To ποίημα της ημέρας

[aeee]

      Θάλασσα του πρωϊού      

 

Εδώ ας σταθώ.Κι ας δω κ΄εγώ τη φύσι λίγο.
Θάλασσα του πρωϊού και ενέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά και κίτρινη όχθη όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ.Κι ας γελασθώ που βλέπω αυτά
(τα ΄δα αλήθεια μια στιγμή σα πρωτοστάθηκα)
και όχι κ΄ εδώ τες φαντασιές μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής .


Ποίηση: Κωνσταντίνος Καβάφης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

[PDE ads]

[epak]

Καλησπέρα....

W.B. Yeats - Τα ρούχα του ουρανού
Αυτός που εύχεται τα ρούχα τ’ ουρανού

Αν είχα τα, τα μ’ ουρανό, τα κεντημένα ρούχα,
τα δουλεμένα με χρυσό και μ’ ασημένιο φως,
τα θαλασσιά, τα σκοτεινά, τα μαύρα ρούχα
τα καμωμένα με νυχτιά και φως και με ημίφως,
θα στ’ άπλωνα, στα πόδια σου μπροστά:
Μα εγώ, είμαι φτωχός, έχω μόνο τα όνειρά μου.
Και άπλωσα τα όνειρα στα πόδια σου μπροστά.
Να περπατάς ανάλαφρα, γιατί πατάς στα όνειρά μου.

μτφ. θωμάς παπαστεργίου

[aristos2]

[ Στη γιορτή του, ένας γείτονάς του για να τον ειρωνευτεί του έστειλε με την υπηρέτριά του ως δώρο ένα καλάθι γεμάτο κέρατα κριαριού που πάνω είχε μια επιγραφή «Στη γιορτή σου».

[aristos2]

Κ.  Καβάφης
Αδύνατα
 
Μία χαρά υπάρχει πλην ευλογητή
μία παρηγορία εν αυτή τη λύπη.
Aπό το τέλος τούτο πόσοι συρφετοί
λείπουν χυδαίων ημερών, πόση ανία λείπει!

Είπεν είς ποιητής· «Είναι αγαπητή
η μουσική που δεν δύναται να ηχήσει».
Κ’ εγώ θαρρώ ότι η πλέον εκλεκτή
είν’ η ζωή εκείνη που δεν δύναται να ζήσει.

 
 
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
 
 

[PDE ads]

[epak]

Καλησπέρα....

Ποίημα: Ποιός είδε κράτος λιγοστό, του Γεώργιου Σουρή
   
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’ χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
νά’ χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

[domenica]

Πρόσθεσις 

Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στο νου μου πάντα βάζω
που στην μεγάλη πρόσθεση, την πρόσθεσή των που μισώ,
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ' εγώ εκεί
απ' ταις πολλαίς μονάδες μια.
Μες στ' ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα
κι αυτή η χαρά μ' αρκεί.

Κωνσταντίνος Καβάφης

[Σιβυλλα]

Άστρα

Καπνίζουν κ' οι άγγελοι,είπε.
Άμα σηκώσετε τη νύχτα
το κεφάλι σας θα τις ιδείτε
τιε κάφτρες των τσιγάρων τους.

Τι καφενείο ο ουρανός
ντουμάνι και φτυσιές
κι αέρας σάπιος

(κι ο κάτω κόσμος
στάχτες κι αποτσίγαρα)

[aeee]

ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ Ο ΚΕΙΟΣ


Άνθρωπος όντας μην ειπείς ποτέ σου το τί αύριο
γίνεται, μήτε κι αν ιδείς ευτυχισμένον άντρα
(να ειπείς) πόσον καιρό θε να'ναι τέτοιος.
Γιατί το άλλαγμα γλήγορο τόσο δεν είναι μήτε
της μύγας της γοργοπετούσας.


Γιατί κι αυτοί, που κάτποτε πρωτύτερα είχαν ζήσει
κι ήτανε γιοί μισόθεοι των θεών των αφεντάδων,
στα γερατειά δεν έφτασαν, αφού ζωή περάσαν
ατέλειωτη κι ακίντυνη και δίχως καμιά λύπη.


Γιατί σε μια τρομαχτική Χάρυβδη φτάνουν όλα
κι ο πλούτος κι οι μεγάλες αρετές.


Λιγοστή των ανθρώπων η δύναμη
κι ανωφέλετες είναι οι φροντίδες τους
μες στη λίγη ζωή λύπη πάνω στη λύπη.
Κι ο ανεξέφευγος θάνατος κρέμεται
πάνω σ' όλους παρόμοια τί επήρανε
κι οι καλοί και οι κακοί μερίδιο ίσο απο κείνον.

(Μετάφραση: Ηλ.

[Αναστασια 76]

Ενας δόκιμος στη γέφυρα σε ώρα κινδύνου




ΝΙΚΟΣ ΚΑ

[aeee]

Νίκος Καροῦζος

Νεολιθικὴ νυχτωδία στὴν Κρονστάνδη

Τραυλίζοντας οἰκουμένη καθὼς
ἡ πραγματικότητα χωλαίνει κι ὅπως
ἀσπροφωλιάζει ἡ λευτεριὰ στὸν ἄστοργο πάγο
περικαλιόμαστε τὴ σώτειρα τήξη.

(Νὰ ἰδοῦμε ἂν ἡ ἄνοιξη θὰ συνδράμει τὰ ὄνειρά μας.)

Ἕνας ναύτης: Τὸ μυαλὸ πῶς μαλακώνει στὰ Οὐράλια;
Ἕνας ἄλλος ναύτης: Τί θέλεις νὰ πεῖς; Δὲν κατάλαβα.

μουχλιάζει τὸ τηλέφωνο, εὐδαιμονία

..............

Νοστάλγησα τὰ ὀρυχτὰ τὴν ἄφωνη
θηλαστική μου ἱερότητα
κι ἀνατρέχω στὸν ὕπνο ποὺ μὲ σῴζει
εἶναι ὁ πρόχειρος θάνατος
ἕνα κλούβιο ρολόι
χωρὶς τὰ πρὶν καὶ χωρὶς τὰ μετὰ
δὲν ᾖρθα δὲ φεύγω θὰ σταματήσω.

- Ἡ ἐξουσία εἶναι τῆς Ἱστορίας ἡ εὐκοιλιότητα.
- Στὸ χωριό μου τὴ λένε γλεντοκώλα.

.............

- Φθέγγομαι τρόμο. Καὶ ἐπιτέλους τί νομίζεις πῶς εἶναι
τὰ ἰδανικά; Εἶναι ὅπως ἀλευρώνουμε τὰ ψάρια πρὶν
ἀπὸ τὸ τηγάνισμα.

...........

Δούλα τοῦ φωτὸς πεταλούδα, φτερὰ καὶ χνούδι
σὲ ἐξωφρένεια!
Ὁ ἔκλυτος Δίας κρατεῖ κεραυνοὺς ἀναφαίρετους
δίχως ἀκόμη πυροδότηση
χορταίνοντας ὅραση βλακείας
καθεζόμενος ὑπεράνω πάσης κοσμολογίας.
Κ᾿ ἡ μούρη τῶν ἀλόγων τοῦ Φαέθοντα ἔναντι τοῦ
κενοῦ με ἄφρη κοσμικῆς ὕλης.
Ἀσθενοφόρο γρήγορα γιὰ τὸν βασιλέα Λήρ!
Εὐωδιάζουμε  ἀπὸ τρέλα.
Δὲν πιάνουν τὰ φρένα,
χανόμαστε στὴ διαιρετότητα τοῦ Ζήνωνα.

................

Ἡ Ἄννα (ποὺ πλησιάζει): Τί νέα ἔχουμε ἀπ᾿ τὴν πραγματικότητα;

......

Νικολάι: Φοβᾶμαι, σύντροφε. Καὶ ἡ ἐπίθεση ἐπίκειται.
Ὁ Λένιν ἔχει ἐμπλακεῖ στὴ μοῖρα.

- Πανάκριβα ραφτικά.

.............

- Οὐτοπία.
- Μὰ ὅμως ἀναιρέσαμε τὸ δάσος.
-

[xenos]

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά η σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η ποίηση καθυστερεί τη διαμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη τη καθημερινή μας πράξη

[dinateacher]

ΣΗΜΑΔΙ ΚΟΚΚΙΝΟ
 
Νύχτες μαρτύριο , σαν δηλητήριο
στα χείλη μου την μοναξιά κερνάτε
Δεν το μετάνιωσα, που σε συνάντησα
Φονιά μου κι άγγελε μου μη λυπάσαι

Ήταν οι δρόμοι μας , ένα μυστήριο
Μιας προφητείας που δε λέει να θεριέψει
Σημάδι κόκκινο σε κύκλο ομόκεντρο
Σαν στόχος που η ζωή μου έχει θρέψει

Στο μισοσκόταδο , στυγνό απόβραδο
Της μοναξιάς ντύνω τον εφιάλτη
Υγρά τα μάτια σου κι ένα χαμόγελο
Σαν τότε στων ονείρων μας το χάδι

Νύχτα ατέλειωτη , δως μου το χάρισμα
Το πέπλο σου να χρίσω περηφάνια
Δεν το αντέχω πια το παραπάτημα
Σαν το λουλούδι η ψυχή θέλει ζωντάνια

Χεράς Δημήτρης

[Σιβυλλα]

Οι άγγελοι είναι λευκοί πυρωμένοι λευκοί και το μάτι
μαραίνεται που θα τους αντικρίσει
και δεν υπάρχει άλλος τρόπος πρέπει να γίνεις σαν την
πέτρα όταν γυρεύεις τη συναναστροφή τους
κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα
σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων
γιατί το θαύμα δεν είνα πουθενά παρά κυκλοφορεί μέ-
σα στις φλέβες του ανθρώπου.

[trikie]

Δεν είναι ποιήμα βέβαια αλλά..........


Τα παράδοξα των ημερών είναι ο τίτλος ενός e-mail που έλαβα χθες. Είναι γραμμένο από ένα φοιτητή στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, στις ΗΠΑ που θέλει να παραμείνει ανώνυμος.

"Πολλαπλασιάσαμε τα υπάρχοντά μας, και μειώσαμε τις αξίες μας. Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπάνια και μισούμε πιο συχνά. Μάθαμε πως να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην, αλλά δεν μάθαμε να ζούμε. Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας. Φτάσαμε στο φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε ένα δρόμο για να συναντήσουμε το γειτονά μας. Κατακτήσαμε το Διάστημα, και χάσαμε το δικό μας πλανήτη. Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι και τις προκαταλήψεις μας. Το παράδοξο της εποχής μας γράφει, είναι ότι έχουμε υψηλότερα κτίρια και πολύ χαμηλές προδιαγραφές. Πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις. Ξοδεύουμε πολλά και έχουμε λίγα. Αγοράζουμε πολύ, αλλά απολαμβάνουμε λίγο. Έχουμε υψηλότερα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερες ηθικές αξίες. Ζούμε στην εποχή των υψηλών κερδών και των ρηχών ανθρωπίνων σχέσεων. Υπάρχουν περισσότερα τρόφιμα, αλλά και χειρότερη διατροφή. Κτίζουμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλύουμε την οικογένεια. Η βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται πλούσια και γεμάτη. Η αποθήκη της όμως είναι έρημη και άδεια. Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες. Περισσότερες ανέσεις και λιγότερο χρόνο. Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερο λογικούς ανθρώπους. Περισσότερη γνώση μα λιγότερη κρίση. Έχουμε πολλούς ειδήμονες, αλλά και περισσότερα προβλήματα. Έχουμε πλεόνασμα φαρμάκων, αλλά έλλειμμα στην ποιότητα της ζωής μας. Αυτό το  e-mail καταλήγει ό αποστολέας από την Αμερική, χάρη στην τεχνολογία μπορεί να φτάσει στα χέρια σας. Εσείς όμως θα αποφασίσετε, εάν θα κάνετε κάτι πραγματικά για να αλλάξετε την ζωή σας ή αν απλώς θα πατήσετε το delete."