Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Καλησπέρα. 
Επειδή σήμερα μιλάγαμε το πρωί για πρότυπα ζωής που πρόβαλλαν διαχρονικά ελληνικές ταινίες και σειρές, σκέφτηκα να σας αναφέρω δυο ή για την ακρίβεια, τρία διάσημα βιβλία που πρόβαλλαν στο παρελθόν στάσεις ζωής και έχουν απήχηση ακόμα και σήμερα.

Ξεκινώ με το πρώτο βιβλίο. Η δεύτερη ανάρτηση θα αναφέρεται στα άλλα δυο.

Οι Δον Κιχώτες


Το μυθιστόρημα για τον Δον Κιχώτη ντε λα Μάντσα («Ο ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσας») άρχισε να γράφεται στα τέλη του 16ου αιώνα μέσα στην φυλακή από ένα ήρωα του πολέμου, 
τον Ισπανό συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα.
Είχε μάλιστα τέτοια απήχηση διαχρονικά, ώστε έκτοτε να είναι το δεύτερο βιβλίο σε πωλήσεις σε όλον τον κόσμο μετά τη

[PDE ads]

[apri]

Και η δεύτερη ανάρτηση για τα άλλα δυο βιβλία.

Ο αριστοκράτης μάγκας




Raphael “Baldassare Castiglione” (c. 1514-1515), Μουσείο του Λούβρου.


Ο μελαγχολικός τύπος του πίνακα που τόσο όμορφα ζωγράφισε ο Ραφαήλ
στην ίδια ακριβώς στάση με την Τζοκόντα του Ντα

[apri]

Xθες έγραφα για το πρότυπο του καλού καγαθού άνδρα. Το δυστύχημα είναι ότι τον τελευταίο καιρό οι εναπομείναντες στην Ελλάδα καλοί καγαθοί άνδρες "αποχωρούν" ένας- ένας.
Λες και αδυνατούν να ζήσουν άλλο μέσα στην τόσο πνιγηρή ατμόσφαιρα των "σκουπιδιών"...

Σήμερα, λοιπόν, το πρωί έφυγε άλλος ένας καλός άνθρωπος, ο Θανάσης

[domenica]

Δεληβοριάς-

[PDE ads]

[apri]

Kαι η μουσική-ιστορική μου συνεισφορά για απόψε.

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ

Η χώρα των Ρωμιών

[apri]

Λοιπόν, ένα περίεργο πράγμα: Κάθε φορά που ετοιμάζω ένα αφιέρωμα για το pde, με κάποιον μυστήριο τρόπο συνδέεται με την επικαιρότητα. Για σήμερα λ.χ σας είχα ετοιμάσει το παρακάτω αφιέρωμα στον καθρέφτη, όπου μεταξύ άλλων αναφέρομαι στο "Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι". Και ω του θαύματος, λίγο πριν διάβαζα ως σημερινή είδηση ότι το "Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι" επανακυκλοφορεί μετά από 120 χρόνια, ακριβώς όπως είχε γραφτεί από τον Όσκαρ Ουάιλντ, δηλ. με τις λογοκριμένες ομοφυλοφιλικές του νύξεις. Περίεργες συμπτώσεις έχει η ζωή.

Ο Καθρέφτης



"Mirror, mirror on the wall
Who in the land is fairest of all?"

Από την αγγλική μετάφραση του παραμυθιού «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι»
που συνέλεξαν οι αδελφοί Grimm.



Χάλκινος, ασημένιος ή γυάλινος ο καθρέφτης αντανακλώντας την ανθρώπινη μορφή, όπως και η ήρεμη επιφάνεια των νερών, προκαλούσε διαχρονικά μεγάλο δέος στους αρχαϊκούς ανθρώπους.

Γι’ αυτούς ο καθρέφτης δεν ήταν ένα απλό χρηστικό αντικείμενο,
αλλά μια μαγική πύλη προς έναν παράλληλο κόσμο,
άλλοτε πιο αληθινό, άλλοτε παραμορφωμένο,
σίγουρα, όμως, πέραν των γνωστικών ορίων τους.

Μ’ αυτήν τη λειτουργία τον βρίσκουμε στα παραμύθια
(βλ.«Xιονάτη», «H Πεντάμορφη και το Τέρας»
ή το σίκουελ της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων «Μέσα από τον καθρέφτη»),
αλλά και στις λαϊκές δοξασίες
(βλ. τους σπεκουλάριους στην Αρχαία Ρώμη που διάβαζαν τους μαντικούς καθρέφτες ή την  Αικατερίνη των Μεδίκων, για την οποία πίστευαν ότι παρακολουθούσε μέσα από καθρέφτη ό,τι συνέβαινε στις γειτονικές χώρες)



Η πρωταρχική, όμως, λειτουργία του καθρέφτη ήταν ο αντικατοπτρισμός της ανθρώπινης μορφής
 και εδώ τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά.

Η προβολή του προσώπου έξω από τον εαυτό του δεν μπορούσε να νοηθεί
                             παρά ως προβολή της ψυχής, που ως άυλη δύναται να βγει από το σώμα.                                  

Το Πορτρέτο του Dorian Gray του Oscar Wilde λειτουργεί στην ουσία ως καθρέφτης της ψυχής του ήρωα. 
Έτσι, ενώ ο ήρωας μετά τη συμφωνία που κάνει με τον διάβολο σταματά να γερνάει,
το πορτρέτο του αποτυπώνει στα χαρακτηριστικά της φυσιογνωμίας του
όχι απλώς τη γήρανσή του ήρωα, αλλά και τη φθορά της ψυχής του.



Ακριβώς αυτή η προβολή της ψυχής  στον καθρέφτη μπορεί μεν να αποκαλύπτει
τη βαθύτερη και πιο αληθινή υπόσταση του ανθρώπου,
αλλά εμπεριέχει και κινδύνους.

Ο πανέμορφος Νάρκισσος που θαυμάζει επί ώρες το είδωλό του στο νερό, θα χάσει τελικά την ψυχή του και θα πεθάνει
αφήνοντας στη θέση του το ομώνυμο άνθος ως σύμβολο της ωραιοπάθειας και της ματαιοδοξίας.

Αλλά και σε πολλές χώρες, όταν πεθάνει κάποιος μέσα στο σπίτι,
οι συγγενείς ακόμα και σήμερα καλύπτουν όλους τους καθρέφτες,
γιατί φοβούνται πως η ψυχή του νεκρού, που ακόμα περιφέρεται στο σπίτι,
μπορεί να παγιδευτεί στον καθρέφτη και να μην περάσει έτσι στον άλλο κόσμο.

Γιατί ενός κακού μύρια έπονται…
Φανταστείτε δε το κακό να είναι το σπάσιμο του καθρέφτη.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, η κακοτυχία σύμφωνα με τους Ρωμαίους  διαρκεί πολύ, καθώς μαζί με τον καθρέφτη σπάει και η ψυχή που αυτός αντικατοπτρίζει και χρειάζονται επτά χρόνια, για να αναγεννηθεί. Ποικίλα τα «γιατρικά» που επιστρατεύονται, προκειμένου να μην περιμένει ο κάθε άτυχος επτά ολόκληρα χρόνια, για να δει άσπρη μέρα.

Κι αν πιστέψουμε τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στη «

[apri]

Καλό μεσημέρι και χρόνια πολλά στις εορτάζουσες...
Domenica, μάλλον έχουμε τηλεπάθεια, δεν εξηγείται αλλιώς. Και εγώ σήμερα για δέντρα θα σας μιλήσω.

Υπό την βασιλικήν δρυν



Στα παλαιότερα χρόνια οι άνθρωποι, πιο απλοί, έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής τους.
Περπατούσαν δίπλα στα ποτάμια, μύριζαν τα λουλούδια, άκουγαν το θρόισμα των φύλλων
και ένιωθαν τη φύση να αναπνέει γύρω τους, όπως και οι ίδιοι…
Ήξεραν καλά πως όσο ιερή είναι η ανθρώπινη ζωή, είναι και η ζωή των δέντρων.


Το πιο ιερό δέντρο στους λαούς της Ευρώπης ήταν αναμφισβήτητα η βελανιδιά,
η περίφημη δρυς (<ινδοευρωπαϊκή ρίζα *derew(o)-  βλ. tree),
το δυνατό, αειθαλές, αιωνόβιο δέντρο του δάσους.

Στα δάση ζούσαν οι Δρυάδες, νύμφες που περιπλανιόντουσαν μέσα στο δρυμό και προστάτευαν τις δρυς
από τους αδίστακτους ανθρώπους, αυτούς που πίστευαν ότι 
«δρυός πεσούσης πας ανήρ ξηλεύεται»
(κυριολεκτική σημασία: όταν πέσει η δρυς, κάθε άνδρας εξασφαλίζει για τον εαυτό του ξύλα).

Γιατί οι δρύες δεν ήταν άψυχα ξύλα.
Μαζί μ’ αυτές γεννιόντουσαν, μεγάλωναν και πέθαιναν οι Αμαδρυάδες (<άμα + δρυς).
 Γι’ αυτό και όποιος προστάτευε και περιποιόταν τις δρυς, είχε την ευλογία των νυμφών.
Αντίθετα, όποιος έκοβε ή κατέστρεφε ένα δέντρο προκαλώντας το θάνατο της Αμαδρυάδας του,
τιμωρούνταν από τις Δρυάδες.

Όπως θα εξηγεί αιώνες αργότερα ο Άγγλος φιλόσοφος Thomas Hobbes (1588-1679),
ο εγωισμός του ανθρώπου μπορεί να είναι αχαλίνωτος,
αλλά αν θέλει να επιβιώσει, δεν πρέπει να πηγαίνει ενάντια στο νόμο της φύσης (lex naturalis),
καταστρέφοντας τη ζωή και μαζί μ’ αυτήν τα μέσα συντήρησής της...  



Μια θαλερή, επιβλητική, μεγαλόπρεπη δρυς ζούσε και στο νησί του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τη Σκιάθο.
Στις παιδικές του μνήμες βασιλεύει η ανάμνησή της.
Κάθε τρεις και λίγο έτρεχε και την αγκάλιαζε εκδηλώνοντας την αγάπη του.
Μέχρι που η ψυχή της τον επέλεξε, για να του ζητήσει βοήθεια.
Μια μέρα που κοιμόταν στις ρίζες της, εμφανίστηκε στο όνειρό του
ζητώντας να τη σώσει από το τσεκούρι των ξυλοκόπων, για να μην τους κάνει ακουσίως κακό.
Ο μικρός Αλέξανδρος μη μπορώντας να ερμηνεύσει με τη λογική το όνειρο, το ξέχασε.
Χρόνια αργότερα θα μάθαινε ότι η βασιλική του δρυς είχε κοπεί
και λίγες μέρες μετά είχε πεθάνει και ο ξυλοκόπος που την είχε «σκοτώσει»…

Μα ας ακούσουμε τον ίδιο να αφηγείται το όνειρό του στο διήγημα «Υπό την βασιλικήν δρυν»:

«Μου εφάνη ότι το δένδρον –έσωζον καθ΄ύπνον την έννοιαν του δένδρου–       
μικρόν κατά μικρόν (=λίγο-λίγο) μετέβαλλεν όψιν, είδος και μορφήν.
Εις μίαν στιγμήν η ρίζα του μου εφάνη ως δύο ωραίαι εύτορνοι κνήμαι, κολλημέναι η μία επάνω εις την άλλην,
 είτα κατ΄ολίγον εξεκόλλησαν κι εχωρίσθησαν εις δύο•
ο κορμός μού εφάνη ότι διεπλάσσετο και εμορφούτο εις οσφύν, εις κοιλίαν και στέρνον, 
με δύο κόλπους γλαφυρούς, προέχοντας•
οι δύο παμμέγιστοι κλάδοι μού εφάνησαν ως δύο βραχίονες, χείρες ορεγόμεναι εις το άπειρον, 
είτα κατερχόμεναι συγκαταβατικώς προς την γην, εφ΄ης εγώ εκείμην•
και το βαθύφαιον, αειθαλές φύλλωμα, μου εφάνη ως κόμη πλουσία κόρης, 
αναδεδημένη προς τ΄ άνω (=δεμένη ψηλά σε κότσο), είτα λυομένη, κυματίζουσα, χαλαρουμένη προς τα κάτω.

Το πόρισμά μου, το εν ονείρω εξαχθέν, και εις λήρον (=παραλήρημα) εν είδει συλλογισμού διατυπωθέν, υπήρξε τούτο:

«Α! δεν είναι δένδρον, είναι κόρη• και τα δένδρα, όσα βλέπομεν, είναι γυναίκες!»

Όταν μετ΄ολίγον εξύπνησα, ως συνέχειαν του ονείρου έσχον εν νώ (=είχα στο νου)
την ανάμνησιν της ιστορίας του τυφλού, τον οποίον ο Χριστός εθεράπευσε,
καθώς είχον ακούσει τον διδάσκαλόν μας εις την Ιεράν Ιστορίαν:

«Καταρχάς μεν είδε τους ανθρώπους ως δένδρα• δεύτερον δε τους είδε καθαρά…»

Πλην δεν εξύπνησα ακόμη, πριν ακούσω τι έλεγε το φάσμα•  η κόρη – η δρυς, είχε λάβει φωνήν και μοι έλεγεν:
«Ειπέ να μου φεισθούν (=να με λυπηθούν), να μη με κόψουν…

δια να μη κάμω ακουσίως κακόν. 

                                                                                                                   
Δεν ειμ΄ εγώ νύμφη αθάνατος• θα ζήσω όσον αυτό το δένδρον…»»

Την περιήγησή σας στα δάση θα αναλάβουν από εδώ και πέρα οι Κέλτες,
αυτή η φυλή που κατοικούσε στο μεγαλύτερο μέρος της Δυτ. Ευρώπης, στη

[apri]

Οι παρακάτω γραμμές είναι αφιερωμένες στον Παράξενο και λοιπούς απογοητευμένους του pde λόγω της τωρινής κατάστασης που πάει από το κακό στο χειρότερο. 

Ο Οδυσσέας Ελύτης στη συλλογή του «Ο μικρός Ναυτίλος» (1985) γράφει πως
«Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα,
στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.
Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.»


Οι δυο αναρτήσεις που ακολουθούν είναι αφιερωμένες
στη διαχρονική σχέση του Έλληνα με τη μεσογειακή φύση και κυρίως με τη θάλασσα και τα νησιά,
σε μια αγάπη τόσο βαθιά που κάνει τόσο επώδυνο το δρόμο μακριά της, τόσο έντονη τη νοσταλγία και τον πόθο επιστροφής,
λες και μόνο κοντά της μπορεί να νιώσει πραγματικά
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ…




1. Μεσόγειος


«Ξεχασμένος στο κατάστρωμα τα είδα πολλές φορές τα νησιά των ελληνικών θαλασσών,
να περνούν σιωπηλά μες στη νύχτα.
Ρούφηξα βαθιά την ποίησή τους, ένιωσα τη διδασκαλία τους.
Ανέβηκα τα ξερά, ηλιοκαμένα βουνά τους, ξαπλώθηκα κάτω απ’ τις ελιές τους,
κολύμπησα στα μοναχικά τους ακρογιάλια.
Άφησα το Νησί να με κατακτήσει.

-Είμαι η πιο αγνή γωνιά της γης. Είμαι το πιο λαμπρό τραγούδι. Είμαι απάνω από κάθε σοφία και κάθε τέχνη, γιατί την τέλεια αρμονία που προσπαθούν, κούτσα-κούτσα, λιθαράκι-λιθαράκι, να φτιάσουν οι άνθρωποι, την οποία εγώ μονομιάς από την αρχή του κόσμου. Την είπα μονάχα με την ύπαρξή μου.

Τι σημαίνει που πήγαν και έχτισαν αλλού τον Παρθενώνα;
Εκείνος ο Παρθενώνας είναι πέτρινος.
Εγώ είμαι ο Παρθενώνας ο ζωντανός, με φλέβες και με αίμα.
Εκείνος ο Παρθενώνας δε βάσταξε στο πέρασμα των αιώνων.
Εγώ είμαι ο Παρθενώνας που δε φοβάται το Χρόνο και τους

[apri]

2.  ΘΑΛΑΤΤΑ,  ΘΑΛΑΤΤΑ !
 

Θα σας πάω πολύ πίσω στο χρόνο…

Το 401 π.Χ. ο Κύρος, γιος του βασιλιά της Περσίας Δαρείου

[domenica]

Γεια Χαρά (μετά από αρκετό καιρό) 

Morrissey & Siouxsie - "Interlude" - 1994

http://www.youtube.com/watch?v=LSpsc67Zm-I


What seems like an interlude now
Could be the beginning of love

Όχι μόνο "επέστρεψες" στα μουσικά στέκια αλλά επέλεξες κι ένα ιδιαίτερα αγαπημένο τραγούδι (για μένα τουλάχιστον) ....ευχαριστώ millhaven 

Κι επειδή το έχω διαλέξει κι εγώ στο παρελθόν, έψαξα την "ιστορία" του τραγουδιού (μόνο για το ΕΑΠ θα ψάχνω βιβλιογραφία ... )

0ι στίχοι έχουν γραφτεί από τον Hal Shaper για την ταινία του Douglas Sirk (1968)



Η αυθεντική εκτέλεση ανήκει στην  Timi Yuro και είναι υπέροχη (κατά τη γνώμη μου).

Άλλες εκτελέσεις (εκτός από των Morrissey & Siouxsie) είναι από την Diamanda Galas  και την Asakawa Maki (αν δεν σας ενοχλούν τα Γιαπωνέζικα  ).

Στα ελληνικά ερμηνεύθηκε από τους Πλιάτσικα και Τσάτσου σε στίχους Φίλιππου Πλιάτσικα & Γιάννη Παπαχρήστου και μουσική George Delarue.

Αν θέλετε ακούστε τα και αποφασίστε την αγαπημένη σας ερμηνεία 
Επιστροφή στην εργασία του ΕΑΠ 

Καλό απόγευμα σε όλους , συνεχίστε τις υπέροχες επιλογές ...ακούωωωω 

           

[apri]

Xρόνια πολλά σε όλες τις μανάδες του κόσμου, που μας μαθαίνουν, μας στηρίζουν και μας περιμένουν πάντα.

Προσωπογραφία της μητέρας μου


«Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ’ αγαπάει.
Θα 'θελε να ΄χε σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή που μ’ έχει αντίκρυ της και με κοιτάζει.
Γνωρίζω εκείνη τη στιγμή καλά,
μα δεν μπορώ ούτε μπορεί να τηνε σταματήσει.
Κι έτσι θα μείνει πάντα στη μνήμη μας, ευγενική και τρυφερή να καρτεράει
μια-δυο στιγμές που πέρασαν, μια-δυο στιγμές που έζησα
μοναδικά για εκείνη».

Μάνος Χατζιδάκις


http://www.youtube.com/watch?v=83EPREorLWE&feature=related


 
Gustav Klimt «Mother and Child»

[apri]

Kαλησπέρα.
Στις 29 Μαΐου, ημέρα Κυριακή είναι η επέτειος της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Σκέφτηκα, λοιπόν, από σήμερα και κάθε Κυριακή μέχρι τις 29, να σας γράφω αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Γουσίδη "Ο καλός χριστιανός", ένα ιστορικό μυθιστόρημα βασισμένο σε ιστορικές πηγές εκείνης της εποχής, που περιγράφει καταπληκτικά τα γεγονότα της Άλωσης.

Ο λόγος δεν είναι απλώς ότι η Άλωση είναι ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός που άλλαξε την πορεία του ελληνισμού, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας (σκεφθείτε λ.χ ότι οι Ισπανοί λόγω Άλωσης ξεκίνησαν να βρουν άλλο δρόμο προς την Ινδία και τους προέκυψε η Αμερική), αλλά γιατί, όπως θα διαπιστώσετε από τα αποσπάσματα, η ομοιότητα της κατάστασης που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στην Κωνσταντινούπολη έχει ανατριχιαστικές ομοιότητες με τη σημερινή. Μάθημα δεν πήραμε κανένα. Ελπίζω τουλάχιστον να μην έχουμε την ίδια καταστροφική κατάληξη.

Θα ανεβάσω το απόσπασμα αυτής της Κυριακής εντός ολίγου.

[apri]

Η Πόλη πριν από την άλωση


« Ίσως πουθενά αλλού να μη φαινόταν καλύτερα η παρακμή που βίωσε η Πόλη
απ’ ό,τι στις συνοικίες πέριξ των λιμανιών στον Κεράτιο,
στις παλιές συνοικίες των βιοτεχνών και των εμπόρων, στα παζάρια και στις υπαίθριες αγορές.

Εκεί όπου άλλοτε στην ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή τέλος πάντων πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους συνωστίζονταν κάθε μέρα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι για να πουλήσουν την πραμάτειά τους
και να αγοράσουν τα πολυτελή είδη που έφταναν στην Πόλη από την Ανατολή,
αλλά και από το

[apri]

El condor pasa

O κόνδορας περνά



Οι Κέτσουα είναι λαός Ινδιάνων της Νότιας Αμερικής, που ζουν στα υψίπεδα των Άνδεων από την Κολομβία ως τη