Ζ' Φάση - ΠΕ02 ... ποιητικώς ολισθαίνουσα ...!

[aeee]

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ,

Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ' ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει...
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

[PDE ads]

[despoina25]

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ,

Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ' ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει...
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

Καταπληκτικό...

[Isfahan]

... οι παραπάνω αναμένουμε - καιρό τώρα - την κλήση μας γι' αναπλήρωση ...
Αν δε συμβεί άμεσα ..., είμεθα υποχρεωμένοι να προβούμε σε κατάληψη της Ρώμης (Υπουργείου Ταλαιπωρίας) ...
Αύε Καίσαρ (Άννα)!!!

χαχα! Πολύ καλό! 

[aristos2]

να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

... να μπεις ... και να σε ακολουθήσουμε ... κι εμείς, οι ξιπασμένοι Γαλάτες ...!

[PDE ads]

[aeee]

να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

... να μπεις ... και να σε ακολουθήσουμε ... κι εμείς, οι ξιπασμένοι Γαλάτες ...!

κυνηγαμε τον ουρανό του τιποτα Αριστος2,  μαλωνουμε μεταξυ μας, χωρις αισθηση του χιουμορ και έτσι χανουμε τον πραγματικό ουρανο... κριμα 

[maritinaki_zan]

Θέλω να παραθέσω εδώ για τους αγαπητούς συναδέρφους φιλολόγους,( προσωπικά είμαι χημικός και νηπιαγωγός)  ένα παλιό μου ποίημα, που "ειρωνεύεται" και εκθειάζει το πόσο έχουν κυριεύσει στις μέρες τα πτυχία, τα διάφορα χαρτιά και πιστοποιητικά, και τα οποία στην τελική δεν φανερώνουν την προσωπικότητά μας, έχει ειρωνικό χαρακτήρα:

ΤΟ

[aeee]

Κι όταν καταφέρεις και γεμίσεις με χαρτιά
και γεμίσεις με… «αξία»
πέτυχες να γίνεις ένας άλλος άνθρωπος
ίσως ένας…μισ-άνθρωπος
 δεν πειράζει όμως,
         τα χαρτιά –άλλωστε τόση πέραση έχουν-
         θα καταφέρουν να καλύψουν το κενό
         του χαμένου εαυτού σου, της χαμένης ανθρωπιάς

Καταπληκτικό!! μαριτινακι_ζαν Ευχαριστουμε!!

[maritinaki_zan]

Σ' ευχαριστώ αγαπητή aeeee!!!!  Έγραφα κάποτε ως έφηβη με πολλές ανησυχίες.... Ίσως παραθέσω και άλλα αργότερα... απλά το συγκεκριμένο το θεώρησα λιγάκι επίκαιρο γι' αυτό το έβαλα!!!! Φιλάκια σε όλους και καλή συνέχεια!!!!! 

[aristos2]

Να μου συγχωρήσετε και κάποια δικά μου στιχουργικά "ατοπήματα" ...

Για τη maritinaki_zan, μ' ένα καλωσόρισμα:  

Μάσκες από χαρτί

Συνάντησα δεκάδες
το πρωί
ίσως και περισσότερους
αντίκρισα
διέκρινα
αγνόησα
- κυρίως µε αγνόησαν –
ολιγώρησα
αναρωτήθηκα…
 
πρόκειται για πρόσωπα
ή, απλώς, για προσωπεία;

Σε µάσκες του καρναβαλιού
διέκρινα κάποτε
περίσσευµα αλήθειας.
Τις έσκισα
µε την επίφαση
πως ήταν χάρτινες.

Συνάντησα δεκάδες
το πρωί
αναρωτήθηκα
για το υλικό τους...
 
ακόµα και χαρτί
δε θα τολµούσα πια
να το σκίσω.

Για την, πάντοτε εύστοχη, aeee:
 
Όποιος δεν... έζησε

Όποιος δε µύρισε µια νύχτα γιασεµί
όποιος δε δείπνησε µε αδέσποτο σκυλί

όποιος δε σώπασε το κλάµα ενός µωρού
όποιος δε λύγισε στο άκουσµα χαµού

όποιος δε χόρεψε στον ώµο µιας βροχής
όποιος δε γεύτηκε τη γλύκα της αφής

όποιος δεν κοίταξε τον ουρανό στα µάτια
όποιος δεν αναζήτησε δύσβατα µονοπάτια

όποιος δεν ξύπνησε πρωί µια Κυριακή
όποιος δεν ένιωσε ποτέ ξανά παιδί
 
όποιος δεν έδωσε το χέρι στην ελπίδα
όποιος δε νοστάλγησε καμιά πατρίδα

……………………………………………………………
θαρρείτε ότι έζησε;
 
Για τη φωτισμένη ηγεσία μας:

Έπαθλο προς... εκποίηση

Στον πόλεµο του τίποτα
λαβώσατε την αξία.

Υπερφίαλοι στρατηλάτες
επικράτησαν
σεµνοί οπλίτες
ταπεινώθηκαν
περίοπτα λάφυρα,
η καλλιέπεια
η σοφία,
σπαταλήθηκαν
η τιµιότητα
αγνοείται.

Εφιάλτες
κατέκτησαν θέσεις

[aristos2]

Κι ένα ακόμη για τη μαθηματικό με τη φιλολογική καρδιά, domenica:

Απώλεια... ζωής

Κάποτε µέτραγα το χρόνο σε λεπτά
απώλεια χρόνου

γινόµουν δούλος στο χαρέµι του παρά
απώλεια ευαισθησίας

φιλοδοξία µου ν’ ανέβω πιο ψηλά ‘
απώλεια ισορροπίας

αδιαφορούσα για το φουκαρά
απώλεια ήθους

αποδεχόµουν κάθε µασκαρά
απώλεια όρασης

τον εαυτό µου αγαπούσα τελικά
απώλεια ανθρωπιάς

ώσπου, µια µέρα,
πέθανα.

Δε θα ‘δινα δεκάρα για λεπτά
θα γύριζα την πλάτη στον παρά
θα κοίταζα συνήθως χαµηλά
θα ‘δειχνα σεβασµό στο φουκαρά
όχι στον κάθε µασκαρά
θ’ αγαπούσα ειλικρινά

αρκεί ν’ ανέπνεα ξανά.

[domenica]

Προχθές διάβασα σε μια συνέντευξη του Νάνου

[aeee]

Αχ! aristos2  ας αντιληφθουμε επιτέλους ότι ...........
.................. Η ζωή είναι πολύ μακριά
..............Μεταξύ πόθου και σπασμού
.....................Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
................................Μεταξύ ουσίας και πτώσης
Τ. Έλιοτ


Domenica παρε για το σπιτι δυο ασκήσεις μαθηματικων (ειναι sos  για τον ΑΣΕΠ  )

1) Μανόλης Ξεξάκης, Άσκηση πρώτη

Άγνωστε χι που λείπεις απ' αυτό το σύστημα
που λείπεις απ' τη ψυχή μου
φυγάδευσέ με στους λόφους των αριθμών
τα χρόνια που περνούν με ρυτιδώνουν
η νύχτα φορεί τον αγαπημένο μου χιτώνα του σκοταδιού.

(Μην ασχοληθείτε με ψυχρές αλγεβρικές σχέσεις, μ' ανοιχτά διαστήματα, φθίνουσες ακολουθίες·
είναι εδώ, μέσα στο σχήμα, γωνίες με πλευρές παράλληλες, ερειπωμένοι κύκλοι των ασκήσεων των περυσινών.)

Από τη συλλογή Ασκήσεις Μαθηματικών (1980)

2)  Μανόλης Ξεξάκης, Άσκηση τέταρτη (λυμένη)

(Υποψήφιοι που ταλανίζεστε στις καθημερινές εξετάσεις, ανοίξτε τις τρύπες του σώματός σας να εξέλθει ο χρόνος)

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
ένα πολυώνυμο εφ του χι ψι
σχισμένο στη μέση
με τους αγνώστους του
σκορπισμένους στο πάτωμα
αναζητά τιμή της μεταβλητής χι
που να το μηδενίζει
στον παρόντα ασυνάρτητο χρόνο.

Από τη συλλογή Ασκήσεις Μαθηματικών (1980)

maritinaki_zan να δημοσιευσεις και άλλα ποιήματα γιατι...... πρεπει να ανέβει κανεις ψηλά για να πιάσει χώμα  (Γ. Ρίτσος)

[maritinaki_zan]

Καλησπερίζω τους συναδέρφους και ειλικρινά πολύ χαίρομαι που ξεκίνησε αυτή η όμορφη παράθεση ποιημάτων!!!    Συγχαρητήρια και μπράβο στα πολύ όμορφα ποιήματα των συναδέρφων εδώ!!!!       Τελικά λίγο πολύ όλοι έχουμε την ποίηση στις φλέβες μας!!!! Προσωπικά έγραφα παλιά ως έφηβη, γιατί τότε είχα τις ανησυχίες και μελαγχολίες μου, μετά που έμπλεξα με σχολές, εξεταστικές, ΑΣΕΠ, δουλειές, οικογένεια κλπ. που να βρεθεί χρόνος??? Πάντως η αλήθεια είναι πως όλοι έχουμε τις ευαισθησίες μας!!!! Μήπως να αρχίσω πάλι να γράφω , μιας και η "τρελή" εποχή μας δίνει πολλά ερεθίσματα??? Παραθέτω εδώ με πολλή αγάπη ένα ακόμα παλιό μου ποίημα, που εκφράζει την μελαγχολία των εφηβικών μου χρόνων και όχι μόνο:

ΡΗΤΟΡΕΙΕΣ


Άρχισαν και πάλι οι ευαισθησίες μου…

Τι να γράψω και τι να πω       για τον ενδόμυχο εαυτό μου,
                                               για τις ενδόμυχες σκέψεις μου,
                                               για τα ενδόμυχα αισθήματά μου…

Ποιήματα και ρητορείες ίσως αδικούν  τον πλούτο των καταστάσεων,

ένα μελάνι δεν είναι αρκετό για μια καρδιά σκεπτόμενη,

Οι προβληματιζόμενες σκιές θέλουν αγώνες
                                              θέλουν φωνές θέλουν φώτα…
για να πάψουν να είναι σκιές,   εφόσον αποτελούν αφυπνιζόμενες συνειδήσεις



Θέλω να τρέξω, να φωνάξω
                          για το γίγνεσθαι που μου καίει το φιλότιμο
                          για την αδικία που μου καίει την ανθρωπιά
                          για το μέλλον που μου καίει τα όνειρα
                          για τους ανθρώπους που μου καίνε τις προσδοκίες

Όμως ξέρω ότι και πάλι εδώ θα μείνω
                                      στη σκοτεινή γωνιά του εαυτού μου,
να γράφω λεξούλες, να κλαίω, να προβληματίζομαι μονάχη μου
                                     και να σκέφτομαι τις χαμένες ευκαιρίες…


                                                                                   Άννα-Μαρία

[aeee]

Όποιος δεν... έζησε
……………………………………………………………

Όποιος απέτυχε

Κωνσταντίνος Καβάφης

http://www.youtube.com/watch?v=SQwiIcFpY_M

Όποιος απέτυχε, όποιος ξεπέσει
τι δύσκολο να μάθει της πενίας
την νέα γλώσσα και τους νέους τρόπους.

Εις τ’ άθλια ξένα σπίτια πώς θα πάει! —
με τι καρδιά θα περπατεί στον δρόμο
κι όταν στην πόρτα εμπρός βρεθεί πού θά ’βρει
την δύναμι ν’ αγγίξει το κουδούνι.
Για του ψωμιού την ποταπήν ανάγκη
και για την στέγη, πώς θα ευχαριστήσει!
Πώς θ’ αντικρίσει τες ματιές τες κρύες
που θα τον δείχνουνε που είναι βάρος!
Τα χείλη τα υπερήφανα πώς τώρα
θ’ αρχίσουν να ομιλούνε ταπεινά·
και το υψηλό κεφάλι πώς θα σκύψει!
Τα λόγια πώς θ’ ακούσει που ξεσκίζουν
τ’ αυτιά με κάθε λέξι — κ’ εν τοσούτω
πρέπει να κάμνεις σαν να μην τα νιώθεις
σαν να ’σαι απλούς και δεν καταλαμβάνεις.