To ποίημα της ημέρας

[aeee]

Πρόλογος

Στον Σεφέρη

Ετούτη την πληγή
θα την κρατήσω ανοιχτή
να κλαίει και να ματώνει
κάθε φορά που θα μιλούν
για τα παλιά μας μεγαλεία.
Και συ, άσε τους φαύλους
ν' ανεβάζουν στην σκηνή
πουκάμισα αδειανά
και κούφια προσωπεία,
σαν τις τσιγγάνες να μας λεν τα ριζικά,
που χάραξε στο χέρι μας
μια τραγική πανάρχαια ιστορία.


Eλένη  Αρβελέρ

[PDE ads]

[ekfrasi]

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο James Parkinson (που ονόμασε και την ασθένεια...τρέμω, τρέμω...) και ο Γάλλος ποιητής
Jacques Prévert. (Μου αρέσει τόσο η λέξη prevert στα Αγγλικά και όχι στα Γαλλικά... που θα βάλω 2 του)

Σήμερα επίσης η μέρα μου μου θύμισε Το τραγούδι των σαλιγκαριών που πηγαίνουν σε μια κηδεία


Στην κηδεία του νεκρού φύλλου
 δύο σαλιγκάρια πηγαίνουν
 Έχουν  μαύρο κέλυφος
 Ένα κρεπ γύρω από τα κέρατα τους
 Περπατάνε μέσα στο σκοτάδι
Ένα πολύ όμορφο φθινόπωρο βράδυ
  Όμως όταν  φθάνουν
 είναι ήδη η Άνοιξη!  [έχω μια χρονοκαθυστέριση...]

 Τα φύλλα που είχαν πεθάνει
Ξαναγεννιούνται
 Και τα δύο σαλιγκάρια
Δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν
 Αλλά εμφανίστηκε  ο ήλιος
 Ο ήλιος  τους λέει
Ελατέ να καθίστε
Πιέτε λίγη μπύρα {σύνολο ημέρας 3 λίτρα]

Αν θέλετε
Πάρτε εάν  σας αρέσει
 το λεωφορείο για το Παρίσι
Θα φύγει  το βράδυ
 Θα δείτε ωραία πράγματα
 Αλλά μην φοράτε μαύρα ρούχα
Σας το  λέω
 Γιατί θα  μαυρίζει το άσπρο του ματιού
Και είναι άσχημα
Οι ιστορίες με φέρετρα
Είναι λυπηρά και θλιμμένα πράγματα
Πάρτε ξανά τα χρώματά σας
Τα χρώματα της ζωής
 Τότε όλα τα  ζώα
τα δέντρα και τα φυτά
αρχίζουν να τραγουδήσουν
πολύ δυνατά
Το αληθινό και ζωντανό τραγούδι
 Το τραγούδι του καλοκαιριού
Και όλο το κόσμο πίνει
Όλοι σηκώνουν τα ποτήρια τους
είναι ένα πολύ όμορφο βράδυ
 Ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ
 Και τα δύο σαλιγκάρια
Γυρίσουν στο σπίτι τους
Πολύ συγκινημένοι
Αλλά ευτυχισμένοι
Επειδή έχουν πιει αρκετά
Παραπατάνε
Αλλά εκεί ψηλά στον ουρανό η σελήνη
Τους φροντίζει!!!

και τα
Τα νεκρά φύλλα

Ω! Θα ήθελα τόσο να θυμάσαι
τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι.
Την εποχή εκείνη η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα.
Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι.

[domenica]

Και το τραγούδι που τραγουδούσες,
Πάντα, πάντα θα το ακούω !

Έτσι που ήρθες κι έφυγες δε σ' έμαθα ποτέ
Πίσω απ' τα δυο σου μάτια πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου 'μεινες
π' όλο ξεχνάω τους στίχους

Και σε σφυρίζω, σε σφυρίζω
Στα στενά σε μουρμουρίζω
Μες τα λόγια σου βραχνιάζω
Σε μπερδεύω σε φωνάζω

Κι είναι και τώρα όπως και τότε
Όπως τα βράδια που μου λείπεις
Σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει
Το άγγιγμα σου που μ' αφήνει

Πως άρχισες και τέλειωσες
δεν έμαθα ποτέ
Σε μια σταλίτσα γέλιο
πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου 'μεινες
π' όλο ξεχνάω τους στίχους

Θοδωρής Παυλάκος

ekfrasi τα κατάφερες πάλι...  

[aeee]

ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ



Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.
Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία
ἀπὸ πολὺ βιασύνη,
παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα
ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.
Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,
νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες
ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,
δική μου ἢ ξένη.
Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.
Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.

Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω
νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,
μὲ περιπάθεια καὶ πίστη
νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.
Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς
νόμος τοῦ παρελθόντος,
μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.
Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις
στὰ τελειωμένα πράγματα
γιὰ τὴν ἐπικονίαση
τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης
καὶ τῆς ποίησης.

κ. Δημουλά

[PDE ads]

[maryk]

Ένα ποίημα για τη μάθηση:

Μπέρτολντ Μπρεχτ - Ποιήματα

Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε

 

Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε.

Απ' αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι.

Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο - το βλέπετε

μπροστά σας σ' άπλετο φως. Φρόντισαν

οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας

σε πέτρα. Γι' αυτό τίποτα δε χρειάζεται

να μάθεις. Έτσι όπως είσαι

εσύ μπορείς να μείνεις.

Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί

όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς,

τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς

τι έχεις να κάνεις για να πας καλά.

Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους

που ξέρουν τις αλήθειες που ισχύουνε

για όλους τους καιρούς

μα και τις συνταγές που πάντα βοηθάνε.

 

Μιας και για σένα γίνονται τόσο πολλά

δε χρειάζεται ούτε δαχτυλάκι να κουνήσεις.

[ageliki87]

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΑΓΙΣΜΕΝΗΣ

Α΄

Αυτό το ποίημα κύλησε
Σαν πέτρα κύλησε
Απ΄την καρδιά μου πέρα
Μετά ξαναγύρισε, στάθηκε
Στην καρδιά μου.

Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;

[ageliki87]

 

[ekfrasi]

Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;

Εγω λέω την πέτρα, γιατί σε αυτήν θα χτίσεις την καρδιά σου


Την 103η ημέρα του χρόνου ένας Τούρκος ο  Ατάολ Μπεχράμογλου (που μάλλον δε ξέρεις) , που γεννήθηκε σαν σήμερα
γράφει για τον  Πάμπλο Νερούδα ( που μάλλον ξέρεις)

Ataol Behramoğlu for Pablo Neruda

 ***
Του Πάμπλο Νερούντα το λείψανο
Απόγεμα της Δευτέρας
Στα xαμηλά του Σαντιάγο
Ανοιxτό στους τέσσερες άνεμους
Στου περιστερεώνα
Τα ερείπια ξεκουράζεται

Σύμφωνα με πληροφορίες
Που ήρθαν από συντρόφους του
Αυτό το πρωινό με την αυγή
Μαζί με το στρατό
Έκαναν έρευνα
Στου μεγάλου κομμουνιστή ποιητή της Χιλής το σπίτι

Σπασμένα τα παράθυρα
Το στρώμα ανωκάτω
Κομματιασμένα τα ντουλάπια
Κάηκαν βιβλία και περιοδικά

Το μέσα του σπιτιού
Περιστερεώνας
Κι ο κήπος
Μες στο νερό
Κι ο Νερούντα αναπαύεται
Ανάμεσα
Σε σπασμένα τζάμια
Σxισμένες φωτογραφίες
Και της παλιάς Κολομβίας
Πολιτισμού κατάλοιπα
Αγγεία και βάζα
Γίναν θρύψαλα

Και η Μαθίλδη
Του Νερούντα η γυναίκα
Στο φέρετρο στέκεται μπροστά
Το σκεπασμένο με λουλούδια
Κάτω από γυάλινη πλάκα
Του ποιητή
Το κεφάλι μονάxα ξεχωρίζει

...................
αλλά επειδή πάντα 'όταν είναι 2 οι επιλογές

Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;

έχουμε δίλημμα = σχιζοφρένεια...
και εγώ πάντα προτιμω το τρίλημμα = αντε βρες το
Απο το Τρίφωνο λοιπόν:
 

Να μ’ αγαπάς,


Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά
γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ’ όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν
και με αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά (τα λάθη μου όλα)
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά (μ΄αρέσουν όλα)
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί (να με φιλάς)
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η. (ως το πρωΐ)
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου δίναν ραντεβού
Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειναι γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί…

Και αν και δεν είναι στο στέκι μου.... αν θες να το ακούσεις...

[MARKOS]

Τώρα πρέπει να διαλέξω
Την πέτρα ή την καρδιά μου;

Εγω λέω την πέτρα, γιατί σε αυτήν θα χτίσεις την καρδιά σου

εγω παλι θα ελεγα να ακολουθουμε το δρομο που μας υποδεικνυει η καρδια. Η πετρα ειναι "σκληρη" λεξη.

και απο μενα ενα ποιημα που με αυτο παιρνω το "βαπτισμα" σε αυτο το τοπικ,

Ε Π Ε Σ Τ Ρ Ε Φ Ε    του Κ.Π.Καβαφη

μονο που θα το ακουσετε και θα δουλεψει η φαντασια με την εικονα πανω στη φωνη της Ελλης Λαμπετη

http://www.youtube.com/watch?v=a-5r65ZS2w8

[aghathi]

"Η καρδιά είναι πιο δόλια από οτιδήποτε άλλο
και βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση.
Ποιός μπορεί να τη γνωρίσει;" Παλαιά Διαθήκη

[domenica]

"Η καρδιά είναι πιο δόλια από οτιδήποτε άλλο
και βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση.
Ποιός μπορεί να τη γνωρίσει;" Παλαιά Διαθήκη

Νομίζω αναφέρεσαι σε αυτό:

"βαθεῖα ἡ καρδία παρά πάντα, καὶ ἄνθρωπός ἐστι· καὶ τίς γνώσεται αὐτόν; "

Ιερεμίας 17:9

(συγγνώμη για την "παρέμβαση" ...αν και μαθηματικός θαυμάζω την ακρίβεια που αποδίδεται από το κείμενο στα αρχαία  )

[MARKOS]

και ποιος μπορει να κανει την καρδια του να μη ποναει?
ποτε δεν θα ηθελα να γνωρισω ανθρωπο με καρδια πετρα.
και που ειναι το συναισθημα? και που ειναι η ομορφια της ζωης?

οσο για το να γνωρισω την καρδια μου, αυτο σημαινει το σωκρατικο "γνωθι σεαυτον"
(δεν γνωριζω την καρδια μου= δεν γνωριζω τον ιδιο μου τον εαυτο)
ο ελεγχος της ειναι δυσκολος αλλα.....εξαιρετικα γοητευτικος

υγ. καρδιοπαθειες απο τις πολλες.....συμπαθειες (

[domenica]

Αυτό το ποίημα κύλησε
Σαν πέτρα κύλησε

"Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια."

Η περιφραστική πέτρα - Κική Δημουλά

[ageliki87]

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΘΟΣ

Ι.

Την ώρα που ψυχή και σώμα συμμαχούν
κάτω από το βάρος του ύπνου
ορνιθοκλέφτες του παρόντος
τα όνειρα
λαγούμι σκάβουν στο σκοτάδι,
μνήμη.

ΙΙ.

Οι μέρες μπαίνουνε στην άνοιξη
Μ΄αιφνίδο πράσινο
Όπως το μέλλον σπάζει
Το όριο των ημερών
Και καταπάνω μας ολοταχώς
Ξεχύνεται.
Όπως το μέλλον θριαμβεύει πάνω μας.

ΙΙΙ.

Έτσι το ποίημα,
όπως το μήλο πιστό στη γεύση του
Προσφέρεται
Ροδόμηλο, μελίπηκτο, υδρόμηλο,
Τριπτό και μηλομέλι
Σ΄εύθρεπτες λέξεις,
Πικροκτόνες
Ιαματικές.

Μαρία Αρχιμανδρίτου, Η κατίσχυση των ρόδων