0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
@ rozy4αν ισχύει αυτό που λες
για ποια χώρα καταρχήν;για ποιον ιδιωτικό τομέα;για ποιους επιχειρηματίες μιλάμε; για ανθρώπους που αυτοαποκαλούνταν επιχειρηματίες ενώ επρόκειτο για τυχοδιώκτες και αρπακτικά. για ανθρώπους που εκμεταλλεύτηκαν τον κόπο του υπαλλήλου, βάζοντάς τον μάλιστα και στο τρυπάκι της καριέρας, αποκρύπτοντάς του την αλήθεια ότι οι μπίζνες τους ήταν εφήμερες , ξεκρέμαστες και υπόγειες στους λαβύρινθους της παραοικονομίας.υπάρχει σήμερα κανείς απ’ τους εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους να μην έχει σκυλομετανιώσει που χαραμίστηκε τόσα χρόνια σε «επιχειρηματίες» που αποδείχθηκαν ανερμάτιστοι; είμαι σίγουρη ότι το δημόσιο είναι το τελευταίο οχυρό του πολιτισμού της εργασίας.μπορεί να προβάλλεται αποκλειστικά και μονομερώς η ευθύνη του δημοσίου στην χρεοκοπία της χώρας αλλά δεν παύει να είναι φάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων και ιδιαίτερα στο σκοτάδι που επικρατεί αυτή την στιγμή στον ιδιωτικό τομέα. η τρόικα καλά θα κάνει να δει το ζήτημα ολόπλευρα. σήμερα μπορεί να πλειοψηφούν οι δεξιές πολιτικές στην Ευρώπη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποφύγουμε να δούμε την ιδιαιτερότητα του ελληνικού ιδιωτικού τομέα.ενός ιδιωτικού τομέα άκρως διεφθαρμένου, στενόμυαλου , παρασιτικού ,ολιγοπωλιακού και φοροφυγά.άλλωστε δεν θα ήταν σε καμιά περίπτωση το δημόσιο το καταφύγιο για τόσο κόσμο αν δεν υπήρχε η τραγική ανεπάρκεια του ελληνικού ιδιωτικού τομέα.-γιατί το κόμμα του Τζίμερου με σκεπτικό όπως του Καργάκου δεν μπήκε καν στην βουλή;δεν θα έπρεπε ίσως; ή μήπως οι Έλληνες έχουν επίγνωση για την ανεπάρκεια του ιδιωτικού τομέα;
Η κατάσταση που περιγράφει ο Καργάκος είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Στην άλλη πλευρά, υπάρχει η ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής θα οδηγούσε στον εκσυγχρονισμό και στην ανάπτυξη των διαφόρων τομέων της οικονομίας (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, ναυτιλία, βιοτεχνία, βιομηχανία), που θα έκανε τις μη υπαλληλικές δουλειές ελκυστικές για τους νέους. Υπάρχει η μη επαρκής προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων που θα έκανε τη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα εξ ίσου αγαπητή με αυτή του δημοσίου. Υπάρχει η ασυδοσία των εργοδοτών που παραβιάζοντας κλαδικές συμβάσεις και εργασιακές νομοθεσίες, προσλάμβαναν μετανάστες ανασφάλιστους και υποαμειβόμενους, καθώς εκείνοι δεν είχαν άλλη διέξοδο και τρόπο άμυνας. Υπάρχει η "νέκρωση" του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας, που σιώπησε, που συμβιβάστηκε, που εξαγοράστηκε, που δεν μπόρεσε να προτείνει κάποιο εναλλακτικό τρόπο ζωής. Θα συμφωνήσω, βέβαια, ότι υπάρχει η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Φοβάμαι όμως ότι καλλιεργήθηκε σταδιακά και συνειδητά μέσα στο πλαίσιο ενός ψηφοθηρικού λαϊκισμού που ισοπέδωνε τα πάντα, που έταζε τα πάντα ανεξαρτήτως κόπου, ανεξαρτήτως προσόντων. Πώς αλλιώς θα δεχόταν ο πολίτης την αποτυχία τόσων και τόσων κυβερνήσεων, αν δεν ένιωθε ότι κάπου είχε ευνοηθεί, ενώ δεν το άξιζε;Οφείλω όμως και να πω ότι πέρα από τον ρόλο που έπαιξαν οι κατά καιρούς πολιτικές, τέτοιου είδους νοοτροπία δεν είναι σύμπτωμα μόνο της ελληνικής κοινωνίας. Και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες (σε διαφορετικό ίσως βαθμό κάθε φορά) υπάρχει η νοοτροπία της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας σε ποικίλους τομείς της ζωής. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της παρατεταμένης ευμάρειας, που κάνει τα πάντα να φαίνονται εύκολα και δεδομένα, που βάζει στην άκρη ανθρωπιστικές αξίες, παιδεία, θρησκεία, ιδεολογία, οτιδήποτε κάνει τον άνθρωπο να αγωνίζεται για έναν κόσμο καλύτερο, καθώς προτάσσει έναν κόσμο όπου τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, ενίοτε και σε ευτελή τιμή...