0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Είμαι βαθύτερο το πρόβλημα. Είναι κάποιοι μαθητές τόσο αδιαφοροι; είναι ηλίθιοι; είναι τόσο χαμηλό το πολιτισμικό κεφάλαιο που κουβαλούν από την οικογένειά τους που το σχολείο ουσιαστικά δεν μπορεί να τους προσφέρει τίποτα παρά μονο κοινωνικοποίηση; Αν τους προσφερε το σχολείο ουσιαστική επαγγελματική-τεχνικη εκπαίδευση θα ήταν πολύ καλοί στα τεχνικά λύκεια κι όχι στα ΓΕΛ;
Τον συγκεκριμένο μαθητή δεν έχει νόημα να τον κόψεις τον Ιουνη αφού θα τον περάσεις το Σεπτέμβρη!
Επίσης ένας μαθητής που γράφει σε ένα μάθημα 0-5 σε κάθε διαγώνισμα και είναι ήδη μαθητής Λυκείου (αν και στο Γυμνάσιο δε βλέπω διαφορά) δεν υπάρχει περίπτωση όσες φορές και να τον κόψεις κάποια στιγμή να μάθει τα βασικά στο συγκεκριμένο μάθημα.
Οι προτάσεις σου είναι αξιόλογες και εμένα, τουλάχιστον, με βρίσκουν σύμφωνη. Ωστόσο θα ήθελα να επισημάνω κάτι. Εδώ το κράτος δεν έχει... μαντίλι να κλάψει και πιστεύεις ότι θα ενέκρινε κονδύλια για ενισχυτική στο δημοτικό και νέα βιβλία; Ή, μάλλον, για να το θέσω και γενικότερα... το νοιάζει;
Εκτός από το κλασικό μπλοκάκι του καθηγητή τι άλλο έχετε να προτείνετε σχετικά με την καταγραφή της καθημερινής αξιολόγησης των μαθητών;
Αν συνειδητοποιήσουμε κάποια προβλήματα, στη συγκεκριμένη περίπτωση την έκταση της ημιμάθειας-αμάθειας των μαθητών (αποτέλεσμα της δομής του σχολείου=πολιτική ευθύνη και των στρεβλών νοοτροπιών που αυτή η δομή δημιούργησε στην κοινωνία και στους γονείς-εκπαιδευτικούς-μαθητές) μπορεί να αρχίσει η αντιμετώπιση θεμάτων που ως τώρα τα υποτιμούσαμε (δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο..). Και τι εννοώ: Να μπει στοπ στην αδιαφορία και να πάψουμε να την επιβραβεύουμε. Να κάνουμε σαφείς τις απαιτήσεις μας σε μαθητές και γονείς (κυρίως σε αυτούς). Αλλιώς και η δουλειά μας θα γίνεται σε δυσμενέστερες διδακτικές συνθήκες και θα χρεωνόμαστε την αποτυχία των μαθητών. Να σφίξουμε τα λουριά χωρίς να γινόμαστε αυταρχικοί. Την κατανόηση προς τον μαθητή να την δείχνουμε όταν την αξίζει πραγματικά. "Πρώτα ο φιλότιμος μαθητής".Την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος την ξέρουμε όλοι πιστεύω και τους υπεύθυνους. Όμως, από την πλευρά μας, ας βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους, για να επιβιώσουμε σαν δάσκαλοι μέσα στην "αρένα".