To ποίημα της ημέρας

[martha.fa]

Είπα εγώ τέτοιο πράγμα; Απαπαπαπα.. που να της καεί το κινητό!

Και το μυαλό μου είναι θολό... πωπω πωπωωωωωωω

Με ιντριγκάρεις ν ανεβάσω κι εγω τώρα...

[PDE ads]

[Φωτεινή ΠΕ07]

Έλα, πες την αλήθεια τώρα.. τρολάρεις

Καθόλου συνάδελφε! Άλλοι έχουν την τάση αυτή! Θα έπρεπε να το είχες καταλάβει!

Τέλος πάντων, δεν αρέσει σε όλους η ποίηση, το καταλάβαμε αυτό! Δικαίωμά τους, δεν με αφορά καθόλου...
Εγώ δεν θα εγκαταλείψω τα τόπικ που μου αρέσουν, όσο και να προκαλούν και να τρολάρουν κάποιοι! Δεν θα κάνω σε κανέναν τη χάρη!!! 
Όσο για το ποιοί τρολάρουν εδώ και στο τόπικ της μουσικής, ας κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του! Φιλιά σε όλα τα τρολ και μη!!! 

[Φωτεινή ΠΕ07]

Φαϊρούζ

Κοίτα

 Κοίτα…πόσο απέραντη η θάλασσα..
τόσο σ’ αγαπώ…
Κοίτα πόσο απέραντος ο ουρανός…τόσο σ’ αγαπώ..
Σε περίμενα… σε λαχταρούσα
το όνομα σου έγραφα στους δρόμους μου…
Σε περίμενα ένα χρόνο… πόσο μεγάλος ο χρόνος…
Ρώτα τα φύλλα της αμυγδαλιάς… το πόσο σ’ αγαπώ
Σ’ έβλεπα πάντα, σαν έβγαινες μέσα από τα φύλλα της…
Δες πόσο μικρό είναι το δάκρυ..
Ήμουνα ένα μικρό δάκρυ στο δρόμο σου…
Ένα κερί θα ανάψω..
και θα σ’ αγαπώ για πάντα…

[hector petens]

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ "Μπαλάντα για τους ποιητές που δεν οδηγούνε"
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ποίημα, λέει ο Νίκος Δήμου, το έγραψα, όταν από το λογοτεχνικό περιοδικό "Λέξη" μου είπαν ότι κάνουν ένα αφιέρωμα στο αυτοκίνητο και μου ζήτησαν συνεργασία. Έγραψα τότε ένα ποίημα για τους ποιητές που δεν οδηγούν. Μέσα σε αυτό έβαλα και τους λόγους για τους οποίους εγώ αγαπάω την οδήγηση (άρα, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς, μάλλον δεν είμαι αυθεντικός ποιητής).

Οι ποιητές είναι άνθρωποι αυτόνομοι.


Όμως - περίεργο - προτιμούν τα ετεροκίνητα από τα αυτοκίνητα.


Οι περισσότεροι ποιητές που ξέρω, δεν οδηγούν.


Πολύ καλοί ποιητές.


Προτιμούν να τους μεταφέρουν άλλοι, σαν δέματα.


Χρησιμοποιούν λεωφορεία, ταξί, τρένα, μετρό.


Δεν ξέρουν την ηδονή του να φεύγεις χωρίς προορισμό, του να σταματάς


όπου εσύ θέλεις, να αλλάζεις διαδρομή με βάση την επιθυμία της στιγμής.


Να βλέπεις έναν μικρό ξεχασμένο παράδρομο, και να χάνεσαι στο άγνωστο.


Δεν οδηγώ σημαίνει παραιτούμαι


από την μέθη της ευθείας και την χορογραφία της στροφής.


Δεν οδηγώ σημαίνει αρνούμαι


το μηχανικό σώμα που προεκτείνει το δικό μου και το εξακοντίζει.


Δεν οδηγώ σημαίνει αγνοώ


την σημασία που δίνει η κίνηση και η μουσική στο τοπίο.


Απαρνούμαι το άσπρο άτι, το άρμα μου το τέθριππο, τον αέρα στα μαλλιά.


O ποιητής, αυτόνομος ήρωας,


δεν θα έπρεπε να οδηγεί μόνον αυτοκίνητο αλλά και αεροπλάνο,


έστω, ένα μικρό μονοκινητήριο,


σαν τον Saint-Exupery,


για να κινείται ελεύθερα σε τρεις διαστάσεις.


Ύψος, ύψος!


Την εποχή που ο άνθρωπος συλλαμβάνεται, γεννιέται, ζει, πεθαίνει


σε αυτοκίνητο οι ποιητές δεν οδηγούν.


Αλλά ίσως να μην είναι τυχαίο:


Ίσως γι αυτό να γίνονται καλύτεροι


ποιητές.

[PDE ads]

[hector petens]

Τάσος Λειβαδίτης, Αυτοβιογραφία
 
Αυτοβιογραφία
 
Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα νά’ θελα να προφυλαχτώ από’ να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.
 
Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.

[hector petens]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
Συμβαίνει

Σπανίως
Κάποτε όμως συμβαίνει
Σ' ακατοίκητες νύχτες
Να διανυκτερεύουνε ήλιοι
Επικηρυγμένοι δραπέτες...

[hector petens]

Σπίτι με Kήπον
Ήθελα να ’χω ένα σπίτι εξοχικό
μ’ έναν πολύ μεγάλο κήπο— όχι τόσο
για τα λουλούδια, για τα δένδρα, και τες πρασινάδες
(βέβαια να βρίσκονται κι αυτά· είν’ ευμορφότατα)
αλλά για να ’χω ζώα. A να ’χω ζώα!
Τουλάχιστον επτά γάτες— οι δυο κατάμαυρες,
και δυο σαν χιόνι κάτασπρες, για την αντίθεσι.
Έναν σπουδαίο παπαγάλο, να τον αγρικώ
να λέγει πράγματα μ’ έμφασι και πεποίθησιν.
Aπό σκυλιά, πιστεύω τρία θα μ’ έφθαναν.
Θα ’θελα και δυο άλογα (καλά είναι τ’ αλογάκια).
Κι εξ άπαντος τρία, τέσσαρα απ’ τ’ αξιόλογα,
τα συμπαθητικά εκείνα ζώα, τα γαϊδούρια,
να κάθονται οκνά, να χαίροντ’ οι κεφάλες των. 

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[Φωτεινή ΠΕ07]

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

 
Σβήσε τα μάτια μου

 

Σβήσε τα μάτια μου, μπορώ να σε κοιτάζω

Τ’ αυτιά μου σφράγισε, να σ’ ακούω μπορώ.

Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα,

Και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.

Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,

Σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.

Σταμάτησέ μου την καρδιά

Και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι

Κι αν κάμεις το κεφάλι μου συντρίμμια, στάχτη

Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.

[hector petens]

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Ενύπνιον

Σε κάποιον τόπο έρημο του Ιράν, βρίσκεται ένας πέτρινος πύργος όχι και πολύ ψηλός, χωρίς πόρτα, ούτε παράθυρο. Στο μοναδικό του δωμάτιο (με χώμα στο πάτωμα και σχήμα κυκλικό) υπάρχει ένα ξύλινο τραπέζι κι ένας πάγκος.
Σ’ αυτό το κυκλικό κελί, ένας άνθρωπος που μου μοιάζει γράφει με μια γραφή ακατανόητη ένα μακρύ ποίημα για κάποιον που σ’ ένα άλλο κυκλικό κελί γράφει ένα ποίημα για κάποιον που σ’ ένα άλλο κυκλικό κελί… Αυτή η πορεία δεν τελειώνει πουθενά και κανένας δε θα μπορέσει να διαβάσει τι γράφουν οι έγκλειστοι.

[Φωτεινή ΠΕ07]

Τζόυς ΜΑΝΣΟΥΡ (Γαλλοαιγύπτια)

 
Όλα τα βράδια

 

Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη

Την αγάπη μου σου διηγούμαι

Στραγγαλίζω ένα λουλούδι

Η φωτιά αργοσβήνει

Χωνεμένη από τη θλίψη.

Μες στον καθρέφτη που η σκιά μου αποκοιμιέται

Κατοικούνε πεταλούδες.

Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη

Μελετώ το μέλλον στων ετοιμοθάνατων τα μάτια

Την ανάσα μου ανακατώνω με της

Κουκουβάγιας το αίμα

Και με τους τρελούς μαζί η καρδιά μου

Πιλαλάει κρεσέντο.

[Φωτεινή ΠΕ07]

«Περί φιλίας» Χαλίλ Γκιμπράν


«..Κι ένας νέος είπε, μίλησέ μας για την φιλία..
Κι εκείνος αποκρίθηκε λέγοντας:
Ο φίλος σας είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας. Είναι το χωράφι σας που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε μ’ευγνωμοσύνη. Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας. Γιατί πηγαίνετε στο φίλο με την πείνα σας, και τον αναζητάτε για τη γαλήνη σας.
Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δε φοβάστε το όχι στη δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το ναι.
Και όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για να ακούσει την καρδιά του.
Γιατί στην φιλία, όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.
Όταν χωρίζεσαι από το φίλο σου, δεν λυπάσαι.
Γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ’αυτόν μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.
Και μη βάζετε κανένα σκοπό στη φιλία εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος.
Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στη θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει. Και δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας στο φίλο σας.
Αφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του. Είναι ο φίλος σας κάτι που θα’πρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε; Καλύτερα να γυρεύετε το φίλο σας πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε.
Γιατί έργο του φίλου είναι να εκπληρώσει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.
Και μέσα στη γλύκα της φιλίας κάνετε να υπάρχει γέλιο και μοίρασμα χαράς.
Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων η καρδιά βρίσκει την καινούργια αυγή της και ξανανιώνει.»


(πηγή: Χαλίλ Γκιμπράν – Ο προφήτης)

[theodora7]

Από το βιβλίο Κλείτος Κύρου «Εν όλω» συγκομιδή 1943 – 1997
Εκδόσεις Άγρα Δεκέμβριος 2006


ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ

Η ώριμη στιγμή του χωρισμού
Μας πρόφτασε βιαστικά
Φορέσαμε κι οι δύο από ένα χαμόγελο
Ελέγχαμε τις χειρονομίες μας
Και ξεφυλλίζαμε
Τις μέρες που θα ’ρθουν
Βέβαια
Ήταν άσχημο να το συλλογιστώ
Πώς τα χέρια μου
Δεν θα τύλιγαν πια
Τις γραμμές του κορμιού της.
Άνοιξε την τσάντα
Και μου επέστρεψε δυο βιβλία
Ένα κίτρινο πουκάμισο
Και μιαν αλυσίδα


- Λοιπόν
Τώρα δεν έχω πια τίποτα δικό σου
Και ‘σύ νομίζω δεν έχεις τίποτα δικό μου

Δεν απάντησα
Μου έσφιξε τα χέρια
Κι απομακρύνθηκε

Δες έχεις πια τίποτε δικό μου
Κι όμως
Τη θύμησή της
Τη δίπλωσα προσεχτικά
Και την κρατώ ακόμα.

[hector petens]

Ζηλευω τις σταγονες της βροχης
αποψε
Σμιγουν γυμνες
Μαστιγωνουν ενα λερωμενο καταδικο
Αιχμαλωτιζουν ό,τι μπορει
να σε τυλιξει αποψε
για να μεινεις και συ γυμνος, αδειος

Για να θυμασαι εικονες και φωνες
τραβηγμενες σαν φωτογραφιες
που τις φυλαξες για αργοτερα

Σταγονες αιχμηρες
επινοημενες απο τη σιωπη σου
Σταγονες που φτερουγιζουν
και ονειρευονται
που μαντευουν το φοβο
και θολωνουν μπροστα στη σιωπη

Αυτη τη σιωπη μοιραστηκαμε αγαπη μου
Αυτη που τωρα με στοιχειωνει

[theodora7]

Αφιερωμένα στο γιο και την κόρη μου.
Καλοκαίρι (Γιάννης Ρίτσος)

Άσπρα σπίτια κάτασπρα
τα βερικοκιά τα κεραμίδια
τα γαλανά παραθυρόφυλλα
τ’ άλογα τα κανελιά , μες τον αυλόγυρο
τ’ άσπρα μες το πράσινο
τα μπαλκόνια μάλαμα και θάλασσα

Τα μουλάρια στον ανήφορο της πέτρας
και τα γαιδουράκια μες τ’ αγκάθια
ψάθες και μαχαίρια και καλάθια
μες τ’ αμπέλι γέλια

Δάχτυλα και γόνατα στήθια και σαγόνια
μες το μούστο ματωμένα
κόκκινες φωτιές κι ιδρώτα
στις κατηφοριές
το χρυσό κακάρισμα της κότας

Κι όπως γαλανίζει το βραδάκι
το μαβί, το βιολετί
να κι η παναγιά στη δημοσιά
πλάι στα κάρα στα κουδούνια
στα σταμιά και στα κλαδωτά μαντήλια

Να τη η παναγιά
να κρατάει στην ασημένια της ποδιά
πέντε οκάδες κόκκινα σταφύλια.