Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Η φεύγουσα κόρη



«Με την ομορφιά της η Ψυχή ξύπνησε τη ζηλοτυπία της Αφροδίτης,
γιατί τον ίδιο τον Έρωτα σαγήνεψε.
Ο Ζέφυρος την μετέφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα,
για να ζήσει σε ανάκτορο ονειρικό.
 Κάθε νύχτα συναντούσε εκεί έναν εραστή, που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να δει.

Με τις κακόβουλες συμβουλές των αδελφών της
ξύπνησε η περιέργειά της
και προσπάθησε μ’ ένα λυχνάρι να δει ποιος μοιραζόταν το κρεβάτι της.
Μια σταγόνα λάδι έπεσε πάνω στον θεό που πέταξε αμέσως μακριά.
Έτσι άρχισε η φοβερή θλίψη,
από την οποία θα μπορούσε να ξεφύγει η Ψυχή μόνο με την βοήθεια του Έρωτα.»


Απουλήιος «Μεταμορφώσεις» (123 - 170 μ.Χ)


http://www.youtube.com/watch?v=TEVlDb43v-4



 


“Επλησίασεν εις την κλίνην.
Εκεί βλέπει ότι περί την αναμμένην κανδήλαν μία ψυχή
-πεταλούδα –
ετριγύριζε περί το φεγγοβολούν ποτήριον.
Ήτο ωραία, μικρά, χρυσόπτερος…

- Ά ! να πάλι η πεταλούδα, εψιθύρισεν η χαροκαμένη μήτηρ.
Δεν ήτο η πρώτη φορά αυτή.
Ήτο τρίτη εσπέρα αφ’ ης έβλεπε την πεταλούδαν.
Την είχεν ιδεί την πρώτην νύκτα, περί τα μεσάνυκτα,
όταν είχον απέλθει οι συγγενείς της, αφού ετελέσθη η παρηγορία,
και αυτή μείνασα μόνη με τους δύο υιούς της,
οίτινες εκείνην την στιγμήν εξεδύοντο διά να κατακλιθώσιν,
εισήλθεν εις το θάλαμον,
δια να εγχύσει έλαιον εις την νεκρικήν κανδήλαν.

Τότε είδε την πεταλούδαν να πετά
γύρω-τριγύρω εις την αναμμένην κανδήλα,
χωρίς να πλησιάζει πολύ εις την φλόγα.
Την έβλεπεν επί εν λεπτόν της ώρας περίπου
και είτα αίφνης έγινεν άφαντος.

H Ευφροσύνη εκοίταξεν ατενώς την πεταλούδαν,
χωρίς να αποσπά το βλέμμα της και από την φλόγα.

[PDE ads]

[apri]

Τ' αηδόνια της Ανατολής




"Τ’ αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης,
 στου Φιλαδέλφου (=γυπαετού) τον βουνόν, στου Φιλαδέλφου τ’ όρος
 για συναχθήτε μιαν μεριάν να ποίσω περιβόλι
 να κόψω μήλον της φιλιάς, κυδώνι της αγάπης,
 δαμάσκηνον με το κλαδί, σταφύλι με το κλήμα."


Ανασύνθεση κοσμικής μεταβυζαντινής μουσικής 16ου και 17ου αιώνα
από χειρόγραφα της Μονής Ιβήρων (χφ 1203) και της Μονής Ξηροποτάμου (χφ 262)
 


http://www.youtube.com/watch?v=oEaMnZpZrfM




ΥΓ. Όποιος έχει λίγο χρόνο, ας ρίξει μια ματιά στη συνέντευξη της Αρβελέρ. Έχει ενδιαφέρον.
http://maga.gr/2012/10/18/h-eleni-glikatzi-arveler-milise-sto-maga-gr/

[apri]

Kαλό βράδυ.


Αχερόμπασμαν





“Ωω ασιερομπάζω τζιαι έρκουμαι
αυκήν στη γειτονιάν σου
Ωω να δω τα μαύρα μμάθκια σου
ν'ακούσω την λαλιάν σου.

Ωω ΄εχω κοντά σου μιαν ριτζιάν
τζιαι θέλω να περάσει
Ωω ν'αφήκεις το κορμάτζιιν μου
στ'αγκάλια σου να πνάσει.

Ωω ξύπνα θκιαμαντοπούλα μου
τζι' ήρτα στην γειτονιά σου
να δώ είνταμπου κάμνουσιν
τα γειτονόπουλά σου.…”


http://www.youtube.com/watch?v=bKoTVIf8NE8&feature=fvwrel



 


Το τραγούδι αυτό είναι παραδοσιακό μεσαιωνικό τραγούδι της Κύπρου.

Σε αντίθεση με την ονομασία του,
το "Αχερόμπασμαν" δεν είναι ένα τυπικό εργατικό τραγούδι,
καθώς έχει έντονο το ερωτικό στοιχείο.
Πρωταγωνιστής του τραγουδιού είναι ο αγρότης,
ο οποίος καταπιάνεται με τη διαδικασία του μπασίματος του αχύρου από την αυλή στον αχυρώνα
και ελπίζει να συναντηθεί με την αγαπημένη του.

Σύμφωνα με την Δρ. Νατάλια Μπραγκίνσκαγια,
(επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας Ευρωπαϊκής Μουσικής του Κρατικού Ωδείου Αγίας Πετρούπολης)
απήχηση της λυρικής διάθεσης και του κλίματος του κυπριακού τραγουδιού,
συναντιέται, όσο κι αν φαίνεται παράξενο,
στο τραγούδι "Stairway to Heaven" των Led Zeppelin
http://www.youtube.com/watch?v=w9TGj2jrJk8
και στα ορφανά τραγούδια της ρωσικής παράδοσης.



Εγώ πάλι θα πρόσθετα ότι παραπέμπει
σε όλα τα μεσαιωνικά τραγούδια των τροβαδούρων ανά την Ευρώπη…
(βλ. http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.32634)

[domenica]

Καλησπέρα σας και καλή εβδομάδα! Να σας "ταξιδέψω" 114 χρόνια πίσω; 

Στις  21/10/1898, ο Sir Edward Elgar επιστρέφει κουρασμένος στο σπίτι του....

" After a long day’s fiddle teaching in Malvern, I came home very tired. Dinner being over, my dear wife said to me, ‘Edward, you look like a good cigar,’ and having lighted it, I sat down at the piano. In a little while, soothed and feeling rested, I began to play, and suddenly my wife interrupted by saying, ‘Edward, that’s a good tune.’ I awoke from the dream: ‘Eh! tune, what tune!’ and she said, ‘Play it again, I like that tune.’ I played and strummed, and played, and then she exclaimed, ‘That’s the tune.’ And that tune is the theme of the Variations."

Αρκετά χρόνια αργότερα, η κόρη του Elgar ανέφερε σχετικά:

"My father was at the piano, smoking his pipe, and when I went to bed I heard him playing what I thought were pretty tunes. My mother told me he was inventing music about his friends, and he turned to her and said, ‘Who’s that like?’ My mother replied, ‘I can’t quite say, but it’s exactly the way WMB goes out of the room.’ "

Το Enigma Variations [Variations on an Original Theme for orchestra ("Enigma"), Op. 36] του Sir Edward Elgar, παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Λονδίνο στις 19/06/1899 και αφορά ένα γενικό θέμα και τις 14 παραλλαγές του. 13 παραλλαγές που "ζωγραφίζουν" τους φίλους του συνθέτη και μία ακόμη, η 14η που αφορά τον ίδιο τον Elgar. Ο σύνδεσμος όλων (των παραλλαγών) η φιλία και η αγάπη.

Το "Enigma" δεν αφορά την ταυτότητα των φίλων του συνθέτη αλλά όπως ο ίδιος ο συνθέτης είπε, πριν την πρεμιέρα του έργου:

"The "Enigma" I will not explain – its "dark saying" must be left unguessed, and I warn you that the apparent connection between the Variations and the Theme is often of the slightest texture; further, through and over the whole set another and larger theme "goes", but is not played . . . So the principal Theme never appears, even as in some late dramas – eg Maeterlinck’s L’Intruse and Les sept Princesses – the chief character is never on stage."



Edward Elgar, photographed in 1931 by Herbert Lambert

Sir Edward Elgar ENIGMA VARIATIONS Op 36 Royal Philharmonic Andrew Litton

Περισσότερες λεπτομέρειες γι'αυτό το σπουδαίο έργο για το οποίο ο Richard Strauss δήλωσε :
"Here for the first time is an English composer who has something to say"
αλλά και για τους φίλους του Elgar θα βρείτε εδώ :

http://en.wikipedia.org/wiki/Enigma_Variations

http://www.bbc.co.uk/radio3/classical/elgar/notes/note_enigma.shtml

@apri:Αρχές Σεπτεμβρίου, άκουσα το "Αχερόμπασμαν" για πρώτη φορά ζωντανά από έναν εξαίρετο Αλκίνοο Ιωαννίδη ,παρέα με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Με συγκίνησε... Σ'ευχαριστώ για τις σχετικές πληροφορίες και για όσα πολύτιμα μοιράζεσαι μ'εμάς

[PDE ads]

[apri]

ΠΑΙΔΙΑ, ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ


http://www.youtube.com/watch?v=l8JzuSXs0GU&feature=related



 


«Την 28η Οκτωβρίου το έθνος και ο λαός γιορτάζουν.
Γιορτάζουν το έπος εκείνων των πολλών και των απλών,
το πλήθος των πληβείων
και των ολίγων -δυστυχώς- ευγενών που έβαλαν πλάτη και στήθος,
που πρόσθεσαν ραχοκοκαλιά στο ύψος της ύπαρξής μας…

Τιμάμε τους νέους με τα «πρησμένα γόνατα που τους έλεγαν αλήτες»,
που πορεύθηκαν προς το Μέτωπο, προς τους όλμους και τα πολυβόλα,
 προς το κρυοπάγημα, τις ψείρες, τα ακρωτηριασμένα πόδια,
τον θάνατο του φίλου, του αδελφού, του συντρόφου,
προς τον δικόν τους θάνατο,
τιμάμε εκείνους τους νέους, χωριάτες και φοιτητές, εργάτες και γιατρούς
που ξεκίνησαν με το χαμόγελο στα χείλη
για να συναντήσουν τον τρόμο, το αίμα, την αγωνία, την πείνα,
αυτούς που το χαμόγελό τους πάγωσε μπροστά στο βόλι, μέσα στο χιόνι,
αυτούς που νίκησαν τον φόβο κι εκείνους που δεν τον νίκησαν.

Ηχούσαν οι σειρήνες,
πολλά απ’ τα πλουσιόπαιδα έτρεχαν στο Φρουραρχείο να πάρουν αναβολή, «χαρτιά» να φύγουν στο εξωτερικό,
ο πολύς λαός παρουσιαζόταν στα έμπεδα και τα στρατόπεδα
να πάρει φύλλο πορείας για τις μονάδες του κι ύστερα για το Μέτωπο,
μια πομπή των Παναθηναίων από βοσκούς και ποιητές.
Διότι αυτό έγινε!
Με την επιστράτευση, με το προσκλητήριο της Ελλάδας στα παιδιά της,
μέσα απ’ τη δικτατορία αναδύθηκε η Δημοκρατία….

Μεγάλη λοιπόν η γιορτή και η Δημοκρατία έχει πάντα ανάγκη τις τελετές της
για να υπενθυμίζει στους πολίτες ποιοι πραγματικά είναι
ή ποιοι οφείλουν να είναι, να γίνονται και να μένουν…

Τέτοια μέρα γιορτάζουν οι Αθηναίοι Έφηβοι και ο Ιερός Λόχος των Θηβαίων.
Γιορτάζουν οι Θεσπιείς, οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί
και οι μάρτυρες της Τουρκοκρατίας
- στη γιορτή την εξουσία την έχει ο λαός
και στεφανώνει Κάλβο, Σολωμό, Καβάφη, Ρίτσο, Ελύτη
και στέφεται ίδιος γράμματα και θρύλους, παλιές επιστολές και εικονίσματα, παρακαταθήκες και κληρονομιές,
στη γιορτή αυτή μυρίζει μπαρούτι και κατορθώματα,
γιαγιάδες που αφηγούνται ιστορίες για διωγμούς και καταστροφές,
έρωτες που έσπασαν στα δυο, φοίνικες που ξαναγεννήθηκαν
-παραμύθια ελαφροΐσκιωτα, φυλαχτά,
που εξ απαλών ονύχων στρατεύουν σε στράτες καλές κι αγαθές τους ανθρώπους-
χιλιοειπωμένα πράγματα, τα λέω κι εγώ άλλη μια φορά κι όσο ζω θα τα λέω.

Άλλωστε, αυτό είναι η γιορτή:
μια επανάληψη του καλού που το διδάσκει απ’ την αρχή...»



Αποσπάσματα από το άρθρο του Στάθη «Οι επιζώντες με τους πεσόντες μέσα τους...»
http://www.enikos.gr/stathis/90420,Oi_epizwntes_me_toys_pesontes_mesa_toys.html

[apri]

War and Remembrance



http://www.youtube.com/watch?v=dgBNBDOy6B4



Το βράδυ της 25ης Οκτωβρίου του 1940 στη νεοσύστατη Λυρική Σκηνή
ανέβηκε η παράσταση «Μαντάμ Μπατερφλάι» του Πουτσίνι,
όπου παρευρέθη κατόπιν προσκλήσεως της Ιταλικής Πρεσβείας ο γιος του συνθέτη με τη σύζυγό του.
Το επόμενο βράδυ μάλιστα,  η Ιταλική Πρεσβεία παρέθεσε δεξίωση προς τιμήν του ζεύγους Πουτσίνι,
στην οποία είχε προσκληθεί σχεδόν όλος ο «καλός» κόσμος της Αθήνας.
Ήταν οι τελευταίες στιγμές γαλήνης πριν από τη μεγάλη καταιγίδα…




«Η δεξίωση στην Ιταλική Πρεσβεία
έγινε τη νύκτα της 26ης προς 27η Οκτωβρίου 1940.

Πάνω στο μεγάλο τραπέζι είχαν τοποθετηθεί μικρές σημαίες των δύο κρατών.
Την ίδια ώρα πίσω από τους σκοτεινούς διαδρόμους της Πρεσβείας,
μέσα στα γραφεία της
οι δύο γραμματείς αποκρυπτογραφούσαν το τελεσίγραφο προς την Ελλάδα,
που έφθανε με δόσεις, με τρόπο πρωθύστερο, σε τέσσερα μακροσκελή τηλεγραφήματα.

Ο Γκράτσι
ειδοποιημένος να το περιμένει με προηγούμενο τηλεγράφημα από το πρωί
ήταν νευρικός και ανήσυχος.
Πολλαπλασίαζε τις περιποιήσεις του στους καλεσμένους,
σερβίριζε μόνος του τις κυρίες,
μερικές όμως στιγμές στεκόταν σαν απορροφημένος σε σκέψεις
και είχε τότε βλέμματα ακατανόητα για τους εκεί Έλληνες.

Νόμιζε ότι η εισβολή θα άρχιζε την ίδια εκείνη νύκτα
και ότι θα αναγκαζόταν να διακόψει την δεξίωση του.
Μόνον όταν τις πρωινές ώρες έφυγαν και οι τελευταίοι προσκεκλημένοι
και τα τηλεγραφήματα μπήκαν στην κανονική τους σειρά,
μόνο τότε πληροφορήθηκε ότι η επίθεση θα γινόταν
τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου.
Το τελεσίγραφο αυτό έπρεπε να το επιδώσει, δίχως προειδοποίηση
στον Έλληνα πρωθυπουργό στις 3 το πρωί (2 ώρα Ιταλίας).

Στις 27 Οκτωβρίου το βράδυ ο κόμης Τσιάνο
ανακοίνωσε επίσημα στον Πρεσβευτή της Γερμανίας στην Ρώμη Όττο Φον Μπίσμαρκ
ότι αύριο και ώρα 3η πρωϊνή η Ιταλία θα επέδιδε προς την Ελλάδα ρηματική διακοίνωση
και ότι οπωσδήποτε την 6η πρωϊνή τα Ιταλικά στρατεύματα θα εισέβαλλαν στην Ελλάδα…»



Κωνσταντίνος Ε. Νούσκας, Υποστράτηγος - Ε. Α
( http://www.istorikathemata.com/2010/10/28.html )

[apri]

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ



«Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
 με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω.
Ααχ!!
Ξεκινάει την άλλη μέρα, μα και πάλι ακούει "Αέρα"
από τον τσολιά,
δρόμο παίρνει και δρομάκι και πηδάει το ποταμάκι,
ξέρει τη δουλειά.»

Θεόφραστος Σακελλαρίδης



http://www.youtube.com/watch?v=5PeA8XP3-FI&feature=related



 Έλληνες στρατιώτες χορεύουν στο χιόνι, γύρω από ένα ιταλικό πυροβόλο που κατέλαβαν




«….Λοιπόν;…
Θα συνεχίσωμεν την συζήτησιν;
Θα βάλωμεν κάτω έναν καφέν και θα σταθώμεν γύρω από το φλιτζάνι του οι απόλεμοι, οι άχρηστοι, οι καφενόβιοι,
διά να πούμε, περί του ποιος θα νικήση και ποιος θα επικρατήσει;

… Προς Θεού! Θα νικήση η Ελλάς!
Όλους; ΟΛΟΥΣ! ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ!
Χωρίς συλλογισμούς, χωρίς συζητήσεις,
χωρίς κεφάλια τα οποία αργοκινούνται και αμφιβάλλουν, χωρίς μυαλό.
Μυαλό δεν χρειάζεται.
Χρειάζεται ενθουσιασμός και παραφροσύνη.
Χρειάζεται θάρρος αλόγιστον και καρδιά.
Με αυτό το υλικόν έγινεν ο Αγών του Εικοσιένα.
Με αυτά τα όπλα νικούν οι λαοί.

Ήρθατε να πάρετε την Ήπειρον;
ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ.
Έχετε Στρατούς, έχετε Στόλους, έχετε αεροπλάνα,
είσθε σαράντα πέντε εκατομμύρια και είμαστε πέντε.
ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ.
Θα μας κάψετε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ.
Και θα προχωρήσωμεν και θα νικήσωμεν και θα σας πετάξωμεν εις την θάλασσαν.
Γίνεται; Γίνεται, δεν γίνεται, αυτό πρέπει να αισθάνεται και να βροντοφωνή η καρδιά.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΗ.

…Θάρρος λοιπόν! Ό,τι θέλομεν αληθινά, με όλην μας την δύναμιν, γίνεται.
Ό,τι αποφασίσωμεν με την ψυχήν μας γίνεται. ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΗ.

…. Όλοι μαζί! Θα αγωνισθώμεν τώρα όλοι μαζί, θα ανθέξωμεν όλοι μαζί,
θα προελάσωμεν όλοι μαζί,
και μίαν ευλογημένην ημέραν, όταν θα διαλαλούν την ευτυχίαν μας
οι κώδωνες των σημαιοστολίστων εκκλησιών μας,
θα ψάλλωμεν όλοι μαζί ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ…»


Άρθρο του Γεωργίου Α.

[apri]

Πόσα χρόνια δίσεκτα


http://www.youtube.com/watch?v=kSjUjTmv5F4&feature=related




18/11/1940

«Φεύγουμε για το Μέτωπο. Κυριακή απόγευμα ώρα 4.40΄.
Όλη η κακομοίρα η Ρωμιοσύνη μας χαιρέτησε στο πέρασμά μας.
Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά. Μας στέλνουν φιλιά.
Κάνανε το σταυρό τους κι ύστερα σηκώνανε στον ουρανό τα χέρια.

Λυπάμαι τους συναδέλφους μου που δεν γνώρισαν τέτοιες στιγμές.
Τα δάκρυα σου ΄ρχονται στα μάτια.
Οι συνάδελφοι πρόσφεραν καραμέλες, τσιγάρα.»


 


20/11/1940

Τα γράμματα του νεκρού. Τον βρήκανε νεκρό, έξω από το Καλπάκι.
Ήτανε λέει, πεσμένος, ανάσκελα, ως 25 χρονών.
Αντόνιο Τσεκκαρέλι τον έλεγαν.
Του γράφει η μάνα του και ο θειος του με τη θεία νουνά του.
Λίγες λέξεις, τυπικές σχεδόν.

Η μάνα: “Χαίρομαι που είσαι καλά.
Μια mamma δεν μπορεί παρά να εύχεται το γρήγορο γυρισμό του γιου της.
Τη φωτογραφία σου τη λάβαμε.
Δε σου στείλαμε δικές μας, όχι γιατί δεν φροντίσαμε
αλλά γιατί ο καιρός ήταν, αυτές τις μέρες συννεφιασμένος.
Ο πατέρας σου κι οι αδερφάδες σου, σε χαιρετούν
και προσμένουν να γυρίσεις. Απρίλης 1940″.
Οι φαντάροι γελούνε χοντρά.

Από το ημερολόγιο του Άγγελου Τερζάκη



1943, Ιταλοί αιχμάλωτοι


1943
«Γενικά το πλήθος έδειξε συμπόνια και συμπάθεια στους Ιταλούς
και προσπάθησε να τους βοηθήσει, δίνοντάς τους ρούχα πολιτικά
και, σε πολλές περιπτώσεις, κρύβοντάς τους όπως έκρυβε στα 1941 τους Άγγλους
για να μην τους πιάσουν οι Γερμανοί.
Είναι παράξενος λαός οι συμπατριώτες μου με αντιδράσεις απροσδόκητες
και, όπως είδαμε τόσες φορές τα τελευταία χρόνια,
μ’ ένα βάθος ανθρωπισμού εξαιρετικού.
Ενώ, δυο χρόνια τώρα, όλος ο πληθυσμός βυσσοδομούσε εναντίον των Ιταλών
και απειλούσε πως, όταν θα φεύγουν θα τους κάνει και θα τους δείξει,
ξαφνικά, μόλις τους είδε πεσμένους, τους λυπήθηκε.

Κανέναν δεν πείραξε και ίσια – ίσια τους βοηθεί με κάθε τρόπο,
θαρρείς πως μόλις καταθέσανε τα όπλα
και διαλύθηκε ανάμεσα σ’ αυτούς και σ’ εμάς η ατμόσφαιρα του πολέμου,
ξαναήρθε αυτόματα στην επιφάνεια κάποια κρυμμένη αλληλεγγύη
προς τους “ανθρώπους που μας μοιάζουν”.

Ίσως πάλι, κατά πρώτο λόγο, είναι η απλή αλληλεγγύη ανθρώπου προς άνθρωπο,
προς τον εχθρό που, πέφτοντας, ξαφνικά ξαναγίνεται “άνθρωπος”.
Χαίρουμαι γι’ αυτό που σημειώνω. Είναι κάτι πολύτιμο.
Φανερώνει πως η ηθική ζωή αυτού του λαού έχει ορισμένες γερές βάσεις,
πως τα βαθύτερα ένστικτά του είναι καλά.»

Από τα Τετράδια Ημερολογίου του Γιώργου Θεοτοκά

[apri]

Πριν από χρόνια είχα παραθέσει εδώ την ιστορία του πιο διάσημου ερωτικού τραγουδιού του

[apri]

Αφού χτυπάει καμπάνες η adigoni, εγώ να σας "πετάξω" σε μια εκκλησία.. .




Sic transit gloria mundi
(=Έτσι περνά η δόξα του κόσμου)



http://www.youtube.com/watch?v=XvYNlcLtR0w&feature=related



«Συχνά, όταν η φύση δημιουργεί ένα εξαιρετικό πνεύμα σε κάποια τέχνη,
δεν το αφήνει μόνο,
αλλά δίπλα του δημιουργεί ταυτόχρονα ένα δεύτερο,
για να αλληλοβοηθούνται
και μέσω της άμιλλας να μπορούν να είναι χρήσιμα.»

Πόσο δίκιο είχε ο Giorgio Vasari,
όταν έγραφε τις γραμμές αυτές στις περίφημες

[apri]

Στου Όθωνα τα χρόνια



http://www.youtube.com/watch?v=D27TOENzyEY


Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη
άπονοι ληστές
κάναν τις πέτρες τις ζεστές λημέρι
στο Μοναστηράκι

[apri]

Αφιερωμένο στις "Αντιγόνες" της ζωής...



Η αδικοθανατισμένη



Όλες οι αρχαίες τραγωδίες διηγούνται ιστορίες ηρώων
που προκάλεσαν την κυρίαρχη ηθική
και τιμωρήθηκαν από τους θεούς, για να αποκατασταθεί η ηθική τάξη.

Υπάρχει όμως και μια τραγωδία που χάνεται πίσω στα χρόνια τα βυζαντινά.
Σ’ αυτήν η ηθική δεν αποκαταστάθηκε ποτέ,
γιατί ήταν εξ αρχής φτιαγμένη από τον ανθρώπινο παραλογισμό.

Την αλήθεια αυτή είχε το θάρρος να καταγγείλει μια νεαρή γυναίκα,
επηρεασμένη ίσως από τον προοδευτικό κόσμο των τροβαδούρων της Δύσης.

Και έκαναν τόση εντύπωση τα λόγια της που κανείς δεν μπόρεσε να τα ξεχάσει.
Κι ας ήταν από τόσο ταπεινή γενιά, που λησμονήθηκε το όνομά της.
Η ιστορία της έγινε παραλογή (μπαλάντα)
και τραγουδήθηκε στα πέρατα της ρωμιοσύνης.

Μα τι κι αν δίδαξε κι αυτή τον όλεθρο του παραλόγου;
Το άδικο είχε για άλλη μια φορά συντελεστεί
και γυρισμός δεν υπήρχε…



Giovannino de Grassi “Τριαντάφυλλα” (1380-1390), Εθνική

[apri]

Λαϊκά προάστια



Χτύπησαν μεσάνυχτα
και τα παραθύρια
δέρνει αγέρας και νερό
Παγωνιά στην κάμαρα
λόγια πικραμένα
κι αύριο μεροκάματο σκληρό

Μεσάνυχτα χτυπούν περασμένα
Προάστια φτωχά, ξεχασμένα

Στέλλα Καλαβίτη


http://www.youtube.com/watch?v=kYSy6DTWb_0


 

«Σαν λεκές που δεν έχει στεγνώσει ακόμα κι απλώνεται πάνω στο ρούχο,
έτσι απλώνεται και η φτώχεια στα ελληνικά νοικοκυριά.
Ένας λεκές από κώνειο, αδικία, απελπισία κι άλλα τοξικά υλικά
απλώνεται από σπίτι σε σπίτι, καλύπτει ολόκληρες γειτονιές.
Και τις σκοτεινιάζει σαν πάνω απ’ το κεφάλι τους, στον ουρανό,
να ίπταται μια βαριά κατάρα,
σάμπως από βαρύ μείγμα φτιαγμένη,
που απορροφά το φως...

……Λαϊκά προάστια
σαν αυτά που τραγούδησε η Μπέλλου στο έργο του Ανδριόπουλου,
μόνον που τώρα, το 2012,
πάνω απ’ τις στέγες, μέσα στο ημίφως του δειλινού,
δεν φτεροκοπάνε παρηγορητικά τα τραγούδια του Μίκη,
οι μελωδίες του Χατζιδάκι, η φωνή του Καζαντζίδη,
οι ένοπλες κουβέντες του Άκη Πάνου,
να φέρουν λίγο βάλσαμο και κάποια απαντοχή στους ανθρώπους.

Έπεσαν αυτά τα πουλιά της καρδιάς, έπεσαν από καιρό.
Tα κατέρριψαν τα αντιαεροπορικά του λάιφ στάιλ.
Ζόμπι τώρα κι αυτό, χωρίς ζωή,
πλανιέται στους δρόμους που ερήμωσε,
στις καρδιές που αποξήρανε.
Κι έχουμε μείνει ανοχύρωτοι…»




Αποσπάσματα από το άρθρο του Στάθη «Λαϊκά Προάστια»...
(http://www.enikos.gr/stathis/96764,«Laika_Proastia»_.html )

[apri]

Και κάτι τελευταίο, πιο αισιόδοξο.
Καλό βράδυ.




Κόρη Κρητικιά



Εμένα λάβωσε μια κόρη από την Κρήτη,
κόρη Κρητικιά.

Κόρη Kρητικιά, κόρη καμαροφρύδα,
χαμογέλασε.

Χαμογέλασε στον ήλιο, στο φεγγάρι
και στη θάλασσα.

Και στη θάλασσα τον πόνο μας να πάρει
στήστε το χορό.

Στήστε το χορό και κάντε πανηγύρι
Όλοι μας μαζί.


Τραγούδι με προέλευση από την επαρχία Λυδίας
 στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας.


http://www.youtube.com/watch?v=Frr8JMsfmM0