Μουσικά αφιερώματα

[apri]

To απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γουσίδη,
ίσως θα το θυμάστε από τα αφιερώματα που είχα κάνει κάποτε στην Άλωση.
Ήταν όμως το πρώτο που μου ήρθε στο νου, όταν είδα τα πρόσωπα των τραγουδιστών στο βίντεο.
Κι όταν τους άκουσα να τραγουδούν, με έπιασε μια περίεργη συγκίνηση και δάκρυσα.
Πόσοι άνθρωποι δεν βρέθηκαν στη θέση τους ανά τους αιώνες και πόσοι δεν βρίσκονται ξανά σήμερα...




Va, pensiero, sull' ali dorate
[=Πέτα, σκέψη, με χρυσά φτερά]



«Πέτα χρυσόφτερη σκέψη
Πήγαινε να εγκατασταθείς
πάνω σε πλαγιές και λόφους,
όπου απαλό και ελαφρύ είναι το άρωμα
του αέρα της πατρίδας.

Ω πατρίδα, τόσο όμορφη και χαμένη!
Ω ανάμνηση τόσο αγαπητή
και κατάφορτη με απελπισία».


Από το λιμπρέτο του Temistocle Solera για την όπερα του Verdi “Nabucco” (1842)

(τραγουδιέται από Εβραίους σκλάβους, που κατά τη

[PDE ads]

[apri]

Aφιερωμένο στα αιώνια παιδιά των Χριστουγέννων του pde.



Is there a Santa Claus?




«Aγαπητέ εκδότη, 

Είμαι 8 χρόνων.
Μερικοί από τους μικρούς μου φίλους λένε ότι δεν υπάρχει Aη-

[domenica]

!!!!!! Ουάου  Πόσο χαίρομαι γι'αυτό το θέμα και πόσο ευχαριστώ τη dream team του pde που έψαξε και μετέφερε και δικές μου παλαιότερες αναρτήσεις (όχι ότι θα παραπονιόμουν διαφορετικά, τα αφιερώματα από το χεράκι της apri είναι υπερ-αρκετά για μένα ).

Ας εγκαινιάσω λοιπόν κι εγώ αυτή τη γωνιά με ένα συμφωνικό-χορωδιακό έργο ενός συνθέτη για τον οποίο ο Γιώργος Σεφέρης έχει γράψει στο Ημερολόγιο του:
"..έχει επιβληθεί σαν ένας μεγάλος άρχοντας της μουσικής, παράλληλα με τον άλλο στυλοβάτη της εποχής μας τον Πικάσσο. Τα έργα, οι εκφράσεις των δύο αυτών ανθρώπων έχουν σφραγίσει τον αιώνα μας" ..

Igor Stravinsky - Symphony of Psalms (Η Συμφωνία των Ψαλμών)
Πρεμιέρα: 13/12/1930,

[apri]

Διακόσια χρόνια μετά τη γέννηση του Τσαρλς Ντίκενς (1812)
και είκοσι χρόνια από την πιο αγαπημένη μου μεταφορά στο κινηματογράφο
της "Χριστουγεννιάτικης ιστορίας" του με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Κέιν (1992).
Σαν να ήταν χθες μου φαίνεται που το έβλεπα στο σινεμά και άκουγα το τραγούδι...



Χριστουγεννιάτικη ιστορία



http://www.youtube.com/watch?v=Bpb9EbmvM5M



«Ὁ Σκροῦτζ ἔκανε τὸ μπάνιο του, φόρεσε ἕνα καθαρὸ κοστούμι
καὶ βγῆκε περίπατο.

[PDE ads]

[dinateacher]

domenica και apri ΜΠΡΑ

[apri]

Αρχή του παραμυθιού. Καλό βράδυ στην αφεντιά σας.


Stella Splendens
(=Λαμπρό αστέρι)



http://www.youtube.com/watch?v=YfbuP40bpiU



«Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στον ουρανό ένα αστεράκι…..

……….Αυτό το αστεράκι, το δικό μας, ήταν λιγάκι σκανταλιάρικο.
Όλο κουνιόταν και δεν καθόταν ποτέ ήσυχο κι ακίνητο στη θέση του.

……….Ο δάσκαλος των αστεριών, ο κύριος Αλτάϊρ, του είπε
πως όποια αστέρια παράκουσαν κι έκαναν του κεφαλιού τους,
κάηκαν και χάθηκαν στον ουρανό.
Το αστεράκι δεν είχε πιστέψει καθόλου το δάσκαλο των αστεριών.

………..Μια νύχτα το αστεράκι είδε δύο παράξενους ανθρώπους.
Έναν άντρα και μια γυναίκα. Κι ένα γαϊδουράκι.
Η γυναίκα ήταν πάνω στο γαϊδουράκι.
Φαινόντουσαν κουρασμένοι και πήγαιναν πολύ αργά.
Το αστεράκι πλησίασε λίγο περισσότερο. Η λάμψη του μεγάλωσε.

……..Η γυναίκα μπήκε σε μια σπηλιά της ερήμου.
Μπήκε και το γαϊδουράκι. Ο άντρας στάθηκε απέξω.
Σε λίγο εμφανίστηκε κι ένα κοπάδι από πρόβατα.
Οι βοσκοί τους έδειχναν με θαυμασμό και λίγο φόβο
το υπέρλαμπρο αστέρι που στεκόταν πάνω από τη σπηλιά.



Παραδοσιακή χριστουγεννιάτικη κάρτα από την Κροατία
Προσέξτε τους επισκέπτες στη φάτνη, που φορούν παραδοσιακές στολές από όλη την Κροατία.



Όταν ακούστηκε το πρώτο κλάμα του μωρού,
το αστεράκι ένιωσε την καρδιά του να σπαρταράει από χαρά.
Αχ, πόσο ήθελε να δει αυτό το μωράκι.
Πλησίασε ακόμη λίγο. Όλη η έρημος γύρω φωτίστηκε σαν να ‘ταν μέρα.

Οι τρεις παράξενοι γέροντες φάνηκαν να έρχονται βιαστικοί.
Πλησίασαν τους βοσκούς και κάτι τους ρώτησαν.
Εκείνοι τους έδειξαν τη σπηλιά.

……….Το αστεράκι ξεχνώντας τις συμβουλές του δασκάλου των αστεριών, του κυρίου Αλτάϊρ,
πλησίασε ακόμη περισσότερο τη Γη.

Είδε μέσα στη σπηλιά τους τρεις γέροντες γονατιστούς μπροστά σε μια φάτνη,
να προσφέρουν στο μωράκι σμύρνα, χρυσό και λιβάνι.
Ένα φως ξεχυνόταν γύρω από τη φάτνη
και φώτιζε το ήρεμο πρόσωπο της μητέρας του μωρού.

Το αστεράκι πρόλαβε να δει και τα μάτια του μωρού που τον κοίταζαν γλυκά.
Τίποτε άλλο….
Έπειτα έσβησε σαν κεράκι και χάθηκε απ΄ τον ουρανό.

Τους τρεις παράξενους γέροντες τους έλεγαν

[apri]

Εννοείται πως είναι αφιερωμένο στη soul.



Душа моя

(=Η ψυχή μου)



"Με θαρρούν λόγιο, διανοούμενο, γραφιά και δεν είμαι τίποτα απ' αυτά.
Τα δάχτυλά μου όταν γράφω, δεν μελανώνονται,
αιματώνονται.

Θαρρώ δεν είμαι παρά τούτο,
μια απροσκύνητη ψυχή".


Νίκος Καζαντζάκης

 

http://www.youtube.com/watch?v=xOiycw4UQGA



 


«Η ζωή μου η προσωπική, για μένα μονάχα έχει κάποια, πολύ σχετική αξία,
για κανέναν άλλον.
Η μόνη αξία που της αναγνωρίζω, είναι ετούτη:
ο αγώνας της ν’ ανέβει από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι
και να φτάσει όσο πιο υψηλά μπορούσαν να την πάνε η δύναμη της και το πείσμα
-στην κορυφή, που αυθαίρετα ονομάτισα Κρητική Ματιά.

……Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου
σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του.
Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι,
λαχανιάζουν, σωριάζουνται στη μέση της πορείας
και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά
-θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους-
να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν και να σώσουν τη ψυχή τους…

….Τέσσερα στάθηκαν τ’ αποφασιστικά σκαλοπάτια στο ανηφόρισμά μου
και το καθένα φέρνει ένα ιερό όνομα:
Χριστός,

[Aris81]

Το 1986,στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ "Το Μπουρίνι",ακούστηκε για πρώτη φορά,
"Το τραγούδι των γύφτων" σε στίχους και μουσική,του Διονύση Τσακνή.
Κυκλοφόρησε επίσημα στον προσωπικό του δίσκο "Φώτα παρακαλώ",το 1990.
Ερμηνεύτηκε πρώτα από τον Γιώργο Κάτσαρη.


<a href="http://www.youtube.com/v/OXgGsAqH7vI" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/OXgGsAqH7vI</a>


Έκτοτε έχουν υπάρξει πολυάριθμες ξένες αλλά και ελληνικές επανεκτελέσεις.
Η πλέον γνωστή ελληνική,είναι της Ελένη

[apri]

Τα κάλαντα των Χιούρον

[adigoni]

υπέροχο το τελευταίο σου αφιέρωμα apri

[apri]

Της Λυγερής




"Μια λυγερή τραγούδησε απάνω στον αέρα
κι ήταν αέρας δυνατός και πήρε την λαλιά της.

Την πήρε και την έριξε στην μέση του πελάγου.
Κι όσα καράβια τ' άκουσαν όλα πανιά μαϊνάραν.

Παιδιά, μαϊνάρετε πανιά, παιδιά, ρίχτε τα κάτω
ν' ακούσουμε την λυγερή σαν τι τραγούδι λέγει..."



Παραδοσιακό τραγούδι από την περιοχή του Κάβο-Μαλιά και της Ελαφονήσου
στην Ανατολική Λακωνία



http://www.youtube.com/watch?v=__e4MqLLF4E





         «Ούτε μια μέρα χωρίς να σκέφτομαι την πιο ωραία,
                        την Καρυάτιδα που αντιστέκεται ακόμα, αιχμάλωτη του

[domenica]

Απόψε θα ταξιδέψουμε στο μυθικό κόσμο του Claude Debussy.

Σε ηλικία 32 ετών ο Debussy συνθέτει το συμφωνικό ποίημα για ορχήστρα,  Prélude à l’après-midi d’un faune, εμπνευσμένος από το ποίημα L’Apres-midi d’un Faune, του συμπατριώτη του Stéphane Mallarmé (1842-1898).
Στο ποίημα περιγράφεται η ατμόσφαιρα αλλά και το σκηνικό ενός μυθικού φαύνου που μαγεύεται από τις νύμφες και τις Ναϊάδες, αποκοιμιέται κι ονειρεύεται σ' ένα ξέφωτο του δάσους, ένα ζεστό, πνιγηρό καλοκαιριάτικο απόγευμα.
Όλο το ποίημα μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
http://www.poemhunter.com/poem/l-apres-midi-d-un-faune/

Το έργο παρουσιάστηκε στις 22/12/1894 στο Παρίσι, υπό τη διεύθυνση του ελβετού συνθέτη και μαέστρου Gustave Doret.

O συνθέτης έγραψε για το έργο του:
“The music of this prelude is a very free illustration of Mallarmé's beautiful poem. By no means does it claim to be a synthesis of it. Rather there is a succession of scenes through which pass the desires and dreams of the faun in the heat of the afternoon. Then, tired of pursuing the timorous flight of nymphs and naiads, he succumbs to intoxicating sleep, in which he can finally realize his dreams of possession in universal Nature.”

Η wikipedia αναφέρει για τις αντιδράσεις του Mallarmé:

Paul Valéry reported that Mallarmé himself was unhappy with his poem being used as the basis for music: "He believed that his own music was sufficient, and that even with the best intentions in the world, it was a veritable crime as far as poetry was concerned to juxtapose poetry and music, even if it were the finest music there is."
However, Maurice Dumesnil states in his biography of Debussy that Mallarmé was enchanted by Debussy's composition, citing a short letter from Mallarmé to Debussy that read: "I have just come out of the concert, deeply moved. The marvel! Your illustration of the Afternoon of a Faun, which presents a dissonance with my text only by going much further, really, into nostalgia and into light, with finesse, with sensuality, with richness. I press your hand admiringly, Debussy. Yours, Mallarmé."

Επέλεξα να το ακούσουμε από την ερμηνεία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου υπό τη διεύθυνση του αγαπημένου μου Leopold Stokowski (εδώ σε ηλικία 90 !!! ετών) .
Debussy -"Prelude a l'apres-midi d'un faune"

Το 1912 ο θρυλικός Ρώσος χορευτής και χορογράφος Vaslav Nijinsky χορογράφησε και ερμήνευσε μοναδικά το έργο αυτό.
Μια μικρή γεύση της χορογραφίας (με τον Nijinsky ) εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=Vxs8MrPZUIg

και ολόκληρη εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=Ncz-D1Vf13M




Η αφίσα της πρώτης χορογραφικής παράστασης του έργου που έγινε στο Théâtre du Châtelet του Παρισιού στις 29/5/1912.

Ψηφιακές πηγές :
http://en.wikipedia.org/wiki/Pr%C3%A9lude_%C3%A0_l'apr%C3%A8s-midi_d'un_faune

http://www.classicfm.com/composers/debussy/music/prelude-apres-midi-dun-faune/

@dinateacher , ευχαριστώ πολύ 

Καλές γιορτές σε όλους με υγεία, αγάπη κι ότι επιθυμείτε περισσότερο 

[apri]

Carol of the Bells



Αυτά τα πασίγνωστα κάλαντα που όλοι έχουν ακούσει με αγγλικούς στίχους
προέρχονται από την Ουκρανία.

Το 1916 ο συνθέτης  Mykola Leontovych
χρησιμοποίησε το κεντρικό μουσικό μοτίβο ενός προχριστιανικού παραδοσιακού τραγουδιού
που τραγουδούσαν στην Ουκρανία για τον ερχομό του νέου χρόνου την άνοιξη.
Το τραγούδι ονομαζόταν "Shchedryk"(=χελιδόνι)
και αναφερόταν σε ένα χελιδόνι που έφερνε στο σπίτι
το μήνυμα της αφθονίας για τη νέα χρονιά.


Η νέα σύνθεση με στίχους του Peter J. Wilhousky
ακούστηκε για πρώτη φορά στην Αμερική το 1921
κατά τη διάρκεια της περιοδείας της Εθνικής Χορωδίας της Ουκρανίας
και είχε τόση επιτυχία που λίγα χρόνια μετά ο στιχουργός έγραψε και αγγλικούς στίχους.

 


Αργότερα, όταν η Ουκρανία εντάχθηκε στη Σοβιετική Ένωση,
το νέο καθεστώς απαγόρευσε τον εορτασμό των Χριστουγέννων,
λόγω του χριστιανικού περιεχομένου της γιορτής
και μαζί με αυτά και τα κάλαντα.
Όπως όμως η Εκκλησία δεν μπόρεσε να σταματήσει τα παγανιστικά στοιχεία αυτής της γιορτής
όσο κι αν απαγόρευε και τα κάλαντα και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα,
έτσι και το καθεστώς δεν μπόρεσε να νικήσει τα Χριστούγεννα.

Έτσι, παρά τις απαγορεύσεις και τις συλλήψεις,
οι νεαροί Ουκρανοί δεν σταμάτησαν ποτέ να τριγυρνάνε στους δρόμους
τραγουδώντας τα αγαπημένα τους κάλαντα…

http://www.youtube.com/watch?v=gBDFMD5kLvc



Και στα αγγλικά:
http://www.youtube.com/watch?v=1TFrO8c_kVQ


 

[apri]

Mal du depart
(=η νοσταλγία της αναχώρησης)




“Carry me Caravan take me away
Take me to Portugal, take me to Spain
Andalusia with fields full of grain

I have to see you again and again
Take me, Spanish Caravan
Yes, I know you can”


Από το τραγούδι των Doors “Spanish Caravan”

http://www.youtube.com/watch?v=pKmkOIlHbok




 



http://www.youtube.com/watch?v=Q7CCflub604


Θὰ μείνω πάντα ἰδανικὸς κι ἀνάξιος ἐραστὴς
τῶν μακρυσμένων ταξιδιῶν καὶ τῶν γαλάζιων πόντων,
καὶ θὰ πεθάνω μιά βραδιά, σὰν ὅλες τὶς βραδιές,
χωρὶς νὰ σχίσω τὴ θολὴ γραμμὴ τῶν ὁριζόντων.

Γιὰ τὸ Μαδράς, τὴ Σιγγαπούρ, τ' Ἀλγέρι καὶ τὸ Σφὰξ
θ’ἀναχωροῦν σὰν πάντοτε περήφανα τὰ πλοῖα,
κι ἐγώ, σκυφτὸς σ' ἕνα γραφεῖο μὲ χάρτες ναυτικούς,
θὰ κάνω ἀθροίσεις σὲ χοντρὰ λογιστικὰ βιβλία.

Θὰ πάψω πιὰ γιὰ μακρινὰ ταξίδια νὰ μιλῶ•
οἱ φίλοι θὰ νομίζουνε πὼς τὰ 'χω πιὰ ξεχάσει,
κι ἡ μάνα μου, χαρούμενη, θὰ λέει σ' ὅποιον ρωτᾶ:
« Ἦταν μιὰ λόξα νεανική, μὰ τώρα ἔχει περάσει ...»

Μὰ ὃ ἐαυτός μου μιὰ βραδιὰν ἐμπρός μου θὰ ὑψωθεῖ
καὶ λόγο, ὡς ἕνας δικαστὴς στυγνός, θὰ μοῦ ζητήσει,
κι αὐτὸ τὸ ἀνάξιο χέρι μου ποὺ τρέμει θὰ ὁπλιστεῖ,
θὰ σημαδέψει, κι ἄφοβα τὸ φταίστη θὰ χτυπήσει.

Κι ἐγώ, ποὺ τόσο ἐπόθησα μιὰ μέρα νὰ ταφῶ
σὲ κάποια θάλασσα βαθιὰ στὶς μακρινὲς Ἰνδίες,
θά’χω ἕνα θάνατο κοινὸ καὶ θλιβερὸ πολὺ
καὶ μιὰ κηδεία σὰν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων τὶς κηδεῖες.



Νίκος Καββαδίας (1933)









YΓ. Τὸ 1928, σὲ ἡλικία δεκαοχτὼ ἐτῶν, ὁ Νίκος Καββαδίας είχε πιάσει δουλειὰ
σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ ναυτικὰ γραφεῖα του Πειραιά.

Ο ίδιος διηγούνταν γι’ αυτές τις μέρες:
«Το 1928 τέλειωσα το γυμνάσιο και μπήκα σ' ένα ναυτικό γραφείο στον Πειραιά, γιομάτο μεγάλες αφίσες και χάρτες γεωγραφικούς.
Όταν νύχτωνε και σφύριζαν τα καράβια παρτέντζα, μ' έπιανε λύσσα.
Τι μ' έσπρωξε στη θάλασσα; Η μυρωδιά από τις βαλίτσες των ναυτικών.
Τα δώρα που φέρναν οι συγγενείς μου από τα ξένα.
Η μυρωδιά των καραβιών που κάνει τους επιβάτες να ζαλίζονται
και να περιμένουν την ώρα που θα φτάσουν στο λιμάνι σα λύτρωση.

Ζορίστηκα για να φύγω. Κι από τους άλλους κι από μένα τον ίδιο.
Τριάντα καράβια είχανε στενοί μου συγγενείς, κι εγώ γύριζα στα ξένα γραφεία για δουλειά.
Ήμουνα τρομερά βραδύγλωσσος και υπνοβάτης.
Τον πρώτο χρόνο που μπαρκάρισα, ξερνούσα σα γάτα. Συνήθισα με τον καιρό.
Όμως, όταν μείνω στη στεριά πάνω από τρεις μήνες,
τη μέρα που θα ξαναμπαρκάρω νοιώθω λιγάκι σαν την πρώτη φορά που ξεκίνησα».

Και τι περίεργο…
Μια ζωή ο Καββαδίας φοβόταν μήπως δεν καταφέρει να ταξιδέψει,
μήπως δεν ζήσει τη γοητεία του προορισμού που πάει, πάει, μα δεν στέκει.
Κι όμως τελικά φαίνεται πως το μεγαλύτερο ταξίδι, τη μεγαλύτερη φυγή
δεν την πραγματοποίησε στη θάλασσα, αλλά στην ποίηση.