0 μέλη και 4 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
πριν μεταταχθώ στην Διοίκηση κάποια χρόνια πριν αυτού του είδους οι μετατάξεις γίνουν της μόδας, μετρούσα ήδη γύρω στα 15+ χρόνια υπηρεσίας ως εκπαιδευτικός. Σε όλο αυτό το διάστημα, δεν μπόρεσα να πάρω μετάθεση απο την μία περιοχή του ΠΥΣΔΕ μου στην άλλη αλλά ούτε και βελτίωση - και για φαντάσου ! ήμουν δεύτερη με τρίτη στα μόρια στο Νομό μου!! Όμως πάντα υπήρχαν διαθεσίτες ή υπεράριθμοι ή με μπλόκαρε η ομάδα σχολείων και η ομορη... Και όταν έφυγα απο το εκπαιδευτικό κομμάτι μετρούσα ήδη 129 μόρια !! Θεωρητικά λοιπον, είναι εύκολο να λες "χτυπάς μια βελτίωση"..... στις νησιωτικές περιοχές δε μιλάμε για βελτιωση αλλά για μετάθεση διότι εκεί υπάρχουν ακόμα διαφορετικές περιοχές μετάθεσης. για το ενοικιο σου μιλάω εκ πείρας : έχω το πατρικό μου στην Αθήνα, πλήρως επιπλωμένο και δεν μπορώ να το νοικιάσω - είτε γιατί κόβω φάτσα που λέει μακριά, είτε γιατί ο άλλος δε θέλει να το νοικιάσει για ένα χρόνο πχ που το διαθέτω εγώ, το θέλει για περισσότερο. Δε μιλάμε για ένα άδειο σπιτι που στην τελική το δίνεις σε μεσίτη και αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Μιλάμε για επιπλωμένα σπιτια, με πλήρη εξοπλισμό, και πρέπει να σου κάτσει ο σωστός ενοικιαστής. Ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλα σπιτια (γιατί κάποιος με οικογένεια προφανώς έχει ένα μεγάλο σπιτι ) δεν βρίσκεις να το νοικιάσεις εύκολα. Πέραση τώρα έχουν τα μικρά σπίτια. Αν κάνεις ένα γκάλοπ εδώ στο φόρουμ -δεν ειναι ανάγκη να πας μακριά - θα δεις ότι αυτοί που παραπονιούνται περισσότερο δεν ειναι άτομα που έχουν διορισθεί στην Κρήτη, τη Ρόδο, την Εύβοια ή την Κέρκυρα που στην τελική έχουν και αεροδρόμια έχουν και καλή συγκοινωνία .... οι περισσότεροι προέρχονται απο νησιά σαν την Ανάφη... εκεί οι συνθήκες δεν ειναι εύκολες. Μπορεί εγώ να μοιράζομαι την φιλοσοφία σου του "όπου γης και πατρίς", μπορεί και γω΄όταν και αν με το καλό επιστρέψω Ελλάδα να θέλω να πάω Κρήτη ας πούμε - το χα γράψει κιολας τις προάλλες - αλλά επειδή εγώ ή εσύ έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε δε σημαίνει πως όλος ο κοσμος έχει την ίδια δυνατότητα. Ας μην είμαστε απόλυτοι. ( Και στο λέω εγώ που υπήρξα πολύ απόλυτη και κάθετη σε πολλά θέματα - ρώτα όποιον θέλεις στο φόρουμ! Όμως στην παρούσα συγκυρία οι εκπαιδευτικοί δέχονται ενορχηστρωμένη επιθεση, με μια μανία παράξενη μάλιστα.... είναι άδικο λοιπόν να συμμετέχουμε σ αυτή την περίεργη ορχήστρα!!! )Για ακόμη μια φορά υποκλίνομαι! Κι εγώ από Δωδ/σα (μετά από 10 χρόνια) Κρήτη λέω να καταλήξω (αν και αυτό γίνει βέβαια...ευσεβείς πόθοι) γιατί την Αθήνα την έχω ξεχάσει έτσι που έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, αλλά ούτε αυτό το βλέπω...Συμφωνώ ότι όλοι έχουμε προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και η ΥΠΟΜΟΝΗ αλλά και η ελπίδα πρέπει να γίνουν σύμβουλοί μας σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.
αφου οι πολυτεκνοι επιασαν ολες τις θεσεις στα σχολεια των πολεων και των μεγαλων αστικων κεντρων...
+1000000
Απ' ότι βλέπω κορίτσια (αν κρίνω από τα ψευδώνυμα) είμαστε ουκ ολίγες εμείς στα μικρά νησιά και φυλάμε Θερμοπύλες...Κουράγιο!!!
Δεν τα ξερεις καλα. Συζυγοι αστυνομικων, νοσοκομες και οι δυο ξαναγυρισαν στην Αθηνα, γιατι δεν τις εδωσαν αποσπαση φετος στην πολη των συζυγων τους. Αλλο τι λεει ο νομος κι αλλο τι γινεται. Κι εμας λεει ο νομος οτι μεταθεση δινεται οπου υπαρχει οργανικο κενο και κανεις δεν μιλουσε τοσα χρονια που δεν εφαρμοζοταν αυτο. Ουτε πλεον φευγουν στα 40 οι ενστολοι στη συνταξη και μεχρι να συνταξιοδοτηθουν γυριζουν απο μερος σε μερος της Ελλαδας, και φυσικα δεν καθονται τρεις μηνες το χρονο συνολικα, οπως εμεις. Να βλεπουμε τα χειροτερα και να παρηγορουμαστε
Και ας μην μπαίνουμε στη διαδικασία να συγκρινόμαστε με άλλες επαγγελματικές ομάδες του δημοσίου. Γιατί ναι μεν εμείς καθόμαστε συνολικά τρεις μήνες (αν και απεχθάνομαι αυτή τη φρασεολογία) αλλά και οι άλλοι έχουν προνόμια που εμείς ούτε στον ύπνο μας δε θα δούμε. Η ουσία είναι ότι πολλοί από μας αντιμετωπίζουν εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις.
Dorea, καταλαβαίνω την αγωνία του γονιού εκπαιδευτικού όμως η ιδιότητα του γονέα από μόνη της δεν ορίζει και το αξιομετάθετο του καθενος. Αν δηλαδή είχες ως Πολιτεία το δίλημμα να επιλέξεις να μεταθέσεις μια μαμά με το παιδί της που βρίσκονται στην Τήλο και αντίστοιχα μία ανύπανδρη καθηγήτρια που επίσης βρίσκεται στην Τήλο και η οποία δεν έχει αδελφια ούτε μητέρα αλλά έχει πατέρα σε τελευταίο στάδιο καρκίνου, σε ποιον θα έδινες μετάθεση; αν έπρεπε να αποφασίσεις ποιος έχει μεγαλύτερη ανάγκη μετάθεσης, ο καθηγητής που υπηρετεί στην Ηρακλειά και έχει αφήσει πίσω του παιδιά και γυναίκα στην ηπειρωτική ενδοχώρα ή η καθηγήτρια που έχει χωρίσει, είναι με το παιδί της στην Ηρακλειά, δεν έχει άλλους πόρους να ζήσει και δεν έχει γιατρό να πάει το παιδί της όταν αυτό αρρωστήσει, ποον θα επέλεγες; Θέλω να πω πως ο καθένας έχει μια ιστορια πίσω του, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Έτσι, με τον ίδιο τρόπο που η εκπαιδευτική κοινότητα στράφηκε εναντίον των πολυτέκνων - σωστά κατ' εμέ - επειδή διορίζοταν ή μετατίθεντο με μοναδικό κριτήριο την πολυτεκνία , με τον ίδιο τρόπο δεν μπορεί τώρα να ζητά μετάθεση με μοναδικό κριτήριο την οικογενειακή κατάσταση. ο PANMETS (νομίζω άλλαξε το όνομά του σε ΜΕΤΑΞΥ ) έχει δίκαιο ως προς το σημειο του "δεν ειναι ανάγκη να ζήσουν όλοι στην Αθήνα". Όταν πχ ο σύζυγος ειναι άνεργος δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να μην μπορεί ο άνεργος να μετακομίσει στον τόπο εργασίας του εργαζομενου αλλά να πρέπει να συντηρούνται δύο σπίτια με έναν μισθό και μετά να φταίει το ...ανάλγητο υπουργείο!! Συμφωνώ ότι το υπουργείο ευθύνεται για πάρα πολλά αλλά μερικές φορές ο τρόπος που ο εκπαιδευτικός πιστεύει ότι το σύμπαν υποχρεούται να γυρίζει γύρω του είναι επίσης εξοργιστικός. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση...
Ο καθένας μας κάνει "κατάθεση ψυχής" εδώ και ειδικά σε αυτό το θέμα που πονά πολλούς, πόσω μάλιστα συναδέλφους που βρίσκονται χρόνια μακριά και δη σε απόμακρα νησιά. Από μια μικρή εμπειρία από νησί Δωδεκανήσων-ευτυχώς όχι δυσπρόσιτο-και σε καλές εποχές (ικανοποιητικός μισθός, καράβια, ευκολίες) ομολογώ πως δεν παίζονται τα νησιά. Τώρα βρίσκομαι σε βουνό-δύσκολα και εδώ-ωστόσο είναι στεριά και παίρνεις το αυτοκινητάκι σου-όποτε σου το επιτρεπουν τα οικονομικά-και την κάνεις. Δεν ξέρω τι να πω, εγώ μόλις πέρσι διορίστηκα ύστερα από περιπέτεια χρόνων, και εγώ ζητώ ταπεινά μετάθεση, αν και έτσι όπως τα περιγράφετε μόνο στο όνειρό μου. Καλή καρδιά, ας κάνουμε λίγο πνευματική αναζήτηση και ασκήσεις ελεύθερων αναπνοών στα όρη και στις θάλασσες.