«Δεν θα γυρίσω να πάρω την Άννα. Συγγνώμη»

[MARKOS]

Παντως σε καμια περιπτωση και για κανενα λογο δεν δικαιολογω τη μανα που εγκαταλειπει το παιδι. Η εγκαταλειψη σημαινει "θανατος" για το παιδι.

[PDE ads]

[new_pe06]

 

Ειλικρινά, δεν βρίσκω λόγια για κάποιο σχολιασμό. Δεν μπορω όμως να δικαιολογήσω τη μάνα, όσο και αν ειναι θέμα φτώχειας. Δεν εγκαταλείπεις το παιδι σου απο έλλειψη τροφής. Ο χωρισμος (αυτό ειναι "πέταμα" ) ειναι κατι που δεν γιατρευεται πότε....και οχι, δεν δικαιολογω τη μάνα σε καμια περιπτωση.

+++++++++++++++++

Υπάρχουν τα συσσίτια, υπάρχουν τα περισσεύματα στα εστιατόρια, φαστ φούντ που αφήνουν οι πελάτες και στην χειρότερη υπάρχει και η κλοπή. Καλύτερα να ξέρει το παιδί οτι με έχουν στην φυλακή για κλοπή και για αυτό δεν είμαι κοντά του παρά να νομίζει οτι απλά ήταν βάρος και είπα να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς αυτό.

[ΛΩΡΑ]

Ειλικρινά, δεν βρίσκω λόγια για κάποιο σχολιασμό. Δεν μπορω όμως να δικαιολογήσω τη μάνα, όσο και αν ειναι θέμα φτώχειας. Δεν εγκαταλείπεις το παιδι σου απο έλλειψη τροφής. Ο χωρισμος (αυτό ειναι "πέταμα" ) ειναι κατι που δεν γιατρευεται πότε....και οχι, δεν δικαιολογω τη μάνα σε καμια περιπτωση.

+++++++++++++++++

Υπάρχουν τα συσσίτια, υπάρχουν τα περισσεύματα στα εστιατόρια, φαστ φούντ που αφήνουν οι πελάτες και στην χειρότερη υπάρχει και η κλοπή. Καλύτερα να ξέρει το παιδί οτι με έχουν στην φυλακή για κλοπή και για αυτό δεν είμαι κοντά του παρά να νομίζει οτι απλά ήταν βάρος και είπα να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς αυτό.

Παιδιά....μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια....όπως προείπα δεν έχουν όλοι τις ίδιες ψυχικές δυνάμεις για να κάνουν την υπέρβαση...ο πανικός είναι κακός σύμβουλος....και σε καμία περίπτωση μην θεωρείτε πως το κάνουν ελαφρά τη καρδία...είναι εύκολο να κρίνουμε,αλλά το θέμα είναι να βοηθάμε,όχι να κρίνουμε...
Και επίσης όλοι εμείς που κρίνουμε δεν έχουμε βρεθεί ποτέ σε κατάσταση φτώχειας...Και δεν ξέρουμε αν όντως πριν το αφήσει μια μάνα το παιδί της δεν είχε φτάσει στο σημείο να ψάξει και στα σκουπίδια.
Εμένα πονάει η ψυχή μου πραγματικά μ'αυτά τα παιδιά...και όταν δούλεψα μαζί τους σχεδόν κάθε μέρα ότν έφευγα έκλαιγα,αλλά έμαθα να κατανοώ τις αδυναμίες των ανθρώπων και να μην είμαι απόλυτη και έμαθα επίσης πως προέχει του σχολιασμού η άμεση βοήθεια....

[fotini18]

Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ούτε την ίδια δύναμη, ούτε ίσα αποθέματα αγάπης! Δε θέλω να κρίνω αλλά για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη από το να στερηθείς τα παιδιά σου! Ο ορισμός της κόλασης! Δυστυχώς, όμως, για αρκετούς τα παιδιά είναι βάρος και πολλοί δεν έχουν δυνατούς ώμους για να το σηκώσουν! Το έχω δει...και  έχουμε πολλά να δούμε ακόμα...Χθες το πρωί, πήγα στη

[PDE ads]

[new_pe06]

Ειλικρινά, δεν βρίσκω λόγια για κάποιο σχολιασμό. Δεν μπορω όμως να δικαιολογήσω τη μάνα, όσο και αν ειναι θέμα φτώχειας. Δεν εγκαταλείπεις το παιδι σου απο έλλειψη τροφής. Ο χωρισμος (αυτό ειναι "πέταμα" ) ειναι κατι που δεν γιατρευεται πότε....και οχι, δεν δικαιολογω τη μάνα σε καμια περιπτωση.

+++++++++++++++++

Υπάρχουν τα συσσίτια, υπάρχουν τα περισσεύματα στα εστιατόρια, φαστ φούντ που αφήνουν οι πελάτες και στην χειρότερη υπάρχει και η κλοπή. Καλύτερα να ξέρει το παιδί οτι με έχουν στην φυλακή για κλοπή και για αυτό δεν είμαι κοντά του παρά να νομίζει οτι απλά ήταν βάρος και είπα να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς αυτό.

Παιδιά....μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια....όπως προείπα δεν έχουν όλοι τις ίδιες ψυχικές δυνάμεις για να κάνουν την υπέρβαση...ο πανικός είναι κακός σύμβουλος....και σε καμία περίπτωση μην θεωρείτε πως το κάνουν ελαφρά τη καρδία...είναι εύκολο να κρίνουμε,αλλά το θέμα είναι να βοηθάμε,όχι να κρίνουμε...
Και επίσης όλοι εμείς που κρίνουμε δεν έχουμε βρεθεί ποτέ σε κατάσταση φτώχειας...Και δεν ξέρουμε αν όντως πριν το αφήσει μια μάνα το παιδί της δεν είχε φτάσει στο σημείο να ψάξει και στα σκουπίδια.
Εμένα πονάει η ψυχή μου πραγματικά μ'αυτά τα παιδιά...και όταν δούλεψα μαζί τους σχεδόν κάθε μέρα ότν έφευγα έκλαιγα,αλλά έμαθα να κατανοώ τις αδυναμίες των ανθρώπων και να μην είμαι απόλυτη και έμαθα επίσης πως προέχει του σχολιασμού η άμεση βοήθεια....

εδώ είναι όμως φόρουμ. και το θέμα νομίζω οτι μπήκε για σχολιασμό
Και όπως και να το κάνουμε μια γνώμη δεν μπορεί παρα να είναι υποκειμενική. Είμαι ένας άνθρωπος που σκέφτεται και μιλάει με βάση το πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο και όλο αυτό πηγάζει απο τις προσωπικές μου εμπειρίες. Εσύ λες οτι η γυναίκα αυτή είναι αδύναμη εγώ λέω οτι δεν είναι αυτό που ονομάζουμε μάνα. Άλλο να καταλαβαίνω οτι μια συμπεριφορά προέρχεται απο αδυναμία χαρακτήρα και άλλο να δικαιολογώ την συμπεριφορά σαν λογικό επόμενο μιας κατάστασης.

[Ψιτ]

1. Τι να σκεφτόταν άραγε αυτή η γυναίκα το πρωί που πήγε το παιδί στο σχολείο?

2. Την ώρα που συνήθιζε να πηγαίνει στο σχολείο για να το πάρει, δε θα πήγε άραγε το μυαλό της?
     Δε θα είπε........"α....κοντεύει 12 πρέπει να πάω να πάρω το παιδί"?

3. Το βράδυ που έπεσε για ύπνο,θα σκέφτηκε ποιος σκεπάζει απόψε το παιδί της, τι χρώμα μπιτζάμες του έβαλαν


4. Φέτος έχω κάποια ιδιαίτερα, βγάζω ένα χαρτζιλίκι. Με υποστηρίζει σημαντικά η μητέρα μου,ειδικά το καλοκαίρι που δεν έχω μαθήματα. Έχω στείλει ένα κάρο βιογραφικά, αλλά δουλειές δεν υπάρχουν, μέχρι και σε οδοντίατρο πήγα για να καθαρίζω το ιατρείο και να του δίνω τα εργαλεία ,αλλά δε με πήρε. Είμαι στα 30. Θα μπορούσα να είχα αποκτήσει ένα παιδί. Ίσως να αποκτήσω ένα παιδί στο μέλλον και στην πορεία να δω ότι με τον πατέρα του, δεν μπορώ να ζήσω. Αν δεν έχω ιδιαίτερα? Αν η μητέρα μου δε ζει? Δεν έχω 53 ακίνητα, ούτε 3 δεν έχω.

Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση της.
Μακάρι να ήταν γειτόνισσά μου, να της έδινα ένα πιάτο φαγητό για το μωρό., να το έπαιρνα να ζήσει μαζί μας. Θα έτρωγε ότι τρώμε κι εμείς. Θα ζεσταινόταν μαζί μας.

[ΛΩΡΑ]

Ειλικρινά, δεν βρίσκω λόγια για κάποιο σχολιασμό. Δεν μπορω όμως να δικαιολογήσω τη μάνα, όσο και αν ειναι θέμα φτώχειας. Δεν εγκαταλείπεις το παιδι σου απο έλλειψη τροφής. Ο χωρισμος (αυτό ειναι "πέταμα" ) ειναι κατι που δεν γιατρευεται πότε....και οχι, δεν δικαιολογω τη μάνα σε καμια περιπτωση.

+++++++++++++++++

Υπάρχουν τα συσσίτια, υπάρχουν τα περισσεύματα στα εστιατόρια, φαστ φούντ που αφήνουν οι πελάτες και στην χειρότερη υπάρχει και η κλοπή. Καλύτερα να ξέρει το παιδί οτι με έχουν στην φυλακή για κλοπή και για αυτό δεν είμαι κοντά του παρά να νομίζει οτι απλά ήταν βάρος και είπα να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς αυτό.

Παιδιά....μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια....όπως προείπα δεν έχουν όλοι τις ίδιες ψυχικές δυνάμεις για να κάνουν την υπέρβαση...ο πανικός είναι κακός σύμβουλος....και σε καμία περίπτωση μην θεωρείτε πως το κάνουν ελαφρά τη καρδία...είναι εύκολο να κρίνουμε,αλλά το θέμα είναι να βοηθάμε,όχι να κρίνουμε...
Και επίσης όλοι εμείς που κρίνουμε δεν έχουμε βρεθεί ποτέ σε κατάσταση φτώχειας...Και δεν ξέρουμε αν όντως πριν το αφήσει μια μάνα το παιδί της δεν είχε φτάσει στο σημείο να ψάξει και στα σκουπίδια.
Εμένα πονάει η ψυχή μου πραγματικά μ'αυτά τα παιδιά...και όταν δούλεψα μαζί τους σχεδόν κάθε μέρα ότν έφευγα έκλαιγα,αλλά έμαθα να κατανοώ τις αδυναμίες των ανθρώπων και να μην είμαι απόλυτη και έμαθα επίσης πως προέχει του σχολιασμού η άμεση βοήθεια....

εδώ είναι όμως φόρουμ. και το θέμα νομίζω οτι μπήκε για σχολιασμό
Και όπως και να το κάνουμε μια γνώμη δεν μπορεί παρα να είναι υποκειμενική. Είμαι ένας άνθρωπος που σκέφτεται και μιλάει με βάση το πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο και όλο αυτό πηγάζει απο τις προσωπικές μου εμπειρίες. Εσύ λες οτι η γυναίκα αυτή είναι αδύναμη εγώ λέω οτι δεν είναι αυτό που ονομάζουμε μάνα. Άλλο να καταλαβαίνω οτι μια συμπεριφορά προέρχεται απο αδυναμία χαρακτήρα και άλλο να δικαιολογώ την συμπεριφορά σαν λογικό επόμενο μιας κατάστασης.

Δεν νομίζω πως η apri παρέθεσε το άρθρο για να σχολιάσουμε αυτές τις μάνες,αλλά για να σχολιάσουμε το σημείο αυτό των καιρών που συνεχώς πληθαίνει...
Σαφώς και μπορείς να σχολιάσεις την κίνηση αυτής της μάνας,αλλά πρέπει να κρατάμε όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά όταν δεν ξέρουμε λεπτομέρειες των καταστάσεων και κυρίως όταν πρόκειται για τόσο λεπτά θέματα...

[jak_13]

Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ούτε την ίδια δύναμη, ούτε ίσα αποθέματα αγάπης! Δε θέλω να κρίνω αλλά για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη από το να στερηθείς τα παιδιά σου! Ο ορισμός της κόλασης! Δυστυχώς, όμως, για αρκετούς τα παιδιά είναι βάρος και πολλοί δεν έχουν δυνατούς ώμους για να το σηκώσουν! Το έχω δει...και  έχουμε πολλά να δούμε ακόμα...Χθες το πρωί, πήγα στη

[tinakipe17]

Ματωνει η καρδια μου οταν ακουω τετοιες καταστασεις για παιδια.Ειμαι και εγω εκπαιδευτικος.Αδιοριστη.Με ξεχασε βλεπετε η Αννουλα εδω και 2 χρονια.Δουλευω ως εκπαιδευτικος μια δεκαετια.Κοντευω σε λιγα χρονακια τα 40.Εργασιακη ανασφαλεια στο φουλ.Δεν ξερω αν του χρονου εχω δουλεια.Ειμαστε μονογονειικη οικογενεια.Και να πεσει ο μισθος στα 600 ή να μην με παρει για δουλεια......δεν σας το κρυβω.........ΦΟ

[bitch]

Και όχι, bitch, επειδή βλέπει κανείς μία μάνα "μες τη μπίχλα και την ανέχεια" να κρατάει το παιδί της, δεν σημαίνει αυτόματα οτι αυτό είναι το καλύτερο για το παιδί, ούτε ότι η μάνα το κρατάει από την πολλή της αγάπη κι όχι γιατί απλά "έτσι είναι" και δεν έχει την δυνατότητα να σκεφτεί κάτι άλλο ή γιατί απλά περιμένει να μεγαλώσει και να συμβάλει στα οικονομικά. Και οι μονογονεϊκές οικογένειες δεν είναι πάντα από την αρχή μονογονεϊκές. Ούτε δημιουργούνται πάντα από συνειδητή επιλογή. Πολλές φορές μία γυναίκα κρατάει ένα μωρό γιατί πολύ απλά η θρησκεία, ο κοινωνικός περίγυρος και οι αντιλήψεις με τις οποίες μεγάλωσε δεν της επιτρέπουν να σκεφτεί ή να ξέρει ότι υπάρχει άλλη επιλογή (και δεν μιλάω να επιλέξει να μην το κρατήσει, απλά να ξέρει οτί υπάρχει κι αυτό σαν περίπτωση για να κάνει συνειδητή επιλογή).

Σε παλιότερες δεκαετίες η εγκατάληψη παιδιών σε ιδρύματα ήταν αρκετά συχνό φαινόμενο. Αγαπούσαν λιγότερο οι γονείς τότε τα παιδιά τους; ή μήπως δεν ήταν συνηθισμένοι στην φτώχια; (μετά από παγκόσμιο πόλεμο και κατοχή)

θα διαφωνήσω μαζί σου ως προς τούτο : στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης δεν κρατάς ένα παιδί με σκοπό να το μεγαλώσεις μόνη σου επειδή έτσι επιβάλλει η θρησκεία και ο κοινωνικός περίγυρος.... Για να το θέσω ωμά... αν τη θρησκεία ή τον κοινωνικό  περίγυρο τους έχεις γραμμένους όταν "βγάζεις τα μάτια σου" δεν δικαιούσαι να τους επικαλείσαι μετά προκειμένου να κρατήσεις ένα παιδί. Για μένα είναι πλέον  θέμα επιλογής και μόνο ( είτε η οικογένεια ξεκινά ως μονογονεϊκή είτε  καταλήγει εκεί...)  Και επίσης, θεωρώ  - μιλώντας και επί προσωπικού - ότι το καλύτερο για το παιδί είναι να μένει με τη μάνα του. Άσε που όπως έγραψαν σοφά και πιο πριν, υπάρχουν συσσίτια, ανάδοχες οικογένειες, συγγενείς και φίλοι ....προσωπικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν βρέθηκε έστω  ένας ηλικιωμένος να τον προσέχεις με αντάλλαγμα στέγη και τροφή... και εν τέλει πώς γίνεται όλοι οι μετανάστες φτωχικά μεν να καταφέρνουν να επιβιώνουν και να κρατάνε μαζί τους μια ντουζίνα παιδιά και τούτη η μάνα εδώ να τσακίζει;

σε τέτοια θέματα κι εγώ κάθετη είμαι - όπως ακριβώς η tinakipe17 - το λαιμό μου θα κόψω αλλά το παιδί μου δε θα το αφήσω ποτέ!

[tinakipe17]

Και όχι, bitch, επειδή βλέπει κανείς μία μάνα "μες τη μπίχλα και την ανέχεια" να κρατάει το παιδί της, δεν σημαίνει αυτόματα οτι αυτό είναι το καλύτερο για το παιδί, ούτε ότι η μάνα το κρατάει από την πολλή της αγάπη κι όχι γιατί απλά "έτσι είναι" και δεν έχει την δυνατότητα να σκεφτεί κάτι άλλο ή γιατί απλά περιμένει να μεγαλώσει και να συμβάλει στα οικονομικά. Και οι μονογονεϊκές οικογένειες δεν είναι πάντα από την αρχή μονογονεϊκές. Ούτε δημιουργούνται πάντα από συνειδητή επιλογή. Πολλές φορές μία γυναίκα κρατάει ένα μωρό γιατί πολύ απλά η θρησκεία, ο κοινωνικός περίγυρος και οι αντιλήψεις με τις οποίες μεγάλωσε δεν της επιτρέπουν να σκεφτεί ή να ξέρει ότι υπάρχει άλλη επιλογή (και δεν μιλάω να επιλέξει να μην το κρατήσει, απλά να ξέρει οτί υπάρχει κι αυτό σαν περίπτωση για να κάνει συνειδητή επιλογή).

Σε παλιότερες δεκαετίες η εγκατάληψη παιδιών σε ιδρύματα ήταν αρκετά συχνό φαινόμενο. Αγαπούσαν λιγότερο οι γονείς τότε τα παιδιά τους; ή μήπως δεν ήταν συνηθισμένοι στην φτώχια; (μετά από παγκόσμιο πόλεμο και κατοχή)

θα διαφωνήσω μαζί σου ως προς τούτο : στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης δεν κρατάς ένα παιδί με σκοπό να το μεγαλώσεις μόνη σου επειδή έτσι επιβάλλει η θρησκεία και ο κοινωνικός περίγυρος.... Για να το θέσω ωμά... αν τη θρησκεία ή τον κοινωνικό  περίγυρο τους έχεις γραμμένους όταν "βγάζεις τα μάτια σου" δεν δικαιούσαι να τους επικαλείσαι μετά προκειμένου να κρατήσεις ένα παιδί. Για μένα είναι πλέον  θέμα επιλογής και μόνο ( είτε η οικογένεια ξεκινά ως μονογονεϊκή είτε  καταλήγει εκεί...)  Και επίσης, θεωρώ  - μιλώντας και επί προσωπικού - ότι το καλύτερο για το παιδί είναι να μένει με τη μάνα του. Άσε που όπως έγραψαν σοφά και πιο πριν, υπάρχουν συσσίτια, ανάδοχες οικογένειες, συγγενείς και φίλοι ....προσωπικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν βρέθηκε έστω  ένας ηλικιωμένος να τον προσέχεις με αντάλλαγμα στέγη και τροφή... και εν τέλει πώς γίνεται όλοι οι μετανάστες φτωχικά μεν να καταφέρνουν να επιβιώνουν και να κρατάνε μαζί τους μια ντουζίνα παιδιά και τούτη η μάνα εδώ να τσακίζει;

σε τέτοια θέματα κι εγώ κάθετη είμαι - όπως ακριβώς η tinakipe17 - το λαιμό μου θα κόψω αλλά το παιδί μου δε θα το αφήσω ποτέ!

ΕΤΣΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ....................+++++++++++++++++++++++++++ ΠΟΤΕ.
Οι μεταναστες αγοραζουν με 45 λεπτα απο το LIDL 1 κιλο κριθαρακι , το μαγειρευουν και το τρωνε τρεις μερες.Εμεις γιατι οχι?

Τον ιανουαριο του 2003 εγινε στην Λημνο χιονοθυελλα και ξηλωσε απο τον χιονια και τον αερα 200 κολονες της ΔΕΗ...........αποτελεσμα.....11 μερες χωρις ρευμα, νερο και φαη.Στο δωματιο μεσα ηταν τα σκεπασματα μουσκεμα απο την υγρασια και ειχε μειον απο θερμοκρασια.Οι ντοπιοι ξερουν απο τετοια φαινομενα και γιαυτο ειναι εφοδιασμενοι με γεννητριες.Εμεις οι ξενοι ομως που παμε εκει για οχτω μηνες δουλειας δεν γνωριζουμε απο αυτα.Που θελω να καταληξω.........επιβιωσαμε με ενα καμινετο( το γκαζακι που φτιαχνουμε ελληνικο καφε).Εκει εφτιαχνα το μωρο που ηταν τοτε 6 χρονων.................11 μερες τραχανα.Γαλα δεν υπηρχε αφου δεν υπηρχε επικοινωνια με το νησι λογω αποκλεισμου και χιονοθυελλας.ΕΠΙ

[apri]

Δεν ξέρω αν νομιμοποιείται κανείς να λέει πολλά τραγούδια έξω από το χορό.
Ούτε μπορώ να ξέρω τι σκεφτόταν η μάνα που αποφάσισε να δώσει το παιδί της, αν είχε άλλες επιλογές ή όχι,
αν ήταν άκαρδη, επιπόλαιη ή απελπισμένη.
Ίσως να μην μπορούσε καν να σκεφθεί λογικά.

Κάθε άνθρωπος μεγαλώνοντας συνηθίζει ψυχολογικά να ζει σ’ ένα επίπεδο ζωής, άντε και λίγο πάνω ή λίγο κάτω από αυτό.
Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για απότομες διακυμάνσεις του επιπέδου ζωής του, πόσω μάλλον όταν όλα δείχνουν ότι δεν θα είναι προσωρινή κατάσταση.
Γι’ αυτό και όταν συμβαίνει αυτό, ακολουθεί ό,τι ακολουθεί πάντα τις απότομες πτώσεις: ζάλη και πανικός.

Ήδη λίγο-πολύ περνάνε όλοι μια τέτοια ταραχή. Το βλέπεις στον εχθρικό, μνησίκακο τρόπο που βλέπουν το διπλανό τους, γιατί εκείνος δεν είναι άνεργος, γιατί πρόλαβε να φτάσει έστω μια δρασκελιά πριν από τη σύνταξη, γιατί κερδίζει - ακόμα- λίγα ευρώ παραπάνω. Το βλέπεις στην αγωνία να περισώσουν τα όποια λεφτά τούς έχουν απομείνει αποσύροντάς τα από τις τράπεζες, στην αγωνία να ξεφύγουν πηγαίνοντας κάπου μακριά μετανάστες…
Σαν να είναι όλοι καταγεγραμμένοι σε μια μαύρη λίστα και προσπαθεί ο καθένας να σβήσει το όνομά του απ’ αυτήν με όποιον τρόπο μπορεί.

Κι όσο πιο μεγάλη είναι αυτή η πτώση για τον καθένα, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ζάλη, τόσο μεγαλύτερος ο πανικός.
Και πώς να βρει κάποιος σε τέτοια κατάσταση διέξοδο, όταν ακόμα κι όταν ήταν απόλυτα ψύχραιμος,
είχε εκπαιδευθεί από την κοινωνία να βρίσκει μόνο τις εύκολες λύσεις;
Πώς να αναζητήσει τα δύσκολα, όταν μια ζωή μάθαινε να υιοθετεί μόνο τα εύκολα;

Όλα αυτά δεν τα γράφω, για να δικαιολογήσω την πράξη της εγκατάλειψης, ειδικά όταν το παιδί είναι σε ηλικία που καταλαβαίνει (το λέω γιατί η υιοθεσία σε βρεφική ηλικία είναι λίγο διαφορετική περίπτωση).
Όπως είπε και ο Μάρκος, ένας αποχωρισμός είναι πάντα ένας "θάνατος", κυρίως για το παιδί που βρίσκεται και σε μειονεκτικότερη θέση.
Ίσως όμως και γι’ αυτό, όπως δεν αυτοκτονούν όλοι όσοι έχουν προβλήματα, δεν εγκαταλείπουν τα παιδιά τους και όλοι όσοι έχουν πρόβλημα διαβίωσης. Ξέρουν πολύ καλά ποιο είναι το κόστος μιας τέτοιας πράξης.

Το θέμα, όμως, ούτως ή άλλως, δεν είναι αν εγκρίνουμε ή όχι την εγκατάλειψη. Δεν ανήρτησα γι’ αυτό την είδηση.

Το θέμα είναι ότι γύρω μας έχουν αρχίσει και παίζονται δράματα και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση άρνησης, ευχόμενο απλά να τη γλιτώσει.
Σιγά-σιγά πρέπει να επανεκπαιδευθούμε ως κοινωνία για τα δύσκολα, γιατί μπορεί κάποια μέρα να χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα και να μην ξέρουμε από πού μας ήρθε.
Και εκείνη την ώρα, λίγη σημασία έχει αν θα εγκρίνουν οι διπλανοί μας ή όχι τις αποφάσεις μας.
Σημασία θα έχει να γίνει κάτι, όχι να ειπωθεί κάτι.

Μακάρι οι διάφοροι φορείς να δραστηριοποιηθούν, για να δώσουν όποια βοήθεια μπορούν.
Καμιά φορά όμως, ακόμα και οι γείτονες ή οι φίλοι μπορούν να κάνουν τη διαφορά, τουλάχιστον για την κρίσιμη στιγμή που ο άλλος, είτε λόγω αδυναμίας χαρακτήρα είτε λόγω οξύτητας του προβλήματος, τα βλέπει όλα θολά και μαύρα… 

[bitch]

apri

πολύ ωραία όσα γράφεις και ο τρόπος που τα εκφράζεις επίσης εκπληκτικός.
Έχω την αίσθηση όμως ότι οι όποιες επιλογές του οποιουδήποτε είναι απόρροια των προτεραιοτήτων που έχει θέσει στη ζωή του.  Αν δηλαδή έχει μάθει κανείς σε ένα α επίπεδο ζωής και αυτό είναι το βασικότερο που βλέπει μπροστά του τότε σαφώς θα επιλέξει μέσα στον πανικό του να διασώσει αυτό το οποίο θεωρεί πολυτιμότερο. Αν πάλι κάποιος άλλος θεωρεί πολύ σημαντική την οικογένεια και τα παιδιά του δε θα διστάσει μες τον πανικό του να κάνει πράγματα που θα έχουν αυτήν ακριβώς την οικογένεια ως στόχο. Έτσι εξηγείται εξάλλου γιατί άλλες μάνες πάνε και καθαρίζουν σκάλες, ξεσκατίζουν γέρους, βγαίνουν στο πεζοδρόμιο, ζητιανεύουν, κλέβουν ή ό,τι άλλο και άλλες επιλέγουν - και επιμένω στο επιλέγουν - να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους.

Και επειδή καθόλου έξω απο τον χορό δεν είμαι  - είναι γνωστό εξάλλου ότι και γω μονογονεϊκή οικογένεια συντηρώ - θα αντιμετώπιζα εντελώς διαφορετικά το ζήτημα και με σαφώς μεγαλύτερη διάθεση για κατανόηση αν η ίδια μάνα είχε αφήσει το παιδί σε ανάδοχη οικογένεια ή σε κάποιο παιδικό χωριό sos με την προοπτική να βλέπει το παιδί της συχνά ενώ ταυτόχρονα παλεύει να ορθοποδήσει και αφού είχε εξηγήσει πρώτα στο παιδάκι την κατάσταση και  φυσικά εντελώς διαφορετικά αντιμετωπίζω τώρα αυτή την περίπτωση που με ένα απλό συγνώμη αποφασίζει να απαντήσει σε όλες τις απορίες του παιδιού της.

[MARKOS]

Ο νους μου πηγε στο εργο "Μανταμ Σουσού" του Δημ.Ψαθά.
Σε εκεινη την τελευταια πραξη του δράματος (και ειναι τραγωδια αυτο το εργο για μενα οσο και αν  μας κανει να γελαμε...ειμαστε εμεις οι ιδιοι στο ρολο των πρωταγωνιστων), οπου η Σουσού έχασε τα παντα αλλά φροντισε το παιδι της να το δωσει σε μια ευκαταστατη οικογενεια για να ζησει με άνεση. Το παιδι το "αφησε" οταν πια δεν της ειχε απομεινει απολυτως τιποτα, δινοντας οδηγιες ανατροφης με γαλλικα και πιάνο..... και γυρισε στον "μουσιού" Παναγιωτακη.....
Η συνειδηση του κόσμου την έκρινε τελικα..... το παιδι ομως ηταν βρεφος και ανήκε πλεον σε αλλη οικογένεια και οχι σε ιδρυμα ....εχει διαφορά μεγαλη.

Οταν "ανασταινεις" ενα παιδι ζεις μαζι με αυτό μεχρι το τελος.
Οταν μεγαλωσουν οι γονεις μας, μας θελουν διπλα τους, δεν μπορουμε να τους "πεταμε" ή να αδιαφορουμε....
(για "παρτε" το λοιπον και αλλιως )