Μέρες Πομπηίας

[apri]

Μέρες Πομπηίας

Toυ Δημητρη Παξινου*

( http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100057_21/03/2010_395029 )

Παραμονή της καταστροφής της Πομπηίας και ενώ ο

[PDE ads]

[panos2]

       Πολύ ειλικρινής η τοποθέτηση του προέδρου του δικηγορικού συλλόγου!

Φυσικά και αναφέρεται στο  σινάφι του. Δεν αφορά στην πλειοψηφία των Ελλήνων το δίλημμα της αλλαγής της Μερσεντές μετά τα 3 πρώτα χρόνια. Επίσης όλα τα υπόλοιπα με τις επιτροπές κλπ. , έχουν σχέση με τον κλάδο που εκπροσωπεί.

Καλή η μεταμέλεια, αλλά θα μπορούσε να ζητήσει και την άμεση εφαρμογή του ''πόθεν έσχες'' για όλα τα μέλη που εκπροσωπεί. Και οι τυχόν  ατασθαλίες να αντιμετωπίζονται με άμεσες κατασχέσεις…

Περιμένουμε και την τοποθέτηση του προέδρου του ιατρικού συλλόγου…

Αυτές οι τοποθετήσεις μου θυμίζουν το ποντίκι του Αρκά στο γνωστό σκίτσο που πηδάει ένα άλλο ποντιίκι που είναι πιασμένο στην φάκα τρώγοντας το τυρί του και φιλοσοφεί ταυτόχρονα για τους δύσκολους καιρούς που ζούμε...

ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ!

[LK]

Και η έκρηξη του

[rorygr]

Οι προνομιούχοι εκβιάζουν

Παρά την καλλιεργηθείσα αισιοδοξία ότι μας στηρίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση και ότι θα υπάρξει η κοινωνική ανοχή και στήριξη, εμείς έχουμε ήδη διαπιστώσει ρήγματα που υπονομεύουν την κυβερνητική αξιοπιστία. Οι προκλητικές εξαιρέσεις υπέρ των λιμενεργατών και των υπαλλήλων της

[PDE ads]

[LK]

Δεν ξέρω αν το έχουν σκεφτεί οι δημοσιογραφίσκοι, αλλά μια καλή λύση είναι και η επαναφορά του ιδιώνυμου. Και αυτός ο νόμος σε μια αντίστοιχη εποχή ψηφίστηκε, προκειμένου να προετοιμαστούν για κοινωνικές εκρήξεις.
Για να καταλάβω, σε αυτή τη χώρα οι προνομιούχοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες;
Δεν έχετε συνειδητοποίησει ότι κάτω από το πρόσχημα της κοινωνικής δικαιοσύνης προσπαθούν να αφανίσουν τις ΜΜΕ (μικρομεσαίες επιχειρήσεις).
Ας πούμε είναι φοροφυγάδες οι ταξιτζήδες και πρέπει να φορολογούνται με λογιστικό προσδιορισμό. Γιατί, άραγε, ακόμα και στη Μέκα του Καπιταλισμού δεν ισχύει αυτό; Προφανώς, γιατί υπάρχουν τεχνικές δυσκολίες. Το ταξί είναι μια μικρή επιχείρηση που μπορεί να την έχουν δύο συνέταιροι ή να νοικιάζεται η βάρδια σε οδηγούς. Σε αυτή την περίπτωση πώς θα λυθεί το πρόβλημα;

[apri]

Επικίνδυνοι αφορισμοί, ύποπτες εξαιρέσεις

Tης Mαριας Kατσουνακη

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_21/03/2010_394765

Μεγαλύτερη απώλεια και από τον 14ο μισθό είναι η αισιοδοξία. Δύσθυμοι, εριστικοί, προπετείς, κυκλοφορούμε στους δρόμους, επιρρίπτοντας ευθύνες ο ένας στον άλλον. Οι ταξιτζήδες στους δημόσιους υπαλλήλους, οι δημόσιοι υπάλληλοι στους ιδιωτικούς, οι στρατιωτικοί στους εκπαιδευτικούς, όλοι μαζί στα «ιερά οικονομικά» της Εκκλησίας, στην ασυλία των ΠΑΕ κ. ο. κ. Μια χώρα σε κοινωνικό εμφύλιο, οι μεν να στρέφονται εναντίον των δε, να ποινικοποιούν αυθαίρετα συμπεριφορές, απολαβές, εργασιακά δικαιώματα. Στον αχό που έχει σηκωθεί, στο θυμό που γεννούν οι στερήσεις και στο πένθος της χαμένης (πόσο έχουμε εμπεδώσει ότι ήταν πλασματική) ευημερίας, η ευθύνη διαρκώς μετατίθεται και, δι’ αυτού του τρόπου, απεμπολείται.

Οσο επικίνδυνοι είναι οι αφορισμοί, άλλο τόσο ύποπτες είναι και οι εξαιρέσεις. Καλούμαστε να διαχειριστούμε μια κρίση, που δεν πλήττει μόνον ό, τι συνηθίσαμε να αποκαλούμε ποιότητα ζωής, αλλά στραπατσάρει και διεθνώς την εικόνα της χώρας με απαξιωτικά σχόλια και αφ’ υψηλού νουθεσίες. Ας συγκεντρωθούμε όμως στην πραγματικότητα όπως ξεσπαθώνει στο εσωτερικό, πλούσια σε κοιτάσματα λογικής και παραφροσύνης, μεγαλοθυμίας και μικροπρέπειας, σύγχυσης και ψυχραιμίας.

Ανάμεσα στον συνταξιούχο του ΙΚΑ που κατέθεσε τη μηνιαία σύνταξή του (701 ευρώ) υπέρ του κράτους, «για να βοηθήσει την πατρίδα του», και στις αντιδράσεις που προκάλεσε στους ιεράρχες η πρόθεση της κυβέρνησης να φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία, το χάσμα δεν γεφυρώνεται. Οι δύο συμπεριφορές δεν έχουν μόνο συμβολική ερμηνεία. Η μία, ασήμαντη σε οικονομικά μεγέθη, δηλώνει την πρόθεση του καθημαγμένου συνταξιούχου να συμβάλει. Η άλλη, με σημαντικό οικονομικό όφελος, εφόσον εφαρμοστεί, συναντάει τη σθεναρή αντίσταση των ταγών της Ορθοδοξίας να συνδράμουν (όχι μάλιστα με το υστέρημά τους) στην εφαρμογή της νομιμότητας. Γιατί, ένα φορολογικό νομοσχέδιο άτολμο, εξισορροπιστικό (προς τα κάτω), με το πολιτικό κόστος να προκαλεί βήματα υποχώρησης σε κάθε πίεση, μόνο στη συναίνεση των πολιτών δεν μπορεί να ελπίζει.

Σε αυτήν την ευαίσθητη και κατηφή νέα πραγματικότητα, άλλοι αρνούνται να προσαρμοστούν, άλλοι αντιδρούν προκλητικά, άλλοι αυτιστικά και κάποιοι δείχνουν μονίμως τους «άλλους» υπαίτιους ως «λύση» στην κρίση.

Τα δείγματα δεν είναι ελπιδοφόρα. Γιατροί που αποθρασύνονται διαχωρίζοντας την αμοιβή σε με ή χωρίς απόδειξη (το ποσό διπλασιάζεται αν επιλεγεί η πρώτη λύση), ταξιτζήδες που θεωρούν την απόδειξη πρόστιμο, ελεύθεροι επαγγελματίες σε παράπλευρες δραστηριότητες που είναι σχεδόν αδύνατον να ελεγχθούν. Και το χειρότερο: ο κοινωνικός διαχωρισμός ανάμεσα στους υποχρεωμένους να συμμορφωθούν και στους (διαρκώς και με πολιτική κάλυψη) ανυπότακτους. Ο «εμφύλιος», που σοβούσε έτη πολλά στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας, εκδηλώθηκε και θεριεύει. Αν το φορολογικό νομοσχέδιο δεν τον συνυπολογίσει, το αίσθημα της αδικίας θα προκαλέσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις.

Ενα κράμα φόβου, θυμού και καχυποψίας απλώνεται πάνω από τη χώρα. Η πολιτική εξουσία είναι σε θέση να κατευνάσει τα πνεύματα και να αποδείξει ότι έχει τη βούληση και τους μηχανισμούς για να στριμώξει τους μονίμως διαφεύγοντες; Αλλιώς, κάθε απόφαση θα αναπαράγει την ίδια εικόνα: τη συρρίκνωση και πτώχευση της μεσαίας τάξης.

Μιας τάξης, ενδεχομένως ευρύχωρης και απροσδιόριστης, αλλά πάντως στέρεης, τώρα όλο και περισσότερο καταπονημένης και θυματοποιημένης. Εύκολο, βέβαια, να μιλάμε για κατάρρευση, αφού μια βαθιά ψυχική ανάγκη οδηγεί στη δραματοποίηση και τη διαρκή αύξηση της δόσης της. Επί δεκαετίες εθεωρείτο δεδομένη η σταδιακή εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, αλλά η ατίθαση πραγματικότητα διέψευδε τις προγνώσεις.

Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, όμως, πρέπει να αποφασίσουμε αν μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες αποτελούν μέρος του προβλήματος, το οποίο ξορκίζουμε, ή μέρος της λύσης του. Αν θα μπορέσουν να πατήσουν φρένο σε αυτήν την κατηφόρα ή θα καταποντιστούν, συμπαρασύροντας συστήματα αξιών και συμπεριφορών. Η μεσαία τάξη δεν είναι ευάλωτη μόνο εξαιτίας των πολιτικών αποφάσεων. Ο εσωτερικός διχασμός ροκανίζει τα θεμέλιά της, ενισχύοντας τις παραμορφώσεις. Η απώλεια του εισοδήματος δεν είναι περισσότερο οδυνηρή από την απαξίωση των «άλλων». Η μετακύλιση της ευθύνης είναι διαδικασία άκαρπη και χρονοβόρα.

[rozy4]

Δεν ξέρω αν το έχουν σκεφτεί οι δημοσιογραφίσκοι, αλλά μια καλή λύση είναι και η επαναφορά του ιδιώνυμου. Και αυτός ο νόμος σε μια αντίστοιχη εποχή ψηφίστηκε, προκειμένου να προετοιμαστούν για κοινωνικές εκρήξεις.
.....
Πόσο ακόμα θα αφήνετε να σας τρελαίνουν. Εμένα δε με απασχολεί σε αυτή τη χώρα οι διακοπές της ΔΕΗ, αλλά το γεγονός ότι έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε. Καλημέρα σας!

μπορεί οι δημοσιογραφίσκοι να μην το έχουν σκεφτεί αλλά αυτοί που τους κατευθύνουν εκεί στοχεύουν. Στην ποινικοποίηση των "ανατρεπτικών" ιδεών (βλέπε διεκδικήσεις) και την καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων και απεργιών.
....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[rorygr]

Άλλο παράδειγμα: απόδοση ΦΠΑ σε όσους σχετίζονται με την εκπαίδευση. Προφανώς, εννοεί και τα φροντιστήρια. Από προσωπική πείρα σας λέω ότι δε θα επιβιώσει ούτε ένα συνοικιακό φροντιστήριο, γιατί το κόστος θα είναι δυσβάστακτο.

δεν νομιζω..απο οσο ξερω το κοστος του ΦΠΑ θα μπει στα διδακτρα οπως αλλωστε κανουν ολοι οι ελευθεροι επαγγελματιες...

[LK]

Επικίνδυνοι αφορισμοί, ύποπτες εξαιρέσεις

Tης Mαριας Kατσουνακη

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_21/03/2010_394765


Τα δείγματα δεν είναι ελπιδοφόρα. Γιατροί που αποθρασύνονται διαχωρίζοντας την αμοιβή σε με ή χωρίς απόδειξη (το ποσό διπλασιάζεται αν επιλεγεί η πρώτη λύση), ταξιτζήδες που θεωρούν την απόδειξη πρόστιμο, ελεύθεροι επαγγελματίες σε παράπλευρες δραστηριότητες που είναι σχεδόν αδύνατον να ελεγχθούν. Και το χειρότερο: ο κοινωνικός διαχωρισμός ανάμεσα στους υποχρεωμένους να συμμορφωθούν και στους (διαρκώς και με πολιτική κάλυψη) ανυπότακτους. Ο «εμφύλιος», που σοβούσε έτη πολλά στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας, εκδηλώθηκε και θεριεύει. Αν το φορολογικό νομοσχέδιο δεν τον συνυπολογίσει, το αίσθημα της αδικίας θα προκαλέσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις.

Θρασύτατοι γιατροί, ακόμη πιο θρασείς ταξιτζήδες. Τελείωσαν οι μέρες σας! Ακούσατε, οι ανυπότακτοι θα συμμορφωθείτε θέλετε δε θέλετε. Έτσι είναι η δημοκρατία, τι νομίζετε. Αρνείσαι να δώσεις το 14ο μισθό σου; Απειλή για άρση της μονιμότητας. Αρνείσαι τη φορολόγηση με λογιστικό προσδιορισμό; Απελευθέρωση του επαγγέλματος. Και η αποθέωση της δημοκρατίας. Αν τυχόν υπάρχουν μερικά κεφάλια ψειριασμένα, θα τα κόψουμε όλα. Ριζικές λύσεις, όχι αστεία. Ταξιτζήδες, εκπαιδευτικοί, μπακάληδες, μικροπαραγωγοί και λοιποί, τελείωσαν οι καλές μέρες που αγοράζατε βίλες τη Μύκονο, ζούσατε στην Εκάλη και στο Ψυχικό, στήνατε οφσόρ εταιρείες και κάνατε καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες. Τέρμα οι βόλτες με τα κότερα και οι εποχές που αλλάζατε τις μερσεντές σαν τα πουκάμισα. Είσαστε επικίνδυνοι το καταλάβατε; Δεν μπορείτε να πλουτίζετε εις βάρος της μικρομεσαίας τάξης.

Υπογραφή: τίμιοι μεγαλοεπιχειρηματίες (εγχώριοι και αλλοδαποί) και οι μπάντλερ τους (πολιτικάντηδες και δημοσιογραφίσκοι)

Γιατί αργείτε το ιδιώνυμο, βρε παιδιά, δεν μπορώ να το καταλάβω. Επίσης, τα ξερονήσια μην τα πουλήσετε ακόμα. Ξέρετε τι ωραία θα χρησιμοποιουθούν ως τόποι αναψυχης των διαφωνούντων. Εμπρός προς τα πίσω! Παιδιά, λίγο ακόμη και θα τα καταφέρουμε, έρχεται η μεγάλη αλλαγή στη χώρα μας.
Πόση ανοησία θα αντέξουμε ακόμα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[LK]

Άλλο παράδειγμα: απόδοση ΦΠΑ σε όσους σχετίζονται με την εκπαίδευση. Προφανώς, εννοεί και τα φροντιστήρια. Από προσωπική πείρα σας λέω ότι δε θα επιβιώσει ούτε ένα συνοικιακό φροντιστήριο, γιατί το κόστος θα είναι δυσβάστακτο.

δεν νομιζω..απο οσο ξερω το κοστος του ΦΠΑ θα μπει στα διδακτρα οπως αλλωστε κανουν ολοι οι ελευθεροι επαγγελματιες...

Απ' όσο άκουσα, όλοι θα αποδίδουν ΦΠΑ. Το φροντιστήριο είναι από τις ελάχιστες επιχειρήσεις που δεν αποδίδει. Συνεπώς, αφού εξαιρέσεις δε θα υπάρχουν (στο όνομα της δικαιοσύνης) θα ισχύσει και για τα φροντιστήρια.

[apri]

To θέμα για εμένα είναι ότι επί χρόνια ζούσαμε σε μια ηθικά χρεωκοπημένη κοινωνία που βόλευε πολλούς και για την οποία όλοι ευθύνονταν, γιατί τη συντηρούσαν είτε με τις πράξεις τους (ο καθένας στο ποσοστό που τον έπαιρνε) είτε με την ανοχή τους.

Τώρα που η χώρα χρεωκόπησε και οικονομικά, ξαφνικά όλοι δείχνουν τον απέναντι ως υπεύθυνο. Οι πολιτικοί δείχνουν τους προηγούμενους, οι πολίτες ο ένας τον άλλο και οι δημοσιογράφοι τους πάντες εκτός από τους εαυτούς τους. Πάντα φταίει κάποιος άλλος, όχι εμείς.

Και το θλιβερό για εμένα δεν είναι ότι καταρρέει όλο αυτό το σάπιο οικοδόμημα. Αυτό είναι μάλλον καλό. Το πρόβλημα, όπως λέει και ο Ν. Ξυδάκης σήμερα στην Καθημερινή, είναι ότι καταρρέοντας "απειλεί να παρασύρει και δημοκρατικές κατακτήσεις, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, απειλεί με πληβειοποίηση τα μικρομεσαία στρώματα, τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, απειλεί με αποθηρίωση του νεόπτωχου και του άνεργου, απειλεί να στραγγίξει την ελπίδα από τις νεότερες γενιές, να τις βυθίσει στην ηττοπάθεια και τη μνησικακία, στην απάθεια."

Απέναντι σ' αυτό το ενδεχόμενο εμφανιζόμαστε διχασμένοι, με λογικές του τύπου "ο άλλος φταίει" και "ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Ίσως ως κοινωνία να περνάμε ακόμα τη φάση της άρνησης, γιατί το σοκ είναι μεγάλο. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι κανείς δεν ξέρει σε ποιο σκαλί θα σταματήσει ο κατήφορος, για να συλλογιστεί τι θα κάνει. Προς το παρόν όλοι κοιτιούνται σαστισμένοι. Το μέλλον θα δείξει.

[LK]

To θέμα για εμένα είναι ότι επί χρόνια ζούσαμε σε μια ηθικά χρεωκοπημένη κοινωνία που βόλευε πολλούς και για την οποία όλοι ευθύνονταν, γιατί τη συντηρούσαν είτε με τις πράξεις τους (ο καθένας στο ποσοστό που τον έπαιρνε) είτε με την ανοχή τους.

Τώρα που η χώρα χρεωκόπησε και οικονομικά, ξαφνικά όλοι δείχνουν τον απέναντι ως υπεύθυνο. Οι πολιτικοί δείχνουν τους προηγούμενους, οι πολίτες ο ένας τον άλλο και οι δημοσιογράφοι τους πάντες εκτός από τους εαυτούς τους. Πάντα φταίει κάποιος άλλος, όχι εμείς.

Και το θλιβερό για εμένα δεν είναι ότι καταρρέει όλο αυτό το σάπιο οικοδόμημα. Αυτό είναι μάλλον καλό. Το πρόβλημα, όπως λέει και ο Ν. Ξυδάκης σήμερα στην Καθημερινή, είναι ότι καταρρέοντας "απειλεί να παρασύρει και δημοκρατικές κατακτήσεις, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, απειλεί με πληβειοποίηση τα μικρομεσαία στρώματα, τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, απειλεί με αποθηρίωση του νεόπτωχου και του άνεργου, απειλεί να στραγγίξει την ελπίδα από τις νεότερες γενιές, να τις βυθίσει στην ηττοπάθεια και τη μνησικακία, στην απάθεια."

Απέναντι σ' αυτό το ενδεχόμενο εμφανιζόμαστε διχασμένοι, με λογικές του τύπου "ο άλλος φταίει" και ο "σώζων εαυτόν σωθήτω". Ίσως ως κοινωνία να περνάμε ακόα τη φάση της άρνησης, γιατί το σοκ είναι μεγάλο. Το μέλλον θα δείξει.

Συμφωνώ με κάθε σου λέξη. Έχουμε τη νοοτροπία: Ας καίγεται το σπίτι του διπλανού μου! Τον κουβά θα τον σηκώσω όταν καεί και το δικό μου. Νομίζω, Apri, εσύ είχες παραθέσει τα λόγια του Μπρεχτ και ήταν ό,τι πιο ταιριαστό σε αυτή τη συγκυρία. Θα μου επιτρέψεις να τα επαναλάβω:
"Όταν ήρθαν να πάρουν τους Τσιγγάνους, δεν αντέδρασα, γιατί δεν ήμουν Τσιγγάνος
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα, γιατί δεν ήμουν Εβραίους
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Κουμμουνιστές δεν αντέδρασα, γιατί δεν ήμουν Κουμμουνιστής
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν υπήρχε κανείς για ν' αντιδράσει"
Σίγουρα είναι η μειοψηφία αυτή που μπορεί να δει τι γίνεται. Γιατί δε φωνάζει αυτή η μειοψηφία, τι γίνεται, γιατί έχουν σωπάσει όλοι;

[apri]

Για να χρησιμοποιήσω και όρους καζίνο (κάπως έτσι λειτουργούσε η χώρα μέχρι τώρα), ίσως να περιμένουν πού θα σταματήσει η μπίλια, για να πουν "rien ne va plus" (=δεν πάει άλλο). Προς το παρόν, όπως είπα, όλοι κοιτιούνται σαστισμένοι και ενδεείς.

[viti]

Οι άνθρωποι θ΄αρχίσουν να παραμιλάνε στο δρόμο....