Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Ιωάννης

[PDE ads]

[apri]

Πρωινό ξύπνημα


http://www.youtube.com/watch?v=Yr6JsBwc7lM


Υπαίθριο δημοτικό σχολείο στην Ήπειρο τη δεκαετία του 1930



"Εζήτησα να ξυπνήσω ψυχές
ικανές να καθορίσουν μονάχες τους αύριο την τύχη τους
κι όχι νευρόσπαστα
που να κινούνται σήμερα με τη θέληση του πρώτου τυχαίου δασκάλου τους
κι αύριο με του άλλου οποιουδήποτε κυρίου τους.

Δεν έδωκα καλούπια σε καμιά περιοχή της ζωής και της σκέψης τους,
καλούπια που αλλάζουν επιφανειακά μονάχα κι εξωτερικά τη ζωή,
μα που αφήνουν αποκοιμισμένη και στείρα την ψυχή τους.

Όπου έβλεπα την ελεύθερη σκέψη, τη σεβάστηκα και την αγάπησα,
οσοδήποτε τολμηρή κι αν ήταν,
και περιφρόνησα με αγανάκτηση το μυαλό το σκλαβωμένο
μέσα στα δεσμά της πρόληψης και της υποκρισίας.

Οι ταπεινοί γύρω μας μας έριξαν λόγια βλεδυρά και μας εμίσησαν.
Aλίμονο αν δεν μας μισούσαν.
Aυτό θα σήμαινε πως συγγενεύαμε με την ταπεινή και πρόστυχη ψυχή και ζωή τους.

Γιατί μαθητής μου εμένα
δεν είναι εκείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια,
αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία.
Μαθητής μου δεν είναι εκείνος
που θα μ’ αγαπήσει με μια θηλυκιά και μαλακή άγονη αγάπη,
αλλά εκείνος που ακολουθώντας τις αρχές της επικίνδυνης πάλης
θα με φτάσει και θα με ξεπεράσει,
αρνούμενος ίσως στο τέλος εμένα."



Πρόχειρο χειρόγραφό του πρωτοποριακού παιδαγωγού Μίλτου Κουντουρά (1880-1940)
με σημειώσεις για το λόγο του στο τέλος του σχολικού έτους 1929-30
στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης

[apri]

Και μια και μίλησα για πρωινό ξύπνημα...

[δασκαλίτσα]

http://www.youtube.com/watch?v=Yr6JsBwc7lM

"Εζήτησα να ξυπνήσω ψυχές
ικανές να καθορίσουν μονάχες τους αύριο την τύχη τους
κι όχι νευρόσπαστα
που να κινούνται σήμερα με τη θέληση του πρώτου τυχαίου δασκάλου τους
κι αύριο με του άλλου οποιουδήποτε κυρίου τους.

Δεν έδωκα καλούπια σε καμιά περιοχή της ζωής και της σκέψης τους,
καλούπια που αλλάζουν επιφανειακά μονάχα κι εξωτερικά τη ζωή,
μα που αφήνουν αποκοιμισμένη και στείρα την ψυχή τους.

Όπου έβλεπα την ελεύθερη σκέψη, τη σεβάστηκα και την αγάπησα,
οσοδήποτε τολμηρή κι αν ήταν,
και περιφρόνησα με αγανάκτηση το μυαλό το σκλαβωμένο
μέσα στα δεσμά της πρόληψης και της υποκρισίας.

Οι ταπεινοί γύρω μας μας έριξαν λόγια βλεδυρά και μας εμίσησαν.
Aλίμονο αν δεν μας μισούσαν.
Aυτό θα σήμαινε πως συγγενεύαμε με την ταπεινή και πρόστυχη ψυχή και ζωή τους.

Γιατί μαθητής μου εμένα
δεν είναι εκείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια,
αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία.
Μαθητής μου δεν είναι εκείνος
που θα μ’ αγαπήσει με μια θηλυκιά και μαλακή άγονη αγάπη,
αλλά εκείνος που ακολουθώντας τις αρχές της επικίνδυνης πάλης
θα με φτάσει και θα με ξεπεράσει,
αρνούμενος ίσως στο τέλος εμένα."


Πρόχειρο χειρόγραφό του πρωτοποριακού παιδαγωγού Μίλτου Κουντουρά (1880-1940)
με σημειώσεις για το λόγο του στο τέλος του σχολικού έτους 1929-30
στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης[/center]

Τι είπε ο άνθρωπος;;; Ανατρίχιασα!!!!! Θα γίνω γραφική, αλλά σε ξανά ευχαριστώ apri!!!

[PDE ads]

[apri]

@δασκαλίτσα

Κι όμως ο Μίλτος Κουντουράς, που τα έγραψε αυτά τα λόγια,
κατασυκοφαντήθηκε στην εποχή του από "συναδέλφους" και μη, 
μέχρι που τελικά απολύθηκε με τις κατηγορίες της αθεΐας, της αντεθνικότητας και της ανηθικότητας!
Έφτασαν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι δεν ήταν παρά ένας δασκαλάκος που παρανόησε τα όσα σπούδασε στη Γερμανία, γιατί δεν ήξερε καλά γερμανικά...

Μια φωτογραφία με τις μαθήτριές του έτσι για την ιστορία.


«Όποιος αγωνίζεται για τα παιδιά, αγωνίζεται για την ανθρωπότητα» (Μίλτος Κουντουράς)

[apri]

Mε αφορμή τη σημερινή επέτειο της δολοφονίας του Καποδίστρια.



Ιωάννης Καποδίστριας
Ο μοναχικός ηγέτης μιας ρημαγμένης χώρας




«Κατά την διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου της

[apri]

Τι έγινες, paraxene; Σε είχαμε χάσει.


Από εμένα ένα σπουδαίο τραγούδι για ένα σπουδαίο βιβλίο.
Καλό βράδυ σε όλους.



This bitter earth


http://www.youtube.com/watch?v=BmEhO1OiEkY&feature=related



 


“ Οι μετακινούμενοι, αναζητούντες άνθρωποι ήταν τώρα μετανάστες.
Οικογένειες που είχαν ζήσει σε ένα μικρό κομμάτι γης,
που είχαν ζήσει και πεθάνει στο κλήρο τους,
είχαν φάει ή πεινάσει από την παραγωγή του,
είχαν πλέον όλη την Δύση να περιφέρονται.
Και έτρεχαν δεξιά-αριστερά, ψάχνοντας για δουλειά•

…..Και οι μετανάστες ξεχύνονταν στις εθνικές οδούς
και η πείνα τους ήταν στα μάτια τους, και η ανάγκη τους ήταν στα μάτια τους.
Δεν είχαν κανένα επιχείρημα, κανένα σύστημα,
παρά μόνο τον αριθμό τους και τις ανάγκες τους.
Όταν υπήρχε δουλειά για έναν άνθρωπο, δέκα άνδρες πολεμούσαν γι’ αυτήν
- πολεμούσαν με το χαμηλό μεροκάματο.
«Αν αυτός ο τύπος δουλεύει για τριάντα σεντς, θα δουλέψω για είκοσι πέντε.
Αν θα πάρει είκοσι πέντε, θα το κάνω για είκοσι»...

….Και αυτό ήταν καλό, γιατί οι μισθοί μειώνονταν και οι τιμές έμεναν ψηλά.


Και οι εταιρείες, οι τράπεζες εργάζονταν για την δική τους καταδίκη και δεν το ήξεραν…
….Οι μεγάλες εταιρείες δεν γνώριζαν
ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της πείνας και της οργής είναι μια λεπτή γραμμή.
Και χρήματα που θα μπορούσαν να έχουν πάει σε μεροκάματα
πήγαιναν για βενζίνη, για όπλα, για πράκτορες και κατασκόπους,
για μαύρες λίστες, για περιπολίες.
Στις εθνικές οδούς οι άνθρωποι κινούνταν σαν τα μυρμήγκια και έψαχναν για δουλειά, για φαΐ.
Και η οργή άρχισε να αναβράζει.”


Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Τζον Στάινμπεκ «Τα σταφύλια της οργής» (1939)






YΓ. Λίγα χρόνια μετά το κραχ του 1929
χιλιάδες εξαθλιωμένοι αγρότες του αμερικανικού Νότου έχασαν τις δουλειές και τα σπίτια τους,
όταν εταιρείες, ελεγχόμενες από Τράπεζες, αποφάσισαν να αντικαταστήσουν τους αγρότες με τρακτέρ.
Ως εσωτερικοί μετανάστες δεν είχαν να αντιμετωπίσουν όμως μόνο την πείνα.
Στο νέο προορισμό, που τους είχε παρουσιαστεί ως γη της Επαγγελίας,
τους περίμενε η ανάλγητη συμπεριφορά των εργοδοτών και άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
 

[apri]

Aφιερωμένο στον Landau, που κάποτε με προέτρεψε να ετοιμάσω ένα αφιέρωμα με σκέψεις του Καζαντζάκη.
Άλλο θέμα, βέβαια, είχε στο μυαλό του τότε, αλλά δεν πειράζει. Πειράζει; 



Την πόρτα ανοίγω το βράδυ



«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.»


Τάσος Λειβαδίτης


http://www.youtube.com/watch?v=-KM-n4R9OHA&feature=related



 


«Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός-μάρτυρας,
τόσο περισσότερο που η ανάγκη της ελευθερίας είναι γι’ αυτόν επιτακτική…
….Στους Έλληνες δόθηκε η αποστολή να μεταμορφώνουν τη δουλεία σε ελευθερία.

Η ελευθερία, όμως, δεν είναι ευεργετική
παρά όταν ανακαλύπτει στον εαυτό της τη δύναμη να θέτει η ίδια όρια.
Διαφορετικά, εκφυλίζεται σε αναρχία...

Ένας λαός που υποφέρει
έχει πιο πολύ από τους άλλους λαούς ανάγκη ηρώων.
Και η Ελλάδα υποφέρει...

Το πρόσωπο της Ελλάδας ήταν πάντοτε πλημμυρισμένο από δάκρυα και φως.
Άλλοτε το φως είχε τα πάνω του, άλλοτε τα δάκρυα.
Στους σύγχρονους καιρούς, τα δάκρυα…

Οι ήρωες μου είναι πολύ φορτωμένοι με πάθος και κοσμικές δυνάμεις,
για να μένουν απαθείς μπροστά στο θέαμα μιας πραγματικότητας που δεν τους αρμόζει.
Λυσσάνε να ξαναδημιουργήσουν τον κόσμο.
Η ασταθής εποχή μας τους σπρώχνει προς τα εκεί…»



Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Νίκου Καζαντζάκη στον Pierre Sipriot
στη Γαλλική Ραδιοφωνία στις 6 Μαΐου 1955.


Μέρος 1: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=3duixXvgXOg
Μέρος 15: http://www.youtube.com/watch?v=gNAcEUcLUSk&NR=1&feature=endscreen
Μέρος 7: http://www.youtube.com/watch?v=mO9HD9mC7qE&feature=relmfu
Μέρος 14:  http://www.youtube.com/watch?v=87K_cUPiBj4&feature=relmfu

[apri]

Το μοιρολόι της βροχής





«Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
πού πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.»

Τάσος Λειβαδίτης


http://www.youtube.com/watch?v=hSmL305jtGg




 

«Ο ουρανός εσκοτείνιαζε,
σύννεφα έκρυπταν τα άστρα και ήτον στην χάσιν του φεγγαριού.

Επροσπάθησε και δεν εύρισκε πλέον τον δρόμον πόθεν είχε κατέλθει.
Εγύρισεν πάλιν προς τα κάτω, κ' εδοκίμασε να καταβή.
Εγλίστρησε κ' έπεσε, μπλουμ! εις το κύμα.
Ήτο τόσον βαθύ όσον και ο βράχος υψηλός. Δύο οργυιές ως έγγιστα.
Ο θόρυβος του αυλού έκαμε να μη ακουσθή η κραυγή……


…….Κ' η φώκη, καθώς είχεν έλθει έξω εις τα ρηχά,
ηύρε το μικρόν πνιγμένον σώμα της πτωχής Ακριβούλας,
και ήρχισε να το περιτριγυρίζη και να το μοιρολογά,
πριν αρχίση το εσπερινόν δείπνον της.

Το μοιρολόγι της φώκης,
το οποίον μετέφρασεν εις ανθρώπινα λόγια εις γέρων ψαράς,
εντριβείς εις την άφωνον γλώσσαν των φωκών,
έλεγε περίπου τα εξής:

«Αυτή ήτον η Ακριβούλα
η εγγόνα της γριά-Λούκαινας.
Φύκια 'ναι τα στεφάνια της,
κοχύλια τα προικιά της...
Κ' η γριά ακόμα μοιρολογά
τα γεννοβόλια της τα παλιά.

Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό
τα πάθια κ' οι καημοί του κόσμου». »



Αποσπάσματα από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
«Το μοιρολόγι της φώκιας»

[apri]

Καλό ξημέρωμα. 

[MARKOS]

Γιατι δεν θα βάζει μονο η apri   αφιερωματα.....

Αφιέρωμα στην παγκόσμια ημέρα χωρις σουτιέν  13 Οκτωβριου 

 

[apri]

The Eddystone light

Ο Φάρος του Εddystone






«My father was the keeper of the Eddystone light
And he slept with a mermaid one fine night
Out of this union there came three
A porpoise and a porgy and the other was me!

Yo ho ho, the wind blows free,
Oh for the life on the rolling sea!»


Παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι


http://www.youtube.com/watch?v=Ub0Jw3wxuTg



 

"Ένας από τους πιο άγριους φάρους βρίσκεται στην Αγγλία, ανοιχτά από το Πλύμουθ,
ο φημισμένος Έντυστον,
που είναι κι ο πιο αρχαίος απ' όσους γινήκανε στις δυτικές θάλασσες
απάνω σ' έναν βράχο, χωρίς να έχει λίγη στεριά γύρω του...

Χτίστηκε στα 1696 κι είναι ο πρώτος φάρος
που θεμελιώθηκε απάνω σε μια ξέρα στενή κι απόγκρεμνη,
που βγαίνει γυμνή μέσα από τα νερά,
κι είναι σαν ένας πύργος θεμελιωμένος απάνω στην άβυσσο.

Αυτή η ξέρα βρίσκεται στην ανοιχτή θάλασσα
οχτώ μίλια από τους κάβους που αποσκεπάζουνε τον κόρφο του Πλύμουθ.

Ήτανε μια ξέρα φοβερή, η τρομάρα των θαλασσινών, ο χάρος των καραβιών.
Η θάλασσα έβραζε γύρω της μέρα- νύχτα,
και τα θεόρατα κύματα που σκάζανε απάνω της,
σφεντονιζόντανε σ' ένα ύψος περισσότερο από τριάντα μέτρα, όπως γίνεται και τώρα,
που χυμίζουνε απάνω στο φάρο μ' έναν βρόντο που είναι ίδιος αστροπελέκι.

Αμέτρητα καράβια είχανε τσακιστεί απάνω σ' αυτήν την καταραμένη ξέρα,
λες και την είχε βάλει ο δαίμονας σ' εκείνο το μέρος, για να καταπίνει ψυχές.


 

Για τούτο αποφασίσθηκε να χτισθεί πάνω σε κείνη την καταχθόνια πέτρα
που έβγαζε το μαύρο κεφάλι της απάνω από τα κύματα και πάλι το έχωνε μέσα,
να χτισθεί ένας ακατάλυτος πύργος, ένας φάρος.

Η ξέρα ξενέριζε μόνο λίγο απάνω από τη θάλασσα,
τόσο, που τις ώρες που πλημμάρανε τα νερά, δε φαινότανε σχεδόν καθόλου.
Πώς να χτισθεί εκεί απάνω ένα χτίριο που να είναι ατράνταχτο;

Με πολλά βάσανα χτίστηκε από έναν πεισματάρη μηχανικόν ένα χτίριο παράξενο,
με πέτρες, με σίδερα και με ξύλα,
που είχε απ' έξω κάποιες γερές γαλαρίες,
κι ήτανε πλουμισμένο με στολίδια και ανάγλυφα.

Σαν τελείωσε, τους φαροφύλακες τους έπιασε φόβος και τρόμος
από τις θάλασσες που κοντεύανε να καταπιούνε τον φάρο,
κι ο μηχανικός, για να τους δώσει κουράγιο,
αποφάσισε να κοιμηθεί μέσα στον πύργο, που είχε φτιάξει.
Μάλιστα, τόσο σίγουρος ήτανε για την αντοχή του,
που είπε πως παρακάλεσε τον Θεό να στείλει καταπάνω του
το πιο δυνατό μπουρίνι τις μέρες που θα βρισκότανε ο ίδιος απάνω στον φάρο.

Κι ο Θεός τον άκουσε...

Ήτανε Νοέμβριος του 1703.
Μια νύχτα σηκώθηκε ένα φουρτουνιασμένος γαρμπής, χαλασμός της οικουμένης.
http://www.youtube.com/watch?v=oNpH5tx4Pu8&feature=related

Σαν ξημέρωσε την άλλη μέρα είχε χαθεί ολότελα ο φάρος του Έντυστον.
Απ' όλο το χτίριο σώθηκε μονάχα μια αλυσίδα, καρφωμένη στον βράχο.

Μετά έναν χρόνο, αρχίσανε να ξαναχτίζουνε τον καινούριο φάρο.
Χτίζανε από τα 1704-1706.
Το καινούριο χτίριο ήτανε πιο σκέτο,
για να μην δίνει στήθος στον αγέρα κ' είχε γίνει με πέτρες και με σιδερόξυλα.
Μα κι αυτό δεν βάσταξε πολύ. Πήρε φωτιά και κάηκε.

Οι δυστυχισμένοι οι φαροφύλακες βρεθήκανε ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό,
και καταφύγανε απάνω στον γλιστερόν βράχο.
Μα κι εκεί τους κυνήγησε η κακή τους τύχη,
γιατί με τη φωτιά έλιωσε το μολύβι από τη σκεπή του φάρου,
και τους περίχυσε από πάνω".


Φώτης Κόντογλου "Θάλασσες, καΐκια και καραβοκύρηδες"




ΥΓ. Την ιστορία του φάρου μπορείτε να την ακούσετε και σ’ αυτό το βιντεάκι
μαζί με την παρουσίαση των διαφόρων μορφών του.
http://www.youtube.com/watch?v=sHo1mYfLen4

[domenica]

Η αποψινή καλησπέρα θα είναι ...κλασική 

Το Cello Concerto in A minor, Op. 129  του Robert Schumann, αποτελεί σύνθεση που ολοκλήρωσε ο Schumann μέσα σε δύο εβδομάδες (10 Οκτωβρίου - 24 Οκτωβρίου 1850), στη διάρκεια των πρώτων χαρούμενων μηνών της διαμονής των Schumanns στο Düsseldorf και η σύνθεση είναι καρπός της αγάπης που έτρεφε ο Schumann για το cello, σε όλη του τη ζωή.

Η Clara Schumann γράφει σχετικά στο ημερολόγιο της στις 11/10/1851 :

"I have played Robert's Violoncello Concerto again and thus procured for myself a truly musical and happy hour. The romantic quality, the flight, the freshness and the humor, and also the highly interesting interweaving of cello and orchestra are, indeed, wholly ravishing -- and what euphony and what sentiment are in all those melodic passages!"

ενώ στις 16/11/1850 αναφέρει:

"Last month Robert composed a concerto for the violoncello that pleased me very much. It appears to be written in the true violoncello style."

Επέλεξα να το ακούσουμε από τον θρυλικό τσελίστα Pablo Casals, ο οποίος έχει αποκαλέσει το κοντσέρτο "one of the finest works one could wish to hear -- sublime music from beginning to end."



Schumann-Cello Concerto in a Minor Op. 129

[apri]

Στο πλαίσιο των αφιερωμάτων για την 28η Οκτωβρίου...



6 Οκτωβρίου 1939


“Η συνταγή για το εσωτερικό είναι πως ο φόβος φυλάει τα έρημα,
αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι χώρες όπως η Αγγλία κι η Γαλλία
απλά θα χωθούν σε μια ποντικότρυπα, επειδή φωνάζουμε δυνατά.

Είναι ανοησία να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον κόσμο
ότι τώρα που καταστράφηκε η Πολωνία θα έχουμε ειρήνη στην Ευρώπη.
Το αντίθετο θα συμβεί.

Κάθε Πολωνός θα νιώθει απίστευτο μίσος,
το οποίο αύριο-μεθαύριο θα γίνει φλόγα εκδίκησης και θα στραφεί προς εμάς.
Δεν είναι δα δύσκολο να το προφητεύσεις.
Οι απόγονοί μου θα δουν την επιβεβαίωση
και σίγουρα θα είναι περήφανοι που αυτός ο Γερμανός δε συμφώνησε
ούτε μια στιγμή με τις πολιτικές των ετών 1933 έως 1939.

Δυστυχώς όμως πρέπει να πω
ότι αυτοί που ποτέ δεν ξεφύγαμε απ' τις αρχές μας,
ήμασταν τόσο λίγοι που υποχρεωθήκαμε να ζούμε σαν τους ερημίτες.”


Απόσπασμα από το ημερολόγιο με τίτλο «Η αντίστασή μου» του Γερμανού Φρίντριχ Κέλνερ
με αφορμή την κατάληψη της Πολωνίας από τον Χίτλερ.



Τα τετράδια του ημερολογίου φωτογραφημένα το 2003 από τον εγγονό του συντάκτη.
Το ημερολόγιο του Κέλνερ είναι πολύ σημαντικό,
γιατί αποτελεί ένα σχεδόν καθημερινό χρονικό
που δείχνει πώς έβλεπε τον πόλεμο ένας μέσος Γερμανός πολίτης.
Ο Κέλνερ δεν ήταν παρά ένας τυπικός μεσήλικας δημόσιος υπάλληλος
με μάλλον μετριοπαθείς σοσιαλδημοκρατικές ιδέες που επιμελώς απέκρυβε
για να μην μπλέξει σε περιπέτειες στην επαρχιακή κωμόπολη όπου ζούσε
κατά τη διάρκεια του