Νέες μέθοδοι πειθαρχίας;

[MAITS]

Και βέβαια δε θα τη δεχόμουνα. Θα φρόντιζα όμως από το σπίτι το παιδί μου να είναι κύριος-α στο σχολείο, να σέβεται και να τον-την σέβονται. Έτσι  θα ήξερα ότι δεν θα υπήρχε καμμιά δικαιολογία για ανάλογο παράπτωμα από τη νηπιαγωγό τουλάχιστο για το δικό μου παιδί. Αν σκέπτονταν και οι υπόλοιποι γονείς έτσι, δε θα συζητούσαμε καν το θέμα, γιατί δεν θα προέκυπτε.

Κάθε παιδί είναι καθρέπτης των γονιών του, όχι των εκπαιδευτικών!
Ο εκπαιδευτικός θα κάνει το μάθημά του για κάποιες ώρες και στην τελική θα πάει σπίτι του!
Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια!
Ο γονιός είναι που έχει το παιδί τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο σπίτι, θα πρέπει να το διαπαιδαγωγήσει και να του διδάξει σεβασμό, ευγένεια και αρχές.
Είναι το πρωταρχικό και κύριο παράδειγμα για το παιδί του!
Αλλά, δυστυχώς, στην Ελλάδα οι πιο πολλοί καταστρώνουν σχέδια και ξοδεύουν φαιά ουσία σε ποιον/ποια θα φορτώσουν το παιδί τους (γιαγιά/παππού, νταντά, θεία, νονά, κουμπάρα κλπ) για να πάνε για καφέ ή ψώνια.
Στην επαρχία είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο (στην Αθήνα ίσως επικρατεί περισσότερη απομόνωση και πρακτικές δυσκολίες)  και το έχω ζήσει και στο σχολείο και στην προσωπική μου ζωή, βλέποντας γνωστούς και συγγενείς.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[PDE ads]

[soul]

Και βέβαια δε θα τη δεχόμουνα. Θα φρόντιζα όμως από το σπίτι το παιδί μου να είναι κύριος-α στο σχολείο, να σέβεται και να τον-την σέβονται. Έτσι  θα ήξερα ότι δεν θα υπήρχε καμμιά δικαιολογία για ανάλογο παράπτωμα από τη νηπιαγωγό τουλάχιστο για το δικό μου παιδί. Αν σκέπτονταν και οι υπόλοιποι γονείς έτσι, δε θα συζητούσαμε καν το θέμα, γιατί δεν θα προέκυπτε.

Κάθε παιδί είναι καθρέπτης των γονιών του, όχι των εκπαιδευτικών!
Ο εκπαιδευτικός θα κάνει το μάθημά του για κάποιες ώρες και στην τελική θα πάει σπίτι του!
Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια!
Ο γονιός είναι που έχει το παιδί τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο σπίτι, θα πρέπει να το διαπαιδαγωγήσει και να του διδάξει σεβασμό, ευγένεια και αρχές.
Είναι το πρωταρχικό και κύριο παράδειγμα για το παιδί του!
Αλλά, δυστυχώς, στην Ελλάδα οι πιο πολλοί καταστρώνουν σχέδια και ξοδεύουν φαιά ουσία σε ποιον/ποια θα φορτώσουν το παιδί τους (γιαγιά/παππού, νταντά, θεία, νονά, κουμπάρα κλπ) για να πάνε για καφέ ή ψώνια.
Στην επαρχία είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο (στην Αθήνα ίσως επικρατεί περισσότερη απομόνωση και πρακτικές δυσκολίες)  και το έχω ζήσει και στο σχολείο και στην προσωπική μου ζωή, βλέποντας γνωστούς και συγγενείς.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Πολύ σωστά!!!

[someone]

Εγω, λοιπόν, που έχω δυο παιδιά με αρχές, αγωγή, ευγένεια, σεβασμό, πώς θα πρέπει να τα πείσω να σέβονται τη δασκάλα που όταν θυμώνει με κάποιους συμμαθητές τους φωνάζει "σκάσε" και "βουλωσ'το", ή τη μουσικο που τα στέλνει για καφέ και ζαμπονοτυροπιτες και που όταν ενοχλείται από μια πλάκα των παιδιών ουρλιάζει ότι είναι "η πιο ηλιθια, βλαμμένη, μ....η τάξη που είχε ποτέ"

Επίσης, επιτρέψτε μου να πω οτι σχόλια σαν το " Αν σκέπτονταν και οι υπόλοιποι γονείς έτσι, δε θα συζητούσαμε καν το θέμα, γιατί δεν θα προέκυπτε." μου θυμιζουν το "τα'θελε και τα'παθε" που λενε καποιοι οταν μια γυναικα πέφτει θυμα επιθεσης .... γιατι μεταθετουν την ευθυνη στο θυμα που "προκαλεσε" με τη συμπεριφορα του το θυτη....

[vickyN]

Εγω, λοιπόν, που έχω δυο παιδιά με αρχές, αγωγή, ευγένεια, σεβασμό, πώς θα πρέπει να τα πείσω να σέβονται τη δασκάλα που όταν θυμώνει με κάποιους συμμαθητές τους φωνάζει "σκάσε" και "βουλωσ'το", ή τη μουσικο που τα στέλνει για καφέ και ζαμπονοτυροπιτες και που όταν ενοχλείται από μια πλάκα των παιδιών ουρλιάζει ότι είναι "η πιο ηλιθια, βλαμμένη, μ....η τάξη που είχε ποτέ"

Επίσης, επιτρέψτε μου να πω οτι σχόλια σαν το " Αν σκέπτονταν και οι υπόλοιποι γονείς έτσι, δε θα συζητούσαμε καν το θέμα, γιατί δεν θα προέκυπτε." μου θυμιζουν το "τα'θελε και τα'παθε" που λενε καποιοι οταν μια γυναικα πέφτει θυμα επιθεσης .... γιατι μεταθετουν την ευθυνη στο θυμα που "προκαλεσε" με τη συμπεριφορα του το θυτη....

Έχεις δίκιο να προβληματίζεσαι!
Δυστυχώς στην Ελλάδα η κοινωνική πρόνοια και η εκπαίδευση (βλέπε 25άρια τμήματα) βαθμολογούνται κάτω από τη βάση.
Ο γονιός, λοιπόν, καλείται να αντεπεξέλθει σε έναν πολύ δύσκολο αγώνα.
Το παιδί του θα έρθει αντιμέτωπο με κακούς εκπαιδευτικούς και ενοχλητικούς, βίαιους  συμμαθητές.
Επίσης, θα αντιμετωπίσει τους κινδύνους του internet, των ναρκωτικών και πολλών πολλών άλλων.
Η ελληνική οικογένεια θα πρέπει να είναι πάντα δίπλα του αρωγός και συμπαραστάτης, γιατί η ελληνική πολιτεία είναι απούσα.
Ίσως, λοιπόν, θα πρέπει κάθε γονιός να διδάξει στα παιδιά του να αγνοούν αλλά, ωστόσο,  να σέβονται  αυτούς τους κακούς εκπαιδευτικούς, και πάνω από όλα να έχουν σταθερές αξίες και αρετές, να είναι ανεπηρέαστα από το κακό παράδειγμα απ όπου αυτό προέρχεται (συμμαθητές, τηλεόραση, internet ακόμα, δυστυχώς, και από εκπαιδευτικούς).
Υπάρχουν σχολές γονέων και σχετικά βιβλία που μπορούν να καθοδηγήσουν έναν γονιό να αντεπεξέλθει στον τιτάνιο αγώνα του.
Αύριο θα συναντήσει κακό εργοδότη, τί θα τον κάνει?
Ντα!!
Φυσικά δεν μιλώ για σένα someone που πιστεύω ότι είσαι εξαίρετος γονιός.

 

[PDE ads]

[ntana]

Εγω, λοιπόν, που έχω δυο παιδιά με αρχές, αγωγή, ευγένεια, σεβασμό, πώς θα πρέπει να τα πείσω να σέβονται τη δασκάλα που όταν θυμώνει με κάποιους συμμαθητές τους φωνάζει "σκάσε" και "βουλωσ'το", ή τη μουσικο που τα στέλνει για καφέ και ζαμπονοτυροπιτες και που όταν ενοχλείται από μια πλάκα των παιδιών ουρλιάζει ότι είναι "η πιο ηλιθια, βλαμμένη, μ....η τάξη που είχε ποτέ"

Επίσης, επιτρέψτε μου να πω οτι σχόλια σαν το " Αν σκέπτονταν και οι υπόλοιποι γονείς έτσι, δε θα συζητούσαμε καν το θέμα, γιατί δεν θα προέκυπτε." μου θυμιζουν το "τα'θελε και τα'παθε" που λενε καποιοι οταν μια γυναικα πέφτει θυμα επιθεσης .... γιατι μεταθετουν την ευθυνη στο θυμα που "προκαλεσε" με τη συμπεριφορα του το θυτη....

Έχεις δίκιο να προβληματίζεσαι!
Δυστυχώς στην Ελλάδα η κοινωνική πρόνοια και η εκπαίδευση (βλέπε 25άρια τμήματα) βαθμολογούνται κάτω από τη βάση.
Ο γονιός, λοιπόν, καλείται να αντεπεξέλθει σε έναν πολύ δύσκολο αγώνα.
Το παιδί του θα έρθει αντιμέτωπο με κακούς εκπαιδευτικούς και ενοχλητικούς, βίαιους  συμμαθητές.
Επίσης, θα αντιμετωπίσει τους κινδύνους του internet, των ναρκωτικών και πολλών πολλών άλλων.
Η ελληνική οικογένεια θα πρέπει να είναι πάντα δίπλα του αρωγός και συμπαραστάτης, γιατί η ελληνική πολιτεία είναι απούσα.
Ίσως, λοιπόν, θα πρέπει κάθε γονιός να διδάξει στα παιδιά του να αγνοούν αλλά, ωστόσο,  να σέβονται  αυτούς τους κακούς εκπαιδευτικούς, και πάνω από όλα να έχουν σταθερές αξίες και αρετές, να είναι ανεπηρέαστα από το κακό παράδειγμα απ όπου αυτό προέρχεται (συμμαθητές, τηλεόραση, internet ακόμα, δυστυχώς, και από εκπαιδευτικούς).
Υπάρχουν σχολές γονέων και σχετικά βιβλία που μπορούν να καθοδηγήσουν έναν γονιό να αντεπεξέλθει στον τιτάνιο αγώνα του.
Αύριο θα συναντήσει κακό εργοδότη, τί θα τον κάνει?
Ντα!!
Φυσικά δεν μιλώ για σένα someone που πιστεύω ότι είσαι εξαίρετος γονιός.

 

Όταν βλέπω πώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σκέφτονται με αυτό τον τρόπο διατηρώ  την αισιοδοξία μου

[geo33]

Ίσως συμβάλλω στο να ξεφύγει το θέμα, αλλά θα ήθελα στα παραπάνω να αναφέρω κι εγώ ένα περιστατικό: Η κόρη μου απάντησε σωστά σε μια ερώτηση του δασκάλου της, αλλά καθώς ο συγκεκριμένος ήταν αμαθής και κομπλεξικός της είπε "τι λες κορίτσι μου, θα γράψω βιβλίο με τις κοτσάνες σας σήμερα". Το παιδάκι δεν είπε τίποτα, αλλά μου περιέγραψε το περιστατικό πικραμένο, αφού προσβλήθηκε, όπως ήταν λογικό. Προτεραιότητά μου ήταν να διατηρήσει τον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθησή της, όχι να διαφυλάξω το κύρος του συναδέλφου. Της εξήγησα λοιπόν ότι η συμπεριφορά του δεν ήταν σωστή και κάποιες φορές οι εκπαιδευτικοί νομίζουν ότι γνωρίζουν κάτι, αλλά κάνουν λάθος. Δεν θα ήταν όμως έλλειψη σεβασμού από μέρους της να πει "συγνώμη κύριε, αλλά με προσβάλλετε".
Ε λοιπόν, την επομένη του εξήγησε ότι στενοχωρέθηκε και της είπε "άσε μας μωρέ τώρα" Τι να της πω; ΄Αστον να πάει στην ευχή, θα σου τύχουν καλύτεροι δάσκαλοι. Πόσο να ασχοληθείς πια;
Λίγες μέρες αργότερα, ένα άλλο κορίτσι σε παρόμοια σκηνή του είπε "χ..σε μας μ....νε μας τα' πρηξες τόσους μήνες" Και μιλάμε για 10-11 χρονών παιδιά ε; Έγινε χαμός βέβαια, για καμιά βδομάδα υπήρχε μεγάλη ένταση στο σχολείο.  Δεν το κατηγόρησα το παιδάκι μέσα μου, κατά βάθος μάλλον και η κόρη μου, παρόλο που ποτέ δεν μιλάμε έτσι στο σπίτι μας, τέτοια απάντηση θα ήθελε να του δώσει.
Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που γράφτηκε για τους εργοδότες, ένας ακατάλληλος δάσκαλος άθελά του συμβάλλει στο να "ψηθεί" ένα παιδί στη ζωή.

[MARKOS]

Και βέβαια δε θα τη δεχόμουνα. Θα φρόντιζα όμως από το σπίτι το παιδί μου να είναι κύριος-α στο σχολείο, να σέβεται και να τον-την σέβονται. Έτσι  θα ήξερα ότι δεν θα υπήρχε καμμιά δικαιολογία για ανάλογο παράπτωμα από τη νηπιαγωγό τουλάχιστο για το δικό μου παιδί. Αν σκέπτονταν και οι υπόλοιποι γονείς έτσι, δε θα συζητούσαμε καν το θέμα, γιατί δεν θα προέκυπτε.

Κάθε παιδί είναι καθρέπτης των γονιών του, όχι των εκπαιδευτικών!
Ο εκπαιδευτικός θα κάνει το μάθημά του για κάποιες ώρες και στην τελική θα πάει σπίτι του!
Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια!
Ο γονιός είναι που έχει το παιδί τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο σπίτι, θα πρέπει να το διαπαιδαγωγήσει και να του διδάξει σεβασμό, ευγένεια και αρχές.
Είναι το πρωταρχικό και κύριο παράδειγμα για το παιδί του!
Αλλά, δυστυχώς, στην Ελλάδα οι πιο πολλοί καταστρώνουν σχέδια και ξοδεύουν φαιά ουσία σε ποιον/ποια θα φορτώσουν το παιδί τους (γιαγιά/παππού, νταντά, θεία, νονά, κουμπάρα κλπ) για να πάνε για καφέ ή ψώνια.
Στην επαρχία είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο (στην Αθήνα ίσως επικρατεί περισσότερη απομόνωση και πρακτικές δυσκολίες)   και το έχω ζήσει και στο σχολείο και στην προσωπική μου ζωή, βλέποντας γνωστούς και συγγενείς.

Γιαγια, παπους ΔΕΝ παιζει. Μακαρι να τα μεγαλωναν αυτοι. Προσωπικα μεγαλωσα με τη γιαγια και το παππου, ως ορφανος, αλλα γενικοτερα πολλοι εχουμε ετσι μεγαλωσει.  Επομενως ΛΑΘΟΣ !!!!

2. Υποθετω πως το "ισως" δεν αλλαζει και το νοημα της σκεψης σου. Συμβαινει πολυ χειροτερα στις μεγαλες πολεις.

[vickyN]

Φυσικά και όταν δεν υπάρχουν γονείς, το καλύτερο είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά με τον παππού και τη γιαγιά.
Όχι, όμως, αυτοί να αποτελούν το "αποκούμπι" για τους γονείς που δεν θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Τέλος, εννοείται ότι ο παππούς/γιαγιά συμβάλλουν και αυτοί αποφασιστικά στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, αλλά δεν υποκαθιστούν τους γονείς.
Όλοι μας έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις από αυτούς.

[MARKOS]

Αυτο ακριβως ειπα. Αλλα δεν μου αρεσε το να βλεπω διπλα στη γιαγια-παππου, και τη "νταντα". Δεν ειναι το ιδιο.

[ΛΩΡΑ]

Και βέβαια δε θα τη δεχόμουνα. Θα φρόντιζα όμως από το σπίτι το παιδί μου να είναι κύριος-α στο σχολείο, να σέβεται και να τον-την σέβονται. Έτσι  θα ήξερα ότι δεν θα υπήρχε καμμιά δικαιολογία για ανάλογο παράπτωμα από τη νηπιαγωγό τουλάχιστο για το δικό μου παιδί. Αν σκέπτονταν και οι υπόλοιποι γονείς έτσι, δε θα συζητούσαμε καν το θέμα, γιατί δεν θα προέκυπτε.

Κάθε παιδί είναι καθρέπτης των γονιών του, όχι των εκπαιδευτικών!
Ο εκπαιδευτικός θα κάνει το μάθημά του για κάποιες ώρες και στην τελική θα πάει σπίτι του!
Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια!
Ο γονιός είναι που έχει το παιδί τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο σπίτι, θα πρέπει να το διαπαιδαγωγήσει και να του διδάξει σεβασμό, ευγένεια και αρχές.
Είναι το πρωταρχικό και κύριο παράδειγμα για το παιδί του!
Αλλά, δυστυχώς, στην Ελλάδα οι πιο πολλοί καταστρώνουν σχέδια και ξοδεύουν φαιά ουσία σε ποιον/ποια θα φορτώσουν το παιδί τους (γιαγιά/παππού, νταντά, θεία, νονά, κουμπάρα κλπ) για να πάνε για καφέ ή ψώνια.
Στην επαρχία είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο (στην Αθήνα ίσως επικρατεί περισσότερη απομόνωση και πρακτικές δυσκολίες)  και το έχω ζήσει και στο σχολείο και στην προσωπική μου ζωή, βλέποντας γνωστούς και συγγενείς.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο...το λέω συνέχεια αυτό...κάνουν παιδιά χωρίς να κατανοούν τι είναι αυτό που πάνε να κάνουν...σαν να είναι αξεσουάρ γάμου τα παιδιά...Και μετά όπως λες μεταθέτουν τις ευθύνες αλλού!!
Όπου μας συμφέρει είμαστε ανεξάρτητοι και όπου δεν μας συμφέρει μεταθέτουμε τις ευθύνες μας...καραγκιοζιλίκια απείρου ελληνικού κάλλους...!! Και δεν συμφωνώ πως οι παππούδες βοηθάνε πραγματικά...οι 9 στους 10 απ'την πολλή αγάπη κάνουν απίστευτα κακομαθημένα τα εγγόνια...τους κάνουν  όλα τα χατίρια και όσο κι αν προσπαθεί η μάνα να διαπαιδαγωγήσει...το παιδάκι έχει πάθει απλά σύγχυση!! 

Αλλά δεν φταίνε οι παππούδες...φταίνε οι "κατά περίσταση κι όποτε θυμηθούμε γονείς"
Τα παιδιά θέλουν απόλυτη αφοσίωση...όχι να ξεχάσεις και τον εαυτό σου,αλλά όχι να τα κάνεις και μπαγάζια γιατί έχεις απωθημένα απ'την ζωή που πιθανόν δεν έζησες...

Τέλος...συμφωνώ απόλυτα πως οι γονείς είναι καθρέφτης των παιδιών...γι αυτό και πιο πριν σ'αυτό το τόπικ είπα πως καλό είναι να υπάρχει άμεση συνεννόηση με τους γονείς και να λέει ο εκπαιδευτικός χωρίς περιστροφές τα πράγματα στον γονιό όπως έχουν για το παιδί του...!! Δική τους δουλειά είναι πρωτίστως να αλλάξουν κάποιες συμπεριφορές του παιδιού τους...
Γι αυτό θαυμάζω κάποιες περιπτώσεις που είναι σαν την την  παροιμία που λέει πως "από αγκάθι βγαίνει ρόδο..." όταν δηλαδή ένα παιδί μπορεί και εξελίσσεται θετικά μέσα σε ένα περιβάλλον νοσηρό...

[someone]

Αρα ο δάσκαλος δεν παίζει κανενα ρόλο στη διαπαιδαγωγηση του παιδιου... Και αρα η δασκάλα μου που, στην Γ Δημοτικου, δεν κουραζοταν να μας επαναλαμβάνει τα λογια του Μ.Αλέξανδρου "στους γονεις μου οφειλω το ζην, στο δασκαλο μου το ευ ζην" κάτι άλλο θα είχε στο μυαλο της....

[dimitra26]

Κανείς δεν είπε οτι οι εκπαιδευτικοί δεν παίζουν κανένα ρόλο στην διαπαιδαγώση των παιδιών. Απλά το κομμάτι το δικό μας φτάνει μέχρι ένα σημείο και μετά αναλαμβάνει ο γονειός ή και αντίστροφα. Μην ξενχνάμε ότι τα παιδιά μετά τους γονείς ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς τους το περνάνε μαζί μας. Αυτό που πολλοί εκπαιδευτικοί δεν καταλαβαίνουν είναι ότι το παιδί τους δασκάλους και τους καθηγητές τους έχει για πρώτυπα (όσα αντίθασα και αντιδραστικά και αν είναι τα παιδιά).
Σε ποιόν δεν έχει τύχει οι μαθητές του να τον ρωτάνε συνέχεια διαφορα πράγματα για την ζωή του ίδιου? Ή όταν τους συμβουλεύουμε για κάτι να μας ρωτάνε "εσείς αυτό κάνατε?", "εσείς τι θα κανάτε σε αυτή την περίπτωση?" και άλλες τέτοιες ερωτήσεις.
Προσωπικά έγινα εκπαιδευτικός όχι για να μάθω στα παιδιά μόνο αρχαία, ιστοριά, γλώσσα κα. Πρωταρχικός μου στόχος είναι να τα μάθω στη ζωή τους να κάνουν ΟΝΕΙΡΑ, να βάζουν ΣΤΟΧΟΥΣ, να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και να αγωνίζωνται για αυτά κάθε μέρα και να μην αφήσουν κανένα να τους στερήσει αυτό. Να σέβονται τον εαυτό τους και μετά όλους τους άλλους. Για μένα αυτό είναι διαπαιδαγώγηση, με αυτό τον τρόπο λειτουργώ.
Πειθαρχία είναι σεβασμός προς τους άλλους και αν οι γονείς δεν το έχουν μάθει αυτό στα παιδιά τους τότε ναι θα τους το μάθουμε εμείς!Σίγουρα με κάποια παιδιά θα αποτύχουμε, μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτό.
Μην ξεχνάμε ότι υπεύθυνοι για το τί άνθρωποι θα βγουν αργότερα στην κοινωνία αυτά τα παιδιά υπέυθυνοι μετά τους γονείς είμαστε εμείς.

[MAITS]

Εγω, λοιπόν, που έχω δυο παιδιά με αρχές, αγωγή, ευγένεια, σεβασμό, πώς θα πρέπει να τα πείσω να σέβονται τη δασκάλα που όταν θυμώνει με κάποιους συμμαθητές τους φωνάζει "σκάσε" και "βουλωσ'το", ή τη μουσικο που τα στέλνει για καφέ και ζαμπονοτυροπιτες και που όταν ενοχλείται από μια πλάκα των παιδιών ουρλιάζει ότι είναι "η πιο ηλιθια, βλαμμένη, μ....η τάξη που είχε ποτέ"

Επίσης, επιτρέψτε μου να πω οτι σχόλια σαν το " Αν σκέπτονταν και οι υπόλοιποι γονείς έτσι, δε θα συζητούσαμε καν το θέμα, γιατί δεν θα προέκυπτε." μου θυμιζουν το "τα'θελε και τα'παθε" που λενε καποιοι οταν μια γυναικα πέφτει θυμα επιθεσης .... γιατι μεταθετουν την ευθυνη στο θυμα που "προκαλεσε" με τη συμπεριφορα του το θυτη....

Δε δικαιολογώ μια τέτοια κατάσταση εκπαιδευτικού...φυσικά είναι κατακριτέα!
Εσύ καλά έχεις βάλει όρια στα παιδιά σου, οι γονείς των συμμαθητών τους τους έχουν βάλει όρια, έτσι, ώστε να φωνάζει η δασκάλα με αυτό τον απαράδεκτο τρόπο; Γι ` αυτό πρέπει να γίνεται συνολικά απ` όλους τους γονείς.
Νομίζω ότι είναι και υποχρέωση των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων να φροντίζουν γι` αυτό, ενημερώνοντας τους γονείς που είναι"αλλού".
Δυστυχώς ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός παιδιών στην τάξη (πάνω από 25) θα επιδεινώσει την κατάσταση, μιας κι όλο και περισσότεροι γονείς δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους. Τα φαινόμενα ενδοσχολικής βίας θα μεγαλώσουν και μεταξύ των μαθητών...θα το δείτε!
Το σχολείο είναι ο δεύτερος βαθμός κοινωνικοποίησης του παιδιού. Ευτυχώς ή δυστυχώς οι ρίζες της κοινωνικοποίησης μπαίνουν στην οικογένεια, που είναι ο πρώτος βαθμός.

[someone]

Εγω, λοιπόν, που έχω δυο παιδιά με αρχές, αγωγή, ευγένεια, σεβασμό, πώς θα πρέπει να τα πείσω να σέβονται τη δασκάλα που όταν θυμώνει με κάποιους συμμαθητές τους φωνάζει "σκάσε" και "βουλωσ'το", ή τη μουσικο που τα στέλνει για καφέ και ζαμπονοτυροπιτες και που όταν ενοχλείται από μια πλάκα των παιδιών ουρλιάζει ότι είναι "η πιο ηλιθια, βλαμμένη, μ....η τάξη που είχε ποτέ"

Επίσης, επιτρέψτε μου να πω οτι σχόλια σαν το " Αν σκέπτονταν και οι υπόλοιποι γονείς έτσι, δε θα συζητούσαμε καν το θέμα, γιατί δεν θα προέκυπτε." μου θυμιζουν το "τα'θελε και τα'παθε" που λενε καποιοι οταν μια γυναικα πέφτει θυμα επιθεσης .... γιατι μεταθετουν την ευθυνη στο θυμα που "προκαλεσε" με τη συμπεριφορα του το θυτη....

Δε δικαιολογώ μια τέτοια κατάσταση εκπαιδευτικού...φυσικά είναι κατακριτέα!
Εσύ καλά έχεις βάλει όρια στα παιδιά σου, οι γονείς των συμμαθητών τους τους έχουν βάλει όρια, έτσι, ώστε να φωνάζει η δασκάλα με αυτό τον απαράδεκτο τρόπο;

Δεν νομιζω οτι με καταλαβες... Επειδη καποια παιδια δεν έχουν όρια, η δασκαλα μπορει να φωναζει με αυτο τον απαραδεκτο τροπο?
Συμφωνω οτι οι συλλογοι γονεων και κηδεμονων πρεπει να δραστηριοποιουνται, όχι  όμως μονο για να θετουν όρια στους γονεις. Χρειάζεται να ελέγχουν και να θετουν όρια και σε δασκαλους... πχ.
Η μουσικος που έγινε αποδεκτης "κακων" σχολιων απο τα παιδια και στη συνεχεια τα έβρισε, ειναι ενας άνθρωπος πολυ ευτραφης (για να το θεσω κομψα) που εμφανιζεται στο σχολείο φορώντας κολαν και κολλητα κοντα μπλουζάκια, τα πιτσιρίκια σχολιάζουν ότι δεν κάνει μάθημα ποτέ, είναι "τεράστια", ότι "φαίνεται η γυμνή κοιλιά της που είναι όλο δίπλες" -
άρα με τη δική σου λογική τα προκάλεσε.
Η δασκάλα που φώναζε στα παιδιά να το βουλώσουν, θέλοντας να μου φέρει ένα παράδειγμα έλλειψης αγωγής των μαθητών της, μου ανέφερε ότι άκουσε ένα παιδι να λέει σε ένα άλλο στο διάλειμμα οτι "δεν υπάρχει Θεός" - και άρα για να λέει κάτι τέτοιο στο σχολείο, ποιος ξέρει τι σημεία και τέρατα ακούει στο σπίτι!!!. Τι όρια πρέπει να έχω βάλει στο παιδί μου για να μην "προκαλέσει" έναν άνθρωπο που σκέφτεται έτσι & που θεωρεί τα παιδιά μικρά ανάγωγα τέρατα που ήδη από τα 7 τους είναι "χαμένη υπόθεση"?