Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Η  ΜUIXERANGA


Muixeranga ονομάζουν στην Ισπανία την παράσταση που δίνουν ντυμένοι σαν αρλεκίνοι κάτοικοι της περιοχής της

[PDE ads]

[apri]

Δεξιοτέχνες του βιολιού…

Και μετά τον Paco Blasco  που σας έβαλα το πρωί να παίζει με δεξιοτεχνία τη Μuixarenga με τη dulzaina του
 (http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.19065 ), ας πάμε σε δεξιοτέχνες του βιολιού.


Το Σάββατο η συννεφούλα μάς παρουσίασε τον Nigel Kennedy στη φημισμένη ερμηνεία του πάνω στις "Τέσσερις Εποχές" του

[kostas7]

Kαλησπερα και απο μενα
soul χαιρομαι που ο αγαπημενος σου χορος ειναι ο δικος μας...
Φανταζομαι πως θα ξερεις πως ο αυθεντικος ικαριωτικος ειναι ο τσαμουρηκος(http://www.youtube.com/watch?v=Wq9T2tBb7bQ&feature=related) και οχι ο γνωστος σκοπος του Παριου.
Και εννοειται οτι τα καλυτερα πανηγυρια τα κανουμε εμεις!

Παρτε μια γευση...http://www.youtube.com/watch?v=tII1k9Ev_rE&feature=related

Αγαντα παναγια μου να μαστε καλα και με το καλο να μας ερθετε το καλοκαιρι στην Ικαρια και στους Φουρνους!

[kostas7]

Μια καλη ευκαιρια λοιπον να αναφερθω πιο διεξοδικα στο θεμα.

Ικαριωτικα πανηγυρια

Πολλοί έχουν ακούσει για τα περίφημα πανηγύρια της Ικαρίας. Αυτό όμως που δεν είναι γνωστό, πολλές φορές μάλιστα δεν γίνεται καν αντιληπτό από όσους επισκέπτονται το νησί το καλοκαίρι και κάνουν «πανηγυρι-άδες» από χωριό σε χωριό, είναι ότι αυτές οι γιορτές διοργανώνονται από Συλλόγους εθελοντών που έχουν –παρακαλώ- μορφή «σωματείου»!

Μετεξέλιξη των παλιών εκκλησιαστικών επιτροπών, αυτοί οι Σύλλογοι («Εξωραϊστικοί-Εκπολιτιστικοί») ιδρύθηκαν με Νομαρχιακή απόφαση στη δεκαετία του 1960 με σκοπό να υποβοηθούν ηθικά και οικονομικά τις πάμφτωχες τότε μικρές Κοινότητες του νησιού. Πράγματι ο τρόπος οργάνωσης και η ιδιαίτερη φυσιογνωμία που διατηρούν μέχρι σήμερα τα περιώνυμα για την εορταστική τους ατμόσφαιρα πανηγύρια της Ικαρίας, χρονολογούνται από εκείνη την μεταπολεμική περίοδο της μεγάλης απομόνωσης και οικονομικής καθυστέρησης του νησιού. Αν και χωρίς πόρους, ούτε κρατική υποστήριξη, οι Ικαριώτες «δεν το έβαλαν κάτω». Στράφηκαν στους πολυάριθμους συγγενείς και φίλους τους και μετέτρεψαν τα πανηγύρια τους από απλές κοινοβιακές γιορτές που ήταν άλλοτε, σε μέσο χρηματοδότησης για να κατασκευάζουν μόνοι τους τα διάφορα μικρά έργα που είχε ανάγκη το κάθε χωριό (π.χ. αγροτικοί δρόμοι, υδραγωγεία, πλατείες, λιμανάκια). Κηρύσσονταν τότε «γενική επιστράτευση»: οι μόνιμοι κάτοικοι παρατούσαν τις δουλειές τους και πρόσφεραν εθελοντική εργασία, οι μετανάστες προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να βρίσκονται στο χωριό τους τις μέρες του πανηγυριού, ακόμα και οι Άγιοι συμμετείχαν δεχόμενοι ευχαρίστως να αλλάζουν τις γιορτές τους για να συμπίπτουν όλες μαζί στους μήνες του καλοκαιριού!

Όμως ο πιο σπουδαίος παράγοντας για την επιτυχία ενός Καριώτικου πανηγυριού ήταν και είναι πάντα ακόμα «να υπάρχει κέφι», το πανηγύρι «ν’ ακουστεί», «να έχει καλή φήμη». Σ’ αυτό σπουδαίο ρόλο παίζει η ποιότητα του κρασιού και του φαγητού, κυρίως όμως οι επιδόσεις της ορχήστρας και οι ικανότητες των χορευτών -αυτοί τελευταία χρόνια στην πλειοψηφία τους είναι νέοι 20-30 χρονών! Χορεύουν όλοι μαζί γέροι, νέοι και παιδιά επί ώρες, συνεπαρμένοι από τον ιδιαίτερο χορό του νησιού τον «Ικαριώτικο», ένα ζωηρό χορό με πολλές παραλλαγές που πρόσφατα έχει γίνει ακόμα πιο ζωηρός και συναρπαστικός καθώς οι σημερινοί οργανοπαίκτες τον έχουν προσαρμόσει στις απαιτήσεις του νεανικού κοινού. Ευτυχώς κι οι μουσικοί οι ίδιοι είναι νέοι, αλλιώς θα ήταν αδύνατον ν’ αντέξουν την ένταση και τη μεγάλη διάρκεια –με μια λέξη, «τη τρέλα του Καριώτικου πανηγυριού».
Στο τέλος αργά το επόμενο πρωί όλοι φεύγουν κατάκοποι, μεθυσμένοι απ’ το κρασί και το βιολί. Ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει δυνατά και η ορχήστρα μαζεύει τα όργανα.

Τότε οι γεροντότεροι του Συλλόγου κάθονται και συμμαζεύουν, κάνοντας τον απολογισμό του πανηγυριού. «

[PDE ads]

[soul]

ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ - Κόρη του γιαλού

http://www.youtube.com/watch?v=8qarjrdkdAk&feature=related

ΛΙΝΟΣ ΚΟΚΟΤΟΣ: "ΟΙ ΩΡΕΣ" Η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του συνθέτη από το Αγρίνιο, η οποία κυκλοφόρησε το 1969. Ο Λίνος Κόκοτος είχε κάνει την εμφάνισή του στα μουσικά πράγματα της χώρας μας το 1966, με το πασίγνωστο «Μικρό παιδί» με ερμηνευτή τον αείμνηστο Γιώργο Ζωγράφο και τρία χρόνια αργότερα εξέδωσε τον πρώτο «μεγάλο» δίσκο του, τα τραγούδια του οποίου μοιράστηκαν ορισμένοι από τους κατ' εξοχήν τραγουδιστές του «Νέου κύματος». Ο λόγος για τον Γιάννη Πουλόπουλο, τον Μιχάλη

[apri]

Μάρκο η αλήθεια είναι μια: Από εμάς γεννιέστε, για εμάς ζείτε και για εμάς πεθαίνετε.
Το τι κάνετε ενδιάμεσα λίγο ενδιαφέρει.

Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ

«

[apri]

Έναστρη νύχτα

«…παρά την όχθην της ωραίας λίμνης, όπου υπήρχεν είς ουρανός επάνω, και άλλος ουρανός εφαίνετο κάτω,
λεύκαι και κυπάρισσοι ανέτεινον τας υψηλάς κορυφάς των άνω, και άλλαι λεύκαι και κυπάρισσοι εκρέμαντο ανάποδα κάτω.
Και όσαι μυριάδες άστρα εκόσμουν την νύκτα λάμποντα το στερέωμα,
άλλαι τόσαι μυριάδες έλαμπαν τρεμοσβήνοντα κάτω εις τον πυθμένα.»
                                                                 
                                                                             Από το «Ολόγυρα στη λίμνη» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Vincent Van Gogh «Έναστρη Νύχτα πάνω από τον Ροδανό», Moυσείο Ορσέ, Παρίσι

Vincent  (Starry Starry Night)

Το τραγούδι το έγραψε και το ερμηνεύει ο  Don McLean. Αν σας φανεί γνωστή η φωνή, είναι γιατί ο ίδιος τραγουδούσε τη μεγάλη επιτυχία της δεκαετίας του 1970 «American Pie».

http://www.youtube.com/watch?v=nkvLq0TYiwI


Starry, starry night.
Paint your palette blue and grey,
Look out on a summer's day,
With eyes that know the darkness in my soul.
Shadows on the hills,
Sketch the trees and the daffodils,
Catch the breeze and the winter chills,
In colors on the snowy linen land.

Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen, they did not know how.
Perhaps they'll listen now.

Starry, starry night.
Flaming flowers that brightly blaze,
Swirling clouds in violet haze,
Reflect in Vincent's eyes of china blue.
Colors changing hue, morning field of amber grain,
Weathered faces lined in pain,
Are soothed beneath the artist's loving hand.

Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen, they did not know how.
Perhaps they'll listen now.

For they could not love you,
But still your love was true.
And when no hope was left in sight
On that starry, starry night,
You took your life, as lovers often do.
But I could have told you, Vincent,
This world was never meant for one
As beautiful as you.

Starry, starry night.
Portraits hung in empty halls,
Frameless head on nameless walls,
With eyes that watch the world and can't forget.
Like the strangers that you've met,
The ragged men in the ragged clothes,
The silver thorn of bloody rose,
Lie crushed and broken on the virgin snow.

Now I think I know what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen, they're not listening still.
Perhaps they never will...

Καληνύχτα σάς είπα νωρίτερα, οπότε.......  Kαλό ξημέρωμα....




ΥΓ1. Συννεφούλα, ο "Καημός" είναι από τα αγαπημένα μου. Το είχα βάλει και εδώ πριν από λίγο καιρό σε ένα αφιερωματάκι με τίτλο "Δια την αντιγραφήν".  Όσες φορές όμως και να το ακούσω, με συγκινεί.


ΥΓ2. Νομίζω ότι αυτοδικαίως το παραπάνω κομμάτι αφιερώνεται στον "χαμένο" ζωγράφο του pde,  που μας κρυφοκοιτά από το μετερίζι του. Daniel, ελπίζω να σου αρέσει ο Van Gogh....

[daniel]

apri

ΥΓ2. Νομίζω ότι αυτοδικαίως το παραπάνω κομμάτι αφιερώνεται στον "χαμένο" ζωγράφο του pde,  που μας κρυφοκοιτά από το μετερίζι του. Daniel, ελπίζω να σου αρέσει ο Van Gogh....

Χαχαχαχαχχααα!!!! "Μετερίζι".. Είχα καιρό ν' ακούσω (-διαβάσω) αυτή τη λέξη... 
Ξανα..βρίσκομαι λοιπόν (μιας και ήμουν "χαμένος"    ), για να σ' ευχαριστήσω apri  για την αφιέρωσή σου..

Υπήρχε ποτέ περίπτωση να μη μου αρέσει ο Van Gogh; Είναι ο πλέον αγαπημένος ζωγραφος μυημένων και αμύητων στη ζωγραφική, κι αυτό γιατί διαθέτει κατά τη γνώμη μου ένα πολύ δυνατό ατού: Εκρηκτικό χρώμα και ρευστή, χειρονομιακή πινελιά.. Αυτα τα δυο στοιχεια ασκουν ιδιαίτερη γοητεία και σε συνδυασμό με την κύρια θεματική του (τοπία), αλλά και της πολυτάραχης ζωής του, τον κατατάσουν ως ένα από τους πιο δημοφιλείς ζωγραφους ever... Κι ας μην είχε πουλήσει έργο όσο ζούσε.. 

Aυτό για σένα λοιπόν και όσους ξενυχτάνε, από την εκλεκτή δεσποσύνη Νora Jones.. 

Painter song            (Nora Jones)
http://www.youtube.com/watch?v=BVI4wASoNcc&feature=related

If I were a painter
I would paint my reverie
If that's the only way for you to be with me..

We'd be there together
Just like we used to be
Undertneath the swirling skies for all to see..

And I'm dreaming of a place
Where I could see your face
And I think my brush would tak eme there
But only...

If I were a painter
And could paint a memory
I'd climb inside the swirling skies to be with you
I'd climb inside the skies to be with you...



Hasta la vista.. 

[apri]

Λίγες ώρες έλειψα και βάλατε υπέροχα τραγούδια. Δεν προλαβαίνω να ακούω...

Domenica, ευχαριστώ και εγώ...για όλα.

Μarko, πώς γίνεται είτε χαίρεσαι είτε θυμώνεις είτε λυπάσαι, να μας βάζεις "Εβίτα"; Να το κοιτάξεις; 
Άσε που μου έδωσες υπόσχεση για λαϊκά και πας να φύγεις χωρίς να την τηρήσεις...


Ρίξτε μια ματιά στο ξημέρωμα, για να ονειρευτείτε μετά στον ύπνο σας με φως….

Κοντυλιές της αυγής

«Μακριά η θάλασσα γαλατερή πλαισίωνε την πολυσχιδή, την πολυποίκιλη ακτή και

άρχιζε ν’ ανασαίνει με τη λεπτότατη πνοή ενός αρτιγέννητου πελάγιου γρεγολεβάντε,
ο οποίος, φορτωμένος τη  μοσχοβολιά των κωνοφόρων,

ανάδευε  ελαφρά τις κοντινές φυλλωσιές και μετέφερε τους ορθρινούς θορύβους,
καθώς, εγερτήριος, διέτρεχε την πλάση.»

                                                     
                                                                         
                                                                                       Από το μυθιστόρημα «Ο χαρταετός» της Α. Κακούρη

 
Τις κοντυλιές ερμηνεύει το ηρακλειώτικο συγκρότημα Χαΐνηδες σε μουσική του Γιώργου Μανωλάκη.
http://www.youtube.com/watch?v=L1mcZindfPo&feature=related

ΥΓ. Οι ΚΟΝΤΥΛΙΕΣ είναι ένα από τα βασικότερα είδη της κρητικής μουσικής, με μακραίωνη παράδοση και ρίζες στην Ανατολική Κρήτη. Στην ουσία πρόκειται για μουσικές φράσεις, από τις οποίες συγκροτούνται οργανικές μελωδίες, τραγούδια ακόμα και χοροί. 

Στις μέρες μας, η λέξη "κοντυλιά" δεν είναι αποκλειστικά ταυτισμένη με τις μελωδίες τις Ανατολικής Κρήτης. Για τους περισσότερους, έχει τη σημασία της μουσικής που αποδίδει η λύρα ή το βιολί, δηλαδή τη δοξαριά, με τον ίδιο τρόπο που η λέξη "πενιά" σημαίνει τη μουσική του λαγούτου, του μπουζουκιού ή του μαντολίνου.

Σύμφωνα με τη γνώμη του μουσικού Γιάννη Nτεληβασίλη, την οποία κατέγραψε η εξαίρετη λαογράφος Μαρία Λιουδάκη, ο όρος "κοντυλιά" έχει την εξής αρχή:

“Στα παλιά τα χρόνια μουσικό όργανο στην Kρήτη ήταν ο αυλός (χαμπιόλι ή μ(π)αντούρα), φτιαγμένος από καλάμι. Το τμήμα μεταξύ δύο κόμπων του καλαμιού λέγεται κόντυλας. Έτσι, μια που η μουσική των μαντινάδων παιζόταν πάνω στον κόντυλα (αφού εκεί ανοίγονται οι τρύπες), πήρε από ’κει τ’ όνομα κοντυλιά.”
                              (http://www.tsouchlarakis.com/KRITIKATRAGOUDIA.htm)

[apri]

Kαλημέρα, καλημέρα.

Σαν σήμερα το 1851 γεννήθηκε η μεγαλύτερη ίσως λογοτεχνική μου αδυναμία, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, οπότε όλη την ημέρα σχεδόν θα την αφιερώσω σ' αυτόν.

Αποσπάσματα από τα διηγήματά του σας βάζω συχνά.

Σήμερα θα ξεκινήσω με μελοποιημένα ποιήματά του και αργά το μεσημέρι θα κάνω και ένα πιο επιμελημένο αφιερωματάκι σ' αυτόν.

Πάμε λοιπόν...

ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΨΙΧΑΛΙΣΤΑ


http://www.youtube.com/watch?v=hejW323pSVc&feature=related

 
Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Μανώλης Λιαπάκης
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας


Στα μάτια τα ψιχαλιστά
που 'χει ο έρωτας καρτέρι
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας Θεός το ξέρει..

[apri]

O Παπαδιαμάντης, ξέρετε, όλη την ημέρα έγραφε, έγραφε, έγραφε... Έγραφε τα διηγήματά του, μετέφραζε έργα άλλων και κυρίως, μετέφραζε ξένη ειδησεογραφία, που συχνά ερχόταν στα χέρια του μετά τα μεσάνυχτα με την άμαξα.

Ο Δαμβέργης, ένας δημοσιογράφος και διηγηματογράφος της εποχής διηγείται μια σκηνή με τον Παπαδιαμάντη στην εφημερίδα "Εφημερίς" του Κορομηλά, στην οποία δούλευαν μαζί. Τον έβλεπε να γράφει ασταμάτητα και να πετάει δίπλα του τις φρεσκογραμμένες σελίδες και ένιωσε την ανάγκη να τον πλησιάσει και να του χαϊδέψει το κεφάλι ως μια κίνηση στοργής και συμπόνοιας. Ο Παπαδιαμάντης μην έχοντας συνηθίσει σε τέτοιες αβρότητες, ξαφνιάστηκε και τον ρώτησε γιατί το έκανε. "Μου ήλθε να σε ξεκουράσω" του απάντησε ο άλλος. Τον κοίταξε ο Παπαδιαμάντης και διαβλέποντας την καλοσύνη τον κάλεσε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης στον Άγιο Ελισσαίο όπου έψαλλε....

Υπάρχει και μια άλλη σκηνή, πολύ πιο συγκινητική που δείχνει τη εργασιομανία του αλλά και τη φυσιολατρική φύση ενός Σκιαθίτη που η μοίρα του επιφύλασσε να κλειστεί στο κλεινόν άστυ. Αλλά γι' αυτήν θα σας μιλήσω αργά το μεσημέρι...

Προς το παρόν, ας ακούσουμε ένα άλλο μελοποιημένο του ποίημα.

Εικόν' αχειροποίητη




Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Ερμηνεία: Ορφέας Περίδης


http://www.youtube.com/watch?v=v4Uj8vcGLWI&NR=1

Εικόν' αχειροποίητη
μες στην καρδιά μου σ' είχα
κι είχα για μόνο φυλαχτό
μια της κορφής σου τρίχα

Όνειρα μες στον ύπνο μου
μαυροφτερουγιασμένα
σαν περιστέρι στη σπηλιά
με τάραξαν για 'σένα.

Τ' αηδόνια αυτά που κελαηδούν
μου φαίνονται να κλαίνε
κίνδυνο, μαύρο σύννεφο
οι μάγισσες μου λένε.

Να σε χαρεί κι η άνοιξη
μαζί με τα λουλούδια
όπου 'ναι σαν αμέτρητα
ζωγραφιστά τραγούδια.

Συ στο σχολειό δεν έμαθες
να γράφεις ραβασάκια
στα χείλη σου τα ρόδινα
πού τα 'βρες τα φαρμάκια.

Στα μάτια τα ψιχαλιστά
πωχ' έρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας Θεός το ξέρει.

[apri]

Και ένα τρίτο μελοποιημένο ποίημά του (από τα ελάχιστα που έγραψε) είναι το "Σκοτεινό τρυγόνι". Πρόκειται για ένα ποίημα το οποίο απευθύνει στη μητέρα του σε ένα γράμμα που είχε στείλει στον πατέρα του σε ηλικία 22 ετών, αν δεν με απατά η μνήμη μου.

Πάντα ένιωθε την ανάγκη της απομόνωσης. Όπως έλεγε στα "Ρόδινα ακρογιάλια" έτσι έπρεπε να πορεύεται:
"Μόνος με τους λογισμούς του, εις την διάκρισιν του κύματος, εις το έλεος του ανέμου και της τρικυμίας. Όταν έχη τις πληγήν, βαθείαν, κρυφήν, εις την θάλασσαν πρέπει να πλέη, μόνος, ολομόναχος"

Το σκοτεινό τρυγόνι

Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Μανώλης Λιαπάκης
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας


http://www.youtube.com/watch?v=M4a79dtoaGQ&NR=1

Μάνα μου,
εγώ είμαι τ' άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει..

Το δόλιο
όπου κι αν στραφεί
απ' όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί
κλωνάρι να πλαγιάσει..

Εγώ βαρκούλα μοναχή
βαρκούλα αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό
σε θάλασσα αφρισμένη..

Παλεύω με τα κύματα
χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα
πλην την ευχή σου μόνη..

[apri]

Και σταματώ προς ώρας με τα μελοποιημένα του ποιήματα κάπου εδώ.

Ο Παπαδιαμάντης εκεί που νομίζεις ότι τον κατάλαβες, ότι τον ενέταξες κάπου, εκεί ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια σου.  Κι αυτό είναι ιδιαίτερα γοητευτικό για όσους είμαστε κατά τον Εμπειρίκο "κυνηγητές της γοητείας των ονείρων, του προορισμού που πάει, πάει, μα δεν στέκει, όπως δεν στέκουν τα χαράματα".

Ο Σ. Παπαθανασίου, μελετητής του, έλεγε χαρακτηριστικά: «ο Παπαδιαμάντης είναι ταυτοχρόνως οικείος και δυσαπόκτητος. Όσο τον πλησιάζουμε, τόσο μας φεύγει, χωρίς να κινείται οφθαλμοφανώς».

Νομίζω ότι θα του άρεσε αυτός ο χαρακτηρισμός: «οικείος και δυσαπόκτητος». Έτσι, όπως είναι τα ονείρατα, έτσι όπως είναι και τα μαργαριτάρια στις θάλασσες…

 Ονείρατα




Στίχοι: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μουσική: Νίκος Μαστοράκης
Eρμηνεία: Νίκη Ξυλούρη


http://www.youtube.com/watch?v=4VW8TX6vYGg&feature=related

Ονείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα
Σαν περιστέρι στη σπηλιά μ’ ετάραξαν για σένα

Κίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε
Τ’ αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται πως κλαίνε

[apri]

αpri..στο ξαναλέω...να σαι καλά που βάζεις τόσο ωραίες επιλογές συνδυάζοντας την λογοτεχνία,την ιστορία και την λαογραφία με την μουσική...

Ειδικά αυτό που έγραψες για τους κυνηγητές των ονείρων...είναι κάτι που μου το 'λεγε πάντα η μητέρα μου και προσπαθώ να το φέρνω στο μυαλό μου σε περιόδους απογοήτευσης...!   

Λώρα, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Σε λίγο θα αναρτήσω και το αφιερωματάκι που έταξα από το πρωί με την περίφημη σκηνή που διηγείται ο Παύλος Νιρβάνας για τον Παπαδιαμάντη.

Η σκηνή, όπως είπα το πρωί, δείχνει την "ασφυξία" που ένιωθε καμιά φορά ως Σκιαθίτης στην Αθήνα. Επίσης, φανερώνει -και αυτή- την ευαίσθητη φύση του.
 
Ο Παπαδιαμάντης, γενικά, απ' ό,τι λένε οι σύγχρονοί του, ήταν αυτό που λέμε "ψυχούλα". Ιδιόρρυθμος μεν, αλλά ψυχούλα. Σχεδόν ποτέ δεν θα άκουγες από το στόμα του κακή κουβέντα για κάποιον. Μοναδική ίσως εξαίρεση αποτελούσε η περίπτωση του Γ. Ψυχάρη, για τον οποίο μιλούσε απαξιωτικά -και δικαίως κατά τη γνώμη μου- όχι γιατί εκείνος ήταν υπέρμαχος της δημοτικής, αλλά γιατί υπερασπιζόταν μια ανύπαρκτη μορφή δημοτικής, δικής του εμπνεύσεως, την οποία προσπαθούσε να επιβάλει ως διδάσκαλος στο λαό. "Την δημοτικήν γλώσσαν πού την είδε, πού την έμαθε, πού την εσπούδασεν ο Ψυχάρης; Αυτός είναι σχεδόν ξένος, αριστοκράτης Φαναριώτης...", μονολογούσε.
 
Ενδεικτική της μεγαθυμίας του είναι και μια άλλη σκηνή την οποία άκουσα να διηγούνται σε μια ομιλία γι' αυτόν. Προέρχεται από το διήγημα "Ο Χριστός Ανέστη του Γιάννη". Δυστυχώς, δεν το βρίσκω στο διαδίκτυο, για να το διαβάσω. Φαντάζομαι, όμως, ότι θα περιλαμβάνεται στα ΄"Άπαντα" του. Περιγράφει, λοιπόν, έναν τρελό της Σκιάθου, τον Γιάννη που πήγε μέσα στη Σαρακοστή στον Χριστό του Κάστρου και έκανε Ανάσταση. Και επειδή ο Παπαδιαμάντης ήταν μεν θρήσκος, αλλά καμία σχέση δεν είχε με την αυστηρότητα των θρησκόληπτων, με πραγματική χριστιανική μεγαλοσύνη δικαιολογεί τον τρελό λέγοντας πως είχε βαρεθεί τη Σαρακοστή τόσες μέρες, δεν μπορούσε να περιμένει την Ανάσταση και έτσι ανέστησε τον Χριστό νωρίτερα...