Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

[Dwrina]

Για το εμπρόθετο ἐκ Σικελίας σκέφτηκα εκ των υστέρων κάτι που το είχα παρατηρήσει αλλού, ότι δηλαδή συγχωνεύει τις χρήσεις της στάσης και της προέλευσης: Θουκυδ. Ι, 8, 2 οἱ γὰρ  ἐκ τῶν νήσων κακοῦργοι ἀνέστησαν ὑπ' αὐτοῦ = οἱ ἐν ταῖς νήσοις ὄντες κακοῦργοι ἀνέστησαν ἐξ αὐτῶν (= ἐκ τῶν νήσων) ὑπ' αὐτοῦ· Δημοσθ. περὶ τοῦ στεφ., 169 οἱ μὲν ... τοὺς ἐκ τῶν σκηνῶν ἐξεῖργον = τοὺς ἐν ταῖς σκηναῖς ὄντας ἐξεῖργον ἐξ αὐτῶν. Μου φάνηκε λοιπόν σχετικό και το εν λόγω παράδειγμα, αλλά δεν ήξερα πώς να το αποκαταστήσω· όταν όμως αργότερα είδα τα λατινικά σχόλια των Stahl-Poppo, διαπίστωσα πως έτσι το είχαν δει κι αυτοί, οι οποίοι αναλύουν ως εξής: πρὸς τὴν ἐν τῇ Σικ. γενομένην καὶ ἐκ τῆς Σικ. ἀγγελθεῖσαν κακοπρ. Έτσι εξηγείται πολύ πιο εύκολα το εμπρόθετο ως δηλωτικό προέλευσης.

Σημαντική παρατήρηση αυτή! Πού να το σκεφτείς για τη συγχώνευση στάσης και προέλευσης. Έτσι εξηγούνται και οι μεταφράσεις της Πύλης και του perseus.

[PDE ads]

[apri]

Δεν συμφωνώ με την ιδέα της συγχώνευσης στάσης και προέλευσης, γιατί δεν γίνεται ένας όρος να δηλώνει ταυτόχρονα δυο εντελώς διαφορετικές σημασίες. Αυτό που συμβαίνει στα παραδείγματα με το "ανέστησαν" και το "εξείργον" είναι ότι επειδή τα ρήματα δηλώνουν κίνηση, προϋποτίθεται ότι το υποκείμενό τους κάπου βρίσκεται ήδη. Δηλ. όταν λες "βγαίνω από το σπίτι" προϋποτίθεται ότι είσαι στο σπίτι. Όταν λες "σηκώθηκα από την καρέκλα", προϋποτίθεται ότι κάθεσαι στην καρέκλα.
Δεν δείχνει ο εμπρόθετος σ' αυτά δυο διαφορετικές σχέσεις με τον χώρο (στάση-προέλευση).

Συμφωνώ με το ότι ο εμπρόθετος με το "εκ" δείχνει προέλευση, ενώ αυτός με το "προς" αιτία.

[Sali]

Δεν συμφωνώ με την ιδέα της συγχώνευσης στάσης και προέλευσης, γιατί δεν γίνεται ένας όρος να δηλώνει ταυτόχρονα δυο εντελώς διαφορετικές σημασίες. Αυτό που συμβαίνει στα παραδείγματα με το "ανέστησαν" και το "εξείργον" είναι ότι επειδή τα ρήματα δηλώνουν κίνηση, προϋποτίθεται ότι το υποκείμενό τους κάπου βρίσκεται ήδη. Δηλ. όταν λες "βγαίνω από το σπίτι" προϋποτίθεται ότι είσαι στο σπίτι. Όταν λες "σηκώθηκα από την καρέκλα", προϋποτίθεται ότι κάθεσαι στην καρέκλα.
Δεν δείχνει ο εμπρόθετος σ' αυτά δυο διαφορετικές σχέσεις με τον χώρο (στάση-προέλευση).

Σωστά. Το κατάλαβα αργότερα, αλλά δεν πρόλαβα να μπω για να το αναιρέσω. Το εμπρόθετο εκφράζει την προέλευση ή την τοπική αφετηρία, υπονοουμένης ωστόσο της κίνησης ή της στάσης.

[Dwrina]

Σωστά. Το κατάλαβα αργότερα, αλλά δεν πρόλαβα να μπω για να το αναιρέσω. Το εμπρόθετο εκφράζει την προέλευση ή την τοπική αφετηρία, υπονοουμένης ωστόσο της κίνησης ή της στάσης.

Όποια όμως και αν είναι η ακριβής εξήγηση για αυτό που συμβαίνει εδώ, η ουσία δεν αλλάζει, δηλαδή η ανάλυση πρὸς τὴν ἐν τῇ Σικ. γενομένην καὶ ἐκ τῆς Σικ. ἀγγελθεῖσαν κακοπραγ. και οι άλλες των άλλων χωρίων που ανέφερες, ισχύουν, έτσι;  Γιατί  μόνο με μια τέτοια ανάλυση γίνεται σαφές το νόημα και εξηγείται καλύτερα ο εμπρόθετος  ἐκ με γενική στα τρία αυτά παραδείγματα.

Στο ίδιο κείμενο έχουμε μάλιστα δὲ οἱ τῶν Ἀθηναίων ὑπήκοοι ἑτοῖμοι ἦσαν καὶ παρὰ δύναμιν αὐτῶν ἀφίστασθαι διὰ τὸ ὀργῶντες κρίνειν τὰ πράγματα καὶ μηδ᾽ ὑπολείπειν λόγον αὐτοῖς ὡς τό γ᾽ ἐπιὸν θέρος οἷοί τ᾽ ἔσονται περιγενέσθαι: δεν ήμουν σίγουρη αν το αὐτῶν συντάσσεται με το ἀφίστασθαι (δηλαδή αὐτῶν = τῶν Ἀθηναίων ή με το δύναμιν  (δηλ. αὐτῶν = τῶν  ὑπηκόων), αλλά σκέφτηκα ότι, αν συντασσόταν με το δύναμιν, θα ήταν καλύτερα το ουσιαστικό να είναι έναρθρο, και το συνέταξα με το ἀφίστασθαι. Μετά όμως είδα τη μετάφραση the subjects of the Athenians showed a readiness to revolt even beyond their ability, οπότε...τι λέτε;

καὶ μηδ᾽ ὑπολείπειν λόγον αὐτοῖς: τα λόγον και αὐτοῖς είναι άμεσο και έμμεσο αντικείμενο; Δηλαδή, «και λόγω του ότι ούτε καν (ως υπόλοιπο / ενδεχόμενο) δεν άφηναν (οι υπήκοοι) σε αυτούς τη σκέψη ότι το επόμενο καλοκαίρι (οι Αθηναίοι) θα είναι ικανοί να υπερισχύσουν» ;  Το αὐτοῖς, αν είναι έμμεσο αντικείμενο, πρέπει να αναφέρεται στους υπηκόους (οι υπήκοοι δεν άφηναν στον εαυτό τους την παραμικρή σκέψη ότι...), αλλά η μετάφραση and refusing even to hear of the Athenians being able to last out the coming summer με βάζει σε σκέψεις, γιατί δεν ξέρω μήπως με το of the Athenians μεταφράζεται το αὐτοῖς (το οποίο όμως έτσι μοιάζει με προσδιορισμό της αναφοράς).

Την ειδική να την εξαρτήσουμε από το λόγον ή από το ὑπολείπειν λόγον;


Το αὖ, όταν βρίσκεται μετά το δέ (οἱ δ᾽ αὖ τῶν Λακεδαιμονίων ξύμμαχοι), σημαίνει «από την άλλη πλευρά». Συντακτικά πώς αναγνωρίζεται, ως  επιρρηματικός προσδιορισμός που δηλώνει τι;

[PDE ads]

[Sali]

Στο ίδιο κείμενο έχουμε μάλιστα δὲ οἱ τῶν Ἀθηναίων ὑπήκοοι ἑτοῖμοι ἦσαν καὶ παρὰ δύναμιν αὐτῶν ἀφίστασθαι διὰ τὸ ὀργῶντες κρίνειν τὰ πράγματα καὶ μηδ᾽ ὑπολείπειν λόγον αὐτοῖς ὡς τό γ᾽ ἐπιὸν θέρος οἷοί τ᾽ ἔσονται περιγενέσθαι: δεν ήμουν σίγουρη αν το αὐτῶν συντάσσεται με το ἀφίστασθαι (δηλαδή αὐτῶν = τῶν Ἀθηναίων ή με το δύναμιν  (δηλ. αὐτῶν = τῶν  ὑπηκόων), αλλά σκέφτηκα ότι, αν συντασσόταν με το δύναμιν, θα ήταν καλύτερα το ουσιαστικό να είναι έναρθρο, και το συνέταξα με το ἀφίστασθαι. Μετά όμως είδα τη μετάφραση the subjects of the Athenians showed a readiness to revolt even beyond their ability, οπότε...τι λέτε;

Με το ἀφίστασθαι το συντάσσω κι εγώ, για τον λόγο ότι, αν η αντων. αναφερόταν στους υπηκόους, θα ήταν πολύ προτιμότερο να είναι αυτοπαθής, όχι επαναληπτική· δεν θα είχε κάποιον σοβαρό λόγο ο Θουκυδίδης εδώ να αποφύγει την αυτοπαθή αντωνυμία.

καὶ μηδ᾽ ὑπολείπειν λόγον αὐτοῖς: τα λόγον και αὐτοῖς είναι άμεσο και έμμεσο αντικείμενο; Δηλαδή, «και λόγω του ότι ούτε καν (ως υπόλοιπο / ενδεχόμενο) δεν άφηναν (οι υπήκοοι) σε αυτούς τη σκέψη ότι το επόμενο καλοκαίρι (οι Αθηναίοι) θα είναι ικανοί να υπερισχύσουν» ;  Το αὐτοῖς, αν είναι έμμεσο αντικείμενο, πρέπει να αναφέρεται στους υπηκόους (οι υπήκοοι δεν άφηναν στον εαυτό τους την παραμικρή σκέψη ότι...), αλλά η μετάφραση and refusing even to hear of the Athenians being able to last out the coming summer με βάζει σε σκέψεις, γιατί δεν ξέρω μήπως με το of the Athenians μεταφράζεται το αὐτοῖς (το οποίο όμως έτσι μοιάζει με προσδιορισμό της αναφοράς).

Το ίδιο νομίζω πως ισχύει κι εδώ για την αντωνυμία. Κατά τη γνώμη μου, η αντων. αναφέρεται στους Αθηναίους. Στα λατινικά σχόλια των Stahl-Poppo διαβάζουμε: "et quod ne rationem iis relinquebant:", και συμφωνώ, γιατί iis = Atheniensibus· αλλιώς θα ήταν sibi (= αὑτοῖς δασυνόμενο). Σύμφωνα με τη λογική αυτή, το νόημα είναι ότι οι υπήκοοι δεν άφηναν στους Αθηναίους καμία πιθανότητα να πιστέψουν ότι το ερχόμενο τουλάχιστον καλοκαίρι θα μπορέσουν να επικρατήσουν. Τη σύνταξη αυτή αποδέχεται και ο Arnold, ο οποίος γράφει: "Nor did they in their estimate leave them a single chance of lasting out through the following summer" . Κατά τα άλλα, συμφωνώ με τη σύνταξη που έκανες.

[Dwrina]

Κατά τη γνώμη μου, η αντων. αναφέρεται στους Αθηναίους.
Σύμφωνα με τη λογική αυτή, το νόημα είναι ότι οι υπήκοοι δεν άφηναν στους Αθηναίους καμία πιθανότητα να πιστέψουν ότι το ερχόμενο τουλάχιστον καλοκαίρι θα μπορέσουν να επικρατήσουν.

 Ποιοι να πιστέψουν; Δεν καταλαβαίνω. Οι υπήκοοι πίστευαν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα οι Αθηναίοι να υπερισχύσουν το ερχόμενο καλοκαίρι ή οι υπήκοοι δεν άφηναν πιθανότητα στο να πιστεύουν οι ίδιοι οι Αθηναίοι ότι θα υπερισχύσουν; Πάντως, αν η αντωνυμία αναφέρεται στους Αθηναίους, η σύνταξη με άμεσο και έμμεσο αντικείμενο και η κατά λέξη μετάφραση "δεν άφηναν σε αυτούς (στους Αθηναίους) την πιθανότητα /σκέψη / προσδοκία ότι θα..." είναι σαν να στερούν οι ίδιοι οι υπήκοοι με τις ενέργειές τους (με την αποστασία τους ίσως;) κάθε πιθανότητα να επικρατήσουν οι Αθηναίοι. Εκτός αν το ὑπολείπω εδώ ενέχει σημασία δοξαστικού ρήματος, δηλαδή " δεν αφήνω σε κάποιον την πιθανότητα / προσδοκία ότι " = " δεν πιστεύω ότι υπάρχει πιθανότητα κάποιος να".

Όποια όμως και αν είναι η ακριβής εξήγηση για αυτό που συμβαίνει εδώ, η ουσία δεν αλλάζει, δηλαδή η ανάλυση πρὸς τὴν ἐν τῇ Σικ. γενομένην καὶ ἐκ τῆς Σικ. ἀγγελθεῖσαν κακοπραγ. και οι άλλες των άλλων χωρίων που ανέφερες, ισχύουν, έτσι; 

Οι αναλύσεις τελικά ισχύουν;

[Sali]

Πάντως, αν η αντωνυμία αναφέρεται στους Αθηναίους, η σύνταξη με άμεσο και έμμεσο αντικείμενο και η κατά λέξη μετάφραση "δεν άφηναν σε αυτούς (στους Αθηναίους) την πιθανότητα /σκέψη / προσδοκία ότι θα..." είναι σαν να στερούν οι ίδιοι οι υπήκοοι με τις ενέργειές τους (με την αποστασία τους ίσως;) κάθε πιθανότητα να επικρατήσουν οι Αθηναίοι.

Ναι, αυτό είναι το νόημα σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, και νομίζω πως είναι ικανοποιητικότατο.

Οι αναλύσεις τελικά ισχύουν;

Ασφαλώς και ισχύουν.

[Dwrina]

Πάντως, αν η αντωνυμία αναφέρεται στους Αθηναίους, η σύνταξη με άμεσο και έμμεσο αντικείμενο και η κατά λέξη μετάφραση "δεν άφηναν σε αυτούς (στους Αθηναίους) την πιθανότητα /σκέψη / προσδοκία ότι θα..." είναι σαν να στερούν οι ίδιοι οι υπήκοοι με τις ενέργειές τους (με την αποστασία τους ίσως;) κάθε πιθανότητα να επικρατήσουν οι Αθηναίοι.

Ναι, αυτό είναι το νόημα σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, και νομίζω πως είναι ικανοποιητικότατο.

Τότε, αν το νόημα είναι αυτό, μου φαίνεται πιο λογικό να συνδέεται το μηδ᾽ ὑπολείπειν με το ἀφίστασθαι και όχι με το διὰ τὸ κρίνειν , δηλαδή, «ήταν έτοιμοι να αποστατούν παρά τις δυνάμεις τους, εξ αιτίας του ότι έκριναν τα πράγματα υπό την επιρροή πάθους, και να μην αφήνουν (έτσι)» -μου λείπει και ένα οὕτως εδώ- «καμία προσδοκία...». Διαφορετικά, αν το μηδ᾽ ὑπολείπειν συνδέεται με το διὰ τὸ κρίνειν, δεν μου δίνει αυτό το νόημα το «ήταν έτοιμοι να αποστατούν παρά τις δυνάμεις τους από τους Αθηναίους, εξ αιτίας του ότι έκριναν τα πράγματα υπό την επιρροή πάθους και εξ αιτίας του ότι δεν άφηναν καμία προσδοκία...». Αν πάλι το μηδ᾽ ὑπολείπειν πρέπει να συνδεθεί οπωσδήποτε με το διὰ τὸ κρίνειν, σκέφτομαι μήπως θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε το ένα (διὰ τὸ κρίνειν) εμπρόθετο αναγκαστικού αιτίου, αλλά το άλλο [(διὰ το) μηδ᾽ ὑπολείπειν] εμπρόθετο τελικού αιτίου, εννοώντας ίσως και ένα οὕτως, δηλαδή «ήταν έτοιμοι να αποστατήσουν εξ αιτίας του ότι έκριναν...και για να μην αφήνουν έτσι καμία προσδοκία...». Τι λες για αυτά;

[Sali]

Γιατί όμως δεν σου κάνει το δεύτερο αίτιο ως αναγκαστικό; Ο Θουκυδίδης αιτιολογεί σε δύο επίπεδα την προθυμία των υπηκόων των Αθηναίων να αποστατήσουν απ' αυτούς, στο επίπεδο του συναισθήματος (πρώτο αίτιο) και στο επίπεδο της λογικής (δεύτερο αίτιο). Με άλλα λόγια, η βεβαιότητα που έχουν οι υπήκοοι ότι οι Αθηναίοι δεν έχουν καμία πιθανότητα να επικρατήσουν το ερχόμενο καλοκαίρι, δεν είναι επαρκές αίτιο για την προθυμία των πρώτων να αποστατήσουν από τους δεύτερους; Απεναντίας, η βεβαιότητα αυτή των υπηκόων πιστεύω ότι ήταν γι' αυτούς ισχυρό κίνητρο για αποστασία, αφού εξασφάλιζε στο μυαλό τους τη σιγουριά ότι όποια προσπάθεια κι αν έκαναν οι Αθηναίοι να τους επαναφέρουν στη συμμαχία, θα απέβαινε άκαρπη.

[Dwrina]

Γιατί όμως δεν σου κάνει το δεύτερο αίτιο ως αναγκαστικό;
 η βεβαιότητα που έχουν οι υπήκοοι ότι οι Αθηναίοι δεν έχουν καμία πιθανότητα να επικρατήσουν το ερχόμενο καλοκαίρι, δεν είναι επαρκές αίτιο για την προθυμία των πρώτων να αποστατήσουν από τους δεύτερους;

Ναι, βέβαια, η βεβαιότητα που έχουν οι υπήκοοι ότι οι Αθηναίοι δεν έχουν καμία πιθανότητα να επικρατήσουν το ερχόμενο καλοκαίρι είναι επαρκές αίτιο και, αν εκφράζεται αυτή η βεβαιότητα με το μηδ᾽ ὑπολείπειν λόγον αὐτοῖς, μου κάνει ο εμπρόθετος ως αναγκαστικού αιτίου. Εμείς όμως συμφωνήσαμε, ότι, αν το αὐτοῖς αναφέρεται στους Αθηναίους, το νόημα δεν είναι ότι οι υπήκοοι ήταν βέβαιοι, ότι πίστευαν, ότι οι Αθηναίοι δεν θα επικρατήσουν το ερχόμενο καλοκαίρι, αλλά ότι οι υπήκοοι δεν αφήνουν με τις ενέργειές τους στους Αθηναίους καμία ελπίδα ότι θα επικρατήσουν, οπότε  αυτό το  νόημα θα μου έβγαινε πιο αβίαστα από έναν εμπρόθετο σκοπού.
Γιατί, όπως το βλέπω εγώ, «αφήνω σε κάποιον την προσδοκία ότι» σημαίνει «αφήνω κάποιον να πιστεύει ότι», δεν σημαίνει «πιστεύω εγώ ότι κάποιος».
 
Σου είναι εύκολο να μου δώσεις μια μετάφραση όσον το δυνατόν πιο πιστή στο κείμενο, στην οποία δηλαδή ο εμπρόθετος να μεταφράζεται ως αιτίας και το ὑπολείπω ως «αφήνω», αλλά που να αποδίδει και κατανοητά το απαιτούμενο νόημα, μήπως και καταλάβω πώς προκύπτει ποιο νόημα από τη σύνταξη και τη σημασία του ὑπολείπω;   

[Sali]

Κάτσε, γιατί εδώ νομίζω πως παίζουμε με τις λέξεις. Όταν λέω: "δεν αφήνω σε κάποιον καμία πιθανότητα να πιστέψει ότι θα νικήσει", δεν ισούται λογικά με το: "εγώ είμαι βέβαιος ότι αυτός ο κάποιος δεν θα νικήσει"; Αν κάνω λάθος, διόρθωσέ με.

Νομίζω πως η μετάφραση του Arnold που σου είχα δώσει, χωρίς να είναι πιστή στο γράμμα του κειμένου, αποδίδει ακριβώς αυτό το νόημα: "Nor did they in their estimate leave them a single chance of lasting out through the following summer".

[Dwrina]

Κάτσε, γιατί εδώ νομίζω πως παίζουμε με τις λέξεις. Όταν λέω: "δεν αφήνω σε κάποιον καμία πιθανότητα να πιστέψει ότι θα νικήσει", δεν ισούται λογικά με το: "εγώ είμαι βέβαιος ότι αυτός ο κάποιος δεν θα νικήσει"; Αν κάνω λάθος, διόρθωσέ με.

Τι  να σου πω... Για μένα είναι εντελώς διαφορετικό το "εγώ είμαι βέβαιος ότι κάποιος δεν θα νικήσει", δηλαδή "δεν πιστεύω ότι κάποιος θα κάνει κάτι" από το "δεν αφήνω σε κάποιον καμία πιθανότητα να πιστέψει ότι θα νικήσει", δηλαδή "δεν αφήνω εγώ κάποιον", με τις πράξεις ή τα λόγια μου, "να πιστέψει ότι θα κάνει κάτι".

Νομίζω πως η μετάφραση του Arnold που σου είχα δώσει, χωρίς να είναι πιστή στο γράμμα του κειμένου, αποδίδει ακριβώς αυτό το νόημα: "Nor did they in their estimate leave them a single chance of lasting out through the following summer".

Ναι, τώρα που την ξαναβλέπω, και μετά από τόσες σκέψεις που έχω κάνει, η μετάφραση αυτή μου δίνει μια άλλη κατεύθυνση (αν είναι και αυτή σωστή βέβαια), "δεν δίνουν σε αυτούς καμία πιθανότητα να...", που σημαίνει τελικά απλώς "δεν πιστεύουν ότι αυτοί θα...".
   

[apri]

Eπειδή τώρα αξιώθηκα να διαβάσω τη συζήτηση για το χωρίο, να κάνω μερικά σχόλια και εγώ:


1. Το "αυτών" συνάπτεται με το "αφίστασθαι" και αναφέρεται στους Αθηναίους.
Όπως είπατε, αν αναφερόταν στους υπηκόους, θα είχε αυτοπαθή αντωνυμία και, αν συναπτόταν με το "δύναμιν", αυτό θα είχε άρθρο.
Πέραν αυτών όμως, το "αφίστασθαι" χρειάζεται οπωσδήποτε συμπλήρωμα, για να καταλάβουμε από ποιους θα αποστατούσαν, ενώ το "παρά δύναμιν" είναι ένας συνήθης εμπρόθετος τρόπου (βλ. και "παρ' ελπίδα", "παρά φύσιν") που δεν χρειάζεται περαιτέρω διευκρίνιση.

2. Το "αυτοίς" αναφέρεται και αυτό στους Αθηναίους. Θα ήταν παράλογο να αναφέρεται αλλού η μια επαναληπτική αντωνυμία και αλλού η άλλη στην ίδια περίοδο.


3. Το υποκείμενο της ειδικής πρότασης είναι οι Αθηναίοι, γιατί, αν δεν ήταν, τότε επειδή προηγείται το "αυτοίς", θα έπρεπε να μπει το "σφεις" που να αναφέρεται στους υπηκόους.

4. Πιστεύω ότι το "μηδέ υπολείπειν" (τελικό απαρέμφατο, αφού έχει ''μηδέ'') είναι το δεύτερο αίτιο (τελικό) της διάθεσής τους να αποστατήσουν άμεσα. Δηλ. συνδέεται συμπλεκτικά με το "δια το κρίνειν" που είναι αναγκαστικό αίτιο.
Δεν ήθελαν να τους δώσουν τον χρόνο ούτε καν για να ισχυριστούν ότι θα ανακάμψουν το επόμενο καλοκαίρι (γιατί τότε μπορεί κάποιοι υπήκοοι να άρχιζαν να φοβούνται και να δίσταζαν να αποστατήσουν).

5. Το "λόγον" θεωρώ ότι έχει τη συνήθη έννοια. Μάλιστα, επειδή ακολουθεί ειδική με το "ως" που εκφράζει υποκειμενική κρίση, μπορεί να αποδοθεί με το "ισχυρισμός".

Το νόημα είναι, θεωρώ, ότι οι υπήκοοι ήταν έτοιμοι να αποστατήσουν από τους Αθηναίους, ακόμα και παρά τη δύναμή τους, και γιατί έκριναν παθιασμένοι τα πράγματα και για να μην τους αφήσουν ούτε καν τον ισχυρισμό ότι τάχα θα είναι ικανοί να επικρατήσουν τουλάχιστον μέσα στο επόμενο καλοκαίρι.



Βρήκα και κάποια σχόλια ενός Tucker στο συγκεκριμένο χωρίο και τα παραθέτω
T.G. Tucker, Commentary on Thucydides Book 8, London. MacMillan & Company. 1892.
(http://ldf.fi/corsproxy/http/www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0035%3Abook%3D8%3Achapter%3D2%3Asection%3D2):

αὐτῶν after ἀφίστασθαι.

ὀργῶντες Vat. has ὀργῶντας, but the attracted nom. is the Greek idiom. Cf ii. 65, ὀρεγόμενοι τοῦ πρῶτος ἔκαστος γίγνεσθαι; Aes. Ag. 1588, μοῖραν ηὕρετ᾽ ἀσφαλῆ τὸ μὴ θανὼν πατρῷον αἱμάξαι πέδον. ὀργᾶν is mostly a poetical or late word. It occurs iv. 108, and in ii. 21 ὤργητο is a variant for ὤρμητο. The meaning is not ὀργιζόμενοι, but ‘judging by their excited feelings’ (Jowett). Cf. the use of ὀργαί inf. c. 83, § 3.

μηδ᾽ ὑπολείπειν λόγον αὐτοῖς Cf. Antiph. Tetr. B. β᾽. (661), οὐδεὶς ἡμῖν λόγος ὑπελείπετο μὴ φονέας εἶναι; Isoc. Pan. 146, μηδένα λόγον ὑπολείπειν τοῖς εἰθισμένοις τὴν τῶν Περσῶν ἀνδρίαν ἐπαινεῖν. Commentators (Arn., Cl, P-S, etc.) give to λόγον the sense ‘calculation,’ i.e. ‘left no room in their estimate’; but the word κρίνειν and the expressions ὑπολείπειν πρόφασιν, etc., make rather for the metaphorical turn, ‘they tried them in a prejudiced court and left them not even the plea that . . .’ The plea of the Athenians would be οἷοί τε ἐσόμεθα τό γ᾽ ἐπιὸν θέρος (‘at least for the next campaign’) περιγενέσθαι. The γε is retained when the plea is refused.

[Dwrina]

Sali, apri, σας ευχαριστώ πολύ!