Στάση/Συμπεριφορά/Προβλήματα στα ιδιαίτερα

[bikini]

Επίσης άποψή μου: τους γονείς δεν τους λυπόμαστε ποτέ, διότι
α) σε εμάς δείχνουν πόσο δύσκολα τα βγάζουν πέρα (σε ορισμένες περιπτώσεις ισχύει), αλλά έξω κοκορεύονται πως το παιδί τους κάνει ιδιαίτερο και όχι σε ομαδικό φροντιστήριο ακόμη κι αν έχουν να μας πληρώσουν 2 μήνες.
β) στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρουμε εμείς (υπάρχουν πολλοί εκεί έξω) και θα στραβώσουν αμέσως ήδη με το πρώτο όχι που θα τους πούμε στην πρώτη απαίτησή τους(πχ όχι δεν έρχομαι να κάνω μάθημα γενικής στο παιδί σου, γιατί όλο το χρόνο δεν του έκανα το συγκεκριμένο μάθημα και θεωρώ ότι δε θα υπάρξει κέρδος γι΄αυτό)
γ) Τους περισσότερους το πρώτο που τους ενδιαφέρει είναι αν έχουμε "πιάσει" το θέμα στις πανελλήνιες
δ) Δεν λυπούνται εμάς όταν μας λένε ότι δε θα ξανακάνει μάθημα το παιδί τους μαζί μας
ε) Μας θεωρούν υπηρέτες των παιδιών τους και όχι καθηγητές τους.

Είμαι απόλυτη; Ναι είμαι, γιατί έχουν καταλάβει πόσο μεγάλη προσφορά υπάρχει εκεί έξω και γιατί η εικόνα του εκπαιδευτικού που τον σέβονταν (με όλα τα προβλήματα που περνάει ο κλάδος μας ) έχει χαθεί προ πολλού...

Αν και η 1η σου σειρά είναι όντως ατυχής (τόσο το ρήμα όσο και το επίρρημα), πράγματι ο εκπαιδευτικός έχει χάσει το σεβασμό πολλών γονέων και άλλων τόσων παιδιών.
Πολλοί γονείς θεωρούν ότι από τη στιγμή που κάνουν στο παιδί τους ιδιαίτερο αυτό θα διαπρέψει και από μαθητής του 12 θα γίνει μαθητής του 18.
Το είχα ξαναγράψει κάπου: επιτυχία του κάθε καθηγητή δεν είναι τον μαθητή του 17 να τον κάνει μαθητή του 19, αλλά τον μαθητή του 10 μαθητή του 12.

Αλλά βόηθα με (μαθητή) για να σε βοηθήσω (εγώ ο καθηγητής).
Δυστυχώς, θαύματα πια δεν δίνονται ούτε εμείς είμαστε μάγοι...

[PDE ads]

[bikini]

εγω εξεταζω τι μαθητη παραλαμβανω, τι προοδο κανει και ενημερωνω σχετικα τους γονεις. γιατι θελω να μη πληρωνουν αδικα, θελω να μη μου ριξουν ευθυνες, θελω στη τελικη το καλο του παιδιου και το δικο μου.

Έχω σταματήσει ιδιαίτερο, φίλε μου Μάρκο, όταν οι γονείς πλήρωναν άδικα, τσάμπα και βερεσέ.
Θέλω τους γονείς να τους κοιτώ στα μάτια και μετά το τέλος της συνεργασίας μας και όχι να "τα παίρνω" και να τους "χαϊδεύω"...

Υπάρχει και η άλλη κατηγορία γονιών, όμως, που, ενώ τους ενημερώνεις ότι το παιδί δεν πάει καλά, συνεχίζουν να σε βλέπουν σαν χείρα βοηθείας τους και ας μην πιάνουν εντελώς τόπο τα χρήματά τους.

[frerar]

Επίσης άποψή μου: τους γονείς δεν τους λυπόμαστε ποτέ, διότι
.....

Σου έχει περάσει από το μυαλό η σκέψη πως ίσως να έπρεπε να ακολουθήσεις άλλο επαγγελματικό δρόμο;
Πραγματικά..Απορώ..
Πως είναι δυνατόν κάποιος να βγάζει εις πέρας μια σχολική χρονιά (χωρίς να χτυπάει εγκεφαλικά) όταν είναι τόσο αρνητικός.

Επειδή βλέπω ότι διατυπώνεις αξιολογικές κρίσεις σε διαβεβαιώνω ότι η επιλογή του επαγγέλματός μου έγινε συνειδητά και πέρασα και εγώ από το στάδιο του ρομαντισμού...Όμως καταξιώθηκα στο χώρο μου αφού σταμάτησα να λυπάμαι. Άλλο ο αρνητισμός (που φυσικά οδηγεί στα εγκεφαλικά όπως λες) και άλλο η διατήρηση της αξιοπρέπειας σου ως εκπαιδευτικού. Αν επίσης κατάλαβες τι έγραψα, ξανακοίτα τη λέξη "λυπάσαι", γιατί μάλλον θεωρείς συνώνυμη τη λέξη " σέβεσαι".

[frerar]

Αν και η 1η σου σειρά είναι όντως ατυχής (τόσο το ρήμα όσο και το επίρρημα), πράγματι ο εκπαιδευτικός έχει χάσει το σεβασμό πολλών γονέων και άλλων τόσο παιδιών.
Πολλοί γονείς θεωρούν ότι από τη στιγμή που κάνουν στο παιδί τους ιδιαίτερο αυτό θα διαπρέψει και από μαθητής του 12 θα γίνει μαθητής του 18.
Το είχα ξαναγράψει κάπου: επιτυχία του κάθε καθηγητή δεν είναι τον μαθητή του 17 να τον κάνει μαθητή του 19, αλλά τον μαθητή του 10 μαθητή του 12.

Αλλά βόηθα με (μαθητή) για να σε βοηθήσω (εγώ ο καθηγητής).
Δυστυχώς, θαύματα πια δεν δίνονται ούτε εμείς είμαστε μάγοι...
[/quote]

bikini έχεις δίκιο για τη διπλή άρνηση...Μάρκο είναι φοβερό το θέμα που άνοιξες...αγνοούσα την ύπαρξη του φόρουμ και για πολύ καιρό δε συμμετείχα στις συζητήσεις σας. Θεωρώ ότι η πολυφωνία που υπάρχει εδώ προσφέρει σε όλους μας.

[PDE ads]

[MARKOS]

frerar, ανοιξα αυτο το θεμα (οπως και καποια άλλα) γιατι πιστευω οτι εχει ενδιαφερον να ακουστουν αποψεις πολλες και ποικιλες.  αυτο το φορουμ ειναι το καλυτερο γιατι το κρατουμε σε υψηλο επιπεδο
πραγματι, μαθαινει κανεις πολλα. ακουγοντας συναδελφους διαμορφωνεις μια αποψη και πορευεσαι ομαλα,βελτιωνεσαι ο ιδιος ως ατομο και ως επαγγελματιας.
σε ευχαριστω πολυ.

bikini, ετσι ειναι οπως τα λες. και γω εχω αφησει παιδια οταν βλεπω οτι αδικα πληρωνει ο γονιος.
και συμφωνω,γιατι μου εχει τυχει,πως υπαρχουν γονεις που παρολα αυτα δεν σταματουν το ιδιαιτερο:
" να του τα λετε εσεις και ο,τι αρπαξει" ειναι η απαντηση τους.

επισης, εχω αρνηθει μαθημα οταν ειδα οτι η μαθητρια με ηθελε μαλλον για κατι "αλλο"ενω στα μαθηματα ηταν μελετηρη και δεν ειχα προβλημα  και το απεφυγα με τροπο για να μην εκθεσω τη μαθητρια, λεγοντας ψεμματα στους γονεις οτι δεν μπορω να συνεχισω λογω δικων μου αλλων υποχρεωσεων....
τι να πεις, ολα ειναι στο προγραμμα.......και δεν ειναι μονο οι γνωσεις,η μεθοδος κλπ αλλά και το ηθος του δασκαλου,η διαπαιδαγωγηση,η διαμορφωση της προσωπικοτητας.

[frerar]

Έχω φτάσει στα όριά μου με μαθήτρια εξαιτίας της υπερβολικής της αλαζονείας...Η ιστορία έχει ως εξής: Ένα κοριτσάκι πολύ δεκτικό και με όρεξη για μάθηση. Ξεκινήσαμε μαζί το μάθημα της έκθεσης από την Α΄Λυκείου εξαιτίας κάποιων προβλημάτων στην έκφραση και με διάθεση για πρόοδο επειδή οι στόχοι ήταν πολύ υψηλοί (ιατρική). Πέρασαν δυο χρονιές σκληρής δουλειάς και πραγματικής ανέλιξης. Στη Γ΄Λυκείου περίπου από τα μέσα της χρονιάς άρχισα να γίνομαι δέκτης μιας προϊούσας αλαζονικής συμπεριφοράς από την πλευρά της που για να μην πολυλογώ έφτασε ακόμη και στο να μου ακυρώνει μαθήματα όποτε ήθελε, να με παίρνει να κάνουμε μάθημα όποτε ήθελε και να αλλάζει τις εκφωνήσεις θεμάτων που τις έδινα για εργασία επειδή...δεν τις άρεσαν και τόσο...Εγώ από την άλλη αισθανόμουν την πίεση που είχε από το σπίτι και προσπαθούσα πάντα να κρατάω ισορροπίες γιατί πιστεύω ότι η ψυχολογία των παιδιών της Γ΄είναι κάτι περισσότερο από χάλια. Έφτασε στο σημείο να πηγαίνω για μάθημα και να μου κάνει παρατηρήσεις για το κείμενο που της έφερνα ότι δεν της άρεσε και θέλει άλλο. Τα ίδια έκανε και με το συνάδελφό μου που της έκανε άλλο μάθημα. Έκανα υπομονή γιατί το να σταματήσω στα μέσα της χρονιάς θα ήταν για το παιδί ό,τι χειρότερο. Όταν έγραψε στις πανελλήνιες μου είπε ευθαρσώς ότι τα θέματα ήταν γελοία και τσάμπα κάναμε τόσα πολλά όλη τη χρονιά...Τι να πώ;

[bikini]

frerar...
Τα παιδιά είναι απρόβλεπτα και πολλές φορές η συμπεριφορά τους απαράδεκτη.

Μου είχε τύχει κι εμένα κάτι ανάλογο, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Αρχικά, δεν ανταπαντούσα, της χαμογελούσα κι έκανα το μάθημά μου κανονικά. Όταν η κατάσταση χειροτέρεψε, κι επειδή είμαι άνθρωπος που δεν σηκώνει πολλά-πολλά ιδίως στο θέμα της δουλειάς, της μίλησα χωρίς υπεροπτικό ή ειρωνικό ύφος, αλλά με αυστηρότητα:
"Ο καθένας εδώ έχει το ρόλο του, εγώ σου διδάσκω κι εσύ μαθαίνεις. Για να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, πρέπει να έχουμε καλή συνεργασία, η οποία πρέπει απαραίτητα να βασίζεται σε 2 στοιχεία, τον αμοιβαίο σεβασμό και την εκτίμηση. Αυτά βλέπω να τα έχεις χάσει τώρα τελευταία και αυτό με λυπεί ιδιαίτερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, εγώ είμαι η καθηγήτριά σου κι εσύ η μαθήτριά μου. Καλό είναι, λοιπόν, ο καθένας να περιορίζεται στο ρόλο του. Το να εκφέρεις την άποψή σου είναι επιθυμητό και δεκτό, αλλά φτάνεις σε σημείο να με ακυρώνεις ως άνθρωπο πρώτα, εφόσον προσβάλλεις την κρίση μου στην επιλογή του διδακτικού υλικού μου, και ύστερα ως καθηγήτρια. Αν νομίζεις ότι δεν σε ικανοποιώ, θα ήταν προτιμότερο να σταματήσουμε. Δεν θα ανεχτώ, όμως, άλλη φορά μια τέτοια συμπεριφορά."

Τα σκέφτηκε και πια πρώτα με έβλεπε ως φίλη της και μετά ως καθηγήτριά της. Στο επόμενο μάθημα μου ζήτησε και συγγνώμη.
"Σ΄ευχαριστώ που σκέφτηκες ό,τι σου είπα και πήρες μια ώριμη απόφαση. Θα χαρώ να σε δω να με ξεπερνάς σε γνώσεις και ήθος" της απάντησα.
Σήμερα είναι από τις πρώτες φοιτήτριες στα ΜΜΕ της Παντείου και από αυτές που θα γίνουν δεκτές για μεταπτυχιακό.

[MARKOS]

Έχω φτάσει στα όριά μου με μαθήτρια εξαιτίας της υπερβολικής της αλαζονείας...Η ιστορία έχει ως εξής: Ένα κοριτσάκι πολύ δεκτικό και με όρεξη για μάθηση. Ξεκινήσαμε μαζί το μάθημα της έκθεσης από την Α΄Λυκείου εξαιτίας κάποιων προβλημάτων στην έκφραση και με διάθεση για πρόοδο επειδή οι στόχοι ήταν πολύ υψηλοί (ιατρική). Πέρασαν δυο χρονιές σκληρής δουλειάς και πραγματικής ανέλιξης. Στη Γ΄Λυκείου περίπου από τα μέσα της χρονιάς άρχισα να γίνομαι δέκτης μιας προϊούσας αλαζονικής συμπεριφοράς από την πλευρά της που για να μην πολυλογώ έφτασε ακόμη και στο να μου ακυρώνει μαθήματα όποτε ήθελε, να με παίρνει να κάνουμε μάθημα όποτε ήθελε και να αλλάζει τις εκφωνήσεις θεμάτων που τις έδινα για εργασία επειδή...δεν τις άρεσαν και τόσο...Εγώ από την άλλη αισθανόμουν την πίεση που είχε από το σπίτι και προσπαθούσα πάντα να κρατάω ισορροπίες γιατί πιστεύω ότι η ψυχολογία των παιδιών της Γ΄είναι κάτι περισσότερο από χάλια. Έφτασε στο σημείο να πηγαίνω για μάθημα και να μου κάνει παρατηρήσεις για το κείμενο που της έφερνα ότι δεν της άρεσε και θέλει άλλο. Τα ίδια έκανε και με το συνάδελφό μου που της έκανε άλλο μάθημα. Έκανα υπομονή γιατί το να σταματήσω στα μέσα της χρονιάς θα ήταν για το παιδί ό,τι χειρότερο. Όταν έγραψε στις πανελλήνιες μου είπε ευθαρσώς ότι τα θέματα ήταν γελοία και τσάμπα κάναμε τόσα πολλά όλη τη χρονιά...Τι να πώ;

θα σου πω τι εγω θα της απαντουσα αλλα σε π.μ.

η αληθεια ειναι οτι το επαγγελμα αυτο εχει τοσες πολλες δυσκολιες που οι αλλοι δεν της αντιλαμβανονται ευκολα.ειτε σε φροντιστηριο δουλευεις, ειτε σε σχολειο,ειτε με ιδιαιτερα το αγχος ειναι τοσο πολυ που σε καταβαλει.

εμενα εβαλε τον πατερα της να ερθει σπιτι μου να με βρει για να με πεισει να της κανω ιδιαιτερο. αυτο δεν μου αρεσε (καπου πηγαινε το μυαλο μου) και φυσικα δεν το ανελαβα με το προσχημα οτι εχω ηδη "κλεισει" τις ωρες.

[legend]

με τις λέξεις θα παίζουμε βρε παιδιά...είπαμε φιλόλογοι είμαστε, το ύφος γίνεται αντιληπτό όταν έχεις θετική στάση απέναντι σε όσα γράφονται... υπάρχουν παντού, όλα!!! ένα είναι σίγουρο και η αποτυχία του παιδιού και η επιτυχία του κυρίως οφείλεται στη δική του θέληση και προσπάθεια! οι "καθηγηταράδες" προκύψανε από τους "μαθηταράδες"...είναι για τον κάθε εκπαιδευτικό τιμή να μπορεί να βοηθήσει και να σπρώξει λίγο την προσπάθεια του ίδιου του παιδιού. και ποιός καθηγητής δε θα ήθελε να φτάσει ο μαθητής του στο ΑΡΙΣΤΑ αλλά αυτό δεν είναι εφικτό σε όλους και δεν εξαρτάται από τον καθηγητή και μόνο.
το σημαντικό είναι να ξέρουν πρώτοι οι γονείς τι παιδιά έχουν, ποιες οι δυνατότητές τους και μέχρι που μπορούν να φτάσουν. στη συνειδητοποίηση αυτού οφείλουμε να βοηθάμε, ως εκπαιδευτικοί, που γνωρίζουμε όσο να ναι κάτι περισσότερο. υπάρχουν όμως και ξεροκέφαλοι...όλοι θα έχετε συναντήσει, που δεν θέλουν να δουν το πρόβλημα " το παιδί μου είναι εξαιρετικό, όλοι και όλα τα άλλα φταίνε, τα θέματα, οι καθηγητές, ο ανάδρομος Ερμής..." αν πέσεις σε τέτοιους, φύγε, άκρη δε θα βρεις!!!
 για να είμαι δίκαιη όμως θα καταλήξω λέγοντας πως υπάρχουν σίγουρα και αδιάφοροι καθηγητές, που νοιάζονται μόνο για τα χρήματα και για να βγουν όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες χωρίς προγραμματισμό και σχέδιο για τίποτα. νομίζω είναι λίγοι...

[olgalia]

Μερικοί γονείς πάντως είναι εντελώς ονειροφαντασμένοι.
Τι συνέβη σε φίλο μου μαθηματικο, διορισμένο σε αθλητικό γυμνάσιο: οχι μόνο το επίπεδο των μαθητών εκεί ηταν πολύ χάλια, αλλά και οι μαθητές πολύ ατίθασοι, διαρκώς του δημιουργούσαν προβλήματα στην τάξη. Ένας μαθητής λοιπόν σε αντίθεση με τους άλλους ήταν ήσυχος, δεν του δημιουργούσε προβλήματα, τον παρακολουθούσε κιόλας όσο μπορούσε.
Την προηγούμενη σχολική χρονιά είχε 8 στα Μαθηματικά. Ο φίλος μου επειδή ήταν ήσυχος και τον παρακολουθούσε του έβαλε στο τρίμηνο 13! Ε, λοιπόν, την επόμενη μέρα έρχεται η μάνα του στο σχολείο να γνωρίσει το μοναδικό καθηγητή που έβαλε 13 στο τρίμηνο στο παιδί της και τι του λέει; "Το ήξερα εγώ ότι το παιδί μου ήταν καλός μαθητής αλλά οι άλλοι καθηγητές τον είχαν βάλει στο μάτι. Τι λέτε; Αν του αρχίσω εντατικά φροντιστήρια από τώρα θα τα καταφέρει να περάσει... ιατρική;" !!!!

[MARKOS]

μονο ;!!!!  για τη ΝΑΣΑ απευθειας.

[magda]

Κάνοντας 14 χρόνια ιδιαίτερα πριν διοριστώ,έχω να πω πως μου έτυχαν και είδα διάφορα...Καλά και κακά.Δεν κατακρίνω συναδέλφους που το κάνουν,αλλά προσωπικά δεν ζήτησα ποτέ χρήματα για ακυρωμένο μάθημα.Η άποψή μου είναι πως δεν την δούλεψα την ώρα άρα δεν την πληρώνομαι.Απλά τονίζεις στην αρχή πως καλό είναι να αποφεύγονται οι ακυρώσεις και μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος να σε ειδοποιούν πολύ νωρίτερα.Στο χέρι του κάθε καθηγητή είναι να κάνει το παιδί να μην ακυρώνει.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την περίπτωση κοριτσιού  με σοβαρότατο προσωπικό της πρόβλημα,που μια μέρα που είχαμε δίωρο το καταναλώσαμε σε συζήτηση.Όταν θέλησε να μου πληρώσει τις ώρες αρνήθηκα γιατί πολύ απλά δεν είναι δουλειά η κουβέντα!!!
Μπορεί για κάποιους να είμαι κορόιδο,όμως εκείνα τα χρόνια,ποτέ δεν μου έλειψαν ούτε τα λεφτά,ούτε τα πολλά ιδιαίτερα.
Σε αντίθεση με σήμερα που η τσέπη αδειάζει ταχύτατα  (πλάκα κάνω δεν μετανιώνω ούτε λεπτό που διορίστηκα)

[legend]

άλλο το ένα άλλο το άλλο...δεν πληρωνόμαστε την κουβέντα, ούτε τη συμπλήρωση μηχανογραφικών, ούτε το τρίωρο ψάξιμο για σχολές, κτλ κτλ που προσφέρουμε από αγάπη κι ενδιαφέρον προς τους μαθητές μας. αλλά όταν πας στην ώρα σου κύριος και χτυπάς κουδούνια, έχοντας κάνει το δρόμο - που σημειωτέον κοστίζει, ουκ ολίγα!- και δεν είναι κανείς..."ξεχάστηκαν" ε, μα τότε!!!!! αν είναι δυνατόν δηλαδή. η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια, τους μυρίζομαι και τους αποφεύγω από πριν.
 οι ακυρώσεις τέτοιου τύπου χρεώνονται...

[gvaggis]

Επειδή βλέπω ότι διατυπώνεις αξιολογικές κρίσεις σε διαβεβαιώνω ότι η επιλογή του επαγγέλματός μου έγινε συνειδητά και πέρασα και εγώ από το στάδιο του ρομαντισμού...Όμως καταξιώθηκα στο χώρο μου αφού σταμάτησα να λυπάμαι. Άλλο ο αρνητισμός (που φυσικά οδηγεί στα εγκεφαλικά όπως λες) και άλλο η διατήρηση της αξιοπρέπειας σου ως εκπαιδευτικού. Αν επίσης κατάλαβες τι έγραψα, ξανακοίτα τη λέξη "λυπάσαι", γιατί μάλλον θεωρείς συνώνυμη τη λέξη " σέβεσαι".

Θα μπορούσα να πω (όπως κάποιοι άλλοι συνάδλεφοι-χρήστες του φόρουμ) πως η έκφραση σου "Τους γονείς δεν τους λυπόμαστε ΠΟΤΕ" ήταν ατυχής.Αλλά δε το κάνω.
Γιατί ,στη πραγματικότητα , την στήριξες  με 5 επιχειρήματα.
Κλείνοντας, ομολόγησες : "Είμαι απόλυτη; Ναι είμαι"
Οπότε, πρόκειται για μια πολύ ώριμή σου σκέψη που εκφράζει ακριβώς το πως εσύ(κ πολλοί άλλο)ι αντιμετωπίζουν τα κατ' οίκον μαθήματα

Δεν σε αξιολόγησα.Δε με ενδιαφέρει άλλωστε.
Απλά σε ρώτησα αν αυτή η αντιμετώπιση των πραγμάτων σε βοηθάει να βγει η χρονιά χωρίς τρομερή ψυχολογική φθορά..
Το αν είσαι καταξιωμένος/η λίγη σημασία έχει.Άλλωστε εδώ δεν βρισκόμαστε για να διαγωνιστούμε στο πόσο "μετραει " ο καθένας μας εκεί έξω.
Συζήτηση κάνουμε κ καλό είναι να ακούμε απόψεις.Την τελευταία σου πρόταση για το ότι μπερδεύω το "λυπάμαι" με το "σέβομαι" δε μπορώ να την ακολουθήσω.Αν θες μου το επεξηγείς.

Επίσης αρκετοί μιλάνε για ρομάντισμό...Δεν το καταλαβαίνω αυτό πραγματικά(άλλωστε 7 χρόνια κλείνω στα ιδιαίτερα-θεωρώ πως κάποια πράγματα έχω δει κ εγώ).
Όποιος έχει ελαφρώς αντίθετη προσέγγιση κατηγορείται ως μη-ρεαλιστής κ ρομαντικός.
Γιατί;Επειδή βολεύει;
Δηλαδή εγώ τι εκφράσεις να χρησιμοποιώ;
"Κορεσμένοι" ;;