Υπέρ του ξύλου στα παιδιά η πλειοψηφία των Αυστραλών

[Georgia s]

τι ομορφα που ηταν παλια...
ριχναμε καμια στα παιδια που κ που,ζουσαν σε ενα κλιμα αυταρχισμου,απαγορευοταν να κυκλοφορουν βραδυ κ αν το εκαναν τρωγανε αποβολη,αλλα καθονταν ησυχα...
ενω τωρα που τους εχουν δωσει ελευθερια οι γονεις και  εμεις, μας κανουν κ γυριζουμε σπιτι με πονοκεφαλο!
προφανως μας ενδιαφερει πιο πολυ ο πονοκεφαλος μας απ το να ζουν σε ελευθερο κλιμα τα παιδια!

αντε αντε,να επαναφερουμε κ τις ποδιες!!!

και τσιρότα λέω εγώ για να μαστε σίγουροι πως δεν θα ακούμε κ καμιά  κριτική για τα χάλια μας..

[PDE ads]

[Georgia s]

Την αναίδεια πολλοί εμίσησαν.
Την πειθαρχία ουδείς.

Πρέπει να ξέρω πότε να χαλαρώνω τα λουριά και πότε να τα μαζεύω πάλι... 

Αυτό ακριβώς. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει και καμιά ξυλιά στον πισινό. Δεν είπαμε να δένουμε τα παιδιά στο δέντρο και να τα μαστιγώνουμε, αλλά με την αθλιότητα του  "μη το παιδί γιατί..." και τις ψυχοκοινωνιομπλα-μπλα θεωρίες (που καλές και άγιες είναι αρκεί να είσαι ο ειδικός που τις εφαρμόζει) , έχουν χάσει οι γονείς την μπάλα. Και δεν βλέπω τους παλιότερους (ωχ, γεράματα, γίναμε και παλιότεροι τώρα  ) να έχουν πάθει τίποτα με λίγη περισσότερη πειθαρχία. Καλύτεροι βγήκαν, χειρότεροι όχι..

η απενοχοποίηση του ξύλου κ της ζημιάς που προκαλεί, το μόνο καλό που προσφέρει είναι να βγάζει τους ενήλικες απο τον κόπο κ τον πόνο να δεχτούν  ότι η δική τους διαπαιδαγώγηση ήταν λανθασμένη κ να αποκαθηλώσουν τους γονείς τους απο το θρόνο που τους έχουν τοποθετήσει..

[MARGARITA_23]

Ένα βήμα μπροστά δέκα πίσω...

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΜΑΖΙ...

Μάλλον αυτοί που το είπαν αυτό δεν έχουν δει τα μάτια ενός παιδιού όταν το κακοποιούν με οποιοδήποτε τρόπο...

ΛΥΠΑΜΑΙ 

[δασκαλίτσα]

Τα δύο τελευταία μηνύματα συνοψίζουν όλη την πραγματικότητα..Συγχαρητήρια συναδέλφισσες,μακάρι τα ελληνικά σχολεία να στελεχώνονταν από άτομα με τέτοιες απόψεις!Θα'ταν όλα καλύτερα!Να'στε πάντα καλά!!!

[PDE ads]

[happiness]

Ή του ύψους ή του βάθους. Γίνεται φόνος και καθόμαστε και "συζητάμε" εάν είναι σωστό που γίενται με μαχαίρι αντί για καραμπίνα.
Ούτε ο αυταρχισμός, ούτε η ελευθερια έχουν κάτι να προσφέρουν στα παιδιά εάν δεν έχεις και κάποιες αξίες να τους περάσεις. Εάν ο γονιός βρίζει τον διπλανό οδηγό ή τον υπάλληλο στην υπηρεσία με κάθε ευκαιρία, όταν το παιδί βρίσει τους καθηγητές του ή τους συμμαθητές του, είτε το κάνει μαύρο στο ξύλο είτε το "νουθετήσει" με συζήτηση , είτε αδιαφορήσει....ένα και το αυτό.
Όταν γονείς και καθηγητές "ξυλίζανε", όσοι ήταν σωστοί,  βγάλαν παιδιά με σωστή διαπαιδαγώγηση, γιατί αποτελούσαν αντικείμενο φόβου και σεβασμού (το ένα δεν είναι ασυμβίβαστο με το άλλο). Όσοι δεν ήταν, βγάλαν αντιδραστικούς κομπλεξικούς.
Σήμερα που υπάρχει το δόγμα "δεν αγγίζουμε", όσοι γονείς έχουν κάτι να περάσουν στα παιδιά τους το καταφέρουν και χωρίς χαστούκια (έχω φίλη που δηλώνει ότι ο πατέρας ουδέποτε την χαστούκισε, ούτε καν όταν ήταν πολύ μικρή, αλλά τα είχε "καταφέρει" έτσι, ώστε όταν έβαζε φωνή καθότανε σούζα). Όσοι είναι λαμόγια, λαμόγια θα μεγαλώσουν ότι και να κάνουν. Και όσοι στέκονται κάπου στην μέση, και που και που υποκύπτουν στα νεύρα τους (ειδικά όταν τα παιδιά έιναι μικρά), ... δεν είναι και για σκότωμα .

[Georgia s]

Ή του ύψους ή του βάθους. Γίνεται φόνος και καθόμαστε και "συζητάμε" εάν είναι σωστό που γίενται με μαχαίρι αντί για καραμπίνα.
Ούτε ο αυταρχισμός, ούτε η ελευθερια έχουν κάτι να προσφέρουν στα παιδιά εάν δεν έχεις και κάποιες αξίες να τους περάσεις. Εάν ο γονιός βρίζει τον διπλανό οδηγό ή τον υπάλληλο στην υπηρεσία με κάθε ευκαιρία, όταν το παιδί βρίσει τους καθηγητές του ή τους συμμαθητές του, είτε το κάνει μαύρο στο ξύλο είτε το "νουθετήσει" με συζήτηση , είτε αδιαφορήσει....ένα και το αυτό.
Όταν γονείς και καθηγητές "ξυλίζανε", όσοι ήταν σωστοί,  βγάλαν παιδιά με σωστή διαπαιδαγώγηση, γιατί αποτελούσαν αντικείμενο φόβου και σεβασμού (το ένα δεν είναι ασυμβίβαστο με το άλλο). Όσοι δεν ήταν, βγάλαν αντιδραστικούς κομπλεξικούς.
Σήμερα που υπάρχει το δόγμα "δεν αγγίζουμε", όσοι γονείς έχουν κάτι να περάσουν στα παιδιά τους το καταφέρουν και χωρίς χαστούκια (έχω φίλη που δηλώνει ότι ο πατέρας ουδέποτε την χαστούκισε, ούτε καν όταν ήταν πολύ μικρή, αλλά τα είχε "καταφέρει" έτσι, ώστε όταν έβαζε φωνή καθότανε σούζα). Όσοι είναι λαμόγια, λαμόγια θα μεγαλώσουν ότι και να κάνουν. Και όσοι στέκονται κάπου στην μέση, και που και που υποκύπτουν στα νεύρα τους (ειδικά όταν τα παιδιά έιναι μικρά), ... δεν είναι και για σκότωμα .

-εξαρτάται πώς το ορίζει ο καθένας το ύψος κ το βάθος..
-άλλο η αυστηρότητα και η θέσπιση ορίων, άλλο το ξύλο..το λίγο ξύλο ή το πολύ ξύλο μου θυμίζουν τη φράση " λιγο πεθαμένος ή πολύ πεθαμένος"
-η ελευθερία ( όχι χωρίς όρια) είναι απο μόνη της αξία...κ όσοι γονείς το γνωρίζουν και την παρέχουν στα παιδιά τους , σίγουρα έχουν κ άλλες αξίες για να μεταδώσουν ...
- δεν είπε κανεις να τουφεκίσουν τους γονείς που ξεφεύγουν κ δίνουν ξυλιές στα παιδιά τους...αλλά τουλαχιστον να ξέρουν ότι οφείλεται στις αδυναμιες μας ( επειδή δεν είμαστε τέλειοι) κ στην αδυναμία μας να ελέγξουμε τα νεύρα μας κ όχι να μασάμε την καραμέλα ότι έτσι γίνονται τα παιδιά μας καλύτερα. .κ καμμιά συγγνωμη κ προς τα παιδιά όταν ξεφεύγουμε κ τα  χτυπάμε, δεν βλάπτει..

[happiness]

-εξαρτάται πώς το ορίζει ο καθένας το ύψος κ το βάθος..

ήθελα απλά να δείξω ότι καθόμαστε και συζητάμε για δύο αντίθετες καταστάσεις, χωρίς όμως να εξετάζουμε την ουσία του θέματος, που χωρίς αυτή, αυτές οι φαινομενικά αντίθετες προσεγγίσεις, μπορεί να έχουν τα ίδια ακριβως αποτελέσματα.

-άλλο η αυστηρότητα και η θέσπιση ορίων, άλλο το ξύλο..το λίγο ξύλο ή το πολύ ξύλο μου θυμίζουν τη φράση " λιγο πεθαμένος ή πολύ πεθαμένος"
-η ελευθερία ( όχι χωρίς όρια) είναι απο μόνη της αξία...κ όσοι γονείς το γνωρίζουν και την παρέχουν στα παιδιά τους , σίγουρα έχουν κ άλλες αξίες για να μεταδώσουν ...
- δεν είπε κανεις να τουφεκίσουν τους γονείς που ξεφεύγουν κ δίνουν ξυλιές στα παιδιά τους...αλλά τουλαχιστον να ξέρουν ότι οφείλεται στις αδυναμιες μας ( επειδή δεν είμαστε τέλειοι) κ στην αδυναμία μας να ελέγξουμε τα νεύρα μας κ όχι να μασάμε την καραμέλα ότι έτσι γίνονται τα παιδιά μας καλύτερα. .κ καμμιά συγγνωμη κ προς τα παιδιά όταν ξεφεύγουμε κ τα  χτυπάμε, δεν βλάπτει..

+1 για την συγνώμη
Επειδή όμως οι γονείς (όπως οι άνθρωποι) ΣΥΝΗΘΩΣ είναι ατελείς οντότητες , και κατά συνέπεια δεν έχουν όλοι την δυνατότητα να έχουν το παιδί τους σούζα με μία φωνή ή με ένα αυστηρό βλέμα, όπως ο μπαμπάς της φίλης μου,  θέλω να δηλώσω ότι προτιμώ έναν γονέα που καταφεύγει στο χαστούκι για να θέσει τα όρια που θέλει να θέσει, παρά κάποιον που αδυνατεί να τα θέσει γιατί δεν θέλει να "αγγίξει" το παιδί.

[karxarias29]

Να ρωτήσω κάτι, πρωτίστως ως μαμά και δευτερευόντως ως εκπαιδευτικός. Σε πολύ μικρά παιδιά, τα οποία δεν μπορούν ακόμη να μιλήσουν, αλλά καταλαβαίνουν, ενδείκνυται καμιά μικρή ξυλιά στο χεράκι; Ρωτάω, γιατί έχω ένα αγοράκι 15 μηνών και του έχω ρίξει μερικές στο χεράκι (ακόμη και όταν ήταν πιο μικρό), όταν κάνει ζημιές ή δεν ακούει (πχ να μην ανοίξει τα μάτια της κουζίνας) και έχω εξαντλήσει όλα τα άλλα μέσα. Τί άλλο μπορείς να κάνεις, όταν δεν υπάρχει κανένας άλλος... τρόπος πειθούς;
Επίσης το να πάει να σε χτυπήσει ένα παιδάκι σε αυτή την ηλικία στα καλά καθούμενα εκεί που παίζει είναι φυσιολογικό; Κάποιες φίλες μου, που έχουν λίγο μεγαλύτερα παιδάκια, μου είπαν πως ναι, είναι σύνηθες σε αυτή την ηλικία, γιατί νομίζουν πως είναι παιχνίδι. Ισχύει;

[Georgia s]

Να ρωτήσω κάτι, πρωτίστως ως μαμά και δευτερευόντως ως εκπαιδευτικός. Σε πολύ μικρά παιδιά, τα οποία δεν μπορούν ακόμη να μιλήσουν, αλλά καταλαβαίνουν, ενδείκνυται καμιά μικρή ξυλιά στο χεράκι; Ρωτάω, γιατί έχω ένα αγοράκι 15 μηνών και του έχω ρίξει μερικές στο χεράκι (ακόμη και όταν ήταν πιο μικρό), όταν κάνει ζημιές ή δεν ακούει (πχ να μην ανοίξει τα μάτια της κουζίνας) και έχω εξαντλήσει όλα τα άλλα μέσα. Τί άλλο μπορείς να κάνεις, όταν δεν υπάρχει κανένας άλλος... τρόπος πειθούς;
Επίσης το να πάει να σε χτυπήσει ένα παιδάκι σε αυτή την ηλικία στα καλά καθούμενα εκεί που παίζει είναι φυσιολογικό; Κάποιες φίλες μου, που έχουν λίγο μεγαλύτερα παιδάκια, μου είπαν πως ναι, είναι σύνηθες σε αυτή την ηλικία, γιατί νομίζουν πως είναι παιχνίδι. Ισχύει;

δε νομίζω πως το να σου απαντήσει κάποιος απο εμας θα είναι και πολύ υπεύθυνο κ ειδικά αφού αναφέρεσαι σε τόσο μικρές ηλικίες και ακόμα ειδικότερα αφού αναφέρεσαι σε γεγονότα ήδη συντελεσμένα..
αφού όμως σε απασχολεί κ αναρωτιέσαι , ξέρεις και που να απευθυνθείς για να λάβεις τις κατάλληλες επιστημονικές κ υπεύθυνες απαντήσεις και κυρίως για να τις λάβεις με τον κατάλληλο τρόπο..
η απορία είναι το πρώτο καλό βήμα..το πρώτο όμως ..

[karxarias29]

Απλώς, θεωρώ ότι οι νηπιαγωγοί ως πιο αρμόδιοι, θα μπορούσαν να μας συμβουλέψουν. Ξέρεις, είναι τελείως διαφορετικά να κάνεις μάθημα σε μεγάλα παιδιά και άλλο να προσπαθείς να διαπαιδαγωγήσεις το δικό σου παιδί και μάλιστα σε μικρή ηλικία. Είσαι πολύ πιο αυστηρή στο παιδί σου και, επειδή έχεις το άγχος να μην το κάνεις όπως αυτά που κοροϊδεύεις, είσαι επιρρεπής στο λάθος! Γι'αυτό και απευθύνομαι σε ένα εκπαιδευτικό forum, ώστε να μας κοθοδηγήσει κάποιος που το έχει σπουδάσει το θέμα.
Άλλωστε, ρε παιδιά, από τις περιπτώσεις που γνωρίζω εγώ, αν δεν υπάρχει λίγο και η μαμά να κάνει τον κακό, ποιος θα τον παίξει αυτόν το ρόλο, οι μπαμπάδες, που συνήθως είναι μέσα στην τρελή χαρά με το γιο, οι γιαγιάδες ή οι παππούδες, που είναι... κατουρημένοι με τον εγγονό;

[morfoula_mc]

Να ρωτήσω κάτι, πρωτίστως ως μαμά και δευτερευόντως ως εκπαιδευτικός. Σε πολύ μικρά παιδιά, τα οποία δεν μπορούν ακόμη να μιλήσουν, αλλά καταλαβαίνουν, ενδείκνυται καμιά μικρή ξυλιά στο χεράκι; Ρωτάω, γιατί έχω ένα αγοράκι 15 μηνών και του έχω ρίξει μερικές στο χεράκι (ακόμη και όταν ήταν πιο μικρό), όταν κάνει ζημιές ή δεν ακούει (πχ να μην ανοίξει τα μάτια της κουζίνας) και έχω εξαντλήσει όλα τα άλλα μέσα. Τί άλλο μπορείς να κάνεις, όταν δεν υπάρχει κανένας άλλος... τρόπος πειθούς;
Επίσης το να πάει να σε χτυπήσει ένα παιδάκι σε αυτή την ηλικία στα καλά καθούμενα εκεί που παίζει είναι φυσιολογικό; Κάποιες φίλες μου, που έχουν λίγο μεγαλύτερα παιδάκια, μου είπαν πως ναι, είναι σύνηθες σε αυτή την ηλικία, γιατί νομίζουν πως είναι παιχνίδι. Ισχύει;

Η 'επιθετικότητα' σε αυτές τις ηλικίες (μέχρι και τα νηπιαγωγείο), είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικο. Όλη η θεωρία του Freud (πρ' ολο που αργότερα αμφισβητήθηκαν πολλές από τις απόψεις του, αυτό το αποδέχονατι σήμερα όλοι οι επιστήμονες) βασίστηκε στην έμφυτη επιθετικότητα του ανθρώπου που εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε ηλικία. 'Ετσι, είναι πολύ φυσικό για ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας να εκφράζεται με το σώμα του και να δείχνει όλα του τα συναισθήματα με ατό. Για π΄ράδειγμα, όταν είναι θυμωμένο, θα χτυπήσει, όταν αισθάνεται λυπημένο, θα κλάψει κοκ. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της εκπαίδευσης σε αυτή την ηλικία είναι αυτό- να μάθουμε στα παιδιά-πως να ελέγχουν την επιθετικότητα και πως να την εκφράζουν με κοινωνικά αποδεκτό τρόπο.

[karxarias29]

Οπότε, πώς το χειριζόμαστε; Το αγνοούμε, του το επισημαίνουμε με ωραίο τρόπο, του φωνάζουμε για να καταλάβει ότι είναι κάτι κακό, του αποσπάμε την προσοχή και το κατευθύνουμε σε κάτι άλλο; Τι από όλα αυτά;

[morfoula_mc]

Οπότε, πώς το χειριζόμαστε; Το αγνοούμε, του το επισημαίνουμε με ωραίο τρόπο, του φωνάζουμε για να καταλάβει ότι είναι κάτι κακό, του αποσπάμε την προσοχή και το κατευθύνουμε σε κάτι άλλο; Τι από όλα αυτά;

Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση για ένα φόρουμ, γιατί πρόκειται για πολυπαραγοντικό θέμα που πρέπει να εξετάσουμε από πολλές πλευρές. Ωστόσο θα προσπαθήσω να αναφέρω ορισμένες 'γενικές' στρατηγικές, λαμβάνοντας πάντα υπ' όψιν πως κάθε άνθρωπος (εν προκειμένω το παιδί), έχει διαφορετικές ανάγκες.  Κατ' αρχάς, ως επιθετικότητα σε αυτή τη συζήτηση, υποθέτω ότι εννοούμε τη χρήση σωματικής βίας από το παιδί για να διεκδικήσει αυτό που επιθυμεί (αντικείμενα, προσοχή κλπ). Σε καμία περίπτωση δεν το αγνοούμε. Δεν δίνουμε σημασία, μόνο όταν έχουμε καταλάβει ότι χρησιμοποιεί αυτό τον τρόπο για να τραβήξει την προσοχή μας. Επιβραβεύουμε οποιοδήποτε άλλο μέσο χρησιμοποιεί γι' αυτό το σκοπό. Αν βρίσκεται σε ηλικία που έχει αναπτύξει ορισμένες γλωσσικές δεξιότητες, ξεκινάμε να κουβαντιάζουμε με ποιούς τρόπους μπορεί να πετύχει αυτό που θέλει. Αναφέρουμε ότι χρησιμοποιούμε τα λόγια για να δείξουμε πως αισθανόμαστε και όταν θέλουμε κάτι. Μία πολύ καλή τακτική που μας είχε προτείνει καθηγήτρια της ψυχολογίας (εξαιρετική στη δουλειά της), είναι να δημιουργήσουμε μία γωνιά (είτε την τάξη, είτε στο σπίτι-ανάλογα με την περίπτωση), όπου το παιδί θα μπορεί να εκτονώνεται. Δηλαδή μπορούμε να του πούμε, ότι καταλαβαίνουμε το θυμό του, αλλά μπορεί να πάει μόνο στη γωνιά που έχουμε διαμορφώσει γι' αυτό το σκοπό και να χτυπήσει ένα μαξιλάρι που θα έχουμε τοποθετήσει και όχι το πρόσωπο που του προκάλεσε καποιο άσχημο συναίσθημα. Επίσης, όσο μπορούμε να συγκρατηθούμε (κατανοητό να ξεφύγουμε κι εμείς από τα όρια-άνθρωποι είμαστε ), δε φωνάζουμε, γιατί με αυτό τον τρόπο δίνουμε στο παιδί έμμεσα αυτό που ζητάει-προσοχή έστω μέσα από την αρνητική ενίσχυση αυτής της συμπεριφοράς. Σχετικά με το αν του αποσπάμε την προσοχή που ανέφερες, είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί είναι κάτι που έχει ανάγκη το παιδί να εκφράσει. Επομένως το αποδεχόμαστε ως κάτι φυσιοόγικό που όμως οφείλουμε να του δείξουμε τρόπους έκφρασης της επιθετικότητας. Μία άλλη τακτική, είναι να διοργανώνουμε παιχνίδια που βοηθάνε στην εκτόνωση με οποιοδήποτε τρόπο, όπως τρέξιμο, να ζητήσουμε από το παιδί να ζωγραφίσει πως αισθάνεται (πολύ σημαντικός ο ρόλος του σχεδίου, καθώς είναι ένα από τα βασικά μέσα έκφρασης σε αυτή την ηλικία) και να ενθαρρύνουμε πολύ το συμβολικό παιχνίδι, όπου το παιδί γίνεται 'παντοδύναμο' καθώς είναι ο κυρίαρχος των καταστάσεων που θέλει να αναπαραστήσει. Επίσης εκφράζεται, κοινωνικοποιείται μέσα από τους ρόλους και μπορεί να 'ζήσει' ξανά και ξανά καταστάσεις μέχρι να αποκτήσει τον έλεγχο. Τέλος τονίζουμε τα αρνητικά συναισθήματα που προκάλεσε στο άτομο που δέχτηκε την 'επίθεση' και ζητάμε από το παιδί να σκεφτεί πως θα αισθανόταν το ίδιο, αν ήταν το 'θύμα'. Έτσι προωθούμε και την ενσυναίσθηση που είναι από τους βασικούς στόχους της αγωγής παιδιών βρεφικής και νηπιακής ηλικίας.

Υ.Γ. Συγνώμη για το μέγεθος της απάντησης-προσπάθησα να δώσω όσο πιο συνοπτικά μπορούσα κάποιες πρακτικές που ελπίζω να βοηθήσουν.

[Georgia s]

morfoula πολύ ενδιαφέροντα όλ αυτά κ φυσικά σεβαστός ο χρόνος που αφιερωσες να τα γράψεις..  
όμως δεν νομίζω ότι αφορούν στην ηλικία των 10-15 μηνών...στην οποια αναφέρεται η karxarias...
εγώ επιμένω ότι χρειάζεται να πάρει συμβουλές απο αλλού κ όχι απο το φορουμ..