Tα παιδιά των εκπαιδευτικών "αριστεύουν" σχεδόν πάντα. Γιατί άραγε;

[MARKOS]

Απο προσωπική εμπειρία,αλλα και σύμφωνα με παραδοχές άλλων, τα παιδια των εκπαιδευτικών (και όχι μόνο αλλά και γονεων σε "καλές" θεσεις στο Δημόσιο τομέα) αριστευουν !!!

Ποιά είναι η γνώμη σας; Υπάρχουν φαινόμενα,καταστάσεις, γεγονότα που το επιβεβαιώνουν? Ποιές οι αιτίες που οδηγούν στην "αρίστευση" αυτων των μαθητών;  Ποιή η ηθική διάσταση του θέματος για τον ίδιο τον εκπαιδευτικό;

[PDE ads]

[mardim]

δεν νομιζω ότι ισχύει κάτι τετοιο..φετος εχω 3 παιδια τα οποια εχουν γονεισ δασκαλουσ κ μαλιστα ειμαστε στο ιδιο σχολειο..συναδελφοι δηλαδη..δε θα τους ελεγα αριστους ουτε καν πολυ καλους..αντιθετως ειναι μετριου επιπεδου κ μαλιστα ιδιατερα ζωηροι

[gallikou]

Το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό σε περιοχές αγροτικές με πολλά προβλήματα, τα παιδιά των εκπαιδευτικών να ξεχωρίζουν, όπως και αυτά των υπολοίπων Δημοσίων Υπαλλήλων, τραπεζικών, αστυνομικών, στρατιωτικών κλπ.Έχουν μεγαλύτερη βοήθεια από το σπίτι και στήριξη. Ότι πολλές φορές ασκείται πίεση από γονείς συναδέλφους για μεγαλύτερη βαθμολογία, αυτό είναι αλήθεια, αλλά το θεωρώ τελείως ηλίθιο ως συμπεριφορά. Άντε και επειδή σε βαρέθηκαν οι συνάδελφοι να βάλουν μεγαλύτερο βαθμό στο βλαστάρι σου, μετά τι γίνεται; Πανελλήνιες κλπ; Επομένως είναι δώρον άδωρον η όποια πίεση σε συναδέλφους, εκτός κι αν θες να καμαρώνεις στο χωριό.

[Aris81]

Εγώ, ούτε σαν μαθητής,αλλά ούτε σαν καθηγητής έχω εντοπίσει κάτι τέτοιο.

Ότι ιδιότητα και αν έχει ο γονέας,αν το παιδί "δεν τραβάει" στα μαθήματα,δύσκολα τα πράγματα..

Ένας γονέας εκπαιδευτικός ίσως μπορεί να βοηθήσει το παιδί του σε πρακτικά πράγματα όπως η μεθοδικότητα στη μελέτη.

Μπορεί να κατευθύνει καλύτερα το παιδί του σε προετοίμασία εξετάσεων ή να το συμβουλεύσει ώστε να συμπληρώσει πιο "ορθολογικά" τις προτιμήσεις του στο μηχανογραφικό,συγκριτκά με ένα γονέα που έχει άγνοια από Ανώτατη εκπαίδευση,εργασιακά δικαιώματα και επαγγελματική αποκατάσταση.

Αλλά δεν νομίζω κάτι παραπάνω..

[PDE ads]

[dimitra68]

Εγω το βλέπω από άλλη σκοπιά.
Πολύ απλά τα παιδιά των εκπαιδευτικών και γενικά των μορφωμένων γονέων "μιλούν" τη γλώσσα του σχολείου πολύ πριν ξεκινήσουν το σχολείο ,δηλ τα ερεθίσματα που παίρνουν από το οικογενειακό τους περιβάλλον αντανακλούν την κουλτούρα του σχολείου και συνεπώς έχουν εξασφαλισμένη την επιτυχία στις σπουδές τους.
Η "εξυπνάδα" ως εγγενές χαρακτηριστικο σε αυτή τη φάση επειδή είναι παράγοντας που δε μπορεί να μετρηθει αφενός κι επειδή ειναι αποτέλεσμα συνδυασμου κληρονομικών και περιβαλλοντικών επιδράσεων, δε μπορεί να θεωρηθεί αιτία σχολικής επιτυχίας- κι αυτό γιατί πάντα μιλάμε έχοντας υπόψη ένα μέσο παιδί που παρουσιάζει αναπτυξιακή πορεία με τις φυσιολογικές διακυμάνσεις,που αυτή μπορεί να υφίσταται.
 Το μόνο που μπορεί να προσδιοριστεί είναι η συμβολή του περιβάλλοντος στη σχολικη επίδοση.Κι εκεί  η Κοινωνιολογία λέει ,οπως άλλωστε είναι και αναμενόμενο,ότι τα παιδιά μορφωμένων γονέων ,και άρα και των εκπαιδευτικών ,έχουν δραματικά μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχουν στο σχολείο. (άρα ποιας τάξης την κουλτούρα αντιπροσωπεύει το σχολείο,και ποια τάξη τελικά εκπροσωπεί το σχολείο?)

Η θέση η δικιά μου και συνειδησιακά αλλά και από παιδαγωγική επιστημονική άποψη είναι η απόλυτη αποδοχή στο βίωμα του παιδιού απο΄οποιοδήποτε μορφωτικό περιβάλλον και αν προέρχεται από τη μια μεριά και από την άλλη προσπαθώ να το φέρω σε επαφή με την κουλτούρα του σχολείου -και άρα με την κυρίαρχη κουλτούρα ακομπλεξάριστα ,δηλ δείχνοντάς του από τη μιά ότι δεν έχει το ίδιο για τίποτα να ντραπεί ούτε για τη γλώσσα που μιλάει στο σπίτι ούτε για τα ενδιαφέροντα των γονιών του και τα βιώματά του ,που μπορεί να διαφέρουν από πολύ έως λίγο από αυτο που πρεσβεύει το σχολείο,κι από την άλλη να το μυήσω μέσα από τη γλώσσα που χρησιμοποιώ σε κάθε περίσταση επικοινωνίας ,και μέσα από δραστηριότητες γύρω από την τέχνη (θέατρο, παιχνίδια ρόλων, επισκέψεις σε μουσεία ,παρακολουθηση ντοκυμαντερ κλπ) ώστε να αποκτήσει αντισταθμιστικά τα βιώματα εκείνα που  κάποια άλλα "τυχερά"συνομίληκα παιδάκια από μορφωμένα οικογενειακά περιβάλλοντα έχουν καθημερινά και που θα του επιτρέψουν να διευρύνει την αντίληψή του γύρω από τον κόσμο.

[sousourada]

Με βάση την Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης, τα παιδιά που προέρχονται από ένα ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον και οι γονείς έχουν ανώτερη ή ανώτατη μόρφωση, έρχονται σε πιο στενή επαφή με το βιβλίο από πολύ νωρίς(πριν πάνε στο νηπιαγωγείο), δεν τους είναι ξένο. Δεν είναι θέμα ατομικής ευφυίας, γιατί με βάση τη βιογενετική επιστήμη έχει αποδειχτεί ότι όλα τα παιδιά είναι έξυπνα(εκτός από την περίπτωση ειδικών ασθενειών). Παράλληλα, η γλώσσα του "σπιτιού" δεν απέχει πολύ από τη γλώσσα του "σχολείου", κάτι που δε συμβαίνει με τα παιδιά που προέρχονται από περιβάλλοντα με πολιτιστικά στοιχεία, των οποίων την αξία δεν "αναγνωρίζει"το σχολείο(π.χ. αγροτική ζωή), και γι΄αυτό χρειάζεται να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια.Για τους λόγους αυτούς, κοινωνικούς στην ουσία, υπάρχει αυτή η διαφοροποίηση, κι έτσι στατιστικά τα περισσότερα παιδιά που εισάγονται σε ανώτερες ή ανώτατες σχολές δεν ανήκουν στην εργατική τάξη, παρά το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί αγωνίζονται πραγματικά και καθημερινα για την εξάλειψη αυτής της κοινωνικής ανισότητας στο σχολείο.

[zhto29]

χμ...απ ο,τι καταλαβαινω, ή δεν ειμαι εκπαιδευτικος ή  το παιδι δεν ειναι δικο μου ...
( το πτυχιο ομως το βλεπω, στο προγραμμα του σχολειου ειμαι οπως ολοι οι αλλοι συναδελφοι...)
τωρα αρχιζω να καταλαβαινω γιατι δε φερνει σωρο τα 20αρια!!

[kyra_daskala]

H αλήθεια, όπως πάντα, είναι κάπου στη μέση.

Τα παιδιά που οι εκπαιδευτικοί γονείς τους είναι σωστοί στη δουλειά τους αριστεύουν διότι αποκτούν από νωρίς σωστές βάσεις στο τρόπο που μελετούν τα μαθήματά τους στο σπίτι, έχουν περισσότερα ερεθίσματα ή σωστή καθοδήγηση.  Στη χειρότερη περίπτωση ξέρουν απλά να τα στρέψουν προς τη σωστή κατεύθυνση για να εξασφαλίσουν καλούς βαθμούς.

Από την άλλη έχεις και την κακώς εννοούμενη συναδελφικότητα, που είτε βάζεις μεγαλύτερους βαθμούς, είτε ειδοποιείς για τα τεστ για να βοηθήσεις ή και να ξεφορτωθείς το συνάδελφο.

Πάντως είναι αρκετά διασκεδαστικές οι ημέρες πριν γίνει ο σύλλογος για την κατανομή τμημάτων αν υπάρχουν παιδιά συναδέλφων στο σχολείο που υπηρετούσα κάθε φορά.
Έχω πετύχει όλες τις περιπτώσεις. Συνάδελφο να προσπαθεί να μην πάρει το τμήμα του παιδιού συγκεκριμένος συνάδελφος, τμήμα που να μην το θέλει κανείς γιατί ο συνάδελφος γονιός είναι κουραστικός, τμήμα που να μην το θέλουν διότι το βλαστάρι του συναδέλφου ήταν τέρας και πως να το πεις στον έρμο το γονιό, τμήμα που να το θέλουν όλοι διότι όταν γινόταν η κατανομή των μαθητών ο υπεύθυνος συνάδελφος φρόντισε ιδιαίτερα το τμήμα του παιδιού του. Ό,τι να'ναι!

Μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ τμήμα με παιδί συναδέλφου από το σχολείο μου αλλά είχα αρκετά συναδέλφων είτε από το ιδιωτικό, είτε από καθηγητές και δεν είχα πρόβλημα με κανέναν πλην της διαφορετικής νοοτροπίας που είχα με κάποιους.
Το ομολογώ ότι δεν τον αντέχω το γονιό που από το δημοτικό έχει ήδη πλανάρει πως θα περάσει  το παιδί του στο πανεπιστήμιο και το ωθεί να γίνει ένα βαθμοθηρικό πλάσμα.

[Landau]

Τις περισσότερες φορές είναι θέμα περιβάλλοντος και φυσικά υπάρχει και το ταξικό ζήτημα.
Όταν οι γονείς έχουν επαρκή μόρφωση και δίνουν τα κατάλληλα ερεθίσματα (ειδικά το 2ο θα έλεγα) στο παιδί τους, τότε θα "αριστεύει". Σε γενική στατιστική υπάρχει εξάρτηση από την περιοχή κατοικίας (οικονομικά υποβαθμισμένες ή μη περιοχές), αλλά αν δει κανείς ατομικά το ζήτημα, θα δει ότι παίζει σημαντικότατο ρόλο το οικογενειακό περιβάλλον.

[sofoulitsa]

Θα σας πω την εμπειρία μου πρώτα από την εποχή που ήμουν μαθήτρια. Είχα την τύχη να φοιτήσω σε ένα σχολείο όπου μια μεγάλη μερίδα των μαθητών ήταν υψηλού μορφωτικού επιπέδου, γεγονός που οφειλόταν εν πολλοίς και στο επίπεδεο της  οικογένειάς τους. Ειδικά στο τμήμα μου θυμάμαι ότι υπήρχαν αρκετά παιδιά που αρίστευαν, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά εκπαιδευτικών. Αυτό σίγουρα έχει σχέση με όσα αναφέρθηκαν νωρίτερα - ότι έχουν επαφή με τη "γλώσσα" του σχολείου, ότι βοηθιούνται από τους γονείς κτλ... Το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός μέσα στην ταξη για τους βαθμούς και κατ' επέκταση για το απουσιολόγιο. Εκεί λοιπόν συνέβαινε παιδί εκπαιδευτικού να τύχαινε ευνοϊκότερης μεταχείρησης, είτε επειδή το ζητούσε ο ίδιος είτε επειδή οι συνάδελφοί του θεωρούσαν καλό να ενισχύσουν βαθμολογικά το παιδί του συναδέλφου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το απουσιολόγιο ή η σημαία του σχολείου να βρίσκεται συχνά σε χέρια παιδιών εκπαιδευτικών. Δεν λέω ότι κάποιος άξιζε για 15 και έπαιρνε 19. Απλά αν υπήρχαν μέσα στο τμήμα δύο μαθητές που άξιζαν για 18 και ο ένας ήταν παιδί καθηγητή, πιθανόν ο ένας να έπαιρνε 18 και ο άλλος 19... (Το χειρότερο ήταν στο δημοτικό: έρχονταν γονείς εκπαιδευτικοί (μητέρες κυρίως) και ζητούσαν από το δάσκαλο να βάλει τα παιδιά τους να πούνε ποίημα στη γιορτή, να συμμετάσχουν στο θεατρικό του σχολείου κτλ!) Αλλά αυτό έχει σχέση με τον άνθρωπο γενικότερα.

Ως καθηγήτρια, πάλι, έχω άλλες εμπειρίες. Τα τελευταία τρία χρόνια έχω στο τμήμα μου παιδιά συναδέλφων. Ευτυχώς όμως οι συνάδελφοι δεν έχουν απαιτήσεις ως προς τους βαθμούς κι εγώ αντιμετωπίζω τα παιδιά ως ιστότιμα με τα υπόλοιπα. Το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί του σχολείου. Ίσως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δουλεύω σε ένα σχολείο όπου μεταξύ των παιδιών δεν υπάρχει σχεδόν καθολου ανταγωνισμός. Αυτό έχει φυσικά τα αρνητικά του, τουλάχιστον όμως δεν υπάρχουν έριδες για τους βαθμούς και ο καθένας παίρνει το βαθμό που του αξίζει χωρίος καμία πίεση από τους γονείς-συναδέλφους.

[MARKOS]

Γνωρίζω παιδια φτωχων οικογενειων που αριστευουν.
Γνωριζω παιδια πτυχιουχων που αριστευουν.
Γνωριζω παιδια φτωχων οικογενειων που ΔΕΝ αριστευουν
Γνωριζω παιδια μορφωμένων που ΔΕΝ αξιζουν το "αριστα" αλλά που το "παίρνουν"

Η συζητηση γινεται για το "Αριστα" που σχεδον παντα υπαρχει στην τελευταια περίπτωση...

 Μιά "αυτοεκπληρούμενη προφητεία"? ... ή και κατι άλλο?
 

[emmaki]

Στο σχολείο που ήμουν πάντως εγώ υπήρχε διάκριση προς τα παιδιά των εκπαιδευτικών αλλά αρνητική. Τι εννοώ; Οι καθηγητές (όχι όλοι ευτυχώς) για να μην θεωρηθεί ότι ευνοούν τα παιδιά των εκπαιδευτικών (έτυχε και τσην τάξη ήμασταν 7!!!!) μας έβαζαν χαμηλότερους βαθμούς από αυτούς που αξίζαμε. Και μιλάω για αρκετά χαμηλότερους....να γράφεις 20 διαγώνισμα, 20 σε 3 τεστ, να λες μάθημα κάθε μέρα και στο 3μηνο να έχεις 17....και ο καθηγητής να το λέει "Για να δείτε ότι είμαι δίκαιος να και στην emmaki που είναι κόρη καθηγήτριας δεν της έβαλα μεγάλο βαθμό, αν και το άξιζε" ή "Για να μην φανώ ότι σας αδικώ, έβαλα στους 7 πιο μικρό βαθμό από ότι στους υπόλοιπους". Το τελευταίο το άκουγα σε όλο το γυμνάσιο από το μουσικό και τον γυμναστή....

Δεν σκεφτόρταν όμως κανένας ότι μπορεί να μην αδικούσαν τα άλλα παιδιά, αδικούσαν όμως εμάς που προσπαθούσαμε....

[F.]

Στατιστικα δεν το εχω ψαξει, εκει ισως φαινοταν ξεκαθαρα αν ισχυει, μπορει και να μην υπαρχει στατιστικη αναλυση για αυτο το θεμα στην Ελλαδα, παρολαυτα νομιζω οτι τα παιδια των εκπαιδευτικων δεν αριστευουν σχεδον παντα. Οσα εχω γνωρισει ειναι παιδια με κανονικους βαθμους, ισως τους χαριζονται λιγο περισσοτερο π.χ. αντι για 16 να τους βαλουν 17 αλλα οχι απο 15 να το κανουν 18.  Ομως, παρατηρω -απο την εμπειρια μου παντα- οτι τα παιδια των εκπαιδευτικων πιεζονται πολυ περισσοτερο απο τα υπολοιπα παιδια στο να εχουν τις καλυτερες δυνατες επιδοσεις σε ολα τα μαθηματα οσο ειναι δυνατον. Εχω ακουσει και δει μανα να γραφει τις ασκησεις του παιδιου της ολο το χρονο προκειμενου να μην φανει οτι ο γιος  "αγρον ηγοραζε" σχετικα με το μαθημα με την δικαιολογια (που οχι μονο την πιστευε αλλα και την αγχωνε οσο δεν παει) τι θα πουν οι συναδελφοι για το παιδι, γιος εκπαιδευτικου και να μην κανει τις ασκησεις;;;;; Το ιδιο ισχυε και για ολα τα μαθηματα, επρεπε να τα ξερει οσο το δυνατον καλυτερα με οποιονδηποτε τροπο γιατι ηταν γιος εκπαιδευτικου και ντρεποταν να κοιταξει "στα ματια" οπως ελεγε τους συναδελφους. Θεωρουσε οτι θα την "κατηγορουσαν" οχι μονο ως ανικανη μητερα αλλα και κυριως ως εκπαιδευτικο. Λιγο πολυ νομιζω  οι εκπαιδευτικοι το εχουν αυτο, αλλοι το εκδηλωνουν και αλλοι το εχουν ως σκεψη αλλα συμβιβαζονται με τις μαθησιακες ικανοτητες του τεκνου τους. Πολυ μεγαλο ρολο παιζει επισης  η επιτυχια του παιδιου τους και στα ιδιαιτερα μαθηματα του καθηγητη οταν π.χ. το παιδι ειναι σκραπας στα αρχαια και ο γονιος ειναι φιλολογος... Στην επαρχια ακουγεται συχνα απο γονιους, ομως εκτος εκπαιδευσης συνηθως, οτι " φαντασου ποσο καλος ειναι οταν το παιδι του βγαζει με το ζορι 14 στα αρχαια". Το εχω ακουσει και αυτο. Ειδικα για τους παλιους εκπαιδευτικους η φημη που αποκτουσαν μεσω των βαθμων του παιδιου τους επαιζε σπουδαιοτατο ρολο και στα μαθηματα τους αλλα και στην ψυχολογια τους. Νομιζω με λιγα λογια οτι αν και καποιοι εκπαιδευτικοι μεγαλωνουν τα παιδια τους σε περιβαλλον οπου τους δινουν πιθανως καλυτερη καθοδηγηση και τους βοηθουν περισσοτερο με σκοπο τη δημιουργικη μαθηση, οι περισσοτεροι εχουν και ως ισχυρο κινητρο την εντυπωση που θα δωσουν μεσω του παιδιου τους στους υπολοιπους του σχολειου. Μπορει βεβαια αυτο να συμβαινει περισσοτερο στην επαρχια οπου οι περισοοτεροι μονιμοι γνωριζονται και συχνα πυκνα εχει ο καθενας καποιο απο τα παιδια του αλλου στην ταξη.

[Boldini]

όταν λέμε οτι τα παιδιά των εκπαιδευτικών "αριστεύουν",δεν ξέρω αν μιλάμε αποκλειστικά για βαθμούς στο σχολείο,ή οτι πετυχαίνουν τελικά τους στόχους τους(ακριβώς επειδή έχεις το αριστεύουν σε εισαγωγικά)

νομίζω οτι δεν ισχύει απόλυτα ούτε το ένα ούτε το άλλο και μιλάω από προσωπική εμπειρία κι εγώ.