To ποίημα της ημέρας

[dessi]

Κώστας

[PDE ads]

[aristos2]

Διονύσης Καρατζάς, Χορός στη νύχτα

Το βαθύ φόρεμα τ' ουρανού
ντύθηκε απόψε
και βγήκες στο φεγγάρι.
Χαρά Θεού η νύχτα τούτη
μ' όλη τη θάλασσα να ξενυχτά στα μάτια σου.
Πες μου τραγούδια του νερού
και χόρεψε στον χρόνο ποταμού
τσακίζοντας το σώμα σου
στο φως της τρυφερής σκιάς σου.
Μπες στη θάλασσα μετά
να λάμψει το νερό
κατεβαίνοντας σαν μουσική
με το τραγούδι φεγγαριού.

Από τη συλλογή: Στα νερά βαθαίνει ο ουρανός (2001)

[dessi]

Καλλιπάτειρα

«Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες;
Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία
εδώθε». – «Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα,
τρία αδέρφια, γιό, πατέρα Ολυμπιονίκες•
 
να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες,
και εγώ να καμαρώσω μέσ' στα ωραία
κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλέα
παλεύουν, θιαμαστές ψυχές αντρίκειες.
 
Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια•
στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζη
με της αντρειάς τα αμάραντα προνόμια.
 
Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει
σε αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου
ύμνος χρυσός του αθάνατου Πινδάρου».

[aristos2]

Ας δούμε πώς περιγράφει τον μέσο Έλληνα, τον Ρωμηό δηλαδή, ο Σουρής:

Ο Ρωμηός

Στον καφενέ απ’ όξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μία καρέκλα το’ να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός ! τί φύσις !
Αχνίζει ομπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

[PDE ads]

[domenica]

Μέσα στο Ποίημα σε Χάνω

Μέσα στο ποίημα σε χάνω Έξω από μένα
άλλη ομορφιά σε παίρνει, αγαπημένη
Τί θα γίνω και τί με περιμένει
σε άδειες αισθήσεις και χωρίς εσένα

που είσαι για μένα ό,τι είμαι και που τώρα
δεν είσαι μυστικό και πια δεν είμαι ό,τι είμαι
Τί να μου κάνουν νοσταλγίες και μνήμες
Το απτό με αρνιέται αυτή την άχρονη ώρα

το απτό που ήταν η τρέλλα μου και το άγχος
α, όλα αυτά που γίναν τώρα στίχοι . . .
Τί άδοξα που έχασα το στοίχη-
μα ανάμεσα στο «υπάρχω – δεν υπάρχω»

Να χάνω όσα είχα το άντεχα· μα εσύ ήσουν
και όσα ποτέ δε γίναν και δεν είχα
Αυτά, πώς να τα χάσω αυτά που ματαιωθήκαν ;
Σε άλλη ομορφιά θ’ αγιάζουνε μαζί σου

λόγια που αρνήθηκαν να ειπωθούνε
αγγίγματα που πήραν πίσω το αίνιγμά τους
σημάδια του έρωτα και του θανάτου
γραφές που γράφτηκαν για να σβηστούνε

Μέσα στο ποίημα σε χάνω και δεν ξέρω
εσύ μου φεύγεις ή εγώ σου φεύγω ;
Πώς σκοτεινιάζω απ’ το δικό σου φέγγος . . .
Και δε με θέλω πια και δε με ξέρω

Σε άλλη ομορφιά φριχτή και δίχως έλεος
θα ’σαι για πάντα, έξω από μένα, ωραία ωραία
τόσο άδικα τόσο άσπλαχνα ωραία . . .
Και δε με ξέρω πια και δε με θέλω

Εν γη αλμυρά, 1996

[aristos2]

ΤΕΛΟΣ

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

Ντῖνος Χριστιανόπουλος

[dessi]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Αναλυτικό Ευρετήριο Ποιημάτων

http://odysseaselytis.freewebspace.com/index.htm

[dessi]

Ποιήματα του Ελύτη που έχουν μελοποιηθεί

http://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=index&sort=alpha&lyricist_id=54

[dessi]

Ελένη - Οδυσσέας Ελύτης

http://www.youtube.com/watch?v=N4natZRT-Rg

[domenica]

Σας αρέσουν οι "υποθετικές συναντήσεις" ;;
Έλλη Λαμπέτη, Κων/νος Καβάφης και Μάνος Χατζιδάκις ...μαζί 



Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

[aristos2]

Ωδή στη Σαντορίνη

[xenos]

                                              Tρώες

                       Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
                       είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
                       Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
                       παίρνουμ' επάνω μας· κι αρχίζουμε
                       νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.-

                    Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
                    Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
                    θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
                    κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.

Aλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

                Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
                στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
                Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.
                Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.
 
                          Κ. ΚΑ

[aristos2]

Όσο μπορείς ...

http://www.youtube.com/watch?v=_Ir6cZb6bnE



Λίγο ακόμη ...

[domenica]

Ο Άνεμος κι η Άνοιξη




O άνεμος ρέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν ουρανός που έχασε το δρόμο
Δέντρα προσπαθούν να του δέσουν τα χέρια
Aλλά μάταια κοπιάζουν

O άνεμος αναπνέει μέσα στην καρδιά μας
Σαν στρατός που ορμάει στον αγώνα
Tον καλωσορίζει η άνοιξη στην κοιλάδα
Tον χαιρετάνε τ' αρώματα της γης

H άνοιξη είναι μια παρθένα που δεν την ξέραμε
Kαι όλους μάς φίλησε με θάρρος προτού το ζητήσουμε
Tώρα αγκαλιάζει τον άνεμο και κάνει σαν τρελή
Kι αναγκάζει κι εμάς να τον αγαπήσουμε

(από το Σαν Πνοή του Aέρα, Eρμής 1999)

Σαραντάρης Γιώργος