To ποίημα της ημέρας

[epak]

Καλησπέρα....

Και....οι θεοί γερνάνε!

 

 

ΘΕΟΙ ΠΟΥ ΓΕΡΑΣΑΝ

 

Στους δρόμους που χάνεσαι ,

ετούτες τις νύχτες

Με μάτια κλαμένα

πατώντας στις μύτες

 

Ετούτη η Άνοιξη

Πώς φαίνεται μόνη

Ο δρόμος που παίρνω

ποτέ δε τελειώνει

 

Σπίτια φτιαγμένα

με χάρτινους τοίχους

Δέντρα βαλμένα

σε ψεύτικους κήπους

 

Θεοί που γεράσαν

μέσα σε μιά νύχτα

Φίλοι που χάθηκαν

Πιαστήκαν σε δίχτυα

 

Χέρια που πλάθουν

πληγές ξεχασμένες

κορμιά που αγγίζουν

ψυχές γερασμένες

 

Ετούτη η Άνοιξη

ποτέ δε τελειώνει

Θεοί που φύγαν

και μείνανε μόνοι

 

Έϊ ! Εκείνο το βρέφος ,

ποιος το πληγώνει ;

 

 

 



 

[PDE ads]

[aeee]

“Τάσου Λειβαδίτη: Απάνθισμα”:

…και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας
είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.    

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.    

 “Αύριο”, λες,
και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο
το πελώριο ποτέ.    

Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα
τόσο αιώνια!    

 αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.    

Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου.    

Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.    

η αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά, το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα    

Γι’ αυτό σου λέω
πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους,
όχι να περιμένεις την πράξη – είναι τότε αργά.    

ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν
χιλιάδες ανείπωτα λόγια.    

Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα
που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι
σε μιαν αναβολή.    

Όλα όσα αρνηθήκαμε – αυτό είναι το πεπρωμένο μας.    

[epak]

Καλησπέρα... 

 
Δεν σ’αγαπώ – Πάμπλο Νερούδα

Δεν σ’αγαπώ, σαν να είσουν τριαντάφυλλο ή ζαφείρι

η καρδία ενος γαρίφαλλου.

Σ’αγαπώ, όπως αξίζει σε κάποια πράγματα να αγαπηθούν,

μυστικά, ανάμεσα στην σκιά και στην ψυχή.

Σ’αγαπώ, σαν ένα φυτό που δεν ανθίζει ποτέ,

αλλά διατηρεί μέσα του, το φώς των κρυμμένων λουλουδίων.

Λόγω της αγάπης σου, ένα συγκεκριμένο άρωμα,

που αναδίεται βαθία μέσα απο τα σκοτάδια της γής, ζεί μέσα στο κορμί μου.

Σ’αγαπώ, χωρίς να ξέρω πώς, πότε και απο πού,

Σ’αγαπώ, ειλικρινά, χωρίς περιπλοκές και περηφάνια,

σ’αγαπώ, επειδή δεν ξέρω πως να αγαπώ διαφορετικά..

Όπου δεν υπάρχει «Εγώ», ούτε «Εσύ»,

Τόσο κοντά, που το χέρι σου πάνω στο στήθος μου, είναι το δικό μου..

Τόσο κοντά, που όταν κλείνεις τα μάτια σου, αποκοιμάμαι..

[aristos2]

Το αγόρι και η πόρτα

ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα-
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! - φωνάξαμε.
Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι.
’σπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα-
καλπασμός, - η ιστορία
Να προφτάσουμε.

... αν - που να - προφτάσουμε ...!

[PDE ads]

[συννεφούλα]

Κουβέντα μ' ένα λουλούδι -Γιάννης Ρίτσος


Κυκλαδινό κυκλάμινο
στου βράχου τη σχισμάδα
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς
πού μίσχο και σαλεύεις

Μέσα στο βράχο σύναξα
το γαίμα στάλα στάλα
μαντήλι ρόδινο έπλεξα
κι ήλιο μαζεύω τώρα

Από τα "18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας".
Τα ποιήματα αυτά γράφτηκαν όλα σε μια μέρα, στις 16 Σεπτεμβρίου 1968, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στη Λέρο, ύστερα από κρυφή παραγγελία του Μίκη Θεοδωράκη. Σε αυτόν είναι χαρισμένα.

[aeee]

Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ' αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.

Νικηφόρος

[apri]

Bρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα. Η Ελλάδα,  που έχει ήδη πτωχεύσει το 1893 και υφίσταται διεθνή έλεγχο επί των εσόδων της, χρεωκοπεί επιπλέον πολιτικά και στρατιωτικά με τον ατυχή πόλεμο του 1897 και μπαίνει υπό την κηδεμονία της Επιτροπής Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Ενας σύγχρονος εκείνης της εποχής, ο Αγγλος G. Perris, έγραψε ότι «ο πόλεμος του 1897 ήταν ψευτοπόλεμος» που στόχευε στο «να επιβληθεί ο διεθνής έλεγχος στα οικονομικά της Ελλάδας, πράγμα που δεν τολμούσε να δεχτεί ούτε ο βασιλιάς ούτε καμιά κυβέρνηση και

[epak]

Καλησπέρα...
Αδύνατα

Μία χαρά υπάρχει πλην ευλογητή
μία παρηγορία εν αυτή τη λύπη.
Από το τέλος τούτο πόσοι συρφετοί
λείπουν χυδαίων ημερών, πόση ανία λείπει!

Είπεν εις ποιητής «Είναι αγαπητή
η μουσική που δεν δύναται να ηχήση».
Κ' εγώ θαρρώ ότι η πλέον εκλεκτή
είν' η ζωή εκείνη που δεν δύναται να ζήση.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[aristos2]

Στο πληκτικό χωριό

Στο πληκτικό χωριό που εργάζεται -
υπάλληλος σ' ένα κατάστημα
εμπορικό· νεότατος - και που αναμένει
ακόμη δυο τρεις μήνες να περάσουν,
ακόμη δυο τρεις μήνες για να λιγοστέψουν οι δουλειές,
κ' έτσι να μεταβεί στην πόλιν να ριχθεί
στην κίνησι και στην διασκέδασιν ευθύς·
στο πληκτικό χωριό όπου αναμένει -
έπεσε στο κρεββάτι απόψι ερωτοπαθής,
όλ' η νεότης του στον σαρκικό πόθο αναμένη,
εις έντασιν ωραίαν όλ' η ωραία νεότης του.
Και μες στον ύπνον η ηδονή προσήλθε· μέσα
στον ύπνο βλέπει κ' έχει την μορφή, την σάρκα που ήθελε...

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

... κι έλεγα ότι μιλούσε γι' απλήρωτο - εν μέσω Νοέμβρη - αναπληρωτή ...! Αλίμονο, αναπληρωτής και απλήρωτος, στους χρόνους του Καβάφη ...! Για που, μωρέ, οπισθοδρομούμε ... 

[aeee]

        Ο Δεκέμβρης του 1903     

Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.

Κωνσταντίνου Π. Καβάφη

[anastasia86]

Κώστας Καρυωτάκης-Πρέβεζα

Θάνατος είν' οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη ο ήλιος,
θάνατος μέσα στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει,
για να ζυγίσει, μιά "ελλιπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

[ΛΩΡΑ]

 
 Μανόλης Αναγνωστάκης:

 Θά ῾ρθει μιὰ μέρα

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ
ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.
Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ
στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς
νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο
 μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι
ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις
Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.

 
Μανόλης Αναγνωστάκης:

 13.12.43

Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ ῾λεγα
Ὅταν σφυρίζουν τὰ πλοῖα μὴν εἶσαι στὸ λιμάνι.
Μὰ ἡ μέρα ποὺ ἔφευγε ἤτανε δικιά μας
καὶ δὲ θὰ θέλαμε ποτὲ νὰ τὴν ἀφήσουμε
Ἕνα μαντήλι πικρὸ θὰ χαιρετᾶ τὴν ἀνίατου γυρισμοῦ
Κι ἔβρεχε ἀλήθεια πολὺ κι ἤτανε ἔρημοι οἱ δρόμοι
Μὲ μιὰ λεπτὴν ἀκαθόριστη χινοπωριάτικη γεύση
Κλεισμένα παράθυρα κι οἱ ἄνθρωποι τόσο λησμονημένοι -
Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι; Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι;
Κι ἕσφιγγα τὰ χέρια σου Δὲν εἶχε τίποτα τ᾿ ἀλλόκοτο ἡ κραυγή μου.

Θὰ φύγουμε κάποτε ἀθόρυβα καὶ θὰ πλανηθοῦμε
Μὲς στὶς πολύβοες πολιτεῖες καὶ στὶς ἔρημες θάλασσες
Μὲ μιὰν ἐπιθυμία φλογισμένη στὰ χείλια μας
Εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ γυρέψαμε καὶ μᾶς τὴν ἀρνήθηκαν
Ξεχνοῦσες τὰ δάκρυα, τὴ χαρὰ καὶ τὴ μνήμη μας
Χαιρετώντας λευκὰ πανιὰ π᾿ ἀνεμίζονται.
Ἴσως δὲ μένει τίποτ᾿ ἄλλο παρὰ αὐτὸ νὰ θυμόμαστε.
Μὲς στὴν ψυχή μου σκιρτᾶ τὸ ἐναγώνιο Γιατί,
Ρουφῶ τὸν ἀγέρα τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἐγκατάλειψης
Χτυπῶ τοὺς τοίχους τῆς ὑγρῆς φυλακῆς μου
            καὶ δὲν προσμένω ἀπάντηση
Κανεὶς δὲ θ᾿ ἀγγίξει τὴν ἔκταση τῆς στοργῆς
            καὶ τῆς θλίψης μου.

Κι ἐσὺ περιμένεις ἕνα γράμμα ποὺ δὲν ἔρχεται
Μιὰ μακρινὴ φωνὴ γυρνᾶ στὴ μνήμη σου καὶ σβήνει
Κι ἕνας καθρέφτης μετρᾶ σκυθρωπὸς τὴ μορφή σου
Τὴ χαμένη μας ἄγνοια, τὰ χαμένα φτερά.

[epak]

Kαλησπέρα....


TΟ ΑΠΟΜΕΣΗΜΕΡΟ ΕΝΟΣ ΦΑΥΛΟΥ


   Γεώργιος Σεφέρης


(1900-1971)
 

 

 
Τράβα αγωγιάτη, καρότσα τράβα,
τράβα να φτάσουμε γοργά στην Κάβα!
Φύσα βαπόρι, βόα μηχανή,
να ΄ρθούμε πρώτει εμείς!-οι στερνοί.
 
Τα στερνοπαίδια και τ’  αποσπόρια
και τ΄ αποβράσματα και τ΄ αποφόρια
μιας μάχης που ήτανε γι  άλλα κορμιά
για μάτια αλλιώτικα κι άλλη καρδιά.
 
Πολιτικάντηδες, καραβανάδες,
ψιλικαντζήδες, κολλυβιστάδες,
μούργοι, μουνούχοι και θηλυκά-
τράβα αγωγιάτη!

[MARKOS]

Το βιβλίο

Το βιβλίο θα αξίζει,
μόνο όταν το διαβάσεις,
όχι στη βιβλιοθήκη,
στριμωχτό να το ξεχάσεις.

Στα βιβλία μέσα βρίσκεις
και σωστά και λαθεμένα,
μα την κρίση πως θα κάνεις
όταν στέκονται κλεισμένα;

Αν το βάλεις στο γραφείο,
το εξώφυλλο να βλέπεις,
στο μυαλό να μπει η γνώση,
μόνος σου δεν επιτρέπεις.

Στα βιβλία μέσα βρίσκεις
και σωστά και λαθεμένα,
μα την κρίση πως θα κάνεις
όταν στέκονται κλεισμένα;