Ζ' Φάση - ΠΕ02 ... ποιητικώς ολισθαίνουσα ...!

[domenica]

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

Μάνος Χατζιδάκις

( Μελοποιήθηκε από τον Νότη Μαυρουδή και τραγουδήθηκε από την Αρλέτα)

[PDE ads]

[aeee]

καληνυχτα " ποιητικα γιασεμακια" ............με ενα γλυκο νανουρισμα...........να κλεισουν τα βλεφαρα των ματιων Σας και να ηρεμησει η ψυχουλα Σας.......

[aristos2]

... τι ύπνος γλυκός ήταν αυτός ..., καλημέρα και ... καλό απόγευμα ...! 

[aeee]

καφε πικρο και παγωτο απογευμα σημαινει........... κερναω  καφέ!!! μετα απο τόοοοσο ύπνο!!! χρειάζεται ........εξαλλου.......
λύπη μαζι, λύπη μιση, χαρα μαζι, χαρα διπλή...........

[PDE ads]

[domenica]

Ο ύπνος σε τύλιξε
με πράσινα φύλλα ανάσαινες

Σαν ένα δέντρο
με πράσινα φύλλα ανάσαινες

Μέσα στο ήσυχο φως
μέσα στη διάφανη πηγή
κοίταξα τη μορφή σου

Κλεισμένα βλέφαρα
και τα ματόκλαδά σου
χαράζαν το νερό

Γιώργος Σεφέρης

[domenica]

Το νέο νομοσχέδιο θα "ανοίξει"  για κάποιους την "πόρτα" του διορισμού και για κάποιους άλλους θα την κρατήσει ερμητικά κλειστή όσο και αν εκείνοι "κρούουν"......

Οἱ θύρες

Κρούω καὶ τούτη τὴ θύρα.
Ὁ σιωπηλὸς θυρωρὸς ὑποκλίνεται,
τραβώντας τὸ μάνταλο πρόθυμος.
Καὶ πίσω μου πάλιν ἀκούγεται
ὁ τελευταῖος ἀσπασμὸς τῶν θυρόφυλλων.
Κι’ ἄλλη μιὰ θύρα, κι’ ἀκόμα μιὰν ἄλλη.
Τὸ ἴδιο ἀνοίγονται πρόθυμα,
τὸ ἴδιο στριγγλίζει τὸ μετάλλινο φίλημα.
Πόσες θύρες νάχω τάχα περάσει
στὸν ἀπέραντο τοῦτο διάδρομο;
Πόσα φράγματα ἐγκάρσια,
στὴν ἐπάλληλη διαδοχή τους,
ἔκλεισαν πίσω μου;
Οἱ γυμνοὶ τοῖχοι παράλληλοι τρίβουν
τὴν παγωμένη τους ράχη
στῆς ἀνοιχτῆς μου παλάμης τὸ ψάξιμο.
Κρυώνω. Καὶ χτυπῶ τὴν ἑπόμενη θύρα.
Κρυώνω. Καὶ χτυπῶ τὴν ἑπόμενη.
Τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται.
Ὅμως δὲν ἀρκεῖ
τῆς θύρας μονάχα τὸ χτύπημα.
Δὲν ἀρκεῖ τοῦ σιωπηλοῦ θυρωροῦ
ἡ πρόθυμη ὑπόκλιση.

Γ.

[aeee]

Το νέο νομοσχέδιο θα "ανοίξει"  για κάποιους την "πόρτα" του διορισμού και για κάποιους άλλους θα την κρατήσει ερμητικά κλειστή όσο και αν εκείνοι "κρούουν"......

η "εικονική" πόρτα τουλάχιστον, ας είναι "ανοιχτή"

ας εχουμε τουλάχιστον "ανοιχτα" τα ματια της καρδιας μας domenica!!!!!

[domenica]

Κυριακή

Κυριακή

Κυριακή.

Χωρίς σκοπό γυρίζομε.

Στην εξοχή, δε μας αφήνει η πολιτεία

να ξαλαφρώσομε το βήμα μας.

Δεν έχομε πια τίποτα να κάνομε

κλεισμένα μαγαζιά

κλεισμένα τα επαγγελματικά Γραφεία

κλεισμένη η πόρτα του παραμυθιού,

να τελειώσει μια μεγάλη ημέρα περιμένομε

για να νυχτώσει και να ξημερώσει

να δούμε κάποιο πρόσωπο γνωστό

ν’ ακούσομε μια γνώριμη ομιλία

μονότονη, αγαπημένη, καθημερινή

που τόσο χρειαζόμαστε να μας ανανεώσει…

Κυριακή.

Τελεία και παύλα.

Όνειρο κλεισμένο πάντοτε κι απόρθητο!

Νίκος Παππάς  (Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 135, Μάρτης 1966)

[aeee]

 

Οδυσσέας Ελύτης, Παρασκευή που πάντα βρέχει

Τι, παλαιότερο απ' το χρόνο σαν χρυσού κοίτασμα
Μες στην ιλύ του νου σου πιθανόν έλαμψε ώστε
Άσταλτα κι άπιαστα ορατά γίνονται τώρα
Και χωρίς έτος να έχουν χρώματα ή οσμές
Η ζωή σου λες αρχίζει, να:
Σάββατο Κυριακή Δευτέρα Τρίτη

Μα γαλάζιο το πιο συγκινητικό, Τετάρτη Πέμπτη
Φτάνει ο ήχος απ' τα ζώα που πίνουν προχωρεμένα μέσα στο χρυσάφι
Κει βάλλει Μυκηναίος Θεός
Μια πυρκαγιά ομορφιάς λευκής ύστερα που οι Ήρωες έφυγαν
Και οι φθόγγοι άτεγκτοι φθάνουν
Σάββατο Κυριακή Δευτέρα Τρίτη

Χλώρης της ουρανίας Μέδουσα και Γη
Σαν άτρακτος από άνθη μες στα κύματα
Των μουσικών φωνών η αγάπη τρέμει
Το ένα ή δύο που χάνονται και άπρακτος μένει ο αέρας
Πριν σε κάμινο ύσγινη ακουσθεί
Σάββατο Κυριακή Δευτέρα Τρίτη

Πλην οι χρησμοί, Τετάρτη Πέμπτη, δρουν με ασήμι της Μαρίας και όστρακα
Τις νύχτες που έχουν το ελεύθερο οι αισθήσεις
Ίδιες νόμοι του σύμπαντος πιστεύεις είναι
Δω ή εκεί το μεγάλο κεφάλι του Ιερέα και ύστερα
Η καμπάνα της σελήνης πάνω απ' τα κιγκλιδώματα
Όμικρον άλφα κι έψιλον απ' τα Παντοτινά.

[despoina25]

 ΜΑΗΣ ΜΗΝΑΣ

Κατάπληκτοι
είδαμε να πετά παραφυάδες
το ξεραμένο δέντρο.

[domenica]

Ας φρόντιζαν - Κ.Π.Καβάφης   

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.

[aristos2]

Ας φρόντιζαν - Κ.Π.Καβάφης   

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.

[aeee]

Ημεριδα αφιερωμενη στον αξιολατρευτο Καβαφη !!!!


απο τα Κρυμμένα Ποιήματα του

Η Τράπεζα του Μέλλοντος  


Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω
εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω
πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω.

        Κεφάλαια μεγάλ’ αν έχει αμφιβάλλω.
Κι άρχισα να φοβούμαι μη στην πρώτη κρισι
εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει.

[domenica]

Aλλά ήμουν νέος και με υγείαν αρίστην, όταν τον "πρωτογνώρισα" ..., έπρεπε να περάσω τόσα για ν' αρχίσω να τον κατανοώ, ευαίσθητη domenica;
Σα σήμερα γεννήθηκε και πέθανε, φαντάζομαι, αν ζούσε, πολλά θα είχε ακόμη να μας πει, έστω και υπό "διεθνή επιτήρηση" ...! 

Εκτός από το "όσο μπορείς" που στο έχει "πει" ξανά και ξανά ,νομίζω θα σου (μας) έλεγε κι αυτό:

"Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή· ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξη τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος. Εγώ πράττω αλλέως. Κατακρίνω λ.χ. την θανατικήν ποινήν. Μόλις τύχει ευκαιρία, το κηρύττω, όχι διότι νομίζω ότι επειδή θα το πω εγώ θα την καταργήσουν αύριον τα κράτη, αλλά διότι είμαι πεπεισμένος  ότι λέγωντάς το συντείνω εις τον θρίαμβον της γνώμης μου. Αδιάφορον εάν δεν συμφωνή κανένας μαζί μου. Ο λόγος μου δεν πάγει χαμένος. Θα τον επαναλάβη ίσως κανείς και μπορεί να πάγη σε αυτιά που να τον ακούσουν και να ενθαρρυνθούν. Μπορεί από τους μη συμφωνούντας τώρα να τον θυμηθή κανένας – εις ευνοϊκήν περίστασιν εις το μέλλον, και, με την συγκυρίαν άλλων περιπτώσεων, να πεισθή, ή να κλονισθή η εναντία του πεποίθησις. – Έτσι και εις διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα, και εις μερικά που κυρίως απαιτείται Πράξις. Γνωρίζω που είμαι δειλός και δεν μπορώ να πράξω. Γι’ αυτό λέγω μόνον. Αλλά δεν νομίζω που τα λόγια μου είναι περιττά. Θα πράξη άλλος. Αλλά τα πολλά μου τα λόγια – εμού του δειλού– θα τον ευκολύνουν την ενέργειαν. Καθαρίζουν το έδαφος."


Ο καθένας ,νομίζω,μπορεί να κάνει τη διαφορά...αρκεί να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα