To ποίημα της ημέρας

[MARKOS]

Ας βαλω και γω κατι διαφορετικο. Αν και γενικα δεν μου αρεσουν τα ποιηματα που εχουν μια μελαγχολια, ωστοσο υπογραμμιζω τους στιχους που εμενα προσωπικα με εκφραζουν.

Το Σκάκι

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Μανώλης Αναγνωστάκης

[PDE ads]

[ageliki87]

ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ

Πίσω απ΄τα γαλάζια βουνά
βρίσκεται ο τόπος
κι εγώ πήγαινα
ζητώντας βγήκα
με τον αχνό
των γκρεμών
στα μάτια
Είδα καθαρά
την πηγή και δεν ξέρω
από ποια καρδιά έρχεται


ΒΑΘΙΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ

Διαλέγοντας και υπομένοντας
μιαν άλλη μέρα ή μιαν άλλη ζωή
υπάρχουν στιγμές που νιώθεις
τον υγρό σύντροφο να γίνεται φλόγα
Και δεν μιλάς δεν θα ρωτήσεις
αν είναι χάρισμα ή ένα όνειρο
βαθύ της αφής
πίσω απ΄το γλυκό εμπόδιο της σάρκας

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΛΑΣΤΗΡΑ, Τόπος για να ζεις 1999

Για τους καλούς φίλους της ποίησης: domenica, ekfrasi, Markos, Anastasia86, aeeε, alceste ... Συγγνώμη αν ξεχνώ κάποιον! Καλό βράδυ σε όλους!

[aggeliki22]

       Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π Χ

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1928)

[MARKOS]

Περιμένοντας τους Bαρβάρους
                  Κ. Π. Καβάφης


— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

        Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
  Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
        Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.


—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
 και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
 στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
        τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
        για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
        τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.


— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
 σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
 γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
 και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
 γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
 μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.


—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
 να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
 κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
 Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
 κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

        Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
        Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
        και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

                               __

 Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
 Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

 
 
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

 

[PDE ads]

[domenica]

Ρωμιοσύνη

Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος τής μάντρας είναι σίδερο.

Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέστη τού ήλιου.
H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Τα σκονισμένα σκοίνα.
Το μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους.

Τα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα.

Τόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους
ο αγέρας έριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές τ'ξς πλατείας
από τις τρύπες τού πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος
η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους
η βροχή χτυπάει στα κόκαλά τους.

Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα
βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε
το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού.

Το ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.
Τόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε -
πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,
μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη
και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες τού ορίζοντα.



   
   
Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη (I)

   
[Από τη σειρά Αγρύπνια (1941-1953)]

[ekfrasi]

Σαν σήμερα το 1940 στον John Steinbeck απονέμεται το Pulitzer Prize για "Τα σταφύλια της Οργής".

Παραφράζω  αποσπάσματα...

 "Οι άντρες στέκονταν κοντά στους φράχτες και κοίταζαν το ρημαγμένο καλαμπόκι (κράτος) τους που ξεραινόταν ολοένα. Στέκονταν βαριοί κι αμίλητοι. Βγήκαν κι οι γυναίκες απ' τα σπίτια για να σταθούν κοντά στους άντρες τους - ήθελαν να καταλάβουν αν θα 'χαναν το θάρρος τους οι άντρες τούτη τη φορά. Σε λίγο, τα πρόσωπα των αντρών, από χαμένα που ήταν σε μιαν αμήχανη συλλογή, πήραν μια έκφραση σκληρή, οργισμένη, αλύγιστη. Τότε οι γυναίκες κατάλαβαν πως δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν και πως οι άντρες τους δεν θα λύγιζαν. Γυναίκες και παιδιά κατάλαβαν βαθιά μες την ψυχή πως καμιά δυστυχία δεν είναι αβάσταχτη όσο οι άντρες ['άνθρωποι]δε χάνουν το ηθικό τους..."

""Ο (δημόσιος υπάλληλος) οδηγός του τρακτέρ καθόταν στο σιδερένιο του σκαμνί και ήταν περήφανος για τα ολόισια αυλάκια που χαράζονταν χωρίς τη θέλησή του, περίφανος για τη δύναμη που δεν μπορούσε να εξουσιάσει. Και όταν τα γεννήματα (χρέη) μεγάλωσαν και θερίστηκαν, κανένας άνθρωπος δεν είχε τρίψει ανάμεσα στα δάχτυλά του ένα ζεστό σβόλο γης, αφήνοντας το τριμμένο χώμα να κυλήσει απ' τα ακροδάχτυλά του. Κανένας άνθρωπος δεν άγγιξε το σπόρο, ούτε λαχτάρησε να ξεφυτρώσει. Οι άνθρωποι έτρωγαν αυτό που δεν ανάστησαν οι ίδιοι, δεν είχαν κανένα σύνδεσμο με το ψωμί. Η γης (χώρα) πληγωνόταν απ' το σίδερο, πέθανε σιγά σιγά, γιατί ούτε αγαπήθηκε, ούτε μισήθηκε, ούτε τη λάτρεψε, ούτε τη βλαστήμησε κανένας."

""Άμα συνηθίσει κανένας σ'ένα τόπο, είναι δύσκολο να φύγει. Άμα συνηθίσει κανένας σε μια ιδέα, δύσκολο να την παρατήσει. Εγώ δεν είμαι πια ιερωμένος, μα ωστόσο, κάθε ώρα και στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να προσεύχεται, χωρίς καν να σκέφτομαι τι κάνω...""

""Δε θέλω να πω πως είμαι σαν τον Ιησού. Μα κι εγώ κουράστηκα όπως Εκείνος, κι εγώ τα μπέρδεψα όπως Εκείνος, δίχως τροφή και στέγη. Τις νύχτες ξάπλωνα ανάσκελα και αγνάντευα τ' αστέρια.Τα πρωϊνά καθόμουν κι έβλεπα να ξεπροβάλλει ο ήλιος. Τα μεσημέρια κοίταζα πάνω από ένα λόφο ν' απλώνεται μπροστά μου η ξεραμένη γης. Τα βράδια παρακολουθούσα το ηλιοβασίλεμα. Κάποτε κιόλα προσευχόμουν, όπως το συνήθιζα πάντα. Μόνο που δεν μπορούσα να βρω για ποιον ή γιατί προσευχόμουν. Τα βουνά τριγύρω, εγώ μες τα βουνά και δεν ήμασταν πια χωρισμένοι όπως πρωτύτερα. Ήμασταν ένα.
Και στοχαζόμουν - μα δεν ήταν στοχασμός, κάτι πιο βαθύ από στοχασμό. Στοχαζόμουν πόσο ιεροί ήμασταν έτσι, που είχαμε γίνει ένα και πως η ανθρωπότητα ήταν ιερή, σαν ήταν κι αυτή ένα. Και πως γίνεται ανίερη μονάχα όταν κάποιος παλιανθρωπάκος που τον τσιμπά η μύγα βαλθεί να κάνει τα δικά του, κλοτσώντας και τσινίζοντας και αναστατώνοντας τον κόσμο. Ένας τέτοιος άνθρωπος χαλά την ιερότητα. Όμως, όταν όλοι οι άνθρωποι εργάζονται μαζί, όχι ο ένας να δουλεύει για τον άλλο, μα όταν ο καθένας νοιώθει τον εαυτό του ζεμένο στην ομαδική προσπάθεια - τότε αυτό είναι καλό, είναι ιερό, Και τότε συλλογίστηκα πως δεν ξέρω καν με ποιο νόημα λέω τη λέξη 'ιερός'..."


[το δημόσιο για μένα:] "Τα σπίτια/δουλειές  ήταν έρημα πάνω στη γης/κράτος, για τούτο ήταν έρημη και η γης. Μονάχα τα λαμαρινένια υπόστεγα/θέσεις  για τα τρακτόρια/ρεμάλια, ασημωμένα και γυαλιστερά, ήταν ζωντανά. Μια ζωή από μέταλλο/σιγουριά, από βενζίνα/άραγμα και πετρόλαδο/τεμπελιά, και λάμπανε οι δίσκοι του μηχανικού αλετριού. Τα τρακτόρια είχαν φώτα δυνατά, γιατί δεν υπάρχει μέρα και νύχτα για ένα τρακτόρι κι οι δίσκοι ανασκαλεύουν τη γης μες το σκοτάδι και λαμποκοπούν στο φως της μέρας. Όταν το άλογο τελειώσει τη δουλειά του και πάει στο αχούρι, απομένει μια ζωή και μια ζωντάνια, υπάρχει πνοή και ζεστασιά, το ποδοβολητό πάνω στ' άχυρα, οι μασέλες που κόβουν το σανό, τα αυτί και τα μάτια είναι ζωντανά. Μια ζεστασιά ζωής μέσα στο αχούρι, το άρωμα και η θέρμη της ζωής. Όταν όμως σταματήσει ο κινητήρας κάποιου τρακτοριού, αυτό μένει νεκρό, όπως το μέταλλο που το γέννησε. Η ζεστασιά του φεύγει, όπως η ζεστασιά της ζωής φεύγει από ένα πτώμα. Τότε κλείνουν οι λαμαρινένιες πόρτες κι ο οδηγός του τρακτοριού φεύγει με το αυτοκίνητο για την πόλη, ίσως είκοσι μίλια μακριά, και δεν υπάρχει ανάγκη να ξανάρθει για εβδομάδες ή για μήνες, γιατί το τρακτόρι έχει πεθάνει. Εύκολο και πρακτικό. Τόσο εύκολο, που με θαύμα τούτο χάνεται το νόημα της γης και το δούλεμά της και μαζί με αυτά χάνεται η βαθιά κατανόηση και σχέση. Και στον οδηγό του τρακτοριού γεννιέται η περιφρόνηση που έχει μονάχα ένας ξένος με μικρή κατανόηση και δίχως καμιά σχέση. Γιατί τα νιτρούχα λιπάσματα δεν είναι η γης, και το τόσο ή τόσο μάκρος της ίνας του μπαμπακιού δεν είναι η γης. Ο άνθρακας δεν είναι ο άνθρωπος, ούτε τα άλατα ή το νερό ή το ασβέστιο. Είναι όλ' αυτά, μα πολύ περισσότερο, πολύ περισσότερο. Και η γης είναι πολύ περισσότερο παρά η ανάλυσή της. Ο άνθρωπός που είναι περισσότερο απ' τη χημεία του, που πατά πάνω στη γης, που λοξοδρομά τη μύτη του αλετριού του για να μη σκοντάψει το αλέτρι πάνω σε μια πέτρα, που χαμηλώνει τα χερούλια για να περάσει το αλέτρι του πάνω από κάποιο φούσκωμα της γης, που γονατίζει χάμω για να κολατσίσει - ο άνθρωπος αυτός που είναι περισσότερο από τα χημικά στοιχεία του, γνωρίζει τη γης που είναι κάτι περισσότερο από την ανάλυσή της. Μα ο μηχανικός που οδηγεί ένα ψόφιο τρακτόρι πάνω σε μια γης που δεν γνωρίζει ούτε αγαπά, καταλαβαίνει μόνο από χημεία. Και περιφρονεί και τη γης και τον αυτό του. Σαν κλείσουν οι λαμαρινένιες πόρτες του υπόστεγου, τραβάει για το σπίτι του. Και το σπίτι του δεν είναι η γης..."


""Στους ανθρώπους συμβαίνουν πράγματα παράξενα. Άλλα που φαρμακώνουν με την απονιά τους κι άλλα τόσο ευγενικά, που η πίστη τους αναζωογονείται μια για πάντα.""

""O Kέισι είπε: <<Έχω γυρίσει τον τόπο. Όλοι ρωτούν το ίδιο. Που θα φτάσουμε; Κατά τη γνώμη μου, δε θα φτάσουμε ποτέ μας πουθενά. Πάντα σε πορεία. θα βρισκόμαστε ακατάπαυστα σε πορεία. Γιατί δεν κάθονται να τα σκεφτούν οι άνθρωποι; Tώρα έχουμε ξεσήκωμα. Οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν. Ξέρουμε το πως και το γιατί. Ξεσηκώθηκαν, γιατί βρέθηκαν στην ανάγκη. Πάντα για την ίδια αιτία ξεσηκώνονται οι άνθρωποι. Ξεσηκώνονται γιατί θέλουν κάτι καλύτερο απ' ότι έχουν. Και μόνο μ΄αυτό τον τρόπο μπορούν να το αποχτήσουν. Απ' τον κατατρεγμό έρχονται οι άνθρωποι σε απελπισία κι επαναστατούν.>>""

""Λέω να γράψουμε δυο λόγια που να εξηγούν ποιος ήταν και γιατί τους θάψαμε εδώ χάμω, να τα κλείσουμε σ' ένα μπουκάλι και να το βάλουμε μαζί τους. Νά ναι γραμμένο με όμορφα γράμματα. και δε θα 'χουν και τόσο μοναξιά, ξέροντας πως τ' όνομά τους βρίσκεται γραμμένο εκεί μαζί τους, πως δε θαναι πια κάτι έρημοι νέοι  κάτω απ' το χώμα.""

Για τους πολιτικούς μας: " "Aν έχει ανάγκη ένα εκατομμύριο στρέμματα για να νοιώσει πλούσιο τον εαυτό του, φαντάζομαι πως το χει ανάγκη, γιατί νοιώθει μέσα του τρομερά φτωχός, κι αν είναι μέσα του φτωχός, όσα εκατομμύρια στρέμματα κι αν έχει, δε θα τον κάνουν να νοιώσει πλούσιος, πλούσιος όπως η κυρία Γουίλσον τότε που έδωσε το τσαντήρι της σαν πέθαινε ο παππούς."


""Όλο ακούω. Γι' αυτό με βλέπεις συλλογισμένο. Ακούω τους ανθρώπους να μιλούν, κι από όσα λένε καταλαβαίνω πως νοιώθουν. Αυτό κάνω ακατάπαυστα, Τους ακούω και τους νοιώθω. Χτυπάνε τις φτερούγες τους σαν το πουλί που βρίσκεται κλεισμένο μέσα σε μια σοφίτα. Θα σπάσουν τις φτερούγες τους πάνω σε κανένα σκονισμένο παραθύρι, πασχίζοντας να ξεφύγουν.
Έναν καιρό, κι εγώ ο ίδιος φανταζόμουν πως οι προσευχές κόβουν την πείνα. Ξετύλιγα μια προσευχή σε όλο της το μάκρος, κι όλες οι στεναχώριες κολλούσαν πάνω της, όπως κολλά οι μύγες πάνω στο μυγόχαρτο, και η προσευχή αρμένιζε, παίρνοντας μαζί της όλες τις στεναχώριες. Μα δε φελάνε πια οι προσευχές."


"-Είναι στιγμές που όλοι οι άνθρωποι γίνονται κτήνη. Το ίδιο κι εγώ.
-Ναι, μα εσύ δεν έχεις μια αμαρτία στην ψυχή σου σαν εμένα.
-Και βέβαια έχω αμαρτίες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν αμαρτίες.
Μια αμαρτία είναι κάτι που κάνεις δίχως να' σαι σίγουρος αν είναι σωστό ή δεν είναι.

 Αυτοί που είναι σίγουροι πως όλα όσα κάνουν είναι σωστά και δεν έχουν καμιά αμαρτία, ε, κάτι τέτοιους μπάσταρδους, αν ήμουν θεός, θα τους κάθιζα μια κλωτσιά και θα τους έδιωχνα από τον παράδεισο!"

[aeee]

Γραμμενο το 1882 (περιπου δεκα χρονια πριν την πτωχευση του 1893) απο τον Γεωργιο Σουρή

Τράπεζαι - Ισθμοί

Εδώ Ισθμοί και Τράπεζαι εκεί Προνομιούχοι,

ιδού καινούρια δόκανα για την καημένη φτώχια!

εις το κυνήγι βγήκανε οι κλεφτοπαραδούχοι,

να μπλέξουν απονήρευτους στα μαγικά των βρόχια.

Κι εις όλους μας υπόσχονται χρυσούς αιώνας πάλι,

δουλειές με φούντες, πρόοδο, παρά με το τσουβάλι.
 
 
 
Μακριά οι απονήρευτοι από τους τραπεζίτας,

κάνουν πως τάχα μετοχές δεν θέλουν να σας δώσουν,

κι έπειτα λεν κρυφά κρυφά στους δούλους των μεσίτας

στο κλεφτο-Χαβιαρόχανο τα φόντα να υψώσουν.

Είναι τεχνίται έμπειροι εις το επάγγελμά των,

κι αν κλέβουν, μην πειράζεσθε, το έχει η δουλειά των.
 
 
 
Πώς θα κερδίσουν και αυτοί να περπατούν χορτάτοι,

νάχουν λακέδες, άλογα, αμάξια με κουδούνια,

να μπαίνει η κυρία των κι η κόρη στο Παλάτι;

πρέπει διπλά στα είκοσι να πάρουν μιλιούνια.

Και αν κλεψιά το κέρδος των ο άπειρος το κρίνει,

αλλά για κέρδος έντιμον το θεωρούν εκείνοι.
 
 
 
Μπορείς να είσαι έμπορος, χωρίς λεπτό να κλέβεις;

μπορείς να δώσεις χρήματα και τόκο να μην πάρεις;

μπορείς σε ζήτημα παρά το δίκιο να γυρεύεις;

θέλεις δεν θέλεις, γίνεσαι ολίγο κατεργάρης.

Έτσι κι αυτοί, αν κάμποσα πουγγιά δεν ελαφρύνουν,

πρέπει ν΄ αλλάξουνε δουλειά, ή ποιηταί να γίνουν.
 
 
 
Αμμέ αυτός ο στρατηγός, που ήλθε εδώ πέρα

για να μας κόψει τον Ισθμό, αλλά με χέρια άδεια,

και όλη μας η υψηλή τον υπεδέχθη σφαίρα

με γέλια, με συμπόσια, χορούς, προπόσεις, χάδια;

Και τούτος δεν σας φαίνεται πως ξέρει τη δουλειά του

καλύτερα και απ΄ αυτούς, που τρέχουνε κοντά του;
 
 
 
Ε! τι να κάμει και ο Τουρ! θέλει κι αυτός να φάγει,

κι αφού με τη στρατηγική δεν μπόρεσε να ζήσει,

μες στης Κορίνθου βούτηξε τα γαλανά πελάγη

με την ελπίδα βέβαια πως κάτι θα κολλήσει.

Και τώρα να του λύσετε, φωνάζει, τα πουγγιά σας,

αλλιώς μονάχος δεν μπορεί να σμίξει τας θαλάσσας.
 
 
 
Λοιπόν σφικτά κρατήσετε την έρημή σας τσέπη,

και έχετε να κάμετε μ΄ ανθρώπους ένα κι ένα,

που τη δουλειά τους έμαθαν να κάνουν όπως πρέπει,

και σαν και σας δεν παίζουνε στης τύχης τα γραμμένα.

Ας βρουν κλειστή την κλειδαριά της φτωχικής σας κάσας,

να δουν και σεις πως ξέρετε λιγάκι τη δουλειά σας.-
 
 
 

[ageliki87]

ΔΓ/ΔΑ

Ποιο κόμμα θα ψηφίζατε
αν γίνονταν σήμερα εκλογές;
Έχετε πρόθεση ψήφου;

Θα σας διαβάσω μερικά χαρα-
κτηριστικά και θα μου πείτε σε
ποιον ταιριάζουν περισσότερο;

Άλλαξε καθόλου η ζωή σας από
την ημέρα του πλήγματος; Πλήτ-
ετε όταν η καρδιά σας είναι άδεια;

Όταν ο ουρανός είναι μαύρος
όταν το αίμα σας κοιμάται,
σκέφτεστε το τέλος ή την αρχή;

Πόσες φορές ξυπνάτε τη νύχτα
για να δείτε το φεγγάρι;
Μιλάτε με τ΄αγάλματα;

Γιατί σας είναι δύσκολο
να εξηγείτε τις προθέσεις σας;
Σας τρομάζει η αβεβαιότητα;

Αν σας χαρίσουν ένα λεμόνι
θα τους δώσετε ένα ξινόμηλο
ή θα χαράξετε έναν κύκλο;

Μήπως θα έπρεπε
η κυβέρνηση να εκλέξει
έναν άλλο λαό;

Σας ενοχλεί η συμμετρία;
Σας φοβίζει η συμμετοχή;
Σας κάνει ευτυχισμένο η ευτυχία;

Δεν γνωρίζω
Δεν απαντώ

Βοστώνη, 1 Οκτωρίου 2001

Ντίνος Σιώτης, Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ, 2004.

[aeee]

Ποιήση: Κώστα Καρυωτάκη
Μουσική: Μαρίας Βουμβάκη
Ερμηνεία : Μαρία Βουμβάκη


Όταν κατέβουμε τη σκάλα,τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ`ένα χαμόγελο στ`ανύπαρκτά τους χείλη;

Τουλάχιστον δω πέρα είμαστε μόνοι,
περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα.

Άλλα εκεί κάτου τι να πούμε,πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.

Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου,
το τριαντάφυλλο θα`ναι της άμμου.

Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,
Κύριε,Κύριε και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.

[MARKOS]

Οι δεινόσαυροι, εμείς



γεννημένοι έτσι να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμμόνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι......

[aristos2]

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: "Φίλοι μου, σας αποχαιρετώ"



"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα ο΄ταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.

Θεε μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα τη χάριζα στη Σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο απ'τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν που νομίζουν οτι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται. Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατεία, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς, θα πεθαίνω.

Να λές πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα ότι σ'αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί (όπως θα έλεγα εγώ:η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα, σύμφωνα με τον Ρίτσο) και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο η δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για 'σένα.

Στείλε αυτό το μήμυμα σε όποιους θέλεις.

Αν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειραζει."

Οι ήρωες πεθαίνουν από αγάπη....

Tα παραπάνω όχι βέβαια στίχοι ..., μα με τόση περίσσεια ποίησης …

[ageliki87]

V

Το λέω ξανά είμαι μόνος
Σα μια μόνη πατημασιά ανθρώπου σε δάσος
Είμαι μόνος σα δάχτυλο σε χέρι
Που η μηχανή του πήρε τα άλλα τέσσερα
Αν ήμουν σταγόνα θα ΄χα σβήσει στα έγκατα διψασμένης γης
Δεν είμαι όμως σταγόνα
Είμαι μικρή πέτρα ίσως πολύτιμη
Που ο καιρός την κάμνει άμμο
Και βλέπω το σχήμα της και τη λάμψη
Και την σκληρότητά της
Και το βάρος της να γίνονται άμμος

Το λέω ξανά
Στην καρδιά μου είναι μια προσευχή
Όμως μένει μέσα
Ας ήταν τώρα που δεν υπάρχει στόμα να ΄χα μια μαχαιριά
   στο πλευρό
Να βγει από εκεί σαν τρυφερό κορίτσι
Η προσευχή.

Δημήτρης Παπαδίτσας (1922-1987), Το παράθυρο, 1955

[...Οι καταβολές του Παπαδίτσα από τον Κάλβο, το κρητικό θέατρο, το δημοτικό τραγούδι, το Σολωμό, τον Παλαμά και τον Σικελιανό είναι ορατές.
Την εποχή που γράφτηκε η ποιητική συλλογή Το παράθυρο, οι καιροί είναι δύσκολοι, κανείς δεν μπορεί να προσευχηθεί. Ωστόσο, μέσα στο ποίημα το παράθυρο είναι ανοιχτό και εκεί όλα μπορεί να συμβούν]

[aeee]

Συνέντευξις,
ποίηση: Κική Δημουλά,
μουσική και ερμηνεία: Μαρία  Βουμβακη

Φυσικά και ονειρευομαι
Ζει κανεις μόνο μ ένα ξερό μισθό;

Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρα μας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανοιώνουν οριστικά τους όλοι.

Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Οχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω, Μου την δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως να αγγίξω
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο δια του βλέμματος ν αφησω
το αίτημα μου στην κρεμάστρα
ότι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου-
θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.

Ενα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο
Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θαταν γεράματα.

[jimy100]

Αφιερωμένο στον "πρωθυπουργό" (σε εισαγωγικά, αφού άλλος πλέον κυβερνά) της χώρας. Ειδικά οι υπογραμμιεσμένοι στίχοι.

“Ηγεμών εκ δυτικής Λιβύης” του Κ. Π. Καβάφη

Άρεσε γενικώς στην Aλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Aριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ’ όνομά του, κ’ η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Aγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ’ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ’ οι Aλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ’ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.