Εντυπώσεις νεοδιόριστων

[JOY]

Πάντως δεύτερη φοιτητική ζωή δεν είναι, γιατί καταρχήν δεν είσαι στην ηλικία των 18 με 22 και είναι πιθανό να μην αφήνεις μόνο γονείς πίσω, αλλα σχέση ή άντρα (και ίσως παιδιά) και κατα δεύτερον αν είσαι σε μικρό ήσυχο μέρος, δεν σου δίνονται πολλές επιλογές για δραστηριότητες και νέες φιλίες. Περισσότερο με στρατιωτικό μοιάζει, λόγω του αποκλεισμού και περιορισμού............
Αν το περνάς αμέσως μετά τη σχολή, που συμβαίνει αρκετά συχνά στους δασκάλους, είναι πιο ευκολο διότι δεν είσαι σε φάση να έχεις οικογένεια ή να προσπαθείς να φτιάξεις οικογένεια (που σημαίνει αρχικά επιλογή του κατάλληλου συντρόφου).
Πάντως όλες οι εμπειρίες κατι έχουν να μας μάθουν και επιρρεάζουν την μετεπειτα εξέλιξη της ζωής μας (προς ποια κατεύθυνση άγνωστο)

[PDE ads]

[mat]

Σκεψου να δουλευες σε εργοστασιο και να επρεπε να σηκωνεσαι απο τις τεσσερις τα ξημερωματα, να δουλευες χωρις ασφαλεια, να δουλευες 10 ωρες τη μερα...ή σκεψου να μην δουλευες καθολου...
αισθανεσαι καλυτερα?

Δεν υπάρχουν μόνο τα χειρότερα στη ζωή Υπάρχουν και τα καλύτερα και μάλλον προς τα εκεί πρέπει να κοιτάει κανείς...

[rachel]

Σκεψου να δουλευες σε εργοστασιο και να επρεπε να σηκωνεσαι απο τις τεσσερις τα ξημερωματα, να δουλευες χωρις ασφαλεια, να δουλευες 10 ωρες τη μερα...ή σκεψου να μην δουλευες καθολου...
αισθανεσαι καλυτερα?

Με κανέναν τρόπο δε θέλω να φανώ αχάριστη. Σε εργοστάσιο δεν έχω δουλέψει αλλά έχω περάσει δύσκολα και, νομίζω, όλες αυτές τις δυσκολίες προτιθέμεθα να τις περάσουμε για να έχουμε κάποια στιγμή μια πιο ανθρώπινη ζωή. Δε θέλω να γκρινιάζω, απλά είμαι 30 χρονών, παντρεμένη, δεν έφυγα ποτέ από την πόλη όπου ζω. Ίσως είναι πιο εύκολο στα 18 να φύγεις από το σπίτι για να σπουδάσεις, προσαρμόζεσαι πιο εύκολα από όταν έχεις στήσει μια ζωή, αφήνεις τον άνθρωπό σου πίσω και τους γονείς σου σε μια ηλικία που σε έχουν -πρακτικά- περισσότερη ανάγκη. Περάσαμε στον ΑΣΕΠ και είναι αυτό 'μια κάποια λύσις ', όχι όμως χωρίς τίμημα... Πέρυσι που διάβαζα σαν τρελλή δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έλεγα κάτι τέτοιο αφού διοριζόμουν.

[JOY]

Πάντως το πώς θα περάσεις στον τόπο διορισμού σου εξαρτάται και απο την τύχη, κυρίως αν είσαι σε μικρό μέρος. Και αυτό γιατί δεν έχεις πολλές επιλογές σε ανθρώπους..........

[PDE ads]

[mat]

Κουράγιο και Υπομονή rachel, "θητεία" είναι και θα περάσει. Σε συμμερίζομαι απόλυτα

[Miss Elenious]

Σκεψου να δουλευες σε εργοστασιο και να επρεπε να σηκωνεσαι απο τις τεσσερις τα ξημερωματα, να δουλευες χωρις ασφαλεια, να δουλευες 10 ωρες τη μερα...ή σκεψου να μην δουλευες καθολου...
αισθανεσαι καλυτερα?

Δεν υπάρχουν μόνο τα χειρότερα στη ζωή Υπάρχουν και τα καλύτερα και μάλλον προς τα εκεί πρέπει να κοιτάει κανείς...

Ναι, αλλα να μην ξεχνας να ζεις το παρον, προσδοκώντας το μελλον...

[morgan]

Δεν ξέρω ρε παιδιά αλλά όταν έχεις τον καημό του διορισμού και πάνω σου τη στάμπα "επιτυχούσα μη διοριστέα", όλα αυτά που λέτε μου φαίνονται εξωπραγματικά!
Εγώ τώρα ας μου λέγανε ότι με διορίζουν κι ας με στέλνανε και στη Γαύδο, θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στο κόσμο!

[elytron]

Νομίζω ότι είναι δικαιολογημένα τα γλυκόπικρα συναισθήματα όταν από τη μια έχεις τη χαρά ότι επιτέλους διορίστηκες με όλα τα καλά που σημαίνει αυτό, κι από την άλλη ξενιτεύεσαι σε ένα μέρος μακριά από το σπίτι σου και ό,τι οριοθετεί την προσωπική σου ζωή, επιστρέφεις στον τόπο σου με μια βαλίτσα στο χέρι για να ξαναφύγεις λίγες μέρες μετά χωρίς να έχεις προλάβει να καταλάβεις καλά καλά ότι πήγες και χωρίς να έχεις προλάβει να δεις τους ανθρώπους που θα ήθελες. Ίσως να αφήνεις πίσω σου παιδιά, ίσως έναν άνθρωπο που αγαπάς - με όλο τον προβληματισμό για το αν μπορεί να διατηρηθεί η σχέση από απόσταση. Ίσως πάλι να μην υπάρχει τίποτα από αυτά κι απλά να φοβάσαι ότι θα περάσουν τα χρόνια και δε θα προλάβεις να γνωρίσεις τον άνθρωπο της ζωής σου απομονωμένος/-η στις εσχατιές.
Όλο το σόι σε μακαρίζει που επιτέλους "τακτοποιήθηκες", κάποιοι φίλοι σε ζηλεύουν, κι εσύ δεν μπορείς να τους πείσεις ότι δεν είσαι αχάριστος/-η, αλλά σε καταβάλλει ένα τεράστιο άγχος γιατί δεν κατάφερες ακόμα να προσαρμοστείς στο μέρος που διορίστηκες, γιατί ίσως πρώτη φορά μπαίνεις σε ένα δημόσιο σχολείο και τα πράγματα είναι ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικά από ό,τι στο φροντιστήριο όπου νόμιζες ότι απόκτησες διδακτική εμπειρία.
Δεν μπορείς να τους πείσεις ότι ναι μεν χαίρεσαι που θα έχεις ένα σταθερό μισθό, μια καλούτσικη ασφάλιση και θα πληρώνεσαι και το καλοκαίρι (αλληλούια!), αλλά από την άλλη πλευρά νιώθεις ότι βυθίζεσαι σε μια μιζέρια που είτε σε αφήνει άγρυπνο/-η τα βράδια είτε σε κάνει να κοιμάσαι δεκαπεντάωρα χωρίς να έχεις κάνει τίποτα το φοβερό τις υπόλοιπες εννιά ώρες.

Δε νομίζω ότι υπάρχει νεοδιόριστος που δε χαίρεται για το διορισμό του - αυτό έλειπε, να τρώμε το λούκι του ΑΣΕΠ μόνο για τη "χαρά" της εμπειρίας. Ωστόσο, η αλλαγή καθ'  αυτή είναι λογικό να γεμίζει κάποιον με άγχος, κι αυτό το άγχος εκδηλώνεται με τη μορφή της γκρίνιας. Το έχω περάσει κι εγώ κι έχω δει πολλά άτομα να το περνάνε επίσης. Αν θα μπορούσα να αποτολμήσω μια συμβουλή, είναι η εξής: πάρτε απόφαση ότι η κατάσταση είναι αυτή, εκτιμήστε τις θετικές της πλευρές, και προσπαθήστε να βρείτε τρόπους να περάσετε τουλάχιστον υποφερτά εκεί που θα βρίσκεστε. Συνήθως μετά τον Οκτώβριο αρχίζουν να σχηματίζονται τα πρώτα παρεάκια και μέχρι το τέλος της χρονιάς μπορεί να έχει αλλάξει τελείως το μαύρο σκηνικό που βλέπετε σήμερα μπροστά σας. Αν δεν μπορέσετε να βρείτε ούτε ένα άτομο να κάνετε στοιχειωδώς παρέα, τσακώστε μια φωτογραφική μηχανή και κάντε βόλτες ή ζωγραφίστε ή παίξτε μουσική ή κάντε κάτι παρόμοιο αν είστε καλλιτεχνικοί τύποι, ρίξτε το στον αθλητισμό αν βαστάν τα κοκαλάκια σας, ή, αν είστε πιο σπιτόγατοι διαβάστε ή γράψτε ή τσακίστε το internet - μην τσιγκουνευτείτε μια σύνδεση σταθερού τηλεφώνου, πώς αλλιώς θα μπορείτε να γκρινιάζετε με τις ώρες στον κολλητό ή την κολλητή σας; Μην αφήσετε το χρόνο να πάει χαμένος, παλέψτε το τουλάχιστον και στο τέλος μπορεί τα πράγματα να πάνε πραγματικά καλά.

[pariel]

Γεια σας από τη Λήμνο. Περνάω φανταστικα. Ο,τι λαχταρούσα ...Μετά από 17 χρόνια αναμονής είμαιεπιτέλους σ' αυτό που ήθελα. Αν σκεφτώ τα 60 ωρα των φροντιστηρίων για μένα τώρα είναι παράδεισος. Το νησί μου άρεσε αμέσως. Το Γυμνάσιο είναι στο ένα λεπτό και ακριβώς δίπλα στο δημοτικό είναι τα παιδιά μου. Το απόγευμαβγαίνουμε βόλτες και παίζουμε μαζί. Το ξέρω πως το χειμώνα θαείναι δύσκολα, αλλάτι με νοιάζει; Αν δεν άφηνα πίσω και τον άνδρα μου δε θα΄είχα πρόβλημα να μείνω για λίγαχρόνια.

[edis]

Κοντεύω τα 40 και η μόνη αλλαγή που έχω κάνει είναι ένα σπίτι μεσα σε μια πολη. Ειμαι παντρεμένη με δυο παιδιά και ειλικρινά στην προοπτική να μείνω στην ίδια δουλειά - καλή δουλεια στο δημόσιο- ως τα 65 με 'επιανε τρέλα. Ανυπομονώ να διοριστώ του χρόνου και να πάρω τα παιδιά μου για ένα διαλλειμα. Τίποτε δεν είναι εύκολο. Το καινούργιο και το άγνωστο τρομάζει και αγχώνει, αλλά να τα βλέπετε όλα σαν εμπειρίες και γνώσεις.Οπως ένα ταξίδι. Η ζωη είναι μικρή και να ζείτε την κάθε στιγμή. Εξάλλου να σκέφτεστε ότι θα είναι για λίγο. Το δύσκολο θα είναι όταν με το καλό τοποθετηθείτε στην οργανική θέση στον τόπο που επιθυμείτε και θα είστε με τους ΄΄ιδιους συναδέλφους για πολλά χρόνια. Θα με θυμηθείτε.

[JOY]

Edis είναι πολύ σημαντικό το οτι παίρνεις τα παιδιά σου μαζί σου. Θα έχεις κοντά σου δικούς σου ανθρώπους . (Η μοναξιά είναι δύσκολο πράγμα!)
Φαντάσου όμως κάποιον που τα αφήνει όλα πίσω του (άντρα, παιδιά, σχέση).
Ειδικά οταν πρόκειται για σχέση, είναι δύσκολο να κρατηθεί αν βλέπεις τον άλλον μόνο Χριστούγεννα- Πάσχα- Καλοκαίρι!

[ninap3]

Γειά σου Joy, έχεις δίκαιο σε ότι λες, αλλά βρε παιδάκι μου νομίζω πως η "μοναξιά", είναι και λίγο εγκεφαλική κατάσταση!

πέρσυ που ήμουν στο σπίτι μου τους γκρίνιαζα (σύζυγο και γιο), όταν με διέκοπταν από την ανάγνωση ενός βιβλίου ή την "ενασχόλησή" μου με το internet κι έλεγα:
 δε θα διοριστώ;  θα έχω άπλετο χρόνο να κάνω όσα θέλω....

λοιπόν αυτό που κάνω εδώ τώρα μόνη μου είναι να κάθομαι με τις ώρες στην τηλεόραση(!) κάτι που δεν έκανα ποτέ γιατί μου την σπάει η τηλεόραση....
Επιμένω όμως πως η μοναξιά είναι εγκεφαλική κατάσταση και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται...γι' αυτό τρέχω να κλείσω την tv και να διαβάσω το βιβλίο μου
( "ο κύριος Μι" του Andrew Crumey,  τέλειο είναι!)

και μια πολύ καλή ενασχόληση για όσους ταλαιπωρούνται μακριά από το σπίτι τους και τις συνήθειες τους είναι η πρόταση της ομάδας "ΘΑΛΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ"
για πληροφορίες δείτε το site www.thalesandfriends.org

[edis]

Συμφωνώ. Όλα είναι στο μυαλό μας. Αμα το πάρουμε απόφαση όλα τα βλέπουμε καλά. Ισως θέλουμε και ένα διαλειμμα στην καθημερινότητά μας. Οσο για την σχέση αμα θα είναιι ένας χρόνος και είναι σοβαρή θα κρατήσει. Αν είναι παραπάνω και σοβαρή να είναι σύμφωνώ μαζί σου θα είναι δύσκολα. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να χαιρόμαστε και να απολαμβάνουμε καθε τι καινούργιο και διαφορετικό.

[kristi.ljus]

Κρίνοντας από την προσωπική μου εμπειρία καταλαβαίνω όλους εσάς, που σας έχει ψιλοπάρει αποκάτω. Και 'γω σκατά αισθανόμουν και για να είμαι ακριβής είχα επιλέξει το σπορ του ύπνου και κόντευα να πάρω μετάλλιο. Παιδιά κοιτάζοντας πίσω, το μετανιώνω, γιατί το αποτέλεσμα ήταν να αισθάνομαι σαν να  πέρασε ένας χρόνος από τη ζωή μου και εγώ η ίδια ήμουν απούσα.
Πράγματι αισθάνομαι ότι ήταν μέγα λάθος που δεν πίεσα εαυτόν να ενεργοποιηθεί κάπως και να συμμετέχει στη στοιχειώδη κοινωνική ζωή του τόπου ή να αφιερώνει ώρες στην προετοιμασία για την επόμενη μέρα ή να σερφάρω στο internet κτλ.

Μην αφήσετε όλη τη χρονιά να σας "προσπεράσει" έτσι