύσκολες αυτές ηλικίες)...
Όλο και κάποιος τρόπος υπάρχει να κερδίσεις τους μαθητές... Αρκεί να θέλεις...

[PDE ads]

[AnnaB]

Νομίζω δυο είναι τα πιο δύσκολα πράγματα όταν μπαίνεις πρώτη φορά σε τάξη. Το ένα αφορά τη δική σου μετάβαση από φοιτήτρια παιδαγωγικής σε νηπιαγωγό και το δεύτερο αφορά το χειρισμό του μπάχαλου των πρώτων ημερών που δεν μαζεύονται οι γονείς με τίποτα από το άγχος, τα παιδιά κλαίνε κι εσύ απλά θέλεις τη μαμά σου....( )

Κάπως έτσι αισθάνθηκα και εγώ....

[Carmencita]

Πρώτη φορά στη ζωή μου δίδαξα ένα χρόνο αφού πήρα πτυχίο, σε δημόσιο ΙΕΚ. Είχα 25 μαθητές, τα πήγα μια χαρά τελικά αν και στο πρώτο μάθημα με είχαν "ψαρωσει" οι αλλοι καθηγητές κι ο διευθυντής, γιατι μου έλεγαν "να προσεχεις μονο και να μην επιτρεπεις- αν ειναι δυνατον- να καπνιζουν στο μαθημα, να τρωνε, να κανουν υπερβολικη φασαρια κλπ". Περιμενα κι εγω λοιπον να συνατησω τα "τερατα", κι ήταν όλοι μια χαρα παιδια!

[marianthid]

Αυτό που συνειδητοποιώ όσο περνάει ο καιρός είναι ότι
1. χρειάζεται χρόνος για να γνωρίσεις τους μαθητές σου και αυτοί εσένα. Κατά συνέπεια μια κακή αρχή δεν είναι το τέλος του κόσμου -μπορείς και οφείλεις να δουλέψεις τη 'σχέση' σας σε κάθε μάθημα που ακολουθεί.
2. το μεγαλύτερο ρόλο παίζει η δυναμική της ομάδας. Είναι αυτό που μας λέγαν στα παιδαγωγικά, ότι κάθε τάξη είναι μοναδική. Ακόμα και τα ίδια παιδιά αλλιώς συμπεριφέρονται μόνα τους, αλλιώς με την παρέα τους, αλλιώς σε ολιγομελή τάξη, αλλιώς με πλήρη απαρτία της τάξης. (Η σειρά είναι κλιμακούμενη προς το ... χειρότερο). Κατά συνέπεια, πρέπει να βαράς μια στο καρφί και μια στο πέταλο, (όπου καρφί τεχνικές διαχείρισης τάξης και πέταλο η ατομική συμβουλευτική), με προτίμηση στο .. καρφί.
3. όντως η αυστηρότητα σε γλυτώνει από πολλή φασαρία (μεταφορικά και κυριολεκτικά), αλλά είναι άλλο τόσο βέβαιο ότι είναι μέσο καταστολής και όχι εκπαίδευσης. Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, τα παιδιά μας βλέπουν ενιαία ως σχολείο, οπότε πρέπει να γίνει συλλογικότερη συζήτηση μεταξύ των διδασκόντων για το τι ποινές εφαρμόζουμε.
4. Είναι επιτακτική ανάγκη να ξεφύγουμε από τις παραδοσιακές μορφές διδασκαλίας και όχι εναλλακτική επιλογή. Το βλέπεις καθημερινἀ από το πώς έχει αποτύχει σε όλα τα επίπεδα (μίκρο- και μάκρο-) αυτό το σύστημα. Στα μάτια του σιωπηλού μαθητή, στην εριστική συμπεριφορά του "κακού" μαθητή, στην αλαζονική αντιμετώπιση και την παγερή αδιαφορία της πλειοψηφίας που ξενυχτάει για να διαβάσει για το φροντιστήριο, στη βαθμοθηρική αντιμετώπιση του "καλού" μαθητή, στην παραίτηση και την γκρίνια των καθηγητών, στην έλλειψη υποδομών, στην προσχηματική εφαρμογή προγραμμάτων, στην αναποτελεσματικότητα των αποβολών, στην ανεπάρκεια των σχολικών συμβούλων, στο παιδί που δουλεύει παράλληλα και σε αυτό που ψάχνει ποιες σχολές έχουν κάτω από 10, στο παιδί που παίρνει ψεύτικη απαλλαγή λόγω δυσλεξίας και σε αυτό που περιμένει ότι θα περάσει σε και θα βγάλει μια δύσκολη σχολή μόνο και μόνο επειδή είναι από τρίτεκνη οικογένεια  -στη ματαίωση της προσδοκίας να διδάξεις και να διδαχθείς πραγματικά, να εξελιχθείς και να μορφώσεις, να δώσεις αρχές και αξίες που να ισχύουν γύρω σου, να ολοκληρώσεις ένα γνωστικό αντικείμενο και όχι να διεκπεραιώνεις τη διδακτική ώρα/τρέχεις την ύλη (γιατί πάντα κάτι συμβαίνει, χάνονται ώρες κτλ).
5. ο διευθυντής παίζει πολύ μεγάλο ρόλο τελικά. Για το πώς θα κινηθείς και εσύ και οι μαθητές και το σχολείο εν γένει.
6. πρέπει να έχεις γερό στομάχι για αυτή τη δουλειά, να δέχεσαι ότι θα υπάρχουν δύσκολα τμήματα/δύσκολες μέρες και ταυτοχρόνως να έχεις διάθεση να χαμογελάς και να προσπαθείς.
7. πρέπει να βάζεις ξεκάθαρους κανόνες και να τους τηρείς απαρέγκλιτα. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
8. πρέπει να είσαι ευέλικτος στη στοχοθεσία και τις προσδοκίες σου.
9. πρέπει να είσαι ουσιαστικός και όχι διπλωματικός στις απαντήσεις σου στους μαθητές. Το αντίστροφο ισχύει με αρκετούς  συναδέλφους -δυστυχώς.
10. η διδασκαλία είναι ευχή, όταν φεύγεις με χαρά από το σχολείο, αλλά και κατάρα, όταν δεν θες καν να πας σχολείο....

αυτά τα ολίγα... 

[schooligan]

Τι ωραία και αληθινά αυτά τα ολίγα! Συμφωνώ απόλυτα!
Ειδικά το τελευταίο τα συνοψίζει πολύ εύστοχα:

10. η διδασκαλία είναι ευχή, όταν φεύγεις με χαρά από το σχολείο, αλλά και κατάρα, όταν δεν θες καν να πας σχολείο...

(Δώστε το λόγο στο γλωσσολόγο! )

[marianthid]

χαιρετώ, φίλτατε γλωσσολόγε schooligan! ευτυχώς που υπάρχει και αυτό το φόρουμ αλληλοϋποστήριξης.. Ό,τι πιο ουσιαστικό για την εκπαίδευση, μετά από ένα καλό μάθημα 

[AnnaB]

6. πρέπει να έχεις γερό στομάχι για αυτή τη δουλειά, να δέχεσαι ότι θα υπάρχουν δύσκολα τμήματα/δύσκολες μέρες και ταυτοχρόνως να έχεις διάθεση να χαμογελάς και να προσπαθείς.

10. η διδασκαλία είναι ευχή, όταν φεύγεις με χαρά από το σχολείο, αλλά και κατάρα, όταν δεν θες καν να πας σχολείο....

Μέσα από αυτά έρχονται στο μυαλό μου, 2 διαφορετικά τμήματα που είχα σε 2 διαδοχικές χρονιές!
Μετά την φουρτούνα, η γαλήνη....

[Melina04]

   
    Η διαχείριση της τάξης είναι κατά τη γνώμη μου η πιο δύσκολη ικανότητα( και ταυτόχρονα πολύ σημαντική γιατί επηρεάζει τη μάθηση) που πρέπει να έχει ο εκπαιδευτικός και δυστυχώς δεν διδασκόμαστε καθόλου στην πράξη πώς να την αποκτήσουμε. Πολύ θεωρία και πράξη μηδέν.
 Με προβληματίζει από τότε που ξεκίνησα και ακόμα δεν έχω βρει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα. Θεωρώ μεγάλη ανευθυνότητα να μας προετοιμάζουν στα πανεπιστήμια χωρίς να δίνουν βάρος στο κομμάτι που σχετίζεται με την αντιμετώπιση των παιδιών. Τα λάθη έχουν επιπτώσεις στον συναισθηματικό τους κόσμο...

[giannis27]

σωστα ολα οσα λετε αλα για μενα παιδια φταιει κυριως η οικογενεια και η βαθια κριση που περναει. αν η οικογενεια δεν δωσει στα παιδια τους σωστους τροπους συμπεριφορας τοτε ολα πανε χαλια και δεν ειμαι συντηριτικος ουτε οποσθροδομικος αν ακουγεται ετσι αλλα βλεπετε οσοι δουλευετε σε σχολειο μηδεν σεβασμος στους καθηγητες εσεις κανατε ετσι οταν ησασταν μαθητες? οχι εγω δεν τα δικαιολογω πλεον τα παιδια ουτε τα φροντηστιρια ουτε τα πολλα μαθηματα ουτε οτι ειναι γενια χωρις δουλεια ουτε ολα αυτα τα ωραια που ναι σωστα ειναι μεν αλλα δεν μπορουν να δικαιολογησουν την σταση μεγαλης μεριδας μαθητων προς εμας. συγνωμη αλλα νομιζω εμεις ημασταν πιο πειθαρχημενοι και πιο ωριμοι παρολο που αυτοι τα χουν ολα νωριτερα και εχουν την ευκαιρια να ωριμασουν καλυτερα απο μας εγω εχω απογοητευτει και νομιζω οτι σε μια τετοια κατασταση λυση ειναι η αξιοπρεπεια του καθηγητη και οχι το να ειναι με το εμρος ολων τω παιδιω για να ναι καλος γιατι αυτο μου θυμιζει ενα κομμα που χαιδευει τους ψηφοφορους γενικως για να παρει ψηφους. αυστηροτητα και πειθαρχια κι ας ειναι αντιπαιδαγωγικα

[panos2]

Τον σεβασμό από τους μαθητές πρέπει να τον κερδίσεις.
Αυτό που πρέπει να είναι δεδομένο είναι οι βασικές αρχές ευγένειας, κάτι που πράγματι πρέπει να φέρνει ο μαθητής από το σπίτι.

[giannis27]

το σεβασμο τον κερδιζουμε ολοι μας καθημερινα αρα και οι μαθητες πρεπει να τον κερδισουν και οχι να ειμαστε απαθεις και να δεχομαστε πολλα χωρις να κανουμε αυτο που πρεπει. ολα να ισχυουν για τα δυο μερη γιατι οσο τους αντιμετωπιζουμε ετσι τοσο μας σεβονται οσο τους αντιμετωπιζουμεως μικρα παιδια ειναι μωρε αστα τοσο δινουμε αφεση