Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Δωδέκατη νύχτα



Σημαντική μέρα και η σημερινή.
Στις 6 Ιανουαρίου στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζουμε
την πρώτη αποκάλυψη της θεϊκής φύσης του Χριστού στον κόσμο (θεοφάνεια) κατά τη βάπτισή του.
Στη Δυτική Εκκλησία όμως, ήδη από τον 4ο αιώνα γιορτάζουν
την εμφάνιση της θεϊκής φύσης του Χριστού στους τρεις μάγους (ή βασιλείς).

http://www.youtube.com/watch?v=Lx35_DRIZ8g




Στην Ισπανία, στη Βρετανία, στη Γερμανία και άλλες δυτικές χώρες
τη μέρα αυτή τα παιδιά τρώνε κέικ ειδικά για την περίσταση,
παίρνουν δώρα και λένε τα κάλαντα ντυμένα ως μάγοι.
Μάλιστα στη Γερμανία, αφού ανταμειφθούν για τα κάλαντά τους,
συνηθίζουν να γράφουν για γούρι έξω από το σπίτι με μια κιμωλία
τα αρχικά των ονομάτων τους (Caspar, Melchior, Balthasar) και το τρέχον έτος
π.χ. 20* C + M + B *11.





Είναι η δωδέκατη νύχτα μετά τη νύχτα των Χριστουγέννων,
η τελευταία νύχτα χορού, ποτού, ευθυμίας
και χαλάρωσης των κοινωνικών ρόλων,
καθώς βασιλιάς και βασίλισσα του τραπεζιού μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε
και τα πάντα μπορούν να συμβούν...


Το γεύμα της Δωδέκατης Νύχτας στην Αγγλία και στη Γαλλία,
στο οποίο σύμφωνα με την παράδοση επιλέγεται ο βασιλιάς και η βασίλισσα της μιας ημέρας!



...ακόμα και οι έρωτες που φαινομενικά μοιάζουν αδύνατοι,
όπως στο περίφημο έργο του Shakespeare.   

http://www.youtube.com/watch?v=y1X7kfjvQ4o


Ο Orsino και η Viola (μεταμφιεσμένη σε Cesario)

[PDE ads]

[apri]

Μαζί σου στην ακρογιαλιά

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι.

Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.


Οδυσσέας Ελύτης «Πρώτα ποιήματα του Αιγαίου» (1940)

http://www.youtube.com/watch?v=f0LUjrjljzU



Sir Lawrence Alma-Tadema “Hopeful”  (1909)

[apri]

Τα θολά ποτάμια





Έβρεχε η θλίψη σα νερό μέσα στις πολιτείες!

Έβρεχε απελπισία

και ψήλωνε η λάσπη πάνω στης γης!

Και τα ποτάμια πλάταιναν! Και τα ποτάμια μάλωναν…


Νικηφόρος Βρεττάκος



«Τώρα αν θυμάμαι κάτι, είναι κάποια όνειρα που έκανα ακουμπισμένος στον ωκεανό…»
(Τάσος Λειβαδίτης)



http://www.youtube.com/watch?v=sJ1_W4yIb5k


Αλλάζουν οι καιροί, περνάν τα χρόνια
του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια
για να ιδώ σκυμμένο στον πηλό
καράβια να κεντάς και χελιδόνια.

Το πέλαγο πικρό και η γη μας λίγη
και το νερό στα σύννεφα ακριβό
το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει
το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό
κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι.

Κι ήρθες εσύ και σκάλισες μια κρήνη
για τον παλιό του Πόντου ναυαγό
που χάθηκε, μα η μνήμη του έχει μείνει
κοχύλι λαμπερό στην Αμοργό
και βότσαλο αρμυρό στη Σαντορίνη.

Kι απ' τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη
πήρα κι εγώ το δάκρυ μιας ροδιάς,
για να μπορώ σε τούτο το τεφτέρι
καημούς να συλλαβίζω της καρδιάς,
με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι.

Μα τώρα που η Μεγάλη φτάνει Τρίτη
και Ανάσταση θα αργήσει να φανεί
θέλω να πας στην Μάνη και στην Κρήτη
με συντροφιά σου εκεί παντοτινή
το λύκο, τον αητό και τον αστρίτη.

Κι άμα θα δεις κρυφά στο μέτωπό σου,
να λάμπει μια απαλή μαρμαρυγή
τ' αλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου,
να ζωντανέψεις πάλι μια πηγή
που καρτερεί στο βράχο το δικό σου.

Νίκος Γκάτσος

[apri]

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ





Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή,
που ‘χασα την χαρά μου.
συννεφιασμένη Κυριακή,
ματώνεις την καρδιά μου.

Βασίλης Τσιτσάνης





Το 1948 εν μέσω εμφυλίου γραμμοφωνήθηκε ένα θλιμμένο ζεϊμπέκικο
που αποτύπωνε όλη τη μαυρίλα που είχε σκεπάσει τη ματωμένη Ελλάδα.
Ο πρώτος του τίτλος ήταν "Ματωμένη Κυριακή",
μια ματωμένη Κυριακή που είχε εντυπωθεί στη μνήμη του Τσιτσάνη
τα Χριστούγεννα του 1943 στη Θεσσαλονίκη...

http://www.youtube.com/watch?v=FD8gK-FoPas



 

«…λίγο πιο πάνω, τρεις σκιές προχωράνε με προφύλαξη τοίχο-τοίχο.
Στα χέρια τους κρατάνε μπουγέλα και πινέλα.

Σε λίγο φτάνουν στην πλατεία Φαναριωτών.
Ο ένας φυλάει τσίλιες και οι άλλοι δύο αρχίζουν να γράφουν
με μεγάλα κεφαλαία γράμματα στον τοίχο:
“ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”…

Πριν προλάβουν να τελειώσουν, πρόβαλε από το στενό γερμανική περίπολος
πλαισιωμένη με προδότες Έλληνες ταγματασφαλίτες
Ούτε που πρόλαβε να φωνάξει ο τσιλιαδόρος.
Τα όπλα κροτάλισαν μες στο παγωμένο χάραμα.
Το αγόρι τινάχτηκε, έπεσε κάτω,
αίμα και χρώμα άρχισαν να τρέχουν πάνω στο πεζοδρόμιο.


Έξι και τριάντα ο Τσιτσάνης με το Μπαρμπαθανάση και τον Κυριαζή φεύγουν από τον “Aετό”
και προχωράνε τυλιγμένοι στα χοντρά παλτά τους προς τα κάτω,
για την “Παύλου Μελά”.

Λίγο πιο κάτω, ένα μικρό πηγαδάκι έχει σχηματιστεί από περαστικούς
που κλείνουν το πεζοδρόμιο.
Μουρμουρητά, χωρίς να μπορείς να ξεκαθαρίσεις τι λένε.

Κάνουν έτσι και βλέπουν το παλικάρι ανάσκελα,
με τα μάτια ορθάνοιχτα προς τον ουρανό,
μέσα σε μια λίμνη από αίμα ανακατεμένο με το μαύρο χρώμα,
παγωμένο από το ψύχος που επικρατεί.»

(«Ο ξακουστός Τσιτσάνης», 2003)



Χριστούγεννα του 1943


Ο ίδιος ο Τσιτσάνης αφηγούνταν:

«Αυτό έμεινε στη μνήμη μου
και έγινε αφορμή να γράψω τη “Συννεφιασμένη Κυριακή”.
Μέρες πολλές από τότε προσπαθούσα με το μπουζούκι μου
να βγάλω μια μελωδία, μια μουσική,
που να περικλείει μέσα το περιστατικό αυτό που με βασάνιζε,
αλλά και τη ζωή που ζούσα εγώ και όλοι μας.
Στην αρχή δεν είχα στο νου να του βάλω λόγια.

Ώσπου μια Κυριακή απόγευμα
που γύριζα με τη Ζωή και την κορούλα μας, που μόλις είχε γεννηθεί,
με το καραβάκι από τη Σαλαμίνα,
άκουσα κάποιον να λέει στο διπλανό του:
“Τι μέρα κι αυτή, Θεέ μου... Σου πλακώνει την καρδιά...”

Τότε, κάτι άστραψε μέσα μου.
Βγάζω ένα χαρτάκι και πολύ πρόχειρα γράφω δυο τρεις λέξεις:
“συννεφιασμένο απόγευμα, πλακώνει την καρδιά μου” ή κάπως έτσι.
Το νόημα πάντως αυτό ήταν.»

http://www.youtube.com/watch?v=5s-MD4h3MXs

[PDE ads]

[apri]

Για τη rozy που εξαφανίστηκε.



Τα "Φυλακίσια" ή "Τση φυλακής"





Με σμπάρα εγεννήθηκα, με κάμες με φασκιώσαν,
και με πιστολομάχαιρα στην κούνια με ασημώσαν.

Τση Κυριακής το ξύπνημα με λιώνει, με μουρλαίνει,
ακούω γιούλια ολόμπλαβα κι ο Άγιος να σημαίνει.

Τα μαύρα μάτια την αυγή δεν πρέπει να κοιμούνται,
παρά να κανακεύονται και να γλυκοφιλιούνται.





 


Την περίοδο της Ενετοκρατίας
τα ομοιοκατάληκτα δίστιχα που είχαν διαδοθεί στη Δύση από τον 12ο αιώνα
(βλ. τραγούδια τροβαδούρων, sequentiae, carmina burana),
έγιναν γνωστά μέσω των Βενετών και στον ελληνικό χώρο ως ρίμες.

Έτσι, λοιπόν, τον παλιό καιρό στη Ζάκυνθο,
όσοι έμπαιναν στη φυλακή για λόγους τιμής ή από διαμάχες με τους άρχοντες,
τραγουδούσαν τέτοια δίστιχα με το γνώριμο τρόπο της ερωταπόκρισης
και με τη συνοδεία μιας κιθάρας που έπαιζε διπλό ακοπανιαμέντο,
για να εκφράσουν την πίκρα τους για την αδικημένη παλικαριά τους,
αλλά και για την ελευθερία και την αγάπη, που είχαν πια χάσει…

Δεν έλειπαν μάλιστα και οι φορές που μέσα από τους ερωτικούς στίχους
ασκούσαν και κοινωνικοπολιτική κριτική,
όπως λ.χ στο δίστιχο για μια παντρεμένη γυναίκα, τη Μαρία,
η οποία, πέρα από αντικείμενο παράνομου πόθου,
αναφέρεται ως «σελινοπουλημένη», δηλ ως ξεπουλημένη για τα αγγλικά σελίνια…




Ακούστε μερικά τέτοια φυλακίσια δίστιχα

Από τους Τραγουδιστάδες της Ζακύνθου
http://www.youtube.com/watch?v=R0RrJVhRBKY

και από τον Δ. Λάγιο.
http://www.youtube.com/watch?v=NstYg2NsH5w

[Landau]

Ο Γιώργος Ζαμπέτας, το καλύτερο μπουζούκι, ο άνθρωπος έξω καρδιά, ο γλεντζές, ο κεφάτος, το πειραχτήρι!



Γεννήθηκε 25 Ιανουαρίου 1925 στο Μεταξουργείο και από μικρή ηλικία έδειξε ενδιαφέρον για τη μουσική σκαρώνοντας τις πρώτες του μελωδίες στο μπουζούκι, ενώ εργαζόταν στο κουρείο του πατέρα του.

Το 1932, και ενώ ήταν μόλις επτά ετών κερδίζει το πρώτο του βραβείο, ως μαθητής της πρώτης δημοτικού, παίζοντας το πρώτο του τραγούδι σε διαγωνισμό του σχολείου.

Το 1938 γνωρίζει τον μεγάλο κλασικό μας συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη και αυτή η γνωριμία έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην καλλιτεχνική του προσωπικότητα.

Το 1940 η οικογένεια Ζαμπέτα μετακομίζει στο Αιγάλεω και από εκείνη τη στιγμή ο Ζαμπέτας απόκτησε ένα άρρηκτο δεσμό με την πόλη, της οποίας εμπνεύστηκε και χάρισε το προσωνύμιο «Σίτι», κατά τη διάρκεια μια περιοδείας του στη Βρετανία.

Το 1942 δημιουργεί το πρώτο του συγκρότημα του οποίου η ενασχόληση ήταν οι καντάδες της εποχής στα κορίτσια.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50 γράφει τα πρώτα του ρεμπέτικα τραγούδια τα οποία ερμηνεύτηκαν από τον Πρόδρομο Τσαουσάκη («Σαν σήμερα, σαν σήμερα...»), τον Στέλιο Καζαντζίδη («Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω»), τον Μανώλη Καναρίδη («Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα») και την Πόλυ Πάνου («Να πας να πεις στη μάνα μου»).

Την επόμενη δεκαετία, η καριέρα του γνωρίζει την επιτυχία που της αξίζει, ενώ ταξιδεύει σε Ευρώπη και Αμερική κάνοντας σημαντικές εμφανίσεις.

Την ίδια εποχή, ακμάζει ο Ελληνικός Κινηματογράφος και ο Ζαμπέτας συμμετέχει σε πάνω από 100 ταινίες παίζοντας μπουζούκι και κάνοντας τα τραγούδια του ακόμη πιο δημοφιλή.

Οι αξεπέραστες δημιουργίες του «Τα δειλινά», «Τα ξημερώματα», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» και πολλές άλλες, τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους Ελληνες συνθέτες του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού, αλλά η δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι ήταν αυτή που παραμενει μέχρι και σήμερα απαράμιλλη.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, όταν τα ήθη αρχίζουν να αλλάζουν, ο Ζαμπέτας κάνει στροφή στη σάτιρα υπό μορφή σώου στα κέντρα, με τις γνωστές του επιτυχίες «Ο Θανάσης», «Ο πενηντάρης», «Μάλιστα κύριε» κ.λ.π. και δημιουργεί και πάλι αίσθηση στο κοινό.

Από τη δεκαετία του '80 και μετά, το είδος αυτό φάνηκε να παρακμάζει και μόνο μετά το 1990 οι δισκογραφικές εταιρείες ανακαλύπτουν ξανά τα τραγούδια του και τα ξανασυστήνουν στον κόσμο που τα δέχεται με μεγάλη ικανοποίηση.

(Πηγή: http://entertainment.in.gr/html/ent/703/ent.140703.asp )

Ο Γιαννάκης
http://www.youtube.com/watch?v=alnkZ0THlKk

Χίλια περιστέρια
http://www.youtube.com/watch?v=HoPFx39OmVE

[rozy4]

Για τη rozy που εξαφανίστηκε...

ευχαριστώ πολύ!
πολλή δουλειά apri μου => ελεύθερος χρόνος λίγος.
Μπαίνω όμως όποτε μπορώ και διαβάζω τα πάντα αξιόλογα μουσικά σου αφιερώματα.

http://www.youtube.com/watch?v=AHvUTrrqBDY

[apri]

Σε συνέχεια του αφιερώματος του Landau στον Ζαμπέτα:

Την παραμονή Χριστουγέννων του 1979
ο Μάνος Χατζιδάκις, δημιουργός και διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας,
είχε προσκαλέσει στο σταθμό τον παλιό του φίλο και συνεργάτη Γιώργο Ζαμπέτα
σε ένα αφιέρωμα στον ήχο του μπουζουκιού.

Μεταξύ άλλων είχε ακουστεί κι αυτός ο αυτοσχεδιασμός του Ζαμπέτα από το θεατρικό έργο «Οδός Ονείρων».

http://www.youtube.com/watch?v=q3Sqpy1ECII





YΓ. Ευχαριστώ, rozy.

[Stelios]

Το αηδόνι της Θράκης
Ο Χρόνης Αηδονίδης γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1928, στην Καρωτή, ένα χωριό κοντά στο Διδυμότειχο.
Γιος του ιερέα Χρήστου και της Χρυσάνθης Αηδονίδη, είναι ο δεύτερος από τα πέντε αδέλφια του.
Στο χωριό του, στην Καρωτή, πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια κι εκεί έμαθε τα πρώτα του τραγούδια και
μυήθηκε στον κόσμο της παραδοσιακής μουσικής, πρώτα από τη μητέρα του,
που γνώριζε τα περισσότερα τραγούδια της Θράκης κι έπειτα απ' τους πλανόδιους μουσικούς.
<a href="http://www.youtube.com/v/6lBGH9oebI4" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/6lBGH9oebI4</a>
Μαθητής ακόμα, διδάσκεται βυζαντινή μουσική, από τον πατέρα του και μετά από τον δάσκαλο Μιχάλη Κεφαλοκόπτη και
ολοκλήρωσε αργότερα τις σπουδές του στη βυζαντινή μουσική, στην Αθήνα, στο Ελληνικό Ωδείο,
κοντά στον Θεόδωρο Χατζηθεοδώρου. Αργότερα διορίστηκε ως κοινοτικός δάσκαλος σε ένα χωριό της βουλγαρικής μεθορίου,
τα Πετρωτά. Το 1950 βρίσκεται στην Αθήνα και δουλεύει στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο ως λογιστής.
<a href="http://www.youtube.com/v/UI9n7gL7aHw" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/UI9n7gL7aHw</a>
Το 1953 γνώρισε τον λαογράφο Πολύδωρο Παπαχριστοδούλου, ο οποίος του πρότεινε να συμμετέχει στην εκπομπή του
«Θρακικοί Αντίλαλοι», στο κρατικό ραδιόφωνο. Διστακτικός στην αρχή ο Χρόνης Αηδονίδης εντέλει θα αποφασίσει
να λάβει μέρος στην προσπάθεια διάσωσης της ελληνικής μουσικής παράδοσης.
<a href="http://www.youtube.com/v/DggbM2roh58" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/DggbM2roh58</a>
Από τότε και με τη βοήθεια του Πολύδωρου Παπαχριστοδούλου, παίρνει μέρος στις εκπομπές του,
συμμετέχοντας πολύ σύντομα ως μονωδός στη Χορωδία του Παντελή Καββακόπουλου.
Αργότερα συμμετέχει και στη χορωδία του Σίμωνα Καρά, ενώ από το 1957, αναλαμβάνει τακτική
εβδομαδιαία εκπομπή στο ραδιόφωνο, προβάλλοντας το μουσικό θησαυρό της πατρίδας του, της Θράκης.
Ήταν η πρώτη φορά που τα Θρακιώτικα τραγούδια ακούγονταν σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας.

Πηγή: http://www.aidonidis.gr/

[apri]

Ἀνεπίδοτη ἐπιστολὴ




«Αὐτὸ εἶναι τὸ γράμμα μου
στὸν κόσμο ποὺ ποτὲ δὲν ἔγραψε σὲ μένα...»

Ἔμιλι Ντίκινσον


http://www.youtube.com/watch?v=rl47EmHmSaY



Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)



"Αγαπητοί φίλοι!
Ίσως το γράμμα αυτό να μην διαβαστεί ποτέ, από κανέναν,
αλλά στ’ αλήθεια δε με νοιάζει.
Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας νάχω πια ολότελα ξεχαστεί απ’ όλους.
Αλλά, ούτε δα κι’ αυτό το τελευταίο με νοιάζει.
Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω.
Θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα.
Κάποτε υπήρξα κι ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί.
Και ζωή και Χάρος ήμουν!


….Εγώ, θα ΄θελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή.
Έζησα ανάμεσα σε μια γενιά ηττημένη.
Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι,
αλλά κανείς δεν τόλμησε- ούτ’ από μας ούτ’ απ’ τους άλλους –
δεν τόλμησε να ξεφύγει απ’ το χαραγμένο μονοπάτι,
δεν τόλμησε να πει ό,τι στ’ αλήθεια σκεφτότανε,
δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει.
Οι περισσότεροι ήταν - ήμασταν - δειλοί
που ’ψαχναν απλά να βρουν την αυτοεπιβεβαίωσή τους.
Κάτι νέοι σκυθρωποί κι’ ανάπηροι. Ολίγοι γέροι με κακόβουλο ύφος.
Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι και υπερφίαλοι…
Απόκληροι της αντίληψης…

Κι όμως ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Κ.,
ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να με καταλάβει,
αλλά ούτε και κείνος τόλμησε…
……………Ξεφυλλίζω τα τετράδια του μυαλού και κοιτάζω πίσω.
Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο…
Γυρνώ το βλέμμα και τον κοιτάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε.
Είναι μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη…
είναι τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος…
κι’ όμως - Θεέ συγχώρεσέ με - θα τον έπαιρνα
με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια…

Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας
 θα ξεκινούσα να σ’ εύρω, μοναδική κι’ αξέχαστή μου αγάπη…
Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου
τόσο που φτάνει για να ιδώ…
να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ’ριχνες σαν έφτανα…
τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου…
να ιδώ τα χέρια σου ν’ απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν…
να ιδώ… να νοιώσω το φίλημά σου…
Είναι τόσο μεγάλος ο καημός
και είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν…


…. Ένα παιδί είμαι ακόμη…
Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει:
Να μείνετε πάντα παιδιά, κι αν είναι δυνατόν, άμυαλα παιδιά.
Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλα, να ζήσετε παράλογα,
να σκοτώσετε τη λογική που' ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής,
να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά,
ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια,
ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα
η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη,
ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας,
να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι,
κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή,
να πεθάνετε όχι από πλήξη,
αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας,
που τόσο ωραία τα έλεγε, μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…

……………Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα,
όπως λέει κι η καλή μου φίλη.»


Με αγάπη
Μαρίκα Πολυδούρη



Αποσπάσματα από την ανεπίδοτη επιστολή της Μ. Πολυδούρη
(http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/maria_polydoyrh/epistolh.htm)

[adigoni]

Απίστευτο το δώρημά σου  απόψε apri....

[apri]

Xαίρομαι που σου άρεσε. 
Δεν γνώριζα αυτήν την επιστολή. Την ανακάλυψα τυχαία και με συγκίνησε πολύ.
Και ένας λόγος ήταν γιατί διαβάζοντάς την ένιωθα σαν να μιλούσε κάποια που ζει τώρα, κάποια από αυτήν την ηττημένη γενιά που δεν τόλμησε να κάνει τίποτα.

[sharon]

!!!!!!!!!

[apri]

Πόσο σ’ αγαπώ




« Έλα να σου μάθω πώς είναι το φιλί,
σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή.»


Λευτέρης Παπαδόπουλος



http://www.youtube.com/watch?v=2aOmCFk6lLA


 

«Θα ΄θελα να φωνάξω το όνομά σου , αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.

Να το ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου
και να το ξαναπούνε μ’ όλες τις καμπάνες τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει αγάπη μου, ποτέ.»


Τάσος Λειβαδίτης