Επιθετικό παιδί, τι να το κάνω?

[lillie]

Το παιδάκι θέλει παιδοψυχολόγο για να μάθει να διαχειρίζεται σωστά τα συναισθήματά του τώρα που είναι μικρός ακόμα, ακόμα και αν έχει πρότυπο τον πατέρα ή για κάποιο λόγο είναι θυμωμένος αυτός ο λόγος πρέπει να βρεθεί. Η αυστηρότητα δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχει. Στο σχολείο πως είναι? Η δασκάλα του δεν έχει πει τίποτα στη μαμά? Αν οι γονείς δε θέλουν να τον βοηθήσουν εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα δυστυχώς. Παρ'τον αρχικά με το καλό, αλλά θέσε όρια να καταλάβει ότι εσύ δεν είσαι η μάνα του, δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

[PDE ads]

[aphrodite]

θα δεχτούν συνταγές οικογενειακής διαπαιδαγώγησης απο μένα άραγε...

Γι' αυτό είναι καλό να ξεσκονίσεις την υποκριτική σου δεινότητα!!  Δεν θα βάλεις τους γονείς κάτω να τους κάνεις υποδείξεις ή να τους δώσεις συμβουλές-αυτό ίσως να μην το δεχτούν. Αλλά θα φροντίζεις να συζητάτε μαζί και έμμεσα να τους περνάς τα μηνύματά σου. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις θα παίρνεις κι εσύ έξτρα πληροφορίες για το παιδί.
Για αρχή θα μπορούσατε να δείτε μαζί τις βιντεοκασέτες του. Γενικά, προσπάθησε να τον προσεγγίσεις αλλά με γνήσιο ενδιαφέρον!!! Οι σφραγιδούλες και τα αυτοκολλητάκια μπορεί να μην αποδώσουν τόσο! Επίσης, συμφωνώ με την τακτική «αιφνιδιασμού» του μικρού-αυτό θα το κάνεις πολύ πιο εύκολα αν ΔΕΝ είσαι ψαρωμένη. 
Τέλος, ναι, κατά πάσα πιθανότητα το παιδί είναι «φωτοτυπικό» συμπεριφοράς ενός γονέα προς τον άλλο ή και προς το παιδί. Αν δεν υπάρχουν άλλα θέματα (πιο βαθιά και εσωτερικά), δεν νομίζω ότι είναι τραγική η κατάσταση.

[MARKOS]

Δες το ως "πρόκληση" Και μη βιαστεις. Θελει χρονο!

[vickyN]

Αποτυχημένη εξωσωματική ήταν το παιδί?
Κάτι θα μαγειρεύτηκε λάθος!!!
Black humor

[PDE ads]

[lillie]

Αποτυχημένη εξωσωματική ήταν το παιδί?
Κάτι θα μαγειρεύτηκε λάθος!!!
Black humor

Ναι μπορεί να περνάει και εφηβεία..

[mariadrd]

χαχα

[Lucinda]

Λυπάμαι που στο λέω, αλλά το παιχνίδι το έχασες κι εσύ και πολύ περισσότερο οι γονείς. Δεν είναι πια ούτε στο χέρι σου, ούτε στων γονιών. Το παιδί είναι ο κυρίαρχος της κατάστασης και αυτή του η υπεροχή ενισχύεται λόγω της ηττοπαθούς στάσης όλων γύρω του, που την οσμίζεται από χιλιόμετρα. Αν δεν πάει σε παιδοψυχολόγο η κατάσταση δεν πρόκειται να εξομαλυνθεί, αλλά αντίθετα θα χειροτερεύει. Αυτό που είπε ο Μάρκος παραπάνω σε στυλ πλάκας (ότι τον αρπάζεις και τον βάζεις κάτω) έχει μία δόση αλήθειας. Δηλαδή και προσέξτε αυτό το δηλαδή, αν το παιδί είχε να κάνει με έναν δάσκαλο άντρα με αυστηρό ύφος από την πρώτη στιγμή, ίσως...ίσως...ίσως (πολλά ίσως) να ψάρωνε και να έδινε τη δέουσα προσοχή. Και περιορίζομαι μόνο στο αυστηρό ύφος εννοείται χωρίς να ενστερνίζομαι τις λοιπές ατάκες τους φίλτατου Μάρκου. Εσύ είσαι προφανώς μια γλυκιά κοπέλα με όρεξη βέβαια για δουλειά, αλλά η τακτική με σφραγιδούλες και αυτοκολλητάκια είναι καμένο χαρτί. Η γλυκιά σου προσέγγιση επισφράγισε την ήττα. Χίλια συγγνώμη αν γίνομαι σκληρή, δεν έχω καμία διάθεση να σε στεναχωρήσω. Η μόνη περίπτωση να πάει καλά το μάθημα είναι να τον πετύχεις σε φάση ύφεσης και βαρεμάρας, οπότε θα σε υποστεί και συ θα νομίζεις ότι τα πήγατε καλά, μέχρι το επόμενο μάθημα που όλα θα διαψευστούν και θα είσαι πάλι στο μηδέν. Το παιδί έχει ανάγκη από ένα πολύ καλά δομημένο και αυστηρό πρόγραμμα, εντελώς συμπεριφορικό, κάτι που γίνεται από παιδοψυχολόγους σε συνεργασία με τους γονείς και βεβαίως τους δασκάλους του. Όταν θα μάθει να ελέγχει τις παρορμήσεις του (που στην παρούσα αφορούν εξάρσεις θυμού, αλλά στον μέλλον θα εμπλουτιστούν και με άλλα πολύ πιο τραγικά), τότε θα είναι σε θέση να δεχτεί και γνωστικές και μεταγνωστικές συμβουλές. Εσύ έχεις να κάνεις με αυτό το τελευταίο, του τι θα μάθει και γενικά πώς θα μαθαίνει, τα άλλα δεν σε αφορούν και δεν είσαι σε θέση να τα διαχειριστείς, τουλάχιστον μόνη σου και στο πλαίσιο ενός ιδιαίτερου μαθήματος, που στην προκειμένη ισούται με λίγες ώρες ανακούφισης για τη μητέρα.  Η συμβουλή μου είναι να το αναλάβουν εξειδικευμένοι, για να προληφθούν χειρότερα στο μέλλον.

[mariadrd]

Lucinda δε μου φαίνεσαι καθόλου σκληρή... Λογικά όσα είπες μου ακούστηκαν. Να της μιλήσω ανοιχτά για όλα αυτά? Δηλαδή να μην κοροιδευόμαστε δε θέλω να παω να κάτσω τέρμα και να προσπαθώ να αποφύγω μπαλιές ενός εφτάχρονου που σε άλλη περίπτωση θα του έριχνα δυο χαστούκια. Απλά μπήκα σε αυτή τη διαδικασία χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται και δε ξέρω αν τελικά απλά πρέπει να πω απλά πως οι ''ώρες'' μου γέμισαν!

[foinix]

Μάλλον θα πρέπει να του κάνεις ότι και οι "Νταντάδες Πρώτων

[solil]

Μήπως το παιδί τα κάνει όλα αυτά για να τραβήξει την προσοχή, ιδίως του πατέρα; Το λέω αυτό γιατί μου είχε τύχει μια παρόμοια περίπτωση, όχι σε ιδιαίτερο αλλά σε ολοήμερο... το παιδί ήταν τρομερά επιθετικό προς όλους, τη μαμά του, τις δασκάλες, τα παιδιά, μέχρι και τους γείτονες. Έβριζε, χτυπούσε, έκανε σαν παλαβό στα καλά καθούμενα. Ήταν και 11 χρονών και γεροδεμένο, δεν μπορούσαμε να το κάνουμε καλά. Σημειωτέον, όπως είχαμε μάθει, ο πατέρας ήταν λίγο ό,τι να'ναι... και ήταν κάπως "αναμενόμενη" η συμπεριφορά του παιδιού. Το θέμα είναι ότι ανέλαβαν οι ψυχολόγοι και κάπως είχαν βελτιωθεί τα πράγματα προς το τέλος της χρονιάς. Δυστυχώς δεν ξέρω τι απέγινε γιατί την επόμενη χρονιά άλλαξα σχολείο... 

Είναι πάντως πολύ σοβαρό το ζήτημα αυτό και σίγουρα, όπως ειπώθηκε ήδη, θα πρέπει να συμβουλευτούν κάποιον ειδικό. Υπόψην, μπορεί εσύ να έχεις όλη την καλή θέληση να βοηθήσεις (που την έχεις φυσικά) αλλά από τη στιγμή που δεν έχεις τόσο εξειδικευμένες γνώσεις ψυχολογίας (κι ούτε κανείς μας είναι υποχρεωμένος να έχει δηλαδή) μπορεί να κάνεις κάτι που να έχει αρνητικές αντί για θετικές συνέπειες.

[Lucinda]

Lucinda δε μου φαίνεσαι καθόλου σκληρή... Λογικά όσα είπες μου ακούστηκαν. Να της μιλήσω ανοιχτά για όλα αυτά? Δηλαδή να μην κοροιδευόμαστε δε θέλω να παω να κάτσω τέρμα και να προσπαθώ να αποφύγω μπαλιές ενός εφτάχρονου που σε άλλη περίπτωση θα του έριχνα δυο χαστούκια. Απλά μπήκα σε αυτή τη διαδικασία χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται και δε ξέρω αν τελικά απλά πρέπει να πω απλά πως οι ''ώρες'' μου γέμισαν!

Θα μιλήσεις ξεκάθαρα, αλλά διπλωματικά. Οι λέξεις που χρησιμοποιώ έχουν μεγάλη σημασία. Θα πεις ξεκάθαρα λοιπόν ότι η περίπτωση είναι αρκετά περίπλοκη και διπλωματικά ότι το παιδί θα βελτιωθεί πολύ με την κατάλληλη υποστήριξη από γνώστες ανάλογων περιπτώσεων. Πρόσεξε, κανένας γονιός δεν θέλει να ακούσει φράσεις του τύπου: το παιδί σας πρέπει να πάει σε ψυχολόγο ή χρειάζεται παρακολούθηση από ειδικούς ή έχει πρόβλημα (ή οποιαδήποτε άλλη τέτοιου είδους διατύπωση). Επίσης σε καμία περίπτωση δεν θα πεις ότι δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις ή ότι δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις κλπ κλπ., παρά μόνο ότι ο τομέας σου είναι άλλος.
Για να το πω κι αλλιώς, έχεις μία γνώση που οι γονείς δεν κατέχουν, τις παιδαγωγική. Στηρίξου λοιπόν σε αυτήν προκειμένου να μην φανεί ότι προσπαθείς να νουθετήσεις τους γονείς, αλλά αντίθετα ως γνώστης ότι υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις θα υποστηρίξεις ότι διαπιστώνεις πως πρόκειται για κάτι σύνθετο όπου τα ιδιαίτερα μαθήματα δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Επίσης πες ότι η δουλειά σου είναι μόνο το γνωστικό και μεταγνωστικό κομμάτι κι ότι το παιδί μπορεί να βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό σε όλα τα επίπεδα, αρχίζοντας από τη συμπεριφορά του, αν αυτό ανατεθεί σε έναν γνώστη τέτοιων περιπτώσεων. Κάπως έτσι...με πολύ τάκτ, κατανόηση και όσο γίνεται επαγγελματικό τρόπο. Αυτό το τελευταίο ειδικά σώζει και την αξιοπρέπειά σου και ίσως το μέλλον του παιδιού. Μην παρασυρθείς από τη μητέρα, η οποία πιθανώς θα προσπαθήσει να μεταθέσει το βάρος της κατάστασης πάνω σου λέγοντάς σου να κάνετε άλλη μία προσπάθεια.
Επίσης το τι φταίει γι' αυτήν την κατάσταση δεν σε αφορά να το ψάξεις, ούτε και θα κάνει τη διαφορά αν το μάθεις. Αυτό θα το εκμαιεύσει μονάχα ο ειδικός και θα το διαχειριστεί αναλόγως στην όλη διαδικασία. Ακόμα κι ένας εκπαιδευτικός Ε.Α. που θα είχε εμπειρία στα προβλήματα συμπεριφοράς δεν θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει μόνος, παρά μόνο με τη συνδρομή ενός ψυχολόγου τουλάχιστον.
Ελπίζω κάπως να βοήθησα αν και αυτό που κάνουμε (να αναλύουμε περιπτώσεις έτσι μέσω ενός foroum) δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Πάντα όλα ειπωμένα με κάθε επιφύλαξη, διότι δεν είμαστε σε θέση θα γνωρίζουμε, αλλά απλώς εικάζουμε.

Υ.Γ. Αυτό με τις σφραγιδούλες και τα αυτοκολλητάκια (που προφανώς δεν εμπίπτουν και στα ενδιαφέροντα του συγκεκριμένου παιδιού) παραπέμπει ακριβώς στο συμπεριφορικό μοντέλο μάθησης, όπου υπάρχουν ανταμοιβές, αλλά και ποινές. Στην περίπτωσή σου λείπουν οι ποινές. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό, να ορίσεις εσύ ανταμοιβές και ποινές. Χρειάζεται ένας ειδικός να καταρτίσει ένα οργανωμένο πρόγραμμα, όρια και σαφείς κανόνες εντός των οποίων εντάσσονται και οι αμοιβές και ποινές. Σε κάθε περίπτωση το παιδί πρέπει να γνωρίζει πότε να περιμένει τι. Αλλά όλο αυτό είναι κάπως μάταιο να το συζητάμε γιατί η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη, που σημειωτέον στην προκειμένη περίπτωση (αλλά και σε άλλες ανάλογες) θέλει χρόνο για να φανούν τα αποτελέσματα.

[new_pe06]

Λυπάμαι που στο λέω, αλλά το παιχνίδι το έχασες κι εσύ και πολύ περισσότερο οι γονείς. Δεν είναι πια ούτε στο χέρι σου, ούτε στων γονιών. Το παιδί είναι ο κυρίαρχος της κατάστασης και αυτή του η υπεροχή ενισχύεται λόγω της ηττοπαθούς στάσης όλων γύρω του, που την οσμίζεται από χιλιόμετρα. Αν δεν πάει σε παιδοψυχολόγο η κατάσταση δεν πρόκειται να εξομαλυνθεί, αλλά αντίθετα θα χειροτερεύει. Αυτό που είπε ο Μάρκος παραπάνω σε στυλ πλάκας (ότι τον αρπάζεις και τον βάζεις κάτω) έχει μία δόση αλήθειας. Δηλαδή και προσέξτε αυτό το δηλαδή, αν το παιδί είχε να κάνει με έναν δάσκαλο άντρα με αυστηρό ύφος από την πρώτη στιγμή, ίσως...ίσως...ίσως (πολλά ίσως) να ψάρωνε και να έδινε τη δέουσα προσοχή. Και περιορίζομαι μόνο στο αυστηρό ύφος εννοείται χωρίς να ενστερνίζομαι τις λοιπές ατάκες τους φίλτατου Μάρκου. Εσύ είσαι προφανώς μια γλυκιά κοπέλα με όρεξη βέβαια για δουλειά, αλλά η τακτική με σφραγιδούλες και αυτοκολητάκια είναι καμένο χαρτί. Η γλυκιά σου προσέγγιση επισφράγισε την ήττα. Χίλια συγγνώμη αν γίνομαι σκληρή, δεν έχω καμία διάθεση να σε στεναχωρήσω. Η μόνη περίπτωση να πάει καλά το μάθημα είναι να τον πετύχεις σε φάση ύφεσης και βαρεμάρας, οπότε θα σε υποστεί και συ θα νομίζεις ότι τα πήγατε καλά, μέχρι το επόμενο μάθημα που όλα θα διαψευστούν και θα είσαι πάλι στο μηδέν. Το παιδί έχει ανάγκη από ένα πολύ καλά δομημένο και αυστηρό πρόγραμμα, εντελώς συμπεριφορικό, κάτι που γίνεται από παιδοψυχολόγους σε συνεργασία με τους γονείς και βεβαίως τους δασκάλους του. Όταν θα μάθει να ελέγχει τις παρορμήσεις του (που στην παρούσα αφορούν εξάρσεις θυμού, αλλά στον μέλλον θα εμπλουτιστούν και με άλλα πολύ πιο τραγικά), τότε θα είναι σε θέση να δεχτεί και γνωστικές και μεταγνωστικές συμβουλές. Εσύ έχεις να κάνεις με αυτό το τελευταίο, του τι θα μάθει και γενικά πώς θα μαθαίνει, τα άλλα δεν σε αφορούν και δεν είσαι σε θέση να τα διαχειριστείς, τουλάχιστον μόνη σου και στο πλαίσιο ενός ιδιαίτερου μαθήματος, που στην προκειμένη ισούται με λίγες ώρες ανακούφισης για τη μητέρα.  Η συμβουλή μου είναι να το αναλάβουν εξειδικευμένοι, για να προληφθούν χειρότερα στο μέλλον.

+++++++++++++++++

[julie_v]

Πάντως θεωρώ τραγικό να υπάρχουν ακόμη σήμερα γονείς με παιδιά που έχουν τόσα προβλήματα & να μην το βλέπουν, να μην απευθύνονται σε ειδικούς...

Προσπάθησε να τους εξηγήσεις όσα σου είπαν οι συνάδελφοι παραπάνω, αν & δεν πιστεύω ότι θα έχεις αποτέλεσμα. Η μητέρα τον λέει βλάκα & σου είπε ότι σε θέλει, γιατί δεν τα βγάζει πέρα μαζί του. Πιστεύεις πραγματικά ότι θα σε ακούσουν για παιδοψυχολόγο;

Ξέχνα τα αυτοκολητάκια, δεν έχεις να κάνεις με τυπικό 7χρονο. Συμπεριφέρσου του ώριμα, σαν να πηγαίνει Στ'. Ίσως έτσι καταλάβεις & πόσο πιο αυστηρή πρέπει να είσαι.

Σε κάθε περίπτωση, αν δεις ότι δεν αντέχεις, φύγε. Δεν είσαι ειδική παιδαγωγός, δεν είσαι ψυχολόγος & προέχει η καλή σου ψυχική υγεία.

[emmaki]

Κατ' αρχήν, ποτέ ένα παιδί δεν φταίει για μια παρόμοια συμπεριφορά. Η ευθύνη είναι αποκλειστικά της οικογένειας. Η οικογένεια με τη δική της συμπριφορά και στάση καθορίζει και τη συμπεριφορά του παιδιού.
Όταν, λοιπόν, έχουμε μια μαμά που αναφέρεται στι παιδί της ως "βλάκα" και "ηλίθιο" (νομίζω αυτούς τους χαρακτηρισμούς ανέφερες) τότε το παιδί (πιθανότατα) θα αποκτήσει τέτοια συμπεριφορά ώστε να τραβήξει την προσοχή τους ('οπως εδώ) και να επιβεβαιώσει τους χαρακτήρισμούς (είναι ο "βλάκας" που δεν τα πάει καλά στα μαθήματα και δεν κάθεται στον "απαυτό του").
Το παιδί αυτό χρειάζεται άλλου είδους εκπαίδευση και όχι εκπαίδευση στα μαθήματα του σχολέιου (και δεν μιλάω για το ίδιο το πλαίσιο του σχολείου, που εννοείται ότι το χρειάζεται). Χρειάζεται εκπαίδευση για να μάθει να έχει όρι. Όρια στη συμπεριφορά (δεν επιτρέπεται να μην χαιρετάει ή να σηκωνεται και να φεύγει όποτε΄θέλει) , όρια στην ομιλία (δεν επιτρέπεται να μιλάει με τέτοιο τρόπο στη μητέρα του και σε οποιονδήποτε άλλον) κλπ.
Τα όρια, όμως δεν θα τα θέσεις εσύ. Τα όρια θα τα θέσει κάποιος ειδικό που θα κάνει συνολική παρέμβαση τόσο στο παιδί, όσο και στην οικογένεια. Πρέπει π΄ρωτα από όλα οι γονείς να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα (το να μην τον αντέχει η μαμά και να τον "φορτώνει" σε ένα δάσκαλο είναι αντιμετώπιση τύπου "τα βάζω κάτω από το χαλί για να μην τα βλέπω"), να αλλάξει η συμπεριφορά των γονέων (δεν "προκαλούν" και δεν ανέχονται παρόμοια συμπεριφορά) και τέλος να δουλέψουν οι ίδιοι με το παιδί τους (με συμπεριφοριστικό τρόπο, με θετική και αρνητική ενίσχυση, με κανόνες αυστηρούς και όρια πολύ αυστηρά).
Από τη στογμή που είναι οικογενειακή φίλη, μπορείς, χρησιμοποιώντας και το "κύρος" που σου δίνουν οι σπουδές σου, να προτείνεις κάτι τέτοιο.
Αν δεν θες το παιδί να είναι "καμένο χαρτί" μόνο έτσι θα αντιμετωπιστεί. Γιατί όσο μεγαλώνει η κατάσταση θα χειροτερεύει και υπάρχει ποθανότητα και για πιο επικίνδυνες παραβατικές συμπεριφορές.