To ποίημα της ημέρας

[MARKOS]

Ας βαλω και γω κατι διαφορετικο. Αν και γενικα δεν μου αρεσουν τα ποιηματα που εχουν μια μελαγχολια, ωστοσο υπογραμμιζω τους στιχους που εμενα προσωπικα με εκφραζουν.

Το Σκάκι

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Μανώλης Αναγνωστάκης

[PDE ads]

[ageliki87]

ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ

Πίσω απ΄τα γαλάζια βουνά
βρίσκεται ο τόπος
κι εγώ πήγαινα
ζητώντας βγήκα
με τον αχνό
των γκρεμών
στα μάτια
Είδα καθαρά
την πηγή και δεν ξέρω
από ποια καρδιά έρχεται

[aggeliki22]

       Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π Χ

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1928)

[MARKOS]

Περιμένοντας τους Bαρβάρους
                  Κ. Π. Καβάφης


— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

        Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
  Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
        Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.


—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
 και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
 στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
        τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
        για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
        τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.


— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
 σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
 γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
 και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
 γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
 μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.


—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
 να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
 κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
 Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
 κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

        Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
        Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
        και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

                               __

 Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
 Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

 
 
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

 

[PDE ads]

[domenica]

Ρωμιοσύνη

Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος τής μάντρας είναι σίδερο.

Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέστη τού ήλιου.
H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Τα σκονισμένα σκοίνα.
Το μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους.

Τα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα.

Τόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους
ο αγέρας έριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές τ'ξς πλατείας
από τις τρύπες τού πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος
η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους
η βροχή χτυπάει στα κόκαλά τους.

Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα
βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε
το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού.

Το ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.
Τόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε -
πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,
μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη
και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες τού ορίζοντα.



   
   
Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη (I)

   
[Από τη σειρά Αγρύπνια (1941-1953)]

[ekfrasi]

Σαν σήμερα το 1940 στον John Steinbeck απονέμεται το Pulitzer Prize για "Τα σταφύλια της Οργής".

Παραφράζω  αποσπάσματα...

 "Οι άντρες στέκονταν κοντά στους φράχτες και κοίταζαν το ρημαγμένο καλαμπόκι (κράτος) τους που ξεραινόταν ολοένα. Στέκονταν βαριοί κι αμίλητοι.

[aeee]

Γραμμενο το 1882 (περιπου δεκα χρονια πριν την πτωχευση του 1893) απο τον Γεωργιο Σουρή

Τράπεζαι - Ισθμοί

Εδώ Ισθμοί και Τράπεζαι εκεί Προνομιούχοι,

ιδού καινούρια δόκανα για την καημένη φτώχια!

εις το κυνήγι βγήκανε οι κλεφτοπαραδούχοι,

να μπλέξουν απονήρευτους στα μαγικά των βρόχια.

Κι εις όλους μας υπόσχονται χρυσούς αιώνας πάλι,

δουλειές με φούντες, πρόοδο, παρά με το τσουβάλι.
 
 
 
Μακριά οι απονήρευτοι από τους τραπεζίτας,

κάνουν πως τάχα μετοχές δεν θέλουν να σας δώσουν,

κι έπειτα λεν κρυφά κρυφά στους δούλους των μεσίτας

στο κλεφτο-Χαβιαρόχανο τα φόντα να υψώσουν.

Είναι τεχνίται έμπειροι εις το επάγγελμά των,

κι αν κλέβουν, μην πειράζεσθε, το έχει η δουλειά των.
 
 
 
Πώς θα κερδίσουν και αυτοί να περπατούν χορτάτοι,

νάχουν λακέδες, άλογα, αμάξια με κουδούνια,

να μπαίνει η κυρία των κι η κόρη στο Παλάτι;

πρέπει διπλά στα είκοσι να πάρουν μιλιούνια.

Και αν κλεψιά το κέρδος των ο άπειρος το κρίνει,

αλλά για κέρδος έντιμον το θεωρούν εκείνοι.
 
 
 
Μπορείς να είσαι έμπορος, χωρίς λεπτό να κλέβεις;

μπορείς να δώσεις χρήματα και τόκο να μην πάρεις;

μπορείς σε ζήτημα παρά το δίκιο να γυρεύεις;

θέλεις δεν θέλεις, γίνεσαι ολίγο κατεργάρης.

Έτσι κι αυτοί, αν κάμποσα πουγγιά δεν ελαφρύνουν,

πρέπει ν΄ αλλάξουνε δουλειά, ή ποιηταί να γίνουν.
 
 
 
Αμμέ αυτός ο στρατηγός, που ήλθε εδώ πέρα

για να μας κόψει τον Ισθμό, αλλά με χέρια άδεια,

και όλη μας η υψηλή τον υπεδέχθη σφαίρα

με γέλια, με συμπόσια, χορούς, προπόσεις, χάδια;

Και τούτος δεν σας φαίνεται πως ξέρει τη δουλειά του

καλύτερα και απ΄ αυτούς, που τρέχουνε κοντά του;
 
 
 
Ε! τι να κάμει και ο Τουρ! θέλει κι αυτός να φάγει,

κι αφού με τη στρατηγική δεν μπόρεσε να ζήσει,

μες στης Κορίνθου βούτηξε τα γαλανά πελάγη

με την ελπίδα βέβαια πως κάτι θα κολλήσει.

Και τώρα να του λύσετε, φωνάζει, τα πουγγιά σας,

αλλιώς μονάχος δεν μπορεί να σμίξει τας θαλάσσας.
 
 
 
Λοιπόν σφικτά κρατήσετε την έρημή σας τσέπη,

και έχετε να κάμετε μ΄ ανθρώπους ένα κι ένα,

που τη δουλειά τους έμαθαν να κάνουν όπως πρέπει,

και σαν και σας δεν παίζουνε στης τύχης τα γραμμένα.

Ας βρουν κλειστή την κλειδαριά της φτωχικής σας κάσας,

να δουν και σεις πως ξέρετε λιγάκι τη δουλειά σας.-
 
 
 

[ageliki87]

ΔΓ/ΔΑ

Ποιο κόμμα θα ψηφίζατε
αν γίνονταν σήμερα εκλογές;
Έχετε πρόθεση ψήφου;

Θα σας διαβάσω μερικά χαρα-
κτηριστικά και θα μου πείτε σε
ποιον ταιριάζουν περισσότερο;

Άλλαξε καθόλου η ζωή σας από
την ημέρα του πλήγματος; Πλήτ-
ετε όταν η καρδιά σας είναι άδεια;

Όταν ο ουρανός είναι μαύρος
όταν το αίμα σας κοιμάται,
σκέφτεστε το τέλος ή την αρχή;

Πόσες φορές ξυπνάτε τη νύχτα
για να δείτε το φεγγάρι;
Μιλάτε με τ΄αγάλματα;

Γιατί σας είναι δύσκολο
να εξηγείτε τις προθέσεις σας;
Σας τρομάζει η αβεβαιότητα;

Αν σας χαρίσουν ένα λεμόνι
θα τους δώσετε ένα ξινόμηλο
ή θα χαράξετε έναν κύκλο;

Μήπως θα έπρεπε
η κυβέρνηση να εκλέξει
έναν άλλο λαό;

Σας ενοχλεί η συμμετρία;
Σας φοβίζει η συμμετοχή;
Σας κάνει ευτυχισμένο η ευτυχία;

Δεν γνωρίζω
Δεν απαντώ

[aeee]

Ποιήση: Κώστα Καρυωτάκη
Μουσική: Μαρίας

[MARKOS]

Οι δεινόσαυροι, εμείς



γεννημένοι έτσι να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμμόνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι......

[aristos2]

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: "Φίλοι μου, σας αποχαιρετώ"



"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα ο΄ταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.

Θεε μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του

[ageliki87]

V

Το λέω ξανά είμαι μόνος
Σα μια μόνη πατημασιά ανθρώπου σε δάσος
Είμαι μόνος σα δάχτυλο σε χέρι
Που η μηχανή του πήρε τα άλλα τέσσερα
Αν ήμουν σταγόνα θα ΄χα σβήσει στα έγκατα διψασμένης γης
Δεν είμαι όμως σταγόνα
Είμαι μικρή πέτρα ίσως πολύτιμη
Που ο καιρός την κάμνει άμμο
Και βλέπω το σχήμα της και τη λάμψη
Και την σκληρότητά της
Και το βάρος της να γίνονται άμμος

Το λέω ξανά
Στην καρδιά μου είναι μια προσευχή
Όμως μένει μέσα
Ας ήταν τώρα που δεν υπάρχει στόμα να ΄χα μια μαχαιριά
   στο πλευρό
Να βγει από εκεί σαν τρυφερό κορίτσι
Η προσευχή.

Δημήτρης Παπαδίτσας (1922-1987), Το παράθυρο, 1955

[...Οι καταβολές του Παπαδίτσα από τον Κάλβο, το κρητικό θέατρο, το δημοτικό τραγούδι, το Σολωμό, τον Παλαμά και τον Σικελιανό είναι ορατές.
Την εποχή που γράφτηκε η ποιητική συλλογή Το παράθυρο, οι καιροί είναι δύσκολοι, κανείς δεν μπορεί να προσευχηθεί. Ωστόσο, μέσα στο ποίημα το παράθυρο είναι ανοιχτό και εκεί όλα μπορεί να συμβούν]

[aeee]

Συνέντευξις,
ποίηση: Κική Δημουλά,
μουσική και ερμηνεία: Μαρία 

[jimy100]

Αφιερωμένο στον "πρωθυπουργό" (σε εισαγωγικά, αφού άλλος πλέον κυβερνά) της χώρας. Ειδικά οι υπογραμμιεσμένοι στίχοι.

“Ηγεμών εκ δυτικής Λιβύης” του Κ. Π. Καβάφη

Άρεσε γενικώς στην Aλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Aριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ’ όνομά του, κ’ η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Aγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ’ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ’ οι Aλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ’ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.