Ζ' Φάση - ΠΕ02 ... ποιητικώς ολισθαίνουσα ...!

[domenica]

Πώς δηλαδή με ποιο ασφαλέστερο μέσον
να έφευγες.
Mέσω μιας χειραψίας;

Tα αγνοούμενα  Δημουλά Κική

Σοῦ ἔτεινα προσέγγιση
ἀλλὰ ἤδη χαιρετισμὸ μοῦ ἔστελνε τὸ χέρι σου
ἀπογειωμένο σὲ ὕψος ἀσφαλείας του
πάνω ἀπὸ δυὸ χιλιάδες πόδια ὑπολογίζω.

Ἄξιον ἀπορίας τὰ κατάφερα
τηλαισθαντικὸς ἀεροπειρατὴς νὰ μπῶ
στὸν ἐναέριο χῶρο του
καὶ σημαδεύοντας τὸ μὲ μακρύκανο
κυνηγετικὸν αἰφνιδιασμὸ
νὰ χάσει ὕψος τὸ ἀνάγκασα
καὶ μὲς στὸ χέρι μου νὰ προσγειωθεῖ.

ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΘΕΛΩ - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

[PDE ads]

[aeee]

Πώς δηλαδή με ποιο ασφαλέστερο μέσον
να έφευγες.
Mέσω μιας χειραψίας;

Tα αγνοούμενα  Δημουλά Κική

Σοῦ ἔτεινα προσέγγιση
ἀλλὰ ἤδη χαιρετισμὸ μοῦ ἔστελνε τὸ χέρι σου
ἀπογειωμένο σὲ ὕψος ἀσφαλείας του
πάνω ἀπὸ δυὸ χιλιάδες πόδια ὑπολογίζω.

Ἄξιον ἀπορίας τὰ κατάφερα
τηλαισθαντικὸς ἀεροπειρατὴς νὰ μπῶ
στὸν ἐναέριο χῶρο του
καὶ σημαδεύοντας τὸ μὲ μακρύκανο
κυνηγετικὸν αἰφνιδιασμὸ
νὰ χάσει ὕψος τὸ ἀνάγκασα
καὶ μὲς στὸ χέρι μου νὰ προσγειωθεῖ.

ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΘΕΛΩ - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

...........Ξεπλένω μετά ξεπλένω με ζεματιστή μανία
κοχλάζει η προσπάθεια να φέρω το ποτήρι στην πρώτη
τη χαρούμενη τη φυσική του χρήση
την ξεδιψαστική.
Kαι γίνεται πια ολοκάθαρο, λάμπει
το πόσο υποχόνδρια δε θέλω να πεθάνω

ακριβέ μου – πάρτο κι αλλιώς:
πότε δε φοβότανε το θάνατο η αγάπη;


Tο άλλοθι  Κ. Δημουλά 

[domenica]

ακριβέ μου – πάρτο κι αλλιώς:
πότε δε φοβότανε το θάνατο η αγάπη;


Tο άλλοθι  Κ. Δημουλά 

Η δικιά μου αγάπη, διόλου δεν φοβάται
τ'ανοιχτό τ'αγέρι, την δεντροσκιά....

Φ.Γ.Λόρκα

[aeee]

Είσαι νέος – το ξέρω – και δεν υπάρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως ε ί σ α ι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το ‘να πόδι σου έρχεσαι με τ’ άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις – δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.

Πώς της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ’ το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
Πώς σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ’ τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,  ”Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ”,    ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΝ

[PDE ads]

[domenica]

Ερωτοφωτόσχιστος.......

κάποιος φίλτατος φιλόλογος - γλωσσολόγος θα εξηγήσει στην ταπεινή μαθηματικό "τι θέλει να πει ο ποιητής" ;;;;;

 

[aeee]

Ερωτοφωτόσχιστος.......

κάποιος φίλτατος φιλόλογος - γλωσσολόγος θα εξηγήσει στην ταπεινή μαθηματικό "τι θέλει να πει ο ποιητής" ;;;;;

 

marianthid  δωσε τα φωτα σου!!

[marianthid]

χαχαχαχαχαχα Ελύτης μου μυρίζει 

πέραν από την ανάλυση των συστατικών της λέξης (και που παραπέμπει σε αυτόν που αναβλύζει από εσωτερικό φως εξαιτίας του έρωτα), δεν έχω να προσθέσω κάτι η τάλαινα φιλόλογος. 
ο ποιητής μίλησε: δημιούργησε μια νέα λέξη με το μηχανισμό της σύνθεσης, συνδηλωτική εικόνων, και επιτέλεσε τον ρόλο του, να ανοικειώσει το οικείο ώστε να το κάνει τέχνη, που έχει την ιδιαίτερη σημασία της για κάθε έναν από εμάς 

επομένως, επικυρώνεται η ερμηνεία της aeee 

[domenica]

aeee ευχαριστώ για την γλυκύτητα και την αμεσότητα σου

marianthid ευχαριστώ για τον άρτιο και εύοσμο λόγο σου


και όσο για μένα ...μόλις βρήκα (χάρη σε σας ) το επόμενο ψευδώνυμο μου...

[aristos2]

Κώστα Μόντη: Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους

Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους,
όλοι εμείς το διαμπερές τραύμα της Γης,
λευκοί και μαύροι και κίτρινοι,
"ανεπτυγμένοι" κι "υποανάπτυκτοι",
πλούσιοι και φτωχοί,
που τους γράφουμε απάνω στο χιόνι,
που τους γράφουμε απάνω στην άμμο,
απάνω στον ήλιο, απάνω στη βροχή,
απάνω στο πεζοδρόμιο,
απάνω στους χαρταετούς της καρδιάς μας,
απάνω στα υπόγεια της καρδιάς μας,
στα σαλόνια και στις σοφίτες,
με πέννα και με κάρβουνο,
όλοι εμείς που γράφουμε στίχους,
που εξακολουθούμε να τους γράφουμε στον ανοιχτό πίνακα,
που εξακολουθούμε να τους γράφουμε στον υπαίθριο πίνακα,
με τις κιμωλίες μας στεγνές ή βρεγμένες,
που εξακολουθούμε να τους γράφουμε με το αίμα μας
σε μια παντιέρα που δεν τη γνωρίσαμε ακόμα,
σε μια παντιέρα που τη ψάχνουμε ψηλαφητά μες στους αιώνες,
σε μια παντιέρα που μας αποκρύβεται
για να μην τελειώσει,
που μας ξέρει κι αποκρύβεται
για να μην την παρατήσουμε,
σε μια παντιέρα που δεν τη βλέπουμε
μα σφιγγόμαστε γύρω της,
που δεν τη βλέπουμε μα κρεμαζόμαστε απάνω της,
που δεν ξέρουμε αν υπάρχει μα δεν το συζητάμε.
Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους
μποστά στο φεγγάρι ή στο εχτελεστικό απόσπασμα
κι ανακυκλωνόμαστε και δεν εκλείπουμε
απ' τον Όμηρο ή και πιο πριν ή και πάντα
μέχρι τον τελευταίο μας άσημο,
όλοι εμείς-τι σύμπτωση!
Χωρίς καμιά προσυνεννόηση,
χωρίς καμιά προεπαφή!
Τι παράξενη σύμπτωση, αδελφοί μου!

Για κάποιους ερωτοφωτόσχιστους ......., μα πρωτίστως "φωτεινούς" ...

[marianthid]

Προχωρούμε και Σ'ανασαίνουμε.
Η παρουσία σου μας τυλίγει σαν τον αγέρα της νύχτας
μας αγγίζει τα ερημικά μαλλιά, τα μακριά μας ρούχα.
Είμαστε χαμένοι μες στα σκοτάδια και στα βουνά,
χωρισμένοι απ'όλους τους ανθρώπους.
Είμαστε τα προχωρημένα φυλάκια.
Πιο πέρ'από μας δεν υπάρχει κανείς.
Πιο κάτω από εμάς, κανείς δε μιλεί.
Ποτέ δε μίλησαν για μας.
Κάπου-κάπου, μονάχα, ένας σύντροφος της ερημιάς
περνά από δίπλα μας σα σκιά,
μας κοιτά σιωπηλός και τραβά το δρόμο του.
Σ'αγκαλιάζουμε,
ανοίγουμε τα χέρια μας εκστατικοί,
φουχτώνουμε το σκοτεινό αγέρι που μας τριγυρνά
κι είμαστε ευτυχισμένοι.

Όλγα

[aristos2]

Καλοί μου φίλοι, μια χάρη μόνο:
μην κλείνετε τα κινητά σας
παρακαλώ κρατήστε τα ανοιχτά.
Θέλω την ώρα των προσφωνήσεων
της ατέρμονης ομιλίας του ενός
της επιβεβλημένης σιωπής των άλλων
παρεμβολές από κουδουνίσματα
κλήσεις που δεν επείγουν, συνδιαλέξεις
χαμηλόφωνες για τρέχοντα ζητήματα
να διακόπτουν τους επίσημους μονολόγους.
Θέλω οι ακτινοβολίες εκατοντάδων κινητών
να μπαίνουν σε χώρους αδιαπέραστους
να φέρουν κουβεντολόγια καθημερινής ζωής
ακόμα και στα περίφρακτα ενδιαιτήματα
των κάθε είδους ηγεμόνων

(Τ. Πατρίκιος)

Γεια και χαρά σας, καλοί μου φίλοι ... 

[aeee]

Για κάποιους ερωτοφωτόσχιστους ......., μα πρωτίστως "φωτεινούς" ...

Στου δυνατού έρωτος το άκουσμα τρέμε και συγκινήσου
σαν αισθητής. Όμως, ευτυχισμένος,
θυμήσου πόσα η φαντασία σου σ’ έπλασεν· αυτά
πρώτα· κι έπειτα τ’ άλλα —πιο μικρά— που στην ζωή σου
επέρασες κι απόλαυσες, τ’ αληθινότερα κι απτά.—
Aπό τους τέτοιους έρωτας δεν ήσουν στερημένος.


Καβάφης Κ. Π.  
Έρωτος Άκουσμα
 

[aeee]

Είμαστε χαμένοι μες στα σκοτάδια και στα βουνά,
χωρισμένοι απ'όλους τους ανθρώπους.
Είμαστε τα προχωρημένα φυλάκια.
Πιο πέρ'από μας δεν υπάρχει κανείς.
Πιο κάτω από εμάς, κανείς δε μιλεί.
Ποτέ δε μίλησαν για μας.
Κάπου-κάπου, μονάχα, ένας σύντροφος της ερημιάς
περνά από δίπλα μας σα σκιά,
μας κοιτά σιωπηλός και τραβά το δρόμο του.

Όλγα

[domenica]

Οἱ μουσικοὶ ἀριθμοί

( το χαρίζω στους ΠΕ02 φίλους που ...ολισθαίνουν ποιητικά )

Χωρὶς τὴ μαθηματικὴ τάξη, δὲν στέκει
τίποτε: Οὔτε οὐρανὸς ἔναστρος,
οὔτε ρόδο. Προπαντὸς ἕνα ποίημα.
Κι εὐτυχῶς ὅτι μ᾿ ἔκανε ἡ μοῖρα μου
γνώστη τῶν μουσικῶν ἀριθμῶν,
ὅτι κρέμασε μίαν ἀχτίνα ἐπὶ πλέον
τὸ ἄστρο τῆς ἡμέρας στὴν ὅρασή μου
καὶ κάνοντας τὰ γόνατά μου τραπέζι
ἐργάζομαι, ὡς νά ῾ταν νὰ φτιάξω
ἕναν ἔναστρο οὐρανό, ἢ ἕνα ρόδο.

Νικηφόρος