0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Στεναχωριέμαι που υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δεν βλέπουν τι ενόχλησε στο θέμα της Εκθεσης. Δεν αναφέρεται στο ¨γηράσκω αεί διδασκόμενος" ούτε για την φυσική/πνευματική ανάγκη του ανθρώπου να μορφώνεται/καλλιεργείται καθ'όλη την διάρκεια της ζωής του. Το θέμα δεν έχει καμία σχέση με τις ανθρωπιστικές αξίες της μόρφωσης. Στο ξεκίνημα ορίζεται η αυτομόρφωση ως "αποφασιστική συμβολή στην επαγγελματική και εκαπιδευτική κατάρτιση" . Θεωρεί και παρουσιάζει ως δεδομένα εικασίες του τύπου "ο άνθρωπος θα αλλάζει 2-3 επαγγέλματα στον εργασιακό του βίο" , καταργεί την έννοια δασκάλου-μαθητή και φέρνει την έννοια εκαπιδευτή-εκπαιδευόμενου. Οταν μιλά για "άτομα των σύγχρονων κοινωνιών" εννοεί τους απλούς εργαζόμενους η εργάτες οι οποίοι "οφείλουν" να τρέχουν (και να πληρώνουν) από επάγγελμα σε επάγγελμα για να μην μείνουν άνεργοι. Και σε τελική ανάλυση ρε παιδιά μόνο εγώ βλέπω την ΓΑΙΔΟΥΡΙΑ και την απροκάλυπτη πολιτική προπαγάνδα του να εντυπώνεις στο μυαλό 80000 17άρηδων -που αγωνιούν να είναι "εντός θέματος" - τις υπο αίρεση απόψεις μίας υπουργού; Τους λένε κοιτάξτε τι σας περιμένει, αναλύστε το κιόλας!
Πιο συγκεκριμένα, στη θ.π. εκφέρεται η άποψη πως η εκπαίδευση σήμερα δε νοείται ως μετάδοση γνώσεων από γενιά σε γενιά. Στις λεπτομέρειες, όμως, έπειτα δεν πείθει όταν προσπαθεί να επεξηγήσει πως νοείται εν τέλει η εκπαίδευση σήμερα. Και τούτο γιατί επαναλαμβάνει ότι η εκπαίδευση είναι το αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές μαζί με όλα τα άλλα που αναφέρει συμπληρωματικά, τα οποία ούτως ή άλλως λειτουργούν συμπληρωματικά κατά την εκπαιδευτική διαδικασία σε κάθε εποχή και δεν αποτελούν καινοτομία της δικής μας
ΠαράθεσηΠιο συγκεκριμένα, στη θ.π. εκφέρεται η άποψη πως η εκπαίδευση σήμερα δε νοείται ως μετάδοση γνώσεων από γενιά σε γενιά. Στις λεπτομέρειες, όμως, έπειτα δεν πείθει όταν προσπαθεί να επεξηγήσει πως νοείται εν τέλει η εκπαίδευση σήμερα. Και τούτο γιατί επαναλαμβάνει ότι η εκπαίδευση είναι το αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές μαζί με όλα τα άλλα που αναφέρει συμπληρωματικά, τα οποία ούτως ή άλλως λειτουργούν συμπληρωματικά κατά την εκπαιδευτική διαδικασία σε κάθε εποχή και δεν αποτελούν καινοτομία της δικής μαςΝαι,αλλά αυτό δεν έχει σχέση με τον τρόπο ανάπτυξης της παραγράφου,αλλά με την αξιολόγηση του επιχειρήματος .
ουτε σημερα θα ελαττωσω το τσιγαρο !!!βαλατε σκοπο σας να με σκασετε!!! ε, δεν θα το πετυχετε !!! χαχαπαντως τα παιδια "χαμπαρι " δεν πηραν. Ουτε προπαγανδα ειδαν ουτε τιποτα απο εργασιακες σχεσεις τους ενοχλησαν,....ολα καλα τα ειδαν." ηταν πολυ βατο !! πολυ ευκολο θεμα επεσε" εμεις περιμεναμε οικονομια, οικολογια κλπ (καλα αυτα περιμεναν και οι του pde !!) αλλα τελικα εβαλαν ευκολο" "γραψαμε, γραψαμε...."αυτο ενδιαφερει τα παιδια. Να γραψουν. Αυτη ειναι η πραγματικοτητα.μειωσεις θεσεων, μισθων, επαγγελματικη αποκατασταση, ερχονται μετα. απολυτως φυσιολογικο. εχουν τον αυθορμητισμο και τη χαρα της νιοτης. τη δυναμη πως θα αγωνιστουν. τη θεληση, το θαρρος την αισιοδοξια. και μεις? τρωγομαστε γιατι τη "δια βιου εκπ/ση".αναρωτιεμαι αυτος ο Durkheim τελικα αναψε τη φωτια με την αυτομορφωση 1 αιωνα πριν και τωρα 14/5/2010 φαινονται τα αποτελεσματα. επικαιρο θεμα δε θελαμε? να το ηρθε....! σε αντιθετη περιπτωση θα λεγαμε "τι βλακεια" βαλανε?....και η Π.Ε.Φ. στη κοσμαρα της : " στα πλαισια των δυνατοτητων των μαθητων"
εγω αναφερθηκα στις εργασιακες σχεσεις γιατι μονο ετσι μπορω να εξηγησω το σάλο με το θεμα της εκθεσης !!η καθηγητρια στο κειμενο (που δεν σου ανοιγει) ελεγε οτι ντρεπεται να διδαξει Αντιγονη, επιταφιο κλπ εγω παλι ντραπηκα που το διαβασα.ειλικρινα, δεν ξερω πόσο λαθος ειμαι τελικα! συγγνωμη απ'ολους.
Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι ο σύζυγός μου κι εγώ είμαστε και οι δύο «εξελίξιμοι», «ευπροσάρμοστοι» και «νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών», με την έννοια ότι έχουμε ήδη αλλάξει επαγγέλματα, εγώ δύο και εκείνος τρία, στην ηλικία των 40-45 ετών. Δολέψαμε πολύ και στον ιδιωτικό τομέα, και στο δημόσιο, και σαν ελεύθεροι επαγγελματίες. Και είμαι θλιμμένη βλέποντας ότι, αυτό που κάναμε εμείς εξ’ανάγκης, προωθείται σαν επιθυμητή εργασία φιλοσοφία και στάση ζωής. Μάλιστα, εμείς σταθήκαμε τυχεροί. Εκτός από το ότι αγαπάμε και τα νέα μας επαγγέλματα, είχαμε τη μόρφωση, τις κλίσεις, την αντοχή και κάποιους πόρους που μας επέτρεψαν να κάνουμε τις αλλαγές αυτές. Γιατί κάθε τέτοια μετάβαση δεν είναι ανώδυνη. Περνούν τουλάχιστον 1-2 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων η νέα δουλειά δεν αποδίδει αρκετά για να ζει κανείς, ή χρειάζεται εξαιρετική αφοσίωση σε χρόνο και ενέργεια για να «πάρει μπρος», συνοδευμένη από τη φυσιολογική αγωνία κάθε πρωτάρη σε ένα νέο εγχείρημα. Δυστυχώς, οι φάσεις αυτές, εφόσον δε γίνονται όταν κανείς είναι πολύ νέος πια, συμπίπτουν με άλλες φάσεις τις ζωής που ίσως θεωρούνται ασήμαντες από μερικούς, όπως το να γεννά κανείς παιδιά, να τα μεγαλώνει, να φροντίζει γονείς που χάνουν τις δυνάμεις τους. Αλλά επειδή αυτά είναι επιχειρήματα που προφανώς δεν ενδιαφέρουν τους τεχνοκράτες που προωθούν αυτές τις ιδέες, θα μιλήσω από τη σκοπιά του εργασιακού χώρου.Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για ένα εργαζόμενο, από το να βλέπει, μετά από 4-5 χρόνια σε μια δουλειά, ότι, τη στιγμή που πια αποκτά την εμπειρία και τις δεξιότητες που τον κάνουν να δουλεύει καλύτερα, θεωρείται παθητικό για μια εταιρία που κομπάζει ότι «ο μέσος όρος ηλικίας των υπαλλήλων μας είναι τα 30 έτη», ή που θεωρεί ότι «μάλλον για να μένει σ’εμάς τόσον καιρό δε θα είναι αρκετά τολμηρός και ενεργητικός (!)», ή που θέλει, τελικά, να μειώσει το κόστος προσλαμβάνοντας κάποιον νεώτερο με τα μισά χρήματα. Γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που τον αναγκάζουν να αλλάξει «εργασιακή ταυτότητα», και όχι η υποβάθμιση των δεξιοτήτων του, που στο κάτω κάτω εύκολα θα μπορούσε να διορθωθεί. Τη στιγμή , λοιπόν, που θα μπορούσε να είναι πιο αποδοτικός και να βοηθήσει και τους καινούριους με την εμπειρία του, βελτιώνοντας έτσι και την ποιότητα της παραγωγής, αναγκάζεται να επανεφεύρει τον εαυτό του και να ξεκινήσει από την αρχή. Το αποτέλεσμα, πέρα από το προσωπικό κόστος για τον ίδιο, είναι αρνητικό και για τις ίδιες τις επιχειρήσεις, που στην ουσία δουλεύουν συνέχεια με νεοεκπαιδευόμενο προσωπικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτή είναι και μια «μαύρη τρύπα» για την παραγωγικότητα και την ποιότητα, η οποία μου κάνει εντύπωση που παραμένει ασχολίαστη...Ανάμεσα στον «έλληνα τεμπέλη που θέλει να τρυπώσει σε μια θεσούλα στο δημόσιο για να ξύνεται» και στο «στέλεχος πολυεθνικής με 5 πτυχία που δουλεύει 14 ώρες την ημέρα και αλλάζει δουλειά κάθε 3 χρόνια», υπάρχει μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων, ικανών και ευσυνείδητων, που θέλουν να δουλεύουν και να προσφέρουν. Που θέλουν να φτάσουν σ’εκείνο το σημείο εμπερίας στη δουλειά τους που να μπορούν πια να δουλεύουν με μια σχετική ευκολία, ώστε να έχουν το χρόνο να δημιουργήσουν και καινούρια πράγματα, να τα μεταδώσουν, να αγαπούν τη δουλειά τους, να τους μένει και λίγη ενέργεια για να ασχοληθούν με την οικογένεια, την τέχνη, οτιδήποτε τέλος πάντων τους κάνει καλύτερους. Αυτούς τους εργαζόμενους τους καίμε, ή, στην καλύτερη περίπτωση δεν τους εκμεταλλευόμαστε. Και σίγουρα δεν είναι το μοντέλο που προωθούμε. Τι λέμε στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα; «Έχε υπόψη σου ότι θα χρειαστεί σίγουρα να αλλάξεις 2-3 επαγγέλματα. Κι επειδή τη μόρφωση για να το κάνεις αυτό είναι αμφίβολο αν μπορούμε εμείς να στη δώσουμε, κοίταξε να «αυτομορφωθείς», μπας και μπορέσεις να επιβιώσεις.» Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αυτομόρφωση - και η δια βίου μάθηση - είναι μια από τις σπουδαιότερες δεξιότητες, που βοήθησε τον άνθρωπο να επιβιώσει, που μας είναι σε όλους απαραίτητη είτε την κάνουμε για προσωπική μας καλλιέργεια και ευχαρίστηση είτε για επαγγελματικούς λόγους. Πάντα υπήρχε, απλά δεν της δίναμε ιδιαίτερο όνομα. Και ούτε είναι απαραίτητα κακό να αλλάζει κανείς επάγγελμα. Ο συνδυασμός όμως αυτών των δύο σ’αυτό το θέμα περνάει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα. Μπορεί το μήνυμα αυτό εγώ να το πήρα παθαίνοντας, αλλά τουλάχιστον δε με έβαλε και κανένας να επιχειρηματολογήσω υπέρ του. Σκέφτομαι, βέβαια, ότι μπορεί τελικά να είναι και χρήσιμο να κάνουμε τόσο φανερό στα παιδιά το τι τα περιμένει. Τα στέλνουμε εκεί έξω πιο οπλισμένα. Ή μήπως πιο απελπισμένα;Μια Εκπαιδευτικός (προς το παρόν)
Ένα εξαιρετικό κείμενο ( http://www.alfavita.gr/ank_b/ank15_5_10_1519.php ):*******Νίνα Γεωργιάδου[/b]