Ζ' Φάση - ΠΕ02 ... ποιητικώς ολισθαίνουσα ...!

[aeee]

Αλήθεια τι συνέβη και δεν ξαναπατησατε στο Μαθημα; ; ; ;


Κική Δημουλά, Τυφλό σύστημα επαφής


Σε προσκυνώ, γλώσσα, πολλά τα θαύματά σου.

Επί κυμάτων σφοδράς εποχής βαδίζουσα
– ην γαρ ενάντιος της αλαλίας ο άνεμος –
σώα βγήκες στην ακτή και άρθωση εμφύσησες
σε μερικούς τουλάχιστον λόγους κακοποιούς
που εξεβίαζαν την επαφή μας να σιωπά.

Οι υπόλοιποι δεν πίστεψαν.
Έμειναν μέχρι τέλους βουβό εμπόδιό της.

Τη νεκρή θυγατέρα του χρόνου ανάστησες
ευλογώντας την με όνομα διπλό:
Λήθη για όταν έλειπε ο πατέρας της καιρό
Μνήμη δε για ώρα ανάγκης.

Μονοτονική άφησες τη δαιμονιζόμενη έλξη.
Μήτε συ ήξερες τι πνεύμα παίρνει το σώμα.

Τα παραλυτικά μέρη τού λόγου τής υπάρξεως
θεράπευσες και βάδισαν τα επιφωνήματα
οι καλές προθέσεις τα ανάμεικτα ρήματα
οι επεξηγηματικοί σύνδεσμοι και χωρισμοί
– έμαθε κανονικά να γράφει το όνομά του
ο θάνατος και όχι να υπογράφει με σταυρό –
τα σύμφωνα κύρια άρθρα οι εριστικές
αντωνυμίες οι φρόνιμες οι αλληλοπαθείς
– αλήθεια τι συνέβη με τις κτητικές
και δεν ξαναπατήσανε στο μάθημα;

Υπό τον λύχνο τής επιβίωσης σκυμμένες
μερόνυχτα οι στερήσεις μας έγιναν
ευφραδείς είτε πεζά μονολογώντας
είτε με περίπλοκους νευμάτων συνδυασμούς
χάρη στο τυφλό σύστημα που εφαρμόζει
ο λυρισμός σου.

Αμέτρητα τα θαύματά σου, γλώσσα
γερνάς εντός μου και όλα πού να τα θυμάμαι.

Αχάριστοι δεν είμαστε αλλά
μέμνησο του φόβου μας που
ως απληροφόρητος ουδέποτε ιάθη.

Πάρε λαλιά από την άφθονη
την παραπανίσια που έδωσες στην κραυγή
και επίβαλέ την σε κείνο το βουβό απόρρητο
τουλάχιστον να μας φανερώσει
η νέα μας παιδεία εκεί κάτω

θα σε περιλαμβάνει άραγε, γλώσσα
θα κουβεντιάζουμε καθόλου με τη γειτνίασή μας
ή μόνο χάριν ενός μικρού μεσοδιαστήματος
– τι χαζοπούλι, Θε μου –
κοπίασε η τόση ευγλωττία;

Από τη συλλογή Ηχος  απομακρυνσεων

[PDE ads]

[domenica]

Σε προσκυνώ, γλώσσα, πολλά τα θαύματά σου.

Η γλώσσα η αμίλητη

Δεν γίνεται ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα∙
σαν ψάρι έξω από τα νερά του
και σαν να βγήκε απ' ό,τι τον προστάτευε
– την γλώσσα του.
Χτίζει τους κήπους τις αυλές
όχι το σπίτι
Κι η μοναξιά – δεν φτάνει δεν αρκεί
να φτιάξει μιας πατρίδας γη.

Η μοναξιά τον κατοικεί τον έρωτα, μη
την τρομάζεις, χαμογέλασες,
και εφευρίσκει γλώσσα αμίλητη
και γλώσσα τιμημένη.
Τη σέβονται όλοι και υποκλίνονται
και προσπερνούν
                       Να μη θυμούνται
τον έρωτα που κάποτε
τους άνοιξε πανιά
– κι αυτήν την μόνη και μοναδική
γλώσσα για να μιλήσουν

Που ελησμόνησαν.

Εσύ κι εγώ είμαστε ασφαλείς και
μη φοβάσαι – σαν μοναξιά
κατοίκησέ με μη φοβηθείς.
Και άσε με
              τις πόρτες σου ν' ανοίξω
τα παράθυρα, σαν φως και φυλλαράκι
ίσκιος να εισχωρήσω κι εκεί σε τοίχους
και πατώματα και σε περβάζια παραθύρων
δες, να, εκεί αφήνεται ριζώνει κλαδάκια
βγάζει και καρπούς μυρωδικούς
η αντανάκλαση τού έρωτα κι αντιφεγγίσματα
σωμάτων που επάλεψαν κουράστηκαν τον πόλεμο
και ενοστάλγησαν την μυρωδιά βασιλικού και
μόσχου. Μη φοβηθείς.

Σ' αυτήν την μαύρη χώρα του φωτός
σαν γη και πώς απλώνεται η όψη σου και συνεχώς
θυμάται και πάντα νοσταλγεί
το φως
          το φως
                    το άλλο φως
Του έρωτα.

Εσύ
     ποιαν άλλη χώρα να ζητήσεις
Εγώ
     ποιαν άλλη γη.

Μαρία Κυρτζάκη
Από τη συλλογή Μαύρη Θάλασσα (2000)

[aeee]

Έμπλεος από σένα
πώς κι από πού να σε φωνάξω;

Χύνεται μέσα μου η φωνή μου
και δεν μ’ ακούς και δε μ’ ακούω
και σε ζητώ και δε σε βρίσκω
γιατί είσαι όπου είμαι
κι είμαι όπου είσαι
και κανείς μας δεν είναι όπου είναι.

Απροσδιόριστοι στον κόσμο
Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα
έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…

Ας ήταν να βρεθούμε
έξω από μένα
έξω από σένα
γιατί περνάει η ώρα και βραδιάζω.

Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να’ σουν
να μου γνέφεις
απ’ τα βαθιά των ημερών

[sgrig]

ΑΝΟΙΞΗ Μ.Χ.

Πάλι με την άνοιξη
φόρεσε χρώματα ανοιχτά
και με περπάτημα αλαφρύ
πάλι με την άνοιξη
πάλι το καλοκαίρι.
χαμογελούσε.

Μέσα στους φρέσκους ροδαμούς
στήθος γυμνό ως τις φλέβες
πέρα απ' τη νύχτα τη στεγνή
πέρα απ' τους άσπρους γέροντες
που συζητούσαν σιγανά
τι θα 'τανε καλύτερο
να παραδώσουν τα κλειδιά
ή να τραβήξουν το σκοινί
να κρεμαστούνε στη θηλιά
ν' αφήσουν άδεια σώματα
κει που οι ψυχές δεν άντεχαν
εκεί που ο νους δεν πρόφταινε
και λύγιζαν τα γόνατα.

Με τους καινούργιους ροδαμούς
οι γέροντες αστόχησαν
κι όλα τα παραδώσανε
αγγόνια και δισέγγονα
και τα χωράφια τα βαθιά
και τα βουνά τα πράσινα
και την αγάπη και το βιος
τη σπλάχνιση και τη σκεπή
και ποταμούς και θάλασσα.
και φύγαν σαν αγάλματα
κι άφησαν πίσω τους σιγή
που δεν την έκοψε σπαθί
που δεν την πήρε καλπασμός
μήτε η φωνή των άγουρων.
κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά
κι ήρθε η μεγάλη στέρηση
μαζί μ' αυτή την άνοιξη
και κάθισε κι απλώθηκε
ωσάν την πάχνη της αυγής
και πιάστη απ' τ' αψηλά κλαδιά
μεσ' απ' τα δέντρα γλίστρησε
και την ψυχή μας τύλιξε.

Μα εκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ανοιχτά
σαν ανθισμένη αμυγδαλιά
μέσα σε φλόγες κίτρινες
και περπατούσε ανάλαφρα
ανοίγοντας παράθυρα
στον ουρανό που χαίρονταν
χωρίς εμάς τους άμοιρους.
Κι είδα το στήθος της γυμνό
τη μέση και το γόνατο
πώς βγαίνει από την παιδωμή
να πάει στα επουράνια
ο μάρτυρας ανέγγιχτος
ανέγγιχτος και καθαρός,
έξω απ' τα ψιθυρίσματα
του λαού τ' αξεδιάλυτα
στον τσίρκο τον απέραντο
έξω απ' τον μαύρο μορφασμό
τον ιδρωμένο τράχηλο
του δήμιου π' αγανάχτησε
χτυπωντας ανωφέλευτα.

Έγινε λίμνη η μοναξιά
έγινε λίμνη η στέρηση
ανέγγιχτη κι ατάραχτη.

                       16 Μαρτ. '39
(Γ. Σεφέρης)
.....[/b]

[PDE ads]

[aeee]

ΑΝΟΙΞΗ Μ.Χ.

κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά
κι ήρθε η μεγάλη στέρηση
μαζί μ' αυτή την άνοιξη
και κάθισε κι απλώθηκε
ωσάν την πάχνη της αυγής...................
.......................Έγινε λίμνη η μοναξιά
έγινε λίμνη η στέρηση
ανέγγιχτη κι ατάραχτη.

Κανείς δεν σκέφτηκε την έπαρση
που κρύβει ένα μαρτύριο
και τι σκληρή απαιτεί
ταπείνωση κι αυτοθυσία
από αδύναμους ανθρώπους σαν κι εμάς.
Όλοι κατανοούμε βέβαια το άδικο
της χλεύης και του διασυρμού
της προδοσίας.
Όμως αντί για σταύρωση θεαματική
κι ιδίως αντί γι’ ανάσταση
εν αμφιβολία
γιατί να μη διαλέξεις ένα τέλος
όπως έζησες, μοναχικό
γενναίο κι ευσύνοπτο
και υψηλό και δωρικό
κι αδιαμφισβήτητο;
Μια τέτοια αυτόχειρ λύση
θα’ ταν για λίγους από μας μια προτροπή
κι ευεργεσία για τους υπολοίπους
καθώς θα τους στερούσε πάσα ελπίδα
μα και τον τρόμο κρίσης
για μια μέλλουσα ζωή.

Γιάννης

[domenica]

ΑΝΟΙΞΗ Μ.Χ.

Πάλι με την άνοιξη
φόρεσε χρώματα ανοιχτά

Όσο υπάρχουν ποιητές

τα πουλιά πετούν και τα δένδρα θ’ ανθίζουν

Δεν θα μπορούν ανίερα αέρια

να σταματήσουν την άνοιξη

Να εξαφανίσουν τα πράσινα σημάδια

Αυτούς που πιστεύουν ακόμα

πως είναι το όνειρο δυνατό


απο τα Δέκα ποιήματα της Οργής και του Χρέους του Τάκη

[aristos2]

ΑΝΟΙΞΗ Μ.Χ.

Πάλι με την άνοιξη
φόρεσε χρώματα ανοιχτά

Όσο υπάρχουν ποιητές

τα πουλιά πετούν και τα δένδρα θ’ ανθίζουν

Δεν θα μπορούν ανίερα αέρια

να σταματήσουν την άνοιξη

Να εξαφανίσουν τα πράσινα σημάδια

Αυτούς που πιστεύουν ακόμα

πως είναι το όνειρο δυνατό[/b]


απο τα Δέκα ποιήματα της Οργής και του Χρέους του Τάκη

[domenica]

Όσο υπάρχουν πολιτικοί, ελπίζω

τα πουλιά και τα δένδρα να μη μαραζώσουν ...!

ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

Δὲ διαλέγει τόπο
Σηκώνει στὴν τύχη κορμὸ
κλώνους, φύλλα, δύσκολο καρπὸ
Τῆς σιωπῆς καὶ τῆς σκόνης
τῶν ἄνυδρων ἐποχῶν
τῶν ἀνέμων ποὺ δοκιμάζουν τὴν ἀντοχή του
Δειλὸ καὶ γενναῖο
μὲ σημάδια ἀπὸ μάχες στὶς πλάτες
πάντοτ’ ἐκεῖ
Ἀφύλαχτο σ’ αὐτὸν ποὺ θὰ ’ρθεῖ
στὸν ἴσκιο νὰ σταθεῖ ἢ νὰ τὸ ρίξει
Κι ἂν βροῦν οἱ ρίζες πέτρα, δὲν πενθεῖ
Μὲ δίχως φύλλα ἐπιμένει
νὰ ’ρθουν πουλιὰ στ’ ἄλκιμα κλαδιὰ
νὰ τ’ ἀντικαταστήσουν

Πάνος Κυπαρίσσης 

[Melissathi]

Περιμένοντας τους βαρβάρους...
Περιμένοντας τους

[aeee]

ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

Τῆς σιωπῆς καὶ τῆς σκόνης
τῶν ἄνυδρων ἐποχῶν

Μέσ' απ' τις αναμνήσεις μου προβάλλει
διακριτική μα εμφαντική
και τόσο επίμονη η μορφή του
γεμάτη τραγωδία κι έπαρση∙
επίμονη
και τώρα που δεν μπορεί πια να επιμένη
που δεν χτυπάει τραπέζια
που δεν γυρίζει και ξαναγυρίζει απελπισμένος κι έξαλλος
επιμένει τώρα περισσότερο
να είναι βασιλιάς στη μνήμη μας
επιμένει
τόσο βαρειά να πλημμυρίζη τις καρδιές μας.

Και τώρα πια που δεν φωνάζει
ξαναχυμάει σα θύελλα ανεπαίσθητα
μας ξεκουφαίνει η σιωπή π' άφησαν φεύγοντας
τ' απέραντα πελώρια μάτια του

μας αφανίζει η απορία
π' άφησαν φεύγοντας τα μάτια αυτά
που λησμονούσαμε όταν ολολύζανε παρόντα
και τώρα τόσο ανώφελα θυμόμαστε.


Σταύρος

[aristos2]

ΑΝΟΙΞΗ Μ.Χ.

Πάλι με την άνοιξη
φόρεσε χρώματα ανοιχτά

Όσο υπάρχουν ποιητές

τα πουλιά πετούν και τα δένδρα θ’ ανθίζουν

Δεν θα μπορούν ανίερα αέρια

να σταματήσουν την άνοιξη

Να εξαφανίσουν τα πράσινα σημάδια

Αυτούς που πιστεύουν ακόμα

πως είναι το όνειρο δυνατό


απο τα Δέκα ποιήματα της Οργής και του Χρέους του Τάκη

[domenica]

Πλαγιάζουν τώρα όλα στα μάτια
καθώς υποχωρεί η σκηνή
και σκόνη με φως γιασεμί τα τυλίγει

ANTIKPY ΣTON KHΠO

Τί νύχτα ἡμερινὴ στὸν κόσμο! Ἀπὸ λιθάρι
λιθάρι, μὲς στὸ δρόμο, νὰ ’βγω νὰ ξεκρίνω…

[aeee]

νὰ χάνομαι ἀπ’ ἀγάπη κι ἀπὸ γιασεμί…......................

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Έλλη Πασπαλά




Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
κάτι γιορτάζει βαθιά στο κορμί,
και ξαναβλέπεις το φως,
σαν να 'σουν χρόνια τυφλός.
Κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.

Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί
κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί
και δε σου κάνει κανείς
κι όπως γυρεύεις να βρεις
λίγο λευκό να πιαστείς
γιασεμί στο σκοτάδι
σαν άστρο ανάβει.
Λευκό μου γιασεμί
μη νυχτώσεις.

Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή,
που μου θυμίζει στιγμές
από παλιές μου ζωές
και ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.
Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις.

[aristos2]

Καληνύχτα στα "γιασεμιά", aeee και domenica ..., και αύριο η μέρα θα μοσχοβολά ...!