Τα πιο σπουδαία πράγματα τα είπαμε στα αστεία.

[apri]

Πικρό κείμενο, αλλά ταυτόχρονα ελπιδοφόρο.


Ελεύθεροι Κατακτημένοι
του Αλκίνοου Ιωαννίδη

http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/67045

[PDE ads]

[dinateacher]

...Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...

Εξαιρετικός ο Ιωαννίδης, όπως πάντα άλλωστε!

Γιώτα, τι να σου πω... Κοιτάζω τις φωτογραφίες από τα βαφτίσια μου και δεν τον βλέπω... Αλλά με ζώνουν τα φίδια με αυτά που συμβαίνουν...

Ξέρει κανείς κανένα παιχνίδι, εκτός από τα συνηθισμένα, που να ταιριάζει σε παιδιά όλων των τάξεων του δημοτικού;

[Giannis1]

Πικρό κείμενο, αλλά ταυτόχρονα ελπιδοφόρο.


Ελεύθεροι Κατακτημένοι
του Αλκίνοου Ιωαννίδη

http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/67045

Α, καλά. Εύκολο να μιλάει κάποιος που δεν έχει οικονομικό πρόβλημα, και που δε ζει καν στη κοινωνία που πλήττεται.
Αν ζούσαν σε "επαύλεις" και χάσουν τις επαύλεις, που θα ζούν? Αν χάσουν τις δουλειές τους, και παράλληλα έχουν να καλύψουν ένα σωρό χρέη πως θα τα καλύψουν? Οι φτωχότεροι τί θα κάνουν? Πώς θα τα βγάλουν πέρα?
Ο Ιωαννίδης, αλλά και πολύς κόσμος, ακόμα δεν έχει καταλάβει τί σημαίνει να κάνει κάποιος συμφωνία με το Διάβολο.

[apri]

Α, καλά. Εύκολο να μιλάει κάποιος που δεν έχει οικονομικό πρόβλημα, και που δε ζει καν στη κοινωνία που πλήττεται.
Αν ζούσαν σε "επαύλεις" και χάσουν τις επαύλεις, που θα ζούν? Αν χάσουν τις δουλειές τους, και παράλληλα έχουν να καλύψουν ένα σωρό χρέη πως θα τα καλύψουν? Οι φτωχότεροι τί θα κάνουν? Πώς θα τα βγάλουν πέρα?
Ο Ιωαννίδης, αλλά και πολύς κόσμος, ακόμα δεν έχει καταλάβει τί σημαίνει να κάνει κάποιος συμφωνία με το Διάβολο.

Δεν νομίζω ότι ο Ιωαννίδης εννοεί ότι αυτό που περνάνε και περνάμε είναι κάτι εύκολο.
Σε πολλές χώρες αυτήν τη στιγμή έχει πέσει απότομα το βιοτικό επίπεδο και αυτό είναι θέμα που δύσκολα διαχειρίζεται κάποιος τόσο σε πρακτικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.

Ούτε προτείνει την επιστροφή σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν που δεν έζησε, όπως διάβασα σε κάποια άλλα site.
Προτείνει -και συμφωνώ μαζί του- να θυμηθούμε αξίες του παρελθόντος που βοήθησαν τον κόσμο τότε να ξεπεράσει χειρότερα προβλήματα. Γιατί  όπως και να το κάνεις, η απώλεια ανθρώπινων ζωών κατά την εισβολή είναι χειρότερη από την απώλεια μιας επιχείρησης ή μιας έπαυλης.
Κι όμως, τότε ο κόσμος δεν παθητικοποιήθηκε, δεν αυτοκτόνησε μαζικά και βρήκε τη δύναμη να αγωνιστεί για κάτι καλύτερο.

Σήμερα είναι τέτοια η εξάρτησή μας από όσα αποκτήσαμε σε καιρό ευμάρειας, που ούτε είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τίποτα για κάποια ανώτερη αξία, αλλά ούτε και βρίσκουμε τη δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας, αν χάσουμε κάτι από τον κόσμο που χτίσαμε με κόπο ή άκοπα.
Έχουμε αφεθεί να μας ρουφά ο βάλτος προσπαθώντας όχι να βρούμε τρόπο να βγούμε από αυτόν, αλλά τρόπο να κρατήσουμε τα καλά μας ρούχα όσο περισσότερο γίνεται.

Σε κάποιο σημείο ο Ιωαννίδης λέει "πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα". Αλήθεια, πόσος πατριωτισμός υπάρχει αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα; Πόσοι νοιάζονται για το σήμερα και το αύριο του διπλανού τους και γενικότερα της πατρίδας;
Ποια είναι η εθνική στρατηγική είτε μείνουμε είτε φύγουμε από το ευρώ;
Η λογική του "βλέποντας και κάνοντας", "βλέποντας και υπακούοντας", "παθαίνω ό,τι αξίζω", "διαμαρτύρομαι μόνο όταν θίγομαι προσωπικά" δημιουργούν προοπτική για κάτι καλύτερο;

Γι' αυτό και προσωπικά, αν κάτι κράτησα ως προβληματισμό από το κείμενο, ήταν αυτή ακριβώς η παράγραφος:

"Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;
Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο."




ΥΓ. Να εύχεσαι να συνεχίσουν να μιλάνε κάποιοι γι' αυτά, έστω και αν είναι βολεμένοι.
Γιατί μέχρι στιγμής ειπράττουμε μια εκκωφαντική σιωπή από αυτούς που θα έπρεπε να μιλήσουν.

[PDE ads]

[MARKOS]

ΥΓ. Να εύχεσαι να συνεχίσουν να μιλάνε κάποιοι γι' αυτά, έστω και αν είναι βολεμένοι.
Γιατί μέχρι στιγμής ειπράττουμε μια εκκωφαντική σιωπή από αυτούς που θα έπρεπε να μιλήσουν.

Εμένα εννοείς 

[apri]

ΥΓ. Να εύχεσαι να συνεχίσουν να μιλάνε κάποιοι γι' αυτά, έστω και αν είναι βολεμένοι.
Γιατί μέχρι στιγμής ειπράττουμε μια εκκωφαντική σιωπή από αυτούς που θα έπρεπε να μιλήσουν.

Εμένα εννοείς 

Όλες τις φίρμες του ντουνιά.

[MARKOS]

Α, ΟΚ. Το είχα παρει προσωπικά επειδη 72 μηνυματα πιο πανω ειχα γράψει κατι και εκτοτε δεν ξαναμίλησα...χαχα

[Giannis1]

Α, καλά. Εύκολο να μιλάει κάποιος που δεν έχει οικονομικό πρόβλημα, και που δε ζει καν στη κοινωνία που πλήττεται.
Αν ζούσαν σε "επαύλεις" και χάσουν τις επαύλεις, που θα ζούν? Αν χάσουν τις δουλειές τους, και παράλληλα έχουν να καλύψουν ένα σωρό χρέη πως θα τα καλύψουν? Οι φτωχότεροι τί θα κάνουν? Πώς θα τα βγάλουν πέρα?
Ο Ιωαννίδης, αλλά και πολύς κόσμος, ακόμα δεν έχει καταλάβει τί σημαίνει να κάνει κάποιος συμφωνία με το Διάβολο.

Δεν νομίζω ότι ο Ιωαννίδης εννοεί ότι αυτό που περνάνε και περνάμε είναι κάτι εύκολο.
Σε πολλές χώρες αυτήν τη στιγμή έχει πέσει απότομα το βιοτικό επίπεδο και αυτό είναι θέμα που δύσκολα διαχειρίζεται κάποιος τόσο σε πρακτικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.

Ούτε προτείνει την επιστροφή σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν που δεν έζησε, όπως διάβασα σε κάποια άλλα site.
Προτείνει -και συμφωνώ μαζί του- να θυμηθούμε αξίες του παρελθόντος που βοήθησαν τον κόσμο τότε να ξεπεράσει χειρότερα προβλήματα. Γιατί  όπως και να το κάνεις, η απώλεια ανθρώπινων ζωών κατά την εισβολή είναι χειρότερη από την απώλεια μιας επιχείρησης ή μιας έπαυλης.
Κι όμως, τότε ο κόσμος δεν παθητικοποιήθηκε, δεν αυτοκτόνησε μαζικά και βρήκε τη δύναμη να αγωνιστεί για κάτι καλύτερο.

Σήμερα είναι τέτοια η εξάρτησή μας από όσα αποκτήσαμε σε καιρό ευμάρειας, που ούτε είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τίποτα για κάποια ανώτερη αξία, αλλά ούτε και βρίσκουμε τη δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας, αν χάσουμε κάτι από τον κόσμο που χτίσαμε με κόπο ή άκοπα.
Έχουμε αφεθεί να μας ρουφά ο βάλτος προσπαθώντας όχι να βρούμε τρόπο να βγούμε από αυτόν, αλλά τρόπο να κρατήσουμε τα καλά μας ρούχα όσο περισσότερο γίνεται.

Σε κάποιο σημείο ο Ιωαννίδης λέει "πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα". Αλήθεια, πόσος πατριωτισμός υπάρχει αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα; Πόσοι νοιάζονται για το σήμερα και το αύριο του διπλανού τους και γενικότερα της πατρίδας;
Ποια είναι η εθνική στρατηγική είτε μείνουμε είτε φύγουμε από το ευρώ;
Η λογική του "βλέποντας και κάνοντας", "βλέποντας και υπακούοντας", "παθαίνω ό,τι αξίζω", "διαμαρτύρομαι μόνο όταν θίγομαι προσωπικά" δημιουργούν προοπτική για κάτι καλύτερο;

Γι' αυτό και προσωπικά, αν κάτι κράτησα ως προβληματισμό από το κείμενο, ήταν αυτή ακριβώς η παράγραφος:

"Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;
Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο."




ΥΓ. Να εύχεσαι να συνεχίσουν να μιλάνε κάποιοι γι' αυτά, έστω και αν είναι βολεμένοι.
Γιατί μέχρι στιγμής ειπράττουμε μια εκκωφαντική σιωπή από αυτούς που θα έπρεπε να μιλήσουν.

Αυτό που λέω,είναι οτι δεν έχει αντιληφθεί (κατά την άποψή μου) ο Ιωαννίδης, οτι δε διακυβεύονται οι "επαύλεις" αλλά τα σπίτια. Δε διακυβεύεται το "επιπλέον" αλλά το βασικό. Και χωρίς τα βασικά, με αρχές ή όχι, με Χαρακτήρα ή οχι, δε μπορεί να επιβιώσει κάποιος. Οι "απέναντι" δεν έχουν ως στόχο να πάρουν τα καλά ρούχα και τις επαύλεις, έχουν ως στόχο να πάρουν τις ίδιες τις ζωές των θυμάτων τους.

[apri]

Αυτό που λέω,είναι οτι δεν έχει αντιληφθεί (κατά την άποψή μου) ο Ιωαννίδης, οτι δε διακυβεύονται οι "επαύλεις" αλλά τα σπίτια. Δε διακυβεύεται το "επιπλέον" αλλά το βασικό. Και χωρίς τα βασικά, με αρχές ή όχι, με Χαρακτήρα ή οχι, δε μπορεί να επιβιώσει κάποιος. Οι "απέναντι" δεν έχουν ως στόχο να πάρουν τα καλά ρούχα και τις επαύλεις, έχουν ως στόχο να πάρουν τις ίδιες τις ζωές των θυμάτων τους.

Δεν νομίζω ότι δεν έχει αντιληφθεί ότι διακυβεύονται πιο σημαντικά πράγματα από τις επαύλεις, γιατί στο τέλος του κειμένου γράφει:

"Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε."

Φοβούμενοι ότι θα χάσουμε τη ζωή που χτίσαμε, δεχθήκαμε να απεμπολήσουμε το δικαίωμα να καθορίζουμε μόνοι τη μοίρα μας.
Και τώρα σιγά-σιγά αποδεικνύεται ότι με τη μέθοδο αυτή χάνουμε τελικά όχι μόνο την ανεξαρτησία, αλλά και τα προς το ζην.

Και πιστεύω ότι αυτό που λέει είναι ότι ακόμα κι αν φτάσεις τελικά στον πάτο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αν έχεις κάποιες αρχές και κάποια όνειρα, μπορεί και να καταφέρεις να ξανασηκωθείς, μπορεί και να αντιμετωπίσεις τον όποιο κίνδυνο.
Αν φτάσεις στον πάτο ηττημένος και παραιτημένος, χωρίς κανένα ψυχολογικό αποκούμπι (αφού η μόνη αξία σου ήταν το χρήμα που έχασες), τότε είσαι τελειωμένος.

Αναλογίσου λίγο την ιστορία αυτού του τόπου. Και θυμήσου, μια και ήταν πρόσφατη η γιορτή, την επανάσταση του 1821. Αν δεν υπήρχε η θρησκεία προς ψυχολογική υποστήριξη των Ελλήνων, αν δεν είχε υπάρξει ο διαφωτισμός και η υπενθύμιση της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς τους, αλλά απελπίζονταν, επειδή τους έλειπαν τα γρόσια ώστε να ζήσουν αξιοπρεπώς, δεν θα είχε γίνει ποτέ τίποτα. 





 

[Giannis1]

Αυτό που λέω,είναι οτι δεν έχει αντιληφθεί (κατά την άποψή μου) ο Ιωαννίδης, οτι δε διακυβεύονται οι "επαύλεις" αλλά τα σπίτια. Δε διακυβεύεται το "επιπλέον" αλλά το βασικό. Και χωρίς τα βασικά, με αρχές ή όχι, με Χαρακτήρα ή οχι, δε μπορεί να επιβιώσει κάποιος. Οι "απέναντι" δεν έχουν ως στόχο να πάρουν τα καλά ρούχα και τις επαύλεις, έχουν ως στόχο να πάρουν τις ίδιες τις ζωές των θυμάτων τους.

Δεν νομίζω ότι δεν έχει αντιληφθεί ότι διακυβεύονται πιο σημαντικά πράγματα από τις επαύλεις, γιατί στο τέλος του κειμένου γράφει:

"Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε."

Φοβούμενοι ότι θα χάσουμε τη ζωή που χτίσαμε, δεχθήκαμε να απεμπολήσουμε το δικαίωμα να καθορίζουμε μόνοι τη μοίρα μας.
Και τώρα σιγά-σιγά αποδεικνύεται ότι με τη μέθοδο αυτή χάνουμε τελικά όχι μόνο την ανεξαρτησία, αλλά και τα προς το ζην.

Και πιστεύω ότι αυτό που λέει είναι ότι ακόμα κι αν φτάσεις τελικά στον πάτο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αν έχεις κάποιες αρχές και κάποια όνειρα, μπορεί και να καταφέρεις να ξανασηκωθείς, μπορεί και να αντιμετωπίσεις τον όποιο κίνδυνο.
Αν φτάσεις στον πάτο ηττημένος και παραιτημένος, χωρίς κανένα ψυχολογικό αποκούμπι (αφού η μόνη αξία σου ήταν το χρήμα που έχασες), τότε είσαι τελειωμένος.

Αναλογίσου λίγο την ιστορία αυτού του τόπου. Και θυμήσου, μια και ήταν πρόσφατη η γιορτή, την επανάσταση του 1821. Αν δεν υπήρχε η θρησκεία προς ψυχολογική υποστήριξη των Ελλήνων, αν δεν είχε υπάρξει ο διαφωτισμός και η υπενθύμιση της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς τους, αλλά απελπίζονταν, επειδή τους έλειπαν τα γρόσια ώστε να ζήσουν αξιοπρεπώς, δεν θα είχε γίνει ποτέ τίποτα. 

Και πιστεύω ότι αυτό που λέει είναι ότι ακόμα κι αν φτάσεις τελικά στον πάτο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αν έχεις κάποιες αρχές και κάποια όνειρα, μπορεί και να καταφέρεις να ξανασηκωθείς, μπορεί και να αντιμετωπίσεις τον όποιο κίνδυνο.

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά αν κάποιος είναι πχ 50 ετών και δει την επιχείρησή του, που την έφτιαξε με δουλειά δεκαετιών να εξαφανίζεται, δε νομίζω οτι έχει τις δυνάμεις να ξανασηκωθεί και να τη ξαναφτιάξει, όσες αρχές και όνειρα και αν έχει.

Αναλογίσου λίγο την ιστορία αυτού του τόπου. Και θυμήσου, μια και ήταν πρόσφατη η γιορτή, την επανάσταση του 1821. Αν δεν υπήρχε η θρησκεία προς ψυχολογική υποστήριξη των Ελλήνων, αν δεν είχε υπάρξει ο διαφωτισμός και η υπενθύμιση της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς τους, αλλά απελπίζονταν, επειδή τους έλειπαν τα γρόσια ώστε να ζήσουν αξιοπρεπώς, δεν θα είχε γίνει ποτέ τίποτα. 

Επειδή έχω διαβάσει αρκετά την ιστορία της Ελλάδας, αν δεν ήταν η ναυμαχία του Ναβαρίνου, όπου επαγγελματίες Ρώσοι, Άγγλοι και Γάλλοι αξιωματικοί, βγαλμένοι όλοι από στρατιωτικές σχολές, και άριστα εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι, διέλυσαν το τουρκοαιγυπτιακό σκορποχώρι, η Ελλάδα θα είχε παραμείνει υπόδουλη.
Σαφώς και για την έναρξη της Επανάστασης η θρησκεία και ο διαφωτισμός συνέβαλαν τα μέγιστα στην Επανάσταση των Ελλήνων, αλλά υπήρχαν και άλλες συνθήκες, πολύ πιο "υλικές" και "επιχειρησιακές" σε στρατιωτική γλώσσα, που συνέβαλαν στην υλοποίηση και την επιτυχία της Επανάστασης αυτής. Άλλωστε δε πρέπει να ξεχνάμε οτι υπήρξαν και άλλες επαναστάσεις αρκετά ΠΡΙΝ την Επανάσταση του 1821, όπως για παράδειγμα αυτή του 1611 από τον επίσκοπο Διονύσιο, που όμως δε πέτυχαν γιατί έλειπαν οι σχετικές υποδομές.

Καλά και ωραία λοιπόν τα περί ψυχολογίας και πνευματικής στήριξης, αλλά από μόνα τους δεν αρκούν. Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε, κατά την άποψή μου να γίνει από την ηγεσία του Νότου, είναι μυστικές, όσο το δυνατόν, συννενοήσεις, προκειμένου να υπάρξει ένα σχέδιο για από κοινού απεμπλοκή από τη πηγή του κακού (δηλαδή το ευρώ), και επιστροφή σ' εθνικά νομίσματα. Και φυσικά μπλοκάρισμα όλων των εισαγωγών από τον εχθρικό βορρά. Ας πουλήσουν αλλού οι κύριοι Γερμανοί τις BMW και τις Μερσεντές τους, εμείς εδώ δε τις θέλουμε. ΕΔΩ είναι που μπαίνει η πνευματική αφύπνιση και η ψυχολογία, στο να μάθει ο πολίτης ν' απορρίπτει αυτά τα "αγαθά", τα οποία μας πλασάρουν τόσα χρόνια ως "ιδανικά" και σκοπό ζωής διάφοροι επιτήδειοι, που απεργάζονταν τόσο καιρό τη καταστροφή μας (γιατί δε νομίζω να πιστεύει πλέον κανείς οτι όλα όσα γίνονται είναι τυχαία).
Και μια που μιλάμε για μουσικό, να βάλω (ξανά) κι ένα τραγούδι που είχε βγεί το 2001:

http://www.youtube.com/watch?v=AMScTXuwFIk

Η αφύπνιση, λοιπόν, για όσους την ακούγαμε (οι "γραφικοί" της εποχής, που "δε βλέπαμε το "θαύμα" της Ευρώπης") είχε ξεκινήσει από τότε.

[EVILINA89]

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά αν κάποιος είναι πχ 50 ετών και δει την επιχείρησή του, που την έφτιαξε με δουλειά δεκαετιών να εξαφανίζεται, δε νομίζω οτι έχει τις δυνάμεις να ξανασηκωθεί και να τη ξαναφτιάξει, όσες αρχές και όνειρα και αν έχει.

Παίζει ρόλο η ηλικία; Ξέρω κάποιους 50αρηδες που έχουν τσαγανό και ζωντάνια και κάτι 35αρηδες που είναι για απόσυρση 
Δεν είναι θέμα ηλικίας λοιπόν αλλά ψυχικών αντοχών που ουδεμία σχέση έχουν μόνο με την ηλικία.

[apri]

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά αν κάποιος είναι πχ 50 ετών και δει την επιχείρησή του, που την έφτιαξε με δουλειά δεκαετιών να εξαφανίζεται, δε νομίζω οτι έχει τις δυνάμεις να ξανασηκωθεί και να τη ξαναφτιάξει, όσες αρχές και όνειρα και αν έχει.

Mην είσαι τόσο σίγουρος για το τι μπορεί να κάνει ο καθένας. Μπορεί να ξανασηκωθεί, μπορεί και όχι.
Μπορεί να φτιάξει ξανά την ίδια δουλειά, μπορεί και να κάνει κάτι καινούργιο. Οι Μικρασιάτες έφυγαν χάνοντας περιουσίες, οικογένειες, τα πάντα. Κάποιοι τα κατάφεραν στους νέους τόπους που πήγαν, κάποιοι όχι.
Με το να σταυρώνεις τα χέρια και να λες "δεύτε τελευταίον ασπασμόν" σίγουρα δεν πετυχαίνεις τίποτα πάντως.


Όσο για τα υπόλοιπα, κανείς δεν είπε ότι αρκεί από μόνο του το υψηλό ηθικό. Τίποτα όμως δεν ξεκινά, αν αυτό λείπει.
Και η ελληνική επανάσταση ξεκίνησε τότε, επειδή πολλοί (ακόμα και μέσα στους κόλπους των βολεμένων κοτζαμπάσηδων και Φαναριωτών που γενικά δεν πολυενθουσιάζονταν με την προοπτική να αλλάξει το καθεστώς), είχαν αποφασίσει να επαναστατήσουν κόντρα στις πιθανότητες.
Γι' αυτό και τους έλεγαν τρελούς οι υπόλοιποι.
Η ελευθερία και η ανεξαρτησία που ακολούθησε, τη στιγμή που η επανάσταση είχε ψιλοσβήσει λόγω εμφυλίου, στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα της σύγκρουσης στην περιοχή  των συμφερόντων της Αγγλίας και της Ρωσίας (που είχε αναβαθμιστεί μετά την νίκη της στο ρωσοτουρκικό πόλεμο) και όχι τόσο επίτευγμα του επαγγελματικού στρατού τους στη ναυμαχία του Ναβαρίνο, που αν δεν με απατά η μνήμη μου, ξεκίνησε εντελώς τυχαία και χωρίς να την επιδιώξουν.
Άλλωστε, εξ αρχής καμία μεγάλη δύναμη δεν ήθελε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος εκείνη την εποχή.

Να όμως, που οι συσχετισμοί καμιά φορά αλλάζουν εκεί που δεν το περιμένεις...

Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε όμως.

[Giannis1]

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά αν κάποιος είναι πχ 50 ετών και δει την επιχείρησή του, που την έφτιαξε με δουλειά δεκαετιών να εξαφανίζεται, δε νομίζω οτι έχει τις δυνάμεις να ξανασηκωθεί και να τη ξαναφτιάξει, όσες αρχές και όνειρα και αν έχει.

Παίζει ρόλο η ηλικία; Ξέρω κάποιους 50αρηδες που έχουν τσαγανό και ζωντάνια και κάτι 35αρηδες που είναι για απόσυρση 
Δεν είναι θέμα ηλικίας λοιπόν αλλά ψυχικών αντοχών που ουδεμία σχέση έχουν μόνο με την ηλικία.

Δε διαφωνώ, αλλά δε νομίζω η εξαίρεση να είναι ο κανόνας. Οι περισσότεροι άνθρωποι μετά από κάποια ηλικία δεν έχουν τη δυνατότητα να ξαναρχίσουν από το μηδέν, κατά την άποψή μου.

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά αν κάποιος είναι πχ 50 ετών και δει την επιχείρησή του, που την έφτιαξε με δουλειά δεκαετιών να εξαφανίζεται, δε νομίζω οτι έχει τις δυνάμεις να ξανασηκωθεί και να τη ξαναφτιάξει, όσες αρχές και όνειρα και αν έχει.

Mην είσαι τόσο σίγουρος για το τι μπορεί να κάνει ο καθένας. Μπορεί να ξανασηκωθεί, μπορεί και όχι.
Μπορεί να φτιάξει ξανά την ίδια δουλειά, μπορεί και να κάνει κάτι καινούργιο. Οι Μικρασιάτες έφυγαν χάνοντας περιουσίες, οικογένειες, τα πάντα. Κάποιοι τα κατάφεραν στους νέους τόπους που πήγαν, κάποιοι όχι.
Με το να σταυρώνεις τα χέρια και να λες "δεύτε τελευταίον ασπασμόν" σίγουρα δεν πετυχαίνεις τίποτα πάντως.


Όσο για τα υπόλοιπα, κανείς δεν είπε ότι αρκεί από μόνο του το υψηλό ηθικό. Τίποτα όμως δεν ξεκινά, αν αυτό λείπει.
Και η ελληνική επανάσταση ξεκίνησε τότε, επειδή πολλοί (ακόμα και μέσα στους κόλπους των βολεμένων κοτζαμπάσηδων και Φαναριωτών που γενικά δεν πολυενθουσιάζονταν με την προοπτική να αλλάξει το καθεστώς), είχαν αποφασίσει να επαναστατήσουν κόντρα στις πιθανότητες.
Γι' αυτό και τους έλεγαν τρελούς οι υπόλοιποι.
Η ελευθερία και η ανεξαρτησία που ακολούθησε, τη στιγμή που η επανάσταση είχε ψιλοσβήσει λόγω εμφυλίου, στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα της σύγκρουσης στην περιοχή  των συμφερόντων της Αγγλίας και της Ρωσίας (που είχε αναβαθμιστεί μετά την νίκη της στο ρωσοτουρκικό πόλεμο) και όχι τόσο επίτευγμα του επαγγελματικού στρατού τους στη ναυμαχία του Ναβαρίνο, που αν δεν με απατά η μνήμη μου, ξεκίνησε εντελώς τυχαία και χωρίς να την επιδιώξουν.
Άλλωστε, εξ αρχής καμία μεγάλη δύναμη δεν ήθελε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος εκείνη την εποχή.

Να όμως, που οι συσχετισμοί καμιά φορά αλλάζουν εκεί που δεν το περιμένεις...

Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε όμως.

Όσο για τα υπόλοιπα, κανείς δεν είπε ότι αρκεί από μόνο του το υψηλό ηθικό. Τίποτα όμως δεν ξεκινά, αν αυτό λείπει.

[MARKOS]

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά αν κάποιος είναι πχ 50 ετών και δει την επιχείρησή του, που την έφτιαξε με δουλειά δεκαετιών να εξαφανίζεται, δε νομίζω οτι έχει τις δυνάμεις να ξανασηκωθεί και να τη ξαναφτιάξει, όσες αρχές και όνειρα και αν έχει.

Παίζει ρόλο η ηλικία; Ξέρω κάποιους 50αρηδες που έχουν τσαγανό και ζωντάνια και κάτι 35αρηδες που είναι για απόσυρση 
Δεν είναι θέμα ηλικίας λοιπόν αλλά ψυχικών αντοχών που ουδεμία σχέση έχουν μόνο με την ηλικία.

Δε διαφωνώ, αλλά δε νομίζω η εξαίρεση να είναι ο κανόνας. Οι περισσότεροι άνθρωποι μετά από κάποια ηλικία δεν έχουν τη δυνατότητα να ξαναρχίσουν από το μηδέν, κατά την άποψή μου.

Κι όμως, κανόνες σε αντοχη και ψυχικες δυναμεις δεν υπαρχουν. Ειναι θεμα χαρακτηρα, προσωπικοτητας, εμπειριων, καλης φυσικης καταστασης,τροπου ζωής,... κλπ Οταν λες "δυνατότητα" εννοεις το κουράγιο; Αν εννοεις αυτό, τότε σου λέω πως:
Υπάρχει ο ηρωισμος των μεγαλων πράξεων.Υπαρχει ομως και ο ηρωισμος των μικρων πράξεων της καθημερινης ζωής. Αφορα ολους σε οποιαδήποτε ηλικια κι αν βρισκονται. Γνωριζω και γω νεους που αδρανουν,οπως γνωριζω πιο μεγαλους που ξερουν να αγωνιζονται....
Ειναι να μη σε παιρνει απο κατω, ειναι η δυναμη και η θεληση για ζωή και δημιουργία....Τωρα, αν δεν το εχουν όλοι αυτο ειναι αλλο θεμα και παντως οχι αποκλειστικα ηλικιακό...