0 μέλη και 5 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Επίσης άποψή μου: τους γονείς δεν τους λυπόμαστε ποτέ, διότι α) σε εμάς δείχνουν πόσο δύσκολα τα βγάζουν πέρα (σε ορισμένες περιπτώσεις ισχύει), αλλά έξω κοκορεύονται πως το παιδί τους κάνει ιδιαίτερο και όχι σε ομαδικό φροντιστήριο ακόμη κι αν έχουν να μας πληρώσουν 2 μήνες.β) στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρουμε εμείς (υπάρχουν πολλοί εκεί έξω) και θα στραβώσουν αμέσως ήδη με το πρώτο όχι που θα τους πούμε στην πρώτη απαίτησή τους(πχ όχι δεν έρχομαι να κάνω μάθημα γενικής στο παιδί σου, γιατί όλο το χρόνο δεν του έκανα το συγκεκριμένο μάθημα και θεωρώ ότι δε θα υπάρξει κέρδος γι΄αυτό)γ) Τους περισσότερους το πρώτο που τους ενδιαφέρει είναι αν έχουμε "πιάσει" το θέμα στις πανελλήνιες δ) Δεν λυπούνται εμάς όταν μας λένε ότι δε θα ξανακάνει μάθημα το παιδί τους μαζί μαςε) Μας θεωρούν υπηρέτες των παιδιών τους και όχι καθηγητές τους.Είμαι απόλυτη; Ναι είμαι, γιατί έχουν καταλάβει πόσο μεγάλη προσφορά υπάρχει εκεί έξω και γιατί η εικόνα του εκπαιδευτικού που τον σέβονταν (με όλα τα προβλήματα που περνάει ο κλάδος μας ) έχει χαθεί προ πολλού...
εγω εξεταζω τι μαθητη παραλαμβανω, τι προοδο κανει και ενημερωνω σχετικα τους γονεις. γιατι θελω να μη πληρωνουν αδικα, θελω να μη μου ριξουν ευθυνες, θελω στη τελικη το καλο του παιδιου και το δικο μου.
Παράθεση από: frerar στις Ιούνιος 09, 2009, 01:45:10 μμΕπίσης άποψή μου: τους γονείς δεν τους λυπόμαστε ποτέ, διότι .....Σου έχει περάσει από το μυαλό η σκέψη πως ίσως να έπρεπε να ακολουθήσεις άλλο επαγγελματικό δρόμο;Πραγματικά..Απορώ..Πως είναι δυνατόν κάποιος να βγάζει εις πέρας μια σχολική χρονιά (χωρίς να χτυπάει εγκεφαλικά) όταν είναι τόσο αρνητικός.
Επίσης άποψή μου: τους γονείς δεν τους λυπόμαστε ποτέ, διότι .....
Έχω φτάσει στα όριά μου με μαθήτρια εξαιτίας της υπερβολικής της αλαζονείας...Η ιστορία έχει ως εξής: Ένα κοριτσάκι πολύ δεκτικό και με όρεξη για μάθηση. Ξεκινήσαμε μαζί το μάθημα της έκθεσης από την Α΄Λυκείου εξαιτίας κάποιων προβλημάτων στην έκφραση και με διάθεση για πρόοδο επειδή οι στόχοι ήταν πολύ υψηλοί (ιατρική). Πέρασαν δυο χρονιές σκληρής δουλειάς και πραγματικής ανέλιξης. Στη Γ΄Λυκείου περίπου από τα μέσα της χρονιάς άρχισα να γίνομαι δέκτης μιας προϊούσας αλαζονικής συμπεριφοράς από την πλευρά της που για να μην πολυλογώ έφτασε ακόμη και στο να μου ακυρώνει μαθήματα όποτε ήθελε, να με παίρνει να κάνουμε μάθημα όποτε ήθελε και να αλλάζει τις εκφωνήσεις θεμάτων που τις έδινα για εργασία επειδή...δεν τις άρεσαν και τόσο...Εγώ από την άλλη αισθανόμουν την πίεση που είχε από το σπίτι και προσπαθούσα πάντα να κρατάω ισορροπίες γιατί πιστεύω ότι η ψυχολογία των παιδιών της Γ΄είναι κάτι περισσότερο από χάλια. Έφτασε στο σημείο να πηγαίνω για μάθημα και να μου κάνει παρατηρήσεις για το κείμενο που της έφερνα ότι δεν της άρεσε και θέλει άλλο. Τα ίδια έκανε και με το συνάδελφό μου που της έκανε άλλο μάθημα. Έκανα υπομονή γιατί το να σταματήσω στα μέσα της χρονιάς θα ήταν για το παιδί ό,τι χειρότερο. Όταν έγραψε στις πανελλήνιες μου είπε ευθαρσώς ότι τα θέματα ήταν γελοία και τσάμπα κάναμε τόσα πολλά όλη τη χρονιά...Τι να πώ;
Επειδή βλέπω ότι διατυπώνεις αξιολογικές κρίσεις σε διαβεβαιώνω ότι η επιλογή του επαγγέλματός μου έγινε συνειδητά και πέρασα και εγώ από το στάδιο του ρομαντισμού...Όμως καταξιώθηκα στο χώρο μου αφού σταμάτησα να λυπάμαι. Άλλο ο αρνητισμός (που φυσικά οδηγεί στα εγκεφαλικά όπως λες) και άλλο η διατήρηση της αξιοπρέπειας σου ως εκπαιδευτικού. Αν επίσης κατάλαβες τι έγραψα, ξανακοίτα τη λέξη "λυπάσαι", γιατί μάλλον θεωρείς συνώνυμη τη λέξη " σέβεσαι".