9 πικρές αλήθειες για την Παιδεία μας

[Green]

9 πικρές αλήθειες για την Παιδεία μας

Τον Σεπτέμβριο του 2010 ο νέος υπουργός Παιδείας Γ. Μπαμπινιώτης με άρθρο του διατύπωνε τις εξής απόψεις, οι οποίες αποτυπώνουν την πραγματικότητα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα:

Δεν μπορούμε (δεν θέλουμε;) σε αυτόν τον τόπο να αντιμετωπίσουμε, με σοβαρό και αποτελεσματικό τρόπο, μείζονα προβλήματα τής Παιδείας μας που «σέρνονται» επί χρόνια και γιατί δεν τολμούμε πολιτικοί και πολίτες, εκπαιδευτικοί και γονείς, η ελληνική κοινωνία γενικότερα, να αναλάβουμε τις ευθύνες που μάς αναλογούν, να πιέσουμε, να απαιτήσουμε, να φωνάξουμε να αλλάξει ριζικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα και να αποκτήσουμε επί τέλους κι εμείς μια παιδεία ουσίας και ποιότητας. Δεν τολμούμε να δούμε και να πούμε μερικές πικρές αλήθειες. Ετσι έχουμε, τελικά, την παιδεία που μάς αξίζει, που αξίζει στην αδιαφορία, την ολιγωρία και την ακηδία μας.

Αλήθεια πρώτη: Δεν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε ένα σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια που έχει τινάξει στον αέρα την καίρια βαθμίδα τής Μέσης Εκπαίδευσης, το Λύκειο; Κι αν το καταλαβαίνουμε- που τώρα φαίνεται ότι έστω και αργά άρχισαν να το καταλαβαίνουν όλοι-, τι κάνουμε; Με αχρηστευμένο το Λύκειο πού πάμε;

Αλήθεια δεύτερη: Το υπαρκτό γνωστό πρόβλημα τού (λειτουργικού) αναλφαβητισμού, με αποφοίτους Μέσης Εκπαίδευσης που δεν μπορούν να εκφραστούν προφορικά και γραπτά, δεν το γνωρίζουμε; Μάλλιασε η γλώσσα των εκπαιδευτικών να το επισημαίνουν. Τώρα το καταλάβαμε με το προβοκατόρικο 0,9 (από κάποιον πλακατζή υποψήφιο...) που ανοήτως γενικεύθηκε κι έγινε σημαία απαιδευσίας, παραβλέποντας τις χιλιάδες των πραγματικά αναλφάβητων που συναντάμε γύρω μας;

Αλήθεια τρίτη: Οτι οι μαθητές των σχολείων μας απεχθάνονται το σχολείο, ότι δεν το αγαπούν, δεν τους τραβάει τίποτε στο σχολείο που τους έχουμε φτιάξει, δεν μάς λέει τίποτε;

Αλήθεια τέταρτη: Οτι έχουμε καθιερώσει ένα σύστημα που φορτώνει τους μαθητές με όγκους αναφομοίωτων πληροφοριών, προορισμένων εξ υπαρχής να περάσουν στα τάρταρα τής λήθης και τής απώθησης διά τής οδού τής αποστήθισης, πληροφοριών συχνά εξεζητημένων έως άχρηστων που ποτέ δεν θα γίνουν χρήσιμες επεξεργασμένες γνώσεις οι οποίες θα μείνουν, αυτό δεν μάς γεμίζει με οδύνη και τύψεις για τις ευθύνες μας;

Αλήθεια πέμπτη: Μπορούμε να αισθανόμαστε ήσυχοι, όταν οι ηγεσίες και βασικά στελέχη των πολιτικών κομμάτων και τού πολιτικού μας κόσμου γενικότερα (με πολύ λίγες εξαιρέσεις) ιεραρχούν την Εκπαίδευση, την Παιδεία και τον Πολιτισμό, το τρίπτυχο τής ουσιαστικής ύπαρξης και τής προοπτικής ανάπτυξης κάθε ορθοφρονούντος λαού, στο χαμηλότερο σκαλί τής έμπρακτης μέριμνας και τής πολιτικής τους;

Αλήθεια έκτη: Είναι δυνατόν να έχεις ποιότητα διδασκαλίας στα σχολεία σου με εκπαιδευτικούς ανεπαρκώς καταρτισμένους για την Εκπαίδευση, σκανδαλωδώς ανεπιμόρφωτους και προκλητικά αναξιολόγητους, αλλά και με εκπαιδευτικούς κακοπληρωμένους σε σχέση με το δύσκολο έργο που καλούνται να επιτελέσουν και κοινωνικά υποβαθμισμένους; Μπορείς να έχεις μεγάλες απαιτήσεις χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις;

Αλήθεια έβδομη: Θα μπορέσουν ποτέ οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας να περάσουν από τις εξαγγελίες στην πράξη, να λάβουν γενναίες αποφάσεις, να ξεπεράσουν αυτό που- εσφαλμένα συνήθως- εκτιμούν ως πολιτικό κόστος (κυρίως για την προσωπική τους πολιτική καριέρα), να πείσουν με σωστά επιχειρήματα την κυβέρνησή τους και την κοινή γνώμη για ριζικές αλλαγές, να πολεμήσουν τα οργανωμένα συμφέροντα που αντιμάχονται τις αλλαγές και, τέλος, να αποτολμήσουν για μια φορά να παραιτηθούν, διαμαρτυρόμενοι όταν γίνονται όχημα και συνένοχοι για την παιδευτική υστέρηση ενός ολόκληρου λαού;

Αλήθεια όγδοη: Θα αντιληφθούν την ευθύνη τους οι ηγεσίες και τα στελέχη των συνδικαλιστικών οργάνων των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, ώστε - ξεπερνώντας τις κομματικές ιδεολογίες και στάσεις τους και τις προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες τους που προκαλούν την αγανάκτηση των ίδιων των εκπαιδευτικών (ιδίως των νέων) και τής κοινής γνώμης- να μπορέσουν να αρθρώσουν ουσιαστικό, πειστικό, ακομμάτιστο εκπαιδευτικό λόγο; Μπορούν ποτέ να πείσουν κανέναν για τις προθέσεις τους, όταν μονίμως στηρίζουν την ήσσονα προσπάθεια και βρίσκονται συνεχώς στην άρνηση για κάθε ουσιαστική αλλαγή στην Παιδεία μας από όπου και αν προέρχεται; Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι αυτοκαταργούνται στη συνείδηση τού κόσμου και απαξιώνουν εκ προοιμίου τον θεσμικό ρόλο τους;

Αλήθεια ένατη: Κι εμείς στα Πανεπιστήμια που μορφώνουμε τους εκπαιδευτικούς θα αντιληφθούμε τον ρόλο και τις ευθύνες μας για το πόσο καλά ετοιμάζουμε τους αυριανούς εκπαιδευτικούς, όταν αρνούμαστε ή αποφεύγουμε επί χρόνια να εφαρμόσουμε την ψυχοπαιδαγωγική κατάρτιση και ένα ειδικό πρόγραμμα επιστημονικής προετοιμασίας όσων θέλουν να εργαστούν στην Εκπαίδευση; Μήπως πιστεύουμε ότι λύθηκε το πρόβλημα με το ΑΣΕΠ και με τους ειδικούς φροντιστές που έχουν πλέον αναλάβει- με το αζημίωτο- τον ρόλο τής προετοιμασίας των υποψηφίων για τις εξετάσεις τού ΑΣΕΠ, υποκαθιστώντας τα Πανεπιστήμια;

* * * Γνωστές πικρές αλήθειες που ενοχλούν, που απωθούνται, που καταπνίγονται, ενώ «ενός έστι χρεία...», να τις συνειδητοποιήσουμε όλοι και να τις υπερβούμε με πράξεις.

[PDE ads]

[panos2]

Αν ήταν μόνο αυτές οι πικρές αλήθειες, θα ήταν εύκολα τα πράγματα.
Η έκτη αλήθεια πάντως μου φαίνεται κάπως... Αν ήταν  κακοπληρωμένοι οι εκπαιδευτικοί τότε, τώρα τι είναι;; 

[----]

 

[εμπειρος]

το σφαλμα          και του ανοιξαντος το θεμα και των σχολιαστων ελιναι οτι πιστευουν  ότι ο Μπαμπινιωτης λεει αληθειες ή πιστευει αυτά που λεει . ¨ομως κατι πρέπει να λεει ,Όσο βαρυγδουλα είναι αυτά που λέει , τοσο μεγαλωνει η πανεπιστημιακη του αξια. Και τόσ εξαργυρώσιμη γινεται με θεσουλες κλπ .Κατανοητο;

[PDE ads]

[Green]

Δεν πιστεύω τίποτα, ούτε καν σχολίασα τα λεγόμενα του, απλά ανάρτησα αυτά που είχε πει το 2010 και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

[apri]

Kαι μια 10η πικρή αλήθεια που ξέχασε να αναφέρει:

Τα έλεγε...χαρτί και καλαμάρι στην αμερικανική πρεσβεία!http://www.parapolitika.gr/ArticleDetails/tabid/63/ArticleID/400774/Default.aspx

[Empedocles]

Να σας πω κι εγώ άλλη μια αλήθεια; Το σύστημα παιδεία μας δεν έχει διαδικασία ελέγχου ή είναι τρομερά επιεικής !  Αυτό είναι στη βάση των προβλημάτων της παιδείας ! Το αποτέλεσμα είναι ότι όλες οι προσπάθειες για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος αποτυγχάνουν παταγωδώς διότι οι μαθητές μπορούνε να περνάνε τις τάξεις για την πλάκα και οι χαβαλετζήδες μετά από λίγο κατεβάζουν και τους άλλους ! Στείλε τον πιο καταρτισμένο καθηγητή εκεί που δε θέλουνε να μάθουνε και δε χρειάζεται και να μάθουν και άμα μάθουν γράψε μου ! Αλλά καθότι είμαστε μοντέρνοι και προοδευτικοί λέμε δεν αξιολογούμε τους καθηγητές που θα στεναχωρηθούν λιγότεροι από το να αξιολογήσουμε αντικειμενικά τους μαθητές και να διαπιστώσουμε το πραγματικό ποσοστό των ασχέτων πριν γράψουν τα κουλούρια τους στις πανελλαδικές ... Και η ζωή συνεχίζεται στην ωραία Ελλάδα, μόνο που έχει αρχίσει να γίνεται οδυνηρή ! Και όλοι λένε για τα λεφτά ! Το πόσους άσχετους έχει βγάλει η παιδεία τα τελευταία χρόνια και πόσες δυνατότητες δίνει αυτό το γεγονός στη χώρα ανεξάρτητα από το οικονομικό πρόγραμμα, ουδείς ασχολείται !

[apri]

Kαι η πιο πικρή αλήθεια όλων, που επηρεάζει όχι μόνο την παιδεία πια, αλλά όλη τη ζωή μας ...
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=36313&Itemid=139

[thymiaras]

Ο φίλος Empedocles περιέγραψε σε μια παράγραφο το πιο σημαντικό πρόβλημα της β/θμιας εκπαίδευσης. Όταν οι πάντες, ακόμα και οι πιο προκλητικά αδιάφοροι, περνάν τις τάξεις με περισσή ευκολία, επειδή "έτσι είναι το σύστημα" ε ότι και να γίνει δεν πρόκειται να βελτιωθεί το επίπεδο της μόρφωσης που λαμβάνουν. Αν δεν αρχίσει να κόβεται ένα 20% τουλάχιστον από την πρώτη τάξη του Γυμνασίου ε δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Και φυσικά τίνος είναι η ευθύνη; Του "συστήματος"; Η αποκλειστική ευθύνη είναι των καθηγητών γιατί αυτοί είναι που βάζουν τους βαθμούς. Οπότε πρέπει να το παραδεχτούμε ότι έχουμε ένα τεράστιο μέρος της ευθύνης και να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε (βάλτους εκεί ένα 10 να περάσουν την τάξη, να μην τους έχω και του χρόνου στο κεφάλι μου ! ). Δηλαδή αν δεν δοθεί εντολή εκ των άνωθεν για πιο αυστηρή βαθμολόγηση, κοινώς αν δεν υπάρχει μπαμπούλας να μας εξωθεί, δεν μπορούμε από μόνοι μας να κάνουμε το αυτονόητο ;

Σας διαβεβαιώ ότι αν γινόταν αυτό το πολύ μικρό βήμα εκ μέρους μας, τότε και το μάθημα θα γινόταν πολύ πιο καλό, αφού, αναγκαστικά θα δείχναν ενδιαφέρον πολλοί περισσότεροι μαθητές, αν θέλανε να περάσουν την τάξη και γενικότερα το επίπεδο των γνώσεων των μαθητών θα ανέβαινε σημαντικά.

Τέλος φυσικά και συμφωνώ ότι οι καθηγητές πρέπει να είναι καλοπληρωμένοι και γενικότερα να τους δίνονται κίνητρα για καλύτερη απόδοση (ακόμα και μέσω της αξιολόγησης) αλλά όσο και αν ανέβουν οι μισθοί (θεωρητικά μιλάμε, το ξέρω ότι δεν πρόκειται να ανέβουν για αρκετά χρόνια ...) το επίπεδο της μάθησης δεν πρόκειται να ανέβει αν δεν αντιμετωπιστούν κάποια χρόνια προβλήματα, όπως αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω.

[Landau]

Σχετικά με την είδηση από το defencenet..
1ον γενικά δεν είναι ένα έγκυρο σάιτ
2ον στο θέμα που αναφέρει (το οποίο δημοσιεύτηκε από χτες ανοιχτά έτσι κι αλλιώς) έχει να κάνει με τα CDS, κοινώς κάποιοι θα τα κονομήσουν γερά! Θυμάστε μια είδηση παλιότερα ότι ένα από τα αδερφάκια του ΓΑΠ είχε αγοράσει CDS (ποντάροντας ουσιαστικά στη χρεοκοπία της χώρας); Αν αληθεύει εκείνη η είδηση (ποτέ δεν διελευκάνθηκε το θέμα), τότε έχουμε να κάνουμε όχι με πιστωτικό γεγονός.. αλλά με εθνοπροδοτικό γεγονός! Όχι ότι υπάρχει αμφιβολία.. 

[apri]

Σχετικά με την είδηση από το defencenet..
1ον γενικά δεν είναι ένα έγκυρο σάιτ
2ον στο θέμα που αναφέρει (το οποίο δημοσιεύτηκε από χτες ανοιχτά έτσι κι αλλιώς) έχει να κάνει με τα CDS, κοινώς κάποιοι θα τα κονομήσουν γερά! Θυμάστε μια είδηση παλιότερα ότι ένα από τα αδερφάκια του ΓΑΠ είχε αγοράσει CDS (ποντάροντας ουσιαστικά στη χρεοκοπία της χώρας); Αν αληθεύει εκείνη η είδηση (ποτέ δεν διελευκάνθηκε το θέμα), τότε έχουμε να κάνουμε όχι με πιστωτικό γεγονός.. αλλά με εθνοπροδοτικό γεγονός! Όχι ότι υπάρχει αμφιβολία.. 

To defencenet όντως ελέγχεται για αρκετά από τα οποία έχει γράψει, όπως και όλα τα site.
Στο συγκεκριμένο θέμα δεν λέει πάντως κάτι που να μην ισχύει. Τα ίδια θα διαβάσεις και σε πολλά οικονομικά και ειδησεογραφικά site ανά τον κόσμο.
(π.χ http://www.axortagos.gr/diethni-episimi-eidisi-xreokopia.html
http://www.sofokleousin.gr/archives/94791 )

Η αναδιάρθρωση του χρέους ή πιστωτικό γεγονός ή όπως αλλιώς θες, πες το, είναι άλλος ένας όρος για τη χρεοκοπία.
Αυτό άλλωστε φαίνεται και από την βαθμίδα στην οποία μας έχουν τοποθετήσει και οι ξένοι οίκοι.

Και τα CDS δεν είναι τίποτα άλλο από ασφαλιστήρια συμβόλαια που αγοράζουν οι κάτοχοι ομολόγων (αλλά και απλοί κερδοσκόποι), για να διασφαλιστούν από την περίπτωση χρεοκοπίας του εκδότη τους.
Πληρώνονται δηλαδή μόνο σε περίπτωση χρεοκοπίας. (βλ. http://www.koutipandoras.gr/?p=6210 )

Κοινώς, ο κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι, για να μην προκληθεί πανικός.
Καλό πράγμα να μην υπάρξει πανικός (χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα), κακό να μην έχουμε πλήρη συνείδηση του τι έχει συμβεί και να κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις.

Το ποιος κέρδισε από την υπόθεση των CDS μπορεί να μας διαφωτίσει για το ποιος είχε κίνητρο να προκριθεί ο συγκεκριμένος χειρισμός της υπόθεσης.
Γύρευε όμως πότε κι αν θα μάθουμε την αλήθεια γι' αυτήν τη σκοτεινή ιστορία.
Εδώ δεν ξέρουμε άλλα κι άλλα...

[Empedocles]

Δε συμφωνώ ότι είναι η ευθύνη των καθηγητών και εξάλλου αυτή  η προσέγγιση αυτή πρακτικά δε λύνει κανένα πρόβλημα ! Αμα θέλει το υπουργείο παιδείας που ασκεί τη διοίκηση να έχει έλεγχο και γνώση της κατάστασης απλά νομοθετεί ότι στο τέλος της χρονιάς οι εξετάσεις των παιδιών θα δίνονται εκτός σχολείων ή/και αλλάζει τον περίφημο κανονισμό στο Λύκειο που ο μαθητής προάγεται με ΜΟ το 9,5 από ... όλα τα μαθήματα ! Εγώ σου λέω ότι όλα τα διαρθρωτικά μέτρα του κόσμου στην παιδεία και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να αποδώσουν τόσο όσο αυτές οι δύο αποφάσεις γιατί σημαίνουν απλά πως "η πλάκα τέλος, κεφάλια μέσα" !
 

Ο φίλος Empedocles περιέγραψε σε μια παράγραφο το πιο σημαντικό πρόβλημα της β/θμιας εκπαίδευσης. Όταν οι πάντες, ακόμα και οι πιο προκλητικά αδιάφοροι, περνάν τις τάξεις με περισσή ευκολία, επειδή "έτσι είναι το σύστημα" ε ότι και να γίνει δεν πρόκειται να βελτιωθεί το επίπεδο της μόρφωσης που λαμβάνουν. Αν δεν αρχίσει να κόβεται ένα 20% τουλάχιστον από την πρώτη τάξη του Γυμνασίου ε δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Και φυσικά τίνος είναι η ευθύνη; Του "συστήματος"; Η αποκλειστική ευθύνη είναι των καθηγητών γιατί αυτοί είναι που βάζουν τους βαθμούς. Οπότε πρέπει να το παραδεχτούμε ότι έχουμε ένα τεράστιο μέρος της ευθύνης και να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε (βάλτους εκεί ένα 10 να περάσουν την τάξη, να μην τους έχω και του χρόνου στο κεφάλι μου ! ). Δηλαδή αν δεν δοθεί εντολή εκ των άνωθεν για πιο αυστηρή βαθμολόγηση, κοινώς αν δεν υπάρχει μπαμπούλας να μας εξωθεί, δεν μπορούμε από μόνοι μας να κάνουμε το αυτονόητο ;

Σας διαβεβαιώ ότι αν γινόταν αυτό το πολύ μικρό βήμα εκ μέρους μας, τότε και το μάθημα θα γινόταν πολύ πιο καλό, αφού, αναγκαστικά θα δείχναν ενδιαφέρον πολλοί περισσότεροι μαθητές, αν θέλανε να περάσουν την τάξη και γενικότερα το επίπεδο των γνώσεων των μαθητών θα ανέβαινε σημαντικά.

Τέλος φυσικά και συμφωνώ ότι οι καθηγητές πρέπει να είναι καλοπληρωμένοι και γενικότερα να τους δίνονται κίνητρα για καλύτερη απόδοση (ακόμα και μέσω της αξιολόγησης) αλλά όσο και αν ανέβουν οι μισθοί (θεωρητικά μιλάμε, το ξέρω ότι δεν πρόκειται να ανέβουν για αρκετά χρόνια ...) το επίπεδο της μάθησης δεν πρόκειται να ανέβει αν δεν αντιμετωπιστούν κάποια χρόνια προβλήματα, όπως αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω.

[zzz]

8/3/2012
ΚΗΦΗΝΕΙΟΝ "Η ωραία Ελλάς"
(κηφηνείον - εκ του κηφήνα - αρσενική μέλισσα)

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.

Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...

Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers».

Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά.

Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.

Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής - βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά.

Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα - απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας - πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές - που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία - θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί - ακόμη στο Δημοτικό - μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της - δικαιώματα στην τεμπελιά - και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.


Σαράντου Καργάκου Ιστορικός - Συγγραφέας
http://www.qualitynet.gr/displayITM1.asp?ITMID=67606&LANG=GR

[apri]

Aν και συνήθως ο Καργάκος αρέσκεται σε υπερβολές, νομίζω ότι λέει μεγάλες αλήθειες σ' αυτό το άρθρο.
Μόνο που για την αλλαγή νοοτροπίας δεν ευθύνονται μόνο τα ΜΜΕ και τα σχολεία, αλλά πάνω και πριν απ' όλα οι εκάστοτε κυβερνώντες με το λαϊκισμό τους, που πέρασαν το μοντέλο του πολίτη που ουδέποτε ελέγχεται για τις υποχρεώσεις του, αλλά πάντα δικαιούται.
Άλλωστε, αυτό ήταν και το μοντέλο του πολιτικού που κυριάρχησε, δηλ. του ανθρώπου που ουδέποτε λογοδοτεί για την ανεπάρκεια ή τα λάθη του, αλλά πάντα του χρωστάνε οι πολίτες κάτι, ώστε να νιώθουν υποχρεωμένοι να τον ξαναψηφίσουν.


Μ' αυτή τη λογική δεν φταίνε μόνο οι γονείς ή τα παιδιά που είχαν ως επαγγελματικό πρότυπο τον χαρτογιακά.
Φταίει και ο πολιτικός που του καλλιέργησε αυτό ως την εύκολη λύση και κυρίως ο πολιτικός που δεν φρόντισε να δημιουργήσει ανάπτυξη σε άλλους τομείς, για να προσφέρει εναλλακτικές λύσεις.


Καλές οι διαπιστώσεις... Τώρα τι κάνουμε;