0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Ο ρήτορας, επομένως, προσπαθεί να αποτρέψει την αθώωση του Ευθύνου στη συγκεκριμένη περίπτωση, ώστε να μη γενικευτούν τέτοιες πρακτικές στο μέλλον.
Δε λέει αυτό. Το απόσπασμα που παρέθεσες αναφέρεται γενικά στους καταχραστές χρημάτων, όπως ο Εύθυνος, και επισημαίνει ότι πιθανή αθώωση του Ευθύνου από το συγκεκριμένο δικαστήριο θα δημιουργήσει "δεδικασμένο" (αυτό είναι ο νόμος που αναφέρεται, δεν πρόκειται για αληθινό νόμο, αφού ως γνωστόν τα δικαστήρια δε νομοθετούν στην αρχαία Αθήνα).
Το "δε λέει αυτό" απευθυνόταν στην dwrina, όχι σε σένα apri. Strictο sensu "θα υπάρξει ωφέλεια ... αν σκοπεύουν να μην τιμωρηθούν" ακούγεται κάπως αφελές, δε συμφωνείς; Το περιεχόμενο του "νόμος" που λες εσύ και το περιεχόμενο των απαρεμφάτων που λέω εγώ δε διαφέρουν ιδιαίτερα και πιστεύω ότι είναι καλύτερο για υποκείμενο. Έψαξα λίγο τη σύνταξη του λυσιτελῶ, πάντα με υποκείμενο ονομαστική ή απαρέμφατο..., αν λέει κάτι αυτό.
Η αναφορική αντικείμενο του αναλαβόντες (όπως και 'τα σκύλα'/ σύνδεση τε-και).Το ''πλειστους'' επιθετικός σε όλη την αναφορική.'Των αιχμαλώτων' γενική διαιρετική στην αναφορική.Νομίζω πως θα μπορούσε να λέει 'αναλαβόντες πλειστους τινάς των αιχμαλώτων'. Αντί για 'τινάς' έχει την αναφορική.
Καλή χρονιά!Mπορεί όμως ένα επίθετο ή μια γενική να προσδιορίζει μια αναφορική πρόταση; (Μέχρι στιγμής έχουμε δει το πᾶς ως κατηγορηματικό προσδιορισμό σε αναφορική πρόταση, αλλά κανέναν άλλο προσδιορισμό).Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο δεν δέχεσαι τα τῶν αἰχμαλώτων και πλείστους στο πλαίσιο της αναφορικής, με το ὅσους επιθετικό στο πλείστους;
τοὺς γὰρ ἐκ τῆς νήσου ἄνδρας τῶν Λακεδαιμονίων ὁ Νικίας προὐθυμήθη, σπονδὰς πείσας τοὺς Ἀθηναίους ποιήσασθαι, ὥστε ἀφεθῆναι: αυτό που συμβαίνει εδώ, δηλαδή όχι απλώς να προτάσσονται όροι της δευτερεύουσας (συμπερασματικής), αλλά να μεσολαβεί μεταξύ των όρων αυτών και του εισαγωγικού της δευτερεύουσας η κύρια πρόταση, κατά πόσο συνηθίζεται;
Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να γράψω περισσότερα από κινητό. Είμαι σε εκδρομή.
Ξυναθροισθέντες δὲ οἱ Συρακόσιοι καὶ οἱ ξύμμαχοι, τῶν τε αἰχμαλώτων ὅσους ἐδύναντο πλείστους καὶ τὰ σκῦλα ἀναλαβόντες...: το ὅσους μπορεί να χαρακτηριστεί επιθετικός στο πλείστους (το οποίο αντικείμενο σε εννοούμενο ἀναλαβεῖν);
Αυτές οι αναφορικές προτάσεις εξετάζονται από τον Smyth, 1086 a και πολύ αναλυτικότερα από τον Kuhner, 582, Σημ. 4 (σελ. 1208), ο οποίος τις θεωρεί συγκριτικές. Από τα παραδείγματα εκεί παρατήρησα δύο πράγματα: πρώτον ότι το υπερθετικό φαινομενικά μόνο ανήκει στην αναφορική πρόταση λόγω της θέσης στην οποία το βλέπουμε, ενώ κανονικά ανήκει σε άλλη πρόταση (π.χ. κύρια)· δεύτερον ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο μόνος συντακτικός ρόλος της αναφορικής πρότασης είναι αυτός της επίτασης του υπερθετικού.