0 μέλη και 7 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Το '"κάποιος οποιουδήποτε μεγέθους, ποσού ή αξίας" είναι πολύ καλό για ορισμό της αντωνυμίας στο λεξικό, αλλά δεν νομίζω ότι είναι πολύ εύχρηστο για μετάφραση. Θα επέλεγες ποτέ να πεις ως ομιλήτρια "κάποιος οποιουδήποτε μεγέθους, ποσού ή αξίας";
Ἐγὼ δὲ μεγίστην μὲν ἡγοῦμαι συμμαχίαν εἶναι καὶ βεβαιοτάτην τὸ τὰ δίκαια πράττειν... πρὸς δὲ ταύτῃ τὸ καλῶς πολιτεύεσθαι καὶ σωφρόνως ζῆν καὶ μέχρι θανάτου μάχεσθαι τοῖς πολεμίοις ἐθέλειν καὶ μηδὲν οὕτω δεινὸν νομίζειν ὡς τὸ κακῶς ἀκούειν ὑπὸ τῶν πολιτῶν: ποιο ρήμα θα εννοήσουμε στην παραβολική ὡς τὸ κακῶς ἀκούειν ὑπὸ τῶν πολιτῶν; Το νομίζει; Μαζί με το δεινὸν ως κατηγορούμενο στο αντικείμενο τὸ κακῶς ἀκούειν; Η οριστική νομίζει ("όσο κακό θεωρεί το να κακολογείται από τους πολίτες") δεν με ικανοποιεί νοηματικά, αλλά νομίζω ότι δεν γίνεται μια παραβολική να έχει προστακτική. Πάντως, δεν ταιριάζει το περιεχόμενο της παραβολικής να παρουσιάζεται ως κάτι πραγματικό, αλλά μάλλον ως κάτι που πρέπει να κάνει κάποιος.
οἶδα γὰρ καὶ τοὺς πρώτους ἡμῶν εἰς ταύτην τὴν χώραν ἀφικομένους οὐ τῷ πλήθει τῶν ἄλλων περιγενομένους, ἀλλὰ ταῖς ἀρεταῖς ταῖς ὑπ’ ἐμοῦ προειρημέναις: οι δοτικές τῷ πλήθει και ταῖς ἀρεταῖς, τις οποίες ο Τζουγανάτος χαρακτηρίζει αναφοράς, αιτίας δεν είναι; Ή ίσως μέσου, αφού μεταφράζονται did not prevail over their adversaries through numbers, but through the virtues και στην Πύλη "υπερίσχυσαν των άλλων όχι με τας πολυαρίθμους δυνάμεις των, παρά με τας αρετάς", πάντως όχι αναφοράς.
Δεν νομίζω ότι ταιριάζει οριστική, γιατί το περιεχόμενο της παραβολικής δεν δείχνει κάτι που ισχύει εκείνη τη στιγμή, αλλά κάτι επιθυμητό-πιθανό στο παρόν και στο μέλλον. Θα μου ταίριαζε περισσότερο μια υποτακτική ή τελικό απαρέμφατο από έλξη.
Ποια υποτακτική εννοείς; Αν εννοείς προτρεπτική, γιατί όχι προστακτική, αφού το υποκείμενο είναι τρίτο πρόσωπο (τις) ; Εμένα νοηματικά η προτροπή μου ταιριάζει, αλλά το πρόβλημα είναι ότι (από όσο γνωρίζω) οι παραβολικές δεν εκφέρονται με προτρεπτική υποτακτική και προστακτική.Αν εννοείς υποτακτική + ἄν, με αυτήν βέβαια εκφέρονται οι παραβολικές, αλλά ταιριάζει εδώ η υποθετική χροιά; Εμένα δεν μου πήγαινε αυτό.Όσο για το απαρέμφατο του πλαγίου λόγου, δεν ξέρω αν λύνει το πρόβλημα, γιατί και αυτό χρησιμοποιείται αντί για κάποια έγκλιση. Ποια έγκλιση όμως;
Προστακτική δεν χρησιμοποιείται σε δευτερεύουσες.Δεν εννοώ υποτακτική+αν, αλλά σκέτη υποτακτική.Δες στον Smyth που παραθέτει τέτοια παραδείγματα αναφορικών:
Ναι, αλλά εγώ ήξερα ότι μόνο οι καθαρά αναφορικές, όχι οι παραβολικές, μπορεί να εκφέρονται με προτρεπτική υποτακτική και πράγματι δεν έχω δει κανένα παράδειγμα παραβολικής με προτρεπτική υποτακτική. Θυμάσαι να έχεις δει κάποιο;
Δεν έχω δει, αλλά ταιριάζει πολύ εδώ. Ίσως, να μπορεί να εννοηθεί και προστακτική όπως λες.
Ἐγὼ δὲ μεγίστην μὲν ἡγοῦμαι συμμαχίαν εἶναι καὶ βεβαιοτάτην τὸ τὰ δίκαια πράττειν... πρὸς δὲ ταύτῃ τὸ καλῶς πολιτεύεσθαι καὶ σωφρόνως ζῆν καὶ μέχρι θανάτου μάχεσθαι τοῖς πολεμίοις ἐθέλειν καὶ μηδὲν οὕτω δεινὸν νομίζειν ὡς τὸ κακῶς ἀκούειν ὑπὸ τῶν πολιτῶν
Λοιπόν, κυρίες μου, ξέρετε τι σκέφτηκα; Ότι ίσως ο Ισοκράτης να μην είχε κανένα ρήμα στο μυαλό του για την παραβολική πρόταση - ούτε και να τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Παρατηρώ ότι αυτή η σύνταξη δεν ταυτίζεται μεν απολύτως, έχει όμως πάρα πολλά κοινά με αυτή του ὡς μετά από συγκριτικά (αντί του ἤ), με ή χωρίς το οὕτω(ς): ............….αλλά, λέω τώρα, μήπως θα ήταν προτιμότερο να θεωρήσουμε το ὡς + ... απλώς β΄ όρο συγκρίσεως; Δείτε και τον Smyth, 1071, 2991, και τον Kuhner, 542, Σημ. 5 (σελ. 1020).
Διόπερ ἡμεῖς οὐ παράκλησιν εὑρόντες ἀλλὰ παραίνεσιν γράψαντες μέλλομέν σοι συμβουλεύειν͵ ὧν χρὴ τοὺς νεωτέρους ὀρέγεσθαι καὶ τίνων ἔργων ἀπέχεσθαι καὶ ποίοις τισὶν ἀνθρώποις ὁμιλεῖν καὶ πῶς τὸν ἑαυτῶν βίον οἰκονομεῖν.Η σημασία της λέξεως παραίνεσις παραπέμπει από μόνη της και σε συμβουλές ηθικού χαρακτήρα αντίθετα ίσως από τη σημασία της λέξεως παράκλησις; Δηλαδή, η διαφορά μεταξύ παρακλήσεως και παραινέσεως, η οποία, σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Ισοκράτης προηγουμένως, είναι ότι η πρώτη αναφέρεται σε προτρεπτικό ρητορικό λόγο σχετικό με την απόκτηση της ρητορικής ικανότητας, ενώ η δεύτερη σε συμβουλές για έναν ηθικό και ενάρετο βίο, προκύπτει εδώ από τα συγκεκριμένα συμφραζόμενα ή και από την ίδια τη σημασία των λέξεων;
Πότε χρησιμοποιεί ένας ομιλητής τον πληθυντικό της μεγαλοπρεπείας; Ο Ισοκράτης προηγουμένως μιλάει σε α΄ενικό. Υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο επιλέγει στο συγκεκριμένο σημείο να χρησιμοποιήσει α΄πληθυντικό;
Ἡ δὲ τῆς ἀρετῆς κτῆσις ... πλούτου δὲ κρείττων͵ χρησιμωτέρα δ΄ εὐγενείας ἐστίν: ως β΄όρος σύγκρισης μπορεί να εκληφθεί το πλούτου ή πρέπει να εννοηθεί τῆς κτήσεως πλούτου; Επειδή συνεχίζει με το χρησιμωτέρα δ΄ εὐγενείας, όπου δεν ταιριάζει το τῆς κτήσεως, αφού η ευγενική καταγωγή δεν αποκτάται, νομίζω ότι είναι καλύτερα να θεωρήσουμε β' όρο το πλούτου.
Άσε που δεν νομίζω ότι ο πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας χρησιμοποιούνταν στην προσωπική αντωνυμία στα αρχαία ελληνικά. Μόνο σε ουσιαστικά το έχω δει. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.
Και υπάρχει και ο πληθυντικός της μετριοφροσύνης (plural of modesty) με τον οποίο ο ομιλητής κρύβει από σεμνότητα το "εγώ" του μέσα σε ένα απροσδιόριστο πλήθος που έχει κοινές απόψεις και χαρακτηριστικά, για να μη φανεί ότι εκφράζει την προσωπική του άποψη ως αυτόνομη προσωπικότητα.