Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Λίγο μελαγχολική μελωδία, αλλά το θυμήθηκα, γιατί ο τύπος νοσταλγεί τις ηλιόλουστες μέρες και τη θάλασσα της Καλιφόρνιας. Το αφιερώνω σε όλους τους εκπαιδευτικούς, που όσο κι αν παιδεύονται, έχουν την τύχη να ζουν σε τέτοιον ηλιόλουστο τόπο. 

Μπορείτε να το ακούσετε στο:
http://www.youtube.com/watch?v=tmuhPFHEbJo


California Blue (Roy Orbison)


Working all day And the sun don't shine
Trying to get by And I'm just killing time
I feel the rain Fall the whole night through
Far away from you California Blue

California Blue Dreaming all alone
Nothing else to do California Blue
Everyday I pray I'll be on my way
Saving love for you California Blue

One sunny day, I'll get back again
Somehow, someway But I don't know when
California Blue California Blue

Living my life With you on my mind
Thinking of things That I left far behind
It's been so long Doing all I can do


To get back to you California Blue

California Blue Dreaming all alone
Nothing else to do California Blue
Everyday I pray I'll be on my way
Saving love for you California Blue

One sunny day I'll get back again
Somehow, someway But I don't know when
California Blue California Blue

Still missing you California Blue
Still missing you California Blue
Still missing you California Blue

[PDE ads]

[daniel]

"Ήταν Δευτέρα.. και ήθελα να διασκεδάσω. Ήταν σα να πυροβολείς πάπιες στη λίμνη.."

Τα λόγια αυτά ήταν τα πρώτα που είπε στους αστυνομικούς που τη συνέλαβαν η 16χρονη Brenda Ann Spencer όταν άνοιξε πυρ στο δημοτικό σχολείο που ήταν απέναντι από το σπίτι της στο Σαν Ντιέγκο, της Καλιφόρνια στις 29 Ιανουαρίου 1979, και δολοφόνησε το διευθυντή του σχολείου και τον επιστάτη, ενώ οκτώ παιδιά και ένας αστυνομικός τραυματίστηκαν, ανοίγοντας έτσι ένα κύκλο βίας που μαστίζει τα σχολεία της Αμερικής, της χώρας που τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον έχει ξαναγίνει ..far west και το να βρείς όπλο ακόμα κι αν είσαι 13χρονος είναι πιο εύκολο απ' το να βρεις ..μπάλα να παίξεις.. 

Το τουφέκι που χρησιμοποίησε ήταν δώρο του πατέρα της για τα Χριστούγεννα. Παραδόθηκε μετά από πολιορκία έξι ωρών και όταν ρωτήθηκε γιατί πυροβόλησε αυτούς τους ανθρώπους, απάντησε:
"Πυροβόλησα όσους φορούσαν τα αγαπημένα μου χρώματα, μπλε και κόκκινο". Όταν τη ρώτησαν ξανά γιατί το έκανε, απάντησε: "Δεν συμπαθώ τις Δευτέρες."

Η Brenda Ann Spencer κρίθηκε ένοχη για δύο δολοφονίες και ένοπλη επίθεση και καταδικάστηκε να παραμείνει στη φυλακή για 25 έτη, ποινή που την εκτίει στις γυναικείες φυλακές της Καλιφόρνια.

Το περιστατικό ενέπνευσε τον Μπόμπ Γκέλντοφ (γνωστός από το Live Aid που διοργάνωσε για τη βοήθεια στον τρίτο κόσμο, αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην διάσημη ταινία "Τhe Wall" των Pinkfloyd) και το συγκρότημά του,τους  Boomtown Rats και τους οδήγησε στη μεγαλύτερη τους επιτυχία, το πολύ γνωστό "Ι don't like Mondays" που παρά το μποϋκοτάζ στην Αμερική, στη

[apri]

Ησυχία, πολλή ησυχία... Πού χαθήκατε όλοι;;;; Ακόμη δεν τακτοποιηθήκατε;

Θα σταθώ στο  "Σταυρό του Νότου" σε ποίηση του Ν.Καββαδία και μουσική Θ.Μικρούτσικου.

Ο Θ. Μικρούτσικος διηγούνταν σε μια συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό  ΜΕΛΩΔΙΑ:
( http://www.melodia.gr/4dcgi/_w_articles_mel2_12_27/08/2008_130704 )

"--Πώς αποφασίσατε να μελοποιήσετε Νίκο Καββαδία?
-  Όλα ξεκίνησαν από μια παραγγελία. Ο Τάσος Ψαρράς ετοίμαζε ένα σίριαλ με ναυτικό θέμα για την κρατική τηλεόραση, το «Πορεία μηδέν ενενήντα», κι ήρθε σε μένα για να γράψω τη μουσική. Τι πιο ταιριαστοί στίχοι από αυτούς του Καββαδία, σκέφτηκα. Μαθητής του γυμνασίου ήδη, είχα μελοποιήσει κάποιους, αλλά ήταν πρωτόλεια, δεν άξιζαν να χρησιμοποιηθούν. Με αφορμή τα τραγούδια του σίριαλ συνέχισα να δουλεύω πάνω στην ποίησή του κι όταν ήμουν έτοιμος, πήγα στον Πατσιφά. Ο φωτισμένος, ωστόσο, διευθυντής της «Λύρας», με το που άκουσε ότι μετά τους Χικμέτ, Μπίρμαν, Ρίτσο, Λόπε ντε

[apri]

Griko και οι ταραντέλες

"Στον Ιταλικό Νότο, στην περιοχή της Απουλίας και της Καλαβρίας βρίσκεται μια Ελλάδα ξεχασμένη, με την πιο γλυκιά, την πιο τραγουδιστή ελληνική που μιλήθηκε ποτέ, την Griko…

Διαφορετικές και αντικρουόμενες απόψεις έχουν κατά καιρούς εκφραστεί για τους ελληνόφωνους πληθυσμούς της Κάτω Ιταλίας κυρίως λόγω έλλειψης ιστορικών στοιχείων. Ο γνωστός γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκης εντόπισε κοινά γλωσσολογικά στοιχεία ανάμεσα στη δωρική διάλεκτο και στα γκρεκάνικα και κατέληξε στο συμπέρασμα της γλωσσικής συνέχειας. Άλλοι γλωσσολόγοι υποστηρίζουν τη βυζαντινή προέλευση των ελληνόφωνων και άλλοι θεωρούν ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Θεωρούν δηλαδή, ότι υπήρχε κάποιος αρχικός πυρήνας ελληνοφώνων ο οποίος ενισχύθηκε στα βυζαντινά χρόνια.

Τα ελληνόφωνα χωριά εντοπίζονται στις περιοχές της Απουλίας και της Καλαβρίας. Συγκεκριμένα τα ελληνόφωνα χωριά της Απουλίας βρίσκονται νότια της πόλης του Lecce και είναι τα εξής : η Καλημέρα, το Μαρτάνο, το Καστρινιάνο ντέι Γκρέτσι, το Μαρτινιάνο, το Τζολίνι, το Σολέντο, η Στερνατία και το Μελπινιάνο. Τα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας βρίσκονται βορειοδυτικά του Ρέτσιο, μια από τις φτωχότερες περιοχές ολόκληρης της Ευρώπης. Τα χωριά αυτά είναι : Αμυγδαλέα, το Γκαλλιτσιανό, η Μπόβα, το Ροκαφόρτε ντελ Γκρέκο, το Ροχούντι, το Πεντιτάτιλο και το χωριό του Ροχούντι.Ιδιαίτερα γνωστά είναι τα ελληνόφωνα χωριά για τη μουσική τους παράδοση.

Τα ελληνόφωνα τραγούδια του Σαλέντο τραγουδιούνται με δυο φωνές και περιλαμβάνουν νανουρίσματα, μοιρολόγια και τραγούδια της δουλειάς και της αγάπης. Τραγουδιούνται με συνοδεία κιθάρας, ταμπορέλο, οργανέτο και ακορντεόν.

Χαρακτηριστικά επίσης είναι τα τραγούδια εκείνα που σχετίζονται με το τσίμπιμα αράχνης τα λεγόμενα tarantella pizzica.
Ο καθηγητής εθνοχορολογίας (μελετητής, δηλαδή, παραδοσιακών χορών) στο πανεπιστήμιο του Λέτσε, Τζόρτζιο ντι Λέτσε εξηγεί ότι υπάρχουν μεσαιωνικά ντοκουμέντα που μιλούν για την ύπαρξη ενός θεραπευτικού χορού γι' ανθρώπους τσιμπημένους από την αράχνη. Στη Νότια Ιταλία τον λένε ταραντέλα πίτσικα.«Από το ρήμα "πιτσικάρε", που σημαίνει τσιμπώ», συνεχίζει ο Λιάβας. «Ο χορός, δηλαδή, προερχόμενος από ένα τσίμπημα, έμοιαζε με κρίση μανίας που έφτανε σε μια μορφή χοροθεραπείας. Μέσω του χορού όποιος θεωρούσε ότι έχει χτυπηθεί από το κακό (το τσίμπημα ήταν συμβολικό) έμπαινε σε μια διαδικασία κάθαρσης. Ο εκμανής πρέπει να ταυτιστεί με το δαίμονα που τον έχει καταλάβει, πρέπει να τον μιμηθεί.

Γι' αυτό, ανάλογα με το χρώμα της αράχνης είχαμε ειδικές παραλλαγές του χορού. Ετσι οι χορευτές, όπως θα δείτε, κρατούν κορδέλες με διαφορετικά χρώματα.

Το βαμβακερό, απλό και φτωχό, λευκό κοστούμι μας υφαίνεται στον αργαλειό», εξηγεί ο ντι Λέτσε. «Είναι μια φορεσιά που ο καθένας θα μπορούσε να αποκτήσει στην εξοχή, γιατί όπως ξέρετε τα μέρη μας είναι φτωχά. Ενας πλουσιότερος μπορεί να διακοσμήσει αυτή τη βάση... Το ουσιώδες, ωστόσο, στη φορεσιά είναι το χρώμα της κορδέλας που οι χορευτές δένουν στη μέση (κόκκινο, κίτρινο ή πράσινο), γιατί συνδέεται με τον τρόπο της θεραπείας».
Επίσης, οι μουσικοί πρέπει να είναι μυημένοι, ώστε να έχουν την ευχέρεια να δοκιμάζουν πολλές μελωδίες ώσπου ο ταραντάτος, ανάλογα με το χρώμα της δικής του κορδέλας (δηλαδή το είδος του τσιμπήματος), να αρχίσει να ταράζεται, να χτυπιέται. Οταν ανταποκριθεί, τότε, οι μουσικοί επαναλαμβάνουν την ίδια μελωδία. Η τελετουργία μπορεί να κρατήσει και τρεις μέρες».


Στις μέρες μας, η πίτσικα είναι είδος υπό εξαφάνιση. «Οι άνθρωποι αναζητούν, πια, την ίαση στους γιατρούς και τα φάρμακα», σχολιάζει ο Τζόρτζιο ντι Λέτσε.  «Ετσι, η θεραπευτική μορφή αυτού του χορού έχει χαθεί». «Στον Τάραντα (η ταραντέλα του χρωστά το όνομά της), τον 16ο αιώνα, υπήρχαν έμμισθοι από το δήμο μουσικοί που έπαιζαν στους ταραντάτους...», συμπληρώνει ο Λιάβας.

Χορεύονται, όμως, σήμερα ακόμα δυο μορφές πίτσικας, ο ερωτικός χορός «πίτσικα-πίτσικα» και κάθε Δεκαπενταύγουστο η εκδοχή «πίτσικα σκέρμα», αντρικός χορός των μαχαιριών.

«Δεν έχει τονιστεί μέχρι σήμερα», εξηγεί ο Λ. Λιάβας, «η αρχαιοελληνική προέλευση της ταραντέλας -του εθνικού χορού της Ιταλίας- σε σχέση με τη βακχική, διονυσιακή λατρεία της Μεγάλης Ελλάδας». Η ταραντέλα πίτσικα έχει και το χριστιανό προστάτη της, τον Αγιο Παύλο του ελληνόφωνου χωριού Γκαλατίνα, όπου κάθε 29η Ιουνίου οι παλαιοί πάνε και χορεύουν μέσα στο ναό. «Μπορούμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό με τα δικά μας Αναστενάρια, που είναι επίσης μια αρχαία διονυσιακή τελετή και προστατεύονται από τους αγίους Κωνσταντίνο κι Ελένη», λέει ο Λιάβας. «Παλιότερα, στο ναό της Γκαλατίνα πήγαιναν γυναίκες και χόρευαν χωρίς να τις παρακολουθεί κανείς. Κρυφή κάμερα, ωστόσο, κατέγραφε ένα ενδιαφέρον θέαμα. Οι γυναίκες αυτές, σαν άλλες

[PDE ads]

[Georgia s]

Διάβασα για την Κάτω Ιταλία κ μου ήρθε στο μυαλό ενα ελληνόφωνο συγκρότημα, απο το οποίο είχα κασέτες τα παλιά τα χρόνια κ τώρα πια δεν ακούγονται...
δεν μπορώ να βρω  το συγκεκριμένο  τραγούδι τους στο διαδίκτυο    , αν κάποιος το βρει θα χαιρόμουν πολύ να το ανέβαζε..
το συγκρότημα λέγεται " γειτονία "..δεν ξέρω καν αν συνεχίζει να υφίσταται , αλλά θυμάμαι πόσο συγκινητικό ήταν να ακούς την ελληνική γλώσσα στην αρχ μορφή της κ να διτηρειται ζωντανή κ στο τραγούδι του απλού λαού, εκατοντάδες χρόνια..

Το συγκρότημα «Γειτονία» είναι ένα από  τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ενδιαφέρον και από την άποψη του ξεχωριστού ήχου που κομίζει και λόγω της ιδιαίτερης προέλευσης των μελών και της μουσικής του. Οι «Γειτονία» γίνονται η αφορμή για να θυμηθούμε ή να γνωρίσουμε μια από τις πολυτιμότερες παραδόσεις του Ελληνισμού, την ελληνόφωνη παράδοση της Κάτω Ιταλίας.
 Οι “Ghetonίa” διαδραματίζουν βασικό ρόλο στο πλαίσιο αυτής της παράδοσης. Αναζητούν μέσα από τα τραγούδια της ελληνόφωνης παράδοσης μια γλωσσική και πολιτιστική ταυτότητα που περιθωριοποίησε και απειλεί με εξαφάνιση η κυρίαρχη ιταλική κουλτούρα. Δεν είναι τυχαίο και το γλωσσικό παιχνίδι του ονόματος του σχήματος («Gheto» - «Ghetonίa»). Στηρίζουν το μουσικό υλικό τους σε τρεις κύριες παραδόσεις της Κάτω Ιταλίας:την ελληνόφωνη παράδοση της Grecia Salentina, την  παράδοση της ταραντέλας και τα τραγούδια της περιοχής του Otranto.


ένα χαρακτηριστικό τραγούδι παραδοσιακό απο την κάτω Ιταλία, που εκπληκτικά είχε ερμηνεύσει το συγκρότημα:

13. Καληνύφτα
παραδοσιακό ελληνόφωνο από την Κάτω Ιταλία
εκτέλεση: συγκρότημα Γειτονία

Τι έν’ γκλυτσέα τούση νύφτα τι έν ώρια
τα’ εβώ ε πλώνω πενσέοντα σε σένα
τσ’ έτού μπει στη φενέστρα σου αγάπη μου
της καρδίας μου σου ’νοίφτω την πένα.

Εβώ πάντα σ’ εσένα πενσέω
γιατί σένα φσυχή μου ’γαπώ
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ

Καληνύφτα σε ’φήνω και πάω
πλάια σου ’τι ’βω πίρτα πρικό
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ

ένα μικρό δείγμα τραγουδιών τους
http://www.music-bazaar.com/main.php?page=artist&id=4185
http://www.youtube.com/watch?v=THFQ_tBv_BI

το βρήκαμε κ το τραγούδι το παραπάνω!! ευχαριστώ τον daniel k ioanna που μου το έστειλαν..  ακούστε το αξίζει!http://www.4shared.com/file/69384601/48012c3d/Kalinifta__Paradosiako_Katw_Italias_.html

[apri]

Πριν από λίγες ημέρες έγραφα για τις ταραντέλες και πώς για κάποιους μελετητές συνδέονται με τα αναστενάρια και τις διονυσιακές τελετές. Εκτός όμως από τις ταραντέλες στη δύση είναι και ένας χορός στην ανατολή που συνδέεται με όλα αυτά: το ζεϊμπέκικο.


Ζεϊμπέκοι και ζεϊμπέκικο

Τι να πρωτοπεί κανείς για τους ζεϊμπέκους και το χορό τους; Πολλές οι θεωρίες για την καταγωγή τους. Έλληνες και Τούρκοι ερίζουν για την καταγωγή αυτών των ιδιόμορφων τύπων, που κατά τα φαινόμενα είναι ένα χαρμάνι πολλών στοιχείων των κατοίκων της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.

Αναφέρω αναλυτικότερα κάποιες πληροφορίες από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Θ. Κοροβίνη «Οι ζεϊμπέκοι της Μ. Ασίας», εκδ. Άγρα:

Οι Ζεϊμπέκοι ήταν ομάδα ανθρώπων με ιδιότυπα κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που έζησαν για αρκετούς αιώνες στις κεντροδυτικές περιοχές της αιγαιακής Mικρασίας και αφομοιώθηκαν, χωρίς να αφήσουν επιβιώματα, στις αρχές του 20ού αιώνα, μέσα στο πολυεθνικό χαρμάνι της οθωμανοτουρκικής επικράτειας.

Πιθανός καρπός επιμειξίας Θρακών μεταναστών και κατοίκων της Φρυγίας, οι Ζεϊμπέκοι αγωνίστηκαν πεισματικά για τη διατήρηση της ελευθερίας και της αυτονομίας τους, ανέπτυξαν δυναμική ληστρική -και συχνά επαναστατική- δράση και έγιναν γνωστοί ως οι σημαντικότεροι εκφραστές της κοινωνικής ληστείας στην Aνατολία.

Oρκισμένοι εχθροί της οθωμανικής εξουσίας, που επεδίωκε την καταστολή των εξεγέρσεων και την καθυπόταξή τους, σκοπό τους είχαν την αποκατάσταση της κοινωνικής αδικίας και απέκτησαν θρυλική φήμη (ιδίως οι αρχηγοί τους, οι Eφέδες, με κορυφαίο τον Tσακιτζή-Eφέ, τον επονομαζόμενο Pομπέν της Aνατολής), που οφείλεται στην παλικαριά, την ντομπροσύνη και τη γοητεία τους.

H ζωή και η δράση τους τροφοδότησε τη λαϊκή καλλιτεχνική φαντασία, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την τέχνη της φωτογραφίας, τη δημοσιογραφία, τόσο στην Tουρκία όσο και στην Eλλάδα αλλά και στην Eυρώπη.



Ο ζεϊμπέκικος χορός περιέχει με τον δικό του τρόπο όλα εκείνα τα στοιχεία του ενθουσιασμού, της έκστασης, του μυστικιστικού πάθους και της εξουθένωσης, τα οποία, όπως αναφέρεται στους αρχαίους συγγραφείς, ήταν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των διονυσιακών οργιαστικών χορών.
Η προσεκτική παρατήρηση μιας κλασικής κίνησης του χορευτή του ζεϊμπέκικου, καθώς τείνει το δεξί του χέρι έχοντας την παλάμη ανοιχτή  σε μια στάση σαν να στηρίζει ένα μεγάλο δοχείο ή δίσκο ή σαν να κρατάει φρούτα για να τα προσφέρει σε κάποιον, συνετέλεσε στη διαμόρφωση του ισχυρισμού Τούρκων μελετητών ότι η κίνηση αυτή πιθανόν να είναι επιβίωμα μια χειρονομίας του διονυσιαζόμενου χορευτή της αρχαίας Ιωνίας που συμβολίζει την πρότασή του να προσφέρει ένα τσαμπί σταφύλια. Άλλη μια από τις πιο εντυπωσιακές κινήσεις που επιβιώνει μέχρι και σήμερα, είναι να σκύβει ο χορευτής και να χτυπάει το χέρι στο χώμα σαν να προσεύχεται ή να προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους χθόνιους θεούς.

Μπορεί να υποτεθεί ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα στους ζεϊμπέκικους και τους χορούς των αναστεναρίων. Σύμφωνα με λαογράφους και μελετητές των αναστενάρικων χορών  οι χοροί αυτοί αποτελούν ορχηστική λειτουργία, η οποία ανάγει την προέλευσή της στη διονυσιακή λατρεία που αναπτύχθηκε στη Θράκη. Ο Θάνος Μούρραης-

[rozy4]

Καλημέρα

Το ΠΑΝΟΡΑΜΑ είναι μια δισκογραφική δουλειά του Μίμη Πλέσσα και του Κώστα

[MARKOS]

να και μια φυσιογνωμια απο μενα.......


Τσε Γκεβάρα (φωτογραφία)
Από τη

[rozy4]

Καλησπέρα

Και μετά την έγκριση της millhaven, ένας άλλος «ήρωας» της Αττικοβοιωτίας, ο Χρήστος Νταβέλης* (πραγματικό του όνομα Χρήστος Νάτσιος), περιβόητος ληστής, που έζησε τον 19ο αιώνα.
Ο Νταβέλης γεννήθηκε στο Στείρι

[MARKOS]

μετα απο το αφιερωμα στον CHE GUEVARA σειρα εχει τωρα μια αλλη μεγαλη προσωπικοτηα που συνδεθηκε μαζι του, την EVA PERON.
Η Ε

[xenos]

και λιγα λογια για αυτους τους ανθρωπους για να εχουν αποψη και γνωση  οι νεοτεροι…………

ΟΙ ΣΑΡΑΚΑΤΣΙΑΝΟΙ
...ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
 
Γράφει ο Νίκος Γ. Ζυγογιάννης 
              Οι Σαρακατσαναίοι είναι ένα πανάρχαιο πρωτοελληνικό φύλο. Νομάδες κτηνοτρόφοι, , ζούσαν στα βουνά το καλοκαίρι και το χειμώνα στα χειμαδιά διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα. Κοιτίδα των Σ. ήταν η οροσειρά της κεντρικής και νότιας Πίνδου και η Ρούμελη με επίκεντρο τα ΑΓΡΑΦΑ, χώρος που λόγω της γεωφυσικής του κατάστασης ήταν απάτητος, δεν ήταν γραμμένος πουθενά και γι’ αυτό κατοικούνταν από αυτόνομους και ελεύθερους ανθρώπους. Ο διασκορπισμός τους από την αρχική κοιτίδα τους προς την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα έγινε επί Τουρκοκρατίας και κυρίως τον 18ο αιώνα, στα χρόνια του Αλή Πασά.
             Ως προς το όνομά τους υπάρχουν πολλές και διάφορες ετυμολογίες. Σύμφωνα με τη Σ. παράδοση πήραν το όνομά τους από τους Τούρκους. Όταν έγινε η άλωση της Κων/πολης, οι Σ. φόρεσαν μαύρα ρούχα, ως ένδειξη πένθους, και δεν υποτάχθηκαν στον κατακτητή. Οι Τούρκοι τους έβλεπαν στα μαύρα και ανυπότακτους να μετακινούνται συνεχώς. Γι’ αυτό τους ονόμασαν «Καρακατσάν» (καρά =μαύρος και κατσάν=φυγάς, ανυπότακτος ), δηλ. «μαύροι φυγάδες». Από το Καρακατσάν με παραφθορά προήλθε η λέξη «Σαρακατσάνος».Μια άλλη πιθανή ετυμολογία είναι από την τουρκική λέξη σαράν που σημαίνει «φορτώνειν» ή σιαρίκ(=κλέφτης) και την τουρκική μετοχή κατσάν=φυγάς,ανυπότακτος, (σαράν + κατσάν = Σαρακατσάνος) γιατί από καιρό σε καιρό φόρτωναν τα πράγματά τους και μετακινούνταν με τα κοπάδια τους και γι’ αυτό τους έδωσαν αυτό το όνομα οι Τούρκοι.
Ανεξάρτητα από τις μετακινήσεις τους και τον εναλλασσόμενο τόπο διαμονής τους έχουν τα ίδια ήθη και έθιμα και κυρίως μιλούν την ίδια γλώσσα, την Ελληνική, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, αναλλοίωτη, που φέρει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της δωρικής διαλέκτου. Το ίδιο αναλλοίωτοι και αμόλυντοι από αλλόφυλες επιμειξίες παρέμειναν και οι Σ., οι «καταλαγαρώτεροι Έλληνες» όπως έγραψε ο Στέφανος Γρανίτσας. Διατήρησαν τα έθιμα, τις συνήθειες και τους κανόνες συμπεριφοράς και διαβίωσης κατά τρόπο πιστό και αυθεντικό. Στηρίχθηκαν στα παραδοσιακά τους έθιμα και στην ελληνική τους ταυτότητα και δεν επέτρεψαν στην περιβάλλουσα αλλοεθνή και ξενόγλωσση κοινωνία να εισβάλλει στη δική τους. Η οικονομική τους ευρωστία και αυτονομία και η διαβίωσή τους σε καλλίτερες υλικές συνθήκες τους οδήγησε, σε μια ουσιαστικά και τυπικά, εσωτερίκευση, τήρηση και εφαρμογή των εθιμικών κανόνων διαβίωσης και κοινωνικής συμπεριφοράς.
Η χρήση μιας και μόνο γλώσσας, της Ελληνικής, αποδεικνύει ότι οι Σαρακατσιαναίοι είναι διαφορετικοί από τους

[ekfrasi]

Δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να μπει εδω ή στην ποίηση... απο την άλλη δεν είναι ποίημα...

Το τραγούδι απλά είναι 'ασορτί' με το προ-ηγούμενο (μεγας είσαι Κύριε...)

Οι στίχοι πεζοί.... (οχι του Μάλαμα,  αλλά κομμάτια απο το "Περί μέθης" του Κωστή Παπαγιώργη), αν και θα ακουστώ βλάσφημη, το Ευαγγέλιο όποιου πίνει!

Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Από κρασί, ποίηση ή αρετή. Όπως προτιμάτε!

Στο άκουσμα του: «Θεέ μου, τί έπαθε!" που ξεστομίζουν οι νηφάλιοι αντικρίζοντας το μεθυσμένο, η απάντηση πρέπει να είναι σοφή: "ήπιε". Σε αόριστο. Δεν έχει σημασία πόσο, τί, ούτε βέβαια που. Το μόνο που λογαριάζεται είναι ο χρόνος και ο ύπνος. Αν ένας πρόχειρος ορισμός του ζωντανού είναι ότι ζει και (ακόμα!) δεν πέθανε, του μεθυσμένου είναι ότι ήπιε και (ακόμα!) δεν κοιμήθηκε.

Έτσι, αν ρωτήσουμε: ποιος μιλάει μέσα από το στόμα του μεθυσμένου, το πνεύμα ή το οινόπνευμα; η απάντηση είναι απλή - πρόκειται για το ίδιο πράγμα.

"Οπως λίγες δόσεις τρέλλας κάθε μέρα σε γλυτώνουν από το άσυλο, λίγος θάνατος κάθε νύχτα σε σκληραγωγεί καλύτερα για το τελικό ναυάγιο. Αυτό το λίγο, που το προτιμάμε από το οιοδήποτε πολύ, είναι η παιδαγωγική της μέθης για να βλέπουμε σωστά τους εθελοντές των δηλητηριάσεων...

Κάθε πότος κρύβει μύηση και ως τέτοια απαιτεί μακρόχρονη άσκηση. Θα πρέπει να σβήσουμε από τη μνήμη μας το άχαρο θέαμα των ανθρώπων που υποκύπτουν αμέσως στο αλκοόλ με τα πρώτα ποτήρια. Αυτούς που χάνουν τον κόσμο γύρω τους, ζαλίζονται, εμέσουν, κλαίνε, λιποθυμούν. Σαν το χέρι του παλιού εργάτη, που δε φουσκαλιάζει πιά γιατί έχει τους κάλους του, η πολύχρονη συνήθεια έχει θωρακίσει τον μέθυσο από αυτούς τους κινδύνους. Δεν τον κάνει Σωκράτη. Αντίθετα τον προετοιμάζει για την τελική κατάρρευση, η οποία όμως δεν είναι ανάξια αδιαθεσία, αλλά πανάρχαιος πόνος.

Αλλά η μέθη δεν πρέπει να πέφτει στα χέρια των γυναικών και των εφήβων. Οι γυναίκες μεθάνε μόνο με έρωτα, ενώ η ήβη δεν έχει ικανή υποψία της νύχτας. Οι ευγένειές της έχουν το σφυγμό των θετικών πλευρών της ζωής.


Μια ερωτική συντριβή είναι η πιο δοκιμασμένη αφορμή για να αρχίσει κανείς τη γνωριμία του με το αλκοόλ. Από ερωτική απόγνωση ή τρελαίνεσαι, ή μισείς το άλλο φύλο ή καταντάς αλκοολικός. Οι μέσες λύσεις ανήκουν σε όσους έχουν μείνει στα μισά του δρόμου.

Ο μεθυσμένος δε θέλει να βγάλει από μέσα του το αλκοόλ, αλλά τον κόσμο. Το σύμπαν ολόκληρο, μαζί με τη συντετριμμένη του ύπαρξη.

Καλή σας νύχτα

[aeee]

aeee ...

πω πω το ξεχασα Κυρία    Σας παρακαλώ μη μου βαλετε κακό βαθμό στον έλεγχο    θα επανορθωσω  

Παγκόσμια ημερα Μουσικής σήμερα  

Ιστορική αναδρομή: Η Μουσική αποτελεί το πρωταρχικό στοιχείο κάθε δημιουργίας, κάθε μύθου και κάθε λατρείας από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος μέχρι και σήμερα. Η μουσική πάνω απ’ όλα είναι Αρμονία, βασίζεται πάνω σε μια εκ των βασικών του αισθήσεων, την ακοή και συμβολίζει την τιθάσευση των χαοτικών, απεριόριστων και ανεξάντλητων ήχων που κατακλύζουν τον άνθρωπο από τη στιγμή που θα γεννηθεί μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνει. Πολύ πριν ο πολιτισμός δαμάσει την Ύλη, πρώτα κατάφερε να ελέγξει τον Ήχο  και αυτό είναι η πρώτη μεγάλη επιτυχία στην προσπάθεια για οικειοποίηση και κατανόηση του έξω κόσμου.

Η Ελληνική μυθολογία είχε συνδέσει άρρηκτα τη μουσική με τη μυθοπλασία, μια και το ιδανικό του ελληνικού πολιτισμού ανέκαθεν υπήρξε η αρμονία. Έχει λοιπόν ένα κύριο θεό του Δωδεκάθεου τον Απόλλωνα ως βασικό της θεράποντα,  «Μουσηγέτης Φοίβος» ονομαζόταν, αλλά και πολλούς άλλους να εμπλέκονται, όπως ο Ερμής που κατασκεύασε τη λύρα, ενώ ακόμη έχει και δευτερεύουσες θεότητες όπως είναι οι 9 Μούσες και φυσικά ήρωες-μουσικούς όπως ο Ορφέας που συγκίνησε με τη μουσική του μέχρι και τον Άδη για να ξαναφέρει την Ευρυδίκη του στη ζωή



http://www.youtube.com/watch?v=71FjbP7I88M&feature=related


ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΟΥΣΩΝ

Μνημοσύνης και Ζηνός εριγδούποιο θύγατρες,
Μούσαι Πιερίδες, μεγαλώνυμοι, αγλαόφημοι,
θνητοίς οις κε παρήτε, ποθεινόταται, πολύμορφοι,
πάσης παιδείης αρετήν γεννώσαι άμεμπτον•
θρέπτειραι ψυχής, διανοίας ορθοδότειραι,
και νόου ευδυνάτοιο καθηγήτειραι άνασσαι,
αι τελετάς θνητοίς ανεδείξατε μυστιπολεύτους,
Κλειώ τ΄ Ευτέρπη τε Θάλειά τε Μελπομένη τε,
Τερψιχόρη τ΄ Ερατώ τε Πολύμνιά τ΄ Ουρανίη τε,
Καλλιόπη συν μητρί και ευδυνάτηι θεάι αγνήι.
Αλλά μόλοιτε, θεαί, μύσταις, πολυποίκιλοι, αγναί,
εύκλειαν ζήλόν τ΄ ερατόν πολύυμνον άγουσαι.-

*****************************

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ
Στίχοι Μάνος Χατζιδάκις. Ερμηνεία Σαββίνα Γιαννάτου

http://www.youtube.com/watch?v=OzmXDYZRCq4

Έτσι καθώς στεκόμουν
στο σταθμό μονάχη
είχες γυρίσει παίζοντας τη ράχη.

Με είδες,σε είδα
θέλησα ένα χάδι
μα ο σκοπός σου κύλησε στο δρόμο.

Τον πήραν τρένα,τον πήραν σύννεφα καπνού
τον πήρανε τα μάτια σου
και χάθηκα στον Άδη.

Είσαι καλός,είσαι κακός δεν ξέρω....

-Πως σε λεν;

-Ορφέα.

-Κι εμένα Ευρυδίκη....

[Boldini]

καλησπέρα!
χρόνια πολλά και καλά στην εορτάζουσα

La Llorona

La llorona, είναι αυτή που κλαίει, που θρηνεί, που μοιρολογεί. Είναι συγχρόνως ένας από τους πιο ζωντανούς λαϊκούς θρύλους στο Μεξικό, αλλά και ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Έχει πολλές παραλλαγές, με κοινό στοιχείο μια γυναίκα που απαρνημένη από τον αγαπημένο της και τρελαμένη απ’ τον έρωτα, πνίγει τα παιδιά της και όταν συνειδητοποιεί τι έκανε αυτοκτονεί. Το φάντασμά της ντυμένο στ’ άσπρα τριγυρνά στις όχθες ποταμών και λιμνών μοιρολογώντας. Στην κύρια μεξικάνικη εκδοχή, ο εραστής ήταν ένας Ισπανός κονκισταδόρ και η γυναίκα ιθαγενής. Οι αναλογίες φθάνουν μέχρι τη Μήδεια και πλήθος άλλων παρόμοιων μύθων σε όλο τον κόσμο.Το τραγούδι με αναφορές στον συγκεκριμένο μύθο, είναι επίσης από τα πλέον διαδεδομένα και αγαπημένα, με πλήθος παραλλαγών και εκτελέσεων. Εδώ, από τον ζωντανό θρύλο της Μεξικάνικης μουσικής, την Chavela Vargas.

http://www.youtube.com/watch?v=vFGIxWAUcXU

επίσης από την ταινία Φρίντα Κάλο

http://www.youtube.com/watch?v=0gQ31m4Yt0s&feature=related