Έκθεση Γ' Λυκείου. Τράπεζα θεμάτων

[panos2]

Στεναχωριέμαι που υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δεν βλέπουν τι ενόχλησε στο θέμα της Εκθεσης. Δεν αναφέρεται στο ¨γηράσκω αεί διδασκόμενος" ούτε για την φυσική/πνευματική ανάγκη του ανθρώπου να μορφώνεται/καλλιεργείται καθ'όλη την διάρκεια της ζωής του. Το θέμα δεν έχει καμία σχέση με τις ανθρωπιστικές αξίες της μόρφωσης. Στο ξεκίνημα ορίζεται η αυτομόρφωση ως "αποφασιστική συμβολή στην επαγγελματική και εκαπιδευτική κατάρτιση" . Θεωρεί και παρουσιάζει ως δεδομένα εικασίες του τύπου "ο άνθρωπος θα αλλάζει 2-3 επαγγέλματα στον εργασιακό του βίο" , καταργεί την έννοια δασκάλου-μαθητή και φέρνει την έννοια εκαπιδευτή-εκπαιδευόμενου.  Οταν μιλά για "άτομα των σύγχρονων κοινωνιών" εννοεί τους απλούς εργαζόμενους η εργάτες οι οποίοι "οφείλουν" να τρέχουν (και να πληρώνουν) από επάγγελμα σε επάγγελμα  για να μην μείνουν άνεργοι.
 Και σε τελική ανάλυση ρε παιδιά μόνο εγώ βλέπω την ΓΑΙΔΟΥΡΙΑ και την απροκάλυπτη πολιτική προπαγάνδα του να εντυπώνεις στο μυαλό 80000 17άρηδων -που αγωνιούν να είναι "εντός θέματος" - τις υπο αίρεση απόψεις μίας υπουργού; Τους λένε κοιτάξτε τι σας περιμένει, αναλύστε το κιόλας!

Πράγματι, έτσι είναι! Και θα κάνουν καλά να το αναλύσουν! Κέρδος έχουν...
Συγνώμη για το απότομο ύφος μου...

[PDE ads]

[Pixie]

Ένα εξαιρετικό κείμενο ( http://www.alfavita.gr/ank_b/ank15_5_10_1519.php ):

*******

  

Πανελλήνιες εξετάσεις - Ανακοινοποίηση στο ορθόν

 

Αποστέλλονται εκ νέου τα θέματα της Νεοελληνικής Γλώσσας, μετά από διόρθωση των λανθασμένων ή ασαφών σημείων από την Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων.

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

 

ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ΄ ΤΑΞΗΣ 2010

ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ:

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΟ

Με τον όρο αυτομόρφωση δεν  περιγράφουμε πλέον τη σύνθετη διαδικασία για την αποκόμιση γνώσης, την καλλιέργεια του νου, της ευαισθησίας, της κριτικής ικανότητας, της ιστορικής μνήμης  και της ανθρωπιστικής στάσης απέναντι στα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα της εποχής. Ούτε βέβαια «ο δικός μας όρος αυτομόρφωση» σχετίζεται κατά διάνοια με τη χαρά που δίνει η ποίηση όταν το ποίημα δεν τεμαχίζεται σε ανατομικό τραπέζι λεκτικού κατατεμαχισμού, αυθαίρετων εικασιών, και εξίσου αυθαίρετων ‘εμβριθών αναλύσεων’. Ούτε βέβαια ο «δικός μας όρος αυτομόρφωση» έχει καμιά σχέση με τη δημιουργική ανάγνωση της ιστορίας για να αποκομίσει κανείς  συλλογική μνήμη για την πορεία της ανθρωπότητας. Και σε καμιά περίπτωση μη θεωρήσεις, ω υποψήφιε, πως όταν εμείς λέμε «αυτομόρφωση» εννοούμε το ταξίδι στο όνειρο μέσα από τη γραφίδα του Μαρκές, την αναδρομή στον καθημερινό πόνο μέσα από την πένα του Παπαδιαμάντη ή πολύ περισσότερο την αφύπνιση μέσα από τη δημιουργική ανάγνωση πολιτικών κειμένων. Είμαστε απολύτως βέβαιοι πως, μέσα στην άχαρη  ζωή που σου σχεδιάσαμε, δεν θα βρίσκεις πια χρόνο για «το μοιρολόϊ της φώκιας», την «Ιθάκη», ενώ τον «έρωτα στα χρόνια της χολέρας» - τι πιο ρεαλιστικό – δεν θα τον διαβάζεις, θα τον ζεις,  περισσότερο ως χολέρα και λιγότερο ως έρωτα.

«Ο δικός μας όρος αυτομόρφωση»   της οποίας θεμελιώδης κινητήρια δύναμη είναι, αφενός ο ίδιος ο απελπισμένος άνθρωπος, ο οποίος, έχοντας επίγνωση των αναγκών του για μια θέση στον οδοντωτό ήλιο και των ‘επιθυμιών’ που εμείς πάλι, με συνέπεια του υποβάλαμε και αφετέρου η συστηματική εξυπηρέτηση του επιχειρηματικού δαιμόνιου που με ισάξια συνέπεια εξυπηρετούμε, σε σπρώχνει ήδη από τα πολύ τρυφερά σου χρόνια από την αλάνα στο φροντιστήριο, στο κέντρο ξένων γλωσσών, στο ινστιτούτο πληροφορικής. «Ο δικός μας όρος αυτομόρφωση» καλείται να συμβάλει έτσι αποφασιστικά δαπανηρά για τον πενιχρό οικογενειακό προϋπολογισμό και ισοπεδωτικά για τον ελεύθερο χρόνο που χρειάζεσαι το παιδί και μετέπειτα νέος για να παίξει, να σκεφτεί, να διερωτηθεί, να ερωτευτεί, στην πορεία της εκπαιδευτικής του εργαλειοποίησης και της επαγγελματικής σου απεγνωσμένης περιπλάνησης. Σε αυτή την ατομική, και πολλές φορές εξαιρετικά δύσκολη, πορεία κατάκτησης νέων κατακερματισμένων, ελεγχόμενων και απόλυτα εξειδικευμένων πληροφοριών, δεν ενεργεί μόνος του, όπως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε με βάση το πρώτο συνθετικό της λέξης αυτο-μόρφωση, αλλά με τη δική μας συστηματική παρέμβαση, προκειμένου να αυτο-ενοχοποιείται ο εκ της ανέχειας στερούμενος την αυτο-μόρφωση και να εκλαμβάνει την ανεργία ως ατομική ανικανότητα  και όχι ως συνέπεια συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών..  

Ο άνθρωπος δεν δραστηριοποιείται μέσα σε ένα κοινωνικό κενό, αλλά μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο , ως γνωστόν, στη σημερινή ιδιαίτερα συγκυρία, χειμάζεται από τη φτώχεια, την εργασιακή οπισθοδρόμηση και το συλλογικό θυμό.  

[desperino]

Προσπαθώντας να γράψω το θέμα ,έστω να κάνω ένα σχεδιάγραμμα (που να καθρεφτίζει τις σκέψεις μου εννοείται,όχι τα κλισέ,τα οποία ούτως ή  άλλως δεν τα διδάσκω στα παιδιά) τα βρήκα δύσκολα!Το ίδιο πιστεύω και όποιος μαθητής θα ήθελε να γράψει κάτι έξω από αυτά που δίνει το αρχικό κείμενο.

Θεωρητικά ο μαθητής  θα μπορούσε   να μην ταυτιστεί με τη σκοπιά που βλέπει την αυτομόρφωση το κείμενο της Κορωναίου-από τη στιγμή  μάλιστα που τους ζητούν άρθρο,δηλ. έκφραση προσωπικών απόψεων πάνω σε ένα ζήτημα της επικαιρότητας.Και πρώτα απ΄όλα θα μπορούσαν να μην συμφωνήσουν με τον ορισμό της έννοιας.

Αυτομορφώνομαι τι σημαίνει; Ο Μακρυγιάννης ήταν αυτομορφωμένος;Όσοι πηγαίνουν σχολείο στη δύση της ζωής τους και έρχονται σε επαφή με λογοτεχνίες , τέχνες , έστω και νέες τεχνολογίες,όταν πια το σχολείο δεν είναι υποχρεωτικό είναι αυτομορφούμενοι(!);  
Προφανώς ναι.

Το αρχικό κείμενο όμως κατηύθυνε προς τη δια βίου μάθηση ως πρϋπόθεση για να μετάσχει κάποιος  στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας ,να μην τα ξαναλέμε.
Τα παιδιά νομίζω ότι θα εγκλωβιστούν σε συνταγές και θα αναμασήσουν το αρχικό κείμενο.
Άσε δε που ,κατά τη γνώμη μου, οι έννοιες αυτομόρφωση και δια βίου μάθηση είναι διαφορετικές.

Το θέμα είναι δύσκολο ,αν κάποιος το δει σοβαρά. Θα αναμείνουμε τις οδηγίες και τις βαθμολογίες… με αγωνία,γιατί πιστεύω ότι και με τη διόρθωση δεν θα είναι τόσο απλά τα πράγματα.

[tihea]

Συμφωνώ κι εγώ με τις παρατηρήσεις από τις συναδέλφους παραπάνω... (Ήμουν "εκθεσού φροντιστού" για χρόνια... έκανα πολλούς μαθητές από 08 τη μια χρονιά να γράφουν 16 την επόμενη... κοκ.. Το πρόβλημα μ' έχει απασχολήσει και το έχω ψάξει από πολλές μεριές...). Στο προκείμενο τώρα: Πέραν των ιδεολογικών ενστάσεων που διατηρώ σε σχέση με τα φετινά θέματα, θέλω να σημειώσω κάτι αναφορικά προς την αναγνώριση της μεθόδου ανάπτυξης της τελευταίας παραγράφου (ζήτημα

[PDE ads]

[desperino]

Πιο συγκεκριμένα, στη θ.π. εκφέρεται η άποψη πως η εκπαίδευση σήμερα δε νοείται ως μετάδοση γνώσεων από γενιά σε γενιά. Στις λεπτομέρειες, όμως, έπειτα δεν πείθει όταν προσπαθεί να επεξηγήσει πως νοείται εν τέλει η εκπαίδευση σήμερα. Και τούτο γιατί επαναλαμβάνει ότι η εκπαίδευση είναι το αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές μαζί με όλα τα άλλα που αναφέρει συμπληρωματικά, τα οποία ούτως ή άλλως λειτουργούν συμπληρωματικά κατά την εκπαιδευτική διαδικασία σε κάθε εποχή και δεν αποτελούν καινοτομία της δικής μας

Ναι,αλλά αυτό δεν έχει σχέση με τον τρόπο ανάπτυξης της παραγράφου,αλλά με την αξιολόγηση του επιχειρήματος .

[lpap]

Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι ο σύζυγός μου κι εγώ είμαστε και οι δύο «εξελίξιμοι», «ευπροσάρμοστοι» και «νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών», με την έννοια ότι έχουμε ήδη αλλάξει επαγγέλματα, εγώ δύο και εκείνος τρία, στην ηλικία των 40-45 ετών. Δολέψαμε πολύ και στον ιδιωτικό τομέα, και στο δημόσιο, και σαν ελεύθεροι επαγγελματίες. Και είμαι θλιμμένη βλέποντας ότι, αυτό που κάναμε εμείς εξ’ανάγκης, προωθείται σαν επιθυμητή εργασία φιλοσοφία και στάση ζωής.

Μάλιστα, εμείς σταθήκαμε τυχεροί. Εκτός από το ότι αγαπάμε και τα νέα μας επαγγέλματα, είχαμε τη μόρφωση, τις κλίσεις, την αντοχή και κάποιους πόρους που μας επέτρεψαν να κάνουμε τις αλλαγές αυτές. Γιατί κάθε τέτοια μετάβαση δεν είναι ανώδυνη. Περνούν τουλάχιστον 1-2 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων η νέα δουλειά δεν αποδίδει αρκετά για να ζει κανείς, ή χρειάζεται εξαιρετική αφοσίωση σε χρόνο και ενέργεια για να «πάρει μπρος», συνοδευμένη από τη φυσιολογική αγωνία κάθε πρωτάρη σε ένα νέο εγχείρημα.

Δυστυχώς, οι φάσεις αυτές, εφόσον δε γίνονται όταν κανείς είναι πολύ νέος πια, συμπίπτουν με άλλες φάσεις τις ζωής που ίσως θεωρούνται ασήμαντες από μερικούς, όπως το να γεννά κανείς παιδιά, να τα μεγαλώνει, να φροντίζει γονείς που χάνουν τις δυνάμεις τους. Αλλά επειδή αυτά είναι επιχειρήματα που προφανώς δεν ενδιαφέρουν τους τεχνοκράτες που προωθούν αυτές τις ιδέες, θα μιλήσω από τη σκοπιά του εργασιακού χώρου.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για ένα εργαζόμενο, από το να βλέπει, μετά από 4-5 χρόνια σε μια δουλειά, ότι, τη στιγμή που πια αποκτά την εμπειρία και τις δεξιότητες που τον κάνουν να δουλεύει καλύτερα, θεωρείται παθητικό για μια εταιρία που κομπάζει ότι «ο μέσος όρος ηλικίας των υπαλλήλων μας είναι τα 30 έτη», ή που θεωρεί ότι «μάλλον για να μένει σ’εμάς τόσον καιρό δε θα είναι αρκετά τολμηρός και ενεργητικός (!)», ή που θέλει, τελικά, να μειώσει το κόστος προσλαμβάνοντας κάποιον νεώτερο με τα μισά χρήματα. Γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που τον αναγκάζουν να αλλάξει «εργασιακή ταυτότητα», και όχι η υποβάθμιση των δεξιοτήτων του, που στο κάτω κάτω εύκολα θα μπορούσε να διορθωθεί. Τη στιγμή , λοιπόν, που θα μπορούσε να είναι πιο αποδοτικός και να βοηθήσει και τους καινούριους με την εμπειρία του, βελτιώνοντας έτσι και την ποιότητα της παραγωγής, αναγκάζεται να επανεφεύρει τον εαυτό του και να ξεκινήσει από την αρχή. Το αποτέλεσμα, πέρα από το προσωπικό κόστος για τον ίδιο, είναι αρνητικό και για τις ίδιες τις επιχειρήσεις, που στην ουσία δουλεύουν συνέχεια με νεοεκπαιδευόμενο προσωπικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτή είναι και μια «μαύρη τρύπα» για την παραγωγικότητα και την ποιότητα, η οποία μου κάνει εντύπωση που παραμένει ασχολίαστη...

Ανάμεσα στον «έλληνα τεμπέλη που θέλει να τρυπώσει σε μια θεσούλα στο δημόσιο για να ξύνεται» και στο «στέλεχος πολυεθνικής με 5 πτυχία που δουλεύει  14 ώρες την ημέρα και αλλάζει δουλειά κάθε 3 χρόνια», υπάρχει μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων, ικανών και ευσυνείδητων, που θέλουν να δουλεύουν και να προσφέρουν. Που θέλουν να φτάσουν σ’εκείνο το σημείο εμπερίας στη δουλειά τους που να μπορούν πια να δουλεύουν με μια σχετική ευκολία, ώστε να έχουν το χρόνο να δημιουργήσουν και καινούρια πράγματα, να τα μεταδώσουν, να αγαπούν τη δουλειά τους, να τους μένει και λίγη ενέργεια για να ασχοληθούν με την οικογένεια, την τέχνη, οτιδήποτε τέλος πάντων τους κάνει καλύτερους. Αυτούς τους εργαζόμενους τους καίμε, ή, στην καλύτερη περίπτωση δεν τους εκμεταλλευόμαστε. Και σίγουρα δεν είναι το μοντέλο που προωθούμε. Τι λέμε στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα; «Έχε υπόψη σου ότι θα χρειαστεί σίγουρα να αλλάξεις 2-3 επαγγέλματα. Κι επειδή τη μόρφωση για να το κάνεις αυτό είναι αμφίβολο αν μπορούμε εμείς να στη δώσουμε, κοίταξε να «αυτομορφωθείς», μπας και μπορέσεις να επιβιώσεις.»
 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αυτομόρφωση - και η δια βίου μάθηση - είναι μια από τις σπουδαιότερες δεξιότητες, που βοήθησε τον άνθρωπο  να επιβιώσει, που μας είναι σε όλους απαραίτητη είτε την κάνουμε για προσωπική μας καλλιέργεια και ευχαρίστηση είτε για επαγγελματικούς λόγους. Πάντα υπήρχε, απλά δεν της δίναμε ιδιαίτερο όνομα. Και ούτε είναι απαραίτητα κακό να αλλάζει κανείς επάγγελμα. Ο συνδυασμός όμως αυτών των δύο σ’αυτό το θέμα περνάει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα. Μπορεί το μήνυμα αυτό εγώ να το πήρα παθαίνοντας, αλλά τουλάχιστον δε με έβαλε και κανένας να επιχειρηματολογήσω υπέρ του. Σκέφτομαι, βέβαια, ότι μπορεί τελικά να είναι και χρήσιμο να κάνουμε τόσο φανερό στα παιδιά το τι τα περιμένει. Τα στέλνουμε εκεί έξω πιο οπλισμένα. Ή μήπως πιο απελπισμένα;

Μια Εκπαιδευτικός (προς το παρόν)

[tihea]

Πιο συγκεκριμένα, στη θ.π. εκφέρεται η άποψη πως η εκπαίδευση σήμερα δε νοείται ως μετάδοση γνώσεων από γενιά σε γενιά. Στις λεπτομέρειες, όμως, έπειτα δεν πείθει όταν προσπαθεί να επεξηγήσει πως νοείται εν τέλει η εκπαίδευση σήμερα. Και τούτο γιατί επαναλαμβάνει ότι η εκπαίδευση είναι το αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές μαζί με όλα τα άλλα που αναφέρει συμπληρωματικά, τα οποία ούτως ή άλλως λειτουργούν συμπληρωματικά κατά την εκπαιδευτική διαδικασία σε κάθε εποχή και δεν αποτελούν καινοτομία της δικής μας

Ναι,αλλά αυτό δεν έχει σχέση με τον τρόπο ανάπτυξης της παραγράφου,αλλά με την αξιολόγηση του επιχειρήματος .

Συγγνώμη αλλά στο περιεχόμενο στηριζόμαστε, στο "τι μας λέει" η παράγραφος, για να αναγνωρίσουμε και τον τρόπο που αναπτύσσεται. Τρόπος ανάπτυξης, πορεία συλλογισμού  και αξιολόγησή του είναι μεταξύ τους στοιχεία αλληλένδετα.

[swtia]

ουτε σημερα θα ελαττωσω το τσιγαρο !!!
βαλατε σκοπο σας να με σκασετε!!! ε, δεν θα το πετυχετε !!! χαχα

παντως τα παιδια "χαμπαρι "  δεν πηραν. Ουτε προπαγανδα ειδαν ουτε τιποτα απο εργασιακες σχεσεις τους ενοχλησαν,....ολα καλα τα ειδαν.
" ηταν πολυ βατο !!
 πολυ ευκολο θεμα επεσε" εμεις περιμεναμε οικονομια, οικολογια κλπ (καλα αυτα περιμεναν και οι του pde !!) αλλα τελικα εβαλαν ευκολο"
 "γραψαμε, γραψαμε...."

αυτο ενδιαφερει τα παιδια. Να γραψουν. Αυτη ειναι η πραγματικοτητα.
μειωσεις θεσεων, μισθων, επαγγελματικη αποκατασταση, ερχονται μετα. απολυτως φυσιολογικο. εχουν τον αυθορμητισμο και τη χαρα της νιοτης. τη δυναμη πως θα αγωνιστουν. τη θεληση, το θαρρος την αισιοδοξια.
και μεις? τρωγομαστε γιατι τη "δια βιου εκπ/ση".

αναρωτιεμαι αυτος ο  Durkheim τελικα αναψε τη φωτια με την αυτομορφωση 1 αιωνα πριν και τωρα 14/5/2010 φαινονται τα αποτελεσματα.

επικαιρο θεμα δε θελαμε? να το ηρθε....!
σε αντιθετη περιπτωση θα λεγαμε "τι βλακεια" βαλανε?....

και η Π.Ε.Φ. στη κοσμαρα της :  " στα πλαισια των δυνατοτητων των μαθητων"

++++

εγω αναφερθηκα στις εργασιακες σχεσεις γιατι μονο ετσι μπορω να εξηγησω το σάλο με το θεμα της εκθεσης !!

η καθηγητρια στο κειμενο (που δεν σου ανοιγει) ελεγε οτι ντρεπεται να διδαξει Αντιγονη, επιταφιο κλπ
εγω παλι ντραπηκα που το διαβασα.
ειλικρινα, δεν ξερω πόσο λαθος ειμαι τελικα!
συγγνωμη απ'ολους.

+++++

[panos2]

Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι ο σύζυγός μου κι εγώ είμαστε και οι δύο «εξελίξιμοι», «ευπροσάρμοστοι» και «νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών», με την έννοια ότι έχουμε ήδη αλλάξει επαγγέλματα, εγώ δύο και εκείνος τρία, στην ηλικία των 40-45 ετών. Δολέψαμε πολύ και στον ιδιωτικό τομέα, και στο δημόσιο, και σαν ελεύθεροι επαγγελματίες. Και είμαι θλιμμένη βλέποντας ότι, αυτό που κάναμε εμείς εξ’ανάγκης, προωθείται σαν επιθυμητή εργασία φιλοσοφία και στάση ζωής.


Μάλιστα, εμείς σταθήκαμε τυχεροί. Εκτός από το ότι αγαπάμε και τα νέα μας επαγγέλματα, είχαμε τη μόρφωση, τις κλίσεις, την αντοχή και κάποιους πόρους που μας επέτρεψαν να κάνουμε τις αλλαγές αυτές. Γιατί κάθε τέτοια μετάβαση δεν είναι ανώδυνη. Περνούν τουλάχιστον 1-2 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων η νέα δουλειά δεν αποδίδει αρκετά για να ζει κανείς, ή χρειάζεται εξαιρετική αφοσίωση σε χρόνο και ενέργεια για να «πάρει μπρος», συνοδευμένη από τη φυσιολογική αγωνία κάθε πρωτάρη σε ένα νέο εγχείρημα.

Δυστυχώς, οι φάσεις αυτές, εφόσον δε γίνονται όταν κανείς είναι πολύ νέος πια, συμπίπτουν με άλλες φάσεις τις ζωής που ίσως θεωρούνται ασήμαντες από μερικούς, όπως το να γεννά κανείς παιδιά, να τα μεγαλώνει, να φροντίζει γονείς που χάνουν τις δυνάμεις τους. Αλλά επειδή αυτά είναι επιχειρήματα που προφανώς δεν ενδιαφέρουν τους τεχνοκράτες που προωθούν αυτές τις ιδέες, θα μιλήσω από τη σκοπιά του εργασιακού χώρου.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για ένα εργαζόμενο, από το να βλέπει, μετά από 4-5 χρόνια σε μια δουλειά, ότι, τη στιγμή που πια αποκτά την εμπειρία και τις δεξιότητες που τον κάνουν να δουλεύει καλύτερα, θεωρείται παθητικό για μια εταιρία που κομπάζει ότι «ο μέσος όρος ηλικίας των υπαλλήλων μας είναι τα 30 έτη», ή που θεωρεί ότι «μάλλον για να μένει σ’εμάς τόσον καιρό δε θα είναι αρκετά τολμηρός και ενεργητικός (!)», ή που θέλει, τελικά, να μειώσει το κόστος προσλαμβάνοντας κάποιον νεώτερο με τα μισά χρήματα. Γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που τον αναγκάζουν να αλλάξει «εργασιακή ταυτότητα», και όχι η υποβάθμιση των δεξιοτήτων του, που στο κάτω κάτω εύκολα θα μπορούσε να διορθωθεί.
Τη στιγμή , λοιπόν, που θα μπορούσε να είναι πιο αποδοτικός και να βοηθήσει και τους καινούριους με την εμπειρία του, βελτιώνοντας έτσι και την ποιότητα της παραγωγής, αναγκάζεται να επανεφεύρει τον εαυτό του και να ξεκινήσει από την αρχή. Το αποτέλεσμα, πέρα από το προσωπικό κόστος για τον ίδιο, είναι αρνητικό και για τις ίδιες τις επιχειρήσεις, που στην ουσία δουλεύουν συνέχεια με νεοεκπαιδευόμενο προσωπικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτή είναι και μια «μαύρη τρύπα» για την παραγωγικότητα και την ποιότητα, η οποία μου κάνει εντύπωση που παραμένει ασχολίαστη...

Ανάμεσα στον «έλληνα τεμπέλη που θέλει να τρυπώσει σε μια θεσούλα στο δημόσιο για να ξύνεται» και στο «στέλεχος πολυεθνικής με 5 πτυχία που δουλεύει  14 ώρες την ημέρα και αλλάζει δουλειά κάθε 3 χρόνια», υπάρχει μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων, ικανών και ευσυνείδητων, που θέλουν να δουλεύουν και να προσφέρουν. Που θέλουν να φτάσουν σ’εκείνο το σημείο εμπερίας στη δουλειά τους που να μπορούν πια να δουλεύουν με μια σχετική ευκολία, ώστε να έχουν το χρόνο να δημιουργήσουν και καινούρια πράγματα, να τα μεταδώσουν, να αγαπούν τη δουλειά τους, να τους μένει και λίγη ενέργεια για να ασχοληθούν με την οικογένεια, την τέχνη, οτιδήποτε τέλος πάντων τους κάνει καλύτερους.

Αυτούς τους εργαζόμενους τους καίμε, ή, στην καλύτερη περίπτωση δεν τους εκμεταλλευόμαστε. Και σίγουρα δεν είναι το μοντέλο που προωθούμε. Τι λέμε στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα; «Έχε υπόψη σου ότι θα χρειαστεί σίγουρα να αλλάξεις 2-3 επαγγέλματα. Κι επειδή τη μόρφωση για να το κάνεις αυτό είναι αμφίβολο αν μπορούμε εμείς να στη δώσουμε, κοίταξε να «αυτομορφωθείς», μπας και μπορέσεις να επιβιώσεις.»
 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αυτομόρφωση - και η δια βίου μάθηση - είναι μια από τις σπουδαιότερες δεξιότητες, που βοήθησε τον άνθρωπο  να επιβιώσει, που μας είναι σε όλους απαραίτητη είτε την κάνουμε για προσωπική μας καλλιέργεια και ευχαρίστηση είτε για επαγγελματικούς λόγους. Πάντα υπήρχε, απλά δεν της δίναμε ιδιαίτερο όνομα. Και ούτε είναι απαραίτητα κακό να αλλάζει κανείς επάγγελμα. Ο συνδυασμός όμως αυτών των δύο σ’αυτό το θέμα περνάει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα. Μπορεί το μήνυμα αυτό εγώ να το πήρα παθαίνοντας, αλλά τουλάχιστον δε με έβαλε και κανένας να επιχειρηματολογήσω υπέρ του. Σκέφτομαι, βέβαια, ότι μπορεί τελικά να είναι και χρήσιμο να κάνουμε τόσο φανερό στα παιδιά το τι τα περιμένει. Τα στέλνουμε εκεί έξω πιο οπλισμένα. Ή μήπως πιο απελπισμένα;
Μια Εκπαιδευτικός (προς το παρόν)

Μπράβο!
Ένα κείμενο, που περιγράφει εύστοχα και καθαρά την ελληνική πραγματικότητα, χωρίς υπερβολές και απλά αληθινό...
Ένα κείμενο, που πρέπει προσεκτικά να διαβάσουν οι νεότεροι, οι μελλοντικοί "τσιγγάνοι τού εργασιακού χώρου".

Επίσης, καλό είναι, να προωθηθεί αυτό το κείμενο σ' αυτούς που παίρνουν αποφάσεις για εμάς, γιατί βρίσκονται μακρυά από την ελληνική πραγματικότητα, αφού το ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος μας αφήνει μόνους με την  ευθύνη απέναντι στους γέροντες γονείς μας, τα τεράστια έξοδα για παροχές υγείας, παιδείας, γέννες..., αντιμέτωπους και την αναλγησία του  ιδιωτικού και δημόσιου τομέα...

Σεβασμός προς την συγγραφέα αυτού του κειμένου...

[Κοράκι]

Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι ο σύζυγός μου κι εγώ είμαστε και οι δύο «εξελίξιμοι», «ευπροσάρμοστοι» και «νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών», με την έννοια ότι έχουμε ήδη αλλάξει επαγγέλματα, εγώ δύο και εκείνος τρία, στην ηλικία των 40-45 ετών. Δολέψαμε πολύ και στον ιδιωτικό τομέα, και στο δημόσιο, και σαν ελεύθεροι επαγγελματίες. Και είμαι θλιμμένη βλέποντας ότι, αυτό που κάναμε εμείς εξ’ανάγκης, προωθείται σαν επιθυμητή εργασία φιλοσοφία και στάση ζωής.

Μάλιστα, εμείς σταθήκαμε τυχεροί. Εκτός από το ότι αγαπάμε και τα νέα μας επαγγέλματα, είχαμε τη μόρφωση, τις κλίσεις, την αντοχή και κάποιους πόρους που μας επέτρεψαν να κάνουμε τις αλλαγές αυτές. Γιατί κάθε τέτοια μετάβαση δεν είναι ανώδυνη. Περνούν τουλάχιστον 1-2 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων η νέα δουλειά δεν αποδίδει αρκετά για να ζει κανείς, ή χρειάζεται εξαιρετική αφοσίωση σε χρόνο και ενέργεια για να «πάρει μπρος», συνοδευμένη από τη φυσιολογική αγωνία κάθε πρωτάρη σε ένα νέο εγχείρημα.

Δυστυχώς, οι φάσεις αυτές, εφόσον δε γίνονται όταν κανείς είναι πολύ νέος πια, συμπίπτουν με άλλες φάσεις τις ζωής που ίσως θεωρούνται ασήμαντες από μερικούς, όπως το να γεννά κανείς παιδιά, να τα μεγαλώνει, να φροντίζει γονείς που χάνουν τις δυνάμεις τους. Αλλά επειδή αυτά είναι επιχειρήματα που προφανώς δεν ενδιαφέρουν τους τεχνοκράτες που προωθούν αυτές τις ιδέες, θα μιλήσω από τη σκοπιά του εργασιακού χώρου.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για ένα εργαζόμενο, από το να βλέπει, μετά από 4-5 χρόνια σε μια δουλειά, ότι, τη στιγμή που πια αποκτά την εμπειρία και τις δεξιότητες που τον κάνουν να δουλεύει καλύτερα, θεωρείται παθητικό για μια εταιρία που κομπάζει ότι «ο μέσος όρος ηλικίας των υπαλλήλων μας είναι τα 30 έτη», ή που θεωρεί ότι «μάλλον για να μένει σ’εμάς τόσον καιρό δε θα είναι αρκετά τολμηρός και ενεργητικός (!)», ή που θέλει, τελικά, να μειώσει το κόστος προσλαμβάνοντας κάποιον νεώτερο με τα μισά χρήματα. Γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που τον αναγκάζουν να αλλάξει «εργασιακή ταυτότητα», και όχι η υποβάθμιση των δεξιοτήτων του, που στο κάτω κάτω εύκολα θα μπορούσε να διορθωθεί. Τη στιγμή , λοιπόν, που θα μπορούσε να είναι πιο αποδοτικός και να βοηθήσει και τους καινούριους με την εμπειρία του, βελτιώνοντας έτσι και την ποιότητα της παραγωγής, αναγκάζεται να επανεφεύρει τον εαυτό του και να ξεκινήσει από την αρχή. Το αποτέλεσμα, πέρα από το προσωπικό κόστος για τον ίδιο, είναι αρνητικό και για τις ίδιες τις επιχειρήσεις, που στην ουσία δουλεύουν συνέχεια με νεοεκπαιδευόμενο προσωπικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτή είναι και μια «μαύρη τρύπα» για την παραγωγικότητα και την ποιότητα, η οποία μου κάνει εντύπωση που παραμένει ασχολίαστη...

Ανάμεσα στον «έλληνα τεμπέλη που θέλει να τρυπώσει σε μια θεσούλα στο δημόσιο για να ξύνεται» και στο «στέλεχος πολυεθνικής με 5 πτυχία που δουλεύει  14 ώρες την ημέρα και αλλάζει δουλειά κάθε 3 χρόνια», υπάρχει μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων, ικανών και ευσυνείδητων, που θέλουν να δουλεύουν και να προσφέρουν. Που θέλουν να φτάσουν σ’εκείνο το σημείο εμπερίας στη δουλειά τους που να μπορούν πια να δουλεύουν με μια σχετική ευκολία, ώστε να έχουν το χρόνο να δημιουργήσουν και καινούρια πράγματα, να τα μεταδώσουν, να αγαπούν τη δουλειά τους, να τους μένει και λίγη ενέργεια για να ασχοληθούν με την οικογένεια, την τέχνη, οτιδήποτε τέλος πάντων τους κάνει καλύτερους. Αυτούς τους εργαζόμενους τους καίμε, ή, στην καλύτερη περίπτωση δεν τους εκμεταλλευόμαστε. Και σίγουρα δεν είναι το μοντέλο που προωθούμε. Τι λέμε στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα; «Έχε υπόψη σου ότι θα χρειαστεί σίγουρα να αλλάξεις 2-3 επαγγέλματα. Κι επειδή τη μόρφωση για να το κάνεις αυτό είναι αμφίβολο αν μπορούμε εμείς να στη δώσουμε, κοίταξε να «αυτομορφωθείς», μπας και μπορέσεις να επιβιώσεις.»
 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αυτομόρφωση - και η δια βίου μάθηση - είναι μια από τις σπουδαιότερες δεξιότητες, που βοήθησε τον άνθρωπο  να επιβιώσει, που μας είναι σε όλους απαραίτητη είτε την κάνουμε για προσωπική μας καλλιέργεια και ευχαρίστηση είτε για επαγγελματικούς λόγους. Πάντα υπήρχε, απλά δεν της δίναμε ιδιαίτερο όνομα. Και ούτε είναι απαραίτητα κακό να αλλάζει κανείς επάγγελμα. Ο συνδυασμός όμως αυτών των δύο σ’αυτό το θέμα περνάει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα. Μπορεί το μήνυμα αυτό εγώ να το πήρα παθαίνοντας, αλλά τουλάχιστον δε με έβαλε και κανένας να επιχειρηματολογήσω υπέρ του. Σκέφτομαι, βέβαια, ότι μπορεί τελικά να είναι και χρήσιμο να κάνουμε τόσο φανερό στα παιδιά το τι τα περιμένει. Τα στέλνουμε εκεί έξω πιο οπλισμένα. Ή μήπως πιο απελπισμένα;

Μια Εκπαιδευτικός (προς το παρόν)

Συγχαρητήρια το καταπληκτικό κείμενό σας!!! Φοβάμαι όμως ότι αυτή δεν είναι πλέον μόνο η ελληνική, αλλά και η παγκόσμια πραγματικότητα.

[LK]

Ένα εξαιρετικό κείμενο ( http://www.alfavita.gr/ank_b/ank15_5_10_1519.php ):

*******

Νίνα Γεωργιάδου[/b]

Εξαιρετικά, όπως πάντα, τα σχόλια της συναδέλφου.

[para5]

Και από μένα συγχαρητήρια στη συνάδελφο lpap. Περιέγραψε καταπληκτικά την σύγχρονη παγκόσμια (και όχι μόνο ελληνική) πραγματικότητα. Οι όροι κλειδί στον εργασιακό βίο είναι πλέον η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα.

Αλλά δε μπορώ να δεχτώ και ότι είμαστε "τσιγγάνοι τού εργασιακού χώρου", όπως γράφει ο panos2. Ποτέ δεν ένιωσα έτσι κι ας έχω αλλάξει ουκ ολίγους εργασιακούς χώρους. Δεν χρειάζεται τόση απαισιοδοξία άλλο πια. Η αλλαγή επαγγέλματος έχει και τα θετικά της. Γιατί να μην αποτελεί ανανέωση και προσπάθεια για προσωπική και οικονομική βελτίωση; Γιατί πρέπει να είναι αναγκαία κάτι αρνητικό; Γιατί είναι προτιμητέα επιλογή ο βαριεστημένος 55άρης που έχει μείνει κολλημένος πίσω από ένα γραφείο 30 χρόνια και περιμένει απλά να βγει στη σύνταξη; Μήπως πολλοί έχουμε μεγαλώσει με το μοντελάκι ένα πτυχίο ένα επάγγελμα και τώρα που δεν μας βγαίνει η συνταγή αντιδρούμε; Στη βορειοδυτική Ευρώπη (που οκ υπάρχουν ακόμη δουλειές) οι άνθρωποι αλλάζουν επάγγελμα για λόγους που εδώ ούτε καν τους φανταζόμαστε, όπως αναζήτηση ενδιαφέροντος, δημιουργικότητας και καλύτερων συναδελφικών σχέσεων και όχι μόνο για περισσότερα χρήματα. Δε μένουν καθηλωμένοι σε μία δουλειά, απλά επειδή έτυχε να τη βρουν (ή να τους τη βρουν όπως συμβαίνει κατά κόρον εδώ).

Μήπως πρέπει εμείς να αρχίσουμε επιτέλους να βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς; Η αντίδραση με λάβαρο μία παρωχημένη μετεφηβική επαναστατικότητα που διαρκεί για δύο και πλέον δεκαετίες της ενήλικης ζωής μας δεν βλέπω να μας έχει βοηθήσει και πολύ. Τουναντίον. Απλά αναπαράγει/αναπαράγουμε ιδέες της (κατ' εμέ) σούπερ διεφθαρμένης μετα-πολυτεχνειακής γενιάς που ευθύνεται για την παρούσα ελληνική θλίψη. Μήπως η λύση είναι μια αξιοπρεπής αποδοχή και ευελιξία στα νέα δεδομένα; Μέσα σε αυτό το περιβάλλον νομίζω ότι εντάσσεται και το φετινό θέμα της έκθεσης. Γιατί να φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Αυτή την κατάσταση θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι νέων των Πανελληνίων μετά το πτυχίο τους και καλό θα είναι να είναι προϊδεασμένοι. Για να μπορούν αύριο να βγουν με αισιοδοξία και δύναμη στην αγορά εργασίας και να μην το βάλουν κάτω όταν χρειαστεί να "αυτομορφωθούν".

[φρουφρού]

Δε νομίζω ότι υπάρχει καμιά διαφωνία για τη μόρφωση καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου. Ούτε για τις ιδανικές περιπτώσεις αλλαγής επαγγέλματος για λόγους ανανέωσης, δημιουργικότητας και αποκαθήλωσης από τη μακροχρόνια εργασιακή ρουτίνα.

Αλλά είμαστε σε θέση να διακρίνουμε ότι δε ζούμε σε έναν κόσμο όμορφο, αγγελικά πλασμένο, που κινείται με βάση τις επιθυμίες μας και τις ανάγκες μας... Επειδή η νέα εργασιακη πραγματικότητα επιβάλλει νέες εργασιακές συνθήκες, δε θα τα εξωρραΐζουμε κιόλας μήπως αισθανθούμε καλύτερα για την αναλωσιμότητά μας...

[espana1936]

Έχεις απόλυτο δίκοι στην προηγμένη καπιταλιστική δύση όπως είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ο εργάτης στη χαλυβουργία της Ρουρ, στα εργοστάσιο της Πεζό, στα ανθρακωρυχεία του