[momos]

Ας «ανταλλάξουμε» εδώ βιβλία που διαβάσαμε και μας άρεσαν για την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς.

[PDE ads]

[momos]

Συνεχίζω με ένα μυθιστόρημα που διάβασα τελευταία.

Φρανκ Μακ Κορτ, Ο Δάσκαλος Μια αυτοβιογραφία, εκδόσεις Scripta 2006



Ο Φρανκ Μακ Κορτ, δάσκαλος σε σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης, περιγράφει τη ζωή του στα Λύκεια της Νέα Υορκης, όπου στην προσπάθειά του να μην περάσουν απλά τα χρόνια για να πάρει σύνταξη προσπαθεί να προσεγγίσει τα παιδιά έξω από τους συνηθισμένους δρόμους μέσα από προσωπικές αντιφάσεις και συγκρούσεις.

Ο συγγραφές έγραψε το βιβλίο σε ηλικία 70 χρονών περίπου. Ήδη είχε τιμηθεί με το βραβείο Πούλιτζερ για το πρώτο του βιβλίο «Οι στάχτες της Άτζελα». Στον πρόλογο γράφει για τους λόγους που τον οδήγησαν να γράψει το βιβλίο:

...Στην Αμερική, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι στρατηγοί, οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι της τηλεόρασης και οι πολιτικοί γίνονται αντικείμενο θαυμασμού και ανταμείβονται. Οι δάσκαλοι όχι. Το δασκαλίκι είναι η καταφρονεμένη παρακόρη των ανθρωπίνων επιτεδευμάτων. Στους δασκάλους λένε να χρησιμοποιήσουν την πόρτα υπηρεσίας, να κάνουν το γύρο του σπιτιού και να μπαίνουν από πίσω. Τους μακαρίζουν που έχουν Τ.Ε.Χ. (Τόσον Ελεύθερο Χρόνο). Μιλάνε γι' αυτούς συγκαταβατικά και, εκ των υστέρων, τους χαϊδεύουν τ΄ασπρισμένο τους κεφάλι...

[momos]

Αν και δεν βλέπω κίνηση    συνεχίζω...

Επιστροφή στο παρελθόν με το βιβλίο:

Έλλη Αλεξίου, Γ΄ Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον, εκδόσεις Καστανιώτη, 1978



Ένα από τα πιο γνωστά έργα της Αλεξίου περιγράφει με λόγο άμεσο τη ζωή της όταν δούλεψε για πρώτη φορά ως δασκάλα σ' ένα δημοτικό σχολείο.
Πρώτη δημοτικού, 60 μαθήτριες στο τμήμα, φτώχεια και δυστυχία στην Ελλάδα των αρχών του 20ου αιώνα και μια ντελικάτη δασκάλα με όνειρα να γίνει ζωγράφος και να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο που παίρνει το βάφτισμα του πυρός στο «ψειροσχολείο». Ένα σχολείο «...σε κάτι περίεργες γειτονιές, που ούτε ήξερα πως βρισκόταν στο μέρος μας...»

Η Έλλη Αλεξίου μπαίνει στην τάξη για πρώτη φορά, δοκιμαστικά όπως της είπε κι ο πατέρας της και...
«...Ήξερα απ' όξω και ανακατωτά τις βιογραφίες των μεγάλων παιδαγωγών της ανθρωπότητος «από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερον», ήξερα όλη την ψυχολογία θέμα προς θέμα με τις «σχετικές εφαρμογές εις την αγωγήν», «καλαισθητικόν συναίσθημα, νόμοι συμμετρίας και εφαρμογαί αυτών εις την αγωγήν», «

[spaceoddity]

το βιβλιαράκι του μαθητή, 2006
(εκδόσεις Κάκτος, τιμή περίπου 5Ε)

[PDE ads]

[momos]

Εγώ ελπίζω να τη βολέψω,
επιμέλεια Μαρσέλο Ντ’ Όρτα, εκδόσεις Γνώση, 1990
Ο θεός μας έπλασε τζάμπα,
επιμέλεια Μαρσέλο Ντ’ Όρτα, εκδόσεις Γνώση, 1994
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα αρραβωνιαστήκαν από κάτω,
επιμέλεια Μαρσέλο Ντ’ Όρτα, εκδόσεις Γνώση, 1994

  |    | 

Ο Μαρσέλο Ντ’ Όρτα δάσκαλος στο στο Δημοτικό Σχολείο του Αρζάνο (μια ιταλική πόλη στη Νάπολη) μαζεύει στη διάρκεια της θητείας του εκθέσεις παιδιών που του άρεσαν. Κάποια στιγμή αποφασίζει να τις εκδώσει και το αποτέλεσμα είναι το πρώτο βιβλίο.
Η επιτυχία του πρώτου βιβλίου τον οδήγησε στη συγκέντρωση κι άλλου υλικού, δικό του αλλά και από άλλους δασκάλους, με συγκεκριμένη όμως  θεματολογία. (θρησκεία στο δεύτερο βιβλίο και σεξ στο τρίτο)
Τρία βιβλία λοιπόν με το πώς βλέπουν τα παιδιά τον κόσμο μας. Το διάβασμα των βιβλίων είναι απολαυστικό και αρκετές φορές μ' έκαναν να σκεφτώ πως πολλά από αυτά που λέμε στις αίθουσες διδασκαλίας «μένουν» στο μυαλό των παιδιών κάπως αλλιώς.
Το πρώτο του βιβλίο (Εγώ ελπίζω να τη βολέψω) έγινε και ταινία.

Παραθέτω τρεις από τις εκθέσεις των παιδιών, μια από κάθε βιβλίο.
 

ΠΕΡΙΓΡΑΨΤΕ ΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΣ (Εγώ ελπίζω να τη βολέψω)

Κάθε χρόνο αλλάζουμε αίθουσα και κάθε χρόνο η δική μας είναι πάντα η πιο άσχημη απ' όλες. Ο δάσκαλος μου μας είπε πως το φταίξιμο είναι δικό του, παρόλο που αυτός δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αυτός τα λέει όλα σε μας, δεν έχει μυστικά, και μας το είπε γιατί φταίει αυτός.
Αυτός μας είπε ότι στην αρχή του χρόνου, όταν δίνονται οι αίθουσες, γίνεται κόλαση ανάμεσα στους δασκάλους. Ο καθένας θέλει την πιο ωραία αίθουσα και την πιο καινούργια, ιδιαίτερα οι γριές δασκάλες. Τσακώνονται, καβγαδίζουνε, καταριούνται. Ο δάσκαλος μου σκέφτεται ότι αυτοί είναι όλοι βάρβαροι και δε μπαίνει στην κουβέντα. Τότε, όταν βλέπουνε ότι αυτός δε λέει τίποτα για τον εαυτό του, τον παίρνουνε για μαλάκα (με συγχωρείτε για τη λέξη) και του δίνουνε πάντα την πιο βρώμικη αίθουσα.
Στην Πρώτη εγώ ήμουνα πάρα πολύ μικρός, και δε θυμάμαι τι μας έλειπε. Στη Δευτέρα τα καλοριφέρ δε ζεσταίνανε κι εμείς ψοφούσαμε από το κρύο. Στην Τρίτη θυμάμαι ότι μας πηγαίνανε από δω κι από κει και δε βρίσκαμε ησυχία. Στην Τετάρτη το ντουλαπάκι ήτανε σάπιο και βγαίνανε οι κατσαρίδες από μέσα. Στην Πέμπτη, που είναι αυτό το χρόνο, έχουμε τα καρεκλάκια των μικρών.
Η αίθουσα μου είναι πάντα βρώμικα: δε σκουπίζουνε, δε πλένουνε, τα καλάθια είναι πάντα γεμάτα. Οι επιστάτες είναι όλη της καμόρα (Μαφία) και δε θέλουνε να κάνουνε τίποτα. Ο διευθυντής τους φωνάζει αλλά αυτοί του τρυπάνε τις ρόδες.
Κάνει καλά ο δάσκαλος μου που θέλει να πάει στο

[mavoglou]

Που τα θυμήθηκες!

Άντε τώρα να τα ξεθάψω, πού τα έχω βάλει;

[mat]

Να προσθέσω κι εγώ ένα ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου βιβλίο μιας σχετικά νεαρής γαλλίδας «εκπαιδευτικού» και δημοσιογράφου της Natacha Polony.
Τίτλος του βιβλίου είναι: Τα χαμένα παιδιά μας. Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, 2006.

Είναι όπως περιγράφει το οπισθόφυλλο του βιβλίου ένα «τολμηρό δοκίμιο»… που «ξεκινά από μια διαπίστωση. Στις μέρες μας πολλοί προοδευτικοί αριστεροί και φιλελεύθεροι δεξιοί έχουν ταυτόσημες απόψεις για την εκπαίδευση, οι οποίες συνιστούν πλέον τη βάση της εκπαιδευτικής πολιτικής των περισσοτέρων κυβερνήσεων, τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Οι απόψεις αυτές, θαυμάζοντας τους νέους, διακηρύσσοντας την πίστη τους στο καινούργιο και το μοντέρνο, προπαγανδίζοντας την κινητικότητα και λατρεύοντας το εφήμερο, υπηρετούν μια χρησιμοθηρική και οικονομικίστικη ιδεολογία.
Η ιδεολογία αυτή στερεί τους νέους από την πολύτιμη κληρονομιά που συγκροτούσαν τα κλασικά γράμματα, η μέριμνα για τη λογική και τη γλώσσα, η επαφή με τα σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα, αλλά και οι αφηγήσεις, οι αξίες, οι κώδικες που δημιούργησαν τον πολιτισμό μας και που μεταδίδονταν από τις παλαιότερες γενιές.
   Το αποτέλεσμα είναι ότι, ενώ δεν θίγονται οι ελίτ, περιορίζεται η ανέλιξη των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, που καταδικάζονται σε πολιτιστική υστέρηση, η οποία αποδυναμώνει τη δημοκρατία, παραβιάζει την αρχή της ισότητας και απειλεί την κοινωνική και οικονομική συνοχή».

Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης που προλογίζει το βιβλίο επισημαίνει ότι το βιβλίο «δεν είναι ο ώριμος καρπός μια μακράς διδακτικής πείρας, το ήρεμο καταστάλαγμα της, αλλά είναι αψύ, θυμωμένο και πολεμικό» καθώς η συγγραφέας δίδαξε σε σχολείο ένα χρόνο όλο και όλο και στο τέλος της σχολικής χρονιάς παραιτήθηκε.  Γιατί όπως δηλώνει η ίδια: «Εγκατέλειψα τη δημόσια εκπαίδευση λόγω κλειστοφοβίας. Η μεγάλη αυτή οικογένεια δεν επιτρέπει τα πηγαινέλα στον έξω κόσμο….Εγώ χλεύαζα την αναμονή της συνταξιοδότησης και την ασφάλεια της δουλειάς, ήθελα να τα μάθω όλα, να τα δω όλα, κι αυτοί μου ζητούσαν να κλειστώ στο μοναστήρι, να αρνηθώ ότι θα μπορούσε να με πλουτίσει και να με κάνει καλή καθηγήτρια. Δεν μετανιώνω για την απόφασή μου. Αλλά λυπάμαι που η δημόσια εκπαίδευση με εξώθησε σ’ αυτή.» (σελ. 39)

Προσωπικά θεωρώ πως είναι ένα δοκίμιο που η «αντιδραστική» συγγραφέας του (όπως χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της προκειμένου να προλάβει όσους θα της ασκήσουν κριτική) παρότι μιλά για το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα αγγίζει πολλά και σημαντικά θέματα που αγγίζουν πολλούς από  μας. Μπορεί να αποτελέσει μια αφορμή ενός προβληματισμού, ιδιαίτερα τώρα που βρισκόμαστε πάλι μπροστά σε μια κρίση εκ-μοντερνισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος και που αριστεροί, δεξιοί  στριμώχνονται για  το ποιος θα κερδίσει στο εθνικό μας education reality, που παίζετε το τελευταίο καιρό, την πρωτιά  στη θέση του (δήθεν) «προοδευτικού».

Καλό διάβασμα.

[momos]

Πολυπολιτισμική εκπαίδευση (Προβληματισμοί - Προοπτικές)
εκδόσεις ελληνικά γράμματα, Αθήνα 1997



Ο καθηγητής Brian Bullivant του Πανεπιστημίου Monash της Μελβούρνης, ένας από τους συγγραφείς του βιβλίου, επισημαίνει:

...Για τους συντηρητικούς επικριτές,  (η πολυπολιτισμική εκπαίδευση) εκφράζει μια προσπάθεια πολιτικοποίησης της εκπαίδευσης με σκοπό την υπόθαλψη των απαιτήσεων της μειονότητας, ενώ για κάποιους πιο ριζοσπαστικούς είναι η πιο οικεία ιδεολογική επινόηση για τη διαιώνιση της πραγματικότητας της ρατσιστικής εκμετάλλευσης των εθνικών μειονοτήτων με το να υποθάλπουν τις πολιτισμικές τους ευαισθησίες...

...Η πολυπολιτισμική εκπαίδευση είναι εκπαίδευση μέσα στην ελευθερία - ελευθερία από κληρονομημένες προκαταλήψεις και στενά αισθήματα και συναισθήματα εξίσου, όσο και ελευθερία για διερεύνηση άλλων πολιτισμών και προοπτικών και οργάνωση των ατομικών επιλογών με πλήρη επίγνωση των προσφερόμενων και εφικτών επιλογών... (Στόχος της)... είναι να ευαισθητοποιήσει το παιδί στην κληρονομημένη πολλαπλότητα του κόσμου - πολλαπλότητα συστημάτων, πεποιθήσεων, τρόπων ζωής, κουλτούρας, τρόπους ανάλυσης οικείων εμπειριών, τρόπων θέασης ιστορικών γεγονότων κ.ο.κ. Πώς μπορεί να γίνει αυτό στην πράξη είναι μια δύσκολη ερώτηση...

Την ερώτηση αυτή προσπαθούν να απαντήσουν 18 επιστήμονες από Δυτική Ευρώπη,

[dinos_]

Δεν θα έλεγα ότι το βιβλίο είναι γαι την εκπαιδευση ή τους εκπαιδευτικούς είναι όμως ένα βιβλίο για παιδιά :
«Συνομιλίες με παιδιά» του Ρ. Λαίνγκ από εκδόσεις Ύψιλον.

[mavoglou]

Δεν θα έλεγα ότι το βιβλίο είναι γαι την εκπαιδευση ή τους εκπαιδευτικούς είναι όμως ένα βιβλίο για παιδιά :
«Συνομιλίες με παιδιά» του Ρ. Λαίνγκ από εκδόσεις Ύψιλον.

Μπορείς να μας πεις πιο πολλά γι αυτό;
Μόνο ο τίτλος δεν λέει πολλά, ούτε είναι σημαντική πληροφορία.

[dinos_]

Και βεβαια.
http://www.bibliopolio.gr/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC-p-22819.html

Ο συγγραφέας είναι από τους μεγαλύτερους ψυχίατρους στον κόσμο. Οι συνομιλίες αφορούν συζητήσεις με τα παιδιά του. Πληρώνοντας 9ευρώ μπορείς να ικανοποιήσεις την περιέργειά σου.Εξάλλου έχει πάλι ποδόσφαιρο

[momos]

Δεν θα έλεγα ότι το βιβλίο είναι γαι την εκπαιδευση ή τους εκπαιδευτικούς είναι όμως ένα βιβλίο για παιδιά :
«Συνομιλίες με παιδιά» του Ρ. Λαίνγκ από εκδόσεις Ύψιλον.

Μπορείς να μας πεις πιο πολλά γι αυτό;
Μόνο ο τίτλος δεν λέει πολλά, ούτε είναι σημαντική πληροφορία.

Και βεβαια. -> λινκ

Ο συγγραφέας είναι από τους μεγαλύτερους ψυχίατρους στον κόσμο. Οι συνομιλίες αφορούν συζητήσεις με τα παιδιά του. Πληρώνοντας 9ευρώ μπορείς να ικανοποιήσεις την περιέργειά σου.Εξάλλου έχει πάλι ποδόσφαιρο

Μια και δεν βλέπω ποδόσφαιρο και έτυχε να υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου δυο λόγια παραπάνω. 



Το βιβλίο περιέχει μια σειρά από συζητήσεις του συγγραφέα με τα παιδιά του ή συζητήσεις των παιδιών του που καλύπτουν μια περίοδο 6 χρόνων.
Σε αρκετές απ' αυτές παρουσιάζονται προβληματικές καταστάσεις που λίγο πολύ κάθε γονιός αντιμετωπίζει καθώς και τη «λύση» που δινόταν.
Μια «λύση» που πολλές φορές ήταν αντίθετη με το θεωρητικά «σωστό».

Στον πρόλογό του ο συγγραφές γράφει σ' ένα σημείο:
«...Ελπίζω οι σελίδες αυτές να συμβάλλουν στο να γίνει φανερό ότι οι ενήλικες κερδίζουν τόσα πολλά από την επαφή τους με τα παιδιά όσα και τα παιδιά από την επαφή τους με τους ενήλικες. Για τα παιδιά μαθαίνουμε μόνο από τα ίδια τα  παιδιά. Η αυτογνωσία μας εξασθενίζει πάρα πολύ αν δεν έχουμε επαφή με την παιδική ηλικία... Δεν ασχολούμε με τα παιδιά μου γιατί έχω υποχρέωση ή γιατί έτσι πρέπει, παρά απλούστατα γιατί το θέλω...»
Προσωπικά δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε ιδιαίτερα το βιβλίο. Υπάρχουν σημεία με ενδιαφέρον αλλά γενικά, εκτός από την εισαγωγή, το βρήκα βαρετό. 

Περισσότερα για τον συγγραφέα ΕΔΩ

[dinos_]

Σε αρκετές απ' αυτές παρουσιάζονται προβληματικές καταστάσεις που λίγο πολύ κάθε γονιός αντιμετωπίζει καθώς και τη «λύση» που δινόταν.
Μια «λύση» που πολλές φορές ήταν αντίθετη με το θεωρητικά «σωστό».

Προσωπικά δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε ιδιαίτερα το βιβλίο. Υπάρχουν σημεία με ενδιαφέρον αλλά γενικά, εκτός από την εισαγωγή, το βρήκα βαρετό. 

Φίλε οι 2 παράγραφοι θα έπρεπε να μπουν μαζί αφού και στις 2 απλά λες τη γνώμη σου. Έτσι όπως έγραψες την  πρώτη φαίνεται ότι είναι η άποψη του συγγραφέα ή κάποιου κριτικού και όχι η δική σου

[συννεφούλα]

Να προσθέσω κι εγώ ένα ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου βιβλίο μιας σχετικά νεαρής γαλλίδας «εκπαιδευτικού» και δημοσιογράφου της Natacha Polony.
Τίτλος του βιβλίου είναι: Τα χαμένα παιδιά μας. Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, 2006.

Είναι όπως περιγράφει το οπισθόφυλλο του βιβλίου ένα «τολμηρό δοκίμιο»… που «ξεκινά από μια διαπίστωση. Στις μέρες μας πολλοί προοδευτικοί αριστεροί και φιλελεύθεροι δεξιοί έχουν ταυτόσημες απόψεις για την εκπαίδευση, οι οποίες συνιστούν πλέον τη βάση της εκπαιδευτικής πολιτικής των περισσοτέρων κυβερνήσεων, τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Οι απόψεις αυτές, θαυμάζοντας τους νέους, διακηρύσσοντας την πίστη τους στο καινούργιο και το μοντέρνο, προπαγανδίζοντας την κινητικότητα και λατρεύοντας το εφήμερο, υπηρετούν μια χρησιμοθηρική και οικονομικίστικη ιδεολογία.
Η ιδεολογία αυτή στερεί τους νέους από την πολύτιμη κληρονομιά που συγκροτούσαν τα κλασικά γράμματα, η μέριμνα για τη λογική και τη γλώσσα, η επαφή με τα σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα, αλλά και οι αφηγήσεις, οι αξίες, οι κώδικες που δημιούργησαν τον πολιτισμό μας και που μεταδίδονταν από τις παλαιότερες γενιές.
   Το αποτέλεσμα είναι ότι, ενώ δεν θίγονται οι ελίτ, περιορίζεται η ανέλιξη των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, που καταδικάζονται σε πολιτιστική υστέρηση, η οποία αποδυναμώνει τη δημοκρατία, παραβιάζει την αρχή της ισότητας και απειλεί την κοινωνική και οικονομική συνοχή».

Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης που προλογίζει το βιβλίο επισημαίνει ότι το βιβλίο «δεν είναι ο ώριμος καρπός μια μακράς διδακτικής πείρας, το ήρεμο καταστάλαγμα της, αλλά είναι αψύ, θυμωμένο και πολεμικό» καθώς η συγγραφέας δίδαξε σε σχολείο ένα χρόνο όλο και όλο και στο τέλος της σχολικής χρονιάς παραιτήθηκε.  Γιατί όπως δηλώνει η ίδια: «Εγκατέλειψα τη δημόσια εκπαίδευση λόγω κλειστοφοβίας. Η μεγάλη αυτή οικογένεια δεν επιτρέπει τα πηγαινέλα στον έξω κόσμο….Εγώ χλεύαζα την αναμονή της συνταξιοδότησης και την ασφάλεια της δουλειάς, ήθελα να τα μάθω όλα, να τα δω όλα, κι αυτοί μου ζητούσαν να κλειστώ στο μοναστήρι, να αρνηθώ ότι θα μπορούσε να με πλουτίσει και να με κάνει καλή καθηγήτρια. Δεν μετανιώνω για την απόφασή μου. Αλλά λυπάμαι που η δημόσια εκπαίδευση με εξώθησε σ’ αυτή.» (σελ. 39)

Προσωπικά θεωρώ πως είναι ένα δοκίμιο που η «αντιδραστική» συγγραφέας του (όπως χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της προκειμένου να προλάβει όσους θα της ασκήσουν κριτική) παρότι μιλά για το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα αγγίζει πολλά και σημαντικά θέματα που αγγίζουν πολλούς από  μας. Μπορεί να αποτελέσει μια αφορμή ενός προβληματισμού, ιδιαίτερα τώρα που βρισκόμαστε πάλι μπροστά σε μια κρίση εκ-μοντερνισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος και που αριστεροί, δεξιοί  στριμώχνονται για  το ποιος θα κερδίσει στο εθνικό μας education reality, που παίζετε το τελευταίο καιρό, την πρωτιά  στη θέση του (δήθεν) «προοδευτικού».

Καλό διάβασμα.

Ξεφυλλίζοντας τα θέματα και ψάχνοντας κάτι σχετικό με βιβλία έπεσα πάνω σε αυτό. Επειδή το συγκεκριμένο το έχω διαβάσει και βρήκα πολλές ομοιότητες με τα ελληνικά δεδομένα, το προτείνω ανεπιφύλακτα. Θυμάμαι ότι είχα υπογραμμίσει πολλά σημεία του, τα οποία αν τα διάβαζε κανείς χωρίς να ξέρει από πού προέρχονται , θα μπορούσε άνετα να εννοήσει ότι ο λόγος ήταν για τα δικά μας.
Ερώτηση: ξέρει κανείς αν υπάρχει θέμα σχετικά με βιβλία κάθε είδους, όχι μόνο όπως επιγράφεται το παρόν, "