To ποίημα της ημέρας

[dessi]

Κώστας Βάρναλης - Θάλασσα (πρόλογος στο "φως που καίει")

Να σ' αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω
Απ' το βουνό ψηλά.
Στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
Απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ' ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι' ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι' αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό
τα ερημικά χιονόσπιτα-κι' αυτά μες στ' όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακρυά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακρυά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους ....

http://www.youtube.com/watch?v=Gezdsl9oEkE&feature=related

[PDE ads]

[aristos2]

Διονύσης Καρατζάς, Χορός στη νύχτα

Το βαθύ φόρεμα τ' ουρανού
ντύθηκε απόψε
και βγήκες στο φεγγάρι.
Χαρά Θεού η νύχτα τούτη
μ' όλη τη θάλασσα να ξενυχτά στα μάτια σου.
Πες μου τραγούδια του νερού
και χόρεψε στον χρόνο ποταμού
τσακίζοντας το σώμα σου
στο φως της τρυφερής σκιάς σου.
Μπες στη θάλασσα μετά
να λάμψει το νερό
κατεβαίνοντας σαν μουσική
με το τραγούδι φεγγαριού.

Από τη συλλογή: Στα νερά βαθαίνει ο ουρανός (2001)

[dessi]

Καλλιπάτειρα

«Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες;
Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία
εδώθε». – «Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα,
τρία αδέρφια, γιό, πατέρα Ολυμπιονίκες•
 
να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες,
και εγώ να καμαρώσω μέσ' στα ωραία
κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλέα
παλεύουν, θιαμαστές ψυχές αντρίκειες.
 
Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια•
στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζη
με της αντρειάς τα αμάραντα προνόμια.
 
Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει
σε αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου
ύμνος χρυσός του αθάνατου Πινδάρου».

[aristos2]

Ας δούμε πώς περιγράφει τον μέσο Έλληνα, τον Ρωμηό δηλαδή, ο Σουρής:

Ο Ρωμηός

Στον καφενέ απ’ όξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μία καρέκλα το’ να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός ! τί φύσις !
Αχνίζει ομπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα Ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στα τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

Στον καφετζή ξεσπάω... φωτιά κι εκείνος παίρνει.
αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος... δεν πληρώνω δεκάρα τον καφέ.

[PDE ads]

[domenica]

Μέσα στο Ποίημα σε Χάνω

Μέσα στο ποίημα σε χάνω Έξω από μένα
άλλη ομορφιά σε παίρνει, αγαπημένη
Τί θα γίνω και τί με περιμένει
σε άδειες αισθήσεις και χωρίς εσένα

που είσαι για μένα ό,τι είμαι και που τώρα
δεν είσαι μυστικό και πια δεν είμαι ό,τι είμαι
Τί να μου κάνουν νοσταλγίες και μνήμες
Το απτό με αρνιέται αυτή την άχρονη ώρα

το απτό που ήταν η τρέλλα μου και το άγχος
α, όλα αυτά που γίναν τώρα στίχοι . . .
Τί άδοξα που έχασα το στοίχη-
μα ανάμεσα στο «υπάρχω – δεν υπάρχω»

Να χάνω όσα είχα το άντεχα· μα εσύ ήσουν
και όσα ποτέ δε γίναν και δεν είχα
Αυτά, πώς να τα χάσω αυτά που ματαιωθήκαν ;
Σε άλλη ομορφιά θ’ αγιάζουνε μαζί σου

λόγια που αρνήθηκαν να ειπωθούνε
αγγίγματα που πήραν πίσω το αίνιγμά τους
σημάδια του έρωτα και του θανάτου
γραφές που γράφτηκαν για να σβηστούνε

Μέσα στο ποίημα σε χάνω και δεν ξέρω
εσύ μου φεύγεις ή εγώ σου φεύγω ;
Πώς σκοτεινιάζω απ’ το δικό σου φέγγος . . .
Και δε με θέλω πια και δε με ξέρω

Σε άλλη ομορφιά φριχτή και δίχως έλεος
θα ’σαι για πάντα, έξω από μένα, ωραία ωραία
τόσο άδικα τόσο άσπλαχνα ωραία . . .
Και δε με ξέρω πια και δε με θέλω

Εν γη αλμυρά, 1996

Βύρων Λεοντάρης

[aristos2]

ΤΕΛΟΣ

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

Ντῖνος Χριστιανόπουλος

[dessi]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Αναλυτικό Ευρετήριο Ποιημάτων

http://odysseaselytis.freewebspace.com/index.htm

[dessi]

Ποιήματα του Ελύτη που έχουν μελοποιηθεί

http://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&lyricist_id=54

[dessi]

Ελένη - Οδυσσέας Ελύτης

http://www.youtube.com/watch?v=N4natZRT-Rg

[domenica]

Σας αρέσουν οι "υποθετικές συναντήσεις" ;;
Έλλη Λαμπέτη, Κων/νος Καβάφης και Μάνος Χατζιδάκις ...μαζί 



Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

[aristos2]

Ωδή στη Σαντορίνη

Βγήκες από τα σωθικά βροντής Ανατριχιάζοντας μεσ'στα μετανιωμένα σύννεφα Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη ζήτησες πρωτομάρτυρα τον ήλιο Για ν'αντικρύσετε μαζί τη ριψοκίνδυνη αίγλη Ν'ανοιχτείτε με μια σταυροφόρο ηχώ στο πέλαγος

Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη Όρθωσες ενα στήθος βράχου Κατάστιχτου απ'την έμπνευση της όστριας, Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η οδύνη Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η ελπίδα Με φωτιά με λάβα με καπνούς Με λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο Γέννησες τη φωνή της μέρας Εστησες ψηλά Στην πράσινη και ρόδινη αιθεροβασία Τις καμπανες που χτυπαει ο ψηλορειτης νους Δοξολογωντας τα πουλια στο φως του μεσαυγουστου

Πλαϊ απο ροχθους, πλαϊ απο καημους αφρων Μεσ'απο τις ευχαριστιες του υπνου Οταν η νυχτα γυριζε τις ερημιες των αστρων Ψαχνοντας για το μαρτυρικι της αυγης, Ενιωσες τη χαρα της γεννησης Πηδησες μεσ'στον κοσμο πρωτη Πορφυρογεννητη, αναδυομενη Εστειλες ως τους μακρινους οριζοντες Την ευχη που μεγαλωσε στις αγρυπνιες του ποντου Για να χαϊδεψει τα μαλλια της πεμπτης πρωινης.

Ρηγισσα των παλμων και των φτερων του Αιγαιου Βρηκες με λογια που προσηλυτιζουν το απειρο Με φωτια με λαβα με καπνους Τις μεγαλες γραμμες του πεπρωμενου σου

Τωρα μπροστα σου ανοιγεται η δικαιοσυνη Τα μελανα βουνα πλεουν στη λαμψη Ποθοι ετοιμαζουν τον κρατηρα τους Στην παιδεμενη χωρα της καρδιας, Κι απο το μοχθο της ελπιδας νεα γη ετοιμαζεται Για να βαδισει εκει με αετους και λαβαρα Ενα πρωι γεματο ιριδισμους, Η φυλη που ζωντανευει τα ονειρα Η φυλη που τραγουδαει στην αγκαλια του ηλιου.

Ω κορη κορυφαιου θυμου Γυμνη αναδυομενη Ανοιξε τις λαμπρες πυλες του ανθρωπου Να ευωδιασει ο τοπος απο την υγεια Σε χιλιαδες χρωματα ν'αναβλαστησει το αισθημα Φτεροκοπωντας ανοιχτα Και να φυσηξει απο παντου η ελευθερια

Αστραψε μεσ'στο κηρυγμα του ανεμου Την καινουρια και παντοτινη ομορφια Οταν ο ηλιος των τριων ωρων υψωνεται Πανγλαυκος παιζοντας το αρμονιο της Δημιουργιας.

Οδυσσέας Ελύτης

«Ωδή στη Σαντορίνη» Από την ποιητική συλλογή «Προσανατολισμοί», ενότητα « Η Θητεία του Καλοκαιριού»

Ποιος θα εξασφαλίσει και τα ναύλα ... 

[xenos]

                                              Tρώες

                       Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
                       είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
                       Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
                       παίρνουμ' επάνω μας· κι αρχίζουμε
                       νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.-

                    Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
                    Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
                    θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
                    κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.

Aλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

                Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
                στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
                Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.
                Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.
 
                          Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

[aristos2]

Όσο μπορείς ...

http://www.youtube.com/watch?v=_Ir6cZb6bnE



Λίγο ακόμη ...

[domenica]

Ο Άνεμος κι η Άνοιξη




O άνεμος ρέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν ουρανός που έχασε το δρόμο
Δέντρα προσπαθούν να του δέσουν τα χέρια
Aλλά μάταια κοπιάζουν

O άνεμος αναπνέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν στρατός που ορμάει στον αγώνα
Tον καλωσορίζει η άνοιξη στην κοιλάδα
Tον χαιρετάνε τ' αρώματα της γης

H άνοιξη είναι μια παρθένα που δεν την ξέραμε
Kαι όλους μάς φίλησε με θάρρος προτού το ζητήσουμε
Tώρα αγκαλιάζει τον άνεμο και κάνει σαν τρελή
Kι αναγκάζει κι εμάς να τον αγαπήσουμε

(από το Σαν Πνοή του Aέρα, Eρμής 1999)

Σαραντάρης Γιώργος