To ποίημα της ημέρας

[catwoman]

υπεροχο ποιημα!

[PDE ads]

[συννεφούλα]

John Wood - Ποίημα για κάθε άνθρωπο (1974)

Θα σας παρουσιάσω
αργά αργά
πτυχές
του
εαυτού μου,
αν έχετε υπομονή και είστε τρυφεροί.
Θα ανοίξω συρτάρια
που συνήθως μένουν κλειστά
και θα βγάλω από εκεί τόπους και ανθρώπους και πράγματα
ήχους και οσμές, έρωτες και απογοητεύσεις, ελπίδες και λύπες,
κομμάτια εδώ κι εκεί μιας ζωής τριάντα χρόνων
που αιχμαλώτισα στις χούφτες μου
και αφού βρέθηκαν στα χέρια μου
εξόρυξαν το δρόμο προς τη μνήμη μου,
εισέβαλαν στην καρδιά μου
-εσείς κι εγώ δε θα τα δούμε ποτέ-
είναι ο εαυτός μου.
Αν δεν τα πάρετε στα σοβαρά,
αρνηθείτε τη σημασία τους
ή, χειρότερα, αν τα κρίνετε,
θα αρχίσω ήσυχα, αργά αργά
να τα τυλίγω
σε μικρά βελούδινα πανάκια,
όπως τα παλιά ασημένια και χρυσά κοσμήματα,
θα τα τοποθετήσω
σε μια μικρή ξύλινη μπιζουτιέρα

και θα την κλειδώσω.


http://wonderingminstrels.blogspot.gr/2005/02/poem-for-everyone-john-t-wood.html

[apri]

Γράφτηκε από τον Άγγλο κρυπτογράφο Leo Mars την παραμονή των Χριστουγέννων του 1943
για την αγαπημένη του Ruth, που μόλις είχε σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα.
Το Μάρτιο του 1944 το χρησιμοποίησε για να μεταφέρει κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα
σε μια Γαλλίδα πράκτορα, που τελικά συνελήφθη και εκτελέστηκε από τους Ναζί.

Τhe life that I have 
(Διαβάζει ο Άγγλος ηθοποιός Richard Armitage)


<a href="http://www.youtube.com/v/hlHYkyoZ0wU" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/hlHYkyoZ0wU</a>

The life that I have
Is all that I have
And the life that I have
Is yours.

The love that I have
Of the life that I have
Is yours and yours and yours.

A sleep I shall have
A rest I shall have
Yet death will be but a pause.

For the peace of my years
In the long green grass
Will be yours and yours and yours.

[apri]

Αντί ποιήματος, λίγες κουβέντες από τον Γιάννη Ρίτσο που πέθανε σαν σήμερα το 1990.

<a href="https://www.youtube.com/v/a86ESNx0PaA" target="_blank" class="new_win">https://www.youtube.com/v/a86ESNx0PaA</a>

[PDE ads]

[Truth]

                                 Αυτό που πονάει περισσότερο,
                                είναι το “λίγο” που σου δώσανε
                                           για πολύ
                                    και το “πολύ σου”
                              που το μέτρησαν για τίποτα.

                                          Τάσος Λειβαδίτης

[xenos]

         

https://www.youtube.com/watch?v=ZKWZePHQupc

[Wolowitz]

Σα βγεις στον πηγαιμό για τον διορισμό,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος εθελοντική εργασία, γεμάτος γνώσεις.
Τους ΑΜΩ και τους ΑΚΩ,
τον θυμωμένο Κοτσιφάκη μη φοβάσαι....

Α. Λοβέρδος

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Κατηγορειστε με, φωναξτε με. Δεν θ΄απαντησω. Στην θλιψη μου εσεις ποτε δεν θα μπειτε, τους δρομους μου εσεις ποτε δεν θα διαβειτε. Η μοιρα μου μαζι σας δεν συναδει. Ανειπωτη και ανεκφραστη θα παραμεινει. Ναι, δεν εχω εγω τις σταθερες που γυρευατε και δεν θα τις εχω. Μα πως σ΄εμενα ταχα τις ψαχνατε; Ειθε ν΄εβρεχε. Ατερμονα να σταλαζαν οι σταγονες της βροχης ενα βαλσαμο στη ψυχη μου. Ειθε ενα αυριο να ξημερωνε και να συγχωρουσα κ εγω εμενα εστω και λιγο. Μια λυτρωση αυτη η βροχη, μια λυτρωση.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Χαραματα και παλι.Ατερμονα να κυλα η θλιψη στην ψυχη.Να μην κοιμαται το κορμι, να σεργιανα η σκεψη σε λιμανια που τα πλοια πια φυγαν. Να τρυπα ο αγερας καθε λογικη και η μορφη να ξεθωριαζει στη στροφη. Δεν μαθαμε χαρουμενα τραγουδια, δεν μας χαριστηκαν οι μοιρες, μας αφησαν οι χαρες. Δεν ημασταν ποτε στο πλοιο της αγαπης και η ληθη ποτε δεν θωπευσε εμας. Να ημασταν πουλια, να πετουσαν οι λυπες μακρια. Να μην υπηρχε στεναγμος, να μην υπηρχε εγω.Ειθε να υπηρχε μια νεα μερα.Ειθε.

[Truth]

Αυτό που πονάει περισσότερο είναι το λίγο που σου έδωσαν για πολύ....
Και το πολύ σου.......
που μέτρησε για Τίποτα

[Truth]

<a href="http://www.parallaximag.gr/sites/default/files/melana_georgiadou_2.jpg" target="_blank" class="new_win">http://www.parallaximag.gr/sites/default/files/melana_georgiadou_2.jpg</a>

Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή
 είπε το Τίποτα στο Κάτι
 και κείνο, το ηλίθιο, τόχαψε.

[Φωτεινή ΠΕ07]

ΕΦΟΔΙΟ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ - Κική Δημουλά

Με κατακρίνεις
ότι συμπεριφέρομαι λιπόψυχα, αργά
όπως κοντοστέκεται η φοβία να εντοπίσει
ποιος κίνδυνος από μακριά
φωνάζει τ' όνομά της.

Είμαι τρωτή, γι' αυτό.
Όχι στη φτέρνα μόνο,
το ένιωσα
παρότι ήταν ακόμα στα σκαριά
στις δοκιμές η ιδιοσυγκρασία.
Κι όμως εγώ τα άκουσα τα λάδια
νοθευμένα
δε γράσωσαν καλά την άμυνά μου
- τι τα θές, τεχνίτες ανειδίκευτοι
οι αστερισμοί μας.

Μάνα, την παρακάλεσα, πήγαινε στη Θέτιδα
γνωρίζεστε εξ αίματος μάνες κι οι δυο
εβγάζατε από πάνω σας και ξεπετούσατε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια
και ζήτα της το αθάνατο περίσσευμα
απ' τη θνητή επάλειψη του γιου της
του Αχιλλέα.

Όχι με αθανασία
με βεβαιότητα να με επικαλύψεις.
Μου χίμηξε
τί αθανασία τί βεβαιότης είπε
εξίσου άτρωτες ουσίες και οι δυο.
Και μαθέ ακόμα
πως το περίσσευμα απ΄ το παλιό σου λάθος
κανείς δεν το χαρίζει σε κανέναν.
Βαθιά
μες στις αμετανόητες προθέσεις του το κρύβει
να επαλείψει αθάνατο
και το επόμενο προσφιλές του λάθος.

Το κυριότερο
- συνέχισε η μανά μου μιλώντας
με οίκτο χλευαστή –
παιδί μου πώς θα ζήσεις χωρίς τρωτά σημεία
χωρίς της αγωνιάς τα εφόδια
τι προκοπή θα κάνει η αντοχή σου
χωρίς εισόδημα πικρίας
πώς θ' αναθρέψεις την απώλεια
πώς θ' αντικρίσεις τους εχθρούς σου.
Οι ενοχές σου τι θ' απογίνουν
όταν τους κόψεις τη διατροφή
θ' αγιάσουνε ως φτωχές μετά από τόσα πλούτη;
Θ' απαρνηθείς την ήττα;
Η ήττα είναι παράδοση
μιλιέται από σώμα σε σώμα διαιωνίζεται.
Είδες ποτέ κανένα όνειρο
μεταμοντέρνας νίκης να διαρκεί;

Αν δε τρωθείς
πού θα σε βρει η αγάπη.
Το βέλος θα την οδηγήσει στην πληγή σου.
Για ποιον νομίζεις ξεκινάει από το μακρινό
το έρημο το αβέβαιο όνομά της;
Όχι για το αξέχαστο βλέμμα του τοξότη
στης έλξης το φαρμάκι βουτηγμένο.
Για να τραφεί απ' την πληγή σου ξεκινάει
η πεινασμένη ύπαρξη της.

Αβέβαια ζήσε.
Τιμά την προέλευσή σου.

Κατάλαβέ το, ερχόμαστε από μια
παροδική βεβαιότητα του θανάτου.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Αυτη η ψυχη μου που οδευει?Σε ποια αποκρημνα μονοπατια εχουν χαθει τα βηματα μου?Δεν υπακουει η καρδια στη λογικη. Πικρη μου γνωση.Για μια φορα θα αφησω το εγω μου σε ατραπους που ηδη μου το πηραν. Εχω ενα αισθημα αδημονιας σαν πουλι. Δεν ξερω τι μυστικο ειναι εκεινο που νικα τα οχι μου.Δεν ξερω. Μα μια φορα θελω να δοκιμασω να περπατησω στη βροχη και το χαλαζι. Και να βρεχτω ως το κοκαλο. Να τρεμω επειτα, να νιωθω.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Ανοχή - Ευτέρπη Κωσταρέλη


Σπασμένη μοιάζει η ραχοκοκαλιά
των ονείρων μου

καθώς τ' αστέρια παλεύουν
να στολίσουν με αισιοδοξία
το κέντημα του αύριο.
Θυμάμαι είχα γεννηθεί
υγιές παιδί
με νου χορτάτο από ταξίδια
και ψυχή εύκολη στο "πλανάσθαι".



Μα κάπου ίσως χτύπησα
κι η μνήμη φύλαξε
την αίσθηση του πόνου.
Το σώμα κράτησε το σημάδι
κείνης της συνάντησης.
Έπαψα να πιστεύω στις σεισμικές δονήσεις.
Και απ' όνειρα κράτησα
τα μόνα ανεχτά,
τα περιτυλίγματα της μετριότητας.