Μουσικά αφιερώματα

[exterr]

Γεια σας.

Μερικές φορές χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, με πιάνει εμμονή με κάποιο τραγούδι και το ακουώ διαρκώς.
Πολλές φορές μάλιστα και σε διαφορές διασκευές του ,απανωτά η μια μετά την άλλη.

Τον τελευταίο καιρό , για την εμμονή μου ευθύνεται o ένας και μοναδικός :
                 

  Stevie Wonder.

Γεννήθηκε στης 13/5/1950 στο Michigan με το όνομα Stevland Hardaway Morris.
Ως νεογέννητο χρειάστηκε να μπει σε θερμοκοιτίδα στην οποία λόγω απροσεξίας διοχέτευσαν υπερβολική δόση οξυγόνου και τυφλώθηκε.

Αυτό δεν επηρέασε το παιδί Θαύμα που έκριβε μέσα του . Από τα 4 έως τα 10 του συμμετείχε στην εκκλησιαστική
χορωδία της ενορίας του και έμαθε μόνος του , χωρίς δάσκαλο , φυσαρμόνικα ,πιάνο και ντραμς.
Στα 11 τον ανακάλυψε ο Ronnie White μέλος του συγκροτήματος miracles της Motown και στα 12 κυκλοφόρησε
το πρώτο του album με τίτλο "Little Stevie Wonder the 12 Year Old Genius" .
Αυτή ήταν και η αρχή μια τεράστιας καριέρας , πάντα κάτω από την ετικέτα της motown μέχρι και σήμερα.
(http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.msg342947#msg342947)

Δεν χρειάζεται να γράψω πολλά για την τεράστια δισκογραφία του και τα τραγούδια του με τα οποία μεγαλώσαμε.
Υπάρχει όμως ένα τραγούδι το οποίο για μένα αποτελεί το αποκορύφωμα του ταλέντου αυτού του ανθρώπου.

Πρόκειται για το pastime paradise  που για πρώτη φορά κυκλοφόρισε στο album "Songs in the Key of Life" το 1976.

Stevie Wonder - Pastime paradise

http://www.youtube.com/watch?v=_H3Sv2zad6s

They've been spending most their lives
Living in a pastime paradise
They've been spending most their lives
Living in a pastime paradise
They've been wasting most their time
Glorifying days long gone behind
They've been wasting most their days
In remembrance of ignorance oldest praise

Tell me who of them will come to be
How many of them are you and me
Dissipation
Race Relations
Consolation
Segregation
Dispensation
Isolation
Exploitation
Mutilation
Mutations
Miscreation
Confirmation...to the evils of the world

They've been spending most their lives
Living in a future paradise
They've been spending most their lives
Living in a future paradise
They've been looking in their minds
For the day that sorrows gone from time
They keep telling of the day
When the Savior of love will come to stay

Tell me who of them will come to be
How many of them are you and me
Proclamation
Of Race Relations
Consolation
Integration
Verification
Of Revelations
Acclamation
World Salvation
Vibrations
Stimulation
Confirmation...to the peace of the world

They've been spending most their lives
Living in a pastime paradise
They've been spending most their lives
Living in a pastime paradise
They've been spending most their lives
Living in a future paradise
They've been spending most their lives
Living in a future paradise
We've been spending too much of our lives
Living in a pastime paradise

Let's start living our lives
Living for the future paradise
Praise to our lives
Living for the future paradise
Shame to anyone's lives
Living in the pastime paradise

Το τραγούδι αυτό ανήκει στα έργα τέχνης στα οποία η βασική ερώτηση που σου έρχεται στο μυαλό είναι:
"Μα τι πίνει και σκέφτηκε αυτό το αριστούργημα ;"
Μουσικά για μένα είναι ένα διαμάντι . 
Αψογο τεχνικά από κάθε άποψη έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα πρώτα τραγούδια που χρησιμοποιεί συνθεσάιζερ  για μια πλήρη εξομοίωση συμφωνικής ορχήστρας εγχόρδων.
Τα έγχορδα κυριαρχούν , με το βιολοτσέλο στην αρχή και τα βιολιά στην συνέχεια. Επιπλέον ο συνδιασμός τους με την gospel χορωδία λίγο πριν το τέλος είναι μοναδικός . Οι επιρροές από την εκκλησιαστική μουσική είναι έντονες σε όλο το τραγούδι.
Λέγεται ότι οι πρώτες νότες είναι πρελούδιο από την C minor του Bach.

Στιχουργικά πάλι ,τι να πω.
Η εκφραση "Αδραξε τη μέρα" σε όλο της το μεγαλείο.
Χαρακτηριστική είναι η πανέξυπνη χρήση των λέξεων ( που παρουσιάζονται ως αμαρτήματα) για να δηλώσει ότι ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία καταναλώνουμε την ζωή μας ανάμεσα στα αμαρτήματα του παρελθόντος και στην ελπίδα μας για καλύτερο μέλλον , σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνουμε την ευχαρίστηση του τώρα.

Ενα τέτοιο τραγούδι δεν θα μπορούσε να μην γνωρίσει πολλές διασκευές. Καμιά όμως δεν μπόρεσε να φτάσει την αρτιότητα του πρωτότυπου
Ως bonus track λοιπόν επιλέγω την διασκευή της Patti Smith

Pastime paradise - Patti Smith

http://www.youtube.com/watch?v=IKxd5PLEVjM

Αλλά και αυτή εδώ . Ακούστε την οπωσδήποτε.

Pastime Paradise - Youngblood Brass Band

http://www.youtube.com/watch?v=lakv1S8wChg

Οι Youngblood Brass Band είναι ένα συγρότημα πνευστών που υπάρχουν τώρα και 18 χρόνια.
Το ύφος τους είναι ανάμεσα στην μουσική της Νέας ορλεάνης και της jazz.

[PDE ads]

[apri]

Kατ' αρχήν, καλώς ήρθες exterr στα μουσικά αφιερώματα.

Λοιπόν, η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, όταν άκουσα το Past time paradise.
Γιατί μετά από τόσα χρόνια έμαθα τι χόρευε ο Παπακαλιάτης στο Dolce Vita μπροστά στη γιαγιά Όλγα
( http://www.youtube.com/watch?v=8nZZrpZHNXg )!!!! 
Είναι βέβαια διασκευή, αλλά γέλαγα πάντα τόσο πολύ όταν έβλεπα τη σκηνή που μου είναι αδύνατο να δω το τραγούδι σοβαρά.

[exterr]

@apri Σε ευχαριστώ για το καλοσώρισμα.
Το τραγούδι που χορεύει ο Παπακαλιάτης δεν είναι ακριβώς διασκευή του pastime paradise.
Πρόκειται για το Gangsta's Paradise του Coolio. Είναι ένα τραγούδι με διαφορετικούς στίχους πάνω στην ίδια μουσική.
Πολύ ωραίο και αυτό βέβαια αλλά απέχει πολύ από το αυθεντικό.
Οσο για το ότι δεν μπορείς να το πάρεις στα σοβαρά , δώσε του μια ευκαιρία το αξίζει 

[apri]

@apri Σε ευχαριστώ για το καλοσώρισμα.
Το τραγούδι που χορεύει ο Παπακαλιάτης δεν είναι ακριβώς διασκευή του pastime paradise.
Πρόκειται για το Gangsta's Paradise του Coolio. Είναι ένα τραγούδι με διαφορετικούς στίχους πάνω στην ίδια μουσική.
Πολύ ωραίο και αυτό βέβαια αλλά απέχει πολύ από το αυθεντικό.
Οσο για το ότι δεν μπορείς να το πάρεις στα σοβαρά , δώσε του μια ευκαιρία το αξίζει 

Αφού είναι ίδια η μουσική, ένα είδος διασκευής είναι. Πώς αλλιώς να το πω; Αν ήταν βυζαντινό τροπάρι, θα το έλεγα "αυτόμελο". 
Όταν λέω ότι δεν μπορώ να το πάρω στα σοβαρά, δεν το εννοώ υποτιμητικά. Είναι ωραία τραγούδια και τα δυο. Απλώς έχω συνδέσει τη μελωδία με τη σκηνή του χορού του Παπακαλιάτη και γελάω αυτόματα.
Οι συνειρμοί...

Εδώ αναρωτιέμαι τώρα πώς θα ξαναδώ σοβαρά αεροσυνοδό μετά το τελευταίο έργο του Αλμοδοβάρ
(http://www.youtube.com/watch?v=BuRsGTmLrw0).

[PDE ads]

[Boldini]

exterr χαιρόμαστε που σε ακούμε ξανά

[apri]

Λόγος ερωτικός




«Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί…

….Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.»



Από τον «Ερωτικό Λόγο» του Γ. Σεφέρη (1930)
(http://www.sarantakos.com/seferis/erotik_logos.htm)




http://www.youtube.com/watch?v=HgmDwti_TT0



Howard Pyle «The Mermaid», 1910

[exterr]

Γεια σου Boldini !
Και εγώ χαίρομαι που ξανασυναντιόμαστε  . Αλήθεια είσαι ακόμα στην Κρήτη ;

Στις 18 Ιουνίου 1942 στο Λίβερπουλ της Αγγλίας γεννήθηκε ένας από τα τέσσερα πασίγνωστα σκαθάρια  , o:

Paul McCartney

Πρόκειται για τον πιο πετυχημένο συνθέτη όλων των εποχών  (Ετσι χαρακτηρίστηκε από τα ρεκόρ Guinness)
και τον ποιο πετυχημένο τραγουδοποιό στην μουσική ιστορία της Αγγλίας.
Πως να μην είναι άλλωστε όταν έγραψε αριστουργήματα όπως το "yesterday"  ,ένα τραγούδι που έχει υποστεί απίστευτο πλήθος διασκευών (2200 στον αριθμό) .

Ο McCartney είναι υπέυθυνος για την εισαγωγή  πρωτοποριακών (για την εποχή τους)  καινοτομιών  στην μουσική και σε τεχνικές εγγραφής καθώς και για την στροφή των Beatles από την pop σε ποιο "ψαχμένους" μουσικούς δρόμους.
Αυτός ο άνθρωπός λοιπόν συνδιάζοντας συμφωνική ορχήστρα εγχόρδων και ηλεκτρική κιθάρα δημιούργησε το υπέροχο από κάθε άποψη  Eleanor Rigby το οποίο κυκλοφόρισε για πρώτη φορά το 1966 στο album  "Revolver"

Eleanor Rigby - The Beatles

http://www.youtube.com/watch?v=-LOgMWbDGPA

Ah, look at all the lonely people
Ah, look at all the lonely people

Eleanor Rigby picks up the rice in the church where a wedding has been
Lives in a dream
Waits at the window, wearing the face that she keeps in a jar by the door
Who is it for?

All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?

Father McKenzie writing the words of a sermon that no one will hear
No one comes near
Look at him working, darning his socks in the night when there's nobody there
What does he care?

All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?

Ah, look at all the lonely people
Ah, look at all the lonely people

Eleanor Rigby died in the church and was buried along with her name
Nobody came
Father McKenzie wiping the dirt from his hands as he walks from the grave
No one was saved

All the lonely people (Ah, look at all the lonely people)
Where do they all come from?
All the lonely people (Ah, look at all the lonely people)
Where do they all belong?

Πρόκειται για ένα τραγούδι που με την βοήθεια μιας  ιστορίας ,αναφέρεται στους μοναχικούς ανθρώπους
και την δυσκολία που αντιμετωπίζουν στο να ξεφύγουν από αυτήν την άσχημη κατάσταση.

Οι δύο ήρωες της ιστορίας είναι η Eleanor Rigby , καθαρίστρια μιας εκκλησίας και ο πάτερ McKenzie.
Η Eleanor καθε βραδυ μακιγιάρεται (wearing the face) προφανώς μήπως βρει το άνθρωπό της (who is it for) που θα την λυτρώσει από την μοναξιά της.

Ο πάτερ Mckenzie κάθε βράδυ μαντάρει τις κάλτσες του γιατί δεν έχει ούτε αυτός την σύντροφό του , η οποία θα
μπορούσε να είναι η Eleanor αλλά η ίδια η ιδιότητά του ως παπάς , το απαγορεύει.

Και Βέβαια κάθε φορά η ίδιες αναπάντητες ερωτήσεις :
All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?

Το album αναφέρει ως δημιουργούς του τραγουδιού τους Lennon/McCartney.
Παρ' όλα αυτά ο ίδιος ο Lennon σε μια συνέντευξή του το 1980 είπε ότι:
 "το Eleanor Rigby είναι παιδί του Paul εγώ απλά βήθησα στη μόρφωσή του"

Το τραγούδι αναφέρεται σε υπαρκτά πρόσωπα με αλλαγμένα ονόματα.
Το πραγματικό όνομα της Eleanor Rigby ήταν Daisy Hawkins.
Το όνομα Eleanor το πήρε από μια ηθοποιό που έπεξε με του Beatles στην ταινία Help την  Eleanor Bron.
 To επώνυμο Rigby είναι λίγο ποιο πολύπλοκη ιστορία. Ο mcCartney την εποχή εκείνη είχε έναν δεσμό με την ηθοποιό Jane Asher η οποία έμενε στο Μπρίστολ.
Μια μέρα πηγαίνοντας σπίτι της είδε την πινακίδα ενός μαγαζιού που έγραφε :
 "Rigby & Evens Ltd, Wine & Spirit Shippers" και για κάποιο περίεργο λόγο του έμεινε στο μυαλό.
Το όνομα Mckenzie στην πραγματικότητα ήταν McCartney και για προφανείς λόγους το άλλαξε διαλέγοντας ένα όνομα στην τύχη από τον τηλεφωνικό κατάλογο.

Και μια κάπως ανατριχιαστική πληροφορία.
Ο ΜcCartney και ο Lennon συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε ένα νεκροταφείο στο Λίβερπουλ το 1957.
Υπάρχει λοιπόν ένας τάφος εκεί που στην πλάκα έχει το όνομα Eleanor Rigby.
Το πιο εντυπωσιακό βέβαια είναι ότι η πραγματική Eleanor Rigby ζούσε μια μοναχική ζωή σαν αυτή που λέει το τραγουδι.
Μερικά μέτρα ποιο πέρα υπάρχει ένας τάφος με το όνομα McKenzie.

Για Bonus Track ακούστε τη διασκευή του Ray Charles.

Ray Charles - Eleanor Rigby

http://www.youtube.com/watch?v=1e0iI6k4NHE

Αλλά και αυτό :

Stanley Jordan - Eleanor Rigby

http://www.youtube.com/watch?v=fXgZJgC7D5o

(http://www.pde.gr/index.php?topic=4963.msg330329#msg330329)

[Boldini]

έχει ενδιαφέρον να μαθαίνεις την ιστορία που κρύβεται πίσω από ένα τραγούδι

ναι στην Κρήτη είμαι exterr

[apri]

Και μια κάπως ανατριχιαστική πληροφορία.
Ο ΜcCartney και ο Lennon συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε ένα νεκροταφείο στο Λίβερπουλ το 1957.
Υπάρχει λοιπόν ένας τάφος εκεί που στην πλάκα έχει το όνομα Eleanor Rigby.
Το πιο εντυπωσιακό βέβαια είναι ότι η πραγματική Eleanor Rigby ζούσε μια μοναχική ζωή σαν αυτή που λέει το τραγουδι.
Μερικά μέτρα ποιο πέρα υπάρχει ένας τάφος με το όνομα McKenzie.

Aπίστευτο.
Είναι από τις συμπτώσεις που αισθάνεσαι ότι κάποιος στο σύμπαν σού κλείνει το μάτι...

[exterr]

Aπίστευτο.
Είναι από τις συμπτώσεις που αισθάνεσαι ότι κάποιος στο σύμπαν σού κλείνει το μάτι...

Οντως apri. Εχεις δίκιο !!

Ο ίδιος ο McCartney αυτή τη σύμπτωση την έχει αποδώσει στο γεγονός ότι πιθανώς τα ονόματα αυτά να τα είχε διαβάσει τότε στο νεκροταφείο με τον Lennon και να του είχαν μείνει στην μνήμη υποσυνείδητα.
Γι' αυτό τον λόγο του έκανε εντύπωση και αυτή η πινακίδα στο Μπρίστολ.
Ομως το θέμα με την μοναχική ζωή της πραγματικής Eleanor Rigby  είναι αρκετά "Twilight Zone".

[exterr]

Σήμερα θα μιλήσουμε για την σχέση πάθους που υπάρχει μεταξύ ενός άντρα και της ... κιθάρας του !!
Πρόκειται για τον :

             

BB King

   

                   
         

και την κιθάρα του 

                             
   

Lucille .

   

                                                       
Γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1925 με το όνομα Riley B. King στο Berclair του Μississipi.
Η σχέση του με το τραγούδι ξεκίνησε από πολύ νωρίς όταν τραγουδούσε gospel σην τοπικη εκκλησία.
Στα 12 ο θείος του και γνωστός bluesman Bukka White του χάρισε την πρώτη του ακουστική κιθάρα.
Μεχρι και το 1946-47 δούλεψε ως εργάτης σε βαμβακοφυτείες ή ως οδηγός τρακτέρ και παράλληλα όποτε είχε την ευκαιρία έκανε μικρές περιοδείες με διάφορους γνωστούς bluesmen της εποχής.
Το 1948 κατάφερε και δούλεψε ως DJ σε ένα ραδιόφωνικό σταθμό στο Memphis με το ψευδώνυμο Blues Boy το οποίο αργότερα έγινε Β.Β.
 Εκεί είχε την ευκαιρία να ακούσει τον πολύ γνωστό  T-Bone Walker να παίζει ηλεκτρική κιθάρα.
Αυτό ήταν η αρχή των Πάντων. Αμέσως αγόρασε μια Gibson hollow electric η οποία έγινε η αγαπημένη του κιθάρα.

Την εποχή εκείνη έπαιζε σε διάφορα dance halls  και στέκια εργατών τα οποία τα έλεγαν Barrel Houses.
Αυτό το όνομα το είχαν διότι στο κέντρο της αίθουσας υπήχε μια σόμπα κηροζινης σε σχήμα βαρελιού για να ζεσταίνει τον χώρο.
Το 1949 έπαιζε σε έναν τέτοιο χώρο , όταν ξαφνικά ξέσπασε ένας καυγάς μεταξύ δύο αντρών.
Ηταν χοντρός καυγάς με αρκετό ξύλο και πάνω στις μπουνιές και τα σπρωξίματα παρέσυραν και έριξαν κάτω την σόμπα με αποτέλεσμα να λαμπαδιάσει ο τόπος.
Καθώς έβλεπε το μαγαζί να καίγεται αντιλήφθηκε ότι η κιθάρα του ήταν μέσα , έτρεξε λοιπόν μεσα στις φλόγες και κατάφερε να την βγάλει έξω.
Την επόμενη μέρα έμαθε ότι ο καυγάς έγινε για τα μάτια μιας γυναίκας με το όνομα Lucille.
Από τότε ονόμασε την κιθάρα του με αυτό το όνομα αλλά και όλες τις άλλες που ακολούθησαν


Η σχέση του B.B King με την κιθάρα του είναι μοναδική.
Ακούστε το τραγούδι διαβάζοντας παράλληλα τους στίχους.

B.B.king - Lucille

http://www.youtube.com/watch?v=-Y8QxOjuYHg

The sound that you're listening to is from my guitar
that's named Lucille. I'm very crazy about Lucille.
Lucille took me from the plantation. Oh you might say,
brought me fame.
I don't think I could just talk enough about Lucille.
Sometime when I'm blue seem like Lucille try to help
me call my name.

I used to sing spirituals and I thought that this was
the thing that I wanted to do. But somehow or other
when I went in the army I picked up on Lucille, and
started singing blues.

Well, now when I'm paying my dues, maybe you don't
know what I mean when I say paying dues, I mean when
things are bad with me. I can always, I can always,
you know like, depend on Lucille.

Sort of hard to talk to you myself. I guess I'll let
Lucille say a few words and then.

You know, I doubt if you can feel it like I do. But
when I think about the things that I've gone through,
like, well for instance, if I have a girlfriend and
she misuses me, and I go home at night, maybe I'm
lonely, well not maybe, I am lonely, I pick up Lucille
and it bring out those funny sounds that sound good to
me, you know. Sometime I get to the place where I
can't even say nothing.

Look out.

Sometime I think it's crying.

You know, if I could sing pop tunes like Frank Sinatra
or Sammy Davis Junior, I don't think I still could do
it, 'cause Lucille don't wanna play nothing but the
blues. I think I'm, I think I'm pretty glad about
that. Cause don't nobody sing to me like Lucille.
Sing, Lucille.

Well, I'll put it like this. Take it easy, Lucille. I
like the way Sammy sings and I like the way Frank
sings, but I can get a little Frank, Sammy, a little
Ray Charles, in fact all the people with soul in
this.

A little Mahalia Jackson in there.

One more, Lucille!

Take it easy now.

You know, I imagine a lot of you wanna know, a lot of
you wanna know why I call the guitar Lucille. Lucille
has practically saved my life two or three times. No
kidding, it really has.

I remember once I was in an automobile accident, and
when the car stopped turning over, it fell over on
Lucille, and it held it up off me, really, it held it
up off me. So that's one time it saved my life.

The way, the way I came by the name of Lucille, I was
over in Twist, Arkansas, I know you've never heard of
that one, have you? And one night the guys started a
ball over there, you know, they started brawling, you
know what I mean. And the guy that was mad with his
old lady, when she fell over on this gas tank that was
burning for heat, the gas ran all over the floor.

And when the gas ran all over the floor, the building
caught on fire, and almost burned me up trying to save
Lucille. Oh I, I imagine you're still wondering why I
call it Lucille, the lady that started that brawl that
night was named Lucille.

And that's been Lucille ever since to me. One more
now, Lucille.

Sounds pretty good to me. Can I do one more?

Look out, Lucille.

Sounds pretty good. I think I'll try one more. All
right.

Παρατηρήστε ότι ο B.B King δεν τραγουδά , απλά αφηγείται την ιστορία αλλα και μιλάει στην κιθάρα του και της συμπεριφέρεραι σαν να ήταν γυναίκα. Ενώ ο ήχος της κιθάρας είναι σαν να τραγουδά άλλοτε γλυκά , άλλοτε νευριασμένα.
Εντυπωσιακό είναι όταν ο ήχος της ακούγεται σαν να τσαντίζεται όταν της μιλά για καλιτέχνες που δεν ανήκουν στον χώρο των blues.

Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε παρ'όλα αυτά o παπούς B.B King (88 χρονών) και η γιαγιά Lucille (65 χρονών) εξακολουθουν να μας προσφέρουν την μοναδική μουσική τους.

Αυτό το τραγούδι λόγω της φύσης του δεν έχει  διασκευαστεί (ή τουλάχιστον δεν ξέρω εγώ κάποιον που να το έχει κάνει)
Για Bonus Track λοιπόν επιλέγω ένα άλλο κομμάτι.
Την αυθεντική εκτέλεση του τραγουδιού που έγινε η πρώτη μεγάλη επιτυχία του B.B king  , για το οποίο κέρδισε βραβείο Grammy.

http://www.pde.gr/index.php?topic=29499.msg393166#msg393166

[apri]

Με αφορμή την αυριανή ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων.



Αμανές
Η μελωδία του καημού






«Έσκυψε στο καταβρώμικο αυτί του και τη στιγμή που τον φιλούσε για αντίο
μέσα στα αναφιλητά της του είπε:
«Να μην ξεχάσεις το όνομά σου, να το λες σαράντα φορές την ημέρα,
να μην το ξεχάσεις.
Ιωάννης Καρατζόγλου του Αβραάμ και της Σοφίας Γαβριήλογλου,
γεννημένος στο Παλουκλάρ της Πάφρας, χριστιανός.
Να μην ξεχάσεις και το όνομα του παππού σου από τον πατέρα σου, Πέτρος.
Κάθε μέρα σαράντα φορές να το λες, τ’ ακούς, τ’ ακούς;»



Το παράλιο χωριό Παλουκλάρ, τόπος καταγωγής του Γιάννη Καρατζόγλου,
βρισκόταν στα περίχωρα της Πάφρας του Δυτικού Πόντου




Πώς μπορούσε να φανταστεί ο μικρός Γιάννης ότι θα ζούσε τέτοιες στιγμές
πριν από μερικά χρόνια στις αρχές του 20ου αιώνα,
τότε που οι μέρες κυλούσαν ανέμελα
στα χωράφια του πατέρα του
ή στην αυλή του σπιτιού τους στο Παλουκλάρ;
Ακόμα κι όταν έβλεπαν τους Αρμένιους φίλους τους να φεύγουν
και τα νέα που κυκλοφορούσαν για την τύχη τους ήταν μαύρα,
όλοι πίστευαν ή μάλλον ήλπιζαν ότι με κάποιον τρόπο εκείνοι θα γλίτωναν.

Κι όμως, ήρθε και η δική τους σειρά.
Από τους άντρες, όσοι δεν δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους,
ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά,
για να γλιτώσουν τα καταναγκαστικά έργα (αμελέ ταμπουρού),
ενώ τα γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν σε καταναγκαστικές πορείες θανάτου
μέσα σε κακοτράχαλες χαράδρες.
Έτσι έχασε ο Γιάννης τον πατέρα του τον Αβραάμ,
μετά τον μικρό αδελφό του τον Παναγιώτη
και τέλος, το πιο αγαπημένο του πρόσωπο, τη μητέρα του Σοφία.
Ο ίδιος σώθηκε χάρη στη γενναία απόφαση της θείας του Παρασκευής
να τον αφήσει δούλο σε μια τουρκική οικογένεια,
ζητώντας του να επαναλαμβάνει καθημερινά το όνομά του,
για να μην ξεχάσει ποτέ ποιος είναι...

Μήνες μετά, στο ίδιο τουρκικό σπίτι,
τον ανακάλυψαν μέλη της Αμερικάνικης Αποστολής,
παρά τις προσπάθειες των ιδιοκτητών αρχικά να τον κρύψουν
και μετά να τον παρουσιάσουν ως Τούρκο.

Όταν η Αμερικανίδα ρώτησε το μικρό Γιάννη πώς λεγόταν,
εκείνος απάντησε στα ελληνικά:
«Ιωάννης Καρατζόγλου του Αβραάμ και της Σοφίας Γαβριήλογλου,
Έλληνας χριστιανός από την Πάφρα. Πέτρος ο παππούς μου»…
Τα λόγια που του είχε ζητήσει να λέει σαν προσευχή η θεία του
είχαν κάνει το θαύμα τους…

….«Μάλιστα» είπε η ξανθιά κοπέλα. «Ιωάννη, ετοιμάσου,
θα σε πάρουμε και θα σε πάμε σε ένα μέρος
που θα έχει κι άλλα παιδάκια σαν κι εσένα που έχασαν την οικογένειά τους.
Εκεί θα μάθεις  και τη γλώσσα των προγόνων σου, που είναι η ελληνική.»
Τους κοίταζε το παιδί με μάτια γεμάτα απορία.
Γιατί, αυτά που μίλαγε τώρα δεν ήταν ελληνικά;»





Κάπως έτσι έφυγε από τον Πόντο ο μικρός Γιάννης,
για να πάει στην Πρίγκηπο, μετά στην Αθήνα, στη Βόρεια Ελλάδα,
μετά στο αλβανικό μέτωπο και ξανά πίσω
με χίλιες περιπέτειες και δυσκολίες…

Και όμως, όσα χρόνια και αν πέρασαν,
μέχρι το τέλος της ζωής του δεν μπόρεσε να ξεχάσει ποτέ
τα στεγνά σεντόνια της μάνας του στο Παλουκλάρ,
που μύριζαν λεβάντα και καμένο ξύλο,
τη διάχυτη μυρωδιά από πορτοκαλόφλουδες που έκαιγαν στο τζάκι,
τη ζωή τους στον Πόντο που έτσι άδικα χάθηκε για πάντα
μαζί με τους ανθρώπους που την έκαναν τόσο γλυκιά…

Γυρνώντας από τη δουλειά κάθε βράδυ
άνοιγε το παλιό ραδιόφωνο με την ψάθινη πρόσοψη,
για να ακούσει ανάμεσα σε πολλά παράσιτα
αμανέδες,
μελωδίες με βαρύ και μακρόσυρτο επαναλαμβανόμενο ήχο
που γύριζαν πίσω τη μνήμη στα παλιά βυζαντινά τεριρέμ
(http://www.youtube.com/watch?v=JsFzngiHmKo),
και στα σπαρακτικά καλέσματα των μουεζίνηδων στα μικρασιατικά εδάφη,
και έφερναν στο νου ξανά και ξανά μια λέξη
που λες και συμπύκνωνε όλη την ιστορία της πολύπαθης αυτής περιοχής:
Αμάν (=έλεος, οίκτος)!

http://www.youtube.com/watch?v=AQXGpEWIt6U


Άκουγε, λοιπόν, τους αμανέδες
και «με τεταμένη την προσοχή,
με μια νοσταλγία να απλώνεται στο πρόσωπό του,
αποσυρόταν σ’ έναν κόσμο άγνωστο για εμάς, που φάνταζε πολύ μακρινός,
χαμένος στο παρελθόν, χαμένος για πάντα,
χωρίς την παραμικρή ελπίδα επιστροφής σ’ αυτόν,
παρά μόνο με την ανάμνηση και αυτήν την ακατάληπτη μελωδία
που τον βοηθούσε λειτουργώντας σαν οδηγός του,
στο δρόμο προς τα εκεί…»




ΥΓ1. Τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο «Από τον Πόντο στην Κεφαλονιά»
(εκδ. Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού)
στο οποίο η Σοφία Πετρίδου-Καππάτου περιγράφει τη συγκλονιστική ιστορία του πατέρα της, Γιάννη Καρατζόγλου-Πετρίδη,
που γεννήθηκε τα Χριστούγεννα του 1910 στο Παλουκλάρ του Πόντου
και πέθανε την άνοιξη του 2000 στην Κεφαλονιά, τόπο καταγωγής της γυναίκας του.

ΥΓ2. Για τη γλώσσα των Ποντίων και τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε,
Βλ. παλιότερο αφιέρωμα «Η γλώσσα των Ποντίων» 
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.196

[exterr]

Στις 26 Φεβρουαρίου 1932 γεννήθηκε ο άνθρωπος που το όνομά του έγινε συνώνυμο με την μουσική country.
Πρόκειται για τον γνωστό ως "Man in black" :

Johnny Cash.

Δεν θα γράψω πολλά για την ζωή του , είναι γνωστό το πόσο περιπετειώδης ήταν ,
 ιδίως σε όσους έχουν δει την βιογραφική του ταινία "walk the Line". (http://www.imdb.com/title/tt0358273/
Αυτή η περιπετειώδης ζωή και η αρκετά κακή του σχέση με τον νόμο τον έκανε να έχει μια συμπάθεια για τους φυλακισμένους.
Σε βαθμό που άρχισε να δίνει συναυλίες περιοδεύοντας σε διάφορα  σωφρονιστικά ιδρύματα.
Η ποιο χαρακτηριστική τέτοια εμφάνιση ήταν στη "Folsom state Prison" στην California .
Εκεί τραγούδισε και το πασίγνωστο "Folsom Prison Blues" το οποίο κατά κάποιον τρόπο έγινε η μουσική του σφραγγίδα και η έναρξη κάθε ζωντανής του εμφάνισης. (http://www.youtube.com/watch?v=rX009sWzRQg

Η πρώτη του τέτοια συναυλία έγινε το 1958 στη "San Quentin State Prison". Εκεί λοιπόν τραγούδισε ένα κομμάτι το οποίο έγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Μιλάμε για το :

A Boy Named Sue - Johnny Cash

http://www.youtube.com/watch?v=X-hYLL7Gpos

My daddy left home when I was three
And he didn't leave much to ma and me
Just this old guitar and an empty bottle of booze.
Now, I don't blame him cause he run and hid
But the meanest thing that he ever did
Was before he left, he went and named me "Sue."

Well, he must o' thought that is quite a joke
And it got a lot of laughs from a' lots of folk,
It seems I had to fight my whole life through.
Some gal would giggle and I'd get red
And some guy'd laugh and I'd bust his head,
I tell ya, life ain't easy for a boy named "Sue."

Well, I grew up quick and I grew up mean,
My fist got hard and my wits got keen,
I'd roam from town to town to hide my shame.
But I made a vow to the moon and stars
That I'd search the honky-tonks and bars
And kill that man who gave me that awful name.

Well, it was Gatlinburg in mid-July
And I just hit town and my throat was dry,
I thought I'd stop and have myself a brew.
At an old saloon on a street of mud,
There at a table, dealing stud,
Sat the dirty, mangy dog that named me "Sue."

Well, I knew that snake was my own sweet dad
From a worn-out picture that my mother'd had,
And I knew that scar on his cheek and his evil eye.
He was big and bent and gray and old,
And I looked at him and my blood ran cold
And I said: "My name is 'Sue!' How do you do!
Now your gonna die!!"

Well, I hit him hard right between the eyes
And he went down, but to my surprise,
He come up with a knife and cut off a piece of my ear.
But I busted a chair right across his teeth
And we crashed through the wall and into the street
Kicking and a' gouging in the mud and the blood and the beer.

I tell ya, I've fought tougher men
But I really can't remember when,
He kicked like a mule and he bit like a crocodile.
I heard him laugh and then I heard him cuss,
He went for his gun and I pulled mine first,
He stood there lookin' at me and I saw him smile.

And he said: "Son, this world is rough
And if a man's gonna make it, he's gotta be tough
And I knew I wouldn't be there to help ya along.
So I give ya that name and I said goodbye
I knew you'd have to get tough or die
And it's the name that helped to make you strong."

He said: "Now you just fought one hell of a fight
And I know you hate me, and you got the right
To kill me now, and I wouldn't blame you if you do.
But ya ought to thank me, before I die,
For the gravel in ya guts and the spit in ya eye
Cause I'm the son-of-a-bitch that named you "Sue.'"

I got all choked up and I threw down my gun
And I called him my pa, and he called me his son,
And I came away with a different point of view.
And I think about him, now and then,
Every time I try and every time I win,
And if I ever have a son, I think I'm gonna name him
Bill or George! Anything but Sue! I still hate that name!

Το τραγούδι αναφέρεται στην ιστορία ενός αγοριού τον οποίο εγκατέλειψε ο πατέρας του αφού πρώτα πρόλαβε και του έδωσε το γυναικείο όνομα Sue.
Το αγόρι μεγάλωσε ,έγινε άνδρας και η μοναδική σκέψη που είχε στον μυαλό του ήταν να εκδικηθεί τον πατέρα του για την ντροπή με την όποία ζούσε σε όλη τη ζωή του.
Μετά από χρόνια αναζήτησης βρίσκει τον πατέρα του σε ένα μπαρ.
Εδώ ακούγετε και η καλύτερη ατάκα του τραγουδιού:

"My name is Sue!
How do you do?
Now you're gonna die!"

Ξεσπασε καυγάς και κάποια στιγμή ο πατέρας μπόρεσε να πεί ότι αυτό που έκανε ήταν για να βεβαιωθεί ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει δυνατός στην ζωή του.
Ο sue στο τέλος συγχωρεί τον πατέρα του.
Το τραγούδι τελειώνει με τον όρκο του sue ότι το παιδί του θα το ονομάσει :

"Bill or George,
any damn thing but Sue!
I still hate that name!"


Τους στίχους τους έγραψε ένας γνωστός Αμερικάνος ποιητής και τραγουδιστής ο Shel Silverstein.
Η βασική ιδέα του τραγουδιού στηρίζετε στην πραγματικότητα. Ενας φίλος του Silverstein ,γνωστός μουσικός παραγωγός του ραδιοφώνου , είχε το γυναικείο όνομα Jean Shepherd.

Για Bonus Track ακούστε να το τραγουδάει και ο ίδιος ο Shel Silverstein.
Αυτή η εκδοχή του τραγουδιού κυκλοφόρισε ένα χρόνο μετά από αυτή του johhny Cash άρα το αξιοπερίεργο είναι ότι ο δημιουργός διασκέυασε το δημιούργημά του.

A boy named sue - Shel Silverstein

http://www.youtube.com/watch?v=KZNZt5qVgvM

[apri]

Βασιλικός και ασβέστης






«Μοσχοβολούν οι γειτονιές
βασιλικό κι ασβέστη,
παίζουν τον έρωτα κρυφά
στις μάντρες τα παιδιά.

Σαββάτο βράδυ μου έμορφο
ίδιο Χριστός Ανέστη,
ένα τραγούδι του Τσιτσάνη
κλαίει κάπου μακριά.»


Τάσος Λειβαδίτης



http://www.youtube.com/watch?v=UcLiXw3tCVY





“Αυτό που θαυμάζουμε στην ελληνική τέχνη της ακμής,
δεν είναι αυτό που πίστεψαν οι Δυτικοί ότι συνεχίστηκε με την Αναγέννηση.
Ούτε αυτό που πραγματοποιήσανε αργότερα
με τα νεοκλασικά κτίρια που κοσμούν τις πρωτεύουσές τους.
Είναι μια ειδική αίσθηση για τα πράγματα και τις αναμεταξύ τους σχέσεις,
που οδηγεί στην ευγένεια,
είτε καταπιάνεσαι με μεγάλα είτε με ταπεινά έργα.


Για την αντίληψή μου
–θα μπορούσα να πω για την αντίληψη ολόκληρης της γενεάς μου–
η συνέχεια του πνεύματος εκείνου πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνον
από τον λαϊκό πολιτισμό.
Μια εσωτερική αυλή σπιτιού με τους ασβεστωμένους τοίχους,
τα λουλούδια στους τενεκέδες, τα πέτρινα σκαλάκια,
ή ένας περίβολος μοναστηριού με τα κυπαρίσσια,
τη στέρνα, τις στοές και τα κελιά,
βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην αντίληψη
που έφτιαχνε τους Απόλλωνες και τις νίκες,
τους Οσίους και τις Θεομήτορες,
απ' όλες τις μεγαλόπρεπες κολόνες και μετόπες των Ευρωπαϊκών Ανακτόρων.

Και αυτό συνέβη
επειδή, αξεδιάλυτα συνυφασμένα, το τοπίο και η γλώσσα επιβιώσανε
μέσα στο ομαδικό υποσυνείδητο,
διατηρηθήκανε μέσα στους ύμνους της Ορθοδοξίας και στα Δημοτικά Τραγούδια
…..και έφτασαν ως τις μέρες μας, είτε οι καιροί ήτανε καλοί είτε χαλεποί.”



Aπόσπασμα από ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη στην Κύπρο
το καλοκαίρι του 1970